εκδόσεις Ίκαρος: Προσεχείς εκδόσεις Ιανουάριος – Ιούνιος 2013

από Εκδόσεις Ίκαρος

Το 2012 αποτέλεσε για τον Ίκαρο μία χρονιά σταθμό, καθώς κυκλοφόρησαν, με μεγάλη επιτυχία, τα πρώτα μας παιδικά βιβλία. Ο Δημήτρης Νόλλας και ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος εξέδωσαν τα νέα τους έργα στον Ίκαρο, ενώ τα διαθέσιμα ψηφιακά βιβλία αυξήθηκαν σημαντικά. Το 2013, έτος Καβάφη, ο Ίκαρος κλείνει τα 70 του χρόνια, ενώ θα παρουσιαστούν και οι πρώτοι τίτλοι στην σειρά σύγχρονης ξένης πεζογραφίας. Το πρώτο εξάμηνο της χρονιάς θα κυκλοφορήσουν επίσης δύο νέα μυθιστορημάτα από τον Δημήτρη Νόλλα και την Ντορίνα Παπαλιού, ενώ η παιδική μας σειρά θα συνεχίσει να εμπλουτίζεται με νέους τίτλους από τους αγαπημένους μας εικονογράφους. Ελπίζουμε να βρείτε τις εκδοτικές μας προτάσεις για τη νέα χρονιά ενδιαφέρουσες.

διαβάστε αναλυτικά για τις νέες εκδόσεις των εκδόσεων Ίκαρος 

Περιοδικό: Σοσιαλισμός από τα Κάτω: Σκληρό Jailhouse Rock

Κυκλοφορεί το νέο τεύχος του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω (Νο 96) με ευχή να είναι ευτυχισμένο το 2013 και φωτογραφία βγαλμένη από τον κόσμο των κόμικς με αυτό που εύχεται όλη εργατική τάξη.
H Mαρία Στύλλου στο άρθρο της «Σκάνδαλα και καπιταλισμός» με αφορμή τη Λίστα Λαγκάρντ εξηγεί ποια χρειάζεται να είναι η στάση της αριστεράς. Θυμίζει ότι τα σκάνδαλα είναι απόρροια του ίδιου του καπιταλισμού και τονίζει ότι μόνο η εργατική τάξη μπορεί να είναι η δύναμη κάθαρσης «για να τελειώνουμε και με τη σημερινή κυβέρνηση και τα σκάνδαλα της και με το σύστημα που στηρίζει».

Τον «Απεργιακό σίφουνα» του 2012 θυμίζει στο άρθρο του ο Γιώργος Πίττας. Αναφέρεται με περιεκτικό τρόπο στις μεγάλες μάχες που άνοιξαν τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα και τονίζει ότι το αίτημα για απεργίες διαρκείας έχει απλωθεί πέρα από την αντικαπιταλιστική αριστερά, ακόμα και σε ηγεσίες Ομοσπονδιών. Επίσης, θυμίζει τις αντιφασιστικές μάχες στους εργατικούς χώρους καθώς και τον πρωτοπόρο ρόλο των γυναικών στο εργατικό κίνημα.

Η παγκόσμια οικονομία συνεχίζει να βρίσκεται «Μπροστά σε γκρεμό» υπενθυμίζει ο Κώστας Σαρρής στο άρθρο του. Αφού σχολιάζει σκωπτικά τα βραβεία που μοιράζουν μεταξύ τους τα γεράκια της αγοράς από τον Τρισέ το 2007 μέχρι τον Ντράγκι και το Σαμαρά φέτος για τις «επιτυχημένες» πολιτικές τους, τονίζει ότι στην πραγματικότητα υπάρχει ορατή η περίπτωση μιας «κρίσης νο2», αντίστοιχου μεγέθους με την πρώτη το 2007-08. Εξηγεί ότι έχουν «στουμπώσει» τόσο η Κίνα όσο και η Γερμανία, ενώ υπάρχει κίνδυνος χρεοκοπίας από την Ισπανία μέχρι την Ιταλία. Τέλος, τονίζει ότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν πρόκειται να δώσει καμιά μακροπρόθεσμη λύση.

Ο Πάνος Γκαργκάνας στο άρθρο του «Μπορεί η αριστερά να κυβερνήσει;» θυμίζει ότι ακόμα και μια εκλογική νίκη της αριστεράς δεν εξασφαλίζει άμεσα τον έλεγχο πέρα από τα όρια του κοινοβουλίου αφού κανείς δεν ψηφίζει για το ποιος ελέγχει την οικονομία, τη Δικαιοσύνη και τους άλλους αστικούς θεσμούς. Αξιοποιεί προηγούμενες προσπάθειες για αριστερές κυβερνήσεις για να τονίσει ότι δεν φτάνει η ρητορική ότι η Αριστερά πρέπει να είναι δυνατή «στη Βουλή και στο Λαό», αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι ποιος ελέγχει ποιον. Το εργατικό κίνημα τους Υπουργούς ή το ανάποδο; Επισημαίνει τέλος ότι αυτό που δεν μπορεί να λείπει ή να είναι απλά προπαγανδιστικό ζήτημα είναι η επαναστατική στρατηγική.

O Θανάσης Καμπαγιάννης στο άρθρο του «Τα σταυροδρόμια του αντιφασισμού» εξηγεί ότι η είσοδος της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο και οι ρατσιστικές της επιθέσεις έχουν ξεσηκώσει ένα πανελλαδικό αντιφασιστικό κίνημα που έχει έρθει μπροστά σε διχάλες: τι θέση έχουμε σε σχέση με το αίτημα να βγει εκτός νόμου η ναζιστική συμμορία, πώς αντιμετωπίζουμε τον «μνημονιακό αντιφασισμό», πώς πρέπει να οργανωθούμε. Απαντάει σε αυτά τα ερωτήματα με βασικό πυρήνα της σκέψης του την ενεργοποίηση των οργανώσεων της εργατικής τάξης και της νεολαίας για τη συντριβή της φασιστικής απειλής.

Στο επόμενο άρθρο ο Λέανδρος Μπόλαρης γράφει για την Γερμανία από το 1923 στο 1933 όπου πέρασαν “Από την επαναστατική ελπίδα στη ναζιστική φρίκη” με το διορισμό του Χίτλερ σε Καγκελάριο. Εξηγεί πως από την μεγάλη ευκαιρία μιας δεύτερης επιτυχημένης επανάστασης όπως στη Ρωσία το 1923 φτάσαμε κάτω από τις αυτοκτονικές πολιτικές της ηγεσίας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και του ΚΚ στην επέλαση του ναζισμού. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η προσεχτική εξέταση της στάσης των καπιταλιστών και τονίζει ότι ο Χίτλερ ανέβηκε με μια "συγκρουσιακή συνεργασία" μαζί τους, μια διαδικασία που δεν ήταν αναπόφευκτη αν οι οργανώσεις της εργατικής τάξης τους είχαν σταματήσει με ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο.

Στο άρθρο του Νίκου Λούντου “Η επανάσταση στην Αίγυπτο” μπορούμε να διαβάσουμε πως εξελίσσονται οι μάχες κατά το δεύτερο χρόνο της επανάστασης που γκρέμισε το Μουμπάρακ. Το άρθρο καταρρίπτει με μια σειρά επιχειρήματα την άποψη ότι αυτό που έρχεται είναι ένας "ισλαμικός χειμώνας", δίνει την πραγματική εικόνα όσον αφορά την κίνηση της εργατικής τάξης, εξηγεί γιατί χρειάζεται η αριστερά να μην συμμετέχει σε συμμαχίες με απομεινάρια του καθεστώτος στο όνομα της "κοσμικότητας" και πατώντας πάνω στην Θεωρία της Διαρκούς Επανάστασης τονίζει χρειάζεται μια "δεύτερη επανάσταση" που θα ολοκληρώσει την πρώτη, μια επανάσταση σε σύγκρουση με τον ίδιο τον καπιταλισμό.

Eκατό δέκα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον καιρό που ο Λένιν έγραψε την περίφημη μπροσούρα "Τι να κάνουμε". Η Αργυρή Ερωτοκρίτου εξηγεί ότι ο Λένιν έγραψε αυτό το βιβλίο προσπαθώντας να ξεκαθαρίσει τρία βασικά ζητήματα: "ποιο θα έπρεπε να είναι το περιεχόμενο της πολιτικής των επαναστατών, τον τρόπο οργάνωσης των επαναστατών σε σχέση με το κίνημα και το σχέδιο για τη συγκρότηση μιας πανρωσικής πολιτικής εφημερίδας". Αναφέρεται ξεχωριστά στο καθένα από αυτά τα ζητήματα και θυμίζει ότι οι Μπολσεβίκοι ήταν μια οργάνωση "σάρκα από τη σάρκα της τάξης που δε σκέφτεται για αυτήν αλλά με αυτήν".

Το νέο τεύχος κλείνει με βιβλιοκριτικές και την επισκόπηση του περιοδικού τύπου των δύο τελευταίων μηνών. Παρουσιάζονται τα εξής βιβλία: "Ο θείος από την Αμερική, παραμύθι για τον μετανάστη" του Βασίλη Κρεμμυδά, "Γιατί ο Μαρξ είχε δίκιο" του Τέρι Ήγκλετον, "Να πάρουμε τη σκυτάλη - Διακήρυξη" των Μάικλ Χαρντ και Αντόνιο Νέγκρι, "Τόμι" του Αλέν Μπλοτιέρ και "Για την αλήθεια ή για το να λέμε την αλήθεια στην πολιτική", του Αντόνιο Γκράμσι.

Εργατική Αλληλεγγύη

Πνευματικά δικαιώματα και στα links;

Διαμάχη της ΑΕΠΙ με ιστότοπους για τη διάχυση πληροφοριών στο Διαδίκτυο

Του Χρηστου Συλλα

Με πιθανότητα που αγγίζει το 100%, είναι η μοναδική πράξη που δεν μπορείς να αποφύγεις όταν μπεις στο Ιντερνετ: να «κλικάρεις» πάνω σε links. Για να «μεταφερθείς», να παραπέμψεις, να προτείνεις, να μοιραστείς.

Οι σύνδεσμοι υπερκειμένου (ελληνιστί) είναι οι «νευρώνες» του Διαδικτύου· μέσω αυτών γίνεται ο διαμοιρασμός και η διάχυση πληροφοριών, ειδήσεων και πολιτιστικών προϊόντων. Μπορεί όμως ένα link να γυρίσει «μπούμερανγκ» σ’ αυτόν που το αναρτά; Πού ξεκινούν και πού τελειώνουν τα όρια της πνευματικής ιδιοκτησίας;

Εντοπίσαμε μια δικαστική διαμάχη η οποία αφορά links που παραπέμπουν σε έργα τα οποία προστατεύονται από δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας. Πρόσφατα, η Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Πνευματικής Ιδιοκτησίας  (www. aepi. gr) κατέθεσε μήνυση εναντίον του ιδιοκτήτη του site www. livemovies. gr  («ευρετήριο» ελληνικών εκπομπών και ταινιών) για ηθική βλάβη, διεκδικώντας αποζημίωση πολλών χιλιάδων ευρώ. Η υπόθεση προχώρησε, με αποτέλεσμα ο εισαγγελέας να διατάξει την έναρξη προκαταρκτικής εξέτασης για κακούργημα. Ο ισχυρισμός της ΑΕΠΙ εδράζεται στο ότι ορισμένα από τα links του livemovies καθιστούν «προσιτά στο κοινό» έργα για τα οποία η ΑΕΠΙ έχει δικαιοδοσία – και άρα νομιμοποιείται να ζητήσει άδεια, καθώς και το προβλεπόμενο αντίτιμο.

περισσότερα εδώ

Για τις συγχωνεύσεις των Δημοσίων Βιβλιοθηκών

της Μαρίας Ρούσσου, Πρόεδρος του Συλλόγου Υπαλλήλων Δημοσίων Βιβλιοθηκών

Το Υπουργείο Δ. Μεταρρύθμισης με έγγραφό του της 7.1.2013 ζητά στοιχεία των Δημοσίων Βιβλιοθηκών, μέσω του υπουργείου μας, για να τις «εξορθολογήσει» και συγκεκριμένα αναφέρει κατάργηση ΝΠΔΔ, συγχωνεύσεις, καταργήσεις κλπ  

Να κερδίσουν τι?

Να μειώσουν τις δαπάνες των Βιβλιοθηκών μας, που προσφέρουν θαυμάσιο, απαραίτητο και μετρήσιμο έργο, εξυπηρετώντας  εκατομμύρια  πολίτες, με  «αστρονομικές»  επιχορηγήσεις που κινούνται από 2.000 – 10.000 € ετησίως για κάθε βιβλιοθήκη?

Να μειώσει το προσωπικό που είναι στην πλειοψηφία από 1 (!) - 4 άτομα και παράγει έργο για 10?? το οποίο αμειβόταν και  αμείβεται με τις χαμηλότερες αποδοχές σ’ όλο το Δημόσιο?

Να καταργήσει τα Εφορευτικά Συμβούλια που είναι άμισθα και δεν κοστίζουν ούτε 1 €?

Το μόνο που μπορεί να  καταφέρουν  είναι να ακυρώσουν ότι έγινε χρόνια ολόκληρα με την εργατικότητα  ελάχιστων ρομαντικών  ευσυνείδητων που με περισσό μεράκι έκαναν τις βιβλιοθήκες οάσεις  πολιτισμού.

Ιδιαίτερα στις παρούσες συνθήκες για τον κόσμο οι βιβλιοθήκες μας είναι καταφύγιο και μόνη  διέξοδος σαν κέντρα πληροφόρησης, με ευρύτατη  -σφαιρική δράση. Και πιο ιδιαίτερα για άνεργους, μετανάστες κλπ ευπαθείς ομάδες .

Και η δια βίου μάθηση? Η κοινωνία της πληροφορίας?

Ας μας καλέσουν εν τέλει αρμοδίως  να τους εξηγήσουμε με στοιχεία ότι ο «εξορθολογισμός»  του  τομέα μας εν πολλοίς είναι άσκοπος  και χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Υποστήριξη θέλουν οι Βιβλιοθήκες μας,  όχι συρρίκνωση.

Και εν πάσει περιπτώσει ας «ακούσουν» τις «Βιβλιοθήκες» να μιλήσουν για τις Βιβλιοθήκες.

Μαρία Ρούσσου ,

Πρόεδρος του Συλλόγου Υπαλλήλων Δημοσίων Βιβλιοθηκών

Greek Libraries in a New World

Το #21 του ΝΤΟΥέΝΤΕ στα διαδικτυακά περίπτερα μας!

To #21 του ΝΤΟΥέΝΤΕ βρίσκεται στα διαδικτυακά μας περίπτερα από το πρωί.
Ξεφυλλίστε το και ας περιηγηθούμε μαζί του.

Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η

ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ

ΘΕΜΗΣ ΚΑΡΑΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ

Οι Μέρες του Φωτός

Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η

ΗΛΙΑΣ ΒΑΜΒΑΚΟΥΣΗΣ

Κάποια μέρα τα μάτια θα δουν ελεύθερα τα άλλα μάτια

Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η

Encardia, η πέτρα που χορεύει

ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΟΒΟΤΣΟΣ

Προβολές στο Πανόραμα Αντιφασιστικού Κινηματογράφου στα Χανιά

Ο πολιτιστικός σύλλογος: "ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ" δίνοντας συνέχεια στο Πανόραμα Αντιφασιστικού Κινηματογράφου ξεκινά τον Β' κύκλο των προβολών με υψηλής καλλιτεχνικής ποιότητας ταινίες.

Το πρόγραμμα των προβολών που θα γίνουν στην αίθουσα του Τ.Ε.Ε. (Νεάρχου 23, Χανιά) έχει ως εξής:

1. Mephisto (1982) του Istvan Szabo, Κυριακή 20/01, στις 8.00 μ.μ.
2. Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν (1962) του Antrei Tarkovsky, Κυριακή 27/01, στις 8.00 μ.μ.
3. Machuca (2004) του Andres Wood, Κυριακή 03/02, στις 8.00 μ.μ.
4. Punishment Park (1971) του Peter Watkins, Κυριακή 10/02 στις 8.00 μ.μ.

Λίγα λόγια για την κινηματογραφική ταινία Mephisto του Istvan Szabo: Η ταινία, εμπνευσμένη από τον μύθο του Φάουστ (και του Μεφιστοφελή), μάς μεταφέρει στο Βερολίνο του ’30, όπου ο Χέντρικ Χέφγκεν κάνει καριέρα ως ηθοποιός θεάτρου. Ο επιφανειακός φιλελευθερισμός και οι σοσιαλιστικές του ιδέες γρήγορα δίνουν τη θέση τους στην ανάγκη για κολακεία και εξουσία. Για να καθιερωθεί στον χώρο του συνεργάζεται με τους ναζί, που θα του προσφέρουν τη δύναμη που ζητά με οποιοδήποτε αντάλλαγμα. Ο Ναζισμός και η εξουσία τον τραβούν σαν μαγνήτης. Είναι αξιολύπητος και ταυτόχρονα επικίνδυνος.

Είναι ένας γερμανός πολίτης που έτυχε να ζει την περίοδο του Ναζισμού. Ο Ζάμπο με μπαρόκ αισθητική εξετάζει ενδελεχώς τις σχέσεις τέχνης και πολιτικής, εξουσίας και ηθικής. Αναπαριστά έξοχα τη δεκαετία του ’20 και του ’30. Οι εξαιρετικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών -ιδιαίτερα του πρωταγωνιστή Κλάους Μαρία Μπραντάουερ- και ένα ισορροπημένο σενάριο αφήνουν τον θεατή με δέος να αναρωτιέται γιατί εκατομμύρια ανθρώπων στη Γερμανία ενέδωσαν στην καινοφανή θεατρική απήχηση του Ναζισμού. Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Κλάους Μαν, η ταινία – μεταξύ πολλών άλλων διακρίσεων— κέρδισε και το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1982, ενώ βραβεύθηκε επίσης στο Φεστιβάλ των Κανών.

Λίγα λόγια για το Μεφίστο - Μυθιστόρημα μιας καριέρας (Mephisto – Novel of a Career) του Κλάους Μαν: Το έργο γραμμένο το 1936, εμφανίστηκε πρώτη φορά τον ίδιο χρόνο από τον εκδοτικό οίκο «Κβέριντο», στο Άμστερνταμ και μάλιστα στα γερμανικά. Ακολούθησαν μεταφράσεις του σε πολλές γλώσσες, μέχρι σήμερα έντεκα συνολικά. Στη Γερμανία κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1956 από τον οίκο «Ανασυγκρότηση», στο Ανατολικό Βερολίνο. Αργά, το καλοκαίρι του 1963, ο εκδοτικός οίκος «Νύμφενμπουργκερ» ανακοίνωσε την κυκλοφορία των έργων του Κλάους Μαν. Μέσα σ’ αυτά αναφερόταν και το Μεφίστο.

Στις 31 Μαρτίου 1964, ο Πέτερ Γκόρσκι, θετός γιος και κληρονόμος του ηθοποιού Γκούσταβ Γκρύντγενς, που είχε πεθάνει μισό χρόνο πριν, ξεκίνησε δικαστικό αγώνα στο Αμβούργο εναντίον του εκδοτικού οίκου, με σκοπό να εμποδίσει την κυκλοφορία του Μεφίστο στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας.



Με απόφαση στις 25 Αυγούστου 1965 δεν έγινε δεκτό το αίτημά του. Έτσι ο οίκος εξέδωσε δέκα χιλιάδες αντίτυπα. Ο Πέτερ Γκόρσκι άσκησε έφεση και προσπάθησε να δεσμεύσει την κυκλοφορία για μόνο έκδοση. Το ανώτερο δικαστήριο του Αμβούργου αποφάσισε, ότι το βιβλίο μπορεί να κυκλοφορεί ως τη στιγμή που θα διεξαγόταν η εκκρεμούσα κύρια δίκη με τον εξής πρόλογο του εκδότη:

«Για τον αναγνώστη,

Ο συγγραφέας Κλάους Μαν αυτοεξορίστηκε το 1933 για ιδιαίτερους λόγους και έγραψε το έργο αυτό το 1936 στο Άμστερνταμ. Από τη σκοπιά του τότε, και από μίσος για τη χιτλερική δικτατορία, δημιούργησε μια χρονικοκριτική εικόνα της ιστορίας του θεάτρου σε μορφή μυθιστορήματος. Και αν ακόμα δεν παραβλέπονται αναφορές σε πρόσωπα εκείνης της εποχής, πάντως αυτός πρωτ’ απ’ όλα έδωσε μορφή στα πρόσωπα του μυθιστορήματος με την ποιητική του φαντασία. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την κύρια μορφή του έργου. Έργα και σκέψεις που της αποδίδουν στο μυθιστόρημα, αντιστοιχούν οπωσδήποτε πολύ στη φαντασία του συγγραφέα. Γι’ αυτό πρόσθεσε στο έργο του τη δήλωση: «Όλα το πρόσωπα του έργου παριστάνουν τύπους, όχι πορτρέτα.
Ο εκδότης».
Το ίδιο δικαστήριο με απόφαση στην κύρια δίκη στις 9 Ιουνίου 1966 απαγόρευσε την κυκλοφορία ολόκληρου του μυθιστορήματος, ακόμα και με τον παραπάνω πρόλογο του εκδοτικού οίκου. Στην αναθεώρηση, στις 20 Μαρτίου 1968, το ανώτατο δικαστήριο επικύρωσε την απαγόρευση. Στα μέσα του 1968 ο οίκος υπέβαλε ένσταση στο Συνταγματικό Δικαστήριο. Η ένσταση έθιγε με πολλά παραδείγματα και θέματα διαδικασίας δημιουργίας, αλλά και ελευθερίας της τέχνης.

Η απόφαση βγήκε στις 24 Φεβρουαρίου 1971. Από τους έξι συνταγματικούς δικαστές τρεις βρήκαν την ένσταση ως βάσιμη και τρεις ως αβάσιμη. Σε περιπτώσεις ισοψηφίας η ένσταση απορρίπτεται. Έπειτα από δέκα χρόνια μια μεγάλη προσωπικότητα του θεάτρου, η σκηνοθέτιδα Αριάν Μνούσκιν, ξανάπιασε το κείμενο σε θεατρική μορφή. Το έργο παίχτηκε με εξαιρετική επιτυχία (πάνω από 200.000 θεατές) στο Τεάτρ ντυ Σολέιγ στη Βινσέν, κοντά στο Παρίσι, με μετακλήσεις στο Βερολίνο και τηλεοπτικές μεταδόσεις. Έτσι το έργο έγινε γνωστό σ’ ένα πολύ μεγάλο κοινό.

Η δίκη του Μεφίστο θεωρείται η πιο γνωστή λογοτεχνική δίκη της γερμανικής μεταπολεμικής περιόδου. Η σύγκρουση μεταξύ των κάποτε φίλων του Κλάους Μαν και του Γκούσταβ Γκρύντγενς την ονόμασαν «μονομαχία των νεκρών». Η διένεξη προκάλεσε μια μεταθανάτια αίσθηση εξαιτίας της πολιτικής της σημασίας. Η αλήθεια είναι ότι ο όσο ζούσε ο Γκούσταβ Γκρύντγενς δεν κατέφυγε σε δικαστήριο, αλλά είχε καταβάλει κάθε προσπάθεια από την εποχή που το έργο πρωτοεκδόθηκε στη Ανατολική Γερμανία το 1956 από τον οίκο «Ανασυγκρότηση», για να εμποδίσει τρεις με τέσσερεις εκδοτικούς οίκους να εκδώσουν το βιβλίο στη Δυτική Γερμανία.

Αγόρασε επίσης μέσω αντιπροσώπου όλα τα αντίτυπα που πέρασαν τα σύνορα και έφτασαν στη Δυτική Γερμανία. Η κανονική μήνυση όπως είπαμε έγινε από το θετό γιο του. Αξίζει να σημειωθεί επίσης ότι μετά την αυτοκτονία του Κλάους Μαν στις Κάννες το 1949, έξι εκδότες που ήρθαν σε συνεννόηση με την Έρικα Μαν για να εκδώσουν το βιβλίο υπαναχώρησαν αφού επιλύθηκαν από φίλους και δικηγόρους του Γκούσταβ Γκρύντγενς.

Παραθέτουμε εδώ το κείμενο που ο Κλάους Μαν έστειλε το 1936 στην εφημερίδα «Παρισινή Ημερησία», όταν αυτή παρουσίασε το έργο με τον τίτλο Μυθιστόρημα - κλειδί.

«Αξιότιμη σύνταξη,

Μεγάλη είναι η χαρά μου, που το πρώτο μυθιστόρημα που εμφανίζεται στην επιφυλλίδα της θαρραλέας, δυνατής και ζωντανής νέας εφημερίδας σας «Παρισινής Ημερησίας», είναι το Μεφίστο μου.
Πρέπει όμως να σας βεβαιώσω –και κυρίως τους αναγνώστες μας- ότι η χαρά μου μειώθηκε κάπως από τον ξαφνικό και καθόλου πετυχημένο τρόπο με τον οποίο αναγγέλλετε το μυθιστόρημά μου στην εφημερίδα σας. Όχι δίχως φόβο πρόσεξα την επικεφαλίδα της προαγγελίας σας: «ένα μυθιστόρημα - κλειδί». «Μυθιστόρημα κλειδί»; Πότε κάποιος συγγραφέας, που άξιζε ενός τέτοιου τίτλου έγραψε κάτι, που θα ήθελε να το έβλεπε διακοσμημένο με αυτόν τον όχι τόσο τιμητικό χαρακτηρισμό; Πρέπει να διαμαρτυρηθώ –για το κύρος του φύλλου σας, για τους αναγνώστες μας, που είναι πολύ απαιτητικοί, για να διασκεδάζουν με «μυθιστορήματα – κλειδιά». Τελικά ακόμα και για το δικό μου κύρος. Βρίσκομαι στην ανάγκη να δηλώσω επίσημα: Δεν είχα πρόθεση να διηγηθώ την ιστορία κάποιου συγκεκριμένου ανθρώπου όταν έγραφα το Μεφίστο, μυθιστόρημα μιας καριέρας. Ήθελα να παραστήσω έναν τύπο και μαζί του τα διάφορα περιβάλλοντά του (το μυθιστόρημά μου δεν αναφέρεται μόνο στο «φασισμό»), τις κοινωνιολογικές και πνευματικές προϋποθέσεις, που πρωτ’ απ’ όλα έκαναν δυνατή μια τέτοια άνοδο.
Στην προαγγελία σας γράφεται, δυστυχώς, ότι το Μεφίστο μου έχει τα χαρακτηριστικά ενός συγκεκριμένου επιτυχημένου ηθοποιού στη σημερινή Γερμανία. Δεν θα επαναλάβω τ’ όνομα του εδώ. Μα, αυτόν τον ηθοποιό πραγματικά τον ήξερα. Αλλά τι μπορεί να σημαίνει σήμερα για μένα; Ίσως μια προσωπική απογοήτευση. Ίσως ούτε αυτό… Έπεσα τόσο χαμηλά, ώστε να γράφω μυθιστορήματα για ιδιαίτερα πρόσωπα; Η απογοήτευσή μου, ο θυμός μου, ο πόνος μου, είναι τόσο άσκοποι, τόσο «ιδιωτικοί», που ν’ ασχολούμαι με πρόσωπα, που τους κρατάω για τον ένα ή τον άλλο λόγο κακία και εκδικούμαι πάνω τους με τη μορφή μυθιστορήματος – κλειδιού;
Ο πόνος μου, ο θυμός μου, η αγανάκτησή μου, έχουν μεγαλύτερους στόχους απ’ ό,τι ένας ορισμένος ηθοποιός θα μπορούσε να είναι, κι ας έφτασε στο αξίωμα του διευθυντή θεάτρου. Αν τις εμπειρίες και τα συναισθήματα, που συσσώρευσαν τρία πικρά χρόνια για μας, τα συγκέντρωσα σε μια –όπως άλλωστε ελπίζω - όχι μόνο αγωνιστικά φτιαγμένη, μα ακόμα επικά σχηματισμένη μορφή - αν τα συμπυκνώσω σε μια μορφή – τότε αυτό μπορεί να συμβεί μόνο σε μια ποιητική, αντιπροσωπευτική: μόνο σε μια επινοημένη μορφή.
Όχι, ο Μεφίστο μου δεν είναι αυτός ή εκείνος. Μέσα του συντρέχουν πολλών ειδών «χαρακτηριστικά» μαζί. Εδώ δε πρόκειται για «πορτρέτο» αλλά για ένα συμβολικό τύπο• ο αναγνώστης θα κρίνει, αν ακόμα αυτός είναι άνθρωπος ζωντανός, θεωρημένος και σχηματισμένος ποιητικά.
Ο αναγνώστης, που του απευθύνω αυτές τις γραμμές με εμπιστοσύνη –θέλω να υποθέσω- θα διαπίστωνε, ακόμα και χωρίς τη δήλωσή μου αυτή, ότι το διηγηματικό μου έργο άστοχα χαρακτηρίζεται σαν «μυθιστόρημα – κλειδί». Παρόλ’ αυτά, έπρεπε να κάνω τη δήλωση. Γιατί πιο σημαντικό από όλες τις εκτιμήσεις τακτικής, πιο ουσιαστικό από όλες τις επιφυλάξεις, μου φαίνεται σήμερα πάρα ποτέ, ότι εμείς – ειδικά εμείς της μετανάστευσης - πρέπει ν’ αγρυπνούμε πάνω από τη συγγραφική και πνευματική μας τιμή και να την υπερασπιζόμαστε με πάθος από Κάθε αδεξιότητα – όπως μπορεί να συμβεί σε συντρόφους «πάνω στο ζήλο της μάχης», μια που δεν μπορούμε να την προστατεύσουμε στην πατρίδα μας από την κακοήθεια και τη δυσφήμιση.
Με τους καλύτερους χαιρετισμούς και ευχές για τη δουλειά σας.
Δικός σας
Κ.Μ.

Το μυθιστόρημα του Κλάους Μαν Μεφίστο, κυκλοφόρησε τελικά στη Δυτική Γερμανία το 1981 από τον εκδοτικό οίκο Rowohlt, χωρίς να λείψουν και πάλι οι δικαστικοί αγώνες εναντίον του
(Από την εισαγωγή στο βιβλίο Μεφίστο - Μυθιστόρημα μιας καριέρας, μτφ. Α. Ηλιόπουλος, εκδόσεις Ευρωεκδοτική, Αθήνα 1982).

Καστανιώτης: Βραβεία & Μεταφράσεις του 2012 (Νέα - Δελτία τύπου)

Νέα - Δελτία τύπου

10 Ιανουαρίου 2013

Βραβεία & Μεταφράσεις του 2012

Μια χρονιά πλούσια σε βραβεία, αλλά και σε μεταφράσεις της λογοτεχνίας μας στο εξωτερικό 

Πριν από λίγες μέρες έκλεισε ακόμη μια χρονιά διακρίσεων για τις Εκδόσεις Καστανιώτη. Ο Χριστόροφος Λιοντάκηςτιμήθηκε με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (Ίδρυμα Κώστα & Ελένης Ουράνη) για το σύνολο του έργου του. Επίσης, σημαντική ήταν και η διάκριση του Μανόλη Πρατικάκη (Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του – Ίδρυμα Πέτρου Χάρη).

Στην Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ απονεμήθηκε ομόφωνα το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο στην κατηγορία Ποίηση, για την ποιητική της συλλογή Η ανορεξία της ύπαρξης. Επιπλέον, η επιτροπή πρότεινε ομόφωνα ως υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Λογοτεχνικό Βραβείο το μυθιστόρημα του Μιχάλη Μοδινού Η σχεδία, το οποίο ήταν υποψήφιο στις βραχείες λίστες για το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος.

Στον Λεονάρδο Παδούρα, ο οποίος τιμήθηκε πρόσφατα με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας στην Κούβα, απονεμήθηκε το βραβείο του περιοδικού (δε)κατα για το μυθιστόρημά του Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά(Εκδόσεις Καστανιώτη 2011, μετάφραση: Κώστας Αθανασίου), ενώ η Νάννα Παπανικολάου τιμήθηκε με το Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης (ισπανόφωνης λογοτεχνίας) για τη μετάφραση του μυθιστορήματος του Ενρίκε Βίλα-Μάτας Δουβλινιάδα.

Τέλος, από τις Εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορεί και το μοναδικό μεταφρασμένο στα ελληνικά βιβλίο του φετινού νομπελίστα Μο Γιαν (ο 37ος νομπελίστας στον κατάλογο των Εκδόσεων Καστανιώτη) Οι μπαλάντες του σκόρδου, το οποίο απαγορεύτηκε στην Κίνα ύστερα από τα αιματηρά γεγονότα στην πλατεία Τιεναμέν και ανάγκασε το συγγραφέα να παραιτηθεί από το στρατό.

Αρκετές ήταν και οι μεταφράσεις, μέσα στο 2012, ελληνικών λογοτεχνικών έργων στο εξωτερικό:

·      Το μυθιστορηματικό χρονικό της Ρέας Γαλανάκη Αμίλητα, βαθιά νερά – Η απαγωγή της Τασούλας (Βραβείο Αναγνωστών 2007) μεταφράστηκε στα ολλανδικά και κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο Grammata (μετάφραση: Hero Hokwerda).

·      Σε έκδοση «τσέπης» κυκλοφόρησε στα γαλλικά από τις εκδόσεις Quidam το διήγημα της Ζυράννας Ζατέλη Ο αέρας της Ανατολής (μετάφραση: Michel Volkovitch). Το διήγημα συμπεριλαμβάνεται στη γαλλική έκδοση της συλλογής διηγημάτων Gracieuse dans ce désert (Στην ερημιά με χάρη), η οποία κυκλοφορεί σε ψηφιακή μορφή από τις εκδόσεις publie.net, επίσης σε μετάφραση Michel Volkovitch.

·      Το παιδικό βιβλίο της Άλκης Ζέη Γατοκουβέντες κυκλοφόρησε στα ιταλικά από τις εκδόσεις Camelozampa (μετάφραση: Tiziana Cavasino). Ένα βιβλίο γεμάτο εικόνες και συναισθήματα, με το μοναδικό αφηγηματικό ύφος της Άλκης Ζέη.

·      Το τελευταίο μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη, Τα σακιά, μεταφράστηκε και κυκλοφορεί στην Ιταλία από τις εκδόσεις e/o (μετάφραση: Maurizio de Rosa), ενώ σύντομα θα κυκλοφορήσει στην Ολλανδία το προηγούμενο μυθιστόρημά της Σουέλ (Κρατικό Βραβείο 2007).

·      Οι μάγισσες της Σμύρνης της Μάρας Μεϊμαρίδη μεταφράστηκαν στα γερμανικά και κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Insel (μετάφραση: Michaela Prinzinger).

·      Στα ισπανικά κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων της Αμάντας Μιχαλοπούλου Θα ήθελα από τις εκδόσεις Rayo Verde (μετάφραση: Mercè Guitard).

·      Τέλος, κυκλοφόρησε στην Τουρκία από τις εκδόσεις Altin Bilek το μυθιστόρημα της Ευγενίας Φακίνου Έρως, θέρος, πόλεμος (μετάφραση: Sebnem Arslan).

Καστανιώτης

Κινηματογραφικές προβολές στοΚοινωνικό Στέκι - Στέκι Μεταναστών στα Χανιά

Αυτή την Τρίτη το Κοινωνικό Στέκι - Στέκι Μεταναστών προβάλει τις ταινίες...

Τρίτη 15/01/2013 στις 21:00

1600 Μπουκάλια
Ταινία μικρού μήκους για την βίλλα Αμαλίας

Το Ελληνικό κέντρο φανταστικού κινηματογράφου, ο σύλλογος προστασίας του μικρού μήκους – “H Οφθαλμαπάτη”, ο λαϊκός σύνδεσμος φίλων του σινεμά “Λαού”, η λέσχη βιντεοσκοπήσεων και παρακολουθήσεων “Leni Riefenstahl” και οι “δημοσιογράφοι χωρίς τσίνορα”, υπερήφανα παρουσιάζουν την ταινία “1600 Μπουκάλια”.

Το μίσος
του Mathieu Kassovitz

Τρεις νεαροί μετανάστες θα προσπαθήσουν να πάρουν εκδίκηση για το φίλο τους που έπεσε θύμα αστυνομικής βίας. Περιφερόμενοι άσκοπα στις φτωχογειτονιές του Παρισιού με ένα κλεμμένο περίστροφο στα χέρια τους θα ζήσουν ένα συνταρακτικό 24ωρο, προσπαθώντας να πείσουν όσους δεν τους σέβονται ότι θα πρέπει να τους φοβούνται…΄

http://www.youtube.com/watch?v=wx3Lu7wbtuc

105 χρόνια από το θάνατο του Λούις Κάρολ: Η Aλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Απ´ την φεουδαρχία στην ταξική πάλη

γράφει ο Βασίλης Μυρσινιάς

Βγήκε στις αίθουσες η νέα ταινία του Τιμ Μπάρτον που προφανώς είναι η κινηματογραφική μεταφορά του κλασσικού διηγήματος του Λούις Κάρολ. Η γενιά που τώρα απαρτίζει το μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας, αλλά ίσως και παλιότεροι αγωνιστές, μεγαλώσαμε διαβάζοντας παραμύθια σαν αυτό (λ.χ. ο Μικρός Πρίγκηπας και το Εργοστάσιο Σοκολάτας). Αν η Αλίκη όμως δεν γινόταν ταινία θα μέναμε σε εκείνο το συναίσθημα ονειροπόλησης που μας είχε γεννήσει σαν βιβλίο.

Τον Μπάρτον μπορεί να μην τον εκθειάσουμε για αυτό το έργο όσο για άλλα. Σίγουρα όμως με τις νέες μας εμπειρίες στο κίνημα και τη γνώση μας για την ιστορία μπορούμε να δούμε την Αλίκη αλλιώς. Στο έργο η Αλίκη αναπαριστά μια από τις πιο μίζερες μορφές των περασμένων άρχουσων τάξεων: μια ήσυχη κόρη οικογένειας της καλής κοινωνίας της φεουδαρχίας που, χωρίς να τη ρωτήσει κανείς, σέρνεται σε έναν γάμο με ένα άλλο μέλος της τάξης της. Η τυπικότητα της υπόθεσης σπάει από τα ίδια τα οράματά της, τους απλούς όσο και τρελούς ανθρώπους(ή ζώα) που βρίσκονται στην «χώρα των θαυμάτων». Εκεί είναι που σπάει η καλογυαλισμένη «καλή κοινωνία». Εκεί δε γεννιέται μόνο η περιέργεια και το κυνήγι της ικανοποίησής της. Γεννιέται και η ταξική πάλη.

Ο λούμπεν καπελάς της ταινίας Τζόνι Ντεπ, που αντιπροσωπεύει μια τάξη μόνος του όταν μιλάμε για τα τελευταία φεουδαρχικά χρόνια, δυναστεύεται από την αυτιστικά μοναρχική βασίλισσα. Η βασίλισσα όμως έχει το στρατό της, τα περιέργως τεράστια ζώα-φρουρούς της ενώ ο καπελάς μερικά τραγελαφικά «κατοικίδια». Για να κρατήσει όλους αυτούς στο περιθώριο, η βασίλισσα έχει δημιουργήσει και κλασσικά ιδεολογήματα που τα ομολογεί κιόλας: «Χρειάζεται ένα φτωχό είδος της μνήμης που λειτουργεί μόνο προς τα πίσω». Η κλασσική μανιέρα των άρχουσων τάξεων ξεδιπλώνεται: η ιστορία κυλάει μόνο μέχρις εδώ, η ιστορία εξετάζεται χρονικά από εδώ και πίσω. 

Ταυτόχρονα, όμως η Αλίκη ζει σε μια συγκεκριμένη εποχή με συγκεκριμένα όρια, όσο ...»των θαυμάτων» κι αν είναι. Γι´ αυτό η λύση δεν δίνεται από τα κάτω, αλλά από το απέναντι μπαλκόνι της επόμενης άρχουσας τάξης-της αστικής (που ενσαρκώνεται από την απλά κακή ηθοποιό Αν Χάθαγουεη). Εσκεμμένος η μη, ο παραλληλισμός συγγραφέα και σκηνοθέτη θα μπορούσε να «βγάλει μάτια» αν φτιαχνόταν για ένα στάδιο της ιστορίας μετά (το τωρινό), αλλά όπως και να έχει, κανείς ποτέ δεν αποτύπωσε καλύτερα σε διήγημα και ταινία για παιδιά το σαπισμένο φεουδαλισμό και την μπλαζέ αστική κοινωνία.

Τετάρτη, 07 Απρίλίου 2010

πηγή: Εργατική Αλληλεγγύη

Δώδεκα πόντους και μισό - Λευτέρης Παπαδόπουλος

Ανηφόριζα την οδό Προπυλαίων, στην Ακρόπολη. Δίπλα μου, ερχόταν ο σκύλος της κόρης μου, ο Μπίλμπο, ένα όμορφο λαμπραντόρ. Λίγο πιο πάνω από μας, στο κατάστρωμα του δρόμου, άκρη άκρη, μια κοπελίτσα 17-18 χρόνων, λεπτή και πολύ όμορφη, είχε σκύψει στην άσφαλτο και προσπαθούσε να βάλει στη θέση της την αλυσίδα που είχε φύγει από το ποδήλατό της.
"Θέλετε βοήθεια;" τη ρώτησα.
"Όχι, ευχαριστώ. Τα καταφέρνω και μόνη μου", αποκρίθηκε η κοπελίτσα, με ένα γλυκό, τρυφερό χαμόγελο.
Άξαφνα, είδε τον Μπίλμπο. Παράτησε την αλυσίδα και είπε αυθόρμητα:
"Τι όμορφος σκύλος!"
"Ωραίος είναι, σύμφωνα με τα ανθρώπινα γούστα", είπα.
"Γιατί το λέτε αυτό;" με ρώτησε η κοπελίτσα.
"Διότι, όλα αυτά τα χρόνια που τον έχουμε, καμιά σκυλίτσα δεν τον πλησίασε, δεν του έκανε φλερτ, δεν του κούνησε ερωτικά την ουρά. Προφανώς στις σκυλίτσες δεν αρέσει".
Η κοπελίτσα έμεινε για δυο στιγμές αμήχανη. Ύστερα με ρώτησε:
"Μήπως τον έχετε πολύ προστατευμένο; Πολύ μη μου άπτου;"
Συμφώνησα:
"Ναι, τον έχουμε συνεχώς μαζί μας..."
Η κοπελίτσα έπιασε τα γέλια.
"Θα σας δώσω μια συμβουλή", είπε. "Αφήστε τον κάνα δυο μέρες ελεύθερο, να κάνει παρέα με διάφορα αδέσποτα σκυλιά, να μάθει τα κόλπα, και ύστερα πάρτε τον στο σπίτι. Θα δείτε, τότε, πόσο θα 'χει αλλάξει ο σκύλος σας... Να μάθει τα κόλπα από τους αληταράδες, για να ξέρει πώς θα συμπεριφερθεί σε μια σκυλίτσα. Μετά, όλα θα είναι εύκολα".
Έφτιαξε την αλυσίδα του ποδηλάτου της, το καβάλησε και έφυγε σαν σίφουνας, χωρίς ούτε αντίο να μου πει...

από βιβλιοβάρδια βιβλιοπωλείο

και από εκδόσεις Καστανιώτη

Εκδήλωση: "Γιαννης Ρίτσος, από το σοσιαλιστικό ρεαλισμό ως και την 4η διάσταση"

Πέμπτη 17/01, 19:30, στο χώρο της Λέσχης (Εγνατίας 98)


ομιλητές:

Γιάννα Λαθήρα, φιλόλογος

Άννα Ευθυμιάδου, φιλολογος

Λευτέρης Καραμήτρου, μεταπτυχιακός φοιτητής στις Πολιτικές Επιστήμες

Θα απαγγείλλουν ποιήματα του μεγάλου δημιουργού οι "Παραβάτες της Σκηνής"


η εκδήλωση στο facebook

Οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ των ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ - Λίγα λόγια για το εγχείρημα

Λίγα λόγια για το εγχείρημα

ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ είναι αυτοδιαχειριζόμενο εγχείρημα στο χώρο του βιβλίου. Ξεκίνησε το 2009 ως μια εκδοτική πρωτοβουλία στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής και σταδιακά αυτονομούμενο και διευρυνόμενο μετεξελίχθηκε σε μια αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα για την προώθηση ενός διαφορετικού πολιτισμού και μιας άλλης σχέσης με το βιβλίο, έξω από τη στυγνή λογική της «αγοράς» και του κέρδους, έξω από τα δεσμά της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Ως εκ τούτου, οι Εκδόσεις των Συναδέλφων – Αυτοδιαχειριζόμενη Κοινότητα του Βιβλίου παρότι είναι τύποις μια κοινωνική συνεταιριστική επιχείρηση λειτουργεί αντιιεραρχικά, χωρίς διευθύνοντες και διευθυνόμενους, αποφασίζει –στο πνεύμα της συναίνεσης– συλλογικά και δεν αποσκοπεί, φυσικά, στο κέρδος και στον πλουτισμό των μελών της αλλά στον ισότιμο και αξιοπρεπή βιοπορισμό τους. Ωστόσο το εγχείρημα, παρά τις προφανείς πολιτικές διαστάσεις του, δεν είναι αμιγώς πολιτικό. Δεν αποτελούμε μια ιδεολογικά συγκροτημένη μονολιθική συλλογικότητα που επιθυμεί να «επιβάλει» μια συγκεκριμένη συνολική άποψη περί του κοινωνικώς πρακτέου αλλά μια εργασιακή κοινότητα που επιχειρεί εμπράκτως (όπως και άλλες) να μη συνθλιβεί ανάμεσα στις συμπληγάδες της ιδιωτικής οικονομίας και του κρατισμού. Χρόνια εργαζόμενοι (οι περισσότεροι) στο χώρο του βιβλίου και πιστεύοντας πως η γνώση είναι δύναμη στον αγώνα για μια κοινωνία διαφορετική από αυτήν όπου ζούμε, για μια κοινωνία όπου οι εργαζόμενοι θα έχουν λόγο για το τι παράγουν και πώς το παράγουν, ξεκινήσαμε αυτή την προσπάθεια. Θεωρούμε (χωρίς να τρέφουμε αυταπάτες) ότι το σπέρμα του καινούργιου κόσμου οφείλει να ενυπάρχει μέσα στον παλιό και ότι, εάν θέλουμε κάποτε να αλλάξουμε αυτό τον κόσμο, είναι ανάγκη από σήμερα να προετοιμαζόμαστε και στο υλικό αλλά και στο ανθρώπινο επίπεδο, μαθαίνοντας εμείς οι ίδιοι, ενίοτε και μέσα από συγκρούσεις, να λειτουργούμε «εδώ και τώρα» στο μέτρο των υποκειμενικών δυνατοτήτων μας και των ασφυκτικών αντικειμενικών συνθηκών, κατά πώς ευαγγελιζόμαστε ότι θα λειτουργούμε αύριο.

Η ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΜΑΣ συνίσταται στην ομολογουμένως αισιόδοξη (και για κάποιους αμφιλεγόμενη) παραδοχή ότι το βιβλίο δεν μπορεί να είναι απλώς ένα εμπόρευμα αλλά πρωτίστως ένα κοινωνικό αγαθό και ότι ο αναγνώστης δεν είναι απλός καταναλωτής αλλά εραστής του βιβλίου. Στην παραπάνω λογική δεν χωράνε εφήμερες «ευπώλητες» εκδόσεις που ξεχνιούνται λίγους μόλις μήνες μετά την έκδοσή τους –όπως τα φτηνά τηλεοπτικά σήριαλ– ούτε ασφαλώς βιβλία με την αισθητική «μπομπονιέρας». Και, πάνω απ’ όλα, δεν χωράνε βιβλία ακριβά, δυσπρόσιτα στο ευρύ κοινό, ειδικά στη σημερινή εποχή της οικονομικής κρίσης. Έτσι, με αγάπη και μεράκι, τυπώνουμε στα μέτρα του οικονομικώς εφικτού βιβλία κατά την κρίση μας αξιόλογα, καλαίσθητα (ελπίζουμε) και φθηνά, ώστε όλοι να μπορούν να έχουν πρόσβαση στο καλό βιβλίο.

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΒΙΒΛΙΩΝ ο συνεταιρισμός μας δραστηριοποιείται και στον τομέα της διακίνησης και πώλησης βιβλίων. Ήδη λειτουργεί το αυτοδιαχειριζόμενο βιβλιοπωλείο μας στην οδό Ερεσσού 35 στα Εξάρχεια, όπου μπορεί κανείς να βρει βιβλία όλων των αποχρώσεων της αριστερής, αντιεξουσιαστικής, ελευθεριακής και οικολογικής σκέψης, από μικρούς, εναλλακτικούς εκδοτικούς οίκους, που δεν «φιλοξενούνται» στα ράφια των γενικών βιβλιοπωλείων. Κι ακόμα, επιλεγμένη λογοτεχνία, σπάνια και εξαντλημένα βιβλία, καθώς και ένα τμήμα με προσφορές. Εξυπακούεται –εφόσον δεν εξασκούμε καμιάς μορφής αισθητική και πολιτική λογοκρισία– ότι κατόπιν παραγγελίας φέρνουμε οποιοδήποτε βιβλίο, οποιουδήποτε εκδοτικού οίκου. Τα βιβλία που εκδίδουμε και διακινούμε (εκτός από το βιβλιοχώρο μας) βρίσκονται σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία, σε κοινωνικούς χώρους και στέκια και απλωμένα στους πάγκους μας εκτίθενται σε δρόμους και πλατείες εμπλουτίζοντας διάφορες πολιτικές και πολιτισμικές εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις και φεστιβάλ.

επειδή

η γνώση είναι δύναμη στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή, στον αγώνα για μια άλλη κοινωνία˙

ως εργαζόμενοι έχουμε ανησυχίες, προβληματισμούς, ιδέες, οράματα˙

ως εργαζόμενοι στο χώρο του βιβλίου ζούμε τόσο κοντά στον κρυμμένο θησαυρό των τυπωμένων σελίδων˙

έχουμε άποψη για το τι εκδίδεται, πώς εκδίδεται, πώς διακινείται, τι διαβάζεται˙

το βιβλίο δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα, πρέπει να είναι κοινωνικό αγαθό˙

ο αναγνώστης δεν μπορεί να είναι καταναλωτής, πρέπει να είναι εραστής του βιβλίου˙

η κοινωνία χωρίς αφεντικά για την οποία παλεύουμε θα είναι ταυτόχρονα μια κοινωνία χωρίς διευθυντές, θα είναι μια κοινωνία όπου ο χώρος του βιβλίου, όπως και όλοι οι τομείς της παραγωγής, θα αυτοδιευθύνεται από τους ίδιους τους εργαζομένους…

γι’ αυτό… «Οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ των ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ»

> περισσότερες πληροφορίες και βιβλία στο ιστολόγιο των Εκδόσεων των Συναδέλφων

> οι Εκδόσεις των Συναδέλφων και στο facebook

> στα Χανιά και στο χώρο της terra verde χ΄μιχαλη Νταλιανη 5 μπορείτε να βρείτε τα βιβλία των Εκδόσεων των Συναδέλφων

Βιβλίο: ΒΡΟΜΙΚΑ ΚΟΜΙΚΣ, ένα συλλογικό έργο

ΒΡΟΜΙΚΑ ΚΟΜΙΚΣ Παρουσίαση Τα Βρόμικα Κόμικς ή Οι Βίβλοι της Τιχουάνα, ερωτικά και χιουμοριστικά κόμικς  που εμφανίστηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες στην κρίση του 1929,  παρουσιάζονται στην ανθολογία αυτή μέσα από 34 ιστορίες. Πολιτικοί ηγέτες, ηθοποιοί του Χόλλυγουντ, χάρτινοι ήρωες των κόμικς και  πρόσωπα-σύμβολα για τον αμερικανικό λαό, κανείς δεν γλίτωνε από το βρόμικο πνεύμα και  την ασεβή χυδαιότητα αυτών των φυλλαδίων που παράγονταν παράνομα και  πουλιούνταν λαθραία σε όλη τη χώρα.  Από τον Ντόναλντ Ντάκ στον Στάλιν και τον Μουσσολίνι, από τον Ταρζά  στην Γκρέτα Γκάρμπο, τους Μάρξ Μπράδερς, τον Κάρυ Γκράντ, τον Χοντρό και τον Λιγνό, όλη η κοινωνία γινόταν έτσι  αντικείμενο χλευασμού.  Γραμμένα με εύθυμη διάθεση και χωρίς πολλή σκέψη, συχνά πρόχειρα σχεδιασμένα, τα Βρόμικα κόμικς ή  οι Βίβλοι της Τιχουάνα συνιστούν σημείο αναφοράς στα ερωτικά κόμικς. «Εκτός από το να βλέπουμε το σεξ σαν μια θεία ένωση απ’όπου εκπορεύεται ο έρωτας, το σεξ μπορεί να ιδωθεί και ως κάτι τραγελαφικό και κωμικό. Απ’αυτή την οπτική, οι Βίβλοι της Τιχουάνα έχουν ένα γοητευτικό, αβλαβές ατίθασο πνεύμα που φανερώνει μια κρυφή πλευρά της εποχής τους.» -ROY LICHTENSTEIN «Οι Βίβλοι της Τιχουάνα ήταν για την εποχή τους τα εκπαιδευτικά εγχειρίδια του σεξ. Μέσα από τα ψυχαγωγικά και ευκολοδιάβαστα καρέ τους, οι Μπήβις και οι Μπάτχεν  του παρελθόντος   μπορούσαν να μάθουν ανώδυνα τί να βάλουν που και πού και πώς να το κουνήσουν  από τη στιγμή που το έβαλαν.  Αξίζει να σημειωθεί ότι τα βιβλιαράκια αυτά διέδωσαν το συγκλονιστικό νέο πως  οι γυναίκες στ’αλήθεια απολάμβαναν το σεξ και πως ακόμα και χοντροί σαν τον Ολιβερ Χάρντυ  μπορούσαν να είναι σέξυ. [...] Αυτά τα χαριτωμένα βιβλιαράκια έχουν μια απελευθερωτικά πολύμορφη διαστροφή.  Απεικονίζουν έναν  εύθυμο πριαπικό κόσμο όπου ο ερωτικός πόθος υπερνικά τα πάντα, ακόμη και το κακό σχέδιο  την κακή σύνταξη,  τα κακά αστεία και την κακή εκτύπωση. -ART SPIEGELMAN «Οι Βίβλοι της Τιχουάνα δεν έχουν το ταίρι τους στη φευγάτη ασέβεια  τη σάτιρα και τον κοινωνικό  σχολιασμό. Εκθέτουν την ψεύτικη αγνότητα του επίσημου Χόλλυγουντ ενώ διαπράττουν το ύψιστο  αμάρτημα να παρουσιάζουν το σεξ σαν κάτι ωραίο και διασκεδαστικό». -IRA GLASER, συγγραφέας του Visions of Liberty «Είδα για πρώτη φορά μια Βίβλο της Τιχουάνα όταν ήμουν μικρός  και έκτοτε πιστεύω ότι αυτά τα  μικρά κόμικς αποτελούν την πεμπτουσία της πορνογραφία  – είναι βρόμικα, αντικοινωνικά, αστεία,  σχεδόν ψυχωτικά. Φοβερό είδος τέχνης!» - O’ROURKE, συγγραφέας του All the Trouble in the World περισσότερα εδώ

Βιβλίο: Ο ΑΜΦΙΒΟΛΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ, ένα κόμικ του ΓΚΟΡΕΥ ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ

EDWARD GOREY

Ο AΜΦΙΒΟΛΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ

Παρουσίαση
ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ, ξεπροβάλλει από το λαιμό μιας τεφροδόχου ένα σιωπηλό πλάσμα, που φορά κασκόλ και ελβιέλες. Είναι η αρχή ενός παραμυθιού – μιας αλληγορίας ίσως – αφοπλιστικής απλότητας και οικουμενικής σημασίας, για τους καλλιεργημένους ανθρώπους κάθε ηλικίας και προέλευσης.

Ο Αμφίβολος επισκέπτης είναι από τα πιο διάσημα βιβλία του Έντουαρντ Γκόρεϋ. Τα προηγούμενα έργα του είχαν γίνει ενθουσιωδώς δεκτά από όλους τους κριτικούς ανεξαιρέτως.

«Αν σας αρέσει το χιούμορ του παραλόγου, που το εκτιμούν πολύ οι καλοί Αγγλοσάξονες συγγραφείς, εντρυφήστε στα έργα του Γκόρεϋ».

– Madame Figaro

 «Τα σχέδια και οι χαρακτήρες εκτελούν μαζί μια άψογη χορογραφία… Ένας υπέροχος, σχεδόν αισώπειος, μύθος… Στον Γκόρεϋ, το σύμπαν είναι πάνω απ’όλα ένα μπαλέτο, θεϊκά παράλογο και σκληρό».

– Le Monde

«Ο εξεζητημένος αισθητισμός του Γκόρεϋ και η γλυκιά απελπισία του είναι ιδιότητες που τις συναντάμε αποκλειστικά σ’αυτόν».

– L’Est républicain

περισσότερα εδώ

Η κρίση διώχνει τους Ελληνες από τα βιβλιοπωλεία: Οι εκδοτικοί οίκοι εμφανίζουν μείωση του τζίρου τους μέχρι και 60%

Οι εκδότες φαίνεται να συγκλίνουν στις απόψεις τους για την κρίση σύμφωνα με έρευνα που δημοσίευσε το βιβλιοφιλικό site BookBar.gr. Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι η κρίση άρχισε να γίνεται αισθητή γύρω στο 2009. Ο τζίρος τους έπεσε από 20% έως και 60%, ενώ οι περισσότεροι είχαν ζημίες αντί για κέρδη. Το βασικό πρόβλημα  είναι η έλλειψη ρευστότητας στο χώρο αλλά και η κρίση που απομακρύνει τους αναγνώστες από το βιβλιοπωλείο. Ο ανταγωνισμός έχει σκληρύνει ενώ δεν παραλείπεται να αναφερθούν και παιχνίδια κάτω από το τραπέζι, όπως και φόβοι ότι κάποιοι μπορεί να μην αντέξουν την πίεση της ύφεσης.  Οι περισσότεροι καταφεύγουν σε μείωση τιμών και αυστηρότερη επιλογή τίτλων.

Η εξωπραγματική αύξηση του αριθμού των εκδοτών, ο τεράστιος αριθμός εκδιδόμενων βιβλίων και η απουσία κρατικών υποδομών επισημαίνονται από την εκδότρια κυρία Εύα Καραϊτίδη (εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας) ως οι κυριότερες «συστημικές»  αιτίες της εκδοτικής κρίσης.  Σύμφωνα με την κυρία Καραϊτίδη, οι  εκδόσεις  της Εστίας,  από τους πιο παλιούς εκδοτικούς οίκους, παρουσίασαν μείωση του ετήσιου τζίρου στο 20% . Η εκδότρια αναφέρθηκε στην «παράδοξη» πλαστή ευφορία που προηγήθηκε της εκδοτικής κρίσης, κάτι βεβαίως που παρατηρήθηκε σε όλους τους τομείς της οικονομίας και επισημαίνει μια  ομαδική ψευδαίσθηση εκσυγχρονισμού στο χώρο του βιβλίου, που γκρεμίστηκε πολύ γρήγορα. Διαπιστώνει ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των εκδοτών αλλά και πολλά «αδιαφανή παιχνίδια» που παίζονται κάτω από το τραπέζι.

περισσότερα εδώ

Η Ενωση Ελληνικού Βιβλίου παρεμβαίνει για τα δελτία παροχής υπηρεσιών

Επιστολή «έκπληξης και απορίας» απέστειλε η Ενωση Ελληνικού Βιβλίου προς τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα την Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013. Αιτία αποτέλεσε η πληροφορία ότι στο υπό ψήφιση φορολογικό νομοσχέδιο το υπουργείο Οικονομικών σχεδιάζει να συμπεριλάβει «πνευματοκτόνο» διάταξη η οποία θα επιβάλλει σε όλους τους πνευματικούς δημιουργούς την έκδοση δελτίου παροχής υπηρεσιών. Η επιστολή υπογράφεται από τον πρόεδρο Αθανάσιο Ψυχογιό και τον γενικό γραμματέα Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο (εκδόσεις Διόπτρα).

αναλυτικότερα εδώ