Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ - Κεν Λόουτς: Ο ιρλανδέζικος δρόμος

Οχι δεν είναι σκηνή από την ταινία του Λόουτς στο Ιράκ, είναι φωτό
 από το νέο ιμπεριαλιστικό έγκλημα στη Λιβύη  
 
γράφει η  Δήμητρα Κυρίλλου

 


Οχι δεν είναι σκηνή από την ταινία του Λόουτς στο Ιράκ, είναι φωτό από το νέο ιμπεριαλιστικό έγκλημα στη Λιβύη

Το 2010, η Αμερικάνικη παραγωγή “Hurt Locker” απέσπασε 6 Όσκαρ με τον ισχυρισμό ότι περιγράφει τον πόλεμο στο Ιράκ «όπως ακριβώς είναι». Χρειάστηκε μεγάλο θράσος για να το διεκδικήσει αυτό μια ταινία που αποθεώνει το μιλιταρισμό και παρουσιάζει την πραγματικότητα από τη σκοπιά του αμερικανικού στρατού κατοχής, δικαιολογώντας την παρουσία του εκεί.
Ο «Ιρλανδέζικος δρόμος», η νέα ταινία του Κεν Λόουτς που ήδη προβάλλεται στα σινεμά υπηρετεί μια εντελώς διαφορετική πλευρά. Αυτή που ανοιχτά και δηλωμένα βλέπει τον πόλεμο στο Ιράκ σαν μια χυδαία εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους για να επιβάλουν την πολιτική τους. Οι Ιρακινοί είναι τα θύματα αυτής της επιχείρησης, οι Δυτικοί στρατιώτες είναι οι θύτες, είναι μέρος του προβλήματος. Βέβαια συμβαίνει καμιά φορά ο θύτης να γίνει και θύμα των καταστάσεων όπου βρέθηκε μπλεγμένος. Τότε ανοίγουν ρωγμές που ξεμπροστιάζουν ολόκληρη την πολεμική μηχανή.
Αυτή είναι η περίπτωση του Φέργκους, του κεντρικού ήρωα της ταινίας. Ο Φέργκους είναι ένας σκληροτράχηλος τυχοδιώκτης που ξεκίνησε την καριέρα του στις Βρετανικές ειδικές δυνάμεις SAS, για να μεταπηδήσει το 2004 με ένα καλοπληρωμένο συμβόλαιο σε ιδιωτική μισθοφορική εταιρία παροχής υπηρεσιών «υψηλού κινδύνου». Είναι η αρχή του πολέμου στο Ιράκ, όταν παρόμοιες εταιρίες ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια, σε έμμεση ή και άμεση διαπλοκή με Αμερικανούς και Βρετανούς αξιωματούχους που τους μίσθωναν με χρυσά συμβόλαια για να διεκπεραιώνουν τις βρωμοδουλειές των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ενίοτε τόσο βάρβαρες και βρωμερές που ο τακτικός στρατός κώλωνε να φέρει σε πέρας.  Σε ένα τέτοιο κοντράτο στρατολογεί τον παιδικό του φίλο και κολλητό του από το Λίβερπουλ, τον Φράνκι. Παρά τον πραγματισμό που τον διακρίνει, ο Φέργκους θα «τα παίξει» και θα αποχωρήσει από τις επιχειρήσεις στο Ιράκ.
Λίγα χρόνια μετά ο Φράνκι σκοτώνεται στον Ιρλανδέζικο δρόμο.  Έτσι ονομάζεται η λεωφόρος που συνδέει την πράσινη ζώνη με το αεροδρόμιο της Βαγδάτης. Ένα κινητό τηλέφωνο που βρέθηκε στα χέρια του και μια σειρά ανακολουθίες στην περιγραφή των γεγονότων από τους αρχι-εργολάβους της μισθοφορικής εταιρίας για την οποία δούλευε ο Φράνκι, θα βάλουν το Φέργκους σε υποψίες. Αποφασίζει να μάθει τι πραγματικά συνέβη στο φίλο του.

Βασανιστήρια

Ο Φέργκους δεν είναι κανένας αριστερός, ούτε κανένας συνειδητοποιημένος ακτιβιστής. Έζησε όμως τις πολεμικές επιδρομές στο Ιράκ και γνωρίζει μέσα κι έξω την κατάσταση: Τις νυχτερινές εισβολές στα σπίτια πολιτών, τα βασανιστήρια, τις εκτελέσεις μέρα μεσημέρι και την καθημερινή τρομοκράτηση των Ιρακινών από τους μάγκες των μισθοφορικών εταιριών. «Και να μην ήταν με την Αλ Κάιντα, μετά από όλ’αυτά σίγουρα γίνονταν υποστηρικτές της», εξομολογείται κάποια στιγμή. «Όλα καλά, αρκεί να μην τρέξει αίμα», αυτή είναι η βασική οδηγία για τα βασανιστήρια προκειμένου να αποσπάσουν ομολογίες. Όλα τ’άλλα (ηλεκτροσόκ, το μαρτύριο της σταγόνας, πνιγμός) επιτρέπονται. Ο Φέργκους δε θα διστάσει να τα χρησιμοποιήσει αυτή τη φορά κατά των εμπνευστών τους για να φτάσει στη στενάχωρη αλήθεια: Τον φίλο του τον καθάρισαν τα ίδια του τα αφεντικά για να μην καταγγείλει μια (ακόμη)σφαγή αθώων πολιτών. Ο Φέργκους είναι ένα γνήσια τραγικό πρόσωπο, ένα «παιδί» του συστήματος  που φτάνει στην αμφισβήτηση, τη σύγκρουση και τελικά  την κάθαρση.
Αν και η ταινία διαθέτει όλες τις αρετές της κινηματογραφικής τεχνικής, είναι φανερό ότι ο Λόουτς και οι συνεργάτες του δεν στόχευαν σε ένα πολεμικό θρίλερ. Ο Κεν Λόουτς, ο σημαντικότερος Βρετανός σκηνοθέτης σήμερα, έχει αφήσει το στίγμα του με ταινίες που επίμονα και αταλάντευτα συγκρούονται με τους καπιταλιστές, τους εκπροσώπους τους, το σύστημα και τους μηχανισμούς του. Ταινίες που τοποθετούνται με τη μεριά των «από τα κάτω», είτε αυτοί εξεγείρονται όπως στις αξέχαστες ταινίες του «Γη και ελευθερία», «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι», «Το τραγούδι της Κάρλα», είτε απλά αγωνίζονται να επιβιώσουν («Ladybird –ladybird», «Βροχή από πέτρες», «Γλυκά δεκάξι», «Ψωμί και τριαντάφυλλα» και τόσες άλλες). Για αυτή ακριβώς την πολιτική και ηθική του στάση τον αναγνωρίζει και τον σέβεται ο κόσμος που παλεύει και για τον ίδιο λόγο δέχεται τακτικά τα πυρά του Βρετανικού κατεστημένου. Άλλοτε είναι πολύ «στρατευμένος», άλλοτε είναι «παρωχημένος», άλλοτε γιατί «δεν αγαπάει τη χώρα του» αλλά τους περιθωριακούς, κ.ο.κ.
Ο «Ιρλανδέζικος δρόμος» καταγγέλλει ανεπιτήδευτα τα έργα και ημέρες των μισθοφορικών εταιριών που με την κάλυψη των κυβερνήσεων των Εργατικών και Συντηρητικων ρήμαξαν το Ιράκ και σήμερα εφορμούν σε νέους στόχους όπως η Λιβύη.
Γι’αυτό καλά κάνει, είναι εξαιρετικά επίκαιρη ταινία και αξίζει την προσοχή όλων μας.

http://www.ergatiki.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=1753:i960&Itemid=62


Πέντε κολοσσοί της παγκόσμιας λογοτεχνίας από την "Αυγή"




Μάριο Βάργκας Λιόσα, Ορχάν Παμούκ, Ναντίν Γκόρντιμερ, Ζοζέ Σαραμάγκου, Αντόνιο Ταμπούκι. Εμβληματικά ονόματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας που γράφεται στην εποχή μας. Τιμημένοι με Νόμπελ Λογοτεχνίας οι τέσσερις, ένα από τα επόμενα Νόμπελ, όπως πολλοί εκτιμούν για τον Ταμπούκι, δεξιοτέχνες του γραπτού λόγου και συγγραφείς στοχαστές, η γραφίδα των οποίων εμπλέκεται στα μεγάλα πάθη του ανθρώπου και αναζητά τα μεγάλα αμαρτήματα των σύγχρονων κοινωνιών.
Αυτούς τους πέντε κορυφαίους της σύγχρονης παγκόσμιας λογοτεχνίας συστήνει η "Αυγή" μέσα από τη σειρά ισάριθμων DVD που πρόκειται να κυκλοφορήσουν στις κυριακάτικες εκδόσεις της από τις 20 Μαρτίου έως και τις 17 Απριλίου. Ο Μάριο Βάργκας Λιόσα (20.3), ο Ορχάν Παμούκ (27.3), η Ναντίν Γκόρντιμερ (3.4), ο Ζοζέ Σαραμάγκου (10.4) και ο Αντόνιο Ταμπούκι (17.4) μιλούν για το έργο τους στους δημοσιογράφους Μικέλα Χαρτουλάρη και Ανταίο Χρυσοστομίδη στη σειρά συνεντεύξεων "Κεραίες της εποχής μας", οι οποίες έχουν μεταδοθεί από την ΕΤ1.
Με αφορμή την προσφορά της "Αυγής", συνομιλήσαμε με τη Μικέλα Χαρτουλάρη και τον Ανταίο Χρυσοστομίδη, οι οποίοι μεταφέρουν την εμπειρία από τις συναντήσεις τους με τους μεγάλους συγγραφείς. Κατά πόσο το βάρος του ονόματος και του έργου που φέρουν επηρεάζει τη δημόσια εικόνα τους; Πώς στρέφουν τις κεραίες τους σε όσα συμβαίνουν και εν πολλοίς σημαδεύουν την εποχή μας, ποια η σχέση τους με την τέχνη που υπηρετούν και τους ομοτέχνους τους; Και εν τέλει κατά πόσο οι ίδιοι βρίσκονται σε αντιστοιχία με το έργο που δημιουργούν;
Οι δυο δημοσιογράφοι μας μιλούν για όσα ειπώθηκαν μπροστά στις κάμερες, σκιαγραφούν το ανθρώπινο πρόσωπο, την πνευματική υπόσταση των πέντε συγγραφέων και επιχειρούν τη συσχέτιση του έργου με την εποχή τους. Όπως άλλωστε επισημαίνουν, "καθένα από αυτά τα πέντε πορτρέτα παραπέμπει σε εμβληματικές περιόδους της παγκόσμιας ιστορίας και του δημοκρατικού κινήματος στη διάρκεια του 20ού αιώνα".

* Πώς είναι η επαφή διά ζώσης με αυτούς τους κολοσσούς της παγκόσμιας λογοτεχνίας;
Μικέλα Χαρτουλάρη: Οι ίδιοι ποτέ δεν συμπεριφέρονται ως κολοσσοί της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Δεν έχουμε συναντήσει κανέναν που να λέει κάτι και μετά να το παίρνει πίσω για να το στρογγυλέψει, κανένας δεν συμπεριφέρεται σαν βεντέτα ή ως ιδιαίτερη περίπτωση. Κανένας δεν έχει παίξει παιχνίδια αυθεντίας, κανείς δεν έχει ζητήσει να ελέγξει το τελικό υλικό. Δηλαδή συναντάμε ανθρώπους που είναι σαν να τους ξέραμε από πάντα και όσο μέναμε μαζί τους γίνονταν όλο και πιο κοντινοί. Και το γοητευτικό είναι ότι όσο περισσότερη ώρα γυρισμάτων έχουμε ανοίγονται ακόμα περισσότερο και φτάνουμε σε μια αναπάντεχη οικειότητα.
ΑνταίοςΧρυσοστομίδης: Βεβαίως πρέπει να πουμε ότι όση περιέργεια έχουμε εμείς να τους γνωρίσουμε άλλη τόση έχουν και αυτοί που περιμένουν δυο δημοσιογράφους από την Ελλάδα να τους “ανακρίνουν”. Δεν είναι δεδομένη ούτη η οικειότητα ούτε η διαθεσιμότητά τους. Αυτό πιστεύω ότι το κερδίζουμε με τη σοβαρότητα με την οποία τους αντιμετωπίζουμε. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί απ' αυτούς μπροστά στην κάμερα δείχνουν την ικανοποίησή τους. Πρώτα απ' όλα καταλαβαίνουν ότι πηγαίνουμε με ένα διαφορετικό πνεύμα, ότι γνωρίζουμε το έργο τους σε βάθος και ότι δεν πάμε να βγάλουμε “λαβράκι” από τη συνέντευξη.
Μ.Χ.: Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Βλαντίμιρ Μακάνιν, ο οποίος, αφού βίωσε την καταπίεση της μπρενιεφικής περιόδου, αρχικά ήταν πολύ συγκρατημένος στις πολιτικές μας ερωτήσεις. Τη δεύτερη μέρα άρχισε να ανοίγεται και να σχολιάζει με τολμηρότητα, πρωτοτυπία και γενναιότητα για τα πολιτικά. Για τον Πούτιν θυμάμαι πως είπε ότι η παρουσία του είναι απαραίτητη γιατί αντιπροσωπεύει μια αναγκαία μεταβατική περίοδο βοναπαρτισμού. Η Γκόρντιμερ πάλι τη δεύτερη ημέρα των γυρισμάτων ανοίχτηκε και μας μίλησε για τη μαύρη μπουρζουαζία που αναδύεται στη Νότια Αφρική μετά την εδραίωση της δημοκρατίας, η οποία συμπεριφέρεται όπως οι αφρικάνερς στη διάρκεια του καθεστώτος του απαρτχάιντ. Τέτοιου είδους σχόλια αποφεύγει να κάνει φοβούμενη τις διαστρεβλώσεις.
Α.Χ.: Σ' αυτή τη σειρά εκπομπών είναι εξαιρετικά συγκινητικό το πώς έχουν συμπεριφερθεί ορισμένοι συγγραφείς. Για παράδειγμα ο Μάριο Βάργκας Λιόσα, αυτός ο ακόμα πολύ ωραίος άντρας, δέχτηκε να μας δει στο σπίτι του στη Μαδρίτη, παρότι άρρωστος εκείνη την εποχή, από καρκίνο του δέρματος και με το πρόσωπό του να φέρει ακόμα τα σημάδια από τις ακτινοβολίες. Αυτή είναι και η μοναδικότητα της συγκεκριμένης ταινίας, αφού δεν έχει καταγραφεί πουθενά αλλού το τρωτό της εικόνας του. Κι αυτό το λέμε γιατί η εικόνα του Λιόσα, ενός Λατινοαμερικανού “νάρκισσου”, είναι πάντα ένα από τα διαβατήριά του.

* Οι άνθρωποι που γνωρίσατε ανταποκρίνονται στο έργο που γνωρίζουμε;
Α.Χ.: Άλλοτε ναι, άλλοτε όχι. Βρήκα για παράδειγμα τον Σαραμάγκου πιο “βατό”, πιο “εύκολο” και πιο χιουμορίστα απ' ό,τι σε αφήνει να φανταστείς το έργο του. Θα πρόσθετα μάλιστα και λιγότερο δογματικό απ' ό,τι περίμενα από ένα μέλος του Κ.Κ. Πορτογαλίας. Αντίθετα ο Παμούκ είναι πιο στριφνός και δαιδαλώδης από ό,τι διαφαίνεται μέσα από το έργο του. Οι άλλοι τρεις, ο Λιόσα, η Γκόρντιμερ και ο Ταμπούκι, είναι κατά κάποιον τρόπο τα πρόσωπα που εκφράζονται μέσα από το έργο τους.
Μ.Χ.: Η Γκόρντιμερ, για παράδειγμα, είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις από μια αριστερή αγωνίστρια που έδωσε μάχες στα δικαστήρια κατά του απαρτχάιντ. Ακόμα και σήμερα βλέπεις στο πρόσωπό της την αποφασιστικότητα που την έσπρωξε τότε να μην αποκηρύξει τον ένοπλο αγώνα των μαύρων.
Α.Χ.: Βεβαίως για τον πέμπτο της παρέας, επειδή τυχαίνει να είμαστε παλιοί φίλοι, δεν είχα να αντιμετωπίσω κάποιου είδους έκπληξη.
- Γνωρίζοντας τη σχέση που έχετε με τον Ταμπούκι θεωρούμε αυτονόητο ότι δεν θα σας εξέπληττε.
Α.Χ.: Παρ' όλα αυτά ο Ταμπούκι μπροστά στην κάμερα ήταν ενδεχομένως πιο σκληρός συνομιλητής με τον φίλο του απ' ό,τι με έναν άγνωστό του δημοσιογράφο. Η πρώτη κουβέντα που μου είπε είναι: “Δεν θέλω εύκολες ερωτήσεις”.
- Μιλώντας με όλους αυτούς τους μεγάλους και με την εμπειρία σας από την ελληνική πραγματικότητα τι σκέφτεστε για τους Έλληνες λογοτέχνες;
Α.Χ.: Οι Έλληνες λογοτέχνες, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι περιχαρακωμένοι σε σχέση με όσα συμβαίνουν στο εξωτερικό - και δεν είναι τυχαίο ότι, όταν έρχονται διάσημοι ομότεχνοί τους στην Ελλάδα, ελάχιστοι πάνε να τους ακούσουν. Επίσης, στην Ελλάδα, δυστυχώς δεν έχουμε τον λογοτέχνη - ατμομηχανή που θα δώσει ώθηση στην ελληνική λογοτεχνία να βγει με απαιτήσεις στο εξωτερικό. Και βεβαίως σ' αυτό δεν μας φταίει η “μικρή” μας γλώσσα.
Μ.Χ.: Οι ξένοι διαβάζουν τους ομοτέχνους τους από άλλες χώρες, έχουν μια σφαιρική παιδεία ή έχουν φροντίσει να την αποκτήσουν. Δεν φοβούνται να εκτεθούν -και όχι μόνο για ζητήματα που αφορούν αποκλειστικά τη λογοτεχνία, αλλά και για κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Επίσης δεν φοβούνται να δείξουν την αδυναμία τους ή το ανθρώπινο πρόσωπό τους με τις εμμονές ή τις αντιπάθειές τους.
Α.Χ.: Και αυτό δεν αφορά μόνο κάποιες παλαιότερες γενιές συγγραφέων, αλλά και τους πολύ νεότερους. Σκέφτομαι τον Ντάνιελ Κέλμαν και τη γνώση του κόσμου που κουβαλάει, παρ' ότι είναι λίγο πάνω από τα 30, ή την πολιτική συνειδητοποίηση του Ροκαλιόλι, ο οποίος είναι ικανός να γράψει ένα εκπληκτικό πολιτικό μυθιστόρημα όπως ο “Κόκκινος Απρίλης” προτού κλείσει τα 30 και χωρίς να έχει υπάρξει ποτέ πολιτικά ενταγμένος.
- Ποιο είναι το νήμα που συνδέει τους πέντε λογοτέχνες που δι' υμών θα συναντήσουμε μέσω της "Αυγής";
Α.Χ.: Είναι και οι πέντε πολύ μεγάλοι συγγραφείς και ταυτοχρόνως βαθιά πολιτικοποιημένα άτομα, με πολιτικές μάχες στο ενεργητικό τους. Και οι πέντε πιστεύουν ότι η λογοτεχνία μπορεί να κάνει έναν καλύτερο κόσμο και παράλληλα ότι η ποιητική της γραφής έχει πολύ μεγάλη σημασία. Τελευταίο στοιχείο που τους ενώνει είναι ότι όλοι απευθύνονται στο πλατύ διεθνές κοινό και ότι είναι εξαιρετικοί παραμυθάδες.
Μ.Χ.: Κάθε ένα από αυτά τα πέντε πορτρέτα παραπέμπει σε εμβληματικές περιόδους της παγκόσμιας ιστορίας και του δημοκρατικού κινήματος στη διάρκεια του 20ού αιώνα. Με τον Βάργκας Λιόσα συζητάμε για τη δύσκολη πορεία των λαών της Λατινικής Αμερικής προς τη δημοκρατία. Με τον Σαραμάγκου την κρίση της σύγχρονης αριστεράς, ενώ η Γκόρντιμερ αποκωδικοποιεί τον ρατσισμό όπου και με όποια μορφή κι αν εμφανίζεται μέχρι τις μέρες μας. Με τον Παμούκ συζητάμε το δίλημμα Ανατολή - Δύση στη σύγχρονη Τουρκία και με τον Ταμπούκι για την κρίση των δυτικών κοινωνιών και το ευρωπαϊκό παρόν και μέλλον. Αυτή άλλωστε είναι και η λογική που διατρέχει όλη τη σειρά “Κεραίες της εποχής μας”, που δεν απευθύνεται αποκλειστικά στο βιβλιόφιλο κοινό. Θεωρούμε πολύ σημαντικό ότι η "Αυγή" αποφάσισε να μεταφέρει τον λόγο αυτών των πέντε συγγραφέων στα σπίτια των αναγνωστών της.

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=604457

Ποίηση και ποίηση




Του Βασίλη Ρούβαλη
* Η μελέτη του Αντώνη Καρτσάκη με τίτλο «Μεταπολεμική κριτική και ποίηση - Ζητήματα αισθητικής και ιδεολογίας» (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, σ. 704, τιμή: 34 ευρώ) αποτελεί μια εμβριθή παρακολούθηση της βιβλιοκρισίας στον χώρο της ελληνικής ποίησης στην περίοδο από τα χρόνια του Εμφυλίου έως τη χούντα. Ο συγγραφέας επιδιώκει κατ' αρχάς τη σκιαγράφηση της κριτικογραφίας σε συνάρτηση με τις πολιτικές και κοινωνικές συνιστώσες της εποχής, τα πρόσωπα, τους διαμορφούμενους λογοτεχνικούς πόλους. Επιλέγει την εκ του σύνεγγυς εξέταση των περιοδικών που υποστήριξαν τον κριτικό λόγο στη διάρκεια αυτής της εικοσαετίας ώστε να διαπιστώσει ότι «μπορεί να στοιχειοθετηθεί η περιπέτεια των αισθητικών και ιδεολογικών αναζητήσεων της περιόδου, η σχέση, ειδικότερα, της λογοτεχνικής κριτικής με την ιδεολογία». Στο πλαίσιο της φόρτισης, ορατής και αναπόφευκτης, οι ιδέες και τα σύμβολα χρησιμοποιούνται από τους φορείς της κριτικής ως εργαλεία έντασης, διαμάχης, τάσεων. Τότε ακριβώς σχηματίστηκε η φυσιογνωμία της μεταπολεμικής λογοτεχνικής κριτικής και τα τυπολογικά γνωρίσματά της. Και εν πολλοίς, συμπεραίνεται η άποψη ότι η λογοτεχνία και η κριτική υπήρξαν θύματα της ταραγμένης εποχής.
* Η πρόσληψη της σύγχρονης αμερικανικής ποίησης από τους Ελληνες δημιουργούς, αλλά και τους αναγνώστες, παρουσιάζει αρκετά κενά. Εξ ου και η αποσπασματική προσέγγιση στο corpus των Αμερικανών ποιητών που ενεργοποιήθηκαν στη διάρκεια του 20ού αιώνα. Από την άλλη πλευρά, η λεγόμενη beat generation, ασκώντας ευεργετική επίδραση σε ημεδαπούς ποιητές κατά τη δεκαετία του 1970 και ένθεν, εξακολουθεί ν' απασχολεί και να εμπλουτίζει τον βιβλιογραφικό κατάλογο της ξένης μεταφρασμένης ποίησης. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται, βεβαίως. Η περίπτωση του Gregory Corso διαφοροποιείται από τους ομοτέχνους του, τινί τρόπω, αφού η μεταφραστική προσέγγισή του είναι περιορισμένη. Ο Γιάννης Λειβαδάς εξέδωσε πρόσφατα μια επιλογή ποιημάτων του με τίτλο «Γκρέγκορυ Κόρσο: ποιήματα» (εκδόσεις Ηριδανός, 2010, σ. 80, τιμή: 13,85 ευρώ), όπου συμπληρώνει σε έναν βαθμό την προσέγγιση παλαιότερα των Κώστα Γιαννουλόπουλου και Φώτη Αθέρα (ανθολόγηση στις εκδόσεις Νεφέλη) και του Γιώργου Μπλάνα (συλλογή «Βενζίνη», στον Ελεύθερο Τύπο).
Μέσα από αυτά τα ποιήματα διαφαίνεται η χειμαρρώδης προσωπικότητα αλλά και ο στοχαστικός νους του Νεϋορκέζου δημιουργού, όπου κατάφερε να δημιουργήσει ένα ακέραιο προσωπικό σύμπαν. Οι αξίες αυτού του σύμπαντος περιχαρακώνονται στην αναζήτηση του ανθρώπινου Λόγου, του υπαρξιακού μυστηρίου, της ανατροπής και της εξιλέωσης, της ιδεατής σύγκρουσης με την πραγματικότητα. Ένα δείγμα γραφής (το ποίημα Σκέψη): «Ο Θάνατος υπάρχει μα δεν διαρκεί / Προσπερνώντας ένα νεκρό πουλί / σκέφτεσαι πως είναι νεκρό / μα μετά περπατάς / και το ξεχνάς / Η σκέψη παραμένει και η σκέψη είναι το μόνο / που γνωρίζω / για τον Θάνατο». Αξίζει δε να σημειωθεί η ιδιαίτερη αισθητική της έκδοσης όσο και η πρωτότυπη εκτύπωση του ποιήματος "Βόμβα" σε ξεχωριστό, αποσπασμένο δίπτυχο.
* Συμβολή στην πρόσληψη και τη μεθοδευμένη φιλολογική τεκμηρίωση της νεοελληνικής γραμματείας αποτελεί εν συνόλω η κριτικογραφία του Νάσου Βαγενά. Καίριες παρατηρήσεις, σχόλια επί φαινομένων και νοουμένων, επισημάνσεις και αξιολογήσεις σε επιμέρους θέματα της τρέχουσας λογοτεχνικής θεωρίας και πρακτικής φιλολογικής εποπτείας, περιέχονται σ' αυτά τα 30 κριτικά κείμενα, πρόσφατης εσοδείας, που συγκεντρώνονται στον τόμο «Κινούμενος στόχος» (Πόλις, σ. 268, τιμή: 16 ευρώ). Ο Νάσος Βαγενάς διαθέτει ισχυρό «οπλοστάσιο» σ' αυτή την περιήγησή του: καθηγητής συγκριτικής λογοτεχνίας, μύστης του ποιητικού λόγου, όσο και μάχιμος δοκιμιογράφος, μπορεί να χαρακτηριστεί για την επίμονη, προσεκτική και εμβριθή ερευνητική του δεινότητα με πλούσια αποτελέσματα. Η συγκέντρωση των συγκεκριμένων μελετημάτων στον τόμο το αποδεικνύει επακριβώς.
* Η ιδέα για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης, στις 21 Μαρτίου, έχει βρει γόνιμο έδαφος κατά την τελευταία δεκαετία. Οι καλές ιδέες, υλοποιήσιμες όσο και ελκυστικές, δεν έχουν λείψει. Αντίστοιχα, ο κόσμος της ελληνικής ποίησης έχει επιδείξει το σχετικό ενδιαφέρον αλλά και τη θέληση να συμβάλει με πρόσημο την αναγκαία προώθηση του ποιητικού λόγου στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό. Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς, παρακολουθώντας τις εκδηλώσεις χρόνο με τον χρόνο, είναι ότι παρ' όλα ταύτα οι βιβλιόφιλοι που αγαπούν την ποίηση δεν πείθονται για την «εξωστρέφεια» που υπαινίσσεται μια τέτοιου τύπου εορταστική εκδήλωση. Αναλόγως, οι διοργανώσεις εμφανίζουν συμπτώματα φθοράς, είναι λιγότερο ενθουσιώδεις σταδιακά ενώ, αν μη τι άλλο, η οικονομική-ψυχολογική κρίση αποτρέπει τη διάθεση αλλά και τη δυνατότητα για κάποιες περισσότερο εντυπωσιακές εκδηλώσεις που θα αποτελούσαν «γεγονός» στον πολιτιστικό χάρτη της πόλης.

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=604754


Προειδοποιήσεις ενός καρμπονάρου

Tου Παντελη Μπουκαλα
«Ας είσαι καλά, Ευρώπη! που σε ορισμένες / στιγμές ντροπής, / μένεις άκαρδη, άπραγη σ’ αυτόν / τον αφανισμό των λαών» έγραφε με στηλιτευτική ειρωνεία το 1822 ο φιλέλληνας Γερμανός ποιητής Κάρολος Αουγκούστ Μέμπολν.
Από την πλευρά της, η ελληνική ποίηση τίμησε τον φιλελληνισμό («Γκαρδιακά χαροποιήθη / και του Βάσιγκτον η γη, / και τα σίδερα ενθυμήθη / που την έδεναν κι αυτή» έγραφε ο Σολωμός στον «Υμνο»), ήξερε όμως πως «δεν είν’ εύκολες οι θύρες / εάν η χρεία τες κουρταλεί». Οι θύρες των ηγεμόνων παραμένουν μανταλωμένες, ή ανοίγουν υπό τους όρους που θέτει η σκοπιμότητα, ακόμα κι όταν οι λαοί τους εκφράζουν ανιδιοτελές πάθος συμπαράστασης σε εξεγερμένα έθνη.
Οξύτατη καταθέτει την αντίθεσή του στο ενδεχόμενο να πέσει η Ελλάδα στην ανάγκη προστατών ο άλλος ποιητής του Αγώνα, ο Κάλβος, το 1826. Καχύποπτος ο καρμπονάρος και γνώστης της Ιστορίας, γνωρίζει ότι τίποτα δεν δωρίζεται δίχως βαρύ τίμημα, και ότι η ελευθερία η αποκτημένη με ξένη συνδρομή είναι λειψή, ποδηγετημένη. Το «παρά προστάτας να ’χωμεν» το προτιμά ακόμα κι αν οδηγεί στον αφανισμό («της θαλάσσης καλύτερα / φουσκωμένα τα κύματα / να πνίξουν την πατρίδα μου / ωσάν απελπισμένην, / έρημον βάρκαν») ή την εξαθλίωση («καλύτερα, καλύτερα / διασκορπισμένοι οι Ελληνες / να τρέχωσι τον κόσμον / με εξαπλωμένην χείρα / ψωμοζητούντες»).
Πού οφείλεται το τόσο πάθος, το πείσμα; Σε επόμενες στροφές των «Ευχών» παρέχεται μια εξήγηση: «Διά να θεμελιώσητε / την τυραννίαν», λέει ο Κάλβος απευθυνόμενος στις κεφαλές της Ευρώπης, «τιμάτε τον σταυρόν εις τας πόλεις σας, / και αυτόν επολεμήσατε / εις την Ελλάδα». Δηλαδή υποκρίνεστε, ο χριστιανισμός σας είναι φαρισαϊκός, συμφεροντολόγος, μέσον για να θεμελιώνονται ηγεμονίες και όχι τρόπος ζωής ή μέθοδος άσκησης φιλάλληλης πολιτικής. Ο Κάλβος είναι βέβαιος πως όποιος πολιτεύεται στο εσωτερικό της χώρας του με κυνισμό, κυνικότατα θα φερθεί και απέναντι σε άλλους λαούς. Γι’ αυτό κραυγάζει: «Και τώρα εις προστασίαν μας / τα χέρια σας απλόνετε! / τραβήξετέ τα οπίσω· / βλέπει ο θεός και αστράφτει / διά τους πανούργους». Μήπως διαψεύστηκε;

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_25/03/2011_1294776 

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Tennessee Williams (26 Μαρτίου 1911 - 25 Φλεβάρη 1983)

ΠOΛITIΣMOΣHμερομηνία δημοσίευσης: 15-08-09
Τενεσί Ουίλιαμς, ο αθόρυβος επαναστάτης
Οι κριτικοί υποτίμησαν τις πολιτικές απόψεις του και εστίασαν στην ψυχολογία των ηρώων του
The Guardian
Ποιος είναι ο αγαπημένος Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας των Βρετανών; Εναν χειμώνα είναι ο Αρθουρ Μίλερ, τον επόμενο ο Ντέιβιντ Μάμετ. Φέτος την τιμητική του έχει ο Τενεσί Ουίλιαμς. Η Ρέιτσελ Βάις κάνει πρεμιέρα με το «Λεωφορείο ο Πόθος», το οποίο ανεβαίνει αυτή την εποχή στο θέατρο Ντόνμαρ του Λονδίνου.
Τον ερχόμενο Δεκέμβριο μια αφρο-αμερικανική εκδοχή της «Λυσσασμένης γάτας», με πρωταγωνιστές τον Τζέιμς Ερλ Τζόουνς και την Αντριαν Λέστερ, έρχεται στο θέατρο Ουέστ Εντ. Και στο μεταξύ θα έχουμε την ευρωπαϊκή πρεμιέρα ενός ξεχασμένου έργου του 1937, «Ανοιξιάτικη καταιγίδα» (Spring Storm) στο θέατρο Ρόγιαλ & Ντέρνσγκεϊτ του Νορθάμπτον.
Ωστόσο, παρόλο τον ενθουσιασμό μας για τον Ουίλιαμς, θεωρώ ότι εξακολουθούμε να τον προσεγγίζουμε με έναν ανεπαίσθητα λανθασμένο τρόπο.
Είθισται να παρουσιάζεται ως συγγραφέας της ψυχολογικής ανάλυσης των χαρακτήρων, εις βάρος όμως των ριζοσπαστικών πολιτικών του απόψεων καθώς και της έφεσής του στην κωμωδία.
Βεβαίως, οι αντιλήψεις όσον αφορά στην προσέγγιση του έργου του Ουίλιαμς εξελίχθηκαν με την πάροδο των ετών.
«Ακόλαστο» έργοΟταν το «Λεωφορείο ο Πόθος» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 1949 σε παραγωγή του Λόρενς Ολίβιε με πρωταγωνίστρια τη Βίβιαν Λι, η εικόνα που το αγγλικό κοινό σχημάτισε για τον Ουίλιαμς ήταν εκείνη του γλοιώδους και άξεστου Αμερικανού. Το έργο χαρακτηρίστηκε από το Κοινοβούλιο «ακόλαστο και πορνογραφικό».
Ευτυχώς, όμως, κάποια στιγμή πάψαμε να θεωρούμε ότι ο Ουίλαμς απλώς προσπαθεί να δημιουργήσει εντυπώσεις δίνοντας έμφαση στο σεξ.
Σήμερα στρεφόμαστε πλέον στη λυρική και πονόψυχη πλευρά του. Γι' αυτό άλλωστε χαρακτηρίστηκε «ποιητής των χαμένων ψυχών» και πλήθος αναλύσεων εστιάζουν στη συμπόνια που ένιωθε για τους κατατρεγμένους και τους «λαβωμένους» από τη ζωή. Η φράση-κλειδί σε αυτή την ανάγνωση είναι η ατάκα του περιπλανώμενου Βαλ από το θεατρικό «Ο Ορφέας στον Αδη», ο οποίος λέει: «Εχουμε όλοι καταδικαστεί σε απομόνωση μέσα στο ίδιο μας το δέρμα, διά βίου!».
Είμαι ο τελευταίος που θα υποτιμούσε τη σπαρακτική ποιητικότητα και την απήχηση της μοναχικότητας των ηρώων του. Συχνά όμως παραβλέπουμε την πιο στιβαρή πλευρά του ταλέντου του. Τα θεατρικά του έργα σκιαγραφούν το αποτρόπαιο πορτρέτο των ποταπών προκαταλήψεων του αμερικανικού Νότου: υπογραμμίζουν τη δυσχερή οικονομική πραγματικότητα αυτού του κομματιού της Αμερικής και, όντας πιστά στο πνεύμα του Τσέχοφ, που τόσο θαύμαζε, είναι εξίσου κωμικά και τραγικά.
Απόδειξη της έντονης κοινωνικής του συνείδησης (προϊόν της επισκοπιανής ανατροφής του) αποτελούν η ζωή, οι επιστολές και το ίδιο του το έργο.
Ταξίδι στον ΝότοΤαξιδεύοντας στον αμερικανικό Νότο το 1939, άκουσε με προσοχή τις διηγήσεις των ανέργων και των χτυπημένων από τη φτώχεια οικογενειών, ενώ μοιράστηκε το πενιχρό τους γεύμα με τα παιδιά τους. Η πτυχή αυτή είναι ιδιαίτερα αισθητή στα πρώιμα έργα του Ουίλιαμς, τα οποία, όπως απέδειξε η επαναπροσέγγιση από τον Τρέβορ Ναν του «Οχι για αηδόνια» στο Εθνικό Θέατρο, υπηρετούν με σθένος συγκεκριμένους κοινωνικούς σκοπούς.
Το έργο, το οποίο γράφτηκε το 1938, παρουσιάζει μια ομάδα φυλακισμένων, οι οποίοι αμφισβητούν τη μουσολινικού τύπου εξουσία ενός βίαιου φύλακα. Το αντιφασιστικό φρόνημα υπήρξε θεμελιώδης αρχή του Ουίλιαμ.
Υπ' αυτή την έννοια το «Λεωφορείο ο Πόθος» αποτελεί λυδία λίθο. Για τον Αμερικανό σκηνοθέτη και κριτικό Χάρολντ Κλούρμαν, η Μπλανς Ντιμπουά εκπροσωπεί το «μαρτυρικό ποιητικό ένστικτο και την αριστοκρατία του αισθήματος», ενώ ο Στάνλεϊ Κοβάλσκι, ο οποίος είναι όλος πυγμή, άξεστη φιληδονία και ωμή ενέργεια, αποτελεί «το ιδανικό έδαφος για την άνθηση του φασισμού, όχι ως πολιτικό κίνημα, αλλά ως στάση ζωής».
Μέχρις ότου ο Ουίλιαμς εισέλθει στην, όπως ο ίδιος αποκαλούσε, «λίθινη εποχή» του βίου του, στη δεκαετία του '60, όπου το ποτό και τα ναρκωτικά έπληξαν το ταλέντο του, το βασικό του θέμα ήταν η Αμερική με την πιο πλήρη και πολιτική έννοια του όρου. Ακόμα και το «Καμίνο Ρεάλ», που παίχτηκε για πρώτη φορά το 1953 και θεωρείται το λιγότερο συμβολικό του έργο, αποτελεί μια ζωντανή μεταφορά της Αμερικής του '50.
Και κωμωδίαΟ Ουίλιαμς παρέμεινε ένας αμιγώς πολιτικός συγγραφέας μέχρι και τον «Ορφέα στον Αδη», που ανέβηκε για πρώτη φορά το 1957. Εδώ η ηρωίδα ανακαλύπτει ότι ο πατέρας της δολοφονήθηκε από τα μέλη της Κου Κλουξ Κλαν γιατί αρνιόταν να εφαρμόσει τη φυλετική διάκριση. Ο Ουίλιαμς είναι γνωστός ως εξερευνητής εσωτερικών τοπίων· παραβλέπουμε όμως την ικανότητά του να καταγράφει και να μάχεται παντός είδους προκαταλήψεις, αδιαλλαξία ή τυραννία. Στις καλύτερες στιγμές του ο Ουίλιαμς αποδίδει την Αμερική στα χειρότερά της. Παρ' όλη τη συμπόνια του για τον άνθρωπο, εξέλαβε την ανθρώπινη κατάσταση (και ιδιαίτερα τη δική του) ως αμυδρώς παράλογη.
Το ταλέντο του στην κωμωδία είναι εν μέρει ιδιοσυγκρασιακό και εν μέρει προϊόν των νότιων καταβολών του, οι οποίες εκτείνονται από τον Μαρκ Τουέιν μέχρι την Κάρσον Μακ Κάλερς. Η φλέβα αυτή είναι αισθητή σε ολόκληρο το έργο του. Μπορεί κανείς να διαβάσει τη «Λυσσασμένη γάτα» ως μια τραγωδία με θέμα τις προσωπικές αυταπάτες, όπου ο ήρωας, ο Μπρικ, αδυνατεί να αποδεχθεί την ομοφυλοφιλία του, όπως ο πατέρας του αρνείται να αποδεχθεί τον καρκίνο του. Οπως όμως προκύπτει από τον εναρκτήριο κωμικό μονόλογο της Μάγκι, της γάτας, το έργο είναι πολύ αστείο.
Αυτο-παρωδίαΟρισμένα από το ύστερα έργα του Ουίλιαμς τείνουν στην αυτο-παρωδία, όμως τα καλύτερα έργα του θα αντέξουν στο χρόνο για συγκεκριμένους λόγους: χάρη στην ικανότητά του να γράφει εξαιρετικούς ρόλους για ηθοποιούς, στην ενστικτώδη αγάπη που τρέφει για τους αποσυνάγωγους και τους ηττημένους και λόγω της ένθερμης αντίθεσής του σε κάθε είδους τυραννία, οικιακή ή πολιτική. Οπως έγραψε κάποτε ο ίδιος ο Ουίλιαμς: «Για να είναι κανείς Καλλιτέχνης πρέπει να είναι Επαναστάτης». Λόγια που παρερμηνεύονται σταθερά και προκαλούν πάντοτε φόβο. Ηρθε όμως η ώρα να αναγνωρίσουμε ότι εντός των ορίων της πολυσύνθετης πολιτείας του Τενεσί έζησε ένας γνήσιος επαναστάτης.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_15/08/2009_325586 

Έργα

Characters in his plays are often seen as representations of his family members. Οι χαρακτήρες στα έργα του συχνά θεωρούνται ως αναπαραστάσεις των μελών της οικογένειάς του. Laura Wingfield in The Glass Menagerie was understood to be modeled on Rose. Laura Wingfield σε Ο Γυάλινος Κόσμος έγινε κατανοητό να διαμορφωθεί Rose. Some biographers believed that the character of Blanche DuBois in A Streetcar Named Desire is also based on her. Ορισμένοι βιογράφοι πίστευε ότι ο χαρακτήρας της Blanche DuBois στο Λεωφορείο ο Πόθος βασίζεται επίσης της.
Amanda Wingfield in The Glass Menagerie was generally seen to represent Williams' mother, Edwina. Amanda Wingfield σε Ο Γυάλινος Κόσμος ήταν σε γενικές γραμμές φαίνεται να εκπροσωπεί «μητέρα Williams, Edwina. Characters such as Tom Wingfield in The Glass Menagerie and Sebastian in Suddenly, Last Summer were understood to represent Williams himself. Χαρακτήρες όπως ο Tom Wingfield στη Γυάλινος Κόσμος και ο Sebastian στην Ξαφνικά, το περασμένο καλοκαίρι έγιναν κατανοητές για να εκπροσωπήσει τον εαυτό του Ουίλιαμς. In addition, he used a lobotomy operation as a motif in Suddenly, Last Summer . Επιπλέον, χρησιμοποίησε μια πράξη λοβοτομή ως μοτίβο σε Ξαφνικά, το περασμένο καλοκαίρι .
The Pulitzer Prize for Drama was awarded to A Streetcar Named Desire in 1948 and to Cat on a Hot Tin Roof in 1955. Το βραβείο Pulitzer για το δράμα απονεμήθηκε Λεωφορείο ο Πόθος το 1948 και να Γάτα σε μια καυτή στέγη κασσίτερου το 1955. These two plays were later filmed, with great success, by noted directors Elia Kazan ( Streetcar ) with whom Williams developed a very close artistic relationship, and Richard Brooks ( Cat ). Αυτά τα δύο παιχνίδια ήταν αργότερα γυρίστηκε, με μεγάλη επιτυχία, σημείωσε από διευθυντές Ελία Καζάν (τραμ), με τους οποίους Ουίλιαμς αναπτυχθεί μια πολύ στενή καλλιτεχνική σχέση, και τον Richard Brooks (Cat). Both plays included references to elements of Williams' life such as homosexuality, mental instability, and alcoholism. Και τα δύο έργα που περιλαμβάνονται αναφορές σε στοιχεία της ζωής του Ουίλιαμς, όπως η ομοφυλοφιλία, η ψυχική αστάθεια, και ο αλκοολισμός. Although The Flowering Peach by Clifford Odets was the preferred choice of the Pulitzer Prize jury in 1955 and Cat on a Hot Tin Roof was at first considered the weakest of the five shortlisted nominees, Joseph Pulitzer Jr., chairman of the Board, had seen Cat on a Hot Tin Roof and thought it worthy of the drama prize. Παρά το γεγονός ότι η άνθηση Peach από τον Clifford Odets ήταν η προτιμώμενη επιλογή της κριτικής επιτροπής του Βραβείου Πούλιτζερ το 1955 και Γάτα σε μια καυτή στέγη κασσίτερου ήταν πρώτα θεωρούνται η πλέον αδύναμη από τις πέντε προεπιλεγείσες υποψηφίους, Τζόζεφ Πούλιτζερ νεώτερος, πρόεδρος του συμβουλίου, είχε δει Cat σε μια καυτή στέγη κασσίτερου και σκέφτηκα ότι αξίζει το βραβείο δράματος. The Board went along with him after considerable discussion. [ 18 ] Το Διοικητικό Συμβούλιο πήγε μαζί του μετά την σημαντική συζήτηση. [18]
Williams wrote The Parade, or Approaching the End of a Summer when he was 29 and worked on it through his life. Williams έγραψε Η παρέλαση, ή προς το τέλος του καλοκαιριού , όταν ήταν 29 και εργάστηκε σε αυτό μέσα από τη ζωή του. It seemed an autobiographical depiction of an early romance in Provincetown, Massachusetts . Φαινόταν ένα αυτοβιογραφικό απεικόνιση μιας πρόωρης ρομαντισμό σε Provincetown, Μασαχουσέτη . This play was produced for the first time on October 1, 2006 in Provincetown by the Shakespeare on the Cape production company, as part of the First Annual Provincetown Tennessee Williams Festival. Αυτό το παιχνίδι δημιουργήθηκε για πρώτη φορά την 1 Οκτωβρίου 2006 στο Provincetown από τον Σαίξπηρ στο ακρωτήριο εταιρείας παραγωγής, ως τμήμα της πρώτης ετήσιας Provincetown Τένεσι Ουίλιαμς Φεστιβάλ.
Other works by Williams include Camino Real and Sweet Bird of Youth . Άλλα έργα του Ουίλιαμς περιλαμβάνουν Camino Real και Γλυκό Πουλί της Νιότης .
His last play went through many drafts as he was trying to reconcile what would be the end of his life. [ 14 ] There are many versions of it, but it is referred to as In Masks Outrageous and Austere . Το έργο του τελευταίου πέρασε από πολλά σχέδια όπως ο ίδιος προσπαθούσε να συμβιβάσει αυτό που θα ήταν το τέλος της ζωής του. [14] Υπάρχουν πολλές εκδοχές του, αλλά είναι εφεξής σε μάσκες Outrageous και λιτός .

Μυθιστορήματα

 Σενάρια (κινηματογράφος και τηλεόραση)

  Σύντομες ιστορίες

μονόπρακτα

Tennessee Williams wrote over 70 one-act plays during his lifetime. Τένεσι Ουίλιαμς έγραψε πάνω από 70 μονόπρακτα στη διάρκεια της ζωής του. The one-acts explored many of the same themes that dominated his longer works. Η μία και πράξεις διερευνηθεί πολλά από τα ίδια θέματα που κυριάρχησε πλέον έργα του. Williams' major collections are published by New Directions in New York City. συλλογές είναι «μείζονος σημασίας Williams που δημοσίευσε Νέες κατευθύνσεις στη Νέα Υόρκη.

Επιλεγμένα έργα

  • Gussow, Mel and Holditch, Kenneth, eds. Tennessee Williams, Plays 1937-1955 ( Library of America , 2000) ISBN 978-1-883011-86-4 . Gussow Mel και Holditch, Kenneth, EDS. Τένεσι Ουίλιαμς, Plays 1937-1955 ( Βιβλιοθήκη της Αμερικής , 2000) ISBN 978-1-883011-86-4 .
    • Spring Storm Spring Storm
    • Not About Nightingales Δεν Σχετικά με τ 'αηδόνια
    • Battle of Angels Μάχη των Αγγέλων
    • I Rise in Flame, Cried the Phoenix I Αύξηση Φλόγα, φώναξε ο Φοίνικας
    • from 27 Wagons Full of Cotton (1946) Από τις 27 αμαξοστοιχίες Πλήρης Βάμβακος (1946)
      • 27 Wagons Full of Cotton 27 Φορτάμαξες Πλήρης Βάμβακος
      • The Lady of Larkspur Lotion Η κυρία Larkspur Λοσιόν
      • The Last of My Solid Gold Watches Το τελευταίο του Solid Gold μου ρολόγια
      • Portrait of a Madonna Πορτρέτο ενός Madonna
      • Auto-da-Fé Auto-da-Fe
      • Lord Byron's Love Letter Επιστολή αγάπης του Λόρδου Βύρωνα
      • This Property Is Condemned Αυτή η ιδιότητα είναι Condemned
    • The Glass Menagerie Ο Γυάλινος Κόσμος
    • A Streetcar Named Desire Λεωφορείο ο Πόθος
    • Summer and Smoke Καλοκαίρι και καπνός
    • The Rose Tattoo The Rose Tattoo
    • Camino Real Camino Real
    • from 27 Wagons Full of Cotton (1953) Από τις 27 αμαξοστοιχίες Πλήρης Βάμβακος (1953)
      • "Something Wild" "Κάτι Wild"
      • Talk to Me Like the Rain and Let Me Listen Talk to Me σαν τη βροχή και επιτρέψτε μου να ακούσετε
      • Something Unspoken Κάτι Σιωπηρή
    • Cat on a Hot Tin Roof Γάτα σε μια καυτή στέγη κασσίτερου
  • Gussow, Mel and Holditch, Kenneth, eds. Tennessee Williams, Plays 1957-1980 ( Library of America , 2000) ISBN 978-1-883011-87-1 . Gussow Mel και Holditch, Kenneth, EDS. Τένεσι Ουίλιαμς, Plays 1957-1980 ( Βιβλιοθήκη της Αμερικής , 2000) ISBN 978-1-883011-87-1 .
    • Orpheus Descending Ορφέας Φθίνουσα
    • Suddenly Last Summer Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι
    • Sweet Bird of Youth Γλυκό Πουλί της Νιότης
    • Period of Adjustment Περίοδος προσαρμογής
    • The Night of the Iguana Η Νύχτα της Ιγκουάνα
    • The Eccentricities of a Nightingale Οι εκκεντρικότητες ενός Nightingale
    • The Milk Train Doesn't Stop Here Anymore Ο σταθμός γάλακτος δεν σταματά εδώ άλλο
    • The Mutilated Η Ελλιπή
    • Kingdom of Earth (The Seven Descents of Myrtle) Βασίλειο της Γης (The Seven καταβάσεις του Myrtle)
    • Small Craft Warnings Μικρά Προειδοποιήσεις Craft
    • Out Cry Out Cry
    • Vieux Carré Vieux Carré
    • A Lovely Sunday for Creve Coeur Μια υπέροχη Κυριακή για Creve Coeur