Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017

Λάνθιμος ή όταν φτιάχνεις κινηματογράφο για τον... κινηματογράφο




Λάνθιμος: ο πιο ανούσιος, αδιάφορος, κουραστικός και βαρετός, νέος σκηνοθέτης. Με ενδιαφέρουσες, κατά περίπτωση, ιδέες αλλά με κακή εκτέλεση. Κατά βάθος ο Λάνθιμος φτιάχνει ένα κινηματογράφο που σκοπό έχει να προκαλέσει την υπομονή του θεατή και όχι την λογική ή το συναίσθημα του. Αυτό θα μπορούσε να είναι και καλό εάν δεν ήταν το μόνο που εστιάζει, με μια ενοχλητική εμμονή, ο σκηνοθέτης. Εντάξει, δεν ψυχαγωγούν οι ταινίες του, δεν είναι μπλοκμπάστερ (ευτυχώς, έχουμε ποικιλία από δαύτα), δεν είναι ένα ευτελές προϊόν αλλά όμως δεν προκαλούν και κανένα προβληματισμό πάρα μόνο σκόρπιες και επιφανειακές σκέψεις. Στην πραγματικότητα ο Λάνθιμος κάνει απλώς επίδειξη ύφους. Χωρίς μέτρο. Με λίγα λόγια κάνει, αυτό νιώθω, κινηματογράφο για τον... κινηματογράφο. Άντε, στην καλύτερη περίπτωση, κινηματογράφο που βγάζει στη φόρα τα απωθημένα και τις φοβίες μιας ορισμένης τάξης, της μικροαστικής, που όμως δεν ενδιαφέρουν όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους. Για να είμαι ειλικρινής προτιμώ σε αυτή την περίπτωση ένα καμένο μπλοκμπάστερ του Χόλυγουντ παρά μία φλύαρη ταινία, με δήθεν άποψη, χαρακτήρα και ταυτότητα που κατά βάθος δεν έχει να προσφέρει τίποτα παρά μόνο πρόσκαιρη αποχαύνωση με την επίφαση του κοινωνικού και του... σουρεαλιστικού... Αλλά αρέσει θα μου πείτε... Εδώ όμως ανοίγει μια άλλη συζήτηση...






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου