Κατερίνα Μόντη, Η Κατάθεση, εκδόσεις Ένεκεν, 2011
Τον Ιανουάριο του 2010, δυο αστυνομικοί της Αντιτρομοκρατικής
επισκέπτονται στην Ικαρία τη Δέσποινα Ντήμα, παιδίατρο του νησιού, για
να της πάρουν κατάθεση.
Μια γιάφκα, ένα ελληνοαλβανικό συμπεθεριό, ένα «τρομοκρατικό νησί», ένα αριστερό «ριγιούνιον» 50άρηδων. Ένα Μακεδονικό τραύμα, δοσμένο ίσως για πρώτη φορά στη λογοτεχνία με επίκαιρους όρους. Ανάμεσά τους και πολλές άλλες μικρές ιστορίες που όλες μαζί θα δώσουν σάρκα σε ένα συγγραφικό όνειρο.
Θαύματα και τραύματα μιας ολόκληρης εποχής: το κίνημα, οι γυναίκες, οι έρωτες, οι μειονότητες, οι μεταλλάξεις, οι νέες προκλήσεις.
Η βασική ηρωίδα της ιστορίας- alter ego της συγγραφέως- 5 χρονών όταν επιβλήθηκε η Χούντα, μας αφηγείται από πρώτο χέρι τη διαδρομή της στο κίνημα και την ενηλικίωση σε μια εποχή που προσπάθησε να επισφραγίσει το «τέλος της ιστορίας».
Μια τολμηρή στην ειλικρίνειά της καταγραφή, χωρίς ωραιοποιήσεις, χωρίς εύκολους ρόλους θύτη και θύματος, χωρίς έπαρση ή ενοχή. Η συγγραφέας, ισορροπώντας με εξαιρετική επιτυχία ανάμεσα στη μυθιστορία και τη μαρτυρία, καταφέρνει ένα έργο βιωματικό να μην το οδηγήσει σ’ ένα μοναχικό ψυχαναλυτικό ντιβάνι αλλά να το μετατρέψει σε ιστορία, σε πολιτικό χρονικό μιας ολόκληρης γενιάς.
Αφήγηση γρήγορη, λόγος ακριβής και ευαίσθητος, διάλογοι ζωντανοί και ρεαλιστικοί, υπόγειο χιούμορ χωρίς αδιευκρίνιστους υπαινιγμούς. Δυσάρεστες ενίοτε παραδοχές χωρίς παραίτηση ούτε αυτομαστίγωση. Διερωτήσεις ακόμη ανοικτές. Ματιά και εμπειρία σαφώς γυναικεία, χωρίς όμως αντίστροφα στερεότυπα. Ξεχωριστή αρετή: το άγρυπνο ενδιαφέρον για τη θέση του «άλλου».
Η Δέσποινα Ντήμα -και μαζί η δημιουργός της- θα αποφασίσει να γράψει για όλα αυτά το πρώτο της έργο, εκπληρώνοντας έτσι μια παλιά υπόσχεση στον πατέρα της και καταθέτοντας ταυτόχρονα ένα είδος πολιτικής διαθήκης που την αφιερώνει στα παιδιά της, σε μια εποχή όπου η δυναμική για δικαιότερες κοινωνίες θα συγκρουσθεί και πάλι μ' εκείνην της συντηρητικοποίησης και των πατριωτισμών.
Νίκη Γιάνναρη
http://ergatiki.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=4160:i1011&Itemid=62
Μια γιάφκα, ένα ελληνοαλβανικό συμπεθεριό, ένα «τρομοκρατικό νησί», ένα αριστερό «ριγιούνιον» 50άρηδων. Ένα Μακεδονικό τραύμα, δοσμένο ίσως για πρώτη φορά στη λογοτεχνία με επίκαιρους όρους. Ανάμεσά τους και πολλές άλλες μικρές ιστορίες που όλες μαζί θα δώσουν σάρκα σε ένα συγγραφικό όνειρο.
Θαύματα και τραύματα μιας ολόκληρης εποχής: το κίνημα, οι γυναίκες, οι έρωτες, οι μειονότητες, οι μεταλλάξεις, οι νέες προκλήσεις.
Η βασική ηρωίδα της ιστορίας- alter ego της συγγραφέως- 5 χρονών όταν επιβλήθηκε η Χούντα, μας αφηγείται από πρώτο χέρι τη διαδρομή της στο κίνημα και την ενηλικίωση σε μια εποχή που προσπάθησε να επισφραγίσει το «τέλος της ιστορίας».
Μια τολμηρή στην ειλικρίνειά της καταγραφή, χωρίς ωραιοποιήσεις, χωρίς εύκολους ρόλους θύτη και θύματος, χωρίς έπαρση ή ενοχή. Η συγγραφέας, ισορροπώντας με εξαιρετική επιτυχία ανάμεσα στη μυθιστορία και τη μαρτυρία, καταφέρνει ένα έργο βιωματικό να μην το οδηγήσει σ’ ένα μοναχικό ψυχαναλυτικό ντιβάνι αλλά να το μετατρέψει σε ιστορία, σε πολιτικό χρονικό μιας ολόκληρης γενιάς.
Αφήγηση γρήγορη, λόγος ακριβής και ευαίσθητος, διάλογοι ζωντανοί και ρεαλιστικοί, υπόγειο χιούμορ χωρίς αδιευκρίνιστους υπαινιγμούς. Δυσάρεστες ενίοτε παραδοχές χωρίς παραίτηση ούτε αυτομαστίγωση. Διερωτήσεις ακόμη ανοικτές. Ματιά και εμπειρία σαφώς γυναικεία, χωρίς όμως αντίστροφα στερεότυπα. Ξεχωριστή αρετή: το άγρυπνο ενδιαφέρον για τη θέση του «άλλου».
Η Δέσποινα Ντήμα -και μαζί η δημιουργός της- θα αποφασίσει να γράψει για όλα αυτά το πρώτο της έργο, εκπληρώνοντας έτσι μια παλιά υπόσχεση στον πατέρα της και καταθέτοντας ταυτόχρονα ένα είδος πολιτικής διαθήκης που την αφιερώνει στα παιδιά της, σε μια εποχή όπου η δυναμική για δικαιότερες κοινωνίες θα συγκρουσθεί και πάλι μ' εκείνην της συντηρητικοποίησης και των πατριωτισμών.
Νίκη Γιάνναρη
http://ergatiki.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=4160:i1011&Itemid=62
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου