Η γριά μάγισσα και οι γάτες της
Είχε τη φήμη μάγισσας. Τα βράδια πριν πέσει να κοιμηθεί, αν μπορεί να πει κανείς ότι κοιμόταν ποτέ, κι όταν το ρολόι σήμαινε μεσάνυχτα, έβγαινε στο μικρό μπαλκόνι της και σφουγγάριζε. Κατά προτίμηση, τις βροχερές νύχτες που οι δρόμοι της Αθήνας πλημμύριζαν και έμοιαζαν με την σκοτεινή θάλασσα του Ειρηνικού. Άσχετο βέβαια αν το επόμενο πρωί, η μούχλα, τα σκουπίδια κάθε λογής, οι παλιές παντόφλες και βιβλία που δεν σταχώθηκαν έκαναν παρέλαση στον μικρό χώρο. Μην αναφέρουμε τις διάφορες οσμές που μόλυναν τον ήδη επιβαρυμένο αέρα της πόλης και τα περιττώματα απ' τις γάτες. Γιατί ναι μεν ζώο καθαρό η γάτα αλλά όταν δεν υπάρχει κατάλληλος χώρος και τουαλέτα με άμμο υγιεινής, τότε... Το πώς συνδύαζε τώρα βρώμικο χώρο με ζώο από τη φύση του καθαρό, ήταν ένα ερώτημα που κανείς δεν γνώριζε να απαντήσει...
Οι γάτες ήταν πάντως η μεγάλη της συντροφιά. Με αιγυπτιώτικη καταγωγή, συνήθιζε από μικρούλα να παίζει στα σοκάκια της Αλεξάνδρειας με γάτες όλων των χρωμάτων κι όλων των ειδών. Παρέα τους να κυλιέται στο χώμα, να τις χαϊδεύει, να τις χτενίζει, να τις ταΐζει από το ελάχιστο πρόγευμα της - λίγο ψωμί ή λίγο γαλατάκι.
Στην ξενιτιά - μετά τις εθνικοποιήσεις του Νάσερ - εδώ, απέναντι απ' το Λαϊκό Νοσοκομείο, μέσα στους τέσσερις τοίχους μιας μίζερης, μικροαστικής πολυκατοικίας στέγαζε τώρα τις αγάπες της. Πολλές γάτες! Αλλά μόνο θηλυκές, ε; Το γιατί θα σας γελάσω αλλά μάλλον είχε σχέση με κάποια φεμινιστική δράση, το '68 στο Παρίσι, τότε που, όπως γνωρίζουμε, ταρακουνήθηκε για τα καλά ο κοινωνικός καθωσπρεπισμός κι η ησυχία, η αίωνια νιρβάνα των φιλήσυχων πολιτών. Ασφαλώς μιλάμε για ένα γατίσιο πάθος! Αφού το παράθυρο που έβλεπε στον κεντρικό δρόμο είχε κλειστεί με ένα περίτεχνο πλέγμα, με αιλουροειδή ως διακοσμητικά μοτίβα, ώστε να μπορούν τα γατόνια να κάνουν χάζι τους περαστικούς και τα κίτρινα ταξί που περίμεναν στην ουρά για ώρες, χρόνια, μήνες τον πελάτη... που προτιμούσε το λεωφορείο. Αλλά κανείς είτε από το νοσηλευτικό προσωπικό είτε από τους νοσηλευόμενους δεν την γνώριζε προσωπικά.
Κι όμως όλοι, με κάποια μικροαφορμή και με αρκετά παιχνιδιάρικη διάθεση, την είχαν περιγράψει με κάθε είδους χαρακτηριστικά, που όλα κατέληγαν σε μια βασική, όσο και αντιφατική, περιγραφή: ότι ήταν τυφλή, κουφή, μουγκή, με σκλύρηνση κατά πλάκας και μάγισσα.
Κανείς δεν ήταν βέβαιος για τίποτα όμως. Όταν επιτέλους ήρθαν τα χελιδόνια, οι καλοί μαντατοφόροι της άνοιξης, και αναρρώνοντας ύστερα από πολύμηνη νοσηλεία καθώς και μ' ένα καινούργιο νεφρό να τους δίνει πολύτιμη παράταση ζωής, αποφάσισαν να την επισκεφθούν και να μάθουν επιτέλους από πρώτο χέρι την αλήθεια για την ταυτότητα της η έκπληξη ήταν κάτι παραπάνω από αναπάντεχη. Η μάγισσα, η άγνωστη σύντροφος της μοναξιάς τους, ήταν νεκρή...
Την βρήκαν σε αποσύνθεση πάνω στο κρεβάτι της και δίπλα από ένα μικρό, ξύλινο κουτί με παλιές φωτογραφίες. Σκισμένες σελίδες με ακατανόητα λόγια και ευχές ήταν απλωμένες πάνω στο κρεβάτι. Ο Κάρλος Γαρδέλ είχε πάψει προ πολλού στο παλιό γραμμόφωνο. Ένα τριαντάφυλλο, πιο κόκκινο κι απ΄τη φωτιά στόλιζε τα λευκά μαλλιά της. Οι γάτες, η μεγάλη της αγάπη, βρέθηκαν να τρώνε το υπόλοιπο του νεκρού της. Ίσως για να την αναστήσουν μέσα τους, ακολουθώντας τις εντολές κάποιας πανάρχαιας ανάγκης...
Ειρηναίος Μαράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου