Γιώργος Αθ. Αδαμίδης: «Ρωγμές και στρόβιλοι»…του Θεοχάρη Παπαδόπουλου

Είναι στιγμές, που οι κοινωνικές αδικίες της σύγχρονης εποχής μας κάνουν να αγανακτούμε, να νιώθουμε ότι πνιγόμαστε και ότι θα πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να βροντοφωνάξουμε για όσα συσσωρεύονται μέσα μας, να βγάλουμε κραυγή διαμαρτυρίας. Ορισμένοι, αυτή την κραυγή, τη μετουσιώνουν σε ποίηση.

Τέτοιες σκέψεις μας ήρθανε στο νου διαβάζοντας το βιβλίο του Γιώργου Αθ. Αδαμίδη: «Ρωγμές και στρόβιλοι». Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή, που όπως γράφει στον πρόλογο του βιβλίου ο ιστορικός Δημήτρης Λιβιεράτος, αποδεικνύει ότι: «Η Ποίηση είναι κι αυτή μια μορφή αγώνα. Έχει την ευχέρεια, αλλά και τη δυσκολία να εκφράζεται συνοπτικά. Δεν έχει ανάγκη από επεξηγήσεις. Μια άλλη αμεσότητα από τον υπόλοιπο λόγο.» Μορφή αγώνα, λοιπόν, είναι και τα ποιήματα της συγκεκριμένης ποιητικής συλλογής. Αγώνα, για μια καλύτερη κοινωνία, όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, θα είναι ένας μακρινός εφιάλτης του παρελθόντος. Και πως ακριβώς θα μπορούσε κάτι τέτοιο να επιτευχθεί; Σύμφωνα, με το Γιώργος Αθ. Αδαμίδη, η κοινωνία αλλάζει με επανάσταση. Έτσι ο ποιητής στρατεύεται, όχι στη στενή ιδεολογία κάποιου κομματικού μηχανισμού, αλλά σε ένα ιδανικό, σε ένα όραμα: «Των στοχασμών οι στίχοι / τον άνθρωπο υμνούν / των στοχασμών οι στίχοι / τη λευτεριά υμνούν / των χιλιετιών το πέρασμα / των ανθρώπων τη λευτεριά κραυγάζουν / έτσι λεν, οι προφήτες τέλειωσαν με τον Μωάμεθ, / άθεοι εμείς, θεοί αυτοί / ας προσπαθήσουμε στη νομοτέλεια / ίσως είμαστε εμείς, η επανάσταση.» 

 Ένα μεγάλος μέρος της ποιητικής συλλογής του Γιώργου Αθ. Αδαμίδη «Ρωγμές και στρόβιλοι» είναι αφιερωμένο στην Αφρική, την πολυβασανισμένη ήπειρο, όπου τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στρέφονται τόσο κατά των ξένων όσο και κατά των ντόπιων εκμεταλλευτών: «Στης Κένυας τις πεδιάδες είδε ο άνθρωπος το φως. / Η προσφορά μεγάλη, / η αποικιοποίηση, σκλαβιά των άσπρων, / η νεοαποικιοκρατία φτιάχνει δούλους νέους, / κάπου ο Λέων και ο Λατίνος τριγυρίζει, / κι ας δεν το ξέρουν, / κι η Λευτεριά βάζει μπροστά την ΑΦΡΙΚΗ».

Πως, όμως, βλέπει τον έρωτα ο ποιητής; Ο Γιώργος Αθ. Αδαμίδης μας μιλάει για τον αγνό, ανθρώπινο έρωτα, που απελευθερώνει τον άνθρωπο από τα δεσμά της συμβατικότητας: «Τι κι αν πεις σ’ αγαπώ / τις ανθρώπινές σου στιγμές. / Τι κι αν πεις σ’ αγαπώ / τις στιγμές της αδυναμίας ή της δύναμής σου, / σ’ αγαπώ, όχι σαν την αγορά / σ’ αγαπώ είναι λευτεριά, / έτσι κι αλλιώς ανθρώπινος / είναι ο έρωτας κι επανάσταση.»

 Σε ορισμένα ποιήματα της ποιητικής συλλογής «Ρωγμές και στρόβιλοι» η πένα του Γιώργου Αθ. Αδαμίδη αποκτά ένα συμβολικό χαρακτήρα, χωρίς, όμως, να παρεκκλίνει από την κεντρική ιδέα της κοινωνικής αδικίας, που διαπνέει, σχεδόν όλο το βιβλίο του: «Η δυσκολία να μπορείς / τα σκοτάδια της σκέψης / να διώξεις. / Το μίσος στραμμένο / όχι σ’ αυτούς, / αλλά σ’ αυτούς / που με γλυκό χαμόγελο / ή μίσος / χαλούνε τους ανθρώπους.»

Σε άλλο σημείο, της συγκεκριμένης ποιητικής συλλογής, ο ποιητής Γιώργος Αθ. Αδαμίδης μας παρουσιάζει το δράμα των οικονομικών μεταναστών, που αγωνίζονται για να στείλουν στην οικογένειά τους, που άφησαν πίσω, ένα κομμάτι ψωμί και νοσταλγούν την πατρίδα τους. «Η αγωνία βεβαιότητα / σε ξένη χώρα», γράφει ο Γιώργος Αθ. Αδαμίδης, για να καταλήξει: «Ας δώσω και τούτη τη μάχη / να δω λοιπόν τι καταφέρνω; / Οι μέρες στην πατρίδα περιμένουν / κι εγώ περιμένω».

Κλείνοντας αυτή τη μικρή κριτική προσέγγιση στην ποιητική συλλογή του Γιώργου Αθ. Αδαμίδη «Ρωγμές και στρόβιλοι», συμπεραίνουμε ότι πρόκειται για ένα θούριο, ένα σάλπισμα για τον αγώνα οικοδόμησης μιας καλύτερης κοινωνίας και «μέχρι τότε / όπως λέει ο Μπρεχτ, / να πολεμάει κανείς την αδικία / ακόμα και με αδύναμα μέσα».

ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ