Η νύχτα που απαγάγαμε τον Ζακ Πρεβέρ
στο Γιάννη Στίγκα
Ήταν η νύχτα όμορφη και απαλή,
με λίγα σύννεφα και με πολλή βροχή.
Ήταν η νύχτα όμορφη,
με λίγη ησυχία και με πολλή σιωπή.
Ήταν η νύχτα που απαγάγαμε τον Ζακ Πρεβέρ.
Ένα σχέδιο έξυπνο και καλοκουρδισμένο. Επιμονή στην ακρίβεια και ο αιφνιδιασμός εξασφαλισμένος.
Μια εύκολη δουλειά για κάθε αναγνώστη.
Έτσι κι έγινε.
Τον αρπάξαμε στη στροφή του νυχτωμένου δρόμου.
Φιμωμένο τον φορτώσαμε στο πορτμπαγκάζ.
Τον πήγαμε στο παλιό, έρημο ελαιοτριβείο.
Και ύστερα μείναμε μόνοι μας.
—Γιατί με απήγαγες;
—Δεν ξέρω.
(σιωπή)
—Ζακ Πρεβέρ, τι γνώμη έχεις για τις ανθρώπινες σχέσεις;
—Ααα, δύσκολο πράγμα πολύ οι ανθρώπινες σχέσεις…
(ησυχία)
— Ζακ Πρεβέρ, πες μου ένα τραγούδι
—Έχω χρόνια να τραγουδήσω…
(σιωπή)
—Περνάνε οι μέρες, δεν θα ζητήσεις λύτρα;
—Δεν το σκέφτηκα…
(ησυχία)
— Μα πρέπει, να ζητήσεις λύτρα, αλλιώς ποιο το νόημα να μ’ απαγάγεις;
—Από ποιον να ζητήσω λύτρα, είσαι χρόνια τώρα νεκρός…
(σιωπή)
—Από τον εκδότη μου;
—Χμμ
—Από την ιστορία της λογοτεχνίας;
—Χμμ
Ζακ Πρεβερ, έχω γράψει ένα ποίημα. Θες να το δεις;
—Μ’ ακούς;
—Μ’ ακούς;
(Σιωπή)
(ησυχία)
(σιωπή)
Και έτσι καθόμαστε,
αντικριστά σε δυο καρέκλες,
χρόνια τώρα, αμήχανα,
με τον καιρό να στάζει ανάμεσά μας
προσπαθώντας να αποφύγουμε
ο ένας το βλέμμα του άλλου.
http://tsalapatis.blogspot.com/
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου