8 Μάρτη: Διεθνής Μέρα Γυναικών - μεγάλο αφιέρωμα

8 Μάρτη 2012-Η πάλη για “ψωμί και τριαντάφυλλα” συνεχίζεται 

 γράφει η Λένα Βερδέ

“Η γυναίκα της εργατικής τάξης παλεύει ενάντια στην καπιταλιστική κοινωνία” έλεγε πριν ένα αιώνα η Γερμανίδα επαναστάτρια Κλάρα Τσέτκιν, εμπνευσμένη από τις σκληρές απεργίες εργατριών της εποχής της που διεκδικούσαν “Ψωμί αλλά και Τριαντάφυλλα”. Εκατό και πλέον χρόνια μετά από αυτούς τους αγώνες που οδήγησαν στην καθιέρωση της 8 Μάρτη σαν τη Διεθνή Ημέρα Γυναικών, η μάχη για τη γυναικεία απελευθέρωση παραμένει άρρηκτα δεμένη με την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, για μια κοινωνία χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση.

Οι αρχές του προηγούμενου αιώνα ήταν γεμάτες από απεργίες και αγώνες εργατριών για ανθρώπινα μεροκάματα, για συμμετοχή στα συνδικάτα, ενάντια στις συνθήκες μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς που τις αντιμετώπιζαν σαν άτομα δεύτερης κατηγορίας. Στις 8 Μάρτη 1908, σχεδόν 20 χιλιάδες εργάτριες από τις κλωστοϋφαντουργίες της Νέας Υόρκης κατέβηκαν σε μαζική απεργία και ανάγκασαν τους εργοδότες τους να δεχτούν το δικαίωμά τους στο συνδικαλισμό. Ηταν από τις πρώτες απεργίες γυναικών που έγιναν παγκόσμια γνωστές και έγινε σύμβολο της πάλης για ισότητα στην εργασία και στα δικαιώματα.
Τέσσερις μόλις χρόνια μετά, το Γενάρη του 1912, χιλιάδες εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στο Λόρενς της Μασσαχουσέτης προχώρησαν σε απεργία δέκα εβδομάδων ενάντια στα κομμένα μεροκάματα που προσπάθησε να επιβάλει η εργοδοσία. Με ένα από τα συνθήματά τους να είναι το “Θέλουμε Ψωμί, αλλά και Τριαντάφυλλα!”, ξεσήκωσαν μια ολόκληρη πόλη και νίκησαν.

Πρωτοβουλία

Η ιδέα του εορτασμού της 8 Μάρτη ήταν της Τσέτκιν που είχε ήδη πλούσια δράση στο γυναικείο κίνημα, ενάντια στην κυρίαρχη τάξη και τις ιδέες της. Το 1907, η Τσέτκιν είχε πάρει την πρωτοβουλία να συγκαλέσει το πρώτο διεθνές συνέδριο σοσιαλιστριών στην Στουτγκάρδη. Το 1910 έγινε το δεύτερο συνέδριο στην Κοπεγχάγη. Εκεί, εμπνευσμένη από την απεργία του 1908 στη Νέα Υόρκη, πρότεινε την υιοθέτηση της 8ης Μάρτη ως Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας, ως ημέρα αγώνα, απεργίας και προβολής των αιτημάτων των εργαζόμενων γυναικών, ως ημέρα αφιερωμένη σε όλες τις εργάτριες που με τη δράση τους έκαναν την πάλη ενάντια στη γυναικεία καταπίεση υπόθεση συνολικά του εργατικού κινήματος.
Το μήνυμα της 8 Μάρτη, όπως το περιέγραφε η Τσέτκιν και οι συντρόφισσες της, ισχύει στο ακέραιο σήμερα. Το δείχνουν τα μνημόνια με τις περικοπές, τις απολύσεις, τη διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών, όλες συνολικά τις επιθέσεις που φορτώνουν μια σειρά βάρη στις πλάτες των γυναικών. Η γυναικεία καταπίεση δεν είναι αφηρημένη, είναι κομμάτι της προσπάθειας των αφεντικών να φορτώσουν την κρίση και την αποτυχία του συστήματός τους στις πλάτες των εργαζόμενων, με τις γυναίκες να είναι πρώτες στον κατάλογό τους.
Την ίδια στιγμή, όμως, χιλιάδες και χιλιάδες γυναίκες από διαφορετικούς χώρους και αφετηρίες δίνουν τη μάχη ενάντια στα μνημόνια σαν κομμάτι της εργατικής τάξης και ανοίγουν το δρόμο για τη συνολική ανατροπή. “Η πάλη για την απελευθέρωση των εργαζόμενων γυναικών δεν μπορεί να είναι -όπως είναι για τις γυναίκες της αστικής τάξης -μία πάλη ενάντια στους άντρες εργαζόμενους”, είναι το πλήρες απόσπασμα της Τσέτκιν, “Ο τελικός στόχος της πάλης της δεν είναι να ανταγωνιστεί τους άντρες, αλλά να αναδείξει τον πολιτικό ρόλο της εργατικής τάξης. Χέρι χέρι με τους άντρες της τάξης της, η γυναίκα της εργατικής τάξης παλεύει ενάντια στην καπιταλιστική κοινωνία”.
Οι γυναίκες των απεργών της Ελληνικής Χαλυβουργίας αυτή την παράδοση συνεχίζουν. Στο πλευρό των συντρόφων τους και της τάξης τους, όπως πολύ χαρακτηριστικά γράφει το πανό τους στις διαδηλώσεις, οργανώνουν όχι μονάχα τη συμπαράσταση, αλλά και τον ίδιο τον αγώνα δυναμώνοντας τον. Αντίστοιχα, οι μάχες που περιγράφουν στις διπλανές στήλες τρεις αγωνίστριες από το χώρο της εκπαίδευσης, της δημόσιας και της ιδιωτικής υγείας είναι συνέχεια της πάλης για Ψωμί, αλλά και Τριαντάφυλλα.

Στην υγεία: Οι γυναίκες στην πρώτη γραμμή

 

Οι επιθέσεις της κυβέρνησης και των αφεντικών επηρεάζουν όλες τις πλευρές της ζωής μας αλλά ταυτόχρονα μας εξοργίζουν. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Οτι τα μνημόνια και τα μέτρα γυρνάνε μπούμερανγκ σε αυτούς που τα ψηφίζουν. Κάνουν τις γυναίκες πιο επαναστατημένες, πιο έτοιμες και αποφασισμένες να δώσουν τις μάχες. Γι’αυτό και σε μια σειρά περιπτώσεις τα αφεντικά δείχνουν να φοβούνται πιο πολύ τις γυναίκες από τους άντρες.

Το Συνδικάτο Ιδιωτικής Υγείας στο Πειραιά δεν υπήρχε πριν μερικά χρόνια. Υπήρχε μόνο της Αθήνας. Ομως ιδρύθηκε το 2003 και τα πρώτα βήματα έγιναν με προσωπικές θυσίες και κόπο. Το εντυπωσιακό ήταν πως, από τα μέλη που γράφτηκαν, το 99% ήταν γυναίκες. Μόνο επειδή αποφάσισαν οι γυναίκες να οργανωθούν, ιδρύθηκε το σωματείο. Από εκεί και πέρα έγιναν μια σειρά αγώνες, δώσαμε μάχες ενάντια στην εργοδοσία οι οποίες μάλιστα ήταν και νικηφόρες μάχες. Στο χώρο δουλειάς μου για παράδειγμα μία μάχη ήταν για απλήρωτα δεδουλευμένα. Η ανταπόδοση της εργοδοσίας ήταν εξώδικο εναντίον μου και ένας μακροχρόνιας δικαστικός αγώνας με συγκεντρώσεις έξω από το χώρο, με ανακοινώσεις κλπ. Δεν κάναμε πίσω παρότι έχασα το πρωτόδικο, κερδίσαμε όμως το εφετείο και παρότι κράτησε τρία χρόνια η μάχη αυτή είχαμε στο τέλος το θετικό αποτέλεσμα. Σήμερα συνεχίζουμε για να πείσουμε όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες του κλάδου, που μπορεί ακόμα να μην έχουν βγει στον αγώνα, να κατέβουν και να δώσουν τη μάχη ενάντια στα μέτρα, ενάντια στον καπιταλισμό. Αυτό είναι το πιο σημαντικό νομίζω για όλους μας, να πείσουμε το συνάδελφο και τη συναδέλφισσα να συμμετέχει, να βγει μαζί μας. Και ταυτόχρονα να πείσουμε ότι η μάχη ενάντια στα μνημόνια είναι μάχη για τη συνολική ανατροπή, να ανοίξουμε δηλαδή τη συζήτηση για τον εργατικό έλεγχο. Οπου μπορούμε να κάνουμε το βήμα του εργατικού ελέγχου και έτσι να δώσουμε το παράδειγμα. Είναι πολλοί οι χώροι στον κλάδο, στα διαγνωστικά κέντρα, τις κλινικές, τους οίκους ευγηρίας που δεν έχουν οργανωθεί. Χρειάζεται να τους πείσουμε ότι μόνο με την πάλη μπορούμε να ανατρέψουμε τα μνημόνια και την κυβέρνηση και τα αφεντικά. Ο μόνος δρόμος είναι η επανάσταση.

Γεωργία Ευθυμίου, μέλος ΔΣ Συνδικάτου Ιδιωτικής Υγείας Πειραιά

8 Μάρτη - Διεθνής Μέρα Γυναικών: Συνέντευξη με την Λέτα Ζωτάκη, Πρόεδρο της Ένωσης Νοσοκομειακών Γιατρών του Κιλκίς 

 

Παρότι στην επαρχία, βρίσκεστε στο επίκεντρο του κινήματος ενάντια στα μέτρα με τις προσπάθειες σας να ελέγξετε το χώρο δουλειάς. Ποιες ήταν οι κρίσιμες στιγμές στην αγωνιστική πορεία των τελευταίων μηνών; Πώς φτάσατε στην επιλογή του αυτοδιοικούμενου νοσοκομείου;

Αυτό που καθόρισε την απόφασή μας να καταλάβουμε το νοσοκομείο μας στο Κιλκίς, είναι η διαπίστωσή μας ότι τα συνηθισμένα μέτρα διαμαρτυρίας και αντίστασης δεν επαρκούν κάτω από συνθήκες σαν τις σημερινές. Οι 24ωρες απεργίες, οι στάσεις εργασίας, τα συλλαλητήρια και τα διαβήματα στο υπουργείο και την κυβέρνηση αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά.
Αυτά λειτουργούν σε καιρό ειρήνης και όταν υπάρχει κυβέρνηση που λογοδοτεί μόνο στον ελληνικό λαό. Σήμερα δε συμβαίνει τίποτα από τα δύο. Είμαστε σε πόλεμο και η κυβέρνησή μας λογοδοτεί στις Βρυξέλλες, θεωρώντας προφανώς εχθρό τον ελληνικό λαό. Και δεν μπορεί να πει κανείς πως αυτό είναι υπερβολή, διότι τη στιγμή που κλεισμένοι στη Βουλή η κυβέρνηση και τα κόμματα αποφάσιζαν με μεταξύ τους πλειοψηφίες να υπακούσουν στους δανειστές μας, οι εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων πολιτών ακριβώς απ’ έξω, αλλά και σε όλη τη χώρα, που εναντιώνονταν στο έγκλημα αυτό, έτρωγαν χημικά σε ποσότητες ικανές για πολεμική σύρραξη, και γκλομπς στο κεφάλι.
Ήξεραν πολύ καλά τι θέλει ο λαός και ψήφισαν παρά τη δική του θέληση. Αυτό δείχνει πλέον ότι η κυβέρνηση αλλά και το πολιτικό σύστημα έχουν χάσει κάθε ίχνος νομιμοποίησης και άρα ο λαός είναι πλέον ο μόνος αρμόδιος να δώσει απαντήσεις στα καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζει. Μια καταφανέστατα απονομιμοποιημένη κυβέρνηση δεν μπορεί να αποφασίζει για απολύτως τίποτα! Η κατάληψη είναι ένας έμπρακτος τρόπος αμφισβήτησης αυτής της αντι-λαϊκής «νομιμότητας». Αν οι καταλήψεις ήταν χιλιάδες και συντονισμένες, αν η χώρα σταματούσε να κινείται για ένα-δυο 24ωρα η κυβέρνηση θα έπεφτε αυτομάτως, η δε επόμενη θα αντιμετώπιζε το ίδιο αν δεν συμμορφωνόταν ούτε εκείνη στη λαϊκή απαίτηση για άρνηση του χρέους και κοινωνική ανασύνταξη.

Σε πιο σημείο βρίσκεται αυτή τη στιγμή ο αγώνας σας; Τι εμπόδια αλλά και ποιες προκλήσεις αντιμετωπίζετε;

Αντιμετωπίζουμε δυσκολίες διότι όπως μέσα στην κοινωνία, έτσι και μέσα στο νοσοκομείο μας, υπάρχουν άνθρωποι και πεποιθήσεις όλων των ειδών. Δεν ανήκουν όλοι οι εργαζόμενοι στο ίδιο κοινωνικό στρώμα και τάξη. Υπάρχουν τα ρετιρέ και τα υπόγεια. Υπάρχουν άνθρωποι πιστοί στον κλασικό ιεραρχικό και κομματοκεντρικό συνδικαλισμό, άνθρωποι που ανήκουν (ακόμα) σε κόμματα, άνθρωποι φοβισμένοι, συντηρητικοί, άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν το πραγματικό νόημα της δημοκρατίας. Δε φταίνε μόνο οι ίδιοι.
Η σχετική προπαγάνδα κράτησε χρόνια και εξακολουθεί να δρα περίπου ανενόχλητη. Δεν ήταν και δεν είναι εύκολο να πειστούν όλοι για την ανάγκη της κατάληψης και των καταλήψεων γενικώς. Αλλά όσο η γενική κατάσταση χειροτερεύει, όλο και περισσότεροι θα καταλαβαίνουν ότι πρέπει να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους. Υπάρχουν πολλές δυσκολίες αλλά πρέπει να αντέξουμε και να ριχτούμε όλοι στη μάχη. Η πιο μεγάλη πρόκληση είναι πάντα να πείσεις το διπλανό σου, τον δικό σου άνθρωπο.

Η 8 Μάρτη καθιερώθηκε πριν 100 χρόνια ως διεθνής μέρα των γυναικών εργατριών που παλεύουν ενάντια στην καταπίεση του συστήματος. Με βάση και την εμπειρία σου από τον κλάδο, ποια τα σημαντικότερα προβλήματα για μια εργαζόμενη σήμερα τόσο στο χώρο δουλειάς όσο και έξω από αυτόν και πόσο ρόλο παίζουν τα μνημόνια σε αυτά τα προβλήματα; Ποιος ο ρόλος των γυναικών στον αγώνα σας στο νοσοκομείο και γενικότερα στο κίνημα; Τι κρίνεται για τη ζωή τους από την ανατροπή των μέτρων;

Από τη στιγμή που η γυναίκα μπήκε στην εκτός σπιτιού εργασία έχει να αντιμετωπίσει στον εργασιακό της χώρο προβλήματα ανάλογα με αυτά που αντιμετωπίζει κι ο άντρας. Επιπλέον αντιμετωπίζει συχνά δυσπιστία, προκατάληψη, χειρότερες αμοιβές και μεγαλύτερη ανεργία. Ταυτοχρόνως παραμένει μάνα, σύντροφος και νοικοκυρά και η διαχείριση όλων αυτών των ρόλων δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το γυναικείο ζήτημα είναι ένα ζήτημα που πρέπει να βρει λύση στην μελλοντική κοινωνία, στην οποία η θέση της γυναίκας πρέπει να είναι η αρμόζουσα. Στο νοσοκομείο μας δεν γίνεται τίποτα διαφορετικό. Όμως αγωνιζόμαστε πλάι-πλάι με τους άντρες συναδέλφους μας γιατί έχουμε κοινό μέλλον και κοινό αγώνα να δώσουμε. Στον αγώνα αυτόν, οι γυναίκες δεν κρύβονται στα μετόπισθεν, αλλά παραμένουν στην πρώτη γραμμή.
Θέλω να συμπληρώσω ότι η κατάληψη είναι η κατ’ εξοχήν πράξη αμφισβήτησης της εξουσίας. Σε αντίθεση με την απεργία και τις υπόλοιπες μορφές ανεκτής από το σύστημα πάλης, αμφισβητεί ευθέως το σύστημα. Η απεργία δεν το αμφισβητεί, ούτε καν όταν είναι πετυχημένη! Απεργία θα πει «σταματάω να προσφέρω στο σύστημα την εργασία μου» (προφανώς διότι δεν είμαι ικανοποιημένος από τους όρους που μου τίθενται). Κατάληψη σημαίνει κάτι πολύ ουσιαστικότερο: σημαίνει «δεν αναγνωρίζω καν το σύστημα, δεν αναγνωρίζω τη νομιμότητα αυτή, δεν αναγνωρίζω την ιεραρχία, γίνομαι προσωρινά ή μόνιμα κύριος ο ίδιος, του χώρου που καταλαμβάνω»!
Φυσικά το ένα δεν εμποδίζει το άλλο. Καλό είναι να συνδυάζονται οι καταλήψεις με απεργίες ώστε το αποτέλεσμα να είναι σημαντικότερο και αμεσότερο. Αλλά αν περιμένουμε να ανατρέψουμε το σύστημα μόνο με κάποιες απεργίες και συλλαλητήρια, συντονιζόμενα μάλιστα από τα πάνω, δε θα αλλάξει ποτέ τίποτα το ουσιαστικό. Επίσης δε θα αλλάξει μόνο μέσω εκλογών. Χρειαζόμαστε νέο σύνταγμα και νέο πολίτευμα της χώρας με βαθιές δημοκρατικές τομές. Αυτό μόνο κατά λαϊκή εξωκοινοβουλευτική απαίτηση μπορεί να γίνει.
Χρειαζόμαστε τη στήριξη του κόσμου στο εγχείρημά μας. Με αλληλεγγύη, με την παρουσία του εδώ, και στους δρόμους, με τη διάδοση των ειδήσεων που μας αφορούν. Υπάρχει στήριξη πολλών ειδών. Αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερη στήριξη από μια νέα κατάληψη κάπου αλλού! Λέμε στους εργαζόμενους και τους πολίτες όλης της χώρας, όλου του κόσμου: «αν θέλετε να μας στηρίξετε, καταλάβετε τα πάντα»!

Στην εκπαίδευση: Οι γυναίκες στην πρώτη γραμμή 

 

Συνέντευξη με τη Μαργαρίτα Παπαμηνά, δασκάλα από το Σύλλογο Χανίων

Τι αντιμετωπίζουν οι γυναίκες εργαζόμενες σήμερα, ειδικά μετά τα μνημόνια;

Τα τελευταία τρία χρόνια μετά τα δύο μνημόνια, το σύνολο της εργατικής τάξης έχει έρθει αντιμέτωπο με τη σκληρότερη επίθεση, αφού η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη έχουν βάλει στο στόχαστρο μια σειρά εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα του προηγούμενου διαστήματος. Ειδικά οι γυναίκες εργαζόμενες έχουν να αντιμετωπίσουν ακόμα δυσκολότερες συνθήκες, εφόσον καλούνται, παράλληλα με την εργασία, να καλύψουν τους παραδοσιακούς ρόλους μέσα στο σπίτι και την ανατροφή των παιδιών με όλο και λιγότερη στήριξη από το κράτος. Το ενιαίο μισθολόγιο, με τις περικοπές των μισθών και την κατάργηση μιας σειράς επιδομάτων, μεταξύ των οποίων και του γάμου, έχει φτάσει το επίπεδο διαβίωσης, συνολικά για την εργατική τάξη και ιδιαίτερα για τις γυναίκες εργαζόμενες, σε πολύ χαμηλά επίπεδα.
Μπορούμε να φανταστούμε τι σημαίνει για μια οικογένεια να χάνει έως και το 40% των ετήσιων αποδοχών της, πολύ περισσότερο δε στις περιπτώσεις που ένας από τους δυο γονείς αναγκάζεται να ζει σε άλλο μέρος (ιδιαίτερα συνηθισμένο στο χώρο της εκπαίδευσης) ή στις περιπτώσεις μονογονεϊκών οικογενειών. Επιπλέον, η αύξηση ωραρίου κατά τρεις ώρες στο Δημόσιο τομέα είναι ένα ακόμα μέτρο που έρχεται να πλήξει τις γυναίκες, αυξάνοντας το φόρτο εργασίας και δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα ιδιαίτερα στις μητέρες. Πιο συγκεκριμένα στον τομέα της εκπαίδευσης, η ελαστικοποίηση του ωραρίου μέχρι τις 4μμ στα σχολεία αναμορφωμένου ωραρίου και οι παιδαγωγικές συναντήσεις που προβλέπονται από το Υπουργείο να γίνονται το απόγευμα – εκτός δηλαδή εργασιακού ωραρίου – θα δημιουργήσουν πολύ σοβαρά προβλήματα σε κάθε εργαζόμενη και σε κάθε οικογένεια.
Κυρίως τα τελευταία χρόνια έχουμε δει την ανεργία να αυξάνεται δραματικά, με τις γυναίκες να φτάνουν στο 57% των ανέργων. Ο μηδενισμός των διορισμών από πέρυσι αλλά και η αξιολόγηση σε συνδυασμό με τις απολύσεις στο δημόσιο που θα δούμε το επόμενο διάστημα, θα εκτινάξουν αυτά τα ποσοστά. Είναι γνωστό άλλωστε ότι για τους εργοδότες στον ιδιωτικό τομέα, ιδιαίτερα οι έγγαμες και οι μητέρες δε θεωρούνταν και το πιο παραγωγικό κομμάτι, αφού έχουν και «άλλες υποχρεώσεις».
Η εγκυμοσύνη και η μητρότητα γίνονται αιτία μη πρόσληψης γυναικών, απόλυσης, αλλά και αναγκαστικής αποδοχής εργασίας με ελαστικές σχέσεις, χωρίς συμβάσεις και με μικρότερα μεροκάματα. Αντίστοιχες εικόνες θα δούμε και στο δημόσιο με τις γυναίκες να είναι ένα από τα κομμάτια που θα χτυπηθεί ιδιαίτερα, αφού αυτός θα είναι ο τρόπος να μειωθούν άδειες μητρότητας κλπ. Τέλος, με την αύξηση από 5 έως 15 χρόνια για τη συνταξιοδότηση των γυναικών, ακόμα και των μητέρων ανήλικων παιδιών, στο όνομα μιας δήθεν ισότητας, η οποία θα έρθει μέσω της εξίσωσης των ορίων ηλικίας ανδρών και γυναικών, καταπατώνται ιστορικές κατακτήσεις του γυναικείου κινήματος της δεκαετίας του ΄’70 και του ΄’80.
Από τα βασικότερα προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι γυναίκες με τα νέα μέτρα είναι η κατάργηση της ασφάλειας και της δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, με ό,τι αυτό σημαίνει τόσο για τις ίδιες όσο και για τα παιδιά τους. Το κλείσιμο μιας σειράς κοινωνικών υπηρεσιών, που προβλέπει το μνημόνιο επίσης, θα έχει μεγάλο αντίκτυπο στη ζωή των γυναικών και συνολικότερα των εργαζομένων. Οι ήδη ελάχιστοι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί για παράδειγμα, οι οποίοι ούτως ή άλλως δεν επαρκούσαν για να καλύψουν τις ανάγκες των οικογενειών κάθε περιοχής, τώρα πάνε για κλείσιμο ή ιδιωτικοποίηση.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το πετσοκομμένο οικογενειακό εισόδημα, κάνει τις συνθήκες διαβίωσης της οικογένειας πολύ δύσκολες. Εργαζόμενες γυναίκες που δεν έχουν που να αφήσουν τα παιδιά τους και που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στο οικονομικό κόστος που απαιτείται για έναν ιδιωτικό παιδικό σταθμό ή για την επίσκεψη σε έναν ιδιώτη γιατρό. Τα κλεισίματα και οι συγχωνεύσεις των σχολείων είναι ένα ακόμα πλήγμα, ιδιαίτερα για τις οικογένειες που ζουν στην περιφέρεια και που ήδη ζούσαν σε αντίξοες συνθήκες. Η μεταφορά των μαθητών το επόμενο διάστημα θα είναι ένα ακόμα βάρος για την οικογένεια τόσο οικονομικά, αφού και η δωρεάν μετακίνηση των μαθητών είναι υπό κατάργηση, όσο και χρονικά αφού δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που την αναλαμβάνουν οι ίδιοι οι γονείς και κυρίως οι μητέρες.

Ποια απάντηση δίνουν οι εργαζόμενες στις επιθέσεις;

Όλες αυτές τις επιθέσεις που προσπαθούν να περάσουν μέσω των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, η εργατική τάξη δεν τις έχει αφήσει αναπάντητες. Είδαμε, κυρίως τα τελευταία δυο χρόνια, μεγάλες πανεργατικές απεργίες και απεργίες διαρκείας μέσα σε χώρους δουλειάς τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα.
Οι γυναίκες είναι ένα αναπόσπαστο και ιδιαίτερα μαχητικό κομμάτι αυτών των αγώνων και έχουν πρωτοστατήσει σε μια σειρά μάχες. Νοσηλεύτριες που παλεύουν ενάντια στα κλεισίματα των νοσοκομείων, δασκάλες που μπαίνουν μπροστά ενάντια στις συγχωνεύσεις σχολείων, είναι κάποια παραδείγματα κλάδων που εργάζονται κυρίως γυναίκες και που έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στην έκβαση αυτών των αγώνων. Στα Χανιά, στη μεγάλη απεργία της 19ης Οκτώβρη, το μαζικότερο μπλοκ της πορείας ήταν αυτό του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών με τις γυναίκες να είναι πλειοψηφία και να δίνουν τον τόνο. Είναι όμως και οι γυναίκες που έχουν βγει σε μάχες για να συμπαρασταθούν στους αγώνες που δίνουν οι σύντροφοί τους, όπως είναι το παράδειγμα της Χαλυβουργίας με την Πρωτοβουλία Γυναικών. Οι γυναίκες ανέκαθεν είχαν να αντιμετωπίσουν πολλά προβλήματα που τώρα έρχονται να ενταθούν με τις επιθέσεις μέσω των μνημονίων.
Όμως πέρα από τα εργατικά και οικονομικά ζητήματα έρχονται αντιμέτωπες και με μια σειρά πολιτικών επιθέσεων. Το παράδειγμα της καθηγήτριας που της χάραξαν τον αγκυλωτό σταυρό φασίστες στα Χανιά, αλλά και η δασκάλα που τραυματίστηκε από τα ΜΑΤ στις κινητοποιήσεις της 28ης Οκτωβρίου ξεσήκωσαν την τοπική κοινωνία. Οι οικονομικοί αγώνες και οι μάχες ενάντια στο μνημόνιο είναι και μάχες ενάντια στη γυναικεία καταπίεση, αφού μέσα από τους αγώνες ριζοσπαστικοποιούνται ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της εργατικής τάξης με ταχείς ρυθμούς, αλλάζοντας αντιλήψεις και ανατρέποντας στερεότυπα που έχει δημιουργήσει το σύστημα, στην προσπάθειά του να κρατάει διαιρεμένη την εργατική τάξη.

πηγές από την εφημερίδα "Εργατική Αλληλεγγύη", τεύχος 1010: 
http://ergatiki.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=4119:i1010&Itemid=62

επίσης διαβάστε το άρθρο μας 8 Μάρτη: Διεθνής Μέρα Γυναικών στον "Αγώνα της Κρήτης" της Πέμπτης 8.3.τ.ε :
http://www.agonaskritis.gr/8-%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%82-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD/