ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
«Ανίκητος»

Φύλλο: 902
Μανώλης Σπαθής


εικόνα
...είναι ο τίτλος της νέας ταινίας του Κλιντ Ίστγουντ με πρωταγωνιστή τον Μόργκαν Φρίμαν και είναι δανεισμένος από το ποίημα «Ιnvictus» («μη κατακτημένος» στα λατινικά), που ενέπνευσε τον Μαντέλα τα 27 χρόνια που ήταν φυλακισμένος. Αν και το τρέιλερ παραπέμπει σε άλλη μια αθλητική ταινία του συρμού, η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική.

Ένα μόλις χρόνο μετά την εκλογή του Νέλσον Μαντέλα στην προεδρεία (1994), η Ν. Αφρική που ακόμα μαστίζεται από τα σύνδρομα της αποικιοκρατίας και του ρατσιστικού Απαρτχάιντ, πρόκειται να φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ράγκμπι. Το ράγκμπι είναι το άθλημα των λευκών και ο μαύρος πληθυσμός μισεί ότι έχει να κάνει με αυτό: τα χρώματα της φανέλας, το όνομα της ομάδας ακόμα και τους παίκτες καθώς έχουν συνδεθεί με τις παραδόσεις των αποίκων.

Ο ντεφετισμός είναι βαθιά ριζωμένος στις καρδιές του μαύρου πληθυσμού με αποτέλεσμα οι μαύροι Νοτιοαφρικανοί να βρίσκονται στις κερκίδες μόνο και μόνο για να υποστηρίξουν την αντίπαλη ομάδα ενάντια στην ίδια τους την χώρα. Ακριβώς αυτήν την εικόνα είναι που ο Μαντέλα προσπαθεί να αλλάξει μέσα από την νέα του πολιτική καμπάνια. Βάζει φρένο στην ομοσπονδία του ράγκμπι, που πλέον ελέγχεται από μαύρους, όταν αυτή προσπαθεί να αντικαταστήσει το όνομα (Σπρίνγκμποκ) και τα σύμβολα της ομάδας.

Στις φτωχογειτονιές

Στην προσπάθεια να ανεβάσει την δημοτικότητα της ομάδας στέλνει τους σχεδόν αποκλειστικά λευκούς (όλοι εκτός από έναν) παίκτες της ομάδας τουρνέ στις φτωχογειτονιές της χώρας για να έρθουν σε επαφή με τα μαύρα παιδιά που παίζουν στις αλάνες.

Η προσπάθεια πετυχαίνει με δύο τρόπους, οι παίκτες ευαισθητοποιούνται απέναντι στα προβλήματα της μη προνομιούχας πλειοψηφίας, ενώ τα παιδιά λατρεύουν κυριολεκτικά τους παίκτες. Όταν έρχεται η ώρα του πρωταθλήματος η Σπρίνγκμποκ κερδίζει εξαιτίας του ανεβασμένου της ηθικού. Κατά την διάρκεια των αγώνων οι δρόμοι αδειάζουν και όλος ο κόσμος καθηλώνεται σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα. Την μέρα του τελικού ο λαός της Ν. Αφρικής, λευκοί και μαύροι πανηγυρίζουν μαζί και αυτό είναι το πρώτο βήμα επαναπροσέγγισης των δύο κοινοτήτων. Ήταν μια καλή προσπάθεια για να σπάσει ο κύκλος του μίσους μέσα από την οικοδόμηση ενός νέου εθνικισμού.

Από τεχνικής πλευράς η ταινία δεν είναι και ότι καλύτερο, έχοντας αρκετά προβλήματα στο μοντάζ, ενώ ο ρόλος του Μόργκαν Φρίμαν, που είναι σαν γεννημένος για να ενσαρκώσει τον Μαντέλα, υποβαθμίζεται σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με τον αρχηγό της ομάδας (Ματ Ντέιμον). Τέλος αν και η ταινία αποτελεί έναν ύμνο υπέρ της ειρηνικής συμβίωσης των δύο φυλών απέχει πολύ από το να σκιαγραφήσει την φυσιογνωμία του ηγέτη ANC, μιας και οι παραγωγοί του Χόλυγουντ ανοιχτά δηλώνουν ότι μια ταινία με πολιτική προσέγγιση στο Απαρτχάιντ δεν θα έκοβε πολλά εισιτήρια...