Τρίτη 31 Μαΐου 2016

Το Λογοτεχνία και Σκέψη διαβάζει: Πρόσφατες αναγνώσεις / αγαπημένα βιβλία, μια λίστα



   Παρουσιάζω σήμερα μια λίστα με τα είκοσι πιο αγαπημένα μου βιβλία, γι΄αυτή την περίοδο αφού όπως είναι γνωστό οι βιβλιοφιλικές λίστες έχουν την τάση να αλλάζουν και να εμπλουτίζονται με τον χρόνο και που περιλαμβάνει διάφορα πρόσφατα αναγνώσματα (σημειωμένα με έντονο μαύρο).



   Η λίστα  αυτή είναι η συμμετοχή μου στο αναγνωστικό παιγνίδι και βιβλιοφιλικό γεγονός που διοργανώνει το ιστολόγιο ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ (το οποίο παρακολουθώ στενά και συνεχώς) της Κατερίνας Μαλακατέ. Τα 20 πιο αγαπημένα βιβλία, είναι ένα παιγνίδι, μία καταγραφή ιδιαίτερης σημασίας, όπου αναγνώστες, φανατικοί βιβλιόφιλοι, ιστολόγοι (bloggers επί το ελληνικότερον) γράφουν και καταγράφουν τα είκοσι (20) αγαπημένα τους βιβλία (μυθοπλασίας κι όχι ποίηση, νουβέλες, δοκίμια κτλ) όπου στη συνέχεια θα ακολουθήσουν διάφορα στατιστικά αποτελέσματα.

   Μέχρι την Πέμπτη το βράδυ 2 Ιουνίου 2016 και ώρα 8 μ.μ. έχετε περιθώριο να συμπληρώσετε τη λίστα σας και να την στη σχετική ανάρτηση του ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ.

 Στη συνέχεια, ακολουθεί η δική μας λίστα με τα είκοσι πιο αγαπημένα μας βιβλία:


1) Φάλκονερ, Τζον Σίβερ
2) Υπεραιχμή, Τόμας Πίντσον
3) Ο δρόμος, Κόρμακ ΜακΚάρθυ
4) Ζυγός, Ντον Ντελίλλο
5) Η τριλογία της Νέας Υόρκης, Πωλ Όστερ
6) Λιγότερο από μηδέν, Μπρετ Ήστον Έλλις
7) Μοιραία, Ζαν Πάτρικ Μανσέτ
8) Στην ίδια πόλη υπό βροχή, Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο II
9) Τορτίγια Φλατ, Τζων Στάινμπεκ
10) Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά, Λεονάρδο Παδούρα
11) Ο μεγάλος ύπνος, Ρέιμοντ Τσάντλερ
12) Η τριλογία της Μασσαλίας, Ζαν-Κλωντ Ιζζό
13) Το όνομα του ρόδου, Ουμπέρτο Έκο
14) Όλα τα ονόματα, Ζοζέ Σαραμάγκου
15) Δέκα μικροί νέγροι, Άγκαθα Κρίστι
16) Παναγιώτης Αγαπητός, Το εβένινο λαούτο (και γενικά όλη η τριλογία με πρωταγωνιστή τον πρωτοσπαθάριο Λεων)
17) Φόνισσα, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
18) Ακυβέρνητες Πολιτείες, Στρατής Τσίρκας
19) Ποιός ήτο ο φονεύς του αδελφού μου, Γιώργος Βιζυηνός
20) Νίκος Καζαντζάκης, Ο Χριστός ξανασταυρώνεται.



Το Ποίημα της Εβδομάδας: Αντρέας Κολλιαράκης, Κίτρινα αστέρια




[κίτρινα αστέρια]


και τους φορέσανε τα κίτρινα αστέρια
κι οι τελικές τους λύσεις μοιάζουν απελάσεις
μα πρέπει τώρα ιστορία να διαβάσεις
και να μην κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια
και επιστρέψανε τα κίτρινα αστέρια
κι ο φασισμός κι ο ναζισμός δες πως νικάει
κι εμείς σε λίγο θα γιορτάζουμε το μάη
και θα προσμένουμε ματαίως καλοκαίρια
τα ξημερώματα βουβοί σ' ένα καράβι
παλιά σε τραίνα κι η φωτιά πάλι ανάβει

4/4/2016

Δημήτρης Α. Δημητριάδης, Παραμυθία και απάντηση


Gustav Klimt: Houses in Unterach on Lake Attersee, 1915/16

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου κάποιοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τη ζωή μέσα από μια επίπλαστη, πέρα για πέρα ψεύτικη εικόνα, αυτή που τους προσφέρεται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και την καταπίνουν αμάσητη, επειδή η πραγματικότητα που ζουν δεν μπορεί να τους προσφέρει κάποια διαφορετική διέξοδο, μια κάποια χαραμάδα προς την κατανόηση του κόσμου, τον αυτοσεβασμό τους.
Οι άνθρωποι έχουν χάσει τον πραγματικό χρόνο, τον ουσιαστικό χρόνο που ωριμάζουν τα πράγματα, έχουν χάσει την αναγκαία βραδύτητα – απαραίτητη για τη σκέψη, για την αίσθηση και την απόλαυση της ζωής. Θεωρούν υπέρτατη αξία το χρήμα, μαθαίνοντας να εκτιμούν μόνον ό, τι αγοράζεται και πουλιέται. Οπότε ακόμα και η εκπλήρωση βασικών αναγκών τους, όπως το φαγητό, ο έρωτας, η ανάγνωση, έχουν καταντήσει «προϊόντα» προς εκμετάλλευση.
Ζούμε σε έναν κόσμο διαδικτυακού παιχνιδότοπου, που τρέφει την ψευδαίσθηση της «ανοιχτής, πανανθρώπινης ελευθερίας», του «δημόσιου διαλόγου», αγνοώντας ότι ο πολύχρωμος αυτός κόσμος της διαδραστικής εικόνας είναι απλώς προέκταση του φυσικού μας κόσμου. Αγνοώντας ότι στο βαθμό που ο φυσικός κόσμος έχει καταντήσει μια στυγνή και βάρβαρη αγορά, που υποτάσσει κάθε δίκαιο και ηθική στους νόμους του άγριου χρηματιστικού κέρδους, το ίδιο ακριβώς ισχύει και στον διαδικτυακό. Πέρα από την όποια αδιαμφισβήτητη χρησιμότητα του διαδικτύου, ως εργαλείου, ζούμε σε ένα απέραντο ψηφιακό εργοστάσιο, όπου οι πάντες, είτε μας αρέσει είτε όχι, διαθέτουμε ακατάπαυστα τις υπηρεσίες μας, το χρόνο μας, τη ζωή μας.
Οι άνθρωποι πορεύονται, πλέον, διδασκόμενοι να μην ελπίζουν κάτι καλύτερο από το προσωπικό, εθισμένοι στο να αντικρίζουν τον κόσμο με τα τρύπια μάτια της Μπάρμπι, μαθαίνοντας ότι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι το εύκολο, γρήγορο κέρδος, χάνοντας το βιβλίο και το διάβασμα ως εργαλείο ζωής.
Ωστόσο, βιβλίο εστί παραμυθία και απάντηση. Με το βιβλίο γαληνεύουν ο νους και η ψυχή, για να μπορέσουν να ξανακοιταχτούν στο μαγικό τους καθρέφτη και να πλάσουν το όραμα της επόμενης μέρας. Βιβλίο και διάβασμα οδήγησαν το ανθρώπινο γένος στην εξέλιξη, μέσα από την ευγένεια κάθε συναισθήματος. Με το βιβλίο και το διάβασμα θα αντιμετωπιστούν, εκ νέου, οι παραλογισμοί των δύσμοιρων καιρών μας. Με όπλα διαχρονικά πνευματικά, με στρατούς εννοιών, με ήθος και αξιοπρέπεια θα αντιμετωπιστούν οι ξύλινοι έως ανόητοι λόγοι, οι γυρολόγοι πωλητές των ανθρώπινων αναγκών. Η αναδημιουργία ενός καλύτερου, δικαιότερου κόσμου, ξεκινά από εδώ, από τις σκέψεις που αναδύονται μέσα από τις γραμμές των βιβλίων και των κειμένων.
Ας γίνουν οι τόποι του βιβλίου τόποι απόδρασης, η σκέψη τόπος προορισμού, οι χάρτινες σελίδες ριπές θαλασσινής αύρας χειμώνα – καλοκαίρι και οι γειτονιές των καταφρονεμένων γειτονιές των βιβλιοφάγων: οι καταφρονεμένοι θα πάψουν να είναι οι αμελητέοι του συστήματος και θα γίνουν οι σκεπτόμενοι κριτές του.
Ας διαβάζουμε στους δρόμους. Σε πεζούλες, σε παγκάκια, σε πάρκα. Εκεί που το κείμενο αναπνέει μακριά από τα θερμοκήπια της πλήξης. Εκεί που οι λέξεις μπλέκουν με τις μορφές, η ποίηση των στίχων με τον πεζό των πεζοδρομίων, εκεί που οι εικόνες μπλέκουν με τις εικόνες. Ας διαβάζουμε στο μετρό, στα τρόλεϊ, στα λεωφορεία, αφήνοντας τον συνειρμό να τρέχει γρηγορότερα από το συρμό.
Ας κάνουμε τα πάντα στη ζωή μας έχοντας δίπλα μας ένα βιβλίο. Ας τρώμε παρέα με ένα βιβλίο, ας πίνουμε κρατώντας ένα βιβλίο, ας κοιμόμαστε συντροφιά με ένα βιβλίο. Οι σελίδες του αναζητούν χώρο στα πιο πυκνοκατοικημένα ράφια της ψυχής μας. Από το σπίτι, από τη δουλειά, από το δρόμο, ας χαρίσουμε ένα βιβλίο, ας ανταλλάξουμε ένα βιβλίο, ας στείλουμε ένα βιβλίο, ας δώσουμε ένα βιβλίο στον άλλον. Είναι η μόνη απάντηση στους διαταραγμένους καιρούς μας, όπου η ψυχή ψάχνει κάπου να πιαστεί, όπου τα μάτια αναζητούν την ελπίδα, όπου ο νους αγωνιά να γοητευτεί για να πράξει.
Ήρθε η ώρα να ξαναμυηθούμε στη σοφία των αιώνων, με το βιβλίο. Ας γίνει, λοιπόν, η ανάγκη γνώση και επίγνωση. Οι βιβλιοθήκες, οι τόποι βιβλιοσυναντήσεων είναι ανοιχτά και μας περιμένουν. Ας πράξουμε μια επανάσταση. Ας αντισταθούμε στην απομόνωση και στον κοινωνικό αποκλεισμό. Ας σηκωθούμε από τον καναπέ της τηλεόρασης κι ας πάμε σε μια συνάντηση συγγραφέων. Για μας γράφουν, ακόμη κι όταν είναι κλεισμένοι στο σύμπαν τους. Το δικαιούμαστε, καθώς τα βιβλία είναι ανοιχτά σε όλους ανεξαιρέτως, είναι πιο ελεύθερα και δημοκρατικά ακόμη κι από αυτούς που τα γράφουν.
Και ναι, είναι η φυγή από την πραγματικότητα μέσα στην πραγματικότητα, είναι το νυχτερινό ραντεβού, η ανάπαυλα την ώρα της ξεκούρασης, η απογευματινή σιέστα με παγωμένο κοκτέιλ κάτω από τον ήλιο ή με παγωτό σοκολάτα.
Οι λέξεις, οι σκέψεις, μας ανοίγονται απλόχερα. Είναι εκεί για μας. Ο αναγνώστης έχει πια τον πρώτο λόγο. Ο πολίτης έχει πια τον πρώτο λόγο. Ας γίνει, λοιπόν, ο πολίτης αναγνώστης και ο αναγνώστης πολίτης. Τότε, το συλλογικό νόημα της επίγνωσης θα’ ναι τόσο εκκωφαντικό που κανείς δεν θα μπορεί να το αγνοήσει.
Τότε η επανάσταση της ανάγκης θα έχει γίνει πράξη.


 Ο Δημήτρης Α. Δημητριάδης γεννήθηκε το 1955 στο Τέμενος Παρανεστίου Δράμας και ζει στη Θεσσαλονίκη. Ποιητής και δημοσιογράφος. Συνεργάζεται με τα περιοδικά «Μανδραγόρας», «Ένεκεν», «Το Κοράλλι», κ.α. έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές και είναι μέλος του Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων.