Η ερώτηση που πρέπει να κάνουν οι καλλιτέχνες στον εαυτό τους, όπως και όλοι οι άνθρωποι, είναι τι θα απαντήσουν στις επόμενες γενιές, στα παιδιά τους, όταν θα τους ρωτήσουν μετά από χρόνια, πατέρα, γονιέ, μεγαλύτερε, τι έκανες εσύ τότε που γίνονταν αυτά τα πράγματα; Ποια θέση πήρες, όταν η χώρα δεχόταν επίθεση από τους ναζί ή από τους νεοφιλελεύθερους; Άρα, τι κάνουμε; Βγαίνουμε και δίνουμε συναυλίες χαϊδεύοντας το κοινό μας, ή παρεμβαίνουμε;
Για παράδειγμα διαφωνώ πλήρως με την τοποθέτηση του Γιάννη Αγγελάκα. Είναι μια τεράστια μορφή της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, όμως στο γράμμα του στον Νταλάρα χαρακτήρισε τους καλλιτέχνες που βγαίνουν και μιλάνε σαν “συναισθηματικούς κομμουνιστές”. Για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερη ειρωνία και απαξίωση. Δηλαδή τι; Έχει φτιάξει ο καθένας από εμάς την φωλιά του στον ουρανό και κοιτάει τους από κάτω;
Ζούμε καταστάσεις που δεν έχει ξαναζήσει τις τελευταίες πολλές δεκαετίες αυτή η χώρα. Δεν συζητάμε για τον σοσιαλιστικό παράδεισο ή για τον καπιταλισμό γενικά. Τα πράγματα είναι συγκεκριμένα. Μαχαιρώνουν στις γειτονιές κόσμο και ταυτόχρονα σκοτώνουν μια ολόκληρη γενιά από ανέργους. Οπότε πρέπει, ρε φίλε, να πάρεις θέση. Κριτίκαρε όσο θες τα κόμματά της Αριστεράς και τον οργανωτισμό της και την γραφειοκρατία. Αλλά πες μας, τις αξίες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, την αξία του να μην υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να μην υπάρχει ρατσισμός και να υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα, αυτές τις αξίες πώς τις θεωρείς, παρωχημένες; Όλοι, και κυρίως οι καλλιτέχνες, πρέπει να απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα.
Ένα μέτωπο αντιφασιστικό πρέπει να έχει μέσα του όλες τις συνιστώσες και τις διαφορετικές απόψεις αντιμετώπισης της φασιστικής απειλής. Ωστόσο αυτό που πρέπει να κάνουμε όλοι είναι να συνδεόμαστε με τον κόσμο και να αποκτάμε γείωση. Γιατί έτσι μπορούμε να διαλύσουμε και τα ιδεολογήματα του φασισμού. Ο φασισμός είναι αστείος, καταρρίπτεται πολύ εύκολα. Και ένα 12χρονο παιδί να βάλεις να μιλήσει μπορεί να τους τσακίσει. Αλλά πρέπει να δώσεις την δυνατότητα στον κόσμο να συζητήσει, να απελευθερώσει δυνάμεις που θα βγουν μπροστά να αντιμετωπίσουν την προπαγάνδα και το δηλητήριό τους. Στο σχολείο ας πούμε μπορείς με δυο ταινίες, με μια συζήτηση, με κάποια μαθήματα, εύκολα μπορείς να σπάσεις τα ιδεολογήματά τους. Είναι εύκολο να καταρριφθούν τα μυθεύματα και οι βλακείες τους.
Το ενθαρρυντικό πάντως είναι, και για να μην τα βάφουμε όλα μαύρα, πως έχει αρχίσει να γίνεται αυτό. Στις γειτονιές, στα σχολεία, στις πλατείες, τα αντανακλαστικά μια μεγάλης μερίδας έχουν αρχίσει να λειτουργούν. Γεννιούνται στέκια, συνδέσεις μεταξύ των αντιφασιστών από όλες τις διαφορετικές πολιτικές διαδρομές. Μετά τον Δεκέμβρη του '08 η Αθήνα γέμισε στέκια. Ήταν και αυτό μια απάντηση στην καταστολή και την τρομοκρατία. Και στην επαρχία συμβαίνει αυτό. Από λέσχες κινηματογράφου, μέχρι καφενεία και χώρους, οι άνθρωποι στις γειτονιές αρχίζουν και αυτενεργούν. Φυσικά όλα αυτά δεν προβάλλονται γιατί ούτε ο κόσμος της αριστεράς είναι ματαιόδοξος, δεν προβάλλει τον εαυτό του μέσα από αυτά, ούτε τα κεντρικά ΜΜΕ θέλουν να προβάλουν την κοινωνική ζωή των γειτονιών στη βάση της κοινωνίας.
Επίσης πρέπει όλοι εμείς που αντιλαμβανόμαστε την απειλή των καθαρμάτων της Χρυσής Αυγής να μην πέφτουμε στην λούμπα της αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Δεν πρέπει να αναπαράγουμε την άποψη πως οι φασίστες κάνουν κοινωνικό έργο, πως βοηθάνε γιαγιάδες ή μοιράζουν τρόφιμα, πως γενικά έχουν την δύναμη και την κοινωνική αποδοχή. Δεν την έχουν. Δεν λέω να τους υποβαθμίσουμε αλλά όχι και να τους δώσουμε ρόλο που δεν έχουν. Δεν πρέπει να τους θεωρούμε παράγοντες της δημόσιας ζωής. Όταν κάποιος λέει πως “το είπανε και το κάνανε”, εμείς πρέπει να εξηγούμε πως ούτε το είπανε, ούτε καταφέρανε να κάνουν οτιδήποτε άλλο από το να σπέρνουν το μίσος. Είναι αμόρφωτα καθάρματα που πρέπει να τους απομονώσουμε. Αντί να φοβίζουμε τον κόσμο προσπαθώντας να δείξουμε ότι έχουν δύναμη, πρέπει να κάνουμε το αντίθετο, να δείξουμε την αδυναμία τους να συνδεθούν με τα πραγματικά ζητήματα στις γειτονιές, με τους πραγματικούς ανθρώπους που στην πλειοψηφία τους τους σιχαίνονται. Με αυτόν τον κόσμο πρέπει να βρεθούμε όλοι μαζί σε κοινή δράση.
Τα ΜΜΕ και οι αστοί από την δική τους τη μεριά προσπαθούν να μας πείσουν πως υπάρχει αύξηση των δύο άκρων. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε τέτοιες απόψεις. Είναι άλλο η κινηματική αντιβία και άλλο οι φασιστικές επιθέσεις. Για χρόνια οι νεοφιλελεύθεροι μας φλόμωσαν με δήθεν “προοδευτικές” απόψεις για την ανεξιθρησκία, την ελευθερία του λόγου και όλα αυτά. Σήμερα όμως αυτό που βλέπουμε είναι πως όλα αυτά ήταν ένα ψέμα και πως όταν τους απειλείς τα φράγκα και τον πλούτο τους, τότε τα ξεχνάνε όλα και είναι έτοιμοι να συμμαχήσουν με τον διάβολο για να επιβάλουν τις επιθέσεις τους. Οι νεοναζί και εδώ και σε ολόκληρο τον κόσμο δεν χτυπάνε τους πλούσιους, το κεφάλαιο, αλλά τους πιο αδύναμους. Ο σαδισμός, το χτύπημα στον αδύναμο, το να μην δώσω φαγητό στο φτωχό που έχει άλλο χρώμα, άλλη γλώσσα, άλλη θρησκεία, ή οι γελοιότητες περί ελληνικού αίματος που ανατρέπονται ακόμα και από πρωτοετείς της νοσηλευτικής, είναι ο διαχωρισμός που προσπαθούν να επιβάλουν οι φασίστες, που μαζί με τις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις στα κεκτημένα όλων μας, προσπαθούν να μας στραγγαλίσουν από όλες τις μεριές.
Πρέπει να βγούμε στο δρόμο. Όλες αυτές οι συζητήσεις πρέπει να γίνονται στις πλατείες, στα σχολεία, στα στέκια μας, στους χώρους δουλειάς. Να κάνουμε πλατιά αντιφασιστικά μέτωπα. Χωρίς ξύλινη γλώσσα. Σαν σημείο επαφής ας έχουμε την κοινή δράση. Γιατί τις περισσότερες φορές δεν μετράει ποιος θα πει τα περισσότερα αλλά ποιος μπαίνει μπροστά να οργανώσει. Δεν μετράνε τα λόγια αλλά το παράδειγμα. Από αυτό έχουμε ανάγκη σήμερα για να μπούμε μπροστά.
Προσπαθούμε και εγώ και οι φίλοι μου να βρούμε μια υπαρξιακή ικανοποίηση και απάντηση για αυτό που κάνουμε για να ζήσουμε. Δεν σου κρύβω πως μερικές φορές ντρέπομαι που είμαι καλλιτέχνης με την έννοια ότι η λέξη έχει εκχυδαϊστεί τόσο που έχει γίνει συνώνυμη του λαϊφστάιλ. Για να είμαι ειλικρινής μερικές φορές νιώθω ενοχές, όλοι οι άνθρωποι δουλεύουν 8ωρο καταπιέζονται, ενώ εγώ κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Με γεμίζει η εργασία μου και νιώθω μια αίσθηση προσφοράς, όχι ελεημοσύνης. Αλλά αφού έχω ένα μικρόφωνο και μπορεί να με ακούσει κάποιος, είναι ευκαιρία να διαδώσω μια ιδέα από χώρους που ούτε φιλοξενούνται στα ΜΜΕ, ούτε έχουν την δυνατότητα να διαφημιστούν πλατιά. Αυτό κάνω, στην ουσία είμαι ένας αγγελιοφόρος.
• Ο Στάθης Δρογώσης στο πιάνο, μαζί με τον Άρη Ζέρβα στο τσέλο, θα ανέβουν στις 14 Οκτώβρη στην σκηνή της Τεχνόπολις στο Γκάζι ενώνοντας τις φωνές και τις μουσικές τους με τους εκατοντάδες καλλιτέχνες και ακτιβιστές που θα βρεθούν στο μεγάλο Φεστιβάλ της ΚΕΕΡΦΑ ενάντια στο ρατσισμό και τους νεοναζί.
Εργατική Αλληλεγγύη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου