Το Ποίημα της Εβδομάδας: Υγρασίες, Μίμης Σουλιώτης

Υγρασίες

Κουβεντιάζαμε διάφορα και είχες σκαλώσει τα πόδια σου
στην τρίτη καρέκλα,
τα γόνατα και η ανεβασιά τους είχαν πάρει την κλίση
προς την θηλυκιά λεκάνη σου και τους μηρούς
και οι καμπύλες του μπλουτζίν μου φέρναν έξαψη.
Αποήπιαμε,
γύρισα στον ξενώνα και μπήκα στο μπάνιο
γιατί είχα μουσκευτεί καθισμένος αντίκρυ σου.
Τι είν’ η ζωή, παρά μερικά ευτυχισμένα περιστατικά
αυτού του τύπου σε ποικίλες εκδοχές.

(Μίμης Σουλιώτης, "Υγρασίες" - από την τελευταία πριν το θάνατό του ποιητική συλλογή Κύπρον ιν ντηντ

Το Ποίημα της Εβδομάδας: Μονάκριβή μου, Ναζίμ Χικμέτ (1902-1963)

Μονάκριβή μου

 

 

 

Μονάκριβή μου εσύ στον κόσμο
μου λες στο τελευταίο σου γράμμα:
«πάει να σπάσει το κεφάλι μου, σβήνει η καρδιά μου,
Αν σε κρεμάσουν, αν σε χάσω θα πεθάνω».

Θα ζήσεις, καλή μου, θα ζήσεις,
Η ανάμνησή μου σαν μαύρος καπνός
θα διαλυθεί στον άνεμο.
Θα ζήσεις, αδελφή με τα κόκκινα μαλλιά της καρδιάς μου
Οι πεθαμένοι δεν απασχολούν πιότερο από ’να χρόνο
τους ανθρώπους του εικοστού αιώνα.

Ο θάνατος
Ενας νεκρός που τραμπαλίζεται στην άκρη του σκοινιού
σε τούτον ῾δω το θάνατο δεν αντέχει η καρδιά μου.
Μα να ῾σαι σίγουρη, πολυαγαπημένη μου,
αν το μαύρο και μαλλιαρό χέρι ενός φουκαρά ατσίγγανου
περάσει στο λαιμό μου τη θηλειά
άδικα θα κοιτάνε μες στα γαλάζια μάτια του Ναζίμ να δουν το φόβο.
Στο σούρπωμα του στερνού μου πρωινού
θα δω τους φίλους μου και σένα.
Και δε θα πάρω μαζί μου κάτου από το χώμα
παρά μόνο την πίκρα ενός ατέλειωτου τραγουδιού.

Γυναίκα μου
Μέλισσά μου με τη χρυσή καρδιά
Μέλισσά μου με τα μάτια πιο γλυκά απ' το μέλι
Τί κάθησα και σου 'γραψα πως ζήτησαν το θάνατό μου.

Η δίκη μόλις άρχισε
Δεν κόβουν δα και στα καλά καθούμενα έτσι το κεφάλι
όπως ένα γογγύλι.
Έλα, έλα, μη μου σκας
Αυτά είναι μακρινά ενδεχόμενα.
Αν έχεις τίποτα λεφτά
Αγόρασέ μου ένα μάλλινο σώβρακο
Μου μένει ακόμα κείνη η ισχιαλγία στο πόδι


Και μην ξεχνάς πως η γυναίκα ενός φυλακισμένου
Δεν πρέπει να ’χει μαύρες έγνοιες.

Λίγα λόγια για το βιβλίο «Χρυσή Αυγή και Εκκλησία» του Σταύρου Ζουμπουλάκη

γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

 

 

 

 

    Ένα βιβλίο με αρκετές αδυναμίες αλλά και με πολύ χρήσιμες παρατηρήσεις και καταγραφές με ξεκάθαρη στάση ενάντια στην Χρυσή Αυγή, μια οργάνωση όχι μόνο ρατσιστική αλλά και παγανιστική, αντισημιτική, αντιισλαμική και ό,τι άλλο κακό βάλει ο νους του ανθρώπου, σύμφωνα με σχόλιο του συγγραφέα, η οποία είναι ταυτόχρονα και μια αντιχριστιανική οργάνωση, παρουσιάζουμε σήμερα.

    Το βιβλίο «Χρυσή Αυγή και Εκκλησία» του Σταύρου Ζουμπουλάκη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις (2013), αντίθετα από ότι θα περίμενε ο ευαίσθητος αναγνώστης, δεν χαρίζεται στην Ελλαδική Εκκλησία και όσο αφορά τη στήριξη που παρέχει στους νεοναζί. Κάτω από αυτό το πρίσμα ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η ίδια η Εκκλησία έχει την υποχρέωση να καταγγείλει και να αποδοκιμάσει τη Χρυσή Αυγή. Κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία αλλά ειδικά οι Χανιώτες αναγνώστες θα το βρουν και στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της πόλης μας.

 

   Το πρώτο από τα κείμενα του μικρού αυτού βιβλίου γράφτηκε τον Μάιο του 2012, την επαύριο της πρώτης εκλογικής επιτυχίας της Χρυσής Αυγής. Το δεύτερο σχετίζεται με τη βίαιη δημόσια εμφάνισή της, προς υπεράσπιση της Ορθοδοξίας, με αφορμή τη θεατρική παράσταση του "Corpus Christi" στην Αθήνα. Η οπτική του κειμένου αυτού, που έχει ως θέμα του τη βλασφημία, ορίζει την οπτική και την κεντρική ιδέα και των άλλων τεσσάρων κειμένων που ακολουθούν. Στα έξι αυτά κείμενα ο συγγραφέας πρόσθεσε δύο παλαιότερα για τον Ορθόδοξο αντισημιτισμό και φονταμενταλισμό, γιατί έκρινε και πολύ σωστά κατά τη γνώμη μας, ότι το πνευματικό κλίμα που περιγράφουν φωτίζει τους λόγους οι οποίοι εμποδίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία να αποδοκιμάσει δίχως περιφράσεις τη Χρυσή Αυγή.

     Παρατηρεί μάλιστα ότι

«Ως ένα μεγάλο βαθμό η Ελλαδική Εκκλησία δομήθηκε πάνω σ' έναν κομμουνιστοφαγικό λόγο, εναγκαλιζόμενη με την εθνικόφρονα δράση. Μετά το 1974, η Εκκλησία ήταν ο μόνος θεσμός που δεν πέρασε σε βάθος η αποχουντοποίηση. Όταν στήθηκε το αυταρχικό κράτος των ξερονησιών και των εκτελέσεων, η Εκκλησία δεν είχε την τόλμη να πει, εγώ αυτά δεν τα εγκρίνω. Εκείνοι που μπορούν να απονομιμοποιήσουν τη Χ.Α. ιδεολογικά και ηθικά, είναι οι άνθρωποι και οι θεσμοί του συντηρητικού κόσμου».

   Στα άρθρα Ακραίος αντισημιτισμός, άκρα σιωπή και Νέα αναθέματα, παλαιά ερωτήματα παρουσιάζει με διεξοδικό και άκρως ικανοποιητικό τρόπο τη δράση υπέρ της Χρυσής Αυγής μητροπολιτών όπως του Πειραιώς, Σεραφείμ που έχει πρωταγωνιστήσει σε αντιισλαμικά, αντισημιτικά και σεξιστικά παραληρήματα ενώ έχει φροντίσει να "νομιμοποιήσει" με κάθε τρόπο τους νεοναζί δολοφόνους. Αλλά ο συγγραφέας δεν τρέφει αυταπάτες ότι η Εκκλησία ως επίσημος φορέας θα καταδικάσει εύκολα τη Χρυσή Αυγή. Αντίθετα, όπως σημειώνει

«Αν από τον αρχιεπίσκοπο και τους επισκόπους δεν περιμένω τίποτε, εξακολουθώ να περιμένω μια αντίδραση εκ μέρους κάποιων ιερέων για τις μισαλλόδοξες, φανατικές και βαθιά αντιχριστιανικές δηλώσεις του Σεραφείμ (και άλλων τινών). Περιμπένω μια κάποια συλλογική αντίδραση, εκ μέρους λίγων έστω ιερέων, απέναντι σε έναν εκκλησιαστικό λόγο που τους εκθέτει ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Την περιμένω χρόνια, μα δεν την έχω δει ποτέ. Η σιωπή δεν είναι πάντοτε αρετή, τις περισσότερες φορές είναι δειλία. Γιατί να ακούγεται συλλογικά μόνο η φωνή των φονταμενταλιστών ιερέων; Ως πότε θα τους αφήνουν όλο τον χώρο»;

   Επίσης, για τον συγγραφέα η νομιμοποίηση ως ισότιμων ομιλητών φαιδρών αλλά ακραίων ιδεολογικά και πολιτικά συνομιλητών όπως του Καρατζαφέρη - μην ξεχνάμε ότι το 2012 είχαμε ακόμα τη συγκυβέρνηση του τεχνοκράτη Παπαδήμου με τους φασίστες του ΛΑΟΣ - αποτελεί ένα μεγάλο πρόβλημα. Και φυσικά, είναι μια παρατήρηση που δεν χάνει την επικαιρότητα της όσον αφορά και τη στάση μας απέναντι στη Χρυσή Αυγή σήμερα, όπου ακόμα και η Πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, παρέκαμψε εισαγγελείς και δικαστές, αντιμετωπίζοντας τους νεοναζί βουλευτές ως ισότιμους, δίνοντας τους το δικαίωμα να παρουσιάζονται σαν δημοκρατικό και αντιμνημονιακό κόμμα στη Βουλή.

       Όπως ισχυρίζεται ο συγγραφέας

"Νομιμοποιώντας τον όμως ως ισότιμο συνομιλητή και εταίρο στη συγκυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, νομιμοποιήσαμε τις ιδέες του και βλέπουμε σήμερα, αφενός, τη ανάπτυξη αυτού του ακροδεξιού τόξου που ανέφερα παραπάνω αλλά και τη διάχυση, αφετέρου, των ακροδεξιών ιδεών και σε κόμματα που βρίσκονται αριστερά του ακροδεξιού τόξου. Ανάλογα ισχύουν και για τον Ορθόδοξο φονταμενταλισμό. Είναι επικίνδυνος, ακόμη και όταν οι εκφραστές του είναι γελοία πρόσωπα."

   Αλλά το βιβλίο και οι εκτιμήσεις του συγγραφέα έχουν και αρκετές σοβαρές αδυναμίες που σε ένα βαθμό υποσκάπτουν τις θετικές παρατηρήσεις και τα συμπεράσματά του αλλά και που οδηγούν μέσα από ένα μάλλον αδιόρατο τρόπο στην επιβεβαίωση διαφόρων συντηρητικών απόψεων.

   Πρώτα απ' όλα δεν ζητάει την πολιτική ευθύνη για τη αξιοποίηση ως νόμιμων συνομιλητών του Ελληνικού Κράτους της Χρυσής Αυγής. αποφεύγοντας να θίξει τα κακώς κείμενα και χωρίς να εξηγεί τον ρόλο των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου (της περιόδου τουλάχιστον που γράφτηκε το βιβλίο) στην καλλιέργεια της ρατσιστικής ρητορικής και της φασιστικής βίας. Καταλήγοντας έτσι να ζητά την ύπαρξη ενός μεγάλου δημοκρατικού τόξου για την αντιμετώπιση του προβλήματος με τη Χρυσή Αυγή. μαζί δηλαδή και με τα κόμματα και τις πολιτικές που την έφεραν στην επιφάνεια. Καλλιεργώντας έτσι μια σειρά από σοβαρές αντιφάσεις. Από τη μια αρνείται την θεωρία των δύο άκρων και από την άλλη εκθέτει τις απόψεις του με βάση αυτή τη συλλογιστική.

 

      Γράφει χαρακτηριστικά:

«ότι η θεωρία των δύο άκρων, όπως διατυπώνεται σήμερα στην Ελλάδα, ταυτίζοντας τη ναζιστική βία με βίαιες συμπεριφορές ομάδων της Αριστεράς, είναι εκατό τοις εκατό λάθος: ενισχύει και νομιμοποιεί τη Χρυσή Αυγή και τη ναζιστική βία. Ωστόσο, εκτιμώ ότι η άρνηση της θεωρίας των δύο άκρων, δεν πρέπει να μας οδηγήσει αναδρομικά, όπως κάνουν πολλοί σοβαροί επιστήμονες και φίλοι, σε μια άρνηση των κοινών χαρακτηριστικών σταλινισμού και φασισμού, ιστορικά. Η θεωρία της Χάννα Άρεντ για τον ολοκληρωτισμό, την οποία εγώ προσωπικά δέχομαι, μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τον χαρακτήρα αυτών των καθεστώτων, με όλες τις ιστορικές διαφορές τους. Άλλωστε, όταν στεγάζεις κάποια φαινόμενα κάτω από μια γενική έννοια, δεν σημαίνει και ότι τα ταυτίζεις — και στο εσωτερικό του φασιστικού φαινομένου, ο ιταλικός φασισμός και ο γερμανικός ναζισμός διαφέρουν πάρα πολύ. Τέλος, το γεγονός ότι είμαστε κατά της θεωρίας των δύο άκρων, επειδή είναι επικίνδυνη πολιτικά, επειδή ενισχύει τον ναζισμό και τη Χρυσή Αυγή σήμερα, δεν σημαίνει επ’ ουδενί ότι πρέπει να κάνουμε υποχωρήσεις στο ζήτημα της νομιμότητας, των κανόνων της δημοκρατίας, του δικαίου. Πρέπει να είμαστε σταθερά εναντίον των ενεργειών που παραβιάζουν το δίκαιο, και όταν προέρχονται από την πλευρά της Αριστεράς ή των κινημάτων. Και, ταυτόχρονα, δεν μπορούμε βέβαια, σε καμιά περίπτωση, να λέμε ότι «τα δύο άκρα ταυτίζονται». Γιατί αυτό ανοίγει τον δρόμο στον ναζισμό, στη Χρυσή Αυγή».

    Αυτά ως μία μικρή παρουσίαση του βιβλίου. Σήμερα, και σε σχέση με το 2012, τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο όσον αφορά τη δράση της Χρυσής Αυγής αλλά και όσο αφορά τον τρόπο που την αντιμετωπίζει ο κόσμος της εργατιάς και το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα. Ο ίδιος ο κόσμος – που εναντίον του στρέφεται η δράση της νεοναζιστικής συμμορίας – δίνει τις μάχες, τόσο δικαστικά, όσο και αυτό είναι το βασικότερο μέσα στην κοινωνία, αναγνωρίζοντας ότι υπάρχει διαπλοκή μιας εγκληματικής οργάνωσης με ένα πολιτικό κόμμα, που στηρίζει και στηρίζεται αντίστοιχα από την ελληνική αστική τάξη και τους πολιτικούς εκπροσώπους της για να καταστείλουν την μαζική, απεργιακή και κινηματική δράση του λαού. Τα βιβλία κι οι μελέτες που έχουν δημοσιευτεί τα τελευταία χρόνια μπορούν να βοηθήσουν όσους γίνεται περισσότερο για να ξεκαθαρίσουν σε αυτό το ζήτημα. Η δολοφονία του εργάτη και ράπερ Παύλου Φύσσα ξεσήκωσε τον λαό που αυτός οδήγησε στη φυλακή τους νεοναζί. Αλλά εάν οι ναζί βρίσκονται σε οργανωτική διάλυση και πολιτική απορρύθμιση αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι επικίνδυνοι. Γι’ αυτό χρειάζεται να επαγρυπνούμε. Είναι αρκετοί αυτοί που χρειάζονται τη Χρυσή Αυγή, από το επίσημος κράτος, το επιχειρηματικό κεφάλαιο μέχρι την Εκκλησία.

    Ο συγγραφέας από την δική του οπτική γωνία σχολιάζει ότι «Μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης και τον κοινωνικό πόνο της ανεργίας, πολλοί είναι εκείνοι που υποτιμούν σήμερα τον κίνδυνο της Χρυσής Αυγής. Κάνουν λάθος. Όταν η νεοναζιστική μπόρα περάσει, ας μη θεωρήσουν πάντως ότι είχαν δίκιο που δεν ανησυχούσαν. Η μπόρα τούτη θα περάσει, επειδή ορισμένοι άλλοι, μέσα στην ίδια αυτή δίνη, δεν την υποτίμησαν μα την αντιπάλεψαν».

     

Αυτό μπορεί να είναι μια χρήσιμη υπενθύμιση για τα καθήκοντα μας και για το τσάκισμα του ναζισμού σήμερα.

Το Ποίημα της Εβδομάδας: Οι κακοί έμποροι, Δημήτριος Ι. Αντωνίου (1906-1994)

ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ

                                    http://hellenicpoetry.com/uncategorized/antoniou/

 
Κύριε, άνθρωποι απλοί,
πουλούσαμε υφάσματα
(κι η ψυχή μας
ήταν το ύφασμα που δεν τ' αγόρασε κανείς).
Την τιμή δεν κανονίζαμε απ' την ουγιά,
η πήχη και τα ρούπια ήταν σωστά
τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμής ποτέ:
η αμαρτία μας.
Είχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια.
Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά
-πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα.
Τώρα με την ίδια πήχη που μετρήσαμε
μέτρησε μας, δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας.
Κύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!

Ο Δ. Ι. Αντωνίου. Βηρυττός 1955. Από το φωτογραφικό αρχείο του Γ. Σεφέρη.

Δημήτριος Ι. Αντωνίου, βιογραφικό

Ο Δημήτριος Αντωνίου γεννήθηκε στην Μπέιρα της Μοζαμβίκης και καταγόταν από μεγάλη ναυτιλιακή οικογένεια της Κάσου. Πέρασε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στη γενέτειρά του και στο Σουέζ και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Αθήνα, όπου εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του το 1912. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ασχολήθηκε παράλληλα με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και ερασιτεχνικά με την ορυκτολογία, τη βοτανική, την εντομολογία, τη ζωολογία, τη μουσική. Από το 1928 ακολούθησε στρατιωτική καριέρα στην εμπορική ναυτιλία και έφτασε ως το βαθμό του πλοιάρχου. Συνταξιοδοτήθηκε το 1968. Κατά τη διάρκεια του ελληνογερμανικού πολέμου υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός στο αντιτορπιλικό Κείος. Νέος μπήκε στον κύκλο του Παλαμά και γνωρίστηκε με τους Κωνσταντίνο Τσάτσο, Γιώργο Σεφέρη, Οδυσσέα Ελύτη και τους άλλους λογοτέχνες της λεγόμενης γενιάς του Τριάντα, με τους οποίους συμπορεύτηκε στην ανανέωση του ελληνικού ποιητικού λόγου. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1936 από τις σελίδες των Νέων Γραμμάτων με τη δημοσίευση ποιημάτων που κρίθηκαν ευνοϊκά από το Γιώργο Σεφέρη. Εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές (Ποιήματα, Ινδίες [Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης - 1967], Χάι-Κάι και Τάνκα [Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης - 1972]), ενώ πολλά έργα του (ποιήματα, λογοτεχνικά δοκίμια, μεταφράσεις) βρίσκονται δημοσιευμένα σε εφημερίδες και περιοδικά. 1. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Δ.Ι.Αντωνίου βλ. Αργυρίου Αλεξ., «Δ.Ι.Αντωνίου», Η ελληνική ποίηση · νεωτερικοί ποιητές του Μεσοπολέμου, σ.200-201 (της εισαγωγής) και 298 (της ανθολογίας). Αθήνα, Σοκόλης, 1979, Χατζηφώτης Ι.Μ., «Αντωνίου Δημήτριος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας2. Αθήνα, Χάρη Πάτση, [1968] και χ.σ., «Αντωνίου Δημήτριος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό1. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983.

 
πηγές:
 
Ποιητική Ανθολογία, σειρά Γνώση, εκδοτικός οργανισμός ΜΑΛΛΙΑΡΗ, 1980
Εθνικό Κέντρο Βιβλίου 

επιμέλεια: Ειρηναίος Μαράκης/Λογοτεχνία και Σκέψη

Ποιήματα που τώρα γράφονται: Sonny Simons, Γιάννης Λειβαδάς (γενν. 1969)

SONNY SIMMONS


Κατάλαβα στην αίθουσα αναμονής
έξω από τις τουαλέτες
πως είδα να έρχεται το μακρινό βασιλεμένο
παρελθόν που ακόμα χανόταν
σε λίκνο διερχόμενης

μετακόμισης στον ουρανό –
ο ουρανός όλος μια πίσω
πόρτα που περιδεώς έβγαζε
κι έμπαζε

Άνοιγα τις ρυτίδες των γυναικών μου
έως τις τρεις αρχές
που υποστηρίζει ο δρόμος μου
για την κύρια αρτηρία
και το καπνοπωλείο.

Από τον χαιρετισμό
ενός εξαμβλώματος
που σε χρόνο ρεκόρ εντόπισαν
οι σκιές των ποδιών της
λες και χόρευαν κλακέτες
πρόσταξαν
να στάξουν
το ερματικό
που
ήθελα. 


Γιάννης Λειβαδάς,  Ηχούν Οστά/ 17 ποιήματα της τζαζ με 17 σχέδια του Gerard Bellaart [Ιωλκός, Αθήνα 2/2014]

Πηγή: Δισκορυχείον

 

Νίκος Καρούζος, Ἡ εὐγένεια τῆς κωμωδίας μας (+ 2 ποιήματα)

 

 Ἡ εὐγένεια τῆς κωμωδίας μας

Ὅταν ξεραθεῖ τὸ χαμομήλι στὸν καλύτερο ἥλιο τῆς χρονιᾶς
ἔρχονται βράδια νὰ γυρέψει ἀπὸ δαῦτο κι ὁ φτωχὸς κι ὁ πλούσιος
κι ὅπως κυλάει ζεστὸ μέσα μας καὶ βάλσαμο
κ᾿ εὐωδιάζουν τὰ σπλάγχνα κι ἁρμονίζονται
φέρνοντας κάποιο αἴσθημα φαγωμένης πεταλούδας μὲ τὰ χνούδια της
ἕνα τίποτα ἕνα χορτάρι φέρνοντας ὅλη τὴν εἰρήνη
ἔτσι κι ὁ Ἰησοῦς ἕνα τίποτα, μονάχα φτυσμένος
μονάχα ἡ μέσα φλόγα ποὺ λιώνει τὴν ἁφὴ
κι ὁ Θεὸς γυμνοπόδης ἕν᾿ ἀρνὶ στὸν ἀέρα
ψηλὰ στὸ δέντρο τῆς βυσσινιᾶς τὸ καιόμενο πέρα στὴ δύση.
Ἂ τί φριχτὸ ποὺ εἶναι τὸ νερὸ ἕνα τίποτα κι ὁ ἀόρατος
μᾶς ἔτυχε καθὼς τὸ μαχαίρι στὸ λαιμὸ τοῦ κόκορα.

Ὁ μειλίχιος τρόπος τοῦ Βαρβαρόσσα Un Poete sauvage avec un plomb dans Ι᾿ aile - TRISTAN CORBIERE Γέροντας πιὰ καὶ πρώην καπνιστής μοναχὸς μὲ τὰ γένια του στὸ ἄκαρπο τὸ ὕψος περπατώντας ἀπὸ νέφη σὲ νέφη, τὸ ἀνθρώπινο, τί δρόμος, μὲ μικρούτσικα βήματα κωμικὰ καὶ ξεβίδωτα στὴν ἀλύπητη μουσική τους ἀκούγοντας τὰ φτηνά του τὰ ξύλινα συρτοπάπουτσα ὁ Βαρβαρόσσας τὸ συνήθιζε νὰ λέει: Μὲ συγχωρεῖτε, τί νὰ κάνω, οἱ αἰσθήσεις μὲ πᾶνε στὶς αἰσθήσεις. Ἔτσι μιλοῦσε, τίποτ᾿ ἄλλο δὲν ἔλεγε, γλείφοντας μὲ λεπτὴ συγκίνηση τὰ χείλη. Μαύρη μεγάλη τρύπα τὸν τυραννοῦσε στὸ στῆθος πού ῾χε τώρα παλιώσει ξεχειλώνοντας οἰκτρὰ τὸ κρέας! Ὅλοι τὸν κλαίγαν ἀμίλητοι σὰν ἥμερο κι ἀξιοδάκρυτο δράκο παρωχημένο σὰν ἀπὸ αἰῶνες, ἀλήθεια, ξαφνιασμένο καὶ μ᾿ εὐλάβεια κούφια τοῦ χάριζαν οἱ ψεῦτες ἕνα κάποιο συμβατικὸ προσκύνημα. Ἐκεῖνος ὅμως εἶχε μία φριχτὴ σοβαρότητα δὲν ἔδινε σημασία στὸν εὐχάριστο σεβασμό τους - ἄλλωστε ποτὲ δὲν ἐξαρτήθηκε- μὰ ὑποφέροντας βαθιὰ τὸν ἑαυτό του τὰ ὁράματα ποὺ χτυπιοῦνται σὰν κάποτε τὰ φτερὰ τοῦ κόκορα πού ῾χε σφάξει τὰ κρασᾶτα τίναζε ξάφνου κάποια στιγμὴ τὸ κεφάλι του πρὸς τ᾿ ἀπάνω καὶ γινότανε κεῖνος ὁ παλιὸς κι ἀνελέητος τρόμος ἀνοίγοντας τὸ στόμα του στὴν κατερήμωση σὰν ἀποτρόπαιο τέρας τῆς χειμωνιάτικης Προϊστορίας κι ἀποσποῦσε μ᾿ ἕνα κρὰκ τὴ μασέλα του τὴν ἔριχνε μέσα σ᾿ ἕνα ποτήρι νερὸ δίχως εὐγένεια δίχως κανένα σύμπλεγμα ποὺ τὸν ἔβλεπαν ὁλόγυρα χτυποῦσε τὰ παλαμάκια κ᾿ ἔμπαινε σιγηλὴ κι ἀθέατη μιὰ χανούμισσα δίκοπη στὸ βαθὺ μετάξι θροΐζοντας- τί θλιβερὸ τὸ θέαμα ἡ γρήγορη ὑπόκλιση...- καὶ ἔσπρωχνε κοντά του τὴν ἄσπρη καρέκλα. Ἐκεῖνος τότε καθότανε (μὲ προσπάθεια ὁλοφάνερη) κάνοντας ἀλλόκοτα κινήματα καὶ στήλωνε τὰ μάτια του στὴ μασέλα. Οἱ παριστάμενοι φεύγαν ἕνας-ἕνας με θεατρίνικους τεμενάδες οἱ ὦρες περνοῦσαν ὁλοένα, κατὰ τὴν ἄσχημη καὶ θλιβερὴ συνήθεια: τὴν πραγματικότητα. Ἐκεῖνος ὅμως ἔμενε νὰ κοιτάζει βοερά τη μασέλα Βουλιαγμένος

Ἡ νύχτα μὲ συμφέρει Πράγματι ἡ νύχτα μὲ συμφέρει. Πρῶτα-πρῶτα ἐλαττώνει τὶς φιλοδοξίες· ὕστερα διορθώνει τὶς σκέψεις· ἔπειτα συμμαζώνει τὴ θλίψη καὶ τὴν κάνει ὑποφερτότερη τὴ σιωπὴ μὲ σέβας ἀνατέμνει· ἐξαίρει τὴν ὄσφρηση μὰ προπάντων ἡ νύχτα περιζώνει. Νίκος Καροῦζος - Ποιήματα Νίκος Καροῦζος (1926-1990): ποιητὴς ἀπὸ τὸ Ναύπλιο. Σπούδασε νομικὰ καὶ πολιτικὲς ἐπιστῆμες στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν. Ἔζησε ἐπὶ σαράντα χρόνια στὴν Ἀθήνα, ἀλλάζοντας δεκάδες σπίτια καὶ συνοικίες. πηγή: users.uoa.gr

Το Ποίημα της Εβδομάδας: Hotel 'Etoile, Κώστας Ριτσώνης (1946-2015)

  

ΗΟΤΕL 'ETOILE


Στα κρεβάτια του
πριν από 40 χρόνια
καιγόμουν ολόκληρος
μαζί με το κορμί της


όμως απόψε
πήρε φωτιά στ'αλήθεια
το παλιό ξενοδοχείο

ΦΩΤΙΆ στο 'Εtoile
καίγεται η 3ης Σεπτεμβρίου

έρχονται πυροσβέστες
να σώσουν το ερωτικό μνημείο.


***


Πόσες φορές πρέπει να γράψω
αυτό το ποιηματάκι
για να το πάρω απόφαση

τριάντα χρόνια το δουλεύω
καμιά μορφή του δεν αξίζει

Πώς να δέσει μια ιδέα
όταν στο τέλος διαλύεται
και μένουν μονάχα οι λέξεις;


''151 ΠΟΙΗΜΑΤΑ",Ποιήματα των φίλων,Αθήνα 2011

   Σε ηλικία 69 ετών έφυγε από τη ζωή ο ποιητής Κώστας Ριτσώνης. Ο Κώστας Ριτσώνης γεννήθηκε το 1946 στην Αθήνα και σπούδασε πολιτικός μηχανικός στην Πολυτεχνική Σχολή της Θεσσαλονίκης. Άρχισε να γράφει από το 1969 και ήταν συνεργάτης του περιοδικού Διαγώνιος. Το 1987 εξέδωσε το περιοδικό Ποιήματα των φίλων και από το 1996 επιμελήθηκε τις ομώνυμες εκδόσεις. Υπήρξε συνδημιουργός των λογοτεχνικών περιοδικών Πανδώρα και Οι φίλοι. Άλλες μεγάλες του αγάπες ήταν η ζωγραφική, το ρεμπέτικο τραγούδι και οι μεταφράσεις, κυρίως Γάλλων ποιητών. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και στα πολωνικά, και άλλα έχουν μελοποιηθεί από τον Σταύρο Κουγιουμτζή. Τελευταία έργα του: Τραγούδια στα μακάμια (Ποιήματα των Φίλων, 2013), Αγκαλιά και ανάπηρος λαχειοπώλης (Ποιήματα των Φίλων, 2012), Φωτισμένο εργοστάσιο (Ποιήματα των Φίλων, 2012), 151 ποιήματα (Ποιήματα των Φίλων, 2011).

Βιβλία: «Αγκαλιά» 1974, «Ο ανάπηρος λαχειοπώλης» και άλλα ποιήματα 1982, «Φωτισμένο εργοστάσιο» 1996, «Τσίλιες», μικρά πεζά, 1991-2001 «Πουλιά και ψίχουλα» 2001, «Βραχνή φωνή» 2003, «151 ποιήματα» 2011, «Τραγούδια στα μακάμια» κ.α.

«Κάτι παιδιά που αγαπάνε το τραγούδι»

Το 1982 κυκλοφόρησε ο δίσκος του Σταύρου Κουγιουμτζή «Μικραίνει ο κόσμος», όπου ο συνθέτης μελοποίησε με ξεχωριστό τρόπο μια σειρά από ποιήματα των Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Γιώργου Σεφέρη, Μίλτου Σαχτούρη, Ντίνου Χριστιανόπουλου, Τάσου Κόρφη, καθώς και δυο ποιήματα του Κώστα Ριτσώνη. Τραγουδούσαν ο Αντώνης Καλογιάννης, ο Γιάννης Κούτρας, ο Γιάννης Μπογδάνος, η Αιμιλία Κουγιουμτζή και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο οποίος, σύμφωνα με μαρτυρία της Αιμιλίας, δεν μπορούσε να τραγουδήσει αν δεν άκουγε στο πιάνο τον ίδιο το συνθέτη. Έτσι αντί του εξαίρετου πιανίστα Σαράντη Κασσάρα, που παίζει πιάνο στο δίσκο, στα κομμάτια που τραγουδά ο Χριστιανόπουλος, «επιστρατεύθηκε» ο ίδιος ο συνθέτης, προκειμένου να μπορέσει να τα αποδώσει ο ποιητής.

Το πρώτο από τα δυο τραγούδια με στίχους του Κώστα Ριτσώνη ήταν το «Κάτι παιδιά», με τη φωνή της Αιμιλίας Κουγιουμτζή. 

πηγές: http://varelaki.blogspot.gr [επιμέλεια-επιλογή ποιημάτων: Ασημίνα Ξηρογιάννη], http://diastixo.gr [επιμέλεια: Ρ.Μπ.], http://www.ogdoo.gr [γράφει ο  Θανάσης Γιώγλου] & http://www.vakxikon.gr

επιμέλεια: Ειρηναίος Μαράκης