Ρότζερ Μουρ: ένας κορυφαίος Τζέιμς Μποντ
Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Ο Τζωρτζ Λέιζενμπι ήταν ο πιο ανθρώπινος, συναισθηματικός κι αντισυμβατικός Τζέιμς Μποντ γι' αυτό και δεν συνέχισε σε δεύτερη ταινία. Το να πενθείς για την αγαπημένη σου που δολοφόνησαν τα τέκνα του Ερνστ Μπλόφελντ αντί να τους εκδικηθείς, όπως επέβαλαν (κι επιβάλλουν) τα πρότυπα της εποχής, ήταν προβληματικό, πως να το κάνουμε• ακόμα θυμάμαι την αγωνία μου για το πότε θα κυνηγήσει ο Μποντ τους κακούς μέχρι που έπεσαν οι τίτλοι του τέλους. Απογοητεύτηκα, για να είμαι ειλικρινής. Έπρεπε να γεράσω, κι είμαι μόλις τριάντα, για να αντιληφθώ τη διαφορά.
Ο Σον Κόνερι ήταν το πρότυπο του (γοητευτικού και σούπερ αρρενωπού) ήρωα που έχει την άδεια να σκοτώνει κι ο οποίος βρίσκεται στην υπηρεσία της βασίλισσας• έκφρασε με τον καλύτερο τρόπο αφενός την νοσταλγία (και το κόμπλεξ) της παλιάς βρετανικής αυτοκρατορίας που έχασε τα ιμπεριαλιστικά της πρωτεία από μια πρώην αποικία της κι αφετέρου την κλιμάκωση των ψυχροπολεμικών ανταγωνισμών.
Ο Πιρς Μπρόσναν ήταν ο καλύτερος Τζέιμς Μποντ, σε όλα τα επίπεδα, νοσταλγός και τελευταίος προφήτης μιας εποχή που υποτίθεται ότι πέρασε στην ιστορία (κάπου εδώ ο Μαρξ γελάει ηχηρά κι ο Φουκουγιάμα κρύβει το πρόσωπό του με τρεμάμενα χέρια), τον έφαγε όμως η (κινηματογραφική) (υπερ)αξιοποίηση της τεχνολογίας • ήταν επίσης η εποχή που το θέαμα διεκδικούσε πιο βρώμικα πρότυπα ήρωα, πάει να πει πιο αμερικάνικα, ο Κάλαχαν κι ο Μπρους Γουίλις απλά έτρωγαν τον Πιρς για πρωινό...
Ο Τίμοθι Ντάλτον, κάτι ανάμεσα σε Κόνερι και Μπρόσναν αλλά με δική του επιφάνεια χάθηκε ανάμεσα στις συγκρίσεις• ακόμα και σε αυτό το σημείωμα.
Ο Ντάνιελ Γκρεγκ είναι ο πιο όμορφος-άσχημος της σειράς είναι ο πιο κυνικός, ο πιο δολοφονικός, ο πιο μετροσέξοαλ Μποντ απ' όλους• το μόνο καλό είναι πως έφαγε και λίγο ξύλο από αντίπαλο, μα κι αυτό ήταν στα πλαίσια μιας κάποιας (εμπορικής απαίτησης) για αληθινές συνθήκες δράσης.
Αλλά ο κορυφαίος, όχι απλά ο καλύτερος, κι ο πιο πετυχημένος (για μένα, εννοείται για μένα) Τζέιμς Μποντ ήταν ο Άγιος Ρότζερ Μουρ που έφυγε από τη ζωή σήμερα: μια καλτ, αστεία αλλά όχι γελοία φιγούρα ήρωα, ιδανική τόσο στην μορφή, όσο και στο στυλ, που αντιμετώπιζε με το ίδιο πάντα, αριστοκρατικό, βρετανικό φλεγματικό χιούμορ (δηλαδή με ένα συνδυασμό αναγεννησιακού μειδιάματος, ιμπεριαλιστικής υπεροψίας, βρετανικής καχυποψίας κι αντρικής ηλιθιότητας) είτε ένα ταξίδι του στο διάστημα, είτε τα σαγόνια του... Σαγόνια, είτε τις σφαίρες των Ρώσων, είτε τον θάνατο της γυναίκας του, προσφέροντας σ' έναν ξαφνιασμένο παραθεριστή και εκείνο το ψαράκι που αλίευσε ύστερα από ένα υποθαλάσσιο κυνήγι με το αυτοκίνητο-υποβρύχιο του• ήταν δηλαδή ένας αυθεντικός κόμικ ήρωας που ενώ από την μία αποδομούσε, μέσω του γέλιου, το πρότυπο του ήρωα που έχει την άδεια να σκοτώνει, από την άλλη χάριζε ένα πιο ανθρώπινο, και γι' αυτό πιο επικίνδυνο, πρόσωπο (και άλλοθι) στο πρόσωπο του Μποντ, δηλαδή στο πρόσωπο της καταπίεσης. Αλλά πρόσφερε και μια γνήσια, όχι ανόθευτη αλλά οπωσδήποτε απολαυστική, κινηματογραφική διασκέδαση.
Γι ' αυτό και μόνο θα μείνει στην κινηματογραφική ιστορία, μαζί με τον Άγιο και τον Μπρετ Σίνκλαιρ τους άλλους ρόλους του που επίσης τον καταξίωσαν κι αν το φέρει κάποτε η τύχη κι η ιστορία να γράψουμε γι' αυτούς.
Καλό ταξίδι, Ρότζερ...
http://www.gazzetta.gr/plus/article/1087751/pethane-o-rotzer-moyr
