Χάλα Ακάρι
Η επανάσταση στην Συρία είναι η αληθινή επανάσταση ενός λαού.
Είναι επανάσταση κατά των διακρίσεων, κατά της αδικίας, κατά της
διαφθοράς, της πολιτικής διαφθοράς, της κοινωνικής διαφθοράς και της
οικονομικής διαφθοράς. Είναι κατά της εξουσίας μιας οικογένειας που για
42 χρόνια εξουσιάζει την Συρία και έχει μετατρέψει τον λαό της χώρας
αυτής σε έναν φτωχό λαό σε έναν λαό που δεν μπορεί να εκφραστεί, αφού
είναι έγκλημα να εκφραστείς ελεύθερα και πόσο μάλλον να εκφραστείς κατά
του καθεστώτος. Όποιος θέλει να εκφραστεί ελεύθερα ή θα μπει στην
φυλακή, ή θα εξαφανιστεί ή θα πρέπει να φύγει έξω από την χώρα.
Αυτό συμβαίνει για 40 χρόνια τώρα. Και όποιος ξέρει την Συρία ξέρει πως στις αρχές του '80 σε λίγες μόνο μέρες το καθεστώς του Άσαντ σκότωσε σε μία μόνο πόλη, ισοπεδώνοντας την, 40.000 άτομα και από τότε οι Σύριοι μπήκαν σε μια κατάσταση σιωπής και φόβου.
Τώρα σηκώσαμε το κεφάλι. Η Αραβική Άνοιξη εμπνέει τους λαούς που δεν αντέχουν πλέον την αδικία. Δεν υπάρχει ξένο χέρι σε αυτή την επανάσταση όσα και αν πουν. Όσο και αν μιλάνε και λένε πως άλλα υπάρχουν πάνω στο τραπέζι και άλλα κάτω από αυτό, κανείς από τους μεγάλους στην ουσία δεν θέλει αυτό το ντόμινο να συνεχιστεί.
Άμα νικήσει η επανάσταση στην Συρία ξέρουν πως θα εξαπλωθεί και αλλού και θα αλλάξουν εντελώς τα πράγματα στην περιοχή γι’ αυτό και θέλουν να την θάψουν εκεί, στη Συρία, πριν απλωθεί. Στην Συρία έχουμε καταλάβει πολύ καλά το κόλπο και τί θέλουν οι άλλοι από εμάς, όμως δεν πρόκειται να αφήσουμε κανέναν να αποφασίσει για το μέλλον μας. Γι' αυτό και ευχόμαστε πραγματικά να νικήσουμε χωρίς καμιά βοήθεια από το εξωτερικό ώστε να μην μπορούν να μας εκβιάζουν στο μέλλον.
Η επανάσταση σήμερα γίνεται όλο και πιο δυνατή. Όταν επικοινωνούμε με τους ανθρώπους κάτω, αυτοί μας δίνουν δύναμη, αντί να τους δώσουμε εμείς. Έχουμε πολύ μεγάλη ελπίδα ότι όλο αυτό θα τελειώσει σύντομα. Φυσικά το σύντομα είναι σχετικό μετά από τόσους μήνες επανάσταση, όμως είμαστε σίγουροι πως δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε πίσω.
Όπως καταλαβαίνεται αυτό σημαίνει πως έρχεται μεγάλο κύμα από Σύριους πρόσφυγες, και το πιο λογικό είναι μετά την Τουρκία το πρώτο έδαφος που πατάνε να είναι η Ελλάδα. Έχουμε πάρα πολλές αναφορές και ιστορίες και κάθε μέρα τρέχουμε για να προλάβουμε περιπτώσεις επαναπροώθησης από την Ελλάδα στην Τουρκία. Στον Έβρο, πολλές προσπάθειες που κάνουν Σύροι πρόσφυγες αντιμετωπίζονται με τον χειρότερο τρόπο. Πολλές φορές τους σταματάνε μέσα στο νερό και τους γυρίζουν πίσω. Και όταν φτάσουν σε ελληνικά εδάφη ή τους στέλνουν ξανά πίσω ή τους φυλακίζουν για πολύ καιρό. Έχουμε ανθρώπους που βρίσκονται στις φυλακές για μήνες χωρίς να τους λέει κανείς τίποτα. Δεν ξέρουν για πόσο θα μείνουν, δεν υπάρχουν δικηγόροι, δεν υπάρχουν διερμηνείς, εγκατελειμένοι στο έλεος του θεού.
Στην Ελλάδα και κυρίως στην Αθήνα οι Σύριοι συγκεντρώνονται πολλές φορές σε περιοχές με πολύ φτωχές συνθήκες. Εκεί έχουμε επιθέσεις από την Χρυσή Αυγή. Τον προηγούμενο μήνα είχαμε δυο τέτοιες επιθέσεις, μέσα σε 15 μέρες. Δυο επιθέσεις με μολότωφ σε ένα κτήριο που υπήρχαν μέσα οικογένειες με παιδιά. Και αναγκάστηκαν να φύγουν μέσα σε λίγες μέρες και μετά να φύγουν από την περιοχή. Προτιμούν να μείνουν σε πλατείες παρά να μείνουν σε εκείνο το σπίτι. Προτιμούν τον δρόμο.
Η κατάσταση είναι πραγματικά φρικτή. Κάθε μέρα έχουμε καινούριες περιπτώσεις. Θα σας πω μία από αυτές που την καταγράψαμε αυτές τις μέρες με την βοήθεια ενός αγγλικού καναλιού. Ένας κύριος με την ηλικιωμένη μητέρα του, μόλις φτάσανε στα σύνορα, στον Έβρο, τους κρατήσανε από τις 6 το πρωί μέχρι τις 12 το βράδυ. Ήταν 40-50 άτομα, τους βάλανε σε βάρκες, η αστυνομία στα σύνορα, σε μικρές βάρκες και όταν έφτασαν μέσα στο ποτάμι άρχισαν να ρίχνουν τον κόσμο στο νερό. Μέσα στο νερό, τους έσπρωχναν να πέσουν μέσα στο ποτάμι. Ο άνθρωπος που μας διηγήθηκε την ιστορία μας είπε πως «όταν έφτασε η ώρα και έπεσα στο νερό και μετά έριξαν την μητέρα μου, 80 χρονών γυναίκα, έτρεξα μέσα στο σκοτάδι να σώσω την μητέρα μου.
Ένας άλλος φίλος έτρεξε να σώσει την γυναίκα του. Δεν είχαμε καταλάβει όμως πως είχανε ρίξει και 4 παιδιά μέσα στο νερό. Παιδιά από μια οικογένεια. Από 6 μηνών μέχρι 6-7 χρονών. Όταν έσωσα την μητέρα μου και την έβγαλα στην τούρκικη πλευρά του ποταμού, και ο φίλος ο άλλος έβγαλε την γυναίκα του κοιτάξαμε και είδαμε πως τα 4 παιδιά είχαν φύγει. Είχαν φύγει πάρα πολύ μακριά μέσα στο ποτάμι που ήταν αρκετά δυνατό και δεν μπορέσαμε να σώσουμε τα 4 αυτά μωρά. Χαθήκαν μπροστά από τα μάτια μας».
Αυτή είναι μια αναφορά από τις πολλές ιστορίες που φθάνουν κάθε φορά στα αυτιά μας. Και οι αστυνομικοί λένε πως είναι πολύ περήφανοι για το έργο τους. Άκουσα αξιωματικό να λέει πως πέρσι είχαν περάσει 5.500 κόσμος φέτος μόνο 2.000, είμαστε περήφανοι για το έργο μας. Και όταν ρωτήσαμε πώς το καταφέρατε αυτό, αυτός απάντησε, με όπλα, με σκυλιά, με ό,τι δύναμη είχαμε ώστε να μην περάσει κανείς από τα σύνορα. Του είπα πως για τους Σύριους δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να περάσουν στην Ευρώπη, και μου είπε πως αυτή είναι η δουλειά του, αυτή κάνει και είναι περήφανος για το αποτέλεσμα.
Αναρωτιέμαι τώρα, όσο και αν θέλει η Ελλάδα, και είναι δικαίωμά της σαν χώρα, να προστατέψει τα σύνορά της, έχει άραγε το δικαίωμα να πατάει τα ανθρώπινα δικαιώματα με αυτόν τον τρόπο; Και μάλιστα την στιγμή που οι άνθρωποι αυτοί είναι πρόσφυγες; Και τους στέλνει πίσω πού; Στο ποτάμι, στην Τουρκία, σε βάρκες για να πνιγούν; Πού είναι το πίσω; Πίσω στο θάνατο; Αυτή την ερώτηση την αφήνω στην ελληνική κοινωνία να απαντήσει.
Εργατική Αλληλεγγύη
Αυτό συμβαίνει για 40 χρόνια τώρα. Και όποιος ξέρει την Συρία ξέρει πως στις αρχές του '80 σε λίγες μόνο μέρες το καθεστώς του Άσαντ σκότωσε σε μία μόνο πόλη, ισοπεδώνοντας την, 40.000 άτομα και από τότε οι Σύριοι μπήκαν σε μια κατάσταση σιωπής και φόβου.
Τώρα σηκώσαμε το κεφάλι. Η Αραβική Άνοιξη εμπνέει τους λαούς που δεν αντέχουν πλέον την αδικία. Δεν υπάρχει ξένο χέρι σε αυτή την επανάσταση όσα και αν πουν. Όσο και αν μιλάνε και λένε πως άλλα υπάρχουν πάνω στο τραπέζι και άλλα κάτω από αυτό, κανείς από τους μεγάλους στην ουσία δεν θέλει αυτό το ντόμινο να συνεχιστεί.
Άμα νικήσει η επανάσταση στην Συρία ξέρουν πως θα εξαπλωθεί και αλλού και θα αλλάξουν εντελώς τα πράγματα στην περιοχή γι’ αυτό και θέλουν να την θάψουν εκεί, στη Συρία, πριν απλωθεί. Στην Συρία έχουμε καταλάβει πολύ καλά το κόλπο και τί θέλουν οι άλλοι από εμάς, όμως δεν πρόκειται να αφήσουμε κανέναν να αποφασίσει για το μέλλον μας. Γι' αυτό και ευχόμαστε πραγματικά να νικήσουμε χωρίς καμιά βοήθεια από το εξωτερικό ώστε να μην μπορούν να μας εκβιάζουν στο μέλλον.
Η επανάσταση σήμερα γίνεται όλο και πιο δυνατή. Όταν επικοινωνούμε με τους ανθρώπους κάτω, αυτοί μας δίνουν δύναμη, αντί να τους δώσουμε εμείς. Έχουμε πολύ μεγάλη ελπίδα ότι όλο αυτό θα τελειώσει σύντομα. Φυσικά το σύντομα είναι σχετικό μετά από τόσους μήνες επανάσταση, όμως είμαστε σίγουροι πως δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε πίσω.
Όπως καταλαβαίνεται αυτό σημαίνει πως έρχεται μεγάλο κύμα από Σύριους πρόσφυγες, και το πιο λογικό είναι μετά την Τουρκία το πρώτο έδαφος που πατάνε να είναι η Ελλάδα. Έχουμε πάρα πολλές αναφορές και ιστορίες και κάθε μέρα τρέχουμε για να προλάβουμε περιπτώσεις επαναπροώθησης από την Ελλάδα στην Τουρκία. Στον Έβρο, πολλές προσπάθειες που κάνουν Σύροι πρόσφυγες αντιμετωπίζονται με τον χειρότερο τρόπο. Πολλές φορές τους σταματάνε μέσα στο νερό και τους γυρίζουν πίσω. Και όταν φτάσουν σε ελληνικά εδάφη ή τους στέλνουν ξανά πίσω ή τους φυλακίζουν για πολύ καιρό. Έχουμε ανθρώπους που βρίσκονται στις φυλακές για μήνες χωρίς να τους λέει κανείς τίποτα. Δεν ξέρουν για πόσο θα μείνουν, δεν υπάρχουν δικηγόροι, δεν υπάρχουν διερμηνείς, εγκατελειμένοι στο έλεος του θεού.
Απέλαση
Πολλοί Σύριοι που περνάνε από τα κρατητήρια των συνόρων παίρνουν χαρτί απέλασης που τους λέει πως σε 90 μέρες πρέπει να φύγουν από την χώρα. Αυτό είναι υπηρεσιακό χαρτί και παρόλα αυτά όταν τους σταματάει η αστυνομία στο δρόμο τις περισσότερες φορές οι αστυνομικοί σκίζουν αυτό το χαρτί. Υπάρχουν πάρα πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Τις καταγράφουμε. Έχουμε πολλές φορές ρατσιστική αντιμετώπιση από την αστυνομία.Στην Ελλάδα και κυρίως στην Αθήνα οι Σύριοι συγκεντρώνονται πολλές φορές σε περιοχές με πολύ φτωχές συνθήκες. Εκεί έχουμε επιθέσεις από την Χρυσή Αυγή. Τον προηγούμενο μήνα είχαμε δυο τέτοιες επιθέσεις, μέσα σε 15 μέρες. Δυο επιθέσεις με μολότωφ σε ένα κτήριο που υπήρχαν μέσα οικογένειες με παιδιά. Και αναγκάστηκαν να φύγουν μέσα σε λίγες μέρες και μετά να φύγουν από την περιοχή. Προτιμούν να μείνουν σε πλατείες παρά να μείνουν σε εκείνο το σπίτι. Προτιμούν τον δρόμο.
Η κατάσταση είναι πραγματικά φρικτή. Κάθε μέρα έχουμε καινούριες περιπτώσεις. Θα σας πω μία από αυτές που την καταγράψαμε αυτές τις μέρες με την βοήθεια ενός αγγλικού καναλιού. Ένας κύριος με την ηλικιωμένη μητέρα του, μόλις φτάσανε στα σύνορα, στον Έβρο, τους κρατήσανε από τις 6 το πρωί μέχρι τις 12 το βράδυ. Ήταν 40-50 άτομα, τους βάλανε σε βάρκες, η αστυνομία στα σύνορα, σε μικρές βάρκες και όταν έφτασαν μέσα στο ποτάμι άρχισαν να ρίχνουν τον κόσμο στο νερό. Μέσα στο νερό, τους έσπρωχναν να πέσουν μέσα στο ποτάμι. Ο άνθρωπος που μας διηγήθηκε την ιστορία μας είπε πως «όταν έφτασε η ώρα και έπεσα στο νερό και μετά έριξαν την μητέρα μου, 80 χρονών γυναίκα, έτρεξα μέσα στο σκοτάδι να σώσω την μητέρα μου.
Ένας άλλος φίλος έτρεξε να σώσει την γυναίκα του. Δεν είχαμε καταλάβει όμως πως είχανε ρίξει και 4 παιδιά μέσα στο νερό. Παιδιά από μια οικογένεια. Από 6 μηνών μέχρι 6-7 χρονών. Όταν έσωσα την μητέρα μου και την έβγαλα στην τούρκικη πλευρά του ποταμού, και ο φίλος ο άλλος έβγαλε την γυναίκα του κοιτάξαμε και είδαμε πως τα 4 παιδιά είχαν φύγει. Είχαν φύγει πάρα πολύ μακριά μέσα στο ποτάμι που ήταν αρκετά δυνατό και δεν μπορέσαμε να σώσουμε τα 4 αυτά μωρά. Χαθήκαν μπροστά από τα μάτια μας».
Αυτή είναι μια αναφορά από τις πολλές ιστορίες που φθάνουν κάθε φορά στα αυτιά μας. Και οι αστυνομικοί λένε πως είναι πολύ περήφανοι για το έργο τους. Άκουσα αξιωματικό να λέει πως πέρσι είχαν περάσει 5.500 κόσμος φέτος μόνο 2.000, είμαστε περήφανοι για το έργο μας. Και όταν ρωτήσαμε πώς το καταφέρατε αυτό, αυτός απάντησε, με όπλα, με σκυλιά, με ό,τι δύναμη είχαμε ώστε να μην περάσει κανείς από τα σύνορα. Του είπα πως για τους Σύριους δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να περάσουν στην Ευρώπη, και μου είπε πως αυτή είναι η δουλειά του, αυτή κάνει και είναι περήφανος για το αποτέλεσμα.
Αναρωτιέμαι τώρα, όσο και αν θέλει η Ελλάδα, και είναι δικαίωμά της σαν χώρα, να προστατέψει τα σύνορά της, έχει άραγε το δικαίωμα να πατάει τα ανθρώπινα δικαιώματα με αυτόν τον τρόπο; Και μάλιστα την στιγμή που οι άνθρωποι αυτοί είναι πρόσφυγες; Και τους στέλνει πίσω πού; Στο ποτάμι, στην Τουρκία, σε βάρκες για να πνιγούν; Πού είναι το πίσω; Πίσω στο θάνατο; Αυτή την ερώτηση την αφήνω στην ελληνική κοινωνία να απαντήσει.
Εργατική Αλληλεγγύη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου