Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

Ποιήματα που τώρα γράφονται: Προσφυγιά / Πεδίο βολής, Ανδρέας Κολλιαράκης

φωτογραφία: Κυριακή Γονάκη


[προσφυγιά]

κι ούτε να μένουμε στα δάκρυα μας, έχουμε ακόμα διαδρομή
κι είναι αδέρφια μας, γονείς, παιδιά μας
είναι δική μας προσφυγιά μας και φέρει ελπίδα και ορμή

22/10/2015

[πεδίο βολής]

να νανουρίζομαι με όλμους και με σφαίρες
να κολυμπώ στης μεσογείου τα νερά
και να ελπίζω σε καλές να έρθουν μέρες
μα, είμαι πρόσφυγας κι εκεί κι εδώ ξανά
μες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με κλείνουν
σε παραλίες να ξεβράζω σε νησιά
για λίγο μόνο λέω, οι έννοιες μου μ' αφήνουν
μα, είμαι ξένος, μόνος και χωρίς χαρτιά
και πόσα έδωσα λεφτά
και πόσους πίσω έχω αφήσε
ποιο είναι το τίμημα για όποιον ποθεί να ζήσει;
να νανουρίζομαι με όλμους και με σφαίρες
όλος ο τόπος μου ένα πεδίο βολής
πεδίο του άρεως κατασκηνώνω μέρες
κι εσύ στα έδρανα κοιμάσαι της βουλής

9/8/2015

Το Ποίημα της Εβδομάδας: Τα κεριά, Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης



Τα κεριά

 
Τόσα κεριά όσα τα παιδιά της
-παιδιά της κι οι νύφες κι οι γαμπροί της-
συν ένα ακόμη.
Τόσα άναβε στο μανουάλι, όταν πήγαινε
στην εκκλησία, η μάνα μου.
Μου άρεσε να τη βλέπω,
ν’ ανοίγει το πορτοφολάκι της,
να βγάζει τα χρήματα
και να τ’ αφήνει στο παγκάρι.





Μα πιο πολύ μου άρεσε,
όταν την έβλεπα να πηγαίνει
σιγομουρμουρίζοντας στο στασίδι της:
«Να ’χουνε την υγειά τους,
τα παιδιά μου και τα παιδιά του κόσμου,
Παναγία μου!».






"Όταν γίνεις ποίημα", εκδ. Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης- Πυξίδα", Χανιά 2013