Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

«Ιστορίες βιβλίων» από τις εκδόσεις Καστανιώτη

Τρία χρόνια μετά τη δημοσίευση τους στις σελίδες του Παλαιοβιβλιοπωλείου, οι βιβλιοφιλικές ιστορίες που μας χάρισαν 24 αγαπημένοι συγγραφείς κυκλοφορούν σύντομα σε έναν καλαίσθητο τόμο από τις εκδόσεις Καστανιώτη με τίτλο Ιστορίες βιβλίων.


Ένας άντρας εγκλωβίζεται σ΄ ένα βιβλίο του οποίου οι ιστορίες εξελίσσονται διαφορετικά και κάθε φορά καταλήγουν με άλλο τέλος σε ένα παιχνίδι βασανιστικών παλινδρομήσεων.
 Παραμονή πρωτοχρονιάς, μια συγγραφέας συνομιλεί με ήρωες βιβλίων και παιδικά παιχνίδια που ζωντανεύουν για να της αποκαλύψουν το μυστικό που αναζητά εδώ και χρόνια.
Μια εκατοντάχρονη βιβλιοθηκονόμος ζητά να εντοπίσει εκείνο το βιβλίο –δεν το θυμάται πια– στο οποίο συνάντησε μια φράση ελπίδα, κατάρα και διαθήκη.
Δυο συγγραφείς ή ο συγγραφέας και το είδωλό του μοιράζονται το ίδιο πάθος για μια σύγχρονη Δουλτσινέα - Βεατρίκη.
Ένας οδηγός ταξί και μια συγγραφέας, η δημιουργός κι ο αναγνώστης, σε μια αναπάντεχη συνάντηση, γράφουν μια ιστορία από κοινού.
Μια νεαρή γυναίκα ελπίζει να γνωρίσει τον αγαπημένο της λογοτέχνη. Η ευχή, η  προσμονή, η διάψευση κι η πάντα πιστή συντροφιά των τυπωμένων σελίδων.
Οι πρώτες αναγνωστικές εμπειρίες ενός κοριτσιού, μαθήματα ερωτισμού από την Λαίδη Τσάτερλυ, ταξίδια στην Ρωσία με τον Τσέχωφ κι ένας παππούς που λησμονεί την άνοιά του για να απολαύσει ένα βιβλίο.
Η είσοδος μια νέας γυναίκας στη μαγική διαδικασία της συγγραφής σαν σίγουρο αντίδοτο στη μοναξιά.
Ένας επίδοξος γραφιάς κι οι λέξεις που τον καταδιώκουν και τον στοιχειώνουν.
Το άγνωστο χειρόγραφο του διάσημου συγγραφέα Σιοφάν, μένει πεισματικά φυλαγμένο στα χέρια του μισοπάλαβου παλαιοβιβλιοπώλη Φο αναζητώντας τον κατάλληλο αναγνώστη.
Ο Βόλφγκαγκ Αλοίσιους Ντίτερμάγιερ, ένας μονήρης υπερόπτης πεζογράφος αρνείται, ακόμα κι έξω από τα βιβλία, να συνομιλήσει με την πραγματικότητα.
Ένας ανεπίδοτος έρωτας, μια ηλιόλουστη Σκιαδενή, μια τρυφερή Σαλώμη κι ο Όσκαρ Ουάιλντ με το ειρωνικό χαμόγελο του να βολτάρει  στις παραλίες της Ρόδου.
Η απουσία της μάνας και τα φαντάσματα των ηρώων του Ντοστογιέβσκι πολιορκούν έναν άντρα οχυρωμένο ανάμεσα σε χιλιάδες τόμους.
Μια ιστορία, μια άλλη, μια ακόμα που τις ακολουθεί, ώσπου η ζωή πεινασμένη για λέξεις, διψασμένη για λέξεις, μεταμορφώνεται σε νησίδα σ' έναν ωκεανό από γραμμένες ιστορίες.
Ένας άνθρωπος έγκλειστος σ' ένα δωμάτιο· μια αναπόδραστη περιστροφή λέξεων σχηματίζει μια δίνη που αρνείται να τον εξαφανίσει.
Κατά την παραμονή του στο κελί μιας φυλακής του Αφγανιστάν, με μόνη συντροφιά λίγα βιβλία, ένας άντρας συγχέει τα γεγονότα με τις περιπέτειες των μυθιστορηματικών ηρώων που του κρατούν συντροφιά.
Στο σκοτεινό παγκάκι του έρημου άλσους, μια πόρνη κι ένας κουρασμένος συγγραφέας αλλάζουν πρόσωπα στην προσπάθεια τους να επικοινωνήσουν πέρα από τις λέξεις.
Μια γυναίκα συναντά τον αργοναύτη Ιάσωνα, αγαπημένο ήρωα των παιδικών της διαβασμάτων και τον καλεί να αψηφήσει για μια ακόμα φορά τις συμπληγάδες.
Το πάθος για τα βιβλία καταδικάζει ένα στριφνό βιβλιοπώλη σε μια χάρτινη φυλακή, μακριά, πολύ μακριά από την αληθινή ζωή.
Ένας νεαρός φιλόδοξος συγγραφέας, μαθαίνει με τον πιο οριστικό τρόπο πως το ταλέντο ούτε πουλιέται, ούτε δανείζεται.
Ο Πόε εμπνέει έναν μοναχικό αναγνώστη και τον μετατρέπει σ' έναν επικίνδυνο δολοφόνο ή σ' έναν ευφάνταστο διηγηματογράφο.
Μια μάνα στοιχειωμένη από την απώλεια του παιδιού της αναζητά τη λύτρωση σ' ένα βιβλίο, παρασύροντας προς στιγμή το συγγραφέα να ελπίσει στο θαύμα.
Ένα εγκαταλελειμμένο αρχοντικό ζωντανεύει μια φορά το χρόνο κι ο αφηγητής το παρατηρεί από το παράθυρο του σε μια ιστορία που μοιάζει πιο πολύ με διήγημα του Πόε ή του Χένρυ Τζέημς, παρά με περιστατικό της πραγματικής ζωής.
Το exlibris σε κάποιο βιβλίο που αγοράζει από το παζάρι, είναι η αφορμή για τον ήρωα να ανακαλέσει τα ξένοιαστα παιδικά χρόνια και τις πρώτες λογοτεχνικές αναγνώσεις, μνήμες που αφήνουν μια πικρή γεύση ματαιότητας.

24 διηγήματα των Λευτέρη Γιαννακουδάκη, Ελένης Γκίκα, Αλέξανδρου Γραμματικού, Σταμάτη Δαγδελένη, Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη, Στέργιας Κάββαλου, Μαρίας Καρδάτου, Κατερίνας Καριζώνη, Μαρίας Κέντρου - Αγαθοπούλου, Μαρίας Κουγιουμτζή, Νίκου Κουνενή, Έλενας Μαρούτσου, Βαγγέλη Μπέκα, Μαρίας Ξυλούρη, Ευθύμιου Γ. Σακκά, Θανάση Σκρουμπέλου, Αλέξη Β. Σταυράτη, Κωνσταντίνας Τασσοπούλου, Βάσιας Τζανακάρη, Γιάννη Φαρσάρη, Φίλιππου Φιλίππου, Δημήτρη Χατζηκωνσταντίνου, Σπήλιου Χριστόπουλου, Νίκου Χρυσού, με εικονογράφηση του Φίλιππου Παπανικολάου.


Επιμέλεια: Νίκος Χρυσός
Εικονογράφηση: Φίλιππος Παπανικολάου

Ένα προς ένα τα διηγήματα αυτού του τόμου –είκοσι τέσσερα στον αριθμό, όσα και τα γράμματα της ελληνικής αλφαβήτου– ανιχνεύουν τις διαφορετικές εκφράσεις της συνύπαρξής μας με τα βιβλία, αναζητούν τα ίχνη μας στον μαγικό κόσμο της λογοτεχνίας, διερευνούν τις αλληλεπιδράσεις τής έντυπης και της σάρκινης ζωής, τα σημεία εκείνα στα οποία συντελείται η τομή και η σύνθεση ανθρώπινης πράξης και αναγνωστικής εμπειρίας.

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

Ισαάκ Μπασέβις Σίνγκερ: Ενας διηγηματογράφος «από κούνια»

γράφει ο Βιστωνίτης Αναστάσης

~ Μια συλλογή διηγήματων γραμμένα αρχικά σε γίντις, τη γλώσσα των Εβραίων της Κεντρικής Ευρώπης ~

Η οικογένεια του αμερικανοεβραίου Ιακώβ Σιφ (κάτω αριστερά με το λευκό μουστάκι), ο οποίος υποστήριξε το σημαντικό πολιτιστικό κέντρο 92Υ στη Νέα Υόρκη


Ισαάκ Μπασέβις Σίνγκερ
Ενας φίλος του Κάφκα

Μετάφραση Βασίλης Αμανατίδης.
Εκδόσεις Καστανιώτη, 2013,
σελ. 371, τιμή 19,17 ευρώ

Η συλλογή διηγημάτων Ενας φίλος του Κάφκα είναι η πέμπτη του βραβευμένου το 1979 με το βραβείο Νομπέλ Ισαάκ Μπασέβις Σίνγκερ (1902-1991). Και από τις σημαντικότερες - αν μπορεί κανείς να πει κάτι τέτοιο για έναν συγγραφέα που τα διηγήματά του είναι το ένα καλύτερο από το άλλο, έναν διηγηματογράφο «από κούνια», θα λέγαμε. Ατμόσφαιρα, χαρακτήρες, αφηγηματικός ρυθμός, οικονομία των εκφραστικών μέσων, όλα όσα επιστρατεύονται κατά καιρούς από κριτικούς και δοκιμιογράφους για να χαρακτηρίσουν κάθε πεζογράφο πρώτης γραμμής, συνδυάζονται και λειτουργούν αρμονικά στα 21 διηγήματα αυτού του τόμου, αναδημιουργώντας έναν κόσμο που ο Σίνγκερ γνωρίζει άριστα: των Πολωνοεβραίων και κατ' επέκταση των Εβραίων όλης της Κεντρικής Ευρώπης και της Διασποράς, αφού η υπόθεση των διηγημάτων του εκτυλίσσεται και στη Νέα Υόρκη, στο Τελ Αβίβ, ακόμη και στην Αργεντινή.

Η θεματογραφία δεν είναι προσδιοριστική της αξίας ενός συγγραφέα. Ο τρόπος όμως που τη χειρίζεται είναι. Ο Σίνγκερ συνθέτοντας τις εμπειρίες του από τον κόσμο της εβραϊκής Διασποράς δημιουργεί χαρακτήρες με πανανθρώπινη διάσταση. Και αυτό επειδή εκφράζουν αυθεντικά τον κόσμο στον οποίο ζουν. Είναι άνθρωποι καθημερινοί με τις ιδιαιτερότητές τους, τις εμμονές, το χιούμορ, που ενίοτε φθάνει στον αυτοσαρκασμό, τις φαντασιώσεις και τις αυταπάτες τους. Επομένως γνήσιοι, κατά το ότι όλοι μαζί συγκροτούν μεν έναν κόσμο, αλλά ο καθένας είναι και ένας κόσμος από μόνος του.

Η ατμόσφαιρα της Κεντρικής Ευρώπης κυριαρχεί σε τούτα τα διηγήματα, όπως και στα πλήθος άλλα που έγραψε ο Σίνγκερ. Είναι ο μόνος σύγχρονος συγγραφέας που έχει αναδείξει τη ζωή των (ασκενάζι κυρίως) Εβραίων της Ευρώπης με τέτοια ζωντάνια, είτε τους βάζει να κινούνται στην Πολωνία είτε στο νεοϋορκέζικο Μπρόντγουεϊ: λ.χ. πώς προσαρμόζεται στον αμερικανικό τρόπο ζωής ένας Εβραίος, που εξαιτίας των ναζιστών αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ευρώπη και να καταφύγει στον Νέο Κόσμο, πώς μπορεί ένας συγγραφέας που γράφει στα γίντις (τη γλώσσα των Εβραίων της Κεντρικής Ευρώπης στην οποία έγραφε ο Σίνγκερ) να επικοινωνήσει με ένα ευρύτερο κοινό, πόσο τραγικωμική είναι η εμπειρία από μια «αποικία» (παροικία) Ρωσοεβραίων στην Αργεντινή ή πόσο κυνικός (και τραγικός) μπορεί να είναι κάποιος σαν τον Χάσκελε, τον Βλάσφημο του ομώνυμου διηγήματος που ετοιμοθάνατος στο νοσοκομείο έλεγε «τόσο χοντρά αστεία που οι υπόλοιποι κρατούσαν την κοιλιά τους απ' τα γέλια» και «πριν πεθάνει είπε ότι θα 'θελε να τον κόψουν κομμάτια και να τον ρίξουν στα σκυλιά».

Το «παιχνίδι» ανάμεσα στην ευσέβεια και τη βλασφημία αποκτά ιδιαίτερη σημασία όταν το αναπτύσσει - αριστοτεχνικά - ο συγγραφέας, που  προέρχεται από έναν λαό ο οποίος έζησε επί αιώνες στις κοινωνίες των εθνικών και επιβίωσε διατηρώντας τις θρησκευτικές του παραδόσεις. Γι' αυτό και η δύναμη του ραβίνου σε μια συγκροτημένη εβραϊκή κοινότητα είναι ισχυρότερη από την αντίστοιχη του ιερέα στη χριστιανική.

Αλλόκοτες ιστορίες, δεισιδαιμονίες, προλήψεις, ίσκιοι και φαντάσματα παρελαύνουν επίσης στα διηγήματα αυτά. Η εικόνα του κοσμικού Εβραίου στη λογοτεχνία, ας πούμε, των εθνικών δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Οπως όλοι οι λαοί, και ο εβραϊκός ακολουθεί τις παραδόσεις του ζώντας στον πραγματικό κόσμο, με μεγαλύτερη όμως, λόγω των συνθηκών, ικανότητα προσαρμογής - αλλά ως εδώ. Τα υπόλοιπα είναι προκαταλήψεις.

Πώς μπορεί να συναρπάσει ένας διηγηματογράφος τον αναγνώστη; Ο Σίνγκερ, που γεννήθηκε στην Πολωνία και μετανάστευσε στις ΗΠΑ λόγω της ναζιστικής απειλής, το λέει ξεκάθαρα στον πρόλογο των Collected Stories του (επιλογή του ίδιου από τα όλα ως τότε διηγήματά του) που εκδόθηκαν το 1982: «Το διήγημα πρέπει να στοχεύει ευθέως στην κορύφωσή του». Η πεζογραφία δεν πρέπει να είναι αναλυτική, υποστηρίζει επίσης. Γι' αυτό και οι δύο μεγάλοι διηγηματογράφοι, ο Τσέχοφ και ο Μοπασάν (που ασφαλώς και τον επηρέασαν), ήξεραν πάντοτε πού στόχευαν εξαρχής, γι' αυτό και κανείς «τους διαβάζει ξανά και ξανά με μεγάλη ευχαρίστηση».

Με μεγάλη ευχαρίστηση διαβάζουμε και τα δικά του διηγήματα αλλά και με την παράξενη αίσθηση ότι βρισκόμαστε στον 19ο αιώνα, του Τσέχοφ και του Μοπασάν - του Τσέχοφ κυρίως, με τον οποίο ο Σίνγκερ έχει, νομίζω, και τις μεγαλύτερες ομοιότητες όσον αφορά τουλάχιστον αυτό που λέμε «λοξή ματιά», η οποία περνά συνήθως αστραπιαία σε μια φράση, ιδίως προς το τέλος, σαν να συμπυκνώνει ή να κρίνει τα όσα προηγήθηκαν, όπως για παράδειγμα στον Βλάσφημο (Χάτσκελε): «Αν υπάρχει Θεός, και ο Χάτσκελε πρέπει να λογοδοτήσει σε Αυτόν, θα είναι πολύ εύθυμα εκεί πάνω στον Παράδεισο». Ναι, κατά το παράδειγμα των κλασικών πεζογράφων, ο Σίνγκερ αγαπά τους ήρωές του.

«Η λογοτεχνία δεν είναι παράλογη»
 
 
Ας επαναλάβω τους «χειρότερους» κινδύνους που απειλούν κατά τον Σίνγκερ έναν πεζογράφο, τους οποίους ο ίδιος προσπαθεί, όπως γράφει στο Collected Stories, να αποφύγει: «1. Την ιδέα ότι ο συγγραφέας πρέπει να είναι ένα είδος κοινωνιολόγου ή πολιτικού, ο οποίος προσαρμόζεται σε αυτό που αποκαλείται κοινωνική διαλεκτική. 2. Τη δίψα για χρήμα και γρήγορη αναγνώριση. 3. Την εκβιασμένη αυθεντικότητα - τουτέστιν την ψευδαίσθηση ότι η εξεζητημένη ρητορική, τα χαριτωμένα ευρήματα στο ύφος και το παιχνίδι με τα τεχνητά σύμβολα μπορούν να εκφράσουν την κύρια και διαρκώς μεταβαλλόμενη φύση των ανθρώπινων σχέσεων ή να αντικατοπτρίσουν τη σύνθεση και τις περιπλοκές της κληρονομικότητας και του περιβάλλοντος». (Δεν απορούμε επομένως που δεν είχε σε εκτίμηση έναν άλλο κορυφαίο συγγραφέα του 20ού αιώνα, τον Αλντους Χάξλεϊ.)

O Σίνγκερ έχει υποστηρίξει πως η πειραματική γραφή ζημίωσε ταλέντα και έκανε μεγάλο μέρος της νεότερης ποίησης σκοτεινό, «εσωτερικό» και άχαρο.  «Η λογοτεχνία μπορεί πολύ καλά να περιγράψει το παράλογο αλλά ποτέ δεν πρέπει να είναι παράλογη η ίδια» αποφαίνεται. Βεβαίως, οι σπουδαίοι συγγραφείς σε θέματα αρχών μπορεί να είναι όσο απόλυτοι θέλουν, αν οι αρχές που υποστηρίζουν και τις εφαρμόζουν στο έργο τους δίνουν σημαντικά αποτελέσματα (όπως εδώ). Οι αναγνώστες όμως δεν χρειάζεται να τις εκλαμβάνουν ως θέσφατα.
 
από την εφημερίδα  Το Βήμα
 

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Η ανωνυμία στα βιβλιοφιλικά blog και στο διαδίκτυο

Η ανωνυμία στα βιβλιοφιλικά blog και στο διαδίκτυο

γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

 
πηγή


   Το ακόλουθο σχόλιο χωρίς να θέλει να εξαντλήσει το θέμα, αναφέρεται στο ζήτημα της ανωνυμίας στα βιβλιοφιλικά blog και στο διαδίκτυο. Αφορμή μια συζήτηση σε γνωστό μέσο κοινωνικής δικτύωσης που ασχολήθηκε με το αν κάποιος μέσω της σελίδας του, μπορεί να αποδομήσει το έργο ενός αναγνωρισμένου συγγραφέα, ακόμα και με αρνητικό ή εχθρικό τρόπο. Αν είναι αποδεκτή και γιατί, η ανωνυμία στο διαδίκτυο:

      Για να είμαστε ξεκάθαροι, εάν κάποιος θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του θα σεβαστώ την επιλογή του. Τολμώ να πω ότι αυτό είναι ένα είδος διαφορετικότητας. Είναι ένα δικαίωμα. Όμως θα εναντιωθώ με όλες μου τις δυνάμεις όταν η ανωνυμία του αξιοποιηθεί για να προσβάλλει και για να επιτεθεί στον οποιονδήποτε, χωρίς αυτό να ενέχει ρίσκο. Με λίγα λόγια, το πρόβλημα δεν είναι η ανωνυμία αλλά το κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε τις ιδέες και τις απόψεις μας μ' ένα ευρύτερο κοινό. Αν ο σκοπός μας είναι να προβάλλουμε το Εγώ μας, ισοπεδώνοντας το έργο ενός μεγάλου συγγραφέα ή τον τρόπο ζωής κάποιου, είτε ανώνυμα, είτε επώνυμα, τότε το πρόβλημα είναι -σχεδόν- ίδιο. Υπάρχουν δύο σημαντικές διαφορές: η πρώτη περίπτωση σημαίνει δειλία, η δεύτερη θράσος αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
     Όμως η ανωνυμία είναι ένα φαινόμενο που επεκτείνεται πέρα από τον χώρο των βιβλιοφιλικών μπλογκ. Σε πολιτικά ιστολόγια και διάφορες άλλες σελίδες, για παράδειγμα. Και εδώ δεν ισχύουν τα επιχειρήματα, που παρέθεσε γνωστός κι πολύ αγαπημένος συγγραφέας, ότι "ευθύνη σε καθεστώς δημοκρατίας, ήτοι σε καθεστώς που ΔΕΝ σε διώκει για τα γούστα σου, σημαίνει να βάζεις το ωραίο σου όνομα όταν εκφράζεις δημοσίως γνώμη. Αλλιώς ΜΗΝ την εκφράζεις, δεν τρέχει τίποτα." Για πια δημοκρατία λέμε; Πόσες διώξεις γίνονται σε ανώνυμους μπλόγκερ επειδή σατύρισαν κάποιον ή κάτι, από αυτή τη "δημοκρατία" και τους επώνυμους λειτουργούς της που απλά για λόγους συμφέροντος δεν εγκρίνουν τη μία ή την άλλη άποψη; Εδώ διώκονται και δημοσιογράφοι που εκ των πραγμάτων υπογράφουν με ολόκληρο το όνομα τους. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, η ανωνυμία στο διαδίκτυο δεν μπορεί να σε προστατεύσει από τέτοιες περιπτώσεις ή έχει ένα όριο αυτή η προστασία. Για να μην αναφέρω και διάφορους επώνυμους, κυρίως της τηλεόρασης, που με το παραμικρό αντιμετωπίζουν τον συνομιλητή τους ως πρόβλημα κι εχθρό, παραμένοντας στο απυρόβλητο.
      Το ζήτημα είναι δηλαδή πολύ μεγαλύτερο και πολύ πιο σημαντικό από το αν συμφωνούμε ή όχι με την ανωνυμία στο διαδίκτυο. Είναι ζήτημα δημοκρατίας, σχετίζεται με την αναγκαιότητα να υπερασπιστούμε τα -κερδισμένα με αγώνες- δικαιώματά μας. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Γιατί μπορεί να μην διώκουν κάποιον για τις απόψεις του πάνω στη λογοτεχνία ή στο έργο κάποιου συγγραφέα, τουλάχιστον στην Ελλάδα, τουλάχιστον όχι ακόμα, αλλά διεκδικούν να φακελώσουν μαθητές που είναι πολύ πιθανό προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις με αφορμή την προσπάθεια διάλυσης της δημόσιας παιδείας. Που στην ουσία του είναι το ίδιο. Άρα προς τι αυτή η έντονη εχθρικότητα απέναντι στην ανωνυμία, αυτές οι απίστευτες γενικεύσεις απέναντι και σε χρήστες που παραμένουν ανώνυμοι από επιλογή, αν δεν κρύβουν μια γενικότερη άποψη καταστολής της διαφορετικότητας στο διαδίκτυο και στην πραγματική ζωή; Εντάξει, υπάρχουν κι αυτοί που δεν θέλουν την ανωνυμία στο διαδίκτυο από, ας πούμε, μια ηθική πλευρά. Όμως είναι τόσο λίγοι που στην σκοτεινή εποχή μας, είτε περνούν απαρατήρητοι, είτε προσφέρουν υπηρεσίες στον αντίπαλο. Άθελα τους, αλλά το κάνουν. Κι αυτό χρειάζεται να αντιμετωπιστεί. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα, όχι η ανωνυμία. Και γι αυτό το ζήτημα, χρειάζεται πολιτική αντιμετώπιση και ανεπτυγμένη κοινωνική συνείδηση.

 
13/2/2014

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

ΔΩΡΕΑΝ ψηφιακά βιβλία από τις Εκδόσεις Σαΐτα!




ΔΩΡΕΑΝ ψηφιακά βιβλία (παιδικά παραμύθια, εκπαιδευτικά, επιστημονικά, μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων, αφηγήματα, νουβέλες) από τις Εκδόσεις Σαΐτα!

Ποιήματα που τώρα γράφονται: Σ' αυτή την πόλη, Γιάννης Ποταμιάνος

 

 

Σ’ αυτή την πόλη



Στη μεγάλη λεωφόρο βαδίζουν
             όλοι μαζί κι ο καθένας μόνος
Όλοι βλέπουν
τα ίδια δένδρα, τα ίδια πρόσωπα
                             τους ίδιους δρόμους
Σ’ αυτή την πόλη
ο καθένας έχει τ’ όνειρό του
                                κι όλοι μαζί το ίδιο
Ο καθένας ζει το δικό του εφιάλτη
                             κι’ όλοι μαζί τον ίδιο
Σ’ αυτή την πόλη
                    οι μυλόπετρες της μέρας
                                          μας αλέθουν
όλους μαζί και τον καθένα μόνο του                     
Σ’ αυτή την πόλη
τα σκυλιά κι οι άνθρωποι
                          έχουν θλιμμένα μάτια
Σ’ αυτή την πόλη
                            άνθρωποι και σκυλιά
    ψάχνουν αποφάγια στα σκουπίδια
Σ’ αυτή την πόλη τη σκληρή
                     αυτό που δίνεις παίρνεις
μοναξιά στη μοναξιά
               φτώχεια στη φτώχεια
                               θάνατο στο θάνατο
Αυτή η πόλη πρέπει ν’ αλλάξει
Στη μεγάλη λεωφόρο πρέπει
                                        να βαδίσουμε
              όλοι μαζί κι ο καθένας μόνος
με τα ίδια όνειρα γραμμένα
                                     στο μέτωπό μας
με τα ίδια συνθήματα
                       γραμμένα στα πανό μας
Αυτή η πόλη σου επιστρέφει
                                           ό,τι της δίνεις
αγάπα τη να σ’ αγαπήσει
                      κάψε τη για να σε κάψει
να φυτρώσουν στ’ αποκαΐδια της
                                               λουλούδια
Αυτή η πόλη είσαι εσύ
                     άλλαξε λοιπόν, ν’ αλλάξει
Βγες επιτέλους στη μεγάλη λεωφόρο
μ’ ένα όνειρο στο μέτωπο
                               έτοιμος για να καείς
Σ’ αυτή την πόλη οι ήρωες είναι
                                      άνθρωποι απλοί
προχωρούν σκυφτοί στα σκοτεινά
                            του φόβου μονοπάτια
Ο ήρωες σ’ αυτή την πόλη
                φοβούνται αλλά προχωρούν
είναι πολλοί
         μα δεν διστάζουν να γίνουν ένας
Σαν έρθουν οι καιροί
σ’ αυτή την πόλη οι άνθρωποι
           γίνονται δέντρα, γίνονται δάσος
ριζωμένοι βαθιά στο χώμα
δρασκελούν πολλά χιλιόμετρα ιστορίας
                                                σε μια νύχτα
Σαν έρθουν οι καιροί
Αυτοί που δεν έχουν τίποτα να χάσουν
                               θα δείξουνε το δρόμο
Αυτοί π’ αρνούνται τη ζωή
                                     που τους χαρίζουν
και διαλέγουν μόνοι το δρόμο τους
                                     και το θάνατό τους
Αυτών το μπόι, θα μετρήσει η ιστορία,
                       με τη μεζούρα των αιώνων




Ο πνευματικός κόσμος υπερασπίζεται το βιβλίο

αναδημοσίευση από το ιστολόγιο to Koskino


Οι πιο κάτω που υπογράφουμε, θέλουμε να εκφράσουμε την απερίφραστη αντίθεσή μας στην πρόθεση της κυβέρνησης να καταργήσει την ενιαία τιμή του βιβλίου.
Ο νόμος περί ενιαίας τιμής είναι μία ρυθμιστική παράμετρος στην ελληνική αγορά του βιβλίου. Επέτρεψε τη λειτουργία του υγιούς ανταγωνισμού στο μοναδικό πολιτιστικό προϊόν που παράγεται χωρίς καμία απολύτως κρατική βοήθεια ή επιδότηση. 
Ο συγγραφέας, ο εκδότης και ο βιβλιοπώλης ζουν αποκλειστικά από το κοινό των αναγνωστών, περιορισμένο αριθμητικά αλλά δυναμικό στη χώρα μας. Είναι ακριβώς αυτός ο δυναμισμός που κάνει ακόμη και το μικρό συνοικιακό ή επαρχιακό βιβλιοπωλείο εξίσου απαραίτητα με τις μεγάλες επιφάνειες και τις αλυσίδες. Αυτός επιτρέπει να διακινούνται δοκίμια με μικρή αναγνωσιμότητα, απαιτητικά λογοτεχνικά έργα ή ποιητικές συλλογές που η ύπαρξή τους δεν μπορεί να υπαχθεί στον ανταγωνισμό των τιμών, όπως στα υπόλοιπα προϊόντα. Η ενιαία τιμή του βιβλίου επέτρεψε ο ανταγωνισμός να γίνεται με όρους ποιότητας και όχι ποσότητας.
Η ενιαία τιμή του βιβλίου εφαρμόζεται ήδη με μεγάλη επιτυχία στις περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης, αγορές πολύ μεγαλύτερες από την ελληνική. Εκεί επέτρεψε την ύπαρξη ανεξάρτητων βιβλιοπωλείων, όπως και εκδοτών που συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν το έργο τους ως πολιτισμική προσφορά. Σε καιρούς κρίσης, όταν η αγορά παλεύει να αντέξει στους κραδασμούς μιας κατεστραμμένης οικονομίας, θεωρούμε εντελώς παράλογη και επιπόλαια την κατάργηση της ενιαίας τιμής.
Το ελληνικό βιβλίο είναι η κιβωτός της ελληνικής γλώσσας. Μιας γλώσσας με μεγάλη ιστορία που όμως στον σημερινό κόσμο παραμένει περιορισμένη στα σύνορά της. Χρειάζεται τον κάθε αναγνώστη, όπως χρειάζεται και τον κάθε συγγραφέα, εκδότη ή βιβλιοπώλη. Το βιβλίο είναι ο κεντρικός πυρήνας της πνευματικής και πολιτισμικής ζωής. Εάν καταργηθεί η ενιαία τιμή, το ελληνικό βιβλίο θα αφεθεί στο έλεος ενός ολιγοπωλιακού ανταγωνισμού που θα αδιαφορεί για την ποιότητα του προϊόντος. Η κατάσταση δεν θα είναι αναστρέψιμη.
Ζητούμε την συμπαράσταση του πνευματικού κόσμου της χώρας, των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, των θεσμών, όπως η Ακαδημία Αθηνών, για μια υπόθεση που αφορά την ίδια την τύχη της ελληνικής γλώσσας.

Το παραπάνω κείμενο υπογράφουν 571 άνθρωποι του πνεύματος και συγγραφείς.

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

Pete Seeger - If I Had a Hammer Songs of Hope & Struggle (ολόκληρος ο δίσκος)

αντί άλλου αφιερώματος ακούστε εδώ ολόκληρο τον δίσκο του Πητ Σίγκερ "If I Had a Hammer Songs of Hope & Struggle"


Το Ποίημα της Εβδομάδας: Η Λαίδη Λάζαρος, Sylvia Plath (1932-1963)






Η ΛΑΙΔΗ ΛΑΖΑΡΟΣ
Απόδοση από τα αγγλικά: Κλεοπάτρα Λυμπέρη
 
 
Το έκανα ξανά.
Κάθε δέκα χρόνια μια φορά
Το καταφέρνω -
 
Κάτι σαν περιφερόμενο θαύμα, το δέρμα μου
Φωτεινό όπως αμπαζούρ των ναζί,
Το δεξί μου πόδι
 
Ένα πρες παπιέ,
Το πρόσωπό μου άμορφο, λεπτό
Εβραϊκό λινό.
 
Ξετύλιξε τη γάζα
ω εχθρέ μου.
Προξενώ τον τρόμο;  -
 
Η μύτη, οι κόγχες των ματιών, η πλήρης σειρά των δοντιών;
Η στυφή αναπνοή
Σε μια μέρα θα χαθεί.
 
Γρήγορα, γρήγορα η σάρκα
Η φαγωμένη από του τάφου τη σπηλιά
Θα είναι πάνω μου μια χαρά
 
Κι εγώ μια χαμογελαστή γυναίκα.
Είμαι μονάχα τριάντα χρονών.
Κι όπως η γάτα έχω να πεθάνω εννιά φορές.
 
Αυτή είναι η νούμερο «Τρία».
Τι ανοησία
Να εκμηδενίζεις κάθε δεκαετία.
 
Πόσα εκατομμύρια κλωστές.
Το πλήθος μασουλώντας φιστίκια
Στριμώχνεται να τους δει
 
Να με ξετυλίγουν χέρια πόδια -
Το μεγάλο στριπτίζ
Κυρίες και κύριοι
 
Ιδού τα χέρια μου
Ιδού τα γόνατά μου.
Μπορεί να είμαι κόκαλο και πετσί,
 
Κι όμως είμαι η ίδια κι απαράλλαχτη γυναίκα.
Την πρώτη φορά που συνέβη ήμουν στα δέκα
Ήταν ατύχημα.
 
Τη δεύτερη φορά είχα σκοπό
Να κρατήσει και να μην γυρίσω πίσω.
Λικνιζόμουν κλειστή
 
Καθώς κοχύλι.
Έπρεπε να με φωνάξουν και να με ξαναφωνάξουν
Και να μαζέψουν από πάνω μου τα σκουλήκια σαν
                                             λιπαρά μαργαριτάρια.
 
Το να πεθαίνεις είναι μια τέχνη, όπως κάθε τι.
Το κάνω εξαιρετικά καλά.
 
Το κάνω έτσι που να μοιάζει κόλαση.
Το κάνω έτσι που να μοιάζει αληθινό.
Μπορείτε να πείτε πως διαθέτω κλίση σ αυτό.
 
Είναι αρκετά εύκολο να το κάνω σ ένα κελί.
Είναι αρκετά εύκολο να το κάνω και να μείνω εκεί.
Είναι η θεατρική
 
Επιστροφή  μέρα μεσημέρι
Στα ίδια μέρη, στο ίδιο πρόσωπο, στην ίδια βάρβαρη
Εύθυμη κραυγή:
 
«Θαύμα»
Που μου δίνει τη χαριστική βολή.
Υπάρχει επιβάρυνση
 
Για να κοιτάξετε τις ουλές μου, υπάρχει επιβάρυνση
Για ν ακούσετε την καρδιά μου
-πράγματι χτυπάει.
 
Και υπάρχει επιβάρυνση, πολύ μεγάλη επιβάρυνση
Για μια λέξη ή ένα άγγιγμα
Ή για λίγο αίμα,
 
Η ένα  κομμάτι απ τα μαλλιά μου ή τα ρούχα μου.
Λοιπόν, λοιπόν, χερ Ντόκτορ.
Λοιπόν, χερ εχθρέ.
 
Είμαι το έργο σου,
Είμαι το τιμαλφές σου,
Ένα μωρό σκέτο χρυσάφι
 
Που αναλύεται σε μια στριγκλιά.
Στριφογυρίζω και παίρνω φωτιά.
Μη νομίζεις πως υποτιμώ το μέγα ενδιαφέρον σου.
 
Στάχτη στάχτη -
Σκαλίζεις κι αναδεύεις.
Σάρκα, κόκαλα, τίποτε δεν υπάρχει εκεί  -
 
Μια πλάκα σαπούνι,
Μια βέρα,
Ένα σφράγισμα χρυσό.
 
Χερ Ύψιστε, χερ Εωσφόρε
Πρόσεξε
Πρόσεξε.
 
Από τη στάχτη βγαίνω
Με πορφυρά μαλλιά 
Τ αντράκια τα μασάω
Τα κάνω μια χαψιά
 
 

 


για τη ζωή και το έργο της Σύλβια Πλαθ, διαβάστε εδώ και στην ανάρτηση μας  Η Σύλβια της κραυγής και της οργής

Η Σύλβια της κραυγής και της οργής

 

Η Σύλβια της κραυγής και της οργής

Δύο νέες βιογραφίες και η κυκλοφορία της τελευταίας συλλογής της αμερικανίδας ποιήτριας στα ελληνικά, 50 χρόνια μετά την αυτοκτονία της
 
γράφει ο Αναστάσης Βιστωνίτης

πηγή: Το Βήμα
 
«Είμαι μεγαλοφυής συγγραφέας. Το έχω μέσα μου. Γράφω τα καλύτερα ποιήματα της ζωής μου». Αυτά έγραφε σε επιστολή της 16ης Οκτωβρίου 1962 προς τη μητέρα της η Σύλβια Πλαθ. Πραγματικά, εκείνον ακριβώς τον μήνα, σε δημιουργική φρενίτιδα, έγραψε 30 ποιήματα της συλλογής Αριελ, που είναι και τα καλύτερά της.

Τέσσερις μήνες αργότερα, στις 11 Φεβρουαρίου 1963 τα χαράματα, πήγε στο υπνοδωμάτιο των δύο μικρών παιδιών της, της Φρίντας και του Νίκολας, και άφησε δίπλα στις κούνιες τους ψωμί και γάλα. Στη συνέχεια έκλεισε καλά τις χαραμάδες κάτω από τις πόρτες του υπνοδωματίου και της κουζίνας και τις σφράγισε με κολλητική ταινία. Κατόπιν έβαλε το κεφάλι της στον φούρνο και άνοιξε όλα τα κουμπιά του γκαζιού. Ηταν μόνο 30 ετών.

Τα 50 χρόνια από την αυτοκτονία της Σύλβια Πλαθ συνοδεύθηκαν από αμέτρητα δημοσιεύματα στον αγγλοσαξονικό Τύπο και στα ελληνικά κυκλοφόρησε η τελευταία της συλλογή, Αριελ, με πρόλογο της θυγατέρας της Φρίντας, που περιέχει τα αυθεντικά χειρόγραφα και δακτυλόγραφα της ποιήτριας.

Από την ημέρα του θανάτου της Πλαθ ως σήμερα η παραφιλολογία και οι φήμες οργιάζουν. Φανατικές φεμινίστριες δεν έπαψαν να κατηγορούν τον σύζυγό της Τεντ Χιουζ, επιφανή ποιητή επίσης, και να τον θεωρούν υπεύθυνο για τον θάνατό της: γιατί την απατούσε και την εγκατέλειψε έναν χρόνο προτού αυτοκτονήσει. Επί 35 χρόνια, ως το 1998 που πέθανε, ο Χιουζ έφερε σαν κατάρα τον θάνατό της και οι κατηγορίες εναντίον του έφθαναν στο επίπεδο της ύβρεως.

Ο ίδιος δεν έζησε για να υποστεί ένα επιπλέον δράμα: την αυτοκτονία από κατάθλιψη του γιου τους Νίκολας το 2009. Εξέδωσε όμως τη χρονιά του θανάτου του τα Γράμματα γενεθλίων, μια εξαίρετη συλλογή 88 ποιημάτων εμπνευσμένων από τη ζωή του με την Πλαθ - με όλες τις φωτεινές και σκοτεινές διακυμάνσεις της.

Ο φασίστας πατέρας
 
 
Μπορεί κανείς να φανταστεί την ιστορία δύο νέων ποιητών που συναντιούνται το 1956 στην Αμερική, τον κεραυνοβόλο έρωτά τους, τη μετακόμιση της Πλαθ στην Αγγλία, τη ζωή τους, την επιρροή του ενός στο έργο του άλλου, τα βιώματα και τις φαντασιώσεις τους. Και έπειτα τη σκοτεινή πλευρά, την κατάσταση της ψυχικής υγείας της Πλαθ, η οποία και κατά το παρελθόν είχε επιχειρήσει να αυτοκτονήσει, τη σχέση της με τον πατέρα της, για τον οποίο γράφει σε ένα από τα καλύτερα ποιήματά της, το «Daddy»: «Οταν σ' έθαψαν ήμουν δέκα χρόνων / και στα είκοσι προσπάθησα να σκοτωθώ / για να έρθω πίσω, πίσω σε σένα».

Ο πατέρας της, Οτο, πέθανε το 1940. Το σοκ των μελετητών του έργου της Πλαθ ήταν απίστευτο όταν πριν από δύο χρόνια άνοιξαν οι φάκελοι του FBI, όπου σε επίσημο έγγραφο ο αυστριακής καταγωγής Οτο Πλαθ χαρακτηρίζεται «νοσηρός χαρακτήρας». Ιδίως αν το συγκρίνει κάποιος με τα όσα γράφει γι' αυτόν η κόρη του: «Δεν είσαι Θεός παρά σβάστικα μαύρη / που κρύβει ολόκληρο τον ουρανό. / Οπως όλες οι γυναίκες έναν φασίστα αγαπώ, / την μπότα στο πρόσωπο, την κτηνώδη / κτηνώδη καρδιά ενός κτήνους σαν κι εσένα».

Εργο-καθρέφτης
Το συμπέρασμα για όσους αγαπούν την ποίηση της Πλαθ, μια ποίηση της κραυγής και της οργής, είναι ότι υπάρχουν στο έργο της όσα στοιχεία χρειάζονται ώστε να καταλάβει κανείς την προσωπικότητα και την ψυχοσύνθεσή της - επομένως και την άκρως εξομολογητική ποίησή της. Στα ελληνικά κυκλοφορούν το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά της Γυάλινος κώδων και τα Ημερολόγιά της, την έκδοση των οποίων επιμελήθηκε ο Τεντ Χιουζ. Το τελευταίο μέρος από αυτά το αφαίρεσε και το κατέστρεψε επειδή, όπως γράφει, δεν ήθελε να το διαβάσουν τα παιδιά της. Υποπτεύεται κανείς πως ο Χιουζ αφαίρεσε πράγματα που τον αφορούσαν αφού, όπως γράφει στον πρόλογο του Αριελ η κόρη του Φρίντα, και «ο ίδιος είχε αποτελέσει ένα από τα αντικείμενα της οργής της».

Ο δημοσιογράφος Αντριου Γουίλσον στη βιογραφία του για την Πλαθ γράφει ότι υπήρξε για τις φεμινίστριες ό,τι ο Μπάιρον για τους ρομαντικούς. Αυτό ισχύει ως εκεί που ισχύει. Η ποιήτρια που έγραψε τους συγκλονιστικούς στίχους «Η Σελήνη ακουμπά το χέρι της στο μέτωπό μου / ανέκφραστη και σιωπηλή σαν νοσοκόμα» βρίσκεται, 50 χρόνια μετά τον θάνατό της, πέρα και πάνω από αυτά.   



Ηρωίδα του φεμινισμού 
 
   
Ο τραγικός μύθος που σχετίζεται με τη Σύλβια Πλαθ δεν πρόκειται, ως φαίνεται, να σβήσει σύντομα - μολονότι κανείς ποτέ δεν ξέρει. Θα συνεχίζονται οι βανδαλισμοί στον τάφο της, όπου φανατικές θαυμάστριές της δεν θα σταματήσουν τις προσπάθειες να σβήσουν το επώνυμο «Χιουζ» ώστε να μείνει μόνο το όνομα «Πλαθ», αν και ο Χιουζ έχει πεθάνει κι έτσι δεν θα μπορούν να απειλούν τη ζωή του.

Δεν πρόλαβαν καλά-καλά να κλείσουν 50 χρόνια από τον θάνατο της ποιήτριας και δύο νέες βιογραφίες της κυκλοφορούν στις ΗΠΑ: η πρώτη, American Isis. The Life and Art of Sylvia Plath (Η αμερικανίδα Ισις: η ζωή και η τέχνη της Σύλβιας Πλαθ) από τον καθηγητή Καρλ Ρόλισον, στην οποία ούτε λίγο ούτε πολύ χαρακτηρίζει την Πλαθ «Μέριλιν Μονρόε της σύγχρονης λογοτεχνίας» - και τι σημασία που και οι συγκρίσεις έχουν τα όριά τους, όταν ο θάνατος της ντίβας του κινηματογράφου (1962) και της ποιήτριας ήταν τόσο κοντά ο ένας στον άλλον;

Στη δεύτερη, Made Girl's Love Song. Sylvia Plath and Life Before Ted (Το ερωτικό τραγούδι του τρελού κοριτσιού. Η Σύλβια Πλαθ και η ζωή της πριν από τον Τεντ) ο δημοσιογράφος Αντριου Γουίλσον ισχυρίζεται ότι, αν θέλουμε να καταλάβουμε την Πλαθ, πρέπει να ψάξουμε τη ζωή της πριν από τον Χιουζ. Γι' αυτό και έκανε τον ντετέκτιβ, συνάντησε παλιούς της συμμαθητές και φίλους, τους πήρε συνεντεύξεις και στη συνέχεια, καθώς έλεγε με απέχθεια ο Ναμπόκοφ, «έβαλε το μάτι στην κλειδαρότρυπα», απ' όπου είδε να παρελαύνουν τα είδωλα των εραστών και των βίαιων ανδρών οι οποίοι πέρασαν από τη ζωή μιας ποιήτριας παθιασμένης με το σεξ. 

Κινηματογράφος | «Τα δυο πρόσωπα του Ιανουαρίου» (τρέιλερ)




Βγήκε στον αέρα το τρέιλερ της χολιγουντιανής παραγωγής που «Τα δυο πρόσωπα του Ιανουαρίου». Υπενθυμίζεται πως ένα μεγάλο μέρος της ταινίας με πρωταγωνιστές τους Βίγκο Μόρτενσεν και Κίρστεν Ντανστ γυρίστηκε στα Χανιά.  Με σκηνικό το ενετικό λιμάνι, πίσω από το Γιαλί Τζαμί, έγιναν μια σειρά από μικρές παρεμβάσεις προκειμένου να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα της δεκαετίας του '50 που έκαναν τα Χανιά να φαίνονται ακόμα πιο νοσταλγικά και γοητευτικά. Δείτε το τρέιλερ της ταινίας που για μια ακόμη φορά θα «ταξιδέψει» τα Χανιά σε όλο τον κόσμο.

δείτε το τρέιλερ εδώ

Τα Χανιά μιας άλλης εποχής ξεδιπλώνονται μέσα από τα σκηνικά που στήθηκαν στο παλιό λιμάνι για τις ανάγκες της ταινίας τα "Δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου", για μέρος των γυρισμάτων που πραγματοποιήθηκαν στην πόλη μας..


Η ταινία «Τα δυο πρόσωπα του Ιανουαρίου»

Ένας φόνος από αυτούς που «δόξασε» με τον δικό της τρόπο η δημιουργός του «Ταλαντούχου Κύριου Ρίπλει» είναι η αφορμή για μετατραπει το λιμάνι των Χανίων αλλά και άλλες περιοχές της πόλης μας σε σε χολιγουντιανό σκηνικό για τις ανάγκες αστυνομικής ταινίας. Αφορμή το σενάριο που εμπνέεται από το θρυλικό νουάρ της Πατρίτσια Χάισμιθ «Τα δυο πρόσωπα του Ιανουαρίου» με πρωταγωνιστές τον Βίγκο Μόρντενσεν (ο γνωστός πρωταγωνιστής του ‘Άρχοντα των Δακτυλιδιών’ και την Κίρστεν Ντανστ (Σπάιντερμαν, Melancholia, Μαρία Αντουανέττα). Όσο για το σενάριο και τη σκηνοθεσία αυτή φέρει τη βαριά υπογραφή του νέου λατρεμένου του Χόλυγουντ, Χοσέιν Αμινί γνωστού και από το «Drive» (με τον Ράιαν Γκόσλινγκ). Παραγωγός της ταινίας είναι η γνωστή εταιρεία Zelus Pictures Ltd.

Η πασίγνωστη συγγραφέας του «Ταλαντούχου κύριου Ρίπλει» είναι από τις πρώτες που επέλεξαν την Ελλάδα ως σκηνικό των διάσημων βιβλίων της. Προτιμώντας την Ευρώπη από τη γενέτειρα της Αμερική η Πατρίτσια Χαισμιθ από πολύ νωρίς ‘ανάγκασε’ τους ήρωες της να περιπλανηθούν στις πόλεις που αυτή επέλεξε ως ιδανικά της περάσματα: την Ιταλία, την Ελλάδα, το Παρίσι. Στην Ελλάδα μάλιστα έδειξε να ξαναβρίσκει τους παλιούς της μύθους και τον χαμένο πάθος ταξιδεύοντας στα μέρη μας παρασυρμένη από τον έρωτα της (που ήταν γυναίκα). Την ίδια ώρα μάλιστα που ταξιδεύει από το Ναύπλιο προς τα νησιά πληροφορείται και την αυτοκτονία της μεγαλύτερης αγάπης της ζωής της, της Κάθρην Κόεν. Πανέμορφες και πονεμένες εικόνες ξαναζωντανεύουν στις σελίδες του ημερολογίου της από την Ελλάδα, το οποίο κρατά ανελλιπώς και αποσπάσματα του βρίσκουμε στη βιογραφία της. Στη χώρα μας περνάει όλες τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς πίνοντας χαρακτηριστικά, όπως ομολογούσε κι η ίδια «περισσότερα ούζα από egg nog”. Κι είναι επίσης στα μέρη μας και συγκεκριμένα στην Πλατεία Συντάγματος ανάμεσα στα φθηνοξενοδοχεία της Ομόνοιας και το επιβλητικά Γκραν Μπρετάνγκ και Κινγκ Τζορτζ (πάντα της άρεσαν οι αντιθέσεις) που εμπνεύστηκε και το βιβλίο της «Δυο πρόσωπα του Ιανουαρίου» για το οποίο απέσπασε και το βραβείο του Ασημένιου Στιλέτου της Ένωσης Αστυνομικών Συγγραφέων της Αγγλίας. Ο πόνος και η Ελλάδα είναι ιδανικός συνδυασμός για τη Χαισμιθ που την κινητοποιεί ώστε γράψει μια από τις καλύτερες ιστορίες της-και να χαράξει για πάντα-άγνωστο στο ευρύ κοινό-ένα ελληνικό αρχικό στο εσωτερικό του μπράτσου της.

Για την ακρίβεια τα «Δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου», ξεκινούν με το σκηνικό στο διάδρομο πολυτελούς αθηναϊκού ξενοδοχείου όπου ο νεαρός Αμερικανός Ράυνταλ Κήνερ πέφτει πάνω σ έναν άντρα που σέρνει ένα πτώμα. Αυτό δεν είναι άλλο από το πτώμα έλληνα αστυνομικού τον οποίο σκοτώνει χωρίς να τον θέλει ο αμερικανός Τσέστερ που έχει βρει καταφύγιο στην Ελλάδα κυνηγημένος από τις ΗΠΑ για απάτες. Όσο για τον νεαρό που σπεύδει να τον βοηθήσει λέγεται Ράυνταλ Κήνερ και στην πραγματικότητα έχει βάλει στο μάτι τη γυναίκα του δράστη. Εκεί λοιπόν ανάμεσα στο παλιό Μπραζίλιαν, τα Χανιά, το Ρέθυμνο, το Ηράκλειο της Κρήτης και το Ανάκτορο της Κνωσού εξελίσσεται μια αιματηρή ιστορία γεμάτα πάθη και απωθημένους έρωτες-και φυσικά μπερδεμένες ταυτότητες- το σήμα κατατεθέν της Χαισμιθ. Τη διασκευή του βιβλίου σε ταινία έχει κάνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης των «Δυο προσώπων του Ιανουαρίου» και ένας από τους καλύτερους σεναριογράφους αυτή τη στιγμή στην κινηματογραφική πιάτσα, ο Χοσείν Αμινί. Με έδρα το Λονδίνο ο Αμινί ειδικεύεται στη διασκευή βιβλίων ειδικά για κινηματογραφικές ταινίες με θαυμαστά μέχρι στιγμής αποτελέσματα. Ανάμεσα στις εξαιρετικές του δουλειές καταγράφονται-εκτός από το ‘Drive’, το «Jude” του Τόμας Χάρντι αλλά και τα «Φτερά του Έρωτα» του Χένρι Τζέιμς. Ταυτόχρονα ποιοτικός και μοσχοπουλημένος ο Αμινί αναμένεται να προβάλει με τον ιδανικό τρόπο τη χώρα μας που μέχρι στιγμής φιλοξενούσε σενάρια από φολκλόρ ή καθαρά blockbuster ταινίες-όπως το Mamma Mia, Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι κλπ. 





Σκηνικό εποχής η πόλη των Χανίων

Τα Χανιά μιας άλλης εποχής ξεδιπλώνονται μέσα από τα σκηνικά που στήθηκαν στο παλιό λιμάνι για τις ανάγκες της χολιγουντιανής παραγωγής τα 'Δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου', που γυρίζεται αυτές τις μέρες στην πόλη μας, με πρωταγωνιστές τους Βίγκο Μόρτενσεν και Κίρστεν Ντανστ.
Με σκηνικό το ενετικό λιμάνι, πίσω από το Γιαλί Τζαμί, έγιναν μια σειρά από μικρές παρεμβάσεις προκειμένου να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ’50 που έκαναν τα Χανιά να φαίνονται ακόμα πιο νοσταλγικά και γοητευτικά... Μια εξαιρετική ευκαιρία να προβληθεί ο τόπος μας στο εξωτερικό, σε αυτές τις δύσκολες μέρες που διανύουμε...

Πηγές: Aera.gr, Πρώτο ΘΕΜΑ, Χανιώτικα Νέα
Φωτογραφίες:  Chania Crete by Nikos