Κυκλοφορεί το νέο τεύχος του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω (Νο 96) με ευχή να είναι ευτυχισμένο το 2013 και φωτογραφία βγαλμένη από τον κόσμο των κόμικς με αυτό που εύχεται όλη εργατική τάξη.
H Mαρία Στύλλου στο άρθρο της «Σκάνδαλα και καπιταλισμός» με αφορμή τη Λίστα Λαγκάρντ εξηγεί ποια χρειάζεται να είναι η στάση της αριστεράς. Θυμίζει ότι τα σκάνδαλα είναι απόρροια του ίδιου του καπιταλισμού και τονίζει ότι μόνο η εργατική τάξη μπορεί να είναι η δύναμη κάθαρσης «για να τελειώνουμε και με τη σημερινή κυβέρνηση και τα σκάνδαλα της και με το σύστημα που στηρίζει».
Τον «Απεργιακό σίφουνα» του 2012 θυμίζει στο άρθρο του ο Γιώργος Πίττας. Αναφέρεται με περιεκτικό τρόπο στις μεγάλες μάχες που άνοιξαν τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα και τονίζει ότι το αίτημα για απεργίες διαρκείας έχει απλωθεί πέρα από την αντικαπιταλιστική αριστερά, ακόμα και σε ηγεσίες Ομοσπονδιών. Επίσης, θυμίζει τις αντιφασιστικές μάχες στους εργατικούς χώρους καθώς και τον πρωτοπόρο ρόλο των γυναικών στο εργατικό κίνημα.
Η παγκόσμια οικονομία συνεχίζει να βρίσκεται «Μπροστά σε γκρεμό» υπενθυμίζει ο Κώστας Σαρρής στο άρθρο του. Αφού σχολιάζει σκωπτικά τα βραβεία που μοιράζουν μεταξύ τους τα γεράκια της αγοράς από τον Τρισέ το 2007 μέχρι τον Ντράγκι και το Σαμαρά φέτος για τις «επιτυχημένες» πολιτικές τους, τονίζει ότι στην πραγματικότητα υπάρχει ορατή η περίπτωση μιας «κρίσης νο2», αντίστοιχου μεγέθους με την πρώτη το 2007-08. Εξηγεί ότι έχουν «στουμπώσει» τόσο η Κίνα όσο και η Γερμανία, ενώ υπάρχει κίνδυνος χρεοκοπίας από την Ισπανία μέχρι την Ιταλία. Τέλος, τονίζει ότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν πρόκειται να δώσει καμιά μακροπρόθεσμη λύση.
Ο Πάνος Γκαργκάνας στο άρθρο του «Μπορεί η αριστερά να κυβερνήσει;» θυμίζει ότι ακόμα και μια εκλογική νίκη της αριστεράς δεν εξασφαλίζει άμεσα τον έλεγχο πέρα από τα όρια του κοινοβουλίου αφού κανείς δεν ψηφίζει για το ποιος ελέγχει την οικονομία, τη Δικαιοσύνη και τους άλλους αστικούς θεσμούς. Αξιοποιεί προηγούμενες προσπάθειες για αριστερές κυβερνήσεις για να τονίσει ότι δεν φτάνει η ρητορική ότι η Αριστερά πρέπει να είναι δυνατή «στη Βουλή και στο Λαό», αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι ποιος ελέγχει ποιον. Το εργατικό κίνημα τους Υπουργούς ή το ανάποδο; Επισημαίνει τέλος ότι αυτό που δεν μπορεί να λείπει ή να είναι απλά προπαγανδιστικό ζήτημα είναι η επαναστατική στρατηγική.
O Θανάσης Καμπαγιάννης στο άρθρο του «Τα σταυροδρόμια του αντιφασισμού» εξηγεί ότι η είσοδος της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο και οι ρατσιστικές της επιθέσεις έχουν ξεσηκώσει ένα πανελλαδικό αντιφασιστικό κίνημα που έχει έρθει μπροστά σε διχάλες: τι θέση έχουμε σε σχέση με το αίτημα να βγει εκτός νόμου η ναζιστική συμμορία, πώς αντιμετωπίζουμε τον «μνημονιακό αντιφασισμό», πώς πρέπει να οργανωθούμε. Απαντάει σε αυτά τα ερωτήματα με βασικό πυρήνα της σκέψης του την ενεργοποίηση των οργανώσεων της εργατικής τάξης και της νεολαίας για τη συντριβή της φασιστικής απειλής.
Στο επόμενο άρθρο ο Λέανδρος Μπόλαρης γράφει για την Γερμανία από το 1923 στο 1933 όπου πέρασαν “Από την επαναστατική ελπίδα στη ναζιστική φρίκη” με το διορισμό του Χίτλερ σε Καγκελάριο. Εξηγεί πως από την μεγάλη ευκαιρία μιας δεύτερης επιτυχημένης επανάστασης όπως στη Ρωσία το 1923 φτάσαμε κάτω από τις αυτοκτονικές πολιτικές της ηγεσίας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και του ΚΚ στην επέλαση του ναζισμού. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η προσεχτική εξέταση της στάσης των καπιταλιστών και τονίζει ότι ο Χίτλερ ανέβηκε με μια "συγκρουσιακή συνεργασία" μαζί τους, μια διαδικασία που δεν ήταν αναπόφευκτη αν οι οργανώσεις της εργατικής τάξης τους είχαν σταματήσει με ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο.
Στο άρθρο του Νίκου Λούντου “Η επανάσταση στην Αίγυπτο” μπορούμε να διαβάσουμε πως εξελίσσονται οι μάχες κατά το δεύτερο χρόνο της επανάστασης που γκρέμισε το Μουμπάρακ. Το άρθρο καταρρίπτει με μια σειρά επιχειρήματα την άποψη ότι αυτό που έρχεται είναι ένας "ισλαμικός χειμώνας", δίνει την πραγματική εικόνα όσον αφορά την κίνηση της εργατικής τάξης, εξηγεί γιατί χρειάζεται η αριστερά να μην συμμετέχει σε συμμαχίες με απομεινάρια του καθεστώτος στο όνομα της "κοσμικότητας" και πατώντας πάνω στην Θεωρία της Διαρκούς Επανάστασης τονίζει χρειάζεται μια "δεύτερη επανάσταση" που θα ολοκληρώσει την πρώτη, μια επανάσταση σε σύγκρουση με τον ίδιο τον καπιταλισμό.
Eκατό δέκα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον καιρό που ο Λένιν έγραψε την περίφημη μπροσούρα "Τι να κάνουμε". Η Αργυρή Ερωτοκρίτου εξηγεί ότι ο Λένιν έγραψε αυτό το βιβλίο προσπαθώντας να ξεκαθαρίσει τρία βασικά ζητήματα: "ποιο θα έπρεπε να είναι το περιεχόμενο της πολιτικής των επαναστατών, τον τρόπο οργάνωσης των επαναστατών σε σχέση με το κίνημα και το σχέδιο για τη συγκρότηση μιας πανρωσικής πολιτικής εφημερίδας". Αναφέρεται ξεχωριστά στο καθένα από αυτά τα ζητήματα και θυμίζει ότι οι Μπολσεβίκοι ήταν μια οργάνωση "σάρκα από τη σάρκα της τάξης που δε σκέφτεται για αυτήν αλλά με αυτήν".
Το νέο τεύχος κλείνει με βιβλιοκριτικές και την επισκόπηση του περιοδικού τύπου των δύο τελευταίων μηνών. Παρουσιάζονται τα εξής βιβλία: "Ο θείος από την Αμερική, παραμύθι για τον μετανάστη" του Βασίλη Κρεμμυδά, "Γιατί ο Μαρξ είχε δίκιο" του Τέρι Ήγκλετον, "Να πάρουμε τη σκυτάλη - Διακήρυξη" των Μάικλ Χαρντ και Αντόνιο Νέγκρι, "Τόμι" του Αλέν Μπλοτιέρ και "Για την αλήθεια ή για το να λέμε την αλήθεια στην πολιτική", του Αντόνιο Γκράμσι.
Εργατική Αλληλεγγύη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου