Οι "Εμιγκρέδες" του Σλάβομιρ Μρόζεκ από τον Θεατρικό Κύκλο με τους Μανόλη Πουλή & Χάρη Αργυρόπουλο

Οι "Εμιγκρέδες" του Σλάβομιρ Μρόζεκ από τον Θεατρικό Κύκλο
με τους Μανόλη Πουλή & Χάρη Αργυρόπουλο

γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

   Λατρεύω τις στιγμές που προηγούνται μιας θεατρικής παράστασης. Είναι εκείνη η ιερή στιγμή, όπου ντύνομαι τα "καλά" μου λες και πηγαίνω σε γιορτή, όπου αποφεύγω να φάω και να πιώ το οτιδήποτε για να εξασκήσω σώμα και ψυχή μπροστά στις προκλήσεις του έργου, στις όποιες προκλήσεις και όπου μελετώ ενδελεχώς διάφορα σχόλια, κείμενα και παρατηρήσεις γύρω από το έργο και τον συγγραφέα του. Άσχετα εάν μετά, πολύ συνειδητά, ξεχνάω τι διάβασα - αφήνοντας το υποσυνείδητο να αναλάβει την υπόλοιπη δουλειά.

   Είναι μια παλιά συνήθεια που την ξεκίνησα ύστερα από τις υποδείξεις ενός φίλου μου θεατρολόγου, πριν κάμποσα χρόνια, και που την συνεχίζω πάλι κι ύστερα από καιρό. Αρχικά ξεκίνησε ως ένα πείραμα και για να είμαι ειλικρινής και με μία δόση χλευασμού απέναντι σε αυτό τον μεταφυσικό ιδεαλισμό ή και στον συντηρητισμό αν θέλετε, που εκπέμπει μια τέτοια άποψη και συνέχισε ως μία ανάγκη. Το σκεπτικό πίσω από όλο αυτό είναι πολύ απλό. Να γίνω ένα με τους ηθοποιούς, με το έργο και με το πνεύμα του συγγραφέα. Είναι μια ξεκάθαρη ασκητική πράξη αυτή. Αν δεν την δοκιμάσετε ίσως να μην καταλάβετε καν τι θέλω να πω.

      Ύστερα και με το τέλος του έργου ακολουθεί μια άλλη, διαφορετική και όμως τόσο όμοια με την προηγούμενη διαδικασία. Μια διαδικασία κάθαρσης και περισυλλογής. Ξεκινάει με μία βόλτα στους δρόμους της πόλης, στα ενετικά σοκάκια και στις πλατείες και συνεχίζει κάπου με ένα ποτό ή μάλλον με ένα ζεστό τσάι αφού για λόγους υγείας το ποτό έγινε πια ανάμνηση. Καμιά φορά το ποτό αντικαθίσταται με φαγητό, έτσι για να έρθω στα "ίσια" μου. Αυτά όταν παρακολουθώ ένα θεατρικό έργο μόνος μου, με παρέα ακολουθεί πάντα συζήτηση και για τους ίδιους λόγους, για την κατανόηση του έργου και για την προσωπική και συλλογική επικοινωνία με το πνεύμα του έργου. Ιδιαίτερα όταν είναι χειμώνας και βρέχει αυτή η διαδικασία φτάνει στα υπέρτατα όρια ψυχολογικής ηδονής. Ναι, εντάξει, φαίνεται κάπως αυτό αλλά μην ξεχνάμε ότι το θέατρο έχει ξεχωριστή, μυσταγωγική ιδιοσυγκρασία κι ανάγκες διαφέρουν από των άλλων τεχνών - ίσως μόνο ο χορός μπορέι να συγκριθεί μαζί του, Όταν μάλιστα το έργο που παρακολούθησα δημιουργεί εντυπώσεις, συναισθήματα και ανοίγει θέματα για συζήτηση, τότε... οι καλύτερε ςπροοπτικές ανοίγουν για εμένα και τους συνομιλητές μου.

    Υπάρχουν βέβαια και εκείνα τα θεατρικά έργα που μπορούν με μία λέξη τους, με μία κίνηση, μομφή ή επισήμανση να αναιρέσουν όλη αυτή την διαδικασία. Και θα την αναιρέσουν γιατί ο ίδιο το έργο, ο συγγραφέας του και φυσικά η απόδοσή του στη σκηνή είναι ανώτερες κάθε προσωπικής μυσταγωγίας και διάθεσης. Ένα από αυτά τα έργα είναι οι "Εμιγκρέδες" του Σλάβομιρ Μρόζεκ και συγκεκριμένα η θεατρική τους απόδοση από τον Θεατρικό Κύκλο που παρουσιάστηκαν τις τελευταίες μέρες στα Χανιά και στην Πύλη Σαμπιονάρα, σε σκηνοθεσία του Μανόλη Πουλή, σε μεταφραστική επιμέλεια της Αλεξάνδρας Στέφη και με τους Χάρη Αργυρόπουλο και Μανόλη Πουλή στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

     Η υπόθεση είναι του έργου είναι απλή. Δύο μετανάστες βρίσκονται να συγκατοικούν σε ένα υπόγειο. Ο ένας διανοούμενος, πολιτικός εξόριστος. Ο άλλος εργάτης, οικονομικός μετανάστης. Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Για τους ντόπιους, μέρα γιορτής. Γι’ αυτούς, απλώς άλλη μια μέρα σε ξένο τόπο. Μόνη διέξοδος τα όνειρα. Όσο αντέξουν κι αυτά. Είναι η ώρα που θα ξεδιπλωθούν οι φόβοι και οι αγωνίες μια τεράστιας και ετερόκλητης ομάδας ανθρώπων που διεκδικούν το μεγάλο όνειρο: να ζήσουν ελεύθεροι. Ο καθένας με τον τρόπο του, ο καθένας με τις αναμνήσεις του, χωρίς αυταπάτες, ψέματα, πικρία, τρομοκρατία, χωρίς... κι εδώ μπορείτε να συμπληρώσετε ότι θέλετε. Η καθημερινή μας συναναστροφή με τους χιλιάδες οικονομικούς μετανάστες και πολιτικούς πρόσφυγες της διπλανής πόρτας μπορέι να μας διδάξει πολλά και να γιατί αυτό το έργο δεν χρειάζεται καμία μυσταγωγία όπως αυτή που περιέγραψα για να αισθανθεί ο καθένας μας την αλήθεια του, ιδιαίτερα σε μία εποχή καφκική, οργουελική και τόσο μα τόσο αληθινά τρομακτική όπως η δική μας. Μην ξεχνάμε, αυτή την ώρα που εγώ σας γράφω από το ζεστό μου γραφείο, συνάνθρωποι μας δολοφονούνται στην Αμυγδαλέζα και χιλιάδες οικογένειες μεταναστών καθώς και μοναχικών ανθρώπων λιώνουν μέσα σε ανήλιαγα υπόγεια, σε φτωχικές κατοικίες, διεκδικώντας να ζήσουν κι αυτοί σαν άνθρωποι. Όπως ακριβώς κι οι πρωταγωνιστές του έργου που προτείνω σε όλες και όλους σας να το παρακολουθήσετε, όποτε και όταν το επαναφέρει στη θεατρική σκηνή των Χανίων ο Θεατρικός Κύκλος.

    Και θα σταματήσω εδώ. Θα αρκεστώ στο να επαινέσω την ομάδα που έφερε εις πέρας αυτή την εκπληκτική παράσταση, με τα μίνιμαλ στοιχεία, την αισθαντική και εξπρεσιονιστική αξιοποίηση του φωτισμού, με την υπέροχη και κατάλληλα ανά τις περιστάσεις χρήση της μουσική και φυσικά το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Δεν κρύβω ότι σε αρκετές σκηνές του έργου συγκινήθηκα και προβληματίστηκα είναι αυτό που για μένα που κάνει το Θέατρο μία από τις σπουδαιότερες των τεχνών. Η προσπάθεια, μάλιστα, μέσω αυτής της παράστασης να αξιοποιηθεί ο χώρος της Πύλης Σαμπιονάρα ως ένας χώρος για να παρουσιάζονται θεατρικές παραστάσεις είναι αξιέπαινος κι ενισχύσει την διαδικασία μύησης μας στον θεατρικό κόσμο - βέβαια η άσχημη ακουστική του χώρου δεν βοηθάει όσο θα ήθελε κανείς. Δεν παύει όμως να είναι μια πρόταση στην σωστή κατεύθυνση. Οι χώροι πολιτισμού της πόλης μας είναι για τους πολίτες και όχι για τους γάμους των μεγαλόσχημων και η θεατρική παράσταση των "Εμιγκρέδων" του Σλάβομιρ Μρόζεκ ανέδειξε αυτή την αναγκαιότητα.