Το Ποίημα της Εβδομάδας: Σονέτο 66 του Σαίξπηρ, σε μετάφραση Βασίλη Ρώτα

Σονέτο 66
σε μετάφραση Βασίλη Ρώτα/Βούλας Δαμιανάκου*

 

M'  όλα αυτά απόκαμα, ζητάω ν' αναπαυτώ στο μνήμα:
να βλέπω, λέω, την αρετή ζητιάνα γεννημένη
το κούφιο Τίποτα φαιδρό με κορδωμένο βήμα,
την πίστη την αγνότερη χυδαία απαρνημένη,

 
 
την τιμημένη Υπεροχήν αισχρά παραρριγμένη,
την χάρη την παρθενικήν ωμά ξεπορνεμένη,
την τέλεια Ωραιότητα κακά εξευτελισμένη,
την Αξίαν από ανάπηρην κυβέρνια αχρηστεμένη,



 
την Τέχνη από την κρατική εξουσία γλωσσοδεμένη,
την Γνώση από τη σχολαστική Μωρία περιορισμένη,
την πιο απλήν Αλήθεια ηλίθια παρονομασμένη,
την Καλοσύνη στην κυρα-Κακία υποταγμένη.

*Σονέτο 66 - του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, εκδόσεις Επικαιρότητα

   Σε τούτη την ερωτική ποίηση τόσο ανυμνείται και εξιδανικεύεται ο Έρωτας από την ποιότητα που του δίνει ο ποιητής ανυψώνοντάς τον σε ανώτατη μορφή αγάπης, ολότελα ανιδιοτελή, χωρίς όρους και ανταλλάγματα. Τόσο πανανθρώπινη, θα λέγαμε παγκόσμια, πνευματικότητα παίρνει εδώ, που φαίνεται καθαρή η λατρεία του ωραίου ως υπέρτατης αξίας ζωής.

Σονέτο 97 Μοιάζει χειμώνας ο καιρός που έχω φύγει και τη χαρά του χρόνου έχασα, εσένα· πόσο σκοτάδι έχω νιώσει, πόσα ρίγη, πόσο Δεκέμβρη σε τοπία ερημωμένα. Κι ήταν ο απόδημος ο χρόνος καλοκαίρι, μεστό φθινόπωρο μέσα στο γέννημά του, που όλο της άνοιξης το λάγνο βάρος φέρει, σαν μήτρα πλήρης μες στο πένθος του θανάτου. Τόση πληθώρα, αποκύημα της λύπης ήταν για μένα, και καρπός χωρίς πατέρα· το καλοκαίρι ξέρει εσένα, κι όταν λείπεις όλα σωπαίνουν τα πουλιά στον άδειο αέρα. Κι αν κελαηδήσουν, λένε πένθιμο κανόνα, κι ωχρούν τα φύλλα με το φόβο του χειμώνα. Πηγή: www.lifo.gr