Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Ο Μαρξισμός του Τρότσκι (βιβλίο)

Ο Μαρξισμός του Τρότσκι

 

Στο πρόσωπο του Τρότσκι μπορεί να βρει κανείς τον επαναστάτη που έχει συκοφαντηθεί περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο.

Διαχρονικά απέναντι του δεν στέκονται μόνο οι οπαδοί του καπιταλισμού και οι εχθροί της επανάστασης, αλλά και όσοι αναπολούν τα σταλινικά καθεστώτα. Για δεκαετίες το έργο του ήταν θαμμένο κάτω από τόνους λάσπης, παρόλο που είναι συγκρίσιμο μόνο με των άλλων μεγάλων επαναστατών: του Μαρξ, του Ένγκελς, του Λένιν, της Ρόζας Λούξεμπουργκ, του Γκράμσι.

Το βιβλίο του Ντάνκαν Χάλας για τον Τρότσκι είναι ένα μικρό «διαμάντι» που μπορούμε να το βρούμε στο Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο. Συμπυκνώνει τις βασικές απόψεις του, χωρίς να προσπαθεί να αποσιωπήσει τα λάθη του, είναι ευκολοδιάβαστο και μπορεί να λειτουργήσει ως οδηγός για περαιτέρω διάβασμα.

O Λέων Νταβίντοβιτς Μπρονστάιν (το όνομα Τρότσκι το πήρε από ένα δεσμοφύλακα του) γεννήθηκε το 1879 και ήταν γιος μιας ουκρανικής εβραϊκής αγροτικής οικογένειας. Ο πατέρας του ήταν ένας εύπορος χωρικός πράγμα που του έδωσε τη δυνατότητα να μορφωθεί ευκολότερα σε μια χώρα που ο αντισημιτισμός ήταν κρατική πολιτική και τα πογκρόμ ήταν συχνά.

Αφού πέρασε ένα στάδιο ρομαντικού επαναστατισμού, έγινε μαρξιστής. Ήδη, στα 19 του χρόνια ήταν πολιτικός κρατούμενος του τσαρικού καθεστώτος, ενώ μετά την απόδραση του από την Σιβηρία και για όλη την υπόλοιπη ζωή του το «επάγγελμά» του ήταν η επανάσταση.

Ο Ντ. Χάλας χωρίζει το βιβλίο του για το έργο του Τρότσκι σε τέσσερα βασικά μέρη. Μια από τις πρώτες παρατηρήσεις που κάνει είναι ότι όταν κάποιος επιχειρήσει να δώσει μια περίληψη της δράσης του θα πρέπει να εξετάσει κάθε τι που έγραψε ή έκανε με μια συγκεκριμένη πραγματική κατάσταση. Ο συνδυασμός της θεωρίας και της πράξης είναι από τα γνωρίσματα του Μαρξισμού του Τρότσκι, κάτι ανάλογο με το έργο του Λένιν.

Η θεωρία της Διαρκούς Επανάστασης είναι από τις πιο σημαντικές παρακαταθήκες του. Η συμμετοχή του ίδιου του Τρότσκι στην Ρώσικη Επανάσταση του 1905 (που έχει μείνει στην ιστορία σαν την «πρόβα» για το 1917) όταν και εκλέχτηκε στη θέση του Προέδρου του Σοβιέτ της Πετρούπολης έπαιξε καθοριστικό ρόλο για τη διαμόρφωση αυτής της θεωρίας.

Όλοι οι μαρξιστές της εποχής μοίραζαν τις χώρες του κόσμου ανάμεσα σε αυτές που ήταν έτοιμες για το σοσιαλισμό αφού είχαν αναπτυχθεί καπιταλιστικά και είχαν δυνατό προλεταριάτο και αυτές που ήταν καθυστερημένες οικονομικά και πολιτικά. Η Ρωσία ανήκε στις δεύτερες.

Οι απόψεις που υπήρχαν μέσα στο ρωσικό κίνημα ήταν δύο. Οι Μενσεβίκοι θεωρούσαν ότι αυτό που χρειάζεται είναι μια αστική επανάσταση, όπως η Γαλλική του 1789-94. Οι αστοί θα είχαν την ηγεσία, ενώ η εργατική τάξη θα ήταν απλά η «αριστερή πτέρυγα» του δημοκρατικού μετώπου.

Οι Μπολσεβίκοι αντίθετα δεν είχαν αυταπάτες για τον αντιδραστικό ρόλο της αστικής τάξης που ήταν προσκολλημένη στον τσαρισμό λόγω της αδυναμίας της, αλλά δεν θεωρούσαν ότι μια μελλοντική επανάσταση μπορεί να είναι σοσιαλιστική παρά το ότι θεωρούσαν ότι τον ηγετικό ρόλο μπορεί να τον είχε η εργατική τάξη.

Διαρκής

Ο Τρότσκι πατώντας πάνω στην εικόνα της επανάστασης του 1905 εξήγησε ότι η εργατική τάξη δεν θα μείνει στα μισά του δρόμου όταν ξεσηκωθεί. Η επανάσταση από δημοκρατική θα μετατραπεί σε σοσιαλιστική, δεν θα υπάρχουν στάδια. Ταυτόχρονα, επισήμανε ότι η επανάσταση σε μια καθυστερημένη χώρα μπορεί να αποδειχθεί νικηφόρα μόνο αν συντονιστεί ή προκαλέσει μια σειρά επαναστάσεις σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες.

Η Διαρκής Επανάσταση στηρίζεται πάνω στο ότι η ανάπτυξη του καπιταλισμού είναι ανισόμερη και συνδυασμένη με αποτέλεσμα οι καθυστερημένες χώρες να μην χρειάζεται να περάσουν από όλα τα στάδια που πέρασαν οι αναπτυγμένες χώρες. Η θεωρία του Τρότσκι θα έβρισκε τη δικαίωση της στην επανάσταση του 1917.

Λίγους μήνες πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση ο Τρότσκι είχε σπεύσει να διορθώσει «το μεγαλύτερο λάθος» της ζωής του, όπως παραδέχτηκε σε κείμενα του και ο ίδιος, και έστω και καθυστερημένα εντάχθηκε στους Μπολσεβίκους. Τα επόμενα χρόνια μαζί με τον Λένιν αναδείχτηκαν ως τους ηγέτες της επανάστασης, ενώ έπαιξαν τον βασικό ρόλο για να δημιουργηθεί η Τρίτη Διεθνής (Κομιντέρν).

Το δεύτερο μέρος του βιβλίου του Χάλας αναφέρεται στη σύγκρουση του Τρότσκι με τον Σταλινισμό και την αντεπανάσταση. Με συνοπτικό τρόπο εξηγεί ότι τόσο η Αριστερή Αντιπολίτευση, όσο και η Ενωμένη Αντιπολίτευση συγκρούστηκαν με τις επιλογές της γραφειοκρατίας του κόμματος και του κράτους που σταδιακά εξελίχτηκε στην άρχουσα τάξη της επαναστατημένης Ρωσίας και «στραγγάλισε» την επανάσταση και κάθε κατάκτησή της.

Ο Τρότσκι ήταν ο πρώτος επαναστάτης που επιχείρησε να απαντήσει στο ερώτημα που απασχολεί τους μαρξιστές ακόμα και σήμερα: τι είδους κοινωνία ήταν η Ρωσία. Κατάφερε να φτάσει μέχρι το συμπέρασμα ότι το καθεστώς που επέβαλλε ο Σταλινισμός ήταν ένα παραμορφωμένο εργατικό κράτος που για να το πάρουν ξανά οι εργάτες στα χέρια τους από την γραφειοκρατία χρειαζόταν μια νέα «εργατική εξέγερση».

Πατώντας πάνω σε αυτές τις αναλύσεις του Τρότσκι, ο Τόνι Κλιφ εξήγησε ότι η Ρωσία ήταν ένας κρατικός καπιταλισμός και η μόνη δυνατότητα να υπάρξει αλλαγή θα ήταν μια νέα σοσιαλιστική επανάσταση.

Ενιαίο μέτωπο

Το τρίτο μέρος του βιβλίου αναφέρεται στην σπουδαία συμβολή του Τρότσκι πάνω στα ζητήματα της στρατηγικής και τακτικής των επαναστατών. Ξανά μαζί με τον Λένιν έχουν αφήσει πίσω τους τα καλύτερα παραδείγματα, ειδικά με τα κείμενα των τεσσάρων πρώτων συνεδρίων της Κομιντέρν.

Το όνομα του Τρότσκι έχει συνδεθεί -και σωστά- με την τακτική του Ενιαίου Μετώπου. Εξηγούσε ότι το επαναστατικό κόμμα χρειάζεται να είναι μια «απολύτως ανεξάρτητη οργάνωση με καθαρό πρόγραμμα» που παλεύει για να κερδίσει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης στην ιδέα της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Επειδή, όμως, οι οικονομικές και πολιτικές μάχες της τάξης δεν σταματούν πριν από την περίοδο της επανάστασης, αλλά οι συγκρούσεις με την άρχουσα τάξη είναι καθημερινές οι επαναστάτες χρειάζεται να αξιοποιούν την τακτική του ενιαίου μετώπου για να έχουν πρακτικά αποτελέσματα δυναμώνοντας έτσι τόσο τον εαυτό τους όσο και την εργατική τάξη -υλικά και ιδεολογικά. Γράφει ο Τρότσκι χαρακτηριστικά «οποιοδήποτε κόμμα αντιπαραθέσει μηχανικά τον εαυτό του σ’ αυτή την ανάγκη της εργατικής τάξης για ενότητα στη δράση, είναι μόνιμα καταδικασμένο στα μυαλά των εργατών».

Μερικά από τα καλύτερα του κείμενα γράφτηκαν για να δώσει την σωστή κατεύθυνση στο γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα στην πάλη ενάντια στο φασισμό και για να συγκρουστεί με τη σταλινική γραμμή των Λαϊκών Μετώπων σε Ισπανία και Γαλλία στη δεκαετία του ’30.

Ο Τρότσκι μπορεί να άργησε να καταλάβει την αξία του χτισίματος του επαναστατικού κόμματος, αλλά αφότου αναγνώρισε το λάθος του έφτασε στα ίδια συμπεράσματα με το Λένιν. Το επαναστατικό κόμμα χρειάζεται να είναι συγκεντρωτικό στη δράση του για να είναι αποτελεσματικό. Ταυτόχρονα, όμως, για να διορθώνει οποιαδήποτε λάθη κάνει στην πορεία του χρειάζεται να έχει απόλυτα δημοκρατικές εσωτερικές διαδικασίες.

Πάλεψε για αυτές τις ιδέες μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες τόσο όσο βρισκόταν μέσα στη Ρωσία αλλά και όσο ήταν εξόριστος, μέχρι το θάνατό του. Το 1938 έγραφε με αιτία την έλλειψη μαζικών επαναστατικών κομμάτων ότι «η ιστορική κρίση της ανθρωπότητας έχει συμπυκνωθεί σε κρίση της επαναστατικής ηγεσίας». Ο Τρότσκι δεν εγκατέλειψε ποτέ την προσπάθεια να χτίσει οργανώσεις που να ακολουθούν την γνήσια επαναστατική παράδοση των Μπολσεβίκων. Η τραγωδία τόσο για το επαναστατικό κίνημα όσο και για τον ίδιο τον Τρότσκι ήταν ότι ποτέ δεν μπόρεσε να υπάρξει ο «ζωτικός χώρος» για να μπορέσουν να αναπτυχθούν, όπως εξηγεί ο Χάλας στο τελευταίο μέρος του βιβλίου του.

 
Το νήμα της ζωής του μεγάλου επαναστάτη διακόπηκε το 1940 από το χέρι του σταλινικού εκτελεστή στο Μεξικό, όμως οι ιδέες του σήμερα είναι πιο επίκαιρες από κάθε άλλη φορά. «Ο Μαρξισμός του Τρότσκι» είναι ένα εργαλείο που μπορεί να μας βοηθήσει στην υπόθεση της επανάστασης με τον καλύτερο τρόπο.

 Νεκτάριος Δαργάκης

Νίκος Καρούζος, Του Ιωάννη Σεβαστιανού Μπαχ ανωφέρεια

πηγή


(για σένα μικρέ φτερωτέ τενόρο


Άνοιξη φθινόπωρο καλοκαίρι χειμώνας
ο Μπαχ ανεβαίνει πάντα στους αιθέρες
γελαστός άγγελος του δρυμού
μεγάλος ιδιοκτήτης
ο Μπαχ ανεβαίνει την ουράνια σκάλα
ιερέας των ήχων απ’ τη βροχή νεότερος
αγιόκλημα φυτρωμένο στ΄ όργανο της εκκλησίας
η θαλπωρή μες στην ανάγκη του θεού μεγάλη.
Παντρεύει τις φωνές με την καθαρότητα
περ΄ από κάθε εποχή πετά νομίσματα χρυσά στους λυπημένους
δείχνοντας την ειρήνη ψηλά στα γαλανά τ’ αμπέλια
ψηλά στον ηδυόνειρο χρόνο της λησμονιάς.
Άγγελος της πηγής μοιράζει το νερό σε τόσους διψασμένους
κόβει με γαλανή ρομφαία τον καιρό
κι ανοίγει τ’ άσπιλα φτερά ως την έλπιση.
Βλέπω τους ήλιους είναι σταλαγμένοι σ’ ένα βόρειο κορμί
τη θλίψη κομίζοντας των άστρων.
Ποτάμι θαλερό πολύφυλλο της νύχτας το ασήμι
διαβάτες που θέρισαν ένα-ένα
τα χαμηλά έργα τ’ ανθρώπινα στην καθημερινή ζωωδία
και στάθηκαν
ακούγοντας τους ουράνιους ήχους-
ποτάμι θαλερό πολύφυλλο της νύχτας το ασήμι.
Ένα ψηλό χαρούμενο στάχυ βλέπω μες στην ουράνια Αττική
μετρώντας ήσυχα το θάνατο
μικρές ζωές τους κυματισμούς ανθρώπινους
ένα ψηλό χαρούμενο σταφύλι
μεθώντας την καρδιά μου σ’ άγνωστην αλήθεια
στις ερημιές της αγάπης όταν περπατώ μ’ ένα κλωνάρι τόσον
ανθισμένο
πέρα που ο άνεμος έχει σταματήσει
εκεί που το όνειρο δε βρίσκει τους λειμώνες του ύπνου
κι η κορασιά κοιμάται μόνη.
Ένα ψηλό χαρούμενο δέντρο δίχως όνομα
ρίχνει τις μεγάλες σκιές ένα δέντρο
πώς καθρεφτίζεται στη στεριά της γαλήνης!
Κι ο ήλιος με φύλλα και αθώα έντομα
τον ηχηρό Παράδεισο στ’ αμίλητα νερά μοιράζει.
Κρασί των αιθέρων
χύθηκε μες στους μίσχους ενθέων ψυχών
έρωτας ο γλυκύτερος του πόνου κάτοικος
ειρήνη και ο θάνατος όμαιμος ως τα πλάτη.
Χαίρε ο χλοερός ήλιος του χειμώνα
χαίρε ο ακατάλυτος κι όταν φύγω απ’ το σώμα
συ θα τραγουδάς υιός εύοσμος
Ιωάννης.
Ήχοι την αρμονία χύνετε στους κύλικες της ακοής
και πορφυρίζονται τα όνειρα με το αίμα.
σύγκορμος ο θνητός ανέφελα τα στήθη
κι η ορμή του σώματος περ’ απ’ το σώμα.
Στο φαράγγι του τρόμου στη χαρά των λουλουδιών
ας ονομάσουμε την αγάπη αντήχηση του Πατέρα
μόνος ο θάνατος αλλάζει τη φωνή μας.
Ένας βαθύς άγνωστος εορτάζει στα νεύρα
ηχώ της βροχής
όταν ο αέρας μυρίζει καρπούς και χώμα.

Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

μελέτη: Παναγιώτης Καρώνης, Ο μύθος του Δράκουλα στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο





Ο μύθος του Δράκουλα στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο


Παναγιώτης Καρώνης


 Τίτλος: Ο μύθος του Δράκουλα στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο
Κατηγορία: Μελέτη

Διαστάσεις: 13x18 εκ
Σελίδες: 100
Έκδοση: Πάτρα, 2014
ISBN: 978-960-9772-14-3
Τιμή: 8



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Μια ολοκληρωμένη μελέτη για τον Δράκουλα, το λογοτεχνικό δημιούργημα του Δουβλινέζου συγγραφέα Μπραμ Στόουκερ, που εξελίχθηκε σε μύθο και που με τη βοήθεια του κινηματογράφου εξαπλώθηκε σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αποτελεί το νέο βιβλίο του Παναγιώτη Καρώνη που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ.
Το βιβλίο έχει τίτλο «Ο μύθος του Δράκουλα στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο». Εξετάζει τις λογοτεχνικές συνθήκες κάτω από την οποίες γεννήθηκε ο Δράκουλας, ανατρέχει στην Αρχαία Ελλάδα και στους θρύλους των Βαλκανίων, ενώ σχολιάζει τις ταινίες σταθμούς με πρωταγωνιστή τον Δράκουλα και όχι μόνο αυτόν.
Παράλληλα παρουσιάζεται μια πλήρης φιλμογραφία με τις ταινίες στις οποίες ο αιμοδιψής κόμης των Καρπαθίων τριγυρίζει αναζητώντας τα θύματά του.

Ο Παναγιώτης Καρώνης γεννήθηκε στη Νεστάνη της Αρχαίας Μαντινείας της Αρκαδίας. Ζει και εργάζεται στην Πάτρα. Παρακολούθησε έναν πενταετή κύκλο μαθημάτων ζωγραφικής στο Εικαστικό Εργαστήρι του Δήμου της Πάτρας με δάσκαλο το Θανάση Μακρή.
Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, ενώ εικονογραφήσει παραμύθια και έχει υπογράψει σκηνικά και κοστούμια για το θέατρο. Για τις εκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ έχει εικονογραφήσει τα παραμύθια του Κωνσταντίνου Κυριακόπουλου Το μικρό καΐκι που ονειρευόταν να γίνει πλοίο, Τη νύχτα που έλαμψε το άστρο... και Η μοναξιά του χαρταετού, καθώς και τα βιβλία:

ñ  Ο Ασχημάνθρωπος, της Μαίρης Σιδηρά
ñ  Σιωπηλή Συνομιλία, της Μαρίας Κωστούρου
Επίσης από το ΔΟΝΤΙ κυκλοφορούν σε δική του επμέλεια, οι λαογραφικές εκδόσεις
ñ  Η Ιεροελεστία της Άνοιξης, χορός και πομπή του Άη Γιώργη στη Νεστάνη Αρκαδίας
ñ  Τραγούδια της Νεστάνης

Κεντρική διάθεση του βιβλίου:

Εκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ (todonti.wordpress.com, todonti@gmail.com, τηλ. 2614003482).

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Ποιήματα που τώρα γράφονται: Παράκαμψη, Νεφέλη Ανδριανού




Παράκαμψη
 

(Tέσσερεις ...Πέντε...Έξι το πρωί)

Όλα διαλύθηκαν στο σώμα ,ποτάμι
συναρμολογήθηκαν στην ψυχή
Ηγήθηκαν υπτάμενοι Σωσίες .

Κάνε λίγο χώρο ,όχι να χορέψω αλλό ένα ίδιο γνώριμο τραγούδι
να περάσουν κάποιες μορφές πραγμάτων που δεν περίμενα να εμφανιστούν
μα ήξερα πως υπήρχαν για ταξίδια
περαιτέρω.

Κάνε άκρη ,δεν υπάρχει δάκρυ να κυλήσει
ένα χαμόγελο θα ανθίσει
στη Δροσιά ,προσωπικά
εκτεθειμένα επώδυνα
χτισμένα πάνω σε διορθώσεις

μα όχι ανάλαφρες αλλαγές.

Λίγη εξόντωση χρόνου ,θυμάμαι ,αρκεί.
Είναι μια επιτυχημένη συνταγή.
Ψιθύρισμα Θείων ,Σοφών.

Κάνε Άκρη.
Τη βρήκες ,σε βρήκε.

Μια φράση την παρέλειψα,
αλλά δεν πειράζει
θα θυμηθεί να με επισκεφτεί
στα θέατρα των μικρών στάσεων που προσπερνάς.

Ασθενικά Υγιής ,
με όλη την αισχρότητα των πολλών λόγων
έτσι και έτσι ,μα έτσι εκφράζεται
πίσω απο την κουρτίνα

Σκοτάδι.
Μπροστά ορθώνεται Μονόλογος

Συμβατή η ζωή με τους στίχους;

-Καλημέρα.

(Έτσι θα το ξεκινούσα)

-Νύχτα

Θα ταίριαζε απόλυτα με τον τζίτζικα να μου αφιερώνεται
να θέλει τόσο πολύ να ακούσει το τραγούδι μου!

Γιατί όταν πρέπει δεν μπορώ να σιμώσω λέξη
Μπερδεύω δυστυχίες ,εμμονές ,ευτυχίες με όλη την καφεΐνη
και αποσπασματικά ίσως να μιλήσω για δυο τρεις ανούσιες πια συγκινήσεις

απογοητεύμενη και αδιάφορη ως προς όλες τις επεξηγήσεις.

Καμιά φορά όμορφα ,άσχημα
τα πρόσωπα σου φαίνονται ολόιδια.

Τα κύτταρα ,τεντώνονται είναι τα πιο σημαντικά.

-Τα νεύρα μου!

Που χάθηκε η φράση μου ;
Mε κατάπληξη καταπνίγηκε σε ένα αόριστο κλάσμα δευτερολέπτου
όπου εντελώς ανώδυνα μόνη

ένιωσα ελευθερία.

-Σπουδαία στιγμή νάρκισσου .

Κάνε χώρο τώρα ,
με κούρασε να θυμηθώ ,σα κουπί στο πουθενά να ψάχνει .
Έρεβος Μυαλού
εκ γεννητής μεγαλειότης ,πολιτεία!

Ορθάνοιχτα πλάσματα ,αφές να ξελασκάρουν λίγο.
-Ζητήστε ,αντοχές ,άκρες χεριών!

Να δεις...Πως τη λέγαν τη χθεσινή μου γνωριμία ;

-Σημείο Μάχης ; Στα πόσα Level ;

Eντός μου...Αι ,εγωπάθεια,να θυμηθείς τον τίτλο.

Ας βρεθεί .

Όσες φορές σκέφτηκα να αράξω στη θαλπωρή του σπιτιού μου
να κάνω να ράνω
κοίτα που ,δεν έκανα τίποτα απ'όλα είχα στοχαστεί πρίν την επιστροφή
απο μια βόλτα .

Κακομαθημένη που ΄μαι!

Κάνω πέρα .
Θα ξαναβρεθεί ,
λίγες στροφές πίσω και πάντα Γαλήνη.
Άλλωστε ποτέ δεν ξεχνάς τα άκρως σημαντικά της σκέψης σου
της ζωής σου ,των καλύτερων χρόνων ,Κρόνων

Έρμαιες Αφροδίτες
με Ήρες αποφασιστικές.
Ένα πράγμα.

Και άλλο ένα.
Στοπ.
Πρέπει να επαναφέρω το παρελθόν για να βρεθώ στη σωστή γραμμή.

Ψάχνω και μου φαντάζει επικίνδυνο να μη βρεθεί.
 


Νεφέλη Ανδριανού


(1/7/2014)



 

Κριτική προσέγγιση

Νεφέλη Ανδριανού «Με πλαγιαστά γράμματα...»


Η ποιήτρια Νεφέλη Ανδριανού, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Πρέβεζα, ζει σήμερα και δημιουργεί στην Αθήνα. Το 2013 εξέδωσε μια νέα ποιητική συλλογή που τιτλοφορείται «Με πλαγιαστά γράμματα», από τις εκδόσεις «Καταφύγιο» στην Κέρκυρα. Ένα ποιητικό καταστάλαγμα αξιοπρόσεχτο για την ποιητική κριτική.
Η ποιητική φλέβα της Ν.Α. μοιάζει ανεξάντλητη ανάβρα εμπνευσμένης γραφής, πότε πετιέται σαν πίδακας μεστωμένης σκέψης και πότε ακούγεται σαν χείμαρρος ορμητικός, όπως ο παφλασμός σε καταρράκτη. Ο στίχος της θαρραλέος, γοργοϋπήκοος, ζωηρός, κρατά την φιλοσοφημένη ιδέα της ανθρώπινης ύπαρξης, την συγγένεια χρόνου και ατόμου, την αγωνία του σκοπού: «Λατρεύω από την γενετική τον υπέρτατο ιδεαλισμό...»
Η μουσική λυρική σκέψη αντικτυπά στην γραφή της εξυψώνοντας την λέξη σε ιερό ενθουσιασμό, δίνει ένα ύφος αυθεντικά λυρικό και γοητευτικό: «Σαν διαταραχή η ποίηση, το κύμα, η δροσιά της...»
Τα πρόσωπα της Νεφέλης είναι όντως βασανισμένα, άλλοτε αυτοτιμωρούμενα, συνεχώς ιχνηλατούν μια ξεχασμένη μοίρα για να αναδυθούν στο φώς και έτσι να λυτρωθούν «...καμιά φορά μπορείς να σκεφτείς την ευτυχία, αλλά θα τιμωρηθείς...».
Εδώ έρχεται αβίαστα στην μνήμη του κριτικού το θλιβερό τραγούδι του Κώστα Καρυωτάκη, όταν κι εκείνος είχε συνειδητοποιήσει τα δεσμά της ανθρώπινης μοίρας «Είναι στον ουρανό μια σιδερένια, μια μεγάλη πυγμή, που δεν συντρίβει, μα τιμωρεί κι αδιάκοπα πιέζει...» (Ελεγεία και Σάτυρες, 1927.)
Ο στίχος της Ν. Α. είναι διαμαρτυρόμενος, εξόχως αντιστασιακός στη «ηθική», αυτήν του κόσμου, την κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του χθαμαλού και συμβιβασμένου ανθρώπου «Αν θες να ζήσεις, γύρνα την πλάτη στις (φθηνές) καλημέρες τους...».
Ο χρόνος τόσο ελάχιστος και ανεπαρκής, αλλά και τόσο ατέλειωτος συνάμα.
Η μοναξιά του ανθρώπου είναι ο πυρήνας της ποιητικής άντλησης για δημιουργία. Ο άνθρωπος θεριό, όμως και τρεμάμενο στάχυ, υποφέρει μονίμως από τον πόνο και τον θάνατο. Αυτοί οι μόνιμοι συνοδοί του θα έκαναν τη ζωή ακάνθινο δέρας, εάν δεν υπήρχε η ιλαρή αχτίδα της προσδοκίας. Από τον πόνο, τον χαμό και τον θάνατο ξεπετιούνται εύοσμα κλήματα, όπως η ποίηση, λυχνία ουρανόπεμπτη και αβρή συλλήπτρια της πικρής ζωής. Γιατί αυτή η εφήμερη ζωή «... δεν είναι θλίψη, όχι, είναι πέτρα, είναι σφιγμένα δόντια...». Η τεχνοτροπία της Νεφέλης είναι ο ρεαλισμός, ένας ρεαλισμός που θα τον ονόμαζα νοσταλγικό. Η νοσταλγία και η μνήμη εμποτίζουν ως τη ρίζα τα ποιητικά της μοσχολούλουδα. Η νοσταλγία ιδίως, αυτό το φαρμακερό μαχαίρι «Κρυστάλλινα παιδικά χρόνια...».
Η κάθε λέξη στη γραφή της Ν.Α. είναι και μια αποκάλυψη της αισθαντικής ψυχής της, είναι όμως και μια καλά σφιγμένη γροθιά στο παχύδερμο θηρίο της υποκρισίας, του συμβιβασμού, της κολακείας.
Η γραφή της στο αποκορύφωμα του ενθουσιασμού μετουσιώνεται σε σαγηνευτικό ταξίδι της γλώσσας και πρωτίστως σε λυροπρόφερτο, γεμάτο χρώματα τραγούδι «Δεν είμαι δέντρο να στέκω, είμαι νερό που απομακρύνεται...».
Έτσι περήφανα το ποίημα μπορεί να υψωθεί στα ουράνια, μέσα από τα καθημερινά, τα μικρά ωραία και ταπεινά.
Ωστόσο μέσα στις διάφανες φλέβες των λέξεων και τις ζωντανές εικονοποιήσεις υπάρχει μια σιωπή εκκωφαντική, που μόνον οι ποιητές, οι μύστες και οι ρεμβαστές της ποίησης είναι σε θέση να αισθανθούν πραγματικά.
Η Νεφέλη Ανδριανού γεωργεί αξιοθαύμαστα και ανανεώνει με τη γραφή της- την ποτισμένη με αίμα και πνεύμα- την σύγχρονη ελληνική μας ποίηση.
 
Αντώνης Περδικούλης