γράφει ο Κυριάκος Μπάνος
Λυρικό σινεμά, μια ωδή στο πνεύμα της αλύγιστης αντίστασης, είναι
η νέα ταινία του ελβετού Ολιβιέ Ζισουά μαζί με την συνεργάτιδά του
Ελένη Γιώτη με τίτλο έναν στίχο του Ρίτσου “Σαν πέτρινα λιοντάρια στη
μπασιά της νύχτας”. Πρόκειται για μια ταινία βασισμένη στα ποιήματα και
τα ημερολόγια εξορίας των Ρίτσου, Λειβαδίτη, Λουντέμη, γραμμένα εκεί,
στο κολαστήριο της Μακρονήσου όπου ήταν και οι ίδιοι κλεισμένοι. Λόγοι
και παραγγέλματα που ακούγονταν συνεχώς από τα μεγάφωνα
αντιπαραβάλλονται με το λόγο των εξόριστων ποιητών, δημιουργώντας μια
σκληρή εναλλαγή συναισθημάτων.
Οι εικόνες των σημερινών ερειπίων, έτσι όπως τις καταγράφει η κάμερα
με αργά πλάνα, η εγκατάλειψη του ιστορικού τόπου, η εναλλαγή με αρχειακό
υλικό (φωτογραφίες, φιλμ, γράμματα εξορίστων) από τη Μακρόνησο του τότε
και της φρίκης που φιλοξενούσε, έρχονται να συνδεθούν με τον επιβλητικό
ήχο των ποιημάτων και των παραγγελμάτων.
Δεν πρόκειται για ένα ιστορικό ντοκυμαντέρ όπως γνωρίζουμε το είδος
αλλά για μια παράθεση ήχων και εικόνων που δημιουργούν σκληρά κύματα
συνειρμών με την αίσθηση της αδικίας και την γέννηση της οργής να δίνουν
την θέση τους στην περηφάνια της επαναστατικής αισιοδοξίας και του
αγώνα και ξανά από την αρχή.
Πέντε και πλέον δεκαετίες από την εγκατάλειψη του κολαστήριου της
Μακρονήσου, αυτό που ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος απεκάλεσε «Νέο
Παρθενώνα» έγινε η μεγαλύτερη ντροπή του μετεμφυλιακού καθεστώτος. Όμως
παρά την προσπάθεια να σβηστεί από την ιστορική μνήμη, όπως
αποδεικνύεται για άλλη μια φορά, η ιστορία της Μακρονήσου θα κυνηγάει
σαν επιβλητικό βουητό, αυτούς που θέλουν να μας κάνουν ξεχάσουμε. Η
καινούρια αυτή ταινία του Ολιβιέ Ζισουά είναι μια συναισθηματική βουτιά
σε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας αυτής της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου