Βιβλίο: Φρεντερίκ Α. Φαζαρντί - Φονιάδες Μπάτσων (νέα κυκλοφορία)

ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ

Φρεντερίκ Α. Φαζαρντί

Φονιάδες Μπάτσων

Σχήμα 12,5Χ19,5 • Σελίδες 176 • Τιμή 13 ευρώ

 

 

Να καθαρίζουν μπάτσους, έτσι, στα καλά καθούμενα, είναι ήδη κάτι το ασυνήθιστο. Μα να τους λιανίζουν κιόλας, να τους κόβουν φέτες, κομματάκια και στο τέλος να τους τρώνε, αυτό πια μοιάζει στ’ αλήθεια με αστείο. Μόνο που οι τρεις τύποι είναι μάλλον από αυτούς που κάνουν αστεία στα σοβαρά.

«Ένας από τους λαμπρότερους εκπροσώπους μιας γενιάς συγγραφέων, ο Φαζαρντί έβαλε τη σφραγίδα του στο γαλλικό αστυνομικό μυθιστόρημα γράφοντας βιβλία ανατρεπτικά, μαύρα, βίαια, στρατευμένα... Γι’ αυτόν, το νουάρ μυθιστόρημα είναι το καλύτερο μέσο διερεύνησης της σύγχρονης κοινωνίας... Το Φονιάδες Μπάτσων επιβάλλεται αμέσως ως αριστούργημα, με έναν καινούργιο τόνο και μια γραφή κοφτή, αποτελεσματική, χωρίς παραχωρήσεις».

(Εφημερίδα Libération)

«Το Φονιάδες Μπάτσων ήταν ένα βιβλίο γραμμένο με τόση βία και οργή, που μας άφησε όλους άναυδους».

(Ζαν Βωτρέν, συγγραφέας)

 «Ένας μεγάλος συγγραφέας που, μαζί με τον Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ, άλλαξε εκ βάθρων το αστυνομικό μυθιστόρημα τη δεκαετία του 1970». 

(Περιοδικό Le Nouvel Observateur)

«[Για τον Φαζαρντί] το νουάρ μυθιστόρημα είναι ένα μέσο συνέχισης της επανάστασης».

(Περιοδικό Marianne)

Στα βιβλιοπωλεία από 20/6/2014

κυκλοφόρησε: PREPARE THE COMMUNE LP

Κυκλοφόρησε το PREPARE THE COMMUNE LP.

Ακούστε το από:

Bandcamp
http://renegadeinstruments.bandcamp.com/album/prepare-the-commune

ή

Youtube

http://www.youtube.com/playlist?list=PLM-4IjZx8vQ5kGRqu3SGFutRoHj3dtEoE

Την Τετάρτη 25 Ιούνη στις 9μμ μια ιδιαίτερη βραδιά στο Komma με instrumental hip hop, downtempo και trip hop από τον Renegade Instruments και τον VoxPopuli.

Ο Renegade Instruments παρουσιάζει το νέο δίσκο του Prepare The Commune και ο VoxPopuli τη μέχρι τώρα δουλειά του.
Στην αρχή της βραδιάς θα υπάρχει listening session κομματιών του Drugitiz.

Θα υπάρχει προς διάθεση ο δίσκος και άλλα καλούδια.

www.renegadeinstruments.bandcamp.com
www.soundcloud.com/malefinoid
https://soundcloud.com/drugitiz

πηγή 

Φεστιβάλ Μαγικών Βιβλίων

Ένα διαφορετικό τετραήμερο από τις 11.30 το πρωί μέχρι αργά το βράδυ
με Παζάρι Εναλλακτικών Βιβλίων σε ειδικές τιμές. Μαζί εκδηλώσεις, παρουσιάσεις, Dj πάρτι, καφές και συζητήσεις:

Συμμετέχουν οι εκδόσεις:

ΑΠΟΠΕΙΡΑ
ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ
ΧΑΡΑΜΑΔΑ
ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ
ΔΕΚΑΤΑ
ΣΜΙΛΗ
POEMA
ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΗ
ΡΟΔΑΚΙΟ
ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ
ΕΝΔΥΜΙΩΝ
ΘΡΑΚΑ
ΠΟΙΕΙΝ
Sestina Books
Straw Dogs
Chimeres

και

Bibliotheque


Τ Ε Λ Ι Κ Ο Π Ρ Ο Γ Ρ Α Μ Μ Α
ΤΕΤΡΑΗΜΕΡΟΥ


ΤΕΤΑΡΤΗ 25 ΙΟΥΝΙΟΥ
----------------------------

7.30 μ.μ. Η Χαραμάδα στην ποίηση
Οι εκδόσεις ΧΑΡΑΜΑΔΑ και ο εκδότης Νεκτάριος Λαμπρόπουλος παρουσιάζουν τους ποιητές Ελίνα Τραϊφόρου, Άννα Γρίβα, Λεωνίδας Μωρόπουλος, Αποστόλης Βασόπουλος, Δέσποινα Μπουμπουχεροπούλου και Νίνα Ναχμία

9.30 μ.μ. παρουσίαση βιβλίου του Νίκου Πριόβολου
Ο Oldboy*, ο George Ne Nonce, ο Μιχάλης Τρανουδάκης και η Κλειώ Σοφιανοπούλου παρουσιάζουν το καινούργιο βιβλίο του Νίκου Πριόβολου
ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΝΑ ΞΥΝΕΙΣ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ ΣΟΥ

11.00 μ.μ. ΠΑΡΤΥ
με τον Νίκο Πριόβολο και τον Νεκτάριο Λαμπρόπουλο σε ρόλο Dj.


ΠΕΜΠΤΗ 26 ΙΟΥΝΙΟΥ
---------------------------

7.00 μ.μ. ΠΟΙΗΣΗ ΓΥΜΝΗ .
Ο Βασίλης Λαλιώτης, ο Μενέλαος Καραμαγκιώλης, ο Μιχάλης Δέλτα, ο Τεό Ρόμβος
ο Κώστας Ριτσώνης και ο Παύλος Φαλούτσος παρουσιάζουν τα νέα βιβλία του Τέλλου Φϊλη ΑΠΟΣΙΩΠΟΙΗΤΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ και του Αντώνη Αντωνάκου Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΑΓΡΩΝ.

9.00 μ.μ. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ;
Ανοιχτή συζήτηση ανάμεσα στον Σταύρο Σταυρόπουλο και την Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ. Εργα των συνομιλητών διαβάζει η ηθοποιός Δανάη Παπουτσή.
Ακολουθεί διάλογος με το κοινό.

11.00 μ.μ. ΠΑΡΤΥ
με το STRAW DOGS magazine να ανεβαίνει στα ντεκς και σας καλεί για ένα πάρτυ… όπου ως συνήθως δεν ξέρουμε που θα βγάλει!!!



ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 ΙΟΥΝΙΟΥ
-------------------------------

7.00 μ.μ. Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ
το περιοδικό ΠΟΙΕΙΝ σας καλεί σε μια Ανοικτή Συζήτηση μαζί με τους ποιητές και μεταφραστές: Γιάννης Γκούμας (αγγλικά) / Κώστας Ριτσώνης (γαλλικά) /Βασίλης Λαλιώτης (ισπανικά) / Γιώργος Καρτάκης (γερμανικά) / Νίκος Βουτυρόπουλος (γερμανικά) / Ευαγγελία Πολύμου (ιταλικά) / Αγγελική Ηλιοπούλου (λατινικά) και Θεοδόσης Βολκώφ (αγγλικά). Συντονίζει ο εκδότης του Ποιείν, Σπύρος Αραβανής

9.00 μ.μ. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΦΗ;
Ανοιχτή συζήτηση για το παρόν και το μέλλον, τις συνθήκες και τα εργαλεία της γραφής, τα νέα παράθυρα, αλλά, κυρίως, τις κλειστές πόρτες των προθέσεων της ιδιότητας του συγγραφέα μέσα στην σημερινή δυνατότητα του κόσμου.
Συζητούν οι Σταύρος Σταυρόπουλος και Μαρία Μήτσορα.
Εργα των συνομιλητών διαβάζει η ηθοποιός Δανάη Παπουτσή.
Θα ακολουθήσει διάλογος με το κοινό.

11.00 μ.μ. ΠΑΡΤΥ
με το περιοδικό Chimeres να φροντίζει για το soundtrack της βραδιάς.



ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΙΟΥΝΙΟΥ
---------------------------

7.00 μ.μ. ΤΟ ΑΝΣΑΣΕΡ
Ο συγγραφέας Άρης Μαραγκόπουλος, η blogger και συγγραφέας Niemads Rose και ο κριτικός Κώστας Καλημέρης παρουσιάζουν το νέο βιβλίο του Βαγγέλη Ραπτόπουλου. Θα ακολουθήσει συζήτηση και ο συγγραφέας θα απαντήσει σε κάθε είδους ερωτήματα

9.00 μ.μ. ΓΙΑΤΙ Η ΠΟΙΗΣΗ;
Συζητούν Σταύρος Σταυρόπουλος, Μαρία Χρονιάρη και Γιώργος Χρονάς. Εργα των συνομιλητών διαβάζει η ηθοποιός Δανάη Παπουτσή. Θα ακολουθήσει διάλογος με το κοινό.

11.00 μ.μ. ΠΑΡΤΥ
με τον LE HUNCHBACK να ανεβαίνει στα ντεκς και σας καλεί για ένα close festival πάρτυ έως πρωίας, για το «καλώς να αναταμώσουμε πάλι»

πηγή 

Η ποιητική γενιά του 2000 (απόσπασμα από την εκδήλωση)

Απόσπασμα από την εκδήλωση "Η ποιητική γενιά του 2000 - εκδήλωση μνήμης και τιμής στην Δήμητρα Καραφύλλη", που έγινε στις 19/06/2014 στα πλαίσια του Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης. Σε αυτό το απόσπασμα ο Θεοχάρης Παπαδόπυλος διαβάζει ποιήματά του καθώς ακι ποιήματα των Σταύρου Καμπάδαη και Βασίλη Κυριάκη.

Οργάνωση εκδήλωσης: Ελένη Καρασαββίδου.

Κυκλοφορεί το νέο Μίκυ Μάους, τεύχος 1!

Βαράτε τα όργανα! Βάλτε φωτιά στα τόπια! Ξανακυκλοφόρησε το Μίκυ Μάους!

Όπως είχε αναγγελθεί πριν δύο εβδομάδες, σήμερα κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος τού Μίκυ Μάους από την Καθημερινή. Το τεύχος έχει τον αριθμό 1, αρχίζοντας την αρίθμηση από την αρχή. Στο εξώφυλλο βλέπουμε το νέο λογότυπο, που είναι με παρόμοια, αλλά όχι ίδια γράμματα με το παλιό, αλλά σε δύο σειρές. Η εικόνα του εξωφύλλου είναι αυτή τού Topolino 3000, κάπως συνεπτυγμένη, για να αφαιρεθεί το «3000». Αν δεν είχε διακοπεί η κυκλοφορία τού περιοδικού, κανονικά, την περασμένη εβδομάδα θα βλέπαμε αυτό το εξώφυλλο, τροποποιημένο να λέει «2500». Τώρα, που η αρίθμηση ξανάρχισε από το 1, θα πρέπει να περιμένουμε (ή, μάλλον, να περιμένετε, οι νεώτεροι εξ υμών) 48 χρόνια, για να δούμε (δείτε) το δισχιλιοστό πεντακοσιοστό τεύχος!

Το τεύχος έχει μεγαλύτερο σχήμα απ’ ό,τι το παλιό Μίκυ Μάους. Έχει το ύψος τού παλιού Ντόναλντ ή των παλιών Νέων Περιπετειών τού Φάντομ Ντακ, αλλά είναι λίγο πιο στενό. Έχει περισσότερες (132) σελίδες και η τιμή του είναι €1,90. Ακριβότερο απ’ το παλιό Μίκυ Μάους, αλλά πιο φτηνό ανά σελίδα (14,4 λεπτά αντί για 15) ιδίως αν σκεφτεί κανείς ότι οι σελίδες είναι μεγαλύτερες. Βάλτε και το ότι όλες οι ιστορίες είναι καινούργιες, και νομίζω ότι τα χρήματά μας πιάνουν τόπο, με το νέο περιοδικό.

περισσότερα στο Comics Trades

Δύο νέες εκδόσεις από το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο

Η παρουσία του Μαρξιστικού Βιβλιοπωλείου στο φετινό φεστιβάλ του Μαρξισμού θα είναι ενισχυμένη με δύο νέα βιβλία.

Το πρώτο είναι το “Μιλιταρισμός και Αντιμιλιταρισμός” του Γερμανού επαναστάτη Καρλ Λίμπκνεχτ, που είχε πρωτοκυκλοφορήσει στα ελληνικά το 1983 και είναι εξαντλημένο τουλάχιστον δυο δεκαετίες τώρα. Το δεύτερο έχει τίτλο “Πώς νίκησε η Ρώσικη Επανάσταση” και είναι γραμμένο από τους Νίκο Λούντο και Λέανδρο Μπόλαρη, μέλη της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω.

Η επέτειος των 100 χρόνων από το ξέσπασμα του Α' Παγκόσμιου Πολέμου είναι ο βασικός λόγος τόσο για την πρώτη όσο και για τη δεύτερη έκδοση. Το ίδιο το φεστιβάλ του Μαρξισμού είναι αφιερωμένο στον έναν αιώνα “πολέμων, κρίσεων και επαναστάσεων” από τότε.

Οπως αναφέρει ο πρόλογος του Μιλιταρισμός και Αντιμιλιταρισμός: “Ο Καρλ Λίμπκνεχτ (Karl Liebknecht) έγραψε το βιβλίο Μιλιταρισμός και Αντιμιλιταρισμός, οκτώ χρόνια πριν το ξεκίνημα του σφαγείου. Ήταν μέλος του SPD, του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας, του ισχυρότερου αριστερού κόμματος σε ολόκληρο τον κόσμο που ανάμεσα στους ιδρυτές του ήταν ο ίδιος ο Ένγκελς... Όταν η ηγεσία του κόμματος ψηφίζει υπέρ της συμμετοχής της Γερμανίας στον πόλεμο, διαγράφοντας μονοκονδυλιά όλες τις διεθνιστικές και αντιπολεμικές παραδόσεις και διακηρύξεις της, ο Λίμπνκνεχτ συγκρούεται μαζί της, αλλά απέχει από την ψηφοφορία για να μην δημιουργήσει εσωκομματικό πρόβλημα. Στις 2 Δεκέμβρη του 1914 η ρήξη είναι ολοκληρωτική: ο Λίμπκνεχτ αρνείται να υπακούσει και είναι ο μοναδικός βουλευτής του Ράιχσταγκ που καταψηφίζει τις επιπλέον πολεμικές πιστώσεις...

Το βιβλίο του Καρλ Λίμπκνεχτ Μιλιταρισμός και Αντιμιλιταρισμός, αν και γράφτηκε πάνω από έναν αιώνα πριν σαν μέρος της διεθνιστικής προσπάθειας των επαναστατών μέσα στο SPD να σταματήσουν τον «πατριωτικό» κατήφορο της ηγεσίας του, είναι εκπληκτικά επίκαιρο και σήμερα... Στα 100 χρόνια από το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου, το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο πιστεύει ότι με αυτή την επανέκδοση θα βοηθήσει στο δυνάμωμα της πάλης ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και τη στρατοκρατία, αλλά πάνω απ’ όλα στο δυνάμωμα της πάλης ενάντια στον βασικό εχθρό που, όπως έλεγε ο Καρλ Λίμπκνεχτ «είναι μέσα στην ίδια μας τη χώρα»”.

Επαναστατική δύναμη

Αυτή η τελευταία φράση του Λίμπκνεχτ έγινε πράξη λίγα χρόνια αργότερα με τη Ρώσικη Επαναστάση το 1917, όταν οι εργάτες και οι εργάτριες της Ρωσίας δε σταμάτησαν απλά το σφαγείο αλλά μετέτρεψαν τον πόλεμο σε ταξικό. Αυτός είναι και ο στόχος της δεύτερης έκδοσης, να αναδείξει το πώς η συσσωρευμένη οργή των απλών ανθρώπων για τη φτώχεια, την καταπίεση και τον πόλεμο μπορεί να γίνει επαναστατική δύναμη ανατροπής και αλλαγής ολόκληρης της κοινωνίας.

Γι' αυτό και το βιβλίο δεν παρουσιάζει απλά την πορεία της επανάστασης σαν γεγονότα, αλλά δίνει έμφαση στις κρίσιμες καμπές της διαδικασίας, στέκεται στην στάση των αριστερών κομμάτων και εξηγεί “γιατί οι Μπολσεβίκοι κατάφεραν να ηγηθούν και, έχοντας κερδίσει την πλειοψηφία της οργανωμένης σε συμβούλια εργατικής τάξης, να τολμήσουν και να νικήσουν”. Τα πέντε κεφάλαια του βιβλίου προσδιορίζουν αυτές τις κρίσιμες στιγμές: στο ξέσπασμα της επανάστασης το Φλεβάρη, στο σύνθημα του Λένιν “Ολη η εξουσία στα σοβιέτ” τον Απρίλη, στις μέρες της πρόωρης εξέγερσης τον Ιούλη, στο πραξικόπημα Κορνίλοφ τον Αύγουστο και στην κατάληψη της εξουσίας από τα σοβιέτ τον Οκτώβρη.

πηγή 

Το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο στον Μαρξισμό 2014

 γράφει η Λένα Βερδέ

Από τις 26 έως τις 29 Ιούνη το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο θα μεταφερθεί στην ΑΣΟΕΕ. Οπως κάθε χρόνο στα πλαίσια του φεστιβάλ Μαρξισμός, έτσι και φέτος θα μας υποδεχτεί με μια μεγάλη έκθεση πολιτικού βιβλίου, απαραίτητο συμπλήρωμα των πάνω από 40 συζητήσεων που θα γίνουν κατά τη διάρκεια του τετραήμερου.

Κάθε μία από τις συζητήσεις του Μαρξισμού, είτε είναι ιστορική είτε είναι της πολιτικής επικαιρότητας, αποτελεί και μία αφορμή για διάβασμα. Το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο θα είναι εκεί με εκατοντάδες τίτλους και εκδόσεις που θα ικανοποιούν κάθε είδους αναζήτηση για την προοπτική του κινήματος σήμερα. Οι ίδιες οι εκδόσεις του Μαρξιστικού Βιβλιοπωλείου είναι βασισμένες σε αυτή την προσπάθεια. Μόνο τον τελευταίο χρόνο, έχει κυκλοφορήσει και επανεκδόσει μια σειρά βιβλίων με στόχο το δυνάμωμα των αγώνων σήμερα και τον εξοπλισμό τους με τις επαναστατικές ιδέες της ανατροπής του συστήματος. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι:
Το περασμένο Σεπτέμβρη έκλεισαν σαράντα χρόνια από το στρατιωτικό πραξικόπημα του Πινοσέτ στη Χιλή που ανέτρεψε την αριστερή κυβέρνηση του Σαλβαδόρ Αλιέντε και επέβαλε μια σκληρή δικτατορία στη χώρα με χιλιάδες νεκρούς. Η επέτειος ήταν η αφορμή για το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο να προχωρήσει στην έκδοση του συλλογικού βιβλίου “Χιλή 1972-73: Η τραγωδία του κοινοβουλευτικού δρόμου”.
Εναλλακτική
Η άνοδος των εργατικών αγώνων τα τελευταία χρόνια και η αριστερή στροφή που έχει καταγραφεί εκλογικά ανοίγοντας την πολιτική συζήτηση για το αν εναλλακτική λύση είναι η διαχείριση του συστήματος μέσα από μια αριστερή κυβέρνηση ή η ανατροπή του και ο εργατικός έλεγχος στην κοινωνία, ήταν ο βασικός λόγος. Οπως αναφέρει η περιγραφή του βιβλίου: “Σαράντα χρόνια μετά η Αριστερά χρειάζεται να θυμηθεί και να συζητήσει ξανά την εμπειρία της Χιλής του Αλιέντε. Για να μπορέσει το κίνημα να βαδίσει στο δρόμο της νίκης, στο δρόμο της επανάστασης και της εργατικής εξουσίας”.
Την ίδια περίοδο εξελισσόταν η επιχείρηση του Μιχαλολιάκου και των άλλων χρυσαυγιτών που βρέθηκαν στη φυλακή μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τον αντιφασιστικό ξεσηκωμό που ακολούθησε, να παρουσιαστούν ως “θύματα σκευωρίας” -προσπάθεια που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το βιβλίο “Φάκελος Χρυσή Αυγή: Τα εγκλήματα των νεοναζί και πως να τους σταματήσουμε” ήταν και παραμένει η συμβολή του Μαρξιστικού Βιβλιοπωλείου στην αποκάλυψη τόσο της δολοφονικής δράσης της Χρυσής Αυγής από την πρώτη της εμφάνιση μέχρι τώρα όσο και των ισχυρών της στηριγμάτων πριν ακόμα βγει στη φόρα το σκάνδαλο Μπαλτάκου. Είχαν προηγηθεί η δεύτερη συμπληρωμένη έκδοση του βιβλίου “Η φασιστική απειλή και η πάλη για να την τσακίσουμε”, καθώς και το βιβλίο “Η πάλη ενάντια στο ρατσισμό σήμερα”.
Η πιο πρόσφατη έκδοση του Μαρξιστικού Βιβλιοπωλείου, μόλις τον περασμένο Απρίλη, ήταν “Η εργατική εναλλακτική: το αντικαπιταλιστικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση”. Απέναντι στα ψέματα της “επερχόμενης ανάπτυξης” από τους Σαμαροβενιζέλους, το μικρό αυτό βιβλίο εξηγεί γιατί η προοπτική του αντικαπιταλισμού για την οποία μιλά το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μπορεί να μας απαλλάξει οριστικά από το σύστημα της φτώχειας, του ρατσισμού και του πολέμου. Με προσανατολισμό τη στήριξη του απεργιακού κινήματος, το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο επανέκδοσε μέσα στη χρονιά και το κλασικό βιβλίο της Ρόζας Λούξεμπουργκ “Μαζική απεργία, κόμμα, συνδικάτα”.

πηγή 

Ιστορία: 28 Ιούνη 1914 - Ένας αιώνας από τον Α’ Π. Π.: Από τον Πόλεμο στην Επανάσταση

 

Η εξέγερση των Γερμανών ναυτών στο Κίελο το 1918

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένας σεισμός που άλλαξε την όψη του κόσμου. Στη δεκαπενταετία που προηγήθηκε από το ξέσπασμά του, προσεισμικές δονήσεις προανήγγελλαν τον μεγάλο σεισμό. Ο καπιταλισμός παγκόσμια έμπαινε σε μια νέα φάση από τα τέλη του 19ου αιώνα. Ο ανταγωνισμός της «ελεύθερης αγοράς» έδινε τη θέση του στον ανταγωνισμό των κανονιών και των θωρηκτών. Κάθε άρχουσα τάξη που φιλοδοξούσε να κάνει μπίζνες σε διεθνές επίπεδο χρειαζόταν την οικονομική και στρατιωτική ισχύ του κράτους της για να βάλει στην άκρη τους ανταγωνιστές της.

Η πρώτη σύγκρουση που κέρδισε τα φώτα της παγκόσμιας δημοσιότητας ήταν ο Ρωσο-Ιαπωνικός Πόλεμος από τον Φλεβάρη του 1904 μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1905. Οι μάχες και οι ναυμαχίες του πολέμου εκτυλίχτηκαν στην Κίνα (Μαντσουρία) και στην Κορέα –κανείς δεν ρώτησε ούτε τους Κινέζους ούτε τους Κορεάτες.

Η Ρωσία και η Ιαπωνία ανταγωνίζονταν ποια από τις δυο θα εντάξει την Κορέα στην «σφαίρα επιρροής» της. Κατ’ επέκταση, η σύγκρουση αφορούσε την Κίνα. Ήταν ένα ανεξάρτητο κράτος, μια πανάρχαια Αυτοκρατορία, αλλά βρισκόταν σε τέτοια παρακμή ώστε όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις άρπαζαν με τη μια δικαιολογία ή την άλλη ένα κομμάτι της ή αποσπούσαν «προνομιακή» μεταχείριση για τις εταιρείες και τα προϊόντα τους. Την αρχή την είχε κάνει η Βρετανία.

Όμως, από τα τέλη του 19ου η Ιαπωνία μετατρεπόταν σε μια υπολογίσιμη βιομηχανική και στρατιωτική δύναμη. Το 1894-95 είχε ταπεινώσει την Κίνα σε ένα σύντομο πόλεμο. Κατόπιν ήρθε η σειρά της Ρωσίας. Ήταν η πρώτη φορά που μια ασιατική χώρα είχε νικήσει μια μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη.

«Πρόβα τζενεράλε»

Η ήττα στον πόλεμο έφερε την επανάσταση του 1905 στην Ρωσία, την «πρόβα τζενεράλε» της επανάστασης του 1917. Είχε κι άλλες συνέπειες. Ο πόλεμος τέλειωσε με τη μεσολάβηση των ΗΠΑ. Ο αμερικάνικος καπιταλισμός γινόταν παγκόσμια δύναμη πλέον. Η Ρώσικη Αυτοκρατορία αδυνάτισε τρομερά. Μετά την ήττα της επανάστασης άρχισε να επανεξοπλίζεται, αλλά ο δρόμος προς την ανατολή ήταν κλειστός. Η τσαρική διπλωματία τα βρήκε με την Βρετανία για τις σφαίρες επιρροής τους στην Περσία (το σημερινό Ιράν) και έστρεψε την προσοχή της στην κεντρική Ευρώπη και τα Βαλκάνια.

Ενώ ο πόλεμος στην Ασία έμπαινε στις τελικές φάσεις του, μια διπλωματική κρίση έφερε την Γαλλία και την Γερμανία στα πρόθυρα του πολέμου. Ήταν η Πρώτη Μαροκινή Κρίση ή «Κρίση της Ταγγέρης», πόλης του Μαρόκο. Ξεκίνησε με την επίσκεψη του Κάιζερ (αυτοκράτορα) της Γερμανίας στη Ταγγέρη όπου έβγαλε πύρινους λόγους υπέρ της Μαροκινής ανεξαρτησίας.

Οι κόντρες ανάμεσα σε γαλλικές και γερμανικές εταιρείες για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων σιδήρου της χώρας ήταν ένας λόγος της κρίσης. Αλλά δεν περιορίζονταν σε αυτό. Οι κινήσεις της Γερμανίας ήταν μια υπολογισμένη πρόκληση στην Γαλλία που είχε θέσει το Μαρόκο υπό την «προστασία» της. Η Γερμανία διεκδικούσε τη «δική της θέση στον ήλιο» στην Αφρική –δηλαδή στο μοίρασμά της σε αποικίες.

Σφήνα

Επίσης, η γερμανική κυβέρνηση ήθελε να βάλει μια σφήνα ανάμεσα στη γαλλική και τη βρετανική: το 1898 οι δυο χώρες παραλίγο να συγκρουστούν για τον έλεγχο της Ανατολικής Αφρικής, στο «Επεισόδιο της Φασόντα» (μια μικρή σουδανική πόλη). Όμως, από το 1904 είχαν ξεκινήσει την προσέγγισή τους, με την υπογραφή της Entente Cordiale (Εγκάρδια Συνεννόηση).

Τελικά, με τις Συμφωνίες της Αλτζεσίρας, η Γαλλία κράτησε τον έλεγχο του Μαρόκο. Όμως, αυτό ήταν μόνο ο πρώτος γύρος. Την άνοιξη του 1911 ξέσπασε η Δεύτερη Μαροκινή Κρίση. Η Γαλλία έστειλε στρατό στο Μαρόκο κι η Γερμανία απάντησε στέλνοντας ένα πολεμικό πλοίο, την κανονιοφόρο Πάνθηρ, στο λιμάνι του Αγαδίρ. Οι άλλες Μεγάλες Δυνάμεις υποστήριξαν την Γαλλία που τελικά επικράτησε.

Όμως, για την ιταλική άρχουσα τάξη η επικράτηση της Γαλλίας στην βόρειο Αφρική χτύπησε καμπανάκι. Τον Σεπτέμβρη επιτέθηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και κατέλαβε τη σημερινή Λιβύη. Ο πόλεμος ήταν άγριος, με μαζικές σφαγές «ιθαγενών». Συνεχίστηκε και το 1912 και τέλειωσε με την ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Με την σειρά του αυτός ο πόλεμος ήταν το σήμα ότι ο «Μεγάλος Ασθενής» ήταν στα τελευταία του κι είχε έρθει η ώρα να μοιραστεί η κληρονομιά του. Η Βουλγαρία και η Σερβία υπέγραψαν μια μυστική συμφωνία το 1911 με τις ευλογίες της Ρωσίας για πόλεμο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το 1912 σε αυτή την συμμαχία μπήκε κι η Ελλάδα, είχε να προσφέρει τον στόλο της στην κοινή προσπάθεια. Έτσι άνοιξε η αυλαία για τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13.

Όλοι οι ανταγωνισμοί, τα παζάρια και οι ρευστές συμμαχίες των Μεγάλων Δυνάμεων επικεντρώθηκαν στα Βαλκάνια. Στις 28 Ιούνη του 1914 μια ομάδα νεαρών Σέρβων εθνικιστών δολοφόνησαν τον Αρχιδούκα Φερδινάνδο, διάδοχο του θρόνου της Αυστροουγγαρίας, και τη σύζυγό του στο Σεράγεβο της Βοσνίας.

Ήταν μια ακόμα διεθνής κρίση σαν κι αυτές που είχαν φτάσει στο παρά πέντε του πολέμου τα προηγούμενα χρόνια. Όμως, κάθε τέτοιος «ειρηνικός διακανονισμός» γινόταν ο πρόλογος της επόμενης αναμέτρησης.

Και αυτή τη φορά, ο πόλεμος ήρθε. Η Αυστροουγγαρία θα έχανε κάθε επιρροή αν δεν κήρυττε τον πόλεμο στην Σερβία. Η Ρωσία δεν μπορούσε να αφήσει τον ανταγωνιστή της να κυριαρχήσει. Η Γερμανία δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχη: ο χρόνος δούλευε εις βάρος της, η Ρωσία θα την ξεπερνούσε στην κούρσα των εξοπλισμών στα επόμενα δυο χρόνια. Η Γαλλία στήριζε με δάνεια, επενδύσεις και όπλα την Ρωσία σαν αντίβαρο στην Γερμανία. Είχαν υπογράψει στρατιωτικές συνθήκες. Και η Βρετανία δεν μπορούσε να αφήσει την Γερμανία να κυριαρχήσει στην ηπειρωτική Ευρώπη.

Τον Απρίλη του 1917 ένας βουλευτής της αντιπολίτευσης έθετε το ρητορικό ερώτημα, στο γερμανικό κοινοβούλιο: «Μήπως ο κύριος Καγκελάριος επιθυμεί ο γερμανικός λαός να καταλήξει να μιλάει ρωσικά;». Προφανώς ο κύριος Καγκελάριος (πρωθυπουργός) δεν επιθυμούσε κάτι τέτοιο. Όμως, δεν ήθελε και δεν μπορούσε να σταματήσει τον πόλεμο.

Η «ρώσικη απειλή» ήταν το κύριο επιχείρημα της γερμανικής κυβέρνησης το 1914. Η ηγεσία της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας έλεγε τα ίδια με τη δική της γλώσσα: αν δεν στηρίξουμε την πατρίδα την ώρα του κινδύνου, θα νικήσει η Ρωσία του Τσάρου και αυτό θα σημάνει καταστροφή όλων των οργανώσεων και κατακτήσεων της εργατικής τάξης.

Η επανάσταση στην Ρωσία που ανέτρεψε τον Τσάρο τον Φλεβάρη του 1917 (Μάρτη, με το νέο ημερολόγιο) έδωσε ένα τρομερό πλήγμα σε όλα αυτά τα επιχειρήματα. Τον Τσάρο δεν τον ανέτρεψαν οι γερμανικές ξιφολόγχες, αλλά οι εργάτες της «Αγίας» Πετρούπολης. Μήπως πρέπει «να το κάνουμε όπως οι Ρώσοι;» -αυτό ήταν ερώτημα που άρχισε να ακούγεται από τα χαρακώματα μέχρι τα εργοστάσια σε όλη την Ευρώπη.

Τον Απρίλη του 1917 περίπου τριακόσιες χιλιάδες εργάτες κατέβηκαν σε απεργία στο Βερολίνο, ενάντια στις ελλείψεις τροφίμων και ενάντια στον πόλεμο. Το καλοκαίρι ένα κύμα ανταρσιών σάρωσε τον γαλλικό στρατό. Στο Τορίνο της Ιταλίας γενική απεργία και συγκρούσεις με τον στρατό –πάλι για ψωμί και ενάντια στον πόλεμο. Η Ευρώπη έπαιρνε φωτιά.

Η επανάσταση στην Ρωσία ξεκίνησε από τις εργάτριες της Πετρούπολης που κατέβηκαν σε διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο και στις ελλείψεις τροφίμων, με αφορμή τη Διεθνή Μέρα της Γυναίκας. Οι εργάτριες «παρέσυραν» τους εργάτες σε μια γενική απεργία και όλοι μαζί κέρδισαν τους φαντάρους της φρουράς στο πλευρό τους. Οι φαντάροι σιχαίνονταν τον πόλεμο.

Η ανατροπή του Τσάρου ήταν το πρώτο βήμα. Η Ρωσία έγινε το πιο ελεύθερο κράτος του κόσμου, με την πιο αριστερή κυβέρνηση του κόσμου. Όμως, ο πόλεμος συνεχιζόταν, στο όνομα της «δημοκρατίας» αυτή τη φορά. Οι καπιταλιστές κέρδιζαν και οι εργάτες υπέφεραν. Οι αγρότες έβλεπαν τους γιους τους να πεθαίνουν στα μέτωπα, αλλά εξακολουθούσαν να μην έχουν γη.

Η επανάσταση συνεχιζόταν: στα εργοστάσια με τις εργατικές επιτροπές και τα συνδικάτα να επιβάλλουν το δικό τους έλεγχο. Στην ύπαιθρο με τους αγρότες να καίνε τα αρχοντικά των ευγενών και να μοιράζουν τη γη. Στα μέτωπα, με τους φαντάρους να αρνούνται να εκτελέσουν τις διαταγές των αξιωματικών.

Η λέξη σοβιέτ (συμβούλια) άρχισε να μεταφράζεται από τα ρώσικα σε όλες τις γλώσσες της Ευρώπης. Αυτή η μορφή οργάνωσης, με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους είχε πρωτογεννηθεί στην επανάσταση του 1905. Ξεκίνησε σαν απεργιακή επιτροπή και έγινε η πολιτική έκφραση της εξουσίας των εργατών. Το 1917 το ίδιο έγινε σε πελώρια κλίμακα.

Πλειοψηφία

Ο Λένιν κι οι μπολσεβίκοι επέμεναν ότι ο πόλεμος δεν άλλαξε χαρακτήρα επειδή άλλαξε η κυβέρνηση. Μόνο η σοσιαλιστική επανάσταση, «η μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο» όπως έλεγαν οι «σεκταριστικές» διατυπώσεις το 1914-15, μπορούσε να δικαιώσει τους εργάτες και τους φαντάρους. Ήταν μια μειοψηφία όταν ξεκινούσε η επανάσταση. Έγιναν πλειοψηφία στα σοβιέτ το φθινόπωρο του 1917. Τον Οκτώβρη οι μπολσεβίκοι απέδειξαν ότι δεν είναι μόνο λόγια και υποσχέσεις. Οδήγησαν τα σοβιέτ στην κατάληψη της εξουσίας. Και το πρώτο πράγμα που έκαναν, ήταν να βγάλουν διάταγμα για την ειρήνη και την απόσυρση της Ρωσίας από τον πόλεμο.

Ένα χρόνο μετά η επανάσταση έφτασε στην Γερμανία. Τον Νοέμβρη του 1918 η ανταρσία των ναυτών του στόλου στη περιοχή του Κίελου λειτούργησε σαν ο σπινθήρας που τίναξε στον αέρα την πολεμική προσπάθεια της γερμανικής κυβέρνησης. Οι Γερμανοί στρατηγοί φιλοδοξούσαν να κρατήσουν τον πόλεμο για μερικούς μήνες ακόμα –και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς περισσότερους. Οι Γάλλοι, οι Βρετανοί και Αμερικάνοι συνάδελφοί τους είχαν κάθε πρόθεση να τους ικανοποιήσουν.

Οι εργάτες κι οι φαντάροι στην Γερμανία ακολούθησαν το παράδειγμα της Ρωσίας. Έφτιαξαν τα δικά τους συμβούλια, που ήταν «νόμος» σε ολόκληρες περιοχές. Ο πόλεμος είχε γεννήσει την επανάσταση, κι η επανάσταση είχε σταματήσει τον πόλεμο.

Ο Λένιν στο Τσίμερβαλντ

Το 1916 ήταν η κρίσιμη χρονιά του πολέμου. Το σφαγείο στα χαρακώματα έφτασε σε πρωτοφανέρωτη αγριότητα. Η Μάχη του Βερντέν στη βορειοανατολική Γαλλία κράτησε σχεδόν όλο το χρόνο. Όταν «τέλειωσε», τριακόσιες χιλιάδες νεκροί και ένα εκατομμύριο βαριά τραυματίες από τις δυο πλευρές δεν είχαν αρκέσει για να δώσουν μια ξεκάθαρη νίκη.

Στα «μετόπισθεν», οι στερήσεις και η καταπίεση έπαιρναν νέες διαστάσεις. Ιδιαίτερα στην Γερμανία που ο πληθυσμός της πλήρωνε το κόστος του εμπάργκο από τις δυνάμεις της Αντάντ. Χαμηλά μεροκάματα, δελτίο στα τρόφιμα, καταπιεστικοί νόμοι που μετέτρεπαν τους εργάτες σε στρατιώτες χωρίς στολή στα εργοστάσια, μαύρη αγορά. Αυτή ήταν η εικόνα σε όλη την Ευρώπη.

Όμως ήταν και η χρονιά των πρώτων μεγάλων απεργιών και αντιπολεμικών ξεσπασμάτων. Στην Ρωσία, την Γερμανία αλλά και στην Βρετανία και την Γαλλία, το αντιπολεμικό κίνημα παίρνει τα πάνω του, μέσα από την ριζοσπαστικοποίηση πλατιών τμημάτων της εργατικής τάξης.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος τον Αύγουστο του 1914, οι ηγεσίες των συνδικάτων σε όλες τις εμπόλεμες χώρες (εκτός από την Ρωσία που ήταν παράνομα) υπέγραψαν συμφωνίες κοινωνικής ειρήνης με τις κυβερνήσεις και τους εργοδότες. Τα σοσιαλιστικά κόμματα της Δεύτερης Διεθνούς στήριξαν τον πόλεμο για την «πατρίδα και την εθνική άμυνα». Οι αντιπολεμικές φωνές πνίγηκαν σε μια θύελλα εθνικιστικής προπαγάνδας και διώξεων.

Η Πρωτομαγιά του 1916 ήταν διαφορετική όμως. Στο Βερολίνο, η «Ομάδα Διεθνής» κυκλοφόρησε μια προκήρυξη που καλούσε σε αντιπολεμικό, διεθνιστικό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς. Στην συγκέντρωση που έγινε στο κέντρο του Βερολίνου, ο Καρλ Λήμπκνεχτ μίλησε σε δέκα χιλιάδες διαδηλωτές.

Ο Λήμπκνεχτ είχε τεράστιο κύρος, πολύ πέρα από τα όρια της επιρροής της Ομάδας Διεθνής, που αργότερα έγινε γνωστή ως Ένωση Σπάρτακος. Ήταν ο μόνος σοσιαλδημοκράτης βουλευτής που είχε καταψηφίσει τον Δεκέμβρη του 1914 τις πολεμικές πιστώσεις στο κοινοβούλιο και γι’ αυτό είχε διαγραφεί από την ηγεσία του κόμματος. Το 1915 είχε κυκλοφορήσει μια αντιπολεμική προκήρυξη με το σύνθημα «Ο κύριος εχθρός είναι στην ίδια μας τη χώρα». Η κυβέρνηση του στέρησε τη βουλευτική ασυλία και τον έστειλε στο στρατό. Μετά την πρωτομαγιάτικη ομιλία του, τον έστειλε φυλακή.

Η καταδίκη του πυροδότησε μια μεγάλη απεργία στα εργοστάσια πυρομαχικών του Βερολίνου. Σχεδόν εξήντα χιλιάδες εργάτες και εργάτριες συμμετείχαν. Η απεργία δεν ήταν «αυθόρμητη». Την οργάνωσε ένα δίκτυο συνδικαλιστών της βάσης που αργότερα, θα γίνονταν γνωστοί ως «επαναστάτες αντιπρόσωποι της βάσης».

Βήμα μπροστά

Λίγους μήνες πριν, τον Σεπτέμβρη του 1915 στο Τσίμερβαλντ, ένα μικρό χωριό της Ελβετίας, είχε πραγματοποιηθεί η πρώτη συνδιάσκεψη αντιπολεμικών σοσιαλιστών από την Ευρώπη. Ήταν ένα μεγάλο βήμα μπροστά για το κίνημα. Στις συζητήσεις που έγιναν εκεί, άνοιξαν όλα τα κρίσιμα ζητήματα. Με ποια στρατηγική και ποια συνθήματα έπρεπε να κινηθούν οι σοσιαλιστές που ήταν αντίθετοι στον πόλεμο; Τι έπρεπε να κάνουν απέναντι στα παλιά κόμματα και τη Διεθνή;

Το «σκάνδαλο» της Συνδιάσκεψης ήταν ο Λένιν κι η ομάδα γύρω από αυτόν, η «Αριστερά του Τσίμερβαλντ». Οι θέσεις τους θεωρήθηκαν «εξτρεμιστικές» και «σεχταριστικές».

Η απάντηση στον πόλεμο δεν μπορεί να είναι οι εκκλήσεις για «δίκαιη ειρήνη» και «αφοπλισμό». Η απάντηση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι η προλεταριακή επανάσταση, και αυτό σημαίνει μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο.

Κι ο Λένιν δεν μασούσε τα λόγια του. Όποιος έπαιρνε στα σοβαρά το σύνθημα της επαναστατικής ανατροπής της «δικιάς του» άρχουσας τάξης, πρέπει να είναι έτοιμος να καλωσορίσει την ήττα της «δικιάς του» κυβέρνησης στον πόλεμο. Αυτή η στάση, που ονομάστηκε «επαναστατικός ντεφετισμός» θα διαπερνούσε όλες τις πολεμικές του Λένιν στη διάρκεια του πολέμου.

Για τον Λένιν αυτή η πολιτική γραμμή κατέληγε και σε συγκεκριμένα συμπεράσματα σχετικά με τη Δεύτερη Διεθνή και τα κόμματά της. Η χρεοκοπία τους ήταν οριστική. Οι επαναστάτες διεθνιστές έπρεπε να έρθουν σε οργανωτική ρήξη με αυτά τα κόμματα, να οικοδομήσουν τα δικά τους και μια «νέα, μαρξιστική Διεθνή», χωρίς να φοβηθούν να δουλέψουν στην παρανομία.

Λίγες μέρες μετά το ξέσπασμα του πολέμου ο Λένιν έγραφε ότι οι σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες: «κηρύσσουν τον αστικό σοβινισμό με τον μανδύα του πατριωτισμού και της υπεράσπισης της πατρίδας, αγνοώντας ή απορρίπτοντας τη θεμελιώδη αλήθεια του σοσιαλισμού, που από καιρό έχει διακηρύξει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, ότι οι εργάτες δεν έχουνε πατρίδα». Όταν έγραφε αυτές τις γραμμές βρισκόταν στην Βέρνη της Ελβετίας, προς το παρόν πλήρως αποκομμένος από την Ρωσία. Όμως, χιλιάδες εργάτες είχαν μπολιαστεί με τις επαναστατικές ιδέες, με το πνεύμα του ασυμβίβαστου διεθνισμού.

Στην Ρωσία δηλαδή, υπήρχε ένα κόμμα που μπορούσε να κάνει τα βήματα που θα οδηγούσαν από την εξέγερση ενάντια στον πόλεμο στη νικηφόρα εργατική επανάσταση.

 

Η ποιητική γενιά του 2000 - εκδήλωση τιμής και μνήμης στη Δήμητρα Καραφύλλη

Ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βορείου Ελλάδας και το Κέντρο Βιβλίου και Πολιτισμού Ν.Α. Ευρώπης σας καλούν την Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014 και ώρα 19:30 στο Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης στην Κεντρική Εξέδρα σε παρουσίαση της ποιητικής γενιάς του 2000 γνωστής και ως γενιάς της κρίσης και σε εκδήλωση τιμής και μνήμης στη Δήμητρα Καραφύλλη.
Για την Δήμητρα Καραφύλλη θα μιλήσουν οι: Χάρης Μελιτάς, Γιάννης Τζανής.
Ποιήματα της Δήμητρας Καραφύλλη θα διαβάσουν οι Καίτη Σαμαρά και Κατερίνα Λαλιώτη.
Συντονίζει και παρεμβαίνει η Ελένη Καρασαββίδου.
Στο Β΄μέρος ο ποιητής Θεοχάρης Παπαδόπουλος απαγγέλλει δικά του ποιήματα καθώς και ποιήματα των Σταύρου Καμπάδαη και Βασίλη Κυριάκη.
Την εκδήλωση ντύνει μουσικά ο Χρήστος Κεχαγιάς με το μπουζούκι και την κιθάρα του σε έντεχνα ελληνικά τραγούδια.

πηγή 

Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής ΚΑΖΟΒΑΡ

Η ποιητική συλλογή (σύνθεση) του Βαγγέλη Κακατσάκη «ΚΑΖΟΒΑΡ» που κυκλοφόρησε πρόσφατα σε Γ΄ έκδοση από τις εκδόσεις «Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης», θα παρουσιαστεί στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος» (Χαλέπα Χανίων), την Τετάρτη 25 Ιουνίου στις 8:30μμ .
Την παρουσίαση διοργανώνουν η Περιφερειακή Ενότητα Χανίων, η Ένωση Πνευματικών Δημιουργών Χανίων και οι εκδόσεις Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης».
Για το βιβλίο θα μιλήσουν :
Ο πρώην πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης Γιάννης Φίλης και η πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Χανίων Βαρβάρα Περράκη.
Ποιήματα θα διαβάσει ο ηθοποιός και καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης Μιχάλης Αεράκης.
Η εκδήλωση, την όποια θα συντονίζει ο πρόεδρος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων Δημήτρης Νικολακάκης, θα πλαισιωθεί από μελοποιημένα ποιήματα της «ΚΑΖΟΒΑΡ» από την Ζωή Κολλάρου – Μαρκαντωνάκη.
Στον χώρο της εκδήλωσης θα εκτίθενται τα πρωτότυπα ζωγραφικά ανάγλυφα του εικαστικού Γιάννη Μαρκαντωνάκη τα οποία δημιουργήθηκαν ειδικά για την εικονογράφηση της 3ης έκδοσης της «ΚΑΖΟΒΑΡ».
Η «ΚΑΖΟΒΑΡ» η οποία διακρίνεται ως ποιητικό αποτέλεσμα «για την επικολυρική χροιά της, το σπονδυλωτό της κατασκευής της και μια έντονη θεατρικότητα, και περιλαμβάνει ποιήματα που γράφτηκαν πριν από 30 περίπου χρόνια, παρουσιάζεται για πρώτη φορά σε εκδήλωση.

πηγή 

Παρουσίαση των ποιητικών συλλογών Θηλυκά πορτραίτα του Βασίλη Ακριβούση, Ευλύγιστες μελαγχολίες του Ντέμη Κωνσταντινίδη και Σφυρόκρουση του Στέφανου Κατηφέογλου

Παρουσίαση των ποιητικών συλλογών Θηλυκά πορτραίτα του Βασίλη Ακριβούση, Ευλύγιστες μελαγχολίες του Ντέμη Κωνσταντινίδη και Σφυρόκρουση του Στέφανου Κατηφέογλου

 Οι Εκδόσεις Vakxikon.gr σας προσκαλούν την Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014 στις 20.00 στην παρουσίαση των βιβλίων:

ΘΗΛΥΚΑ ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ του Βασίλη Ακριβούση
ΕΥΛΥΓΙΣΤΕΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΕΣ του Ντέμη Κωνσταντινίδη
ΣΦΥΡΟΚΡΟΥΣΗ του Στέφανου Κατηφέογλου

Θα μιλήσουν οι:

Θεοχάρης Παπαδόπουλος, ποιητής
(Θηλυκά πορτραίτα)
Μάρθα Sonderquist, φιλόλογος
(Ευλύγιστες μελαγχολίες)
Θεόδωρος Κεμερίδης, μηχανικός
(Σφυρόκρουση)

Το Ποίημα της Εβδομάδας: Σιγανὴ βροχὴ, Μαρία Λαϊνά

Σιγανὴ βροχὴ     Ἀπὸ τότε ζῶ μόνος καμιὰ εὐγενικὴ γυναίκα δὲ μὲ φροντίζει. Ζεσταίνω τὸ τσάι μου μόνος· σηκώνω τὸ κερὶ καὶ διαβάζω ὄχι ποιήματα ὄχι τὸν πράσινο ἀχνὸ τῶν δέντρων ἔξω ἀπ’ τὸ παράθυρό μου. Θυμᾶμαι ὡστόσο δυὸ στίχους ἀπὸ μία συλλογὴ τοῦ Σουντὸ Μόρι: «Ζέστη ἀπὸ τὸν κόρφο θαυμάσιου κοριτσιοῦ».   Μαρία Λαϊνά    πηγή   βιογραφικό Η Μαρία Λαϊνά γεννήθηκε στην Πάτρα. Σπούδασε νομικά. Έχει εκδώσει 15 βιβλία (6 θεατρικά, 8 ποιητικές συλλογές,1 πεζό). Της έχουν δοθεί τρία βραβεία, [Κρατικό (1993), Καβάφη 1996,  Βραβείο Γ’ Προγράμματος και Ραδιοφώνου (1998)]. Τα θεατρικά της έχουν παιχτεί σε κεντρικές σκηνές της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε όλες σχεδόν τις ευρωπαïκές γλώσσες Η μετάφραση ποιημάτων της στα γερμανικά βραβεύτηκε με το βραβείο Μονάχου το 1995. Η ίδια μετέφρασε στα ελληνικά, Πάουντ, Έλιοτ, Μάνσφηλντ, Γουόρτον, Xάισμιθ, Σαρλότ Μπροντέ, Τέννεσσυ Ουίλλιαμς, Άρθουρ Μίλλερ κ.ά. To έργο της έχει παρουσιαστεί σε πανεπιστήμια και διεθνή φεστιβάλ ποίηση.   πηγή

Umberto Eco - Η μπριζόλα και η πολιτική

Umberto Eco - Η μπριζόλα και η πολιτική

 

Πέρασε κιόλας ένας μήνας από τότε που ο πιανίστας Maurizio Pollini προσπάθησε να διαβάσει την πολυσυζητημένη δήλωση για το Βιετνάμ, πριν αρχίσει τη συναυλία στην αίθουσα της «Εταιρείας του Κουαρτέτου», και η διαμάχη δεν τελείωσε ακόμη: το αποδεικνύουν τα γράμματα που συνεχίζουν να έρχονται στα γραφεία των εφημερίδων του Μιλάνου, καθώς και η δήλωση των μουσικών που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην εφημερίδα «Il Giorno».

Πιστεύω επομένως ότι δε θα είναι κακό αν προσπαθήσω να κάνω μια θεωρητική εξέταση του γεγονότος από όλες-του τις πλευρές, γιατί πράγματι η χειρονομία του Pollini και η αντίδραση που προκάλεσε, δεν αφορά μόνο την πολιτική, αλλά τον ίδιο το ρόλο και την έννοια της τέχνης και του καλλιτέχνη της εποχής-μας. Ας δούμε λοιπόν ποιο είναι το νόημα του επεισοδίου από πολιτική σκοπιά, από αισθητική σκοπιά («τι είναι η τέχνη») και από κοινωνιολογική σκοπιά («τι είναι σήμερα ο καλλιτέχνης;»).

Ειπώθηκε ότι ο Pollini έκανε πολιτική μέσα σ' ένα περιβάλλον που, από παράδοση και ορισμό, πρέπει να είναι άσχετο με την πολιτική. Ωραία. Ας προσπαθήσουμε τώρα να φανταστούμε τι θα συνέβαινε αν ο Pollini, δίνοντας μια συναυλία μετά από μια καταστροφική νεροποντή, ή μετά από κάποιο σεισμό, ή ακόμη μετά από ένα τρομαχτικό αεροπορικό δυστύχημα, άρχιζε τη βραδιά διαβάζοντας μια συγκινητική δήλωση συμπαράστασης, ζητώντας απ' το κοινό ενός λεπτού σιγή. Είναι εύκολο να υποθέσουμε ότι όλοι θα σηκωνόντουσαν και, συγκινημένοι, θα δεχόντουσαν την ευγενική πρόταση.

Αυτό όμως που έγινε είναι ότι ο Pollini θέλησε να μιλήσει για τα θύματα άγριων βομβαρδισμών που συγκλόνισαν όλο τον κόσμο. Και οι περισσότεροι θεατές αρνήθηκαν αυτή την έκκληση. Γιατί; Προφανώς γιατί οι διαφωνούντες κάνανε διάκριση μεταξύ θυμάτων για τα οποία είναι ωραίο και ευγενικό να συγκινείται κανείς και θυμάτων για τα οποία πρέπει να δυσπιστούμε. Επομένως αυτός που έκανε πολιτική, ανοιχτή, δηλωμένη, ευτελή, είναι το ακροατήριο που σταμάτησε τον Pollini: είναι σαν να του είπε: «Σώπα, αυτοί οι νεκροί δεν είναι όλων-μας, όπως οι νεκροί ενός σεισμού. Είναι μόνο δικοί-σου και των φίλων-σου. Υπάρχουν νεκροί και νεκροί».

Βέβαια, ο Pollini έκανε μια πολιτική χειρονομία, αλλά ας μην είμαστε υποκριτές κι ας μην κάνουμε πως πιστεύουμε ότι μόνο αυτός έκανε πολιτική: στην αίθουσα υπήρχαν δύο πολιτικές και κανένας (όπως είναι φυσικό) δε συμπεριφέρθηκε κατά τρόπο απολιτικό. Και δεν είναι πράγματι δυνατό. Το να λέει κανείς ότι στο Βιετνάμ σκοτώνονται άνθρωποι αλλά υπάρχουν και προνομιούχες νησίδες στις οποίες ο αντίλαλος από τον έξω κόσμο δεν πρέπει να εισχωρεί, είναι πολιτική χειρονομία και προϋποθέτει μια κάποια πολιτική αντίληψη της τέχνης: η τέχνη είναι αυτό που ευχαριστιέται κανείς όταν δε θέλει να σκέφτεται την πραγματικότητα.

Έχουμε το δικαίωμα να το δηλώσουμε, όπως μπορούμε και να πούμε ότι ο άνθρωπος δεν κατάγεται από τον πίθηκο, αλλά ας καταλάβουμε ότι αυτή η δήλωση κρύβει μια φιλοσοφία και η φιλοσοφία μιαν ιδεολογία.

Έτσι φτάνουμε στο δεύτερο σημείο. Ποια είναι η θέση της τέχνης, των καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων, σε σχέση με τις άλλες μορφές της πραγματικότητας; Ίσως οι περισσότεροι από τους θαμώνες της «Εταιρείας του Κουαρτέτου», που πάνε ν' ακούσουν Chopin —όπως οι κατώτεροί-τους κάθονται σπίτι ν' ακούσουνε την εκπομπή Καντσονίσιμα (δηλαδή να συγκινηθούνε με απλοϊκές μελωδίες)— δε βλέπουν αυτό το πρόβλημα. Αλλά οι σύγχρονοι καλλιτέχνες, είναι γνωστό, το αντιμετωπίζουν και μάλιστα κατά τρόπο δραματικό. Σε σημείο που καμιά φορά αρνούνται την ίδια την τέχνη. Είναι επομένως λογικό ένας ευαίσθητος καλλιτέχνης, καθώς ετοιμάζεται ν' ακουμπήσει τα πλήκτρα του πιάνου, τη στιγμή που γύρω-του συμβαίνουν πράγματα συγκλονιστικά για τη συνείδηση κάθε πολιτισμένου ανθρώπου, να αναρωτηθεί: «Έχω το δικαίωμα να κάνω αυτό που κάνω, να χρησιμοποιήσω την τέχνη για να προσποιηθώ ότι τίποτε δε συμβαίνει, να χρησιμοποιήσω την τέχνη σαν ναρκωτικό;».

Και είναι σωστό που αποφάσισε να εκθέσει στο κοινό τους λόγους μιας ανησυχίας. Ήταν ανησυχία που, κι αυτό είναι σημαντικό, δεν αφορούσε μόνο τη συνείδηση του Pollini σαν «homo politicus», αλλά και τη συνείδηση του Pollini σαν καλλιτέχνη. Επίτηδες ο Pollini έσπασε την τελετουργία της συναυλίας, γιατί αυτή η τελετουργία τον υποχρέωνε να θεωρήσει το ρόλο-του σαν κάτι ξεκομμένο απ' οτιδήποτε υπήρχε πριν και μετά. Λες και οι μεγάλοι συνθέτες των οποίων τα έργα εκτελούσε δε γράψανε τη μουσική-τους αντιδρώντας σε ιστορικές περιστάσεις, σε συγκεκριμένα γεγονότα, σε πάθη της εποχής-τους. Επομένως, ακόμη και με την ιδιότητα του καλλιτέχνη, είχε την υποχρέωση να θυμίσει στο κοινό-του ότι η συναυλία δεν είναι νεκρική πομπή.

Αποκρούοντας την ενέργειά-του (και αρνούμενο τουλάχιστο να τη συζητήσει) ένα μεγάλο μέρος του κοινού απαίτησε αντίθετα να γίνει το κοντσέρτο νεκρική πομπή, τελετή νεκροταφείου με μουσική χωρίς ζωντάνια, απόκρυφη δραστηριότητα όπως η ανάγνωση πορνογραφικών περιοδικών, χώρος διανοητικού ευνουχισμού. Αν είχε νόημα να μιλήσουμε χρησιμοποιώντας όρους αποκλειστικά αισθητικούς, θά 'πρεπε να πούμε στους μελομανείς που σκανδαλίστηκαν ότι εκείνο το βράδυ πρόσβαλαν και ταπείνωσαν την τέχνη σαν δραστηριότητα που συνεχώς αναζητά τους λόγους της ύπαρξής-της, τη λειτουργία-της και τα όριά-της.

Τελευταίο ερώτημα. Τι είναι ο καλλιτέχνης; Στη σύγχρονη κοινωνία, κυρίως, ο καλλιτέχνης εκτός των άλλων είναι και βεντέτα. Θέλει δε θέλει. Μ' αυτή την ιδιότητα παίζει συγκεκριμένο κοινωνικό ρόλο: είναι αντικείμενο θαυμασμού και μίμησης. Αν έχει μακριά μαλλιά, θα τον μιμηθούν οι νέοι. Οι ερωτικές-του περιπέτειες ενδιαφέρουν τα λαϊκά έντυπα. Οι αρρώστιες-του θ’ αναγκάσουνε τις εφημερίδες να του αφιερώσουν πολλά άρθρα. Η κοινωνία χρησιμοποιεί τον καλλιτέχνη σαν πρότυπο, σαν αντικείμενο ταύτισης και προβολής και, σ' αντάλλαγμα, του παρέχει ένα ευρύ φάσμα ελευτερίας: του συγχωρεί την πολυγαμία, τη χρήση ναρκωτικών, το εκκεντρικό ντύσιμο, την ομοφυλοφιλία, τους τσακωμούς στα νάιτ κλαμπ, την προσβολή των φωτορεπόρτερ.

Απ' αυτόν το νόμο δεν ξεφεύγουν ούτε οι ερμηνευτές κλασικής μουσικής, οι τενόροι, οι διευθυντές ορχήστρας, οι σοπράνο που εμφανίζονται γυμνές στη σκηνή. Πριν καιρό ο Francesco Alberoni διατύπωσε μια κοινωνιολογική θεωρία των ειδώλων σαν μέλη μιας «ελίτ χωρίς εξουσία». Ασκούν μια τεράστια επιρροή πάνω στο κοινό, υπό τον όρο να μένουν έξω από τη σφαίρα της διαχείρισης των κοινών πραγμάτων. Η θεωρία επιβεβαιώθηκε από την περίπτωση Pollini, το αγαπημένο και πολυθαυμασμένο είδωλο στο οποίο οι θεατές θα επιτρέπανε τα πάντα (ακόμη και να διακόψει τη συναυλία γιατί κάποιος έβηξε στην αίθουσα, ή γιατί δεν του άρεσε η γραβάτα κάποιου κυρίου στην πρώτη σειρά), αλλά στο οποίο δεν μπορέσανε να συγχωρέσουνε το ότι προσπάθησε να επέμβει κατά κάποιο τρόπο στα κοινά πράγματα.

Αυτό σημαίνει απλά ότι το είδωλο (είτε πρόκειται για την τραγουδίστρια Μίνα είτε για τον Πικάσο) η αστική κοινωνία, που το πληρώνει και το προσκαλεί να περάσει το Σαββατοκύριακο στη βίλα, το αντιμετωπίζει όπως αντιμετώπιζαν κάποτε το γελωτοποιό. Ας μιλάμε στον ενικό, αλλά να είναι σαφές ποιοι είναι τ' αφεντικά (που διαχειρίζονται τα οικονομικά, οπλίζουνε συμμορίες και στρατούς και κηρύσσουνε πολέμους) και ποιοι είναι οι σαλτιμπάνγκοι (που, εννοείται, δεν πρέπει να ταφούν σε αγιασμένα χώματα). Έτσι οι αγαναχτισμένοι μελομανείς δε διστάσανε να διαχωρίσουν τους ρόλους και να επιβάλουν τις αποστάσεις. Οι πόλεμοι, είπανε στον Pollini, είναι δική-μας υπόθεση. Εσύ κοίτανα μας διασκεδάσεις.

Και πράγματι, τι θα λέγαμε για ένα σερβιτόρο που πριν μας δώσει το πιάτο με την μπριζόλα, θα ήθελε να μας εκθέσει τις πολιτικές-του ανησυχίες; Το κοινό της «Εταιρείας του Κουαρτέτου» θύμησε στον Pollini, και σε όλους εμάς, ότι σε μια καταναλωτική κοινωνία η τέχνη είναι ένα γαστρονομικό αγαθό.

Μ' αυτόν τον τρόπο αυτό το κοινό έκανε πολιτική και ταπείνωσετην τέχνη.

Τι να πει κανείς; Καλή-μας όρεξη.

Ουμπέρτο Έκο, 1973

Στα 1973 ο Umberto Eco έγραψε ένα άρθρο στην εφημερίδα Il Giorno , με τίτλο  Η Μπριζόλα Και Η Πολιτική, με αφορμή την ανάγνωση απο το διασημο πιανίστα Maurizio Pollini -πριν ξεκινήσει ένα κοντσέρτο του- μιάς δήλωσης για το Βιετνάμ. Το άρθρο του ασχολείτο με το ρόλο της Τέχνης και του καλλιτέχνη στην κοινωνία, τη σχέση Τέχνης – λοιπής πραγματικότητας.

 

JJ Blues προς τιμήν του James Joyce και της Παγκόσμιας Ημέρας Bloomsday

Το Εγχείρημα ΚΟΡΕΚΤ, οι εκδόσεις Νεφέλη, και το CAMP! σας καλούν στην εκδήλωση "JJ Blues" προς τιμήν του James Joyce και της Παγκόσμιας Ημέρας Bloomsday.

H εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 16 Ιουνίου στις 20:00.

Kατά τη διάρκειά της θα μιλήσει ο συγγραφέας Άρης Μαραγκόπουλος.

Επίσης, θα απαγγείλουν αποσπάσματα έργων του James Joyce μέλη της Συντακτικής Επιτροπής του ΚΟΡΕΚΤ και φίλοι ενώ θα προβληθεί βίντεο της εικαστικού Ελεάννας Μαρτίνου.

Είσοδος ελεύθερη

http://korekts.blogspot.gr/

http://www.nnet.gr/

_____________


CAMP/ Contemporary Art Meeting Point
Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2, Πλ.Κοτζιά, 105 51 Αθήνα
t: 210 3247679
http://www.campoint.gr/
info@campoint.gr

Like CAMP! on Facebook
https://www.facebook.com/CAMP.ContemporaryArtMeetingPoint
https://www.facebook.com/CampArtCafeRestaurant

Follow CAMP! on Twitter
http://twitter.com/#!/CampointAthens

αναδημοσίευση από το facebook

Χανιά: 4 θεατρικές παραστάσεις από το ΤΗΕΑΤRΕ 73100

Με μεγάλη χαρά, η σχολή θεάτρου ''ΤΗΕΑΤRΕ 73100'' σε συνδιοργάνωση με την ''ΚΕΠΠΕΔΗΧ- ΚΑΜ Χανίων’’, σας προσκαλεί στην παρουσίαση τεσσάρων θεατρικών έργων, με πρωταγωνιστές τους μαθητές του πρώτου έτους της σχολής, μικρούς και μεγάλους.
                                                   Κυριακή 8/6, στο θέατρο ''Δ. Βλησίδης''.

                                               Τα έσοδα θα διατεθούν στο ''Κύτταρο Χαλέπας''
                                                             (τιμή εισιτηρίου 5 ευρώ)

Αναλυτικό πρόγραμμα:

18.30: ''Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ'', παιδικό μονόπρακτο
με τους Γεωργεδάκη Γιάννη, Γεωργεδάκη Μάριο,
Νικηφοράκη Ελένη, Παπαγρηγοράκη Τζωρτζίνα,
Χαβαλεδάκη Λυδία, Χαροκοπάκη Βαγγέλη.

19.00: Μονόπρακτα του Τένεσι Ουίλιαμς,
''ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ'' με τις Χρύσα Βολάνη,
Ελένη Κνιθάκη, ''Η ΑΔΕΣΜΕΥΤΗ'' με τις Κατερίνα
Μανιά, Χαρά Μπατζέλη, ''ΠΡΟΣ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ''
με τις Χρύσα Βολάνη, Ελευθερία Τοράκη.

20.00: ''ΕΡΩΤΑΣ'', της Λιουντμίλα Πετρουσέφσκαγια
με τους Ζουριδάκη Αγγελική, Ηλιάκη Ελπίδα,
Κασσιωτάκη Άκη, Κωστοπούλου Βένια,
Σφακιωτάκη Μάνο, Ψυλλάκη Χρυσούλα.

21.00: ''ΛΕΟΝΤΙΟς ΚΑΙ ΛΕΝΑ'', του Γκέοργκ Μπύχνερ
με τους Αλυγιζάκη Δήμητρα, Βουτετάκη Αργυρώ,
Βουτετάκη Κατερίνα, Δηλαβεράκη Μαρία
Ζωιδάκη Ελίνα, Ηλιάκη Κώστα,
Θυμάκη Παρασκευά, Κοσμαδάκη Κατερίνα.

Διασκευή- Σκηνοθεσία: Ιώ Ασηθιανάκη
Ενδυματολογία: Μικέλα Παπαδουλάκη

πηγή 

Έκθεση αυτοοργανωμένων εκδοτικών εγχειρημάτων

 

 

ΕΚΘΕΣΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΩΝ ΕΚΔΟΤΙΚΩΝ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ

ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΙΟΥΝΙΟΥ 12-6 μ.μ.

Ξεκινάμε το Σάββατο 7 Ιουνίου.

-----------------------------------------------------------------
http://ekdoseisynadelfwn.wordpress.com • syneditions@gmail.com

Οι Eκδόσεις των Συναδέλφων στο facebook

Μουσική υπό διωγμό: οι πολιτικές διώξεις του Σοστακόβιτς (αφιέρωμα)

Μουσική υπό διωγμό: οι πολιτικές διώξεις του Σοστακόβιτς

Ο Σοστακόβιτς το 1925 (πηγή: Shostakovich: a life remembered)

Η δημιουργία έργων τέχνης σε ένα περιβάλλον ανελευθερίας σίγουρα επηρεάζει τα παραγόμενα έργα. Το περιβάλλον εντός του οποίου αναγκαζόταν να κινείται και να δημιουργεί ο Σοστακόβιτς υπήρξε ισχυρός ανασχετικός παράγοντας της εξέλιξης του έργου του κατά περιόδους, ενώ του προσδόθηκε και ο χαρακτηρισμός του «πιστού υπηρέτη του συστήματος», τίτλος καθόλου τιμητικός και μάλλον ατυχής.

 

 

 

 

Πριν από τη δημοσίευση του βιβλίου «Μαρτυρία: Τα απομνημονεύματα του Ντμίτρι Σοστακόβιτς»[i], το οποίο εξέδωσε ο Σόλομον Βολκώφ κατ’ εντολή του Σοστακόβιτς, όπως διατείνεται ο Βολκώφ, μετά το θάνατο του συνθέτη, υπήρχε διάχυτη η πεποίθηση ότι ο Σοστακόβιτς ήταν ένας άνθρωπος που δεν αποδοκίμαζε φανερά το σοβιετικό καθεστώς. Αυτή η άποψη ήταν διαδεδομένη στη Δύση.

Το βιβλίο αυτό του Βολκώφ ξεκίνησε μία σειρά από διενέξεις στο μουσικό κόσμο όχι μόνο της τότε Σοβιετικής Ένωσης αλλά και στη διεθνή μουσική και μουσικολογική κοινότητα. Υπήρχαν συγκεχυμένες πληροφορίες σχετικά με την αυθεντικότητά του ενώ αρκετοί μουσικολόγοι διατείνονταν ότι το βιβλίο ήταν πλαστό. Όσο περνούσε ο καιρός και η Σοβιετική Ένωση αποδυναμωνόταν, παρατηρούνταν το φαινόμενο όλο και περισσότεροι άνθρωποι να παραδέχονται ότι είχαν αναγκαστεί να αποκηρύξουν το βιβλίο του Βολκώφ υπό το φόβο της τιμωρίας από τις αρχές. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ ο γιος του Σοστακόβιτς, Μαξίμ, είχε δηλώσει ότι το βιβλίο είναι πλαστό, αργότερα και μετά την εγκατάσταση του στη Δύση, δήλωσε ευθαρσώς ότι θεωρούσε το βιβλίο πέρα για πέρα γνήσιο.

Ο Σοστακόβιτς ήρθε σε ευθεία αντιπαράθεση και έπεσε σε δυσμένεια από το Σοβιετικό καθεστώς τρεις φορές κατά τη διάρκεια της ζωής του. Και τις τρεις αυτές φορές είχε αναγκαστεί να υπαναχωρήσει λόγω της αδυναμίας του να αντιπαρατεθεί με τον κρατικό μηχανισμό. Αυτά τα τρία περιστατικά θα αναλυθούν διεξοδικά παρακάτω. Παρ’ όλα αυτά, για να μπορέσει κανείς να αντιληφθεί την πορεία των γεγονότων θα πρέπει να έχει μία σφαιρική εικόνα για το σοβιετικό περιβάλλον της εποχής.

Σύντομο ιστορικό

Με τον γιο του Μαξίμ Σοστακόβιτς (πηγή: Shostakovich: a life remembered)

Ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς γεννήθηκε το 1906 και έλαβε τα πρώτα επίσημα μουσικά μαθήματα στο Ωδείο της Αγίας Πετρούπολης (Λένινγκραντ), στο οποίο εισήλθε το 1919. Αξίζει να σημειωθεί ότι το μόνο μάθημα στο οποίο δεν βαθμολογήθηκε με υψηλό βαθμό κατά τα χρόνια των σπουδών του ήταν το μάθημα της Μαρξιστικής θεωρίας. Η Συμφωνία αρ. 1 , που αποτέλεσε το έργο του για το δίπλωμα σύνθεσης, παίχθηκε για πρώτη φορά στις 12 Μαΐου 1926 από την Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λένινγκραντ υπό τη διεύθυνση του Νικολάι Μάλκο. Το έργο αυτό είχε μεγάλη επιτυχία και μάλιστα παίχθηκε από τη Φιλαρμονική του Βερολίνου υπό τη διεύθυνση του Μπρούνο Βάλτερ την ίδια χρονιά.

Η φήμη του Σοστακόβιτς άρχισε να εξαπλώνεται ενώ η δημιουργική του προσπάθεια συνεχιζόταν με αμείωτη ένταση. Στη περίοδο μεταξύ 1926 και 1934 ο συνθέτης έγραψε αρκετά έργα αλλά σίγουρα η σύνθεση και η πρεμιέρα της όπερας του Λαίδη Μάκβεθ του Μτσένσκ υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα εκείνης της περιόδου. Η πρεμιέρα του έργου έλαβε χώρα το 1934 και οι κριτικές ήταν διθυραμβικές. Παρ’ όλα αυτά, η Λαίδη Μάκβεθ ήταν το έργο που έφερε σε αντιπαράθεση τον Σοστακόβιτς με το Σοβιετικό κράτος, όπως θα δούμε αναλυτικότερα παρακάτω.

Με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Σοστακόβιτς βρέθηκε στη δίνη του πολέμου αφού έζησε την πολιορκία του Λένινγκραντ . Υπηρέτησε μάλιστα και ως πολιτοφύλακας - πυροσβέστης (ήθελε να καταταγεί στο στρατό αλλά η υπερβολική του μυωπία δεν το επέτρεψε). Τελικώς, πείσθηκε να μεταβεί στην πόλη Σαμάρα όταν πλέον η κατάσταση στο Λένινγκραντ ήταν σε οριακό σημείο. Κατά τη διάρκεια του πολέμου ολοκλήρωσε και τη Συμφωνία αρ. 7 Λένινγκραντ, ένα έργο με σαφή πατριωτικό χαρακτήρα. Το 1943 εγκαταστάθηκε στη Μόσχα, όπου και έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του.

Ο κρατικός παρεμβατισμός και το σκληρό Σοβιετικό κράτος έδειξε για άλλη μία φορά το πρόσωπο του κατά τη διάρκεια του 1948. Εκείνη τη χρονιά, ο Ζντάνοφ, ένας έμπιστος συνεργάτης του Στάλιν διοργάνωσε μία ενορχηστρωμένη επίθεση εναντίον του Σοστακόβιτς αλλά και άλλων σημαντικών Ρώσων συνθετών.

Η δικαίωση για τους συνθέτες αυτούς δεν ήρθε παρά μετά από δέκα χρόνια, το 1958. Ο Σοστακόβιτς ανακηρύχθηκε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης το 1960.

Το 1962 προέκυψε μία ακόμη, η τελευταία στη ζωή του συνθέτη, σύγκρουση με το Σοβιετικό καθεστώς. Ο λόγος ήταν η Συμφωνία αρ.13 Μπάμπι Γιαρ και συγκεκριμένα οι στίχοι του ομώνυμου ποιήματος του Γεφτουσένκο, τους οποίους είχε χρησιμοποιήσει ο Σοστακόβιτς.

Μετά από αρκετά προβλήματα υγείας που τον ταλαιπώρησαν κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Σοστακόβιτς πέθανε στη Μόσχα, στις 9 Αυγούστου 1975 από καρκίνο στον πνεύμονα. 

 

ολόκληρο το κείμενο εδώ

πηγή: Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος

 

Το Λογοτεχνία και Σκέψη διαβάζει: Μ. Καραγάτσης, Το Χαμένο Νησί - φανταστική νουβέλα

(Το πρώτο του φετινού καλοκαιριού!)

Μ. Καραγάτσης, Το Χαμένο Νησί - φανταστική νουβέλα

ξυλογραφίες: Γ. Βελισσαρίδης

Βιβλιοπωλείον της Εστίας / φωτογραφική ανατύπωση: Real News, 2014

 

   Πρόσφατα σε μια ιδιωτική συνομιλία στο Facebook σχετικά με το μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση "Γιούγκερμαν", ένας καλός φίλος και νέος συγγραφέας σχολίασε ότι "το καλύτερο στοιχείο του (Μ. Καραγάτση) ειναι ο σαρκασμός του και ένα είδος έντιμου πεσιμισμού. Αυτό τον κάνει σπουδαίο.". Και πράγματι, ελάχιστα να έχεις διαβάσει από τα έργα του Καραγάτση αβίαστα θα καταλήξεις σε αυτό το συμπέρασμα. Στο βιβλίο μάλιστα, που εγκαινιάζει την καλοκαιρινή αναγνωστική περίοδο για το ιστολόγιό μας, το "Χαμένο Νησί", αυτός ο πεσιμισμός είναι διάχυτος. Αν μάλιστα, υπολογίσουμε και το θέμα που καταπιάνεται ο συγγραφέας, δηλαδή την ιστορία ενός νησιού το οποίο μετά από τις κατάρες που δέχθηκε από μια τυφλή γριά με υπερφυσικές δυνάμεις, έγινε πλωτό και άρχισε να ταξιδεύει μαζί με τους κατοίκους του, τότε βλέπουμε ξεκάθαρα ότι ο πεσιμισμός του Καραγάτση που σε άλλα έργα του χρησιμοποιείται για να παρουσιάσει τις σκοτεινές πλευρές της κοινωνίας ή ορισμένων τύπων ανθρώπων, εδώ αποκτά ουσιαστική συμμετοχή και ενεργό ρόλο στη δόμηση του κειμένου.

   Πέρα από την παραπάνω παρατήρηση, το "Χαμένο Νησί" είναι ένα έργο με όλα τα γνώριμα χαρακτηριστικά  του καραγατσικού, ας μου επιτραπεί αυτή η λέξη, έργου. Ο έρωτας, ο θάνατος, η ψυχολογία, η κοινωνική κριτική  - όχι πάντα φανερή, η Πτώση ανθρώπων και κοινωνίας, ο πεσιμισμός και η τραγικότητα της εποχής αλλά και της ψυχοσύνθεσης του συγγραφέα, καθώς και η φύση πρωταγωνιστούν, σε μια νουβέλα που επάξια έχει κατακτήσει την θέση της στη σύγχρονη λογοτεχνία του Φανταστικού στην Ελλάδα, χωρίς όμως να περιορίζεται σε αυτό το είδος. 

Ειρηναίος Μαράκης 

 

 "Σαχλό αστείο η ζωή, φάρσα γεννημένη στο στρεβλό κύτταρο του σπόρου της ανυπαρξίας..."

"Κάθησα σε μια μεγάλη πέτρα, να ξαποστάσω απ' τον ανήφορο πριν πάρω την κατηφοριά της ρεματιάς. Χάθηκε το μάτι μου στην έκταση του πελάγου. Και δεν ξέρω πως, - ήταν η ώρα στοχαστική, κ΄ η μοναξιά, κι' ο τόπος, - έφυγε κ΄η ψυχή μου, πισωδρόμησε στα υγρά και στεγνά μονοπάτια της περασμένης μου ζωής, γύμνωσε τον εαυτό μου, και τον έκρινε και στοχάστηκε.
Τριανταοχτώ χρονών. Πέρασαν τα νιάτα με τα όνειρα, κυλάει ο χρόνος που φέρνει το μεστωμένο άντρα στο κατόφλι του χινοπώρου. Τα γερατιά; Είναι ακόμα μακριά. Μα που είναι και τα νιάτα; Τι απομένει από την φλόγα της ψυχής, αυτή που φώτιζε τη ζωή με αντιφεγγίσματα πορφυρά; Τι κέρδισα, τι έχασα στο μεγάλο τριανταοχτάχρονο παζάρι της ζωής μου;
Και τότε είδα, και τότε ένιοσα-καθώς ο ήλιος του απομεσήμερου έγυρε κουρασμένος στο δρόμο της νυχτός-πως κύλησαν ανόητα τα χρόνια τα τριανταοχτώ , πως σπαταλήθηκαν δίχως λογισμό και κρίση, δίχως στοχασμό και πείρα, δίχως ηδονή και πίκρα, σε μια τελμάτωση ζωής καθημερινής, καθεωρινής, κουρντισμένης ωσάν ρολόϊ μ΄ελατήρια που δεν λένε να σπάσουν ποτέ. Σπατάλησα τα κερδητά μου δίχως να τα χαρώ. Κ' ήταν ζημιές τα κέρδη, κέρδη οι ζημιές, που ισοσκέλιζαν απελπιστικά όλα τα φύλα του μεγάλου βιβλίου... Καμιά μεταφορά εις νέον. Καμιά ανωμαλία στους λογαριασμούς. Κατάντησε μαγαζάκι η επιχείρηση, που πούλαγε αφιόνι με δράμι σ΄όσους ήθελαν να αποχτηνωθούν, όπως εγώ, όπως ο κόσμος όλος...."