Ποιήματα που τώρα γράφονται: 5 ποιήματα του Νίκου Χατζηιωάννου

φωτό: Μάριος Λώλος

Άστεγος

Εδώ θα μείνω να ξεκουραστώ

κάτω απ΄το λίγο φως μιας δημόσιας λάμπας.

 Πάνω στο παγκάκι τυλίγομαι στην ύπαρξή μου

κι έτσι νομίζω πως δεν κρυώνω.

Λίγη τροφή μέσα στη βρώμικη τσάντα μου

(φτωχή συγκομιδή μιας ατέλειωτης μέρας)

κι ένα όπλο κολλημένο στον κρόταφο.

Όταν θα έρθουν οι εχθροί μου να με βρουν,

θα τους πυροβολήσω με τη ζωή μου.

Μικρή εικόνα

Θα ’θελα με μιας

να μπορούσα  να τα καταλάβω όλα:

το νόημα του κόσμου,

τα πέρατα του σύμπαντος,

τις περίπλοκες κινήσεις των άστρων

Κυρίως όμως

αυτό που σκέφτεσαι,

όταν κοιτάζεις έξω απ’  το παράθυρο

και παίζεις  αφηρημένη με τα μαλλιά σου.

Ανατροπή

Λοιπόν ο έρωτας,

αυτή η απέλπιδα αποπλάνηση των σωμάτων,

οι δεκάρικοι λόγοι για την αιωνιότητα.

Κι αν ξαφνικά γινόμουν ό,τι μισούσες;

Πόσο μεγάλη έκπληξη όμως.

(Κι εγώ που νόμιζα ότι θα ζούσα

όλη μου τη ζωή μες στην αγάπη.)

Μαθήματα ανατομίας

Ακούγονται πυροβολισμοί

από το κέντρο της πόλης.

Οι επικοινωνίες έχουν διακοπεί

από προχτές και σήμερα

ο αδερφός μου δεν γύρισε απ’  τη δουλειά.

Του λείπει το ένα χέρι μα σ’ αυτό τον κόσμο

δεν υπάρχει λύπηση.

Μέσα στον πανικό της η γυναίκα μου

γεμίζει την μπανιέρα με νερό.

Ίσως αν βουλιάζαμε όλοι εκεί,

να αναδυθούμε μέσα απ’ τις ρωγμές της

σ’ έναν  άλλο τόπο, διαφορετικό.

Τέτοια θαύματα συμβαίνουν συχνά,

δεν είναι ασυνήθιστο.

Εν τω μεταξύ νυχτώνει και τα σκυλιά ουρλιάζουν.

Κάτω απ’ τις κουβέρτες τα παιδιά μου

προσπαθούν να μην κλάψουν.

Πώς να τα παρηγορήσεις

όταν το αντίπαλο δέος είναι ο θάνατος;

Εν τω μεταξύ νυχτώνει κι εγω δεν μπορώ

ούτε ένα ελάχιστο φως ν’ ανάψω.

Ώρες – ώρες έχει ο Θεός μια τεράστια φτέρνα

για να μας συντρίβει κι η γνώση

έρχεται καθυστερημένη

(πάντα το ίδιο κάνει)

Θα μάθουμε ανατομία πάνω

στα πτώματα αυτών που πιο πολύ αγαπήσαμε.

Εις έναν Θεόν

Αξύριστος μπροστά στον καθρέφτη

δε μοιάζεις πολύ

με τον εαυτό που θα ’θελες .

Γενικώς μεγαλώνουμε

επιτυχώς ή ανεπιτυχώς.

Δεν έχει σημασία

(έτσι κι αλλιώς στο τέλος

κανείς δε θα το θυμάται)

Επενδύουμε στον μέλλοντα χρόνο,

στις επερχόμενες γενιές

στις χαρές που είναι να  ’ρθουν.

Προσπαθούμε να  είμαστε ευχάριστοι στους άλλους

(ίσως και στον ίδιο μας τον εαυτό,

όταν οι συγκυρίες μας το επιτρέπουν)

Πιστεύουμε εις έναν Θεόν...

Πάντα με συγκινούσε αυτή η προσπάθεια

να μην πεθάνουμε οριστικά.

σχετικά με τον συγγραφέα Ο Νίκος Χατζηιωάννου γεννήθηκε το 1970 στη Νάουσα. Σπούδασε νεοελληνική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάζεται στη μέση εκπαίδευση, στα Χανιά. Είναι τακτικός συνεργάτης της μηνιαίας εφημερίδας - free press "Πυξίδα της Πόλης", που εκδίδεται στα Χανιά ανελλιπώς από το 2002. Οι "Μικρές ιστορίες" είναι το πρώτο του βιβλίο που εκδίδεται. Και εδώ μπορείτε να διαβάσετε το σύνολο των δημοσιεύσεων του στην εφημερίδα "Πυξίδα της Πόλης".

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ (2007) Μικρές ιστορίες, Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης "Πυξίδα της Πόλης" Συμμετοχή σε συλλογικά έργα (2004) 9 ΕΦ, Ελευθεροτυπία

Loading...