Έφυγε (ή μάλλον δολοφονήθηκε) κι ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος του Οδυσσέα και
των Κυθήρων. Οι κακοπαιγμένοι "θίασοι" μένουν. Σαν μην έχουν τελειωμό
τα πάθη αυτού του κόσμου..
Λογοτεχνία και Σκέψη
Ο σκηνοθέτης παρασύρθηκε από μοτοσικλέτα στην Δραπετσώνα κατά τη διάρκεια γυρισμάτων.
Στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου Metropolitan άφησε την τελευταία του πνοή o μεγάλος έλληνας σκηνοθέτης Θεόδωρος Αγγελόπουλος
που τραυματίστηκε σε τροχαίο ατύχημα που συνέβη λίγο πριν τις 7 το
απόγευμα της Τρίτης στον περιφερειακό δρόμο της Δραπετσώνας .Ο
σκηνοθέτης υπέστη βαριές εγκεφαλικές κακώσεις και οι γιατροί
προβληματίστηκαν για το αν θα έπρεπε να υποβληθεί ή όχι σε χειρουργείο.
Σημειώνεται ότι στο ΕΚΑΒ, διεξάγεται ΕΔΕ ώστε να διευκρυνιστούν τα αίτια της καθυστέρησης του ασφενοφόρου, στο σημείο του ατυχήματος.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες ο σκηνοθέτης βρισκόταν στο σημείο για γύρισμα ταινίας και τη στιγμή που διέσχιζε το οδόστρωμα παρασύρθηκε από ιδιωτική μοτοσικλέτα που οδηγούσε ειδικός φρουρός ο οποίος ήταν εκτός υπηρεσίας και τραυματίστηκε ελαφρά.
Την διερεύνηση των συνθηκών υπό τις οποίες συνέβη το δυστύχημα έχει αναλάβει η Τροχαία Κορυδαλλού στην οποία πρόκειται να δώσει κατάθεση ο ειδικός φρουρός. Οπως ανέφεραν αξιωματικοί της Τροχαίας το περιστατικό συνέβη σε μια απόσταση περίπου 30 μέτρων από την έξοδο του πρώτου τούνελ στο δρόμο με κατεύθυνση προς Κερατσίνι σε ένα επικίνδυνο, όπως το χαρακτηρίζουν σημείο, λόγω της συχνότητας των τροχαίων ατυχημάτων που γίνονται εκεί. Παράλληλα στο «μικροσκόπιο» θα μπουν οι εικόνες από κάμερα κλειστού κυκλώματος που βρίσκεται στο τούνελ και ενδεχομένως έχει καταγράψει την σκηνή του δυστυχήματος
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Παντελής Καψής με την αναγγελία του θανάτου του κορυφαίου έλληνα σκηνοθέτη δήλωσε: «Ολοι πενθούμε για τον μεγάλο Ελληνα που με το έργο του τίμησε την πατρίδα μας».
«Ξεχάστε με στη θάλασσα»
«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας/ Είμαι επισκέπτης/ Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά/ κι έπειτα δεν μου ανήκει/ Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"/ Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία/ Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε/ Ότι δεν έχω καν όνομα/ Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο/ Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω/ Ξεχάστε με στη θάλασσα/ Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία».
Αυτό είναι το σημείο όπου εδώ και χρόνια βρισκόταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος που γεννήθηκε το 1936 στην Αθήνα και σπούδασε νομικά και κινηματογράφο στο Παρίσι. Αφού πέρασε από τον χώρο της κριτικής (εφημερίδα «Αλλαγή», περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος») ο σημαντικότερος σύγχρονος πρεσβευτής του ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό, είχε βραβευθεί με ό,τι σημαντικό υπάρχει στον χώρο του κινηματογράφου: Χρυσός Φοίνικας στο φεστιβάλ Κανών για το «Μια αιωνιότητα και μια ημέρα», μεγάλο βραβείο της επιτροπής για το «Βλέμμα του Οδυσσέα» στο ίδιο φεστιβάλ, Χρυσός Λέων για τον «Μεγαλέξανδρο» στο φεστιβάλ Βενετίας. Ο Αγγελόπουλος έφυγε αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στον ελληνικό πολιτισμό. Τον πολιτισμό στον οποίο πίστευε, τον πολιτισμό για τον οποίο στεναχωριόταν τόσο πολύ και μέσα από την καρδιά του για την τωρινή κατάντια του.
«Ζούμε μια περίοδο που θα την ονόμαζα μοναδική, όχι με την καλή έννοια αλλά με την αρνητική της» είχε πει πέρσι, τέτοια εποχή στο Βήμα ο Αγγελόπουλος. «Έχω αρκετά χρόνια πίσω μου και τέτοιο πράγμα δεν το έχω ξαναζήσει. Ακόμα και στην περίοδο του Εμφυλίου, στην περίοδο της δικτατορίας ή και στην Κατοχή, ακόμα και τότε τα πράγματα είχαν μια δυναμική περίεργη, μια δυναμική υπόγεια, που δούλευε. Υπήρχε μια αντίσταση, υπήρχαν συγκρούσεις με ιδεολογικό περιεχόμενο, υπήρχε η αναζήτηση ενός καλύτερου κόσμου. Όταν είχαμε χούντα, πιστεύαμε ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει και ότι τα πράγματα θα ανοίξουν. Πιστέψαμε σε αυτό που έμοιαζε ότι πάει να πάει να γίνει και ποτέ δεν έγινε».
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κατόρθωσε να φθάσει σε αυτό το σημείο εξουσίας και αναγνώρισης, καλλιεργώντας υπομονετικά αλλά και πεισματικά την μοναδική αισθητική και γλώσσα του μέσα από μια σειρά ταινιών που αποτυπώνουν την εικόνα και την Ιστορία της Ελλάδας του. Της Ελλάδας μας. Μιας Ελλάδας που υπάρχει δίπλα μας αλλά που χωρίς τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου ίσως να μην γνωρίζαμε ποτέ. Της Ελλάδας στην «Αναπαράσταση», της Ελλάδας στον «Θίασο», της Ελλάδας στις «Μέρες του '36», της Ελλάδας στον «Μεγαλέξανδρου», στον «Μελισσοκόμο» και στο «Βλέμμα του Οδυσσέα».
Οι σκηνές στο χιόνι από την ταινία «Ο θίασος»
«Είμαι ένας άνθρωπος που ανήκει σε μια γενιά που έχει περάσει από συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους με όλες τις έννοιες και με την απήχηση του ιστορικού παρόντος της εκάστοτε εποχής πάνω στην καθημερινότητα» είχε πει στο Βήμα ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. «Θεωρώ ότι δεν μπορείς να μένεις εκτός και αυτή είναι η ουσιώδης διαφορά της δικής μου γενιάς κινηματογραφιστών με την σημερινή».
Από την ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου «Αναπαράσταση»
Συνέντευξη του Θόδωρου Αγγελόπουλου στο ψηφιακό κανάλι της Δημόσιας Τηλεόρασης και στον δημοσιογράφο Δημήτρη Τρίκα με αφορμή την ταινία του «Η σκόνη του χρόνου» (2008)
Μέρος 1
Μέρος 2
Μέρος 3
Σημειώνεται ότι στο ΕΚΑΒ, διεξάγεται ΕΔΕ ώστε να διευκρυνιστούν τα αίτια της καθυστέρησης του ασφενοφόρου, στο σημείο του ατυχήματος.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες ο σκηνοθέτης βρισκόταν στο σημείο για γύρισμα ταινίας και τη στιγμή που διέσχιζε το οδόστρωμα παρασύρθηκε από ιδιωτική μοτοσικλέτα που οδηγούσε ειδικός φρουρός ο οποίος ήταν εκτός υπηρεσίας και τραυματίστηκε ελαφρά.
Την διερεύνηση των συνθηκών υπό τις οποίες συνέβη το δυστύχημα έχει αναλάβει η Τροχαία Κορυδαλλού στην οποία πρόκειται να δώσει κατάθεση ο ειδικός φρουρός. Οπως ανέφεραν αξιωματικοί της Τροχαίας το περιστατικό συνέβη σε μια απόσταση περίπου 30 μέτρων από την έξοδο του πρώτου τούνελ στο δρόμο με κατεύθυνση προς Κερατσίνι σε ένα επικίνδυνο, όπως το χαρακτηρίζουν σημείο, λόγω της συχνότητας των τροχαίων ατυχημάτων που γίνονται εκεί. Παράλληλα στο «μικροσκόπιο» θα μπουν οι εικόνες από κάμερα κλειστού κυκλώματος που βρίσκεται στο τούνελ και ενδεχομένως έχει καταγράψει την σκηνή του δυστυχήματος
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Παντελής Καψής με την αναγγελία του θανάτου του κορυφαίου έλληνα σκηνοθέτη δήλωσε: «Ολοι πενθούμε για τον μεγάλο Ελληνα που με το έργο του τίμησε την πατρίδα μας».
«Ξεχάστε με στη θάλασσα»
«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας/ Είμαι επισκέπτης/ Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά/ κι έπειτα δεν μου ανήκει/ Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"/ Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία/ Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε/ Ότι δεν έχω καν όνομα/ Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο/ Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω/ Ξεχάστε με στη θάλασσα/ Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία».
(ανέκδοτο ποίημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου γραμμένο το 1982 λίγο
πριν από την έναρξη συγγραφής του σεναρίου της ταινία «Ταξίδι στα
Κύθηρα»)
Οταν ένας σκηνοθέτης όχι μόνον δεν διαβάζει αλλά ούτε καν μετρά πια
τα βιβλία που γράφονται για αυτόν και το έργο του, τότε βρίσκεται στην
κορυφή.
Οταν για λογαριασμό μιας ταινίας, έχει την δυνατότητα να κτίσει και
μετά να γκρεμίσει ένα ολόκληρο χωριό _όπως έκανε με το «Λιβάδι που
δακρύζει»_ τότε βρίσκεται στην κορυφή. Στην Γαλλία, για μια και μόνον
ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, το «Ταξίδι στα Κύθηρα», έχει γραφεί 600
σελίδων (!) μελέτη για ντοκτορά η οποία στην συνέχεια εκδόθηκε στο
εμπόριο.
Οι τίτλοι έναρξης της ταινίας του με τίτλο «Το λιβάδι που δακρύζει»
Στην Ιαπωνία έγινε πάταγος όταν οι ταινίες του κυκλοφόρησαν σε ειδική έκδοση DVD η οποία εκτός των άλλων περιείχε απαγγελία -από τις τρεις κόρες του- ποιημάτων που έχει γράψει ο ίδιος. Στην βιβλιογραφία που τον αφορά θα βρούμε ακόμα και βιβλία στα κινέζικα (!) ενώ όποτε ανακοίνωνε έστω και μια ιδέα για ταινία, τότε η ταινία αυτομάτως γινόταν γεγονός στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη πολλά χρόνια πριν την ολοκλήρωσή της όπως ακριβώς συνέβη με την τελευταία του δημιουργία «Η άλλη θάλασσα» που δυστυχώς θα μείνει ανολοκλήρωτη.
Οι τίτλοι έναρξης της ταινίας του με τίτλο «Το λιβάδι που δακρύζει»
Στην Ιαπωνία έγινε πάταγος όταν οι ταινίες του κυκλοφόρησαν σε ειδική έκδοση DVD η οποία εκτός των άλλων περιείχε απαγγελία -από τις τρεις κόρες του- ποιημάτων που έχει γράψει ο ίδιος. Στην βιβλιογραφία που τον αφορά θα βρούμε ακόμα και βιβλία στα κινέζικα (!) ενώ όποτε ανακοίνωνε έστω και μια ιδέα για ταινία, τότε η ταινία αυτομάτως γινόταν γεγονός στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη πολλά χρόνια πριν την ολοκλήρωσή της όπως ακριβώς συνέβη με την τελευταία του δημιουργία «Η άλλη θάλασσα» που δυστυχώς θα μείνει ανολοκλήρωτη.
Αυτό είναι το σημείο όπου εδώ και χρόνια βρισκόταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος που γεννήθηκε το 1936 στην Αθήνα και σπούδασε νομικά και κινηματογράφο στο Παρίσι. Αφού πέρασε από τον χώρο της κριτικής (εφημερίδα «Αλλαγή», περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος») ο σημαντικότερος σύγχρονος πρεσβευτής του ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό, είχε βραβευθεί με ό,τι σημαντικό υπάρχει στον χώρο του κινηματογράφου: Χρυσός Φοίνικας στο φεστιβάλ Κανών για το «Μια αιωνιότητα και μια ημέρα», μεγάλο βραβείο της επιτροπής για το «Βλέμμα του Οδυσσέα» στο ίδιο φεστιβάλ, Χρυσός Λέων για τον «Μεγαλέξανδρο» στο φεστιβάλ Βενετίας. Ο Αγγελόπουλος έφυγε αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στον ελληνικό πολιτισμό. Τον πολιτισμό στον οποίο πίστευε, τον πολιτισμό για τον οποίο στεναχωριόταν τόσο πολύ και μέσα από την καρδιά του για την τωρινή κατάντια του.
«Ζούμε μια περίοδο που θα την ονόμαζα μοναδική, όχι με την καλή έννοια αλλά με την αρνητική της» είχε πει πέρσι, τέτοια εποχή στο Βήμα ο Αγγελόπουλος. «Έχω αρκετά χρόνια πίσω μου και τέτοιο πράγμα δεν το έχω ξαναζήσει. Ακόμα και στην περίοδο του Εμφυλίου, στην περίοδο της δικτατορίας ή και στην Κατοχή, ακόμα και τότε τα πράγματα είχαν μια δυναμική περίεργη, μια δυναμική υπόγεια, που δούλευε. Υπήρχε μια αντίσταση, υπήρχαν συγκρούσεις με ιδεολογικό περιεχόμενο, υπήρχε η αναζήτηση ενός καλύτερου κόσμου. Όταν είχαμε χούντα, πιστεύαμε ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει και ότι τα πράγματα θα ανοίξουν. Πιστέψαμε σε αυτό που έμοιαζε ότι πάει να πάει να γίνει και ποτέ δεν έγινε».
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κατόρθωσε να φθάσει σε αυτό το σημείο εξουσίας και αναγνώρισης, καλλιεργώντας υπομονετικά αλλά και πεισματικά την μοναδική αισθητική και γλώσσα του μέσα από μια σειρά ταινιών που αποτυπώνουν την εικόνα και την Ιστορία της Ελλάδας του. Της Ελλάδας μας. Μιας Ελλάδας που υπάρχει δίπλα μας αλλά που χωρίς τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου ίσως να μην γνωρίζαμε ποτέ. Της Ελλάδας στην «Αναπαράσταση», της Ελλάδας στον «Θίασο», της Ελλάδας στις «Μέρες του '36», της Ελλάδας στον «Μεγαλέξανδρου», στον «Μελισσοκόμο» και στο «Βλέμμα του Οδυσσέα».
Οι σκηνές στο χιόνι από την ταινία «Ο θίασος»
«Είμαι ένας άνθρωπος που ανήκει σε μια γενιά που έχει περάσει από συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους με όλες τις έννοιες και με την απήχηση του ιστορικού παρόντος της εκάστοτε εποχής πάνω στην καθημερινότητα» είχε πει στο Βήμα ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. «Θεωρώ ότι δεν μπορείς να μένεις εκτός και αυτή είναι η ουσιώδης διαφορά της δικής μου γενιάς κινηματογραφιστών με την σημερινή».
Από την ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου «Αναπαράσταση»
Συνέντευξη του Θόδωρου Αγγελόπουλου στο ψηφιακό κανάλι της Δημόσιας Τηλεόρασης και στον δημοσιογράφο Δημήτρη Τρίκα με αφορμή την ταινία του «Η σκόνη του χρόνου» (2008)
Μέρος 1
Μέρος 2
Μέρος 3
| Ανακοίνωση για τον θάνατο του Θεόδωρου Αγγελόπουλου |
|
|
|
| 25.01.12 | |
 Το Νέο Αριστερό Ρεύμα αποχαιρετά με βαθιά θλίψη τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον αγαπημένο φίλο και σταθερό συμπαραστάτη των αγώνων του από τότε που ιδρύθηκε.
Ο
Θόδωρος Αγγελόπουλος έφυγε ξαφνικά, άδικα, αναίτια. Έφτιαχνε όμως ως
την τελευταία του στιγμή εικόνες, τις εικόνες της «Άλλης θάλασσας» με
θέμα της την ανεργία, τη μετανάστευση, τους κύκλους της ιστορίας και της
τέχνης. Για άλλη μια φορά σταθερός στις μεγάλες πατρίδες της τέχνης
του: τη μουσική, τον έρωτα και την επανάσταση. Μιας τέχνης που
αντιστεκόταν στην ευκολία, που πρότεινε τα μεγάλα οράματα και βάθαινε
στα μεγάλα θέματα της ανθρώπινης κατάστασης.
Διεθνώς αναγνωρισμένος και πολυβραβευμένος, αυτός ο ποιητής της εικόνας, συντρόφεψε τους
αγώνες και τις αγωνίες του ελληνικού λαού στην πορεία του για μια
καλύτερη κοινωνία. Παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του αριστερός σε
διαρκή αναζήτηση της ιστορίας της επανάστασης και καθόρισε με την
καλλιτεχνική και βαθιά ανθρωπιστική, του ματιά την καλλιτεχνική και
ανθρώπινη οπτική εκατομμυρίων ανθρώπων. Εμείς θα έχουμε πολύτιμη
κληρονομιά τα μεγάλα του πλάνα που κρατούν μέσα τους τον παλμό της
ανθρώπινης ζωής που επιμένει να μάχεται για την αξιοπρέπειά της, να
μελετά και να προκαλεί την ιστορία, να ηττάται και να επιμένει, να
ερωτεύεται και να μένει μόνη, να ακούει τη μουσική που συνθέτουν οι
ελπίδες και οι αγώνες της.
Η
ξαφνική του απώλεια και το έργο του επανατοποθετεί με σύγχρονους όρους,
την ανάγκη συμπόρευσης των δυνάμεων της εργασίας, της προοδευτικής
διανόησης και του καλλιτεχνικού κόσμου, σε μια κοινή πορεία πολιτισμικής αναγέννησης ενάντια στο σύγχρονο σκοταδισμό και την πολιτιστική απαξίωση.
Νέο Αριστερό Ρεύμα, Αθήνα 25/1/2012
Υ.Γ.
Πριν από λίγα χρόνια, προτού ξεκινήσει τα γυρίσματα της «Σκόνης του
χρόνου», σε μια συζήτηση με μαθητές τον είχαν ρωτήσει πώς θέλει να τον
θυμούνται. Εκείνος χαμογελώντας απάντησε: «Το μόνο που ξέρω είναι το τι
θα κρατήσω εγώ φεύγοντας. Την εικόνα των σπιτιών στα
Ζαγοροχώρια καθώς τα αντίκριζα να ξεπροβάλλουν σιγά-σιγά καθώς
υποχωρούσε η πρωινή ομίχλη. Και τη φωνή ενός γέροντα που τραγουδούσε:
Μωρή κοντούλα λεμονιά, με τα πολλά λεμόνια, Βυσσανιώτισσα…».
Τώρα
η ομίχλη πύκνωσε, τα σπίτια στα Ζαγοροχώρια κλείστηκαν για πάντα μέσα
στα μάτια του Θόδωρου. Το τραγούδι όμως συνεχίζεται. Ακούτε; «Μωρή
κοντούλα λεμονιά…».
Βίντεο από ταινίες του:
Ο Θίασος (σκηνές)
Tο ταξίδι στα κύθηρα
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου