[παρουσίαση βιβλίου] Ουκρανία: Σταυροδρόμι ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, γράφει ο Κώστας Πίττας

[παρουσίαση βιβλίου] Ουκρανία: Σταυροδρόμι ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών
γράφει ο Κώστας Πίττας

   Από την περασμένη άνοιξη στην Ουκρανία είναι σε εξέλιξη μια τραγωδία. Η χώρα σπαράζεται από έναν πόλεμο που έχει οδηγήσει σε εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες. Η οικονομία της είναι βυθισμένη στο χάος. Στη φτώχεια και τη δυστυχία που εντείνονται κάτω από τους οικονομικούς εκβιασμούς ΔΝΤ-ΕΕ και Ρωσίας, θα προστεθεί η απειλή ενός παγωμένου χειμώνα, σε ανατολή και δύση.

 

Το βιβλίο του Λέανδρου Μπόλαρη, που μόλις κυκλοφόρησε από το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, είναι μια προσπάθεια να απαντηθούν μια σειρά κρίσιμα ζητήματα που προκύπτουν για την Αριστερά: «Πώς έφτασε μια ευρωπαϊκή χώρα στις αρχές του 21ου αιώνα να σπαράσσεται από μια τέτοια εμφύλια σύγκρουση; Είναι μοιραίο, καθορισμένο από την ιστορία, ότι οι Ουκρανοί θα μισιούνται μεταξύ τους; Ποιος μπορεί να σταματήσει το κατρακύλισμα στη βαρβαρότητα του εθνικιστικού μίσους και τη φρίκη του πολέμου; Και τι μπορεί και πρέπει να κάνει η Αριστερά γι’ αυτά τα ζητήματα, πώς πρέπει να αντιμετωπίσει την ουκρανική κρίση; Αυτά είναι ερωτήματα που έχουν τεθεί και συζητιούνται από χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες της Αριστεράς όλους τους τελευταίους μήνες».

 

Το βασικό πλεονέκτημα του βιβλίου είναι ότι εντάσσει την ουκρανική κρίση σε μια συνολική μαρξιστική θεωρητική ανάλυση, τόσο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών σήμερα, όσο και της ιστορικής πορείας που οδήγησε στα σημερινά γεγονότα. Ξεκαθαρίζει από την εισαγωγή ότι την «κάθαρση» στην τραγωδία της Ουκρανίας δεν μπορούν να την φέρουν αυτοί που τη δημιούργησαν, δηλαδή οι παρεμβάσεις της ΕΕ και των ΗΠΑ από τη μια μεριά και της Ρωσίας από την άλλη. Αντίθετα, η λύση βρίσκεται στα χέρια των εργατών και των εργατριών όλης της Ουκρανίας και στην προοπτική να ανατρέψουν τους ολιγάρχες και να ξεφορτωθούν τους ιμπεριαλιστές.

 

Το βιβλίο ξεκινάει με τη διαπίστωση ότι δεν χώριζαν πάντα αγεφύρωτα εθνικιστικά μίση το λαό της Ουκρανίας, αλλά ότι έχει υπάρξει εποχή που η εργατική τάξη πάλεψε ενωμένη σε ανατολή και δύση: η πρώτη φορά ήταν μετά την επανάσταση του Οκτώβρη του 1917. Και τότε η Ουκρανία ήταν χωρισμένη ανάμεσα σε αυτοκρατορίες και βρέθηκε στο σταυροδρόμι των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οδήγησαν στο σφαγείο του Α’΄ Παγκόσμιου Πόλεμου. Οι μπολσεβίκοι, όμως, με την πολιτική τους κατάφεραν να κερδίσουν ένα μεγάλο κομμάτι του ουκρανικού εθνικού κινήματος από την επιρροή των ιμπεριαλιστών ψεύτικων ‘φίλων’. Έτσι επικράτησε η επανάσταση και στην Ουκρανία.

 

 

Καταστολή

 

 

Αλλά, την ανατροπή όλων των κατακτήσεων του Οκτώβρη από τη σταλινική αντεπανάσταση τη δεκαετία του 1930, οι εργάτες κι οι εργάτριες της ΕΣΣΔ, την πλήρωσαν με τεράστιες θυσίες και καταστολή. Το δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου εξηγεί αναλυτικά το πώς για την Ουκρανία αυτή η πολιτική έφερε τον λιμό και την επιστροφή του ‘μεγαλορώσικου’ εθνικισμού. «Η σπορά της διχόνοιας που έπεσε εκείνα τα χρόνια, έφερε τη σοδειά της απελπισίας όταν η Ουκρανία ξανάγινε το πεδίο αναμέτρησης των ιμπεριαλιστών στο Β’΄ Παγκόσμιο Πόλεμο».

 

Το μαζικό κίνημα που αναπτύχθηκε τα χρόνια της κατάρρευσης των καθεστώτων του κρατικού καπιταλισμού, από το 1989 μέχρι το 1991, ένωσε ξανά την εργατική τάξη σε ανατολική και δυτική Ουκρανία. Οι μεγάλες και αλλεπάλληλες απεργίες των ανθρακωρύχων του Ντονμπάς συντονίστηκαν με τον ξεσηκωμό στα δυτικά και οδήγησαν στην ανεξαρτησία της Ουκρανίας. Όμως, οι ελπίδες που συνόδευσαν την ανεξαρτησία τσακίστηκαν πάνω στη σκληρή πραγματικότητα της μετάβασης από τον κρατικό καπιταλισμό στον καπιταλισμό της ‘ελεύθερης αγοράς’. Η άρχουσα τάξη, ένα συνονθύλευμα από παλιά και νέα αφεντικά – οι περιβόητοι ‘ολιγάρχες’ – που ζούσαν μέσα στην πολυτέλεια ενώ ο κόσμος υπέφερε, μαζί με τους πολιτικούς λακέδες τους ξεκίνησαν νέες εθνικιστικές εκστρατείες. Είναι η περίοδος που η Ουκρανία ξαναγίνεται θέατρο των ανταγωνισμών ανάμεσα στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ από τη μια πλευρά, και τη Ρωσία του Πούτιν από την άλλη.

 

Αυτοί οι ανταγωνισμοί θα παίξουν καθοριστικό ρόλο όταν η οικονομική και πολιτική κρίση οδήγησε στην αποσταθεροποίηση της Ουκρανίας.  Το κίνημα του Μαϊντάν που ξεκίνησε το Νοέμβρη του 2013 είχε υπόβαθρο τη δυσαρέσκεια από την οικονομική κρίση και τη διαφθορά των ‘ολιγαρχών’. Η ανατροπή του Γιανουκόβιτς, στην οποία οδήγησε, δεν ήταν ‘φασιστικό πραξικόπημα’. Όμως, αυτό το κίνημα είχε βασικές αδυναμίες – η κυριότερη ήταν οι αυταπάτες για την ΕΕ. Η ριζοσπαστική Αριστερά ήταν και μικρή και ασυγκρότητη και με μεγάλες συγχύσεις για να παρέμβει αποτελεσματικά. Το αποτέλεσμα ήταν μια νέα κυβέρνηση ολιγαρχών, νεοφιλελεύθερων πολιτικών και φασιστών που από τη μια στράφηκε προς τη Δύση και από την άλλη κατέφυγε στον έξαλλο εθνικισμό ενάντια στους ‘ρωσόφωνους’ πληθυσμούς της ανατολικής Ουκρανίας.

 

 

Προσάρτηση

 

 

Η απάντηση του Πούτιν στην προοπτική να περάσει η Ουκρανία στη δυτική σφαίρα επιρροής, ήταν η προσάρτηση της Κριμαίας και η συγκαλυμμένη ή ανοικτή επέμβαση στις ανατολικές περιοχές της χώρας. Έτσι, η κρίση στρατιωτικοποιήθηκε και κλιμακώθηκε.

 

«Από αυτή την άποψη, ο εναγκαλισμός των ‘Λαϊκών Δημοκρατιών’ της ‘Νοβοροσίας’ από τμήματα της Αριστεράς στην Ελλάδα και διεθνώς, είναι μια επικίνδυνη αυταπάτη… Αυταπάτη, γιατί από τα πρώτα τους βήματα σε αυτές τις ‘Λαϊκές Δημοκρατίες’ τον έλεγχο τον είχε και τον έχει μια ηγεσία όπου τα όρια ανάμεσα στους πράκτορες του Πούτιν, τους νοσταλγούς του Στάλιν και τους ρώσους εθνικιστές είναι δυσδιάκριτα. Επικίνδυνη, γιατί η αντίληψη που αναζητάει την προοπτική στη συνέχιση του πολέμου μέχρι την πλήρη ανεξαρτησία των συγκεκριμένων περιοχών ή μέχρις ότου η ‘Νοβοροσία’ υψώσει την σημαία της στην Οδησσό, το Χάρκοβο και το Κίεβο, μόνο νέα δεινά και βαθύτερη διαίρεση μπορεί να προκαλέσει στην εργατική τάξη της Ουκρανίας».

 

Στο τελευταίο του κεφάλαιο, το βιβλίο αφού ξεκαθαρίζει ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι απλά η ‘επιθετικότητα της Δύσης’, αλλά ένα σύστημα κεφαλαίων και κρατών που πότε συμμαχούν και πότε συγκρούονται μεταξύ τους, όπως έλεγαν ο Λένιν και ο Μπουχάριν, κλείνει με μια ανάλυση της σημερινής φάσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών μέσα στα αδιέξοδα των πολλαπλών κρίσεών τους και τα καθήκοντα της Αριστεράς.

 

Σε ένα επίκαιρο ζήτημα, όπως η κρίση στην Ουκρανία, που ανοίγει ‘καυτές’ συζητήσεις για τις πολιτικές επιλογές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σήμερα, αξίζει να διαβάσετε τις απαντήσεις που δίνει αυτό το νέο βιβλίο του Μαρξιστικού Βιβλιοπωλείου.

 

 

Εργατική Αλληλεγγύη 

Eικαστικές τέχνες και αντίσταση: Δρώσα τέχνη

Eικαστικές τέχνες και αντίσταση: Δρώσα τέχνη
γράφει ο Κυριάκος Μπάνος, δημοσιογράφος 

Χαρακτικό του Τάκη Μάρθα

   Μια από τις μεγαλύτερες εκθέσεις πολιτικής εικαστικής δημιουργίας άνοιξε την Τετάρτη 29 Οκτώβρη στα Παλιά Κρατητήρια του Διοικητήριου του ΕΑΤ-ΕΣΑ, νυν Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων, (Πρώην Πάρκο Ελευθερίας, Μετρό Μέγαρο Μουσικής) στα εγκαίνια του δεύτερου τμήματος της μεγάλης διοργάνωσης του Επιμελητήριου Εικαστικών Τεχνών με θέμα “Εικαστικές Τέχνες και Αντίσταση”.

   Με εικαστικές δημιουργίες -οι περισσότερες από αυτές σημαντικής καλλιτεχνικής αξίας- που ξεκινάνε από την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας, εστιάζουν στην αντίσταση και τον εμφύλιο και φτάνουν μέχρι το τέλος της δικτατορίας των συνταγματαρχών, από δεκάδες καλλιτέχνες που συμμετείχαν ενεργά στα κινήματα και την πολιτική δράση. Η έκθεση αποτελεί ένα πανόραμα της “πολιτικά σκεπτόμενης και δρώσας τέχνης” στην Ελλάδα του 20ου αιώνα, όπως παρουσιάζεται και στο ολοκληρωμένο λεύκωμα της έκθεσης που διανέμεται δωρεάν. 

 

   Η δρώσα τέχνη μέσα από τα έντυπα και τις αφίσες, η χαρακτική ως τεχνοτροπία για πιο εύκολη και γρήγορη αναπαραγωγή των έργων, τα συνολικότερα μηνύματα του αγώνα και της πάλης για μια άλλη κοινωνία και της ελπίδας ακόμα και μέσα στις πιο σκοτεινές και δύσκολες περιόδους, αποτελούν ψηφίδες που συνθέτουν αυτό το μεγάλο εικαστικό γεγονός.

 

  Από την δημιουργία του ΕΑΜ καλλιτεχνών το '43 κάτω από την καθοδήγηση της Ηλέκτρας Αποστόλου, μέχρι την ενεργό συμμετοχή ολόκληρης της ΑΣΚΤ που γίνεται το προπύργιο της αντιστασιακής δράσης και στην οποία το 1943 δημιουργείται το Συνεργείο Νεολαίας με κύρια ευθύνη για τα παράνομα έντυπα και την εικονογράφηση των εφημερίδων τοίχου, τα παραδείγματα ενεργής πολιτικής δράσης των καλλιτεχνών εμπνέουν. 

 

Καθημερινά γίνονται προβολές ντοκουμέντων και ταινιών σχετικά με την ιστορική περίοδο «Δικτατορία Μεταξά, Κατοχή, Αντίσταση, Εμφύλιος, Τόποι εξορίας ως το 1967» από σημαντικούς δημιουργούς όπως ο Τάσος Λέρτας, ο Φώτος Λαμπρινός, ο Κυριάκος Μαυροπάνος, η Αλίντα Δημητρίου, κ.ά. Μεταξύ αυτών προβάλλεται και το ντοκιμαντέρ “Νέος Παρθενώνας” της ομάδας των “4” (Χρονόπουλος Κώστας, Σκρουμπέλος Θανάσης, Χρυσοβιτσιάνος Γιώργος, Ζάχος Σπύρος). Παράλληλα συνεχίζεται και η έκθεση σύγχρονης δημιουργίας με θέμα “Αντίσταση Τώρα” με την συμμετοχή πάνω από 150 δημιουργών μελών του Εικαστικού Επιμελητηρίου.

 

INFO

► “Εικαστικές Τέχνες 

και Αντίσταση” 

29/10 μέχρι 30/11

Τρίτη-Σάββατο: 10πμ-8μμ, Κυριακή: 10πμ-2μμ

Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων, (Πρώην Πάρκο Ελευθερίας, Μετρό Μέγαρο Μουσικής)

 

► “Αντίσταση Τώρα”

24/10 μέχρι 30/11

Τρίτη: 10πμ-9μμ, Τετάρτη-Σάββατο: 10πμ-7μμ, Κυριακή: 10πμ-3μμ, Δευτέρα κλειστά,

Δημοτική Πινακοθήκη (κτίριο Α, Γερμανικού και Μυλλέρου, πλ. Αυδή, Μεταξουργείο).

 

 

Εργατική Αλληλεγγύη 

[μόλις κυκλοφόρησε] Αϊ-Στράτης: Θυμήματα εξορίας, Κώστας Βάρναλης, εκδ. Καστανιώτης

φωτογραφία: Ειρηναίος Μαράκης

[μόλις κυκλοφόρησε] Αϊ-Στράτης: Θυμήματα εξορίας, Κώστας Βάρναλης, εκδ. Καστανιώτης
γράφει ο  Ειρηναίος Μαράκης

   Πόσοι γνωρίζουν ότι ο Κώστας Βάρναλης εκτός από ποιητής ήταν ένας πολυγραφότατος και άκρως καυστικός πεζογράφος, κριτικός και μεταφραστής; Πόσοι έχουν κάποιο βιβλίο του στο σπίτι τους; Πόσοι γνωρίζουν ότι ήταν ένας ριζοσπάστης του λόγου και της πένας, ένας άνθρωπος της δράσης και υπερασπιστής των κοινωνικών δικαιωμάτων; Πόσοι έχουν μείνει στο ότι ήταν κομμουνιστής χωρίς όμως να τους έχουν πει κάτι περισσότερο και ουσιαστικότερο από αυτό; Ότι δηλαδή εξορίστηκε και κινδύνεψε η ζωή του, γιατί από άκρως ταξική θέση και για τα συμφέροντα των εργαζομένων αυτού του τόπου εναντιώθηκε στους ιδεολογικούς και πολιτικούς προγόνους αυτών που σήμερα δυναστεύουν την καθημερινότητά μας; Πόσοι, στο κάτω-κάτω της γραφής, έχουν αναζητήσει πληροφορίες για το έργο και τη ζωή του στο διαδίκτυο; "Περίεργα" ερώτηματα αλλά όχι δύσκολο να απαντηθούν. Ευτυχώς, η επικοινωνία μεταξύ του λαού και οι συνθήκες της ζωής, η ιστορική και η κοινωνική (ταξική, επιμένω σε αυτό τον προσδιορισμό) μνήμη αποδεικνύονται πιο δυνατά από την κατεστημένη ιδεολογία των Ράμφων και των Ζουράρηδων και έτσι ο Βάρναλης δεν έχει χαθεί μέσα στη σκόνη του χρόνου. Δεν είναι ένας άγνωστος!

   Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η προσπάθεια να έρθει στο φως το έργο του Βάρναλη και κατ' επέκταση και η ιστορία αυτού του τόπου δεν πρέπει να συνεχιστεί. Ένα μέρος αυτού του κενού έρχεται να καλύψει το νέο βιβλίο των εκδόσεων Καστανιώτη με ενθυμήματα του Βάρναλη από την δίμηνη εκτόπισή του στο νησί του Αϊ-Στράτη (20 Οκτώβρη 1935 έως 25 Δεκέμβρη 1935) όπου κατέγραψε, αμέσως μετά την απόλυσή του, σε δημοσιεύματα στην εφημερίδα Ανεξάρτητος και λίγο αργότερα στον Ριζοσπάστη. Τα κείμενά του, όπως και η αλληλογραφία με τη σύζυγό του, Δώρα Μοάτσου, περιγράφουν τις συνθήκες διαβίωσης στο νησί, σκιαγραφούν την προσωπικότητά του αλλά και το πώς επέδρασε στον ποιητή το γεγονός της εξορίας. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου από την σελίδα του εκδοτικού οίκου: "τα ντοκουμέντα αυτά, οι σχετικές μαρτυρίες συνεξορίστων του και οι επιστολές παρουσιάζονται στα δύο πρώτα κεφάλαια του βιβλίου. Στο τρίτο κεφάλαιο διερευνάται το πότε γράφτηκε το ποίημα «Εξορία», ενώ με τη βοήθεια άλλων μαρτυριών εξετάζονται οι συνθήκες υπό τις οποίες γράφτηκε στον Αϊ-Στράτη το αθησαύριστο ποίημά του «Η ώρα φτάνει». Η έκδοση συμπληρώνεται με εκτενέστατη εργοβιογραφία του Κώστα Βάρναλη, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το φωτογραφικό και εικαστικό υλικό που συνοδεύει και τεκμηριώνει τα κείμενα."

   Από την δική του πλευρά ο Βασίλης Κρίτσας στο περιοδικό Fractal παρατηρεί ότι: "Ο Βάρναλης περιγράφει όσα έζησε μαζί με τους συνεξόριστους συντρόφους του, καθοδόν προς τον Αϊ – Στράτη και κατά την παραμονή τους στο «νησί των ονείρων μας», όπως λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου σε ένα σημείο, γιατί μετά από τόσες ώρες ταξιδιού και ταλαιπωρίας, θα ‘ταν απόλυτοι κύριοι, όχι της ψυχής τους, αλλά των ποδιών τους, για να πάνε όπου ήθελαν. Στο «νησί του ενωμοτάρχη» (όπως η Ελλάδα αντίστοιχα ήταν «βιλαέτι του Κοντύλη») και το μονάκριβο χωριό του, που «θέλουμε δε θέλουμε πρέπει να το αγαπήσουμε, γιατί θα παραδοθούμε σε αυτό και από την καλοσύνη του εξαρτάται να περάσουμε όσο μπορούμε λιγότερο θλιβερά τους μήνες της σκλαβιάς μας». Ο Βάρναλης καταφέρνει να αγαπήσει ειλικρινά κάθε πτυχή της περιπέτειάς του. Το νησί και τους κατοίκους του, με τη φτώχια, τα προβλήματά τους και την αρχική τους καχυποψία, που σταδιακά έσπαγε. Τους συντρόφους του και τις (εργασιακές και μορφωτικές) δραστηριότητες της κολεκτίβας ,που ήταν σα μικρογραφία σοσιαλιστικού κράτους: όλα μοιράζονταν, τα λιγοστά τσιγάρα πολλαπλασιάζονταν ακολουθώντας το «θάμα των πέντε άρτων», ενώ «όλοι δουλεύανε για όλους και για τον εαυτό τους –όχι για τους… έξυπνους μονάχα και τους παράσιτους, όπως γίνεται έξω στην κοινωνία την αστική». Το μικρό βαπόρι που τους φέρνει όσα χρειάζονται (χρήματα, αλληλογραφία, εφημερίδες, φρέσκιες ειδήσεις από τους καινούριους εξόριστους) και από το οποίο «κρεμότανε η ψυχή μας και η τύχη μας». Τον χοντρό, κίτρινο σκύλο των πολιτικών εξόριστων, το Βενιζέλο, που είναι ήμερος, αλλά γίνεται άγριο θηρίο, άμα δει χωροφύλακα."


   Απαραίτητη υπενθύμιση ότι στο βιβλίο η επιμέλεια, η έρευνα και τα σχόλια έγιναν από τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Ηρακλή Κακαβάνη, ο οποίος είναι συγγραφέας του βιβλίου “Ο δαίμων του τυπογραφείου’, εκδόσεις “Προσκήνιο’, 2008 ενώ είχε τη φιλολογική επιμέλεια και έγραψε το εισαγωγικό σημείωµα στο Λεύκωμα “Ομήρου Ιλιάδα, 21 Λιθογραφίες το Henri Motte“, εκδόσεις “Τυποεκδοτική’, 2008. Το 2012 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Εντός το βιβλίο-μελέτη του «Ο Άγνωστος Βάρναλης και 19 αδημοσίευτα ποιήματά του». Η επιμονή του και η υπευθυνότητα που τον διακρίνει στην φιλολογική, γλωσσική και ιστορική έρευνα καθώς και η συστηματική ενασχόλησή του με το έργο του Βάρναλη αποτελούν, τολμώ να πω, εγγύηση για την ιστορική κατανόηση της περιόδου που γράφονται οι συγκεκριμένες αναφορές και τα ποιήματα αλλά και για την πληρέστερη γνωριμία μας με τον τόσο δικό μας αλλά και τόσο άγνωστο ποιητή και αγωνιστή Κώστα Βάρναλη.


   Όμως καθώς η παρουσίαση ενός βιβλίου και της σπουδαιότητας της συγκεκριμένης έκδοσης δεν μπορεί να εξαντληθεί σε λίγες γραμμές, υπόσχομαι να προχωρήσω σε εκτενέστερη βιβλιοκριτική, με τις δικές μου παρατηρήσεις και γιατί όχι, ενστάσεις και ύστερα από την ολοκλήρωση της ανάγνωσης, της μελέτης, αν θέλετε, του βιβλίου.

Χανιά, 5/11/2014

Αποδομώντας την αστική διανόηση και όχι μόνο (ένας διάλογος & ένα μικροδιήγημα)

Αποδομώντας την αστική διανόηση

γράφει ο  Ειρηναίος Μαράκης

Μικρός διάλογος για τον Θανάση Βαλτινό

   Απόγευμα Κυριακής, σε μια καφετέρια στο Ενετικό Λιμάνι των Χανίων. Ησυχία, αλμύρα, φθινόπωρο. Όμορφος κόσμος να κάνει την βόλτα του, σκυλιά χοντρά σαν βαρέλια να ξαπλώνουν κουρασμένα έξω από τις ψαροταβέρνες ζητώντας μεζέ κι εγώ με εφημερίδα, Facebook στο κινητό, μαλοτήτα με μέλι, μόνος να ρεμβάζω. Και τότε ήρθε. Ψηλός αλλά με ελαφρό σκύψιμο της μέσης και της κεφαλής, χωρίς να ξέρεις αν είναι από ασθένεια ή δουλοπρέπεια, απόφοιτος Πολυτεχνείου, άνεργος, ο οποίος ζει με τους γονείς του, όπως κι εγώ. Παλιός συστρατιώτης, με ιδιαίτερο λέγειν, δημοκράτης και μονίμως χωρίς γυναίκα. Με είδε, τον είδα, τον κάλεσα για καφέ, σκεπτόμενος αν φτάνουν τα χρήματα. Είχε έρθει εκτάκτως στα Χανιά για μια υποχρέωση. Ακολούθησε χαλαρή κουβεντούλα για τη ζωή μας και γενικότερα. Ζητήματα πολιτικά και πολιτιστικά. Μέσα σε όλα ακολούθησε και ο παρακάτω διάλογος.

- Ο Θανάσης Βαλτινός ήταν χθες στα Χανιά, τον βράβευσε η νέα δημοτική αρχή. Πήγες;
- Όχι, ούτε είχα τη διάθεση. Προτίμησα να βγω με φίλους.
- Έλα ρε φίλε, ντροπή. Είσαι Χανιώτης, μένεις στα Χανιά και δεν πήγες; Ο Βαλτινός είναι απ' τους σπουδαιότερους συγγραφείς μας. Μην πω ο σπουδαιότερος. Κοίτα, και το λέω καλοπροαίρετα, έπρεπε να πας - ιδιαίτερα όταν κι εσύ ο ίδιος γράφεις. Εγώ πάντως πήγα.
- Και καλά έκανες. Αλλά, αντί να με ψέλνεις ρε φίλε, για πες μου έχεις διαβάσει την Κάθοδο των Εννιά;
- Ε, όχι. Ομολογώ πως όχι.
- Το Συναξάρι του Αντρέα Κορδοπάτη;
- Όχι...
- Το Ορθοκωστά;
- Όχι, αλλά το έχω στα υπόψην. Αλλά δεν μου είναι άγνωστος ο Βαλτινός, τα κείμενα στο ίντερνετ κι οι βιβλιοκριτικές στις εφημερίδες...
- Διάβασε πρώτα αυτά τα σπουδαία έργα και μετά κάνε μου κατήχηση. Εντάξει, γουστάρεις Βαλτινό, έστω και με περίεργο τρόπο αλλά πρόσεχε λίγο. Αλήθεια, γνωρίζεις τις απόψεις του για την κρίση;
- Βέβαια. Αυτό έλειπε. Έχουμε ευθύνη κι εμείς, λέει που ζούσαμε με δανεικά κι ότι διασκεδάζαμε απερίσκεπτα, οι οποίοι δεν φροντίσαμε να νοικοκυρευτεί το σπιτικό μας ώσπου ήρθε η στιγμή που οι δανειστές διεκδίκησαν την αποπληρωμή των δανείων. Επίσης, ότι ο Έλληνας επέτρεψε να τον εκμεταλλευθούν κι ότι...
- Κι εσύ άνεργος άνρωπος, που ζεις με τη μητέρα σου και με ότι μένει από την κουτσουρεμένη σύνταξή της τις λες για όλα αυτά; Συμφωνείς;
- .....

"Σταύρο, έλα στο Φως!" (μικροδιήγημα)

   Όμορφη, αθηναϊκή νύχτα. Το χέρι του τρέμει, ιδρώνει. "Θα προλάβω, δεν θα προλάβω" επαναλαμβάνει, μαδώντας ηλεκτρονικές μαργαρίτες στο νέο i-phone "κι αν προλάβω, τι θα δω;". Η κοπέλα δίπλα του, με ένα βιβλίο κάποιου νεόκοπου ποιητή που τιτλοφορείται On προσπαθεί να τον ηρεμήσει. "Έλα, ησύχασε. Σε λίγο θα γνωρίσουμε την Αλήθεια" σχολιάζει και τα μάτια της λάμπουν στο μισοσκόταδο. "Αμήν και πότε" απαντά αυτός για να τον μαλώσει γλυκά "Αγάπη, γιατί βλασφημείς;"
   Στον χώρο της Τελετής γίνεται το αδιαχώρητο από πιστούς, χίπστερ που φορούν ανακυκλωμένες ελβιέλες, δέντρα με πολύχρωμα πουλοβεράκια στους ώμους τους, μετανοημένοι ΠΑΣΟΚοι, δημαρίτες με μισό χαμόγελο, ο Γραμματικάκης, ο Ψαριανός κι ο Καφετζόπουλος. Επικρατεί μια απόκοσμη ησυχία, μπλε φώτα στολίζουν τον ουρανό. Ξαφνικά, ο Προφήτης του Εκσυγχρονισμού, αμπελοφιλόσοφος χωρίς όρχεις και με εσώρουχο πιο βρώμικο από του Μεγάλου Ρεμαλιού, ο Μέγας Μάγιστρος Ράμφος ξεπροβάλλει στη Σκηνή. Δυνατό φως πλυμμηρίζει την ατμόσφαιρα, φωνάζει: "έλα στο Φως Σταύρο, έλα στο Φως!". Τότε προβάλλει Αυτός. Όχι ιδιαίτερου ύψους, όχι ιδιαίτερης εξυπνάδας αλλά παρόλα αυτά επιβλητικός. Το βλέμμα του σαρώνει την σκηνή και όλοι νιώθουν ότι μπροστά τους έχουν κάτι το διαφορετικό, κάτι που δεν έχουν ξαναδεί. Η διαίσθηση Του έπιασε την διάθεση του κόσμου, χαμογέλασε με το γνωστό ειρωνικό ύφος Του, που έκανε πολλές αλλά μάταιες προσπάθειες για να κρύψει, ώσπου αποφάσισε ότι οι Ακόλουθοί Του - έτσι χαρακτήριζε τους τηλεθεατές της εκπομπής που κάποτε διατηρούσε στο Μεγάλο Διαφωτιστικό Κανάλι, γοητεύονταν από αυτό. "Κοίτα Σταύρο! Κοίτα! Ούτε όταν ήσουν δημοσιογράφος τόση δοξα! Ετοιμάσου, εδώ δεν έχει κόκκινο μπλοκάκι, εδώ δεν φοράς το σακίδιο του αντάρτη πόλης, εδώ στέκεσαι μπροστά στον Λαό Σου! Εμπρός! Ξεκίνα..." μονολόγησε κι έκανε ένα βήμα μπροστά. Όμως είτε ήταν κουρασμένος, είτε ζαλίστηκε από την υπεροψία, τη μέθη και τη βλακεία, σαν άλλος Δαρείος, πιάστηκε με μια άτσαλη κίνηση, που θα την ήθελε επιτηδευμένη, από την καρέκλα-σκαμπό για να ξαποστάσει. Ο Αρχιτελετάρχης Ράμφος τον κοίταξε με μισό μάτι, ανησύχησε "ωχ, σκέφτηκε, Αυτός ετοιμάζεται να καταρρεύσει! Όχι, Σταύρο, όχι Σταυρουλάκι μου, δεν θα με ξεφτιλίσεις Εσύ! Αν το ήθελα να ξεφτιλιστώ - θα έμενα στους νεο-ορθόδοξους ή θα πήγαινα στον Κουβέλη" και μεμιάς επανέλαβε το ιερό κάλεσμα "έλα στο Φως Σταύρο, έλα στο Φως!" Και σαν από Θαύμα, η Ελπίδα του Τόπου, ο Προστάτης των Αδικημένων, ο Δημοσιογράφος, ο Ένας και Μοναδικός Σταύρος, Αυτός,  βγήκε επιτέλους στο Φως! Άγριο, ηλίθιο, βλακώδες και ερεθισμένο χειροκρότημα ακολούθησε. Όλοι ήταν χαρούμενοι, εκτός από έναν.
    Την επόμενη μέρα κάπου σε ένα υπόγειο της Πλατείας Εξαρχείων, μουχλιασμένο και παγωμένο, με σταλαγμίτες υγρασίας να κρέμονται από το ταβάνι, ένας νεαρός, με μούσι χίπστερ, τρύπιες κάλτσες και χωρίς πουλόβερ, αφού με αυτό είχε ντύσει την μπιγκόνια της κυρίας Γεωργίας της γειτόνισσας του, μονολογούσε μπροστά από ένα μπραζίλιαν εσπρέσσο για το χαμένο βράδυ του. "Καλά, να πάθω, εμπιστεύτηκα τον Θεοδωράκη. Καλά να πάθω. Χώρισα κιόλας! Ναι... Την επόμενη φορά θα προτιμήσω τον Ζουράρι. Ίσως να είναι καλύτερα με αυτόν..."



  

[Μόλις κυκλοφόρησε] Ουκρανία: Σταυροδρόμι ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, Λέανδρος Μπόλαρης, εκδ. Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο

ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ
Ουκρανία: Σταυροδρόμι ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών
Λέανδρος Μπόλαρης

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Εισαγωγή

Η Ουκρανία και η Επανάσταση
• «Η ρωσική Ιρλανδία και Αλγερία» • Επανάσταση και Εμφύλιος
• Οι Μποροτμπιστές • Η «ουκρανοποίηση»

Η τραγωδία των δεκαετιών του ’30 και του ‘40
• Κολεκτιβοποίηση και Λιμός: «Σοσιαλιστική Οικοδόμηση» ή
«Γενοκτονία»; • Το τέλος της «ουκρανοποίησης» και η επιστροφή
του μεγαλορώσικου εθνικισμού • Το δράμα των κομμουνιστών στη
Δυτική Ουκρανία • Ο Τρότσκι για την Ουκρανία • Τι κατάφερε τελι-
κά ο Στάλιν; • Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος – Η σοδειά της απελπισίας
• Απελευθέρωση;

Η Ουκρανία των ολιγαρχών
• Το κίνημα του 1989-91… • … Και η διάψευση των ελπίδων • Το
όπλο του χρέους • Καπιταλιστές και κράτος σε Ανατολή και Δύση
• Οι «φατρίες» των Ολιγαρχών: πλούτος, διαφθορά, εθνικισμός
• Η «πορτοκαλί επανάσταση»

Ήταν φασιστικό πραξικόπημα η ανατροπή Γιανουκόβιτς;
• Η «φαμίλια» Γιανουκόβιτς, η κρίση και οι ολιγάρχες • Το Μαϊν-
τάν… • Χούντα; • Η ριζοσπαστική Αριστερά

Έγινε Λαϊκή Δημοκρατία στη «Νοβοροσία»;
Το «Αντι-Μαϊντάν» και η στρατιωτικοποίηση της κρίσης • Η προ-
σάρτηση • Η Κριμαία ήταν «πάντα ρωσική»; • Δυο τάσεις;

Η παραμεθόριος των ιμπεριαλισμών και η Αριστερά
• Πίσω στην πραγματικότητα • Μα είναι η Ρωσία ιμπεριαλιστική;
• Τσετσενία και Γεωργία • Η ουκρανική αρένα • Το φάντασμα του
Κάουτσκι • Ο Λένιν και οι «ίσες αποστάσεις» • Τα καθήκοντα

Ο πόλεμος που ξέσπασε στην Ουκρανία την άνοιξη του 2014 είναι μια ανθρώπινη τραγωδία. Πώς έφτασε μια ευρωπαϊκή χώρα στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα να σπαράσσεται από μια τέτοια εμφύλια σύγκρουση; Ποιος μπορεί να σταματήσει το κατρακύλισμα στη βαρβαρότητα του εθνικιστικού μίσους και τη φρίκη του πολέμου; Τι μπορεί να κάνει η Αριστερά και πώς πρέπει να αντιμετωπίσει την ουκρανική κρίση; Ερωτήματα που έχουν τεθεί και συζητιούνται όλους τους τελευταίους μήνες. Αυτό το βιβλίο είναι μια προσπάθεια να απαντηθούν.
Αφετηρία του είναι ότι την «κάθαρση» στην ουκρανική τραγωδία δεν μπορούν να τη φέρουν οι παρεμβάσεις των «Μεγάλων Δυνάμεων», της ΕΕ και των ΗΠΑ από τη μια μεριά και της Ρωσίας από την άλλη. Αντίθετα, αυτές οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι άμεσα υπεύθυνες για το δράμα αυτής της χώρας.
Τη λύση την κρατάνε στα χέρια τους οι εργάτες και οι εργάτριες στην Ουκρανία. Είναι η προοπτική να ανατρέψουν, να πάρουν την οικονομική και πολιτική εξουσία από τα χέρια των «ολιγαρχών» και να ξεφορτωθούν τους ιμπεριαλιστές από όποια πρωτεύουσα και αν εξορμούν για να ελέγξουν τη χώρα.

Δείτε το βιβλίο εδώ:
http://marxistiko.gr/home.php?Book_ID=1001

Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο
Φειδίου 14-16 (πίσω από ΤΙΤΑΝΙΑ-REX)
τηλ.: 210-5247584,
site: www.marxistiko.gr
email: marxistiko@yahoo.gr