Ταξίδι στην ιστόσφαιρα: Ficciones: "Books are a load of crap"

   Η κριτική παρουσίαση ενός λογοτεχνικού έργου είναι ίσως εξίσου σπουδαία με την διαδικασία της αναγνωσής του κι αυτό για ένα και μόνο, πολύ σημαντικό όμως, λόγο: την πληθώρα των εκδόσεων που κυκλοφορούν στην αγορά. Λίγοι είναι αυτοί στον ημερήσιο τύπο και στο διαδίκτυο που κατέχουν την τέχνη να παρουσιάσουν και να σχολιάσουν ένα έργο αναδεικνύοντας την ταυτοτητά του, επιβραβεύοντας ή επικρίνοντας την θεματολογία του, σχολιάζοντας το ύφος και το ήθος του συγγραφέα.
   Μια πολύ αγαπημένη μας προσπάθεια παρουσιάζουμε στο σημερινό σημείωμα όπου μέσα από σύντομα ως επί το πλείστον, λιτά άρθρα παρουσιάζονται διάφορα λογοτεχνικά έργα, κυρίως της ξένης εκδοτικής παραγώγης. Μιλάμε για το ιστολόγιο Ficciones και τον διαχειριστή/υπεύθυνο του, τον συγγραφέα Βασίλειο Φ.Δρόλλια, ένα πολύ ταλαντούχο πρόσωπο με ευρύτατη γνώση πέρα από τα "στενά" όρια της λογοτεχνίας που μπορεί να αντιληφθεί ο μέσος αναγνώστης - αναφορά δηλαδή όχι μόνο στην ευρωπαική/αμερικάνικη παραγωγή αλλά και σε έργα από Αφρική, Ασία κ.τ.λ. - όπου καταφέρνει να μπολιάσει το ενδιαφέρον μας με την ανάγκη διερεύνησης της άγνωστης λογοτεχνίας.
    Δεν μένει όμως μόνο στην λογοτεχνία αλλά προχωρά  σε επιστημονικά και πολιτικά σχόλια, χωρίς όμως να βαραίνει αυτό την προσπαθειά του, εμπλουτίζοντας και γενικεύοντας την οπτική μας πάνω στα θέματα που διαπραγματεύεται.
   Δεν θέλουμε να αναλωθούμε σε περισσότερα λόγια για το Ficciones, σας προσκαλούμε να το διαβάσετε και, πιστέψτε με, θα γίνει η μόνιμη κι αγαπημένη σας συντροφιά.

προτείνει ο Ειρηναίος Μαράκης

Απώλεια για τα ελληνικά γράμματα: Έφυγε ο ποιητής, πεζογράφος και μεταφραστής Αργύρης Χιόνης

 

"Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες πού ονειρεύονται κήπους."

 

Αθήνα: Ένας σημαντικός άνθρωπος των γραμμάτων, ο Αργύρης Χιόνης, πέθανε ανήμερα τα Χριστούγεννα, σε ηλικία 68 ετών. Ποιητής, πεζογράφος και μεταφραστής, γεννήθηκε το 1943 στην Αθήνα, αλλά πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του σε χώρες της βορειοδυτικής Ευρώπης.

Σε ηλικία 14 ετών ξεκινάει να γράφει ποιήματα σε έμμετρο και ομοιοκατάληκτο στίχο, επηρεασμένος από τις μαντινάδες και τον «Ερωτόκριτο», που τραγουδούσε η Κρητικιά μητέρα του.

Πρώτη εμφάνισή του στα γράμματα ήταν τα ποιήματα που δημοσιεύονται το 1963 στο περιοδικό «Δωδέκατη Ώρα» και το 1964 στη «Νέα Εστία». Το 1966, σε ηλικία 23 ετών, εκδίδεται η πρώτη ποιητική συλλογή του Απόπειρες φωτός, ενώ το 1967, λίγο μετά τη δικτατορία, μεταβαίνει στο Παρίσι, όπου εργάζεται σκληρά και τα βράδια παρακολουθεί μαθήματα γαλλικών.

Στις αρχές του 1968, ποιήματά του μεταφράζονται και δημοσιεύονται σε λογοτεχνικά περιοδικά της Ολλανδίας, χώρα που γίνεται ο δεύτερος σταθμός του. Στο Άμστερνταμ θα ζήσει τα επόμενα οκτώμισι χρόνια, δουλεύοντας σκληρά και προσπαθώντας να μάθει τη γλώσσα, κόποι που στη συνέχεια του αναγνωρίζονται: Παίρνει υποτροφία από την Εταιρεία Συγγραφέων, γίνεται δεκτός σε λογοτεχνικούς κύκλους, δημοσιεύει σε περιοδικά, εκδίδονται δύο βιβλία του, βραβεύονται δύο θεατρικά έργα του, διορίζεται δάσκαλος ελληνικών στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο και, με κρατική υποτροφία, εγγράφεται στη σχολή ιταλικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ.

Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1977 και για τα επόμενα πέντε χρόνια θα δουλέψει ως μεταφραστής, θα συγγράψει μια σειρά παιδικών εκπομπών για το ραδιόφωνο και θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας στο ετήσιο Διεθνές Συγγραφικό Πρόγραμμα του Πανεπιστημίου της Αϊόβα, στις ΗΠΑ.

Το 1982, έπειτα από διαγωνισμό, προσλαμβάνεται ως μεταφραστής στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εγκαθίσταται στις Βρυξέλλες. Το 1992 παραιτείται και αποσύρεται στο Θροφαρί, ένα μικρό χωριό της ορεινής Κορινθίας, όπου ασχολείται με την ποίηση και τη γεωργία. Ήταν μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Για το θάνατό του, ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού Παύλος Γερουλάνος δήλωσε τα εξής: «Ο Αργύρης Χιόνης υπήρξε μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου και δημιουργού. Πολίτης του κόσμου αλλά και άρρηκτα συνδεδεμένος με την Ελλάδα, άνθρωπος πολυπράγμων και συλλέκτης πάσης φύσεως εμπειριών, προσωπικότητα σύνθετη που αναζήτησε την ευτυχία στα απλά και μικρά, παρουσία χαμηλόφωνη αλλά επιδραστική, ο Χιόνης εξέφρασε με το έργο του την απορία του ανθρώπου μπροστά στο παράλογο και μάταιο της ύπαρξής του, αλλά και μια βαθιά αγάπη για τη ζωή και μια ειλικρινή κατάφαση σ' αυτή. Στους οικείους και τους φίλους του εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια».

Έργα και ημέρες

Ο Αργύρης Χιόνης έλαβε το 2007 το βραβείο του περιοδικού «Διαβάζω» για το βιβλίο του Όντα και μη όντα (2006), ενώ το 2009 τιμήθηκε με το Κρατικό βραβείο διηγήματος (εξ ημισείας με τον Τόλη Νικηφόρου) για το βιβλίο του Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες (2008). Ποιήματα και πεζογραφήματά του έχουν μεταφραστεί και δημοσιευτεί στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, ολλανδικά, σερβοκροατικά και ρουμάνικα.

Τα ποιητικά βιβλία του είναι τα Σχήματα απουσίας (εκδ. Αρίων, 1973), Μεταμορφώσεις (εκδ. Μπουκουμάνης, 1974), Τύποι ήλων (εκδ. Εγνατία-Τραμ, 1978), Λεκτικά τοπία (εκδ. Καστανιώτης, 1983), Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη (εκδ. Υάκινθος, 1986), Εσωτικά τοπία (εκδ. Νεφέλη, 1991), Ο ακίνητος δρομέας (εκδ. Νεφέλη, 1996), Ιδεογράμματα (εκδ. Τα τραμάκια, 1997), Τότε που η σιωπή τραγούδησε (εκδ. Νεφέλη, 2000), Στο υπόγειο (εκδ. Νεφέλη, 2004), Ό,τι περιγράφω με περιγράφει (εκδ. Γαβριηλίδης, 2010).

Από τις εκδόσεις Νεφέλη κυκλοφόρησε το 2006 η συγκεντρωτική έκδοση των δέκα πρώτων ποιητικών του συλλογών, με τίτλο Η φωνή της σιωπής: ποιήματα 1966-2000.

Υπήρξε επίσης μεταφραστής σημαντικών έργων, όπως Τα Ποιήματα του Οκτάβιο Πας (1981), Όταν το ταβάνι κλαίει του Ράσελ Έντσον (1986), Περηφάνια και προκατάληψη της Τζέιν Όστεν (1997), Κατακόρυφη ποίηση του Ρομπέρτο Γιάρος (1997) και Με το αγκίστρι στην καρδιά: Μια επιλογή από το έργο του του Ανρί Μισώ (2003).

Έγραψε, τέλος, αφηγήματα για μικρούς και μεγάλους, όπως Ιστορίες μιας παλιάς εποχής που δεν ήρθε ακόμα (εκδ. Αιγόκερως, 1981), Ο αφανής θρίαμβος της ομορφιάς (εκδ. Πατάκης, 1995), Τρία μαγικά παραμύθια (εκδ. Πατάκης, 1998), Όντα και μη όντα (εκδ. Γαβριηλίδης, 2006), Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες (εκδ. Κίχλη, 2008), ενώ το έργο του Έχων σώας τα φρένας κι άλλες τρελές ιστορίες αναμένεται από τις εκδόσεις Κίχλη.

Η κηδεία του θα γίνει στο Θροφαρί.

Πηγές: ΑΠΕ-ΜΠΕ, news.in.gr

 

Ποιήματα του Αργύρη Χιόνη 

http://www.youtube.com/watch?v=ZNtczgniMaI 

Ποιίηση:Αργύρης Χιόνης ~ Μουσική:Ομαδική απόδραση ~Λουδοβίκος των Ανωγείων. ...~

Παρουσίαση Συλλογής Διηγημάτων (ενημερωμένο)

Κυριακή, 15 Ιανουάριος 2012

από τις 8.30 π.μ έως 11.30 μ.μ

Η Λέσχη Δημιουργικής Γραφής Γομολάστιχα και οι εκδόσεις Φαρφουλάς παρουσιάζουν την 1η συλλογή διηγημάτων της λέσχης μας.
Την συλλογή θα προλογίσει ο συγγραφέας Νίκος Αδάμ Βουδούρης.
Θα προηγηθεί σύντομο θεατρικό δρώμενο και θα ακολουθήσει συναυλία με το ροκ συγκρότημα Τέλος Εποχής!
Τo βιντεάκι της εκδήλωσης ετοίμασε η Ελένη Γιαννέτου και την μουσική έγραψαν οι May Fly (Ηλίας Πάλλας & Νίκος Καλλέργης)

Σας περιμένουμε!

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ

Το Χριστουγεννιάτικο παζάρι μας, χάρις στη θερμή ανταπόκρισή σας και μετά από δική ΣΑΣ παράκληση, παίρνει... παράταση και γίνεται πρωτοχρονιάτικο!

Έτσι, το βιβλιοπωλείο NIGHTREAD και οι εκδόσεις ARS NOCTURNA σάς προσκαλούν εκ νέου στη Ναυαρίνου 8 στον 4ο όροφο, από 28 έως 31 Δεκεμβρίου, 11πμ.- 18.00, για να επιλέξετε τα πρωτοχρονιάτικα δώρα σας μέσα από μια ανανεωμένη ποικιλία βιβλίων.!

Κατά τη χρονική διάρκεια του παζαριού (28-31 Δεκεμβρίου) οι αναγνώστες θα έχουν ξανά την ευκαιρία να παραγγείλουν ηλεκτρονικά οποιοδήποτε βιβλίο των εκδόσεων ARS NOCTURNA με την αντίστοιχη έκπτωση, στέλνοντας ένα απλό e-mail στο arsnocturnagothicbooks@gmail.com και ζητώντας τη λίστα με τις εκπτώσεις (έως και 80%).

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

Ο Άλεξ Καλλίνικος για το θάνατο του Κρίστοφερ Χίτσενς

Η είδηση του θανάτου του συγγραφέα Κρίστοφερ Χίτσενς γέμισε το μαυλό μου με αντιφατικές εικόνες και συναισθήματα.

Θυμάμαι τον Κρίστοφερ νεαρό. Ήταν ένα δυο έτη μεγαλύτερος από μένα στο ίδιο κολέγιο της Οξφόρδης στα τέλη της δεκαετίας του '60. Ήταν τότε ο πιο γνωστός ακτιβιστής των Διεθνών Σοσιαλιστών (από όπου προέρχεται το SWP), στην Οξφόρδη.
Μανιώδης καπνιστής, κομψός ακόμα και μέσα στο λαϊκό σακάκι που φορούσαν απαραίτητα όλοι στην επαναστατική αριστερά, ήταν ένας εκπληκτικός ρήτορας. Ήταν μέσω αυτού που πρωτοέμαθα, συχνά με την ισχύ της Αποκάλυψης, πολλές από τις βασικές ιδέες της μαρξιστικής παράδοσης.
Ακόμη και τότε, ήταν ξεκάθαρο ότι ο Κρίστοφερ κρατούσε πισινή. Στην αυτοβιογραφία του “Χιτς-22” παραδέχεται ότι ζούσε διπλή ζωή, “φωνάζοντας από την ντουντούκα πατώντας σε ένα καφάσι από γάλατα έξω από κάποιο εργοστάσιο και λίγο αργότερα φορούσα βιαστικά ένα επίσημο σακάκι για να μιλήσω στη λέσχη πολιτικού διαλόγου της Οξφόρδης, τηρώντας όλους τους κανόνες της κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης”.
Αυτή η ένταση έγινε ακόμη πιο ισχυρή αφού ο Κρίστοφερ έφυγε από την Οξφόρδη και έγινε δημοσιογράφος στο Λονδίνο. Εξελίχθηκε σε κεντρική φυσιογνωμία μιας διάσημης φιλολογικής ομάδας, στην οποία συμμετείχαν ο Μάρτιν Έιμις και ο Σαλμάν Ρουσντί, και πλησίαζε σιγά σιγά προς το Εργατικό Κόμμα.
Η πορτογαλική επανάσταση του 1975-76 έφερε το ρεφορμιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα σε σύγκρουση με τους αυτοοργανωμένους εργάτες και φαντάρους. Ο Κρίστοφερ γράφει ότι σηματοδότησε “το τέλος της πορείας” στη σχέση του ίδιου με τους Διεθνείς Σοσιαλιστές.
Την τελευταία φορά που είδα τον Κρίστοφερ ήταν το καλοκαίρι του 1980, όταν ήταν ετοιμαζόταν να μετακομίσει στις ΗΠΑ -μόνιμα, όπως αποδείχθηκε. Η Αμερική ήταν το αποκορύφωμα της καριέρας του. Στο κοινό των τηλεοπτικών συζητήσεων άρεσε ιδιαίτερα να βλέπει διάφορους ψωνισμένους μεγαλόσχημους να δέχονται πυρά και προσβολές από κάποιον με αριστοκρατική αγγλική προφορά.
Μ'αυτό δεν υποτιμώ τον πολιτικό ρόλο που έπαιξε ο Κρίστοφερ στις δεκαετίες του '80 και του '90. Το ότι βρισκόταν στο κέντρο της αυτοκρατορίας, φαίνεται ότι του έδινε την πίεση ώστε να μεγαλουργήσει ως κριτικός της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής και ως υποστηρικτής των Παλαιστίνιων. Εξελίχθηκε επίσης σε πολύ καλό συγγραφέα, ικανό να παραγάγει εξαιρετικά δοκίμια.
Και ξαφνικά εκανε τη στροφή. Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη στη Νέα Υόρκη και την Ουάσινγκτον, ύψωσε την σημαία που φάνηκε πως πλέον είχε διαλέξει και υποστήριξε τον Τζορτζ Μπους στους πολέμους κατά του Αφγανιστάν και του Ιράκ.
Μου είναι ακόμη δύσκολο να το εξηγήσω πλήρως. Σίγουρα, ο Κρίστοφερ είχε δείξιε και από παλιότερα μια αδυναμία του απέναντι στον “προοδευτικό” πατριωτισμό, όταν υποστήριξε τον πόλεμο της Μάργκαρετ Θάτσερ κατά της Αργεντινής για τα νησιά Φόκλαντ.
Κατάφερε να πείσει τον εαυτό του στη διάρκεια των Πολέμων στα Βαλκάνια τη δεκαετία του '90 ότι οι Μουσουλμάνοι της Βοσνίας ήταν το σύγχρονο ανάλογο των Ισπανών Δημοκρατικών της δεκαετίας του '30. Όμως, όποια κι αν είναι η εξήγηση, τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει τα αντιδραστικά του ξιφουλκήματα κατά των Μουσουλμάνων. Η προσπάθειά του να παράσχει ιδεολογική κάλυψη σε αυτήν την επίθεση, ασκώντας μια επιφανειακή και ανίδεη πολεμική εναντίον της θρησκείας εν γένει, υπέστη την αξέχαστη κατεδάφιση από τον Τέρι Ήγκλετον.
Θυμάμαι όταν πρωτοδιάβασα σε ένα από πολύ παλιό άρθρο του Κρίστοφερ το εξής απόσπασμα από τον φιλόσοφο Άλαστερ Μακιντάιρ, ο οποίος ήταν τότε Μαρξιστής:
“Δύο εικόνες με συνοδεύουν σε όλη τη διάρκεια της συγγραφής αυτού του δοκιμίου... Η μία είναι του Τζον Μέιναρντ Κέινς, η άλλη ήταν του Λέον Τρότσκι... Ο ένας, ιδεολογικός φρουρός του κατεστημένου, παρείχε νέες πολιτικές λύσεις και θεωρίες χειραγώγησης ώστε η κοινωνία να παραμείνει άθικτη μέσα στην οικονομική στενωπό, ενώ την ίδια ώρα δημιουργούσε μια προσωπική περιουσία.
Ο άλλος, εξόριστος ως επαναστάτης από τη Ρωσία και από τον Τσάρο και μετά από τον Στάλιν, στη διάρκεια όλης του της ζωής υπεράσπισε την ανθρώπινη δραστηριότητα, τη δύναμη της συνειδητής και ορθολογικής ανθρώπινης προσπάθειας. Τους σκέφτομαι στο τέλος της ζωής τους, ο Κέινς με τους τίτλους ευγενείας του, ο Τρότσκι με μια αξίνα καρφωμένη στο κρανίο του. Οι δυο τους είναι οι δίδυμες ζωές ανάμεσα στις οποίες βρίσκεται η επιλογή του διανοούμενου στην κοινωνία μας.”
Αυτό το απόσπασμα το θυμόταν διαρκώς ο Κρίστοφερ. Το ανέφερε μόλις πριν μερικά χρόνια σε ένα κείμενο που έγραψε όπου εξέφρασε τον συνεχιζόμενο θαυμασμό του για τον Τρότσκι. Το ερώτημα είναι πώς θα σκεφτόταν για το δικό του τέλος σε σύγκριση με αυτό του Κέινς και του Τρότσκι;
Φαίνεται ότι αντιμετώπισε τη θανατική του καταδίκη από τον καρκίνο με αρκετό θάρρος. Όμως πέθανε μέσα στη στενή αγκαλιά του κατεστημένου, ως διασημότητα των γραμμάτων, πνιγμένος στους επαίνους από γνωστούς ανύπαρκτους. Λυπηρό τέλος για κάποιον που, στις καλύτερες στιγμές του, μπορούσε να διατυπώσει πολύ ευγενέστερους πόθους.

http://ergatiki.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=3641%3Ai999&Itemid=62

Άλεξ Καλλίνικος

πανεπιστημιακός, συγγραφέας και ηγετικό μέλος του SWP(αδελφό κόμμα του ΣΕΚ στην Αγγλία). Ο Καλλίνικος κατάγεται από την Ιθάκη, γεννήθηκε στην Ζιμπάμπουε το 1950 (πρώην αγγλική αποικία) και σπούδασε στο Balliol College στην Οξφόρδη. Ενεργοποιήθηκε στο φοιτητικό κίνημα και οργανώθηκε στους Διεθνείς Σοσιαλιστές, από τους οποίους προήλθε το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα. Τα πρώτα του κείμενα ήταν μια ανάλυση για το κίνημα στα πανεπιστήμια τη δεκαετία του ’70.

Στη συνέχεια καταπιάστηκε με μια σειρά από θέματα που τον ανέδειξαν σε ένα από τους κορυφαίους Μαρξιστές της εποχής μας με πραγματικά πολύτιμη συμβολή στην εξέλιξη της μαρξιστικής θεωρίας. Πριν τη δεκαετία του ‘80 ασχολήθηκε με τη σκέψη και τα κείμενα του Λουίς Αλτουσέρ και με την κατάσταση στη Νότια Αφρική. Το 1983 έγραψε τις «Επαναστατικές Ιδέες του Καρλ Μαρξ» που είναι ένα πολύτιμο εργαλείο για την κατανόηση του Μαρξισμού. Ειδικά σήμερα με την τεράστια οικονομική κρίση και τα ερωτήματα που υπάρχουν, αξίζει να διαβαστεί από όλους αφού συμπυκνώνει τις βασικές ιδέες της μαρξιστικής θεωρίας σε λίγες σελίδες με πολύ κατανοητό τρόπο. Το βιβλίο κυκλοφορεί στα ελληνικά από το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο.

Το 1985 έγραψε για τα διδάγματα από την μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων στην Αγγλία που κράτησε για δύο χρόνια και ακολούθησαν μια σειρά από βιβλία με κεντρικό στόχο την υπεράσπιση της βασικής ιδέας του Μαρξ ότι η εργατική τάξη είναι το υποκείμενο της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού.

Μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του κρατικού καπιταλισμού και την παράλυση πολλών κομματιών μέσα στην αριστερά, ο Καλλίνικος έγραψε το 1991 την «Εκδίκηση της ιστορίας: Οι επαναστάσεις στην Ανατολική Ευρώπη». Είναι ένα βιβλίο που εξηγεί με τη βοήθεια της θεωρίας του Τόνι Κλιφ τι είδους καθεστώτα είχαν δημιουργηθεί στην Ανατολική Ευρώπη και γιατί οι εξεγέρσεις που ξέσπασαν δεν ήταν δημιουργήματα της CIΑ ή κάποιων σκοτεινών πρακτόρων, αλλά σύγκρουση των εργατών με καταπιεστικές γραφειοκρατίες που εκμεταλλεύονταν την εργατική τάξη.

Την ίδια περίοδο κυκλοφόρησε το βιβλίο για τον Τροτσκισμό (1990). Είναι ένα βιβλίο που αναφέρεται τόσο στις βασικές ιδέες του Τρότσκι όπως η Διαρκής Επανάσταση όσο και στα ρεύματα τροτσκιστών που αναπτύχθηκαν μέσα στο κίνημα στις προηγούμενες δεκαετίες. Στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου ο Καλλίνικος παρουσιάζει τις ιδέες του Τόνι Κλιφ που βοήθησαν για να επικαιροποιηθεί και να αναπτυχθεί παραπέρα ο μαρξισμός του Τρότσκι.

Το 1991 ο Καλλίνικος γράφει το βιβλίο «Ενάντια στο Μεταμοντερνισμό» με το οποίο καταρρίπτει τα επιχειρήματα αυτής της θεωρίας που γνώρισε μεγάλη άνθηση στην δεκαετία του 1980. Παρόμοια προσπάθεια είναι και το βιβλίο «Ενάντια στον Τρίτο Δρόμο» το 2002, μια πολεμική στα κείμενα του Άντονι Γκίντενς.

Για τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό έχει γράψει τρία βιβλία. Το πρώτο χρονολογείται το 1994 με τίτλο «Μαρξισμός και Νέος Ιμπεριαλισμός» και το 2003 έγραψε το «Οι Μανδαρίνοι της αμερικάνικης δύναμης» για τα σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στον 21ο αιώνα, τη χρονιά που ξεκινούσε ο πόλεμος στο Ιράκ. Το τελευταίο βιβλίο του είναι για τον «Ιμπεριαλισμό και την Παγκόσμια Πολιτική Οικονομία» που κυκλοφόρησε το 2009.

Σημαντική παρέμβαση στη συζήτηση για το κίνημα που εμφανίστηκε με τις διαδηλώσεις στο Σιατλ και στη Γένοβα ήταν το «Αντικαπιταλιστικό Μανιφέστο» που γράφτηκε επίσης το 2003. Στα ελληνικά κυκλοφορεί και το βιβλίο του «Ρατσισμός-τι είναι και πώς παλεύεται», ενώ άρθρα του περιέχονται στα συλλογικά βιβλία «Πώς χάθηκε η Ρώσικη Επανάσταση» και «Αντικαπιταλιστικό Κίνημα και η προοπτική του» και σε πολλά τεύχη του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω. Μετά το θάνατο του Κρις Χάρμαν στα τέλη του 2009, είναι υπεύθυνος της έκδοσης του θεωρητικού περιοδικού International Socialism του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος στην Αγγλία.

Εκτός από τη συγγραφική και ακαδημαϊκή του δραστηριότητα (αφού είναι εν ενεργεία καθηγητής στο King’s College) ο Άλεξ Καλλίνικος συμμετείχε στις οργανωτικές επιτροπές για τη διαδήλωση στην Πράγα (που έφερε το μήνυμα του νέου αντικαπιταλιστικού κινήματος και στην Ευρώπη) και για τις συναντήσεις των ακτιβιστών και των κινημάτων στα Ευρωπαϊκά Κοινωνικά Φόρουμ.

http://www.ithacanews.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3936&Itemid=28 

JAMES ELLROY ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗΝ

[…] Οι φόβοι ξαναφουντώνουν πού και πού. Η οργή μου φουντώνει σπανίως. Κατευθύνθηκα προς την τρέλα, αλλά βγήκα με ελιγμούς, αποκτώντας κι άλλους μίνι μύθους. Ανέφερα την παραπάνω ιστορία σε χιλιάδες διψασμένους για μύθους ανθρώπους. Δεν τη δέχονται. Μου λένε ότι οι πρωταγωνιστές είναι νεκροί και δεν μπορούν να τη διαψεύσουν ή να την επιβεβαιώσουν. […] Χαμογελάω αυτάρεσκα. Δείχνω το Λός Άντζελες και ζητάω μερίδιο από τον εφιάλτη.

Περιεχόμενα ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: ΑΝΕΞΙΧΝΙΑΣΤΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ Πτώματα αγνώστων στοιχείων Ο δολοφόνος της μητέρας μου Η ζούγκλα της λάμψης ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ: ΓΚΕΤΣΕΛ Χας-Χας Τιχουάνα, μον αμούρ ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ: ΚΟΝΤΙΝΟ Μέσα από το παρελθόν Εκβιασμός στο Χόλλυγουντ ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ: ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ Σεξ, πλούτος και απληστία. Η αποπλάνηση του Ο.Τζ. Σίμπσον Το έγκλημα δείχνει τα δόντια του Κακά παιδιά στην Τίνσελταουν Ας χορέψουμε τουΐστ ξανά περισσότερα: http://www.agra.gr/books/0500_0599/book541.html

Λεονάρδο Παδούρα, Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά

Συγγραφείς: Λεονάρδο Παδούρα
Εκδόσεις: Καστανιώτης

Τιμή: 20.41 €




Κούβα, 1977. Ο Ιβάν παλεύει να βγάλει τα προς το ζην και όποτε βρίσκει ευκαιρία περιπλανιέται στην αγαπημένη του παραλία, έξω από την Αβάνα. Εκεί γνωρίζει έναν παράξενο άνθρωπο που του διηγείται μια ιστορία: την ιστορία του Ραμόν Μερκαντέρ, του δολοφόνου του Τρότσκι, από τότε που, νεαρός κομμουνιστής, αγωνιζόταν στον Ισπανικό Εμφύλιο μέχρι την εποχή που βγαίνει από τις φυλακές του Μεξικού και καταφεύγει στη Μόσχα. Πώς όμως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να γνωρίζει πράγματα που μόνο κάποιος που ήταν παρών στα γεγονότα μπορεί να γνωρίζει; Με αφορμή ένα πραγματικό γεγονός, ο Λεονάρδο Παδούρα χτίζει μια ιστορία στην οποία συναντιούνται οι ζωές τριών ανθρώπων: του Τρότσκι, από τότε που φεύγει στην εξορία μέχρι τη στιγμή που δολοφονείται στο Κογιοακάν του Μεξικού, του Ραμόν Μερκαντέρ, που εκπαιδεύτηκε από τις σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες για να δολοφονήσει τον Τρότσκι, και του νεαρού Κουβανού Ιβάν, που θα γίνει ο θεματοφύλακας αυτής της μυστικής και επικίνδυνης ιστορίας. Πάνω απ' όλα όμως, το βιβλίο είναι ένα ερωτηματικό γεμάτο θλίψη για τη μεγάλη ουτοπία του 20ού αιώνα -την ουτοπία μιας πιο δίκαιης κοινωνίας- που όμως διαστρεβλώθηκε και χάθηκε. 

http://marxistiko.gr/home.php?Book_ID=855 

Η όπερα της Πεντάρας στο σινεμά

γράφει η Δήμητρα Κυρίλλου

Η «Όπερα της πεντάρας», γράφτηκε από τον Μπέρτολτ Μπρεχτ το 1928, την παραμονή του μεγάλου οικονομικού κραχ. Πρωτοπαίχτηκε την ίδια χρονιά στο Βερολίνο κι από την επομένη κιόλας της πρεμιέρας, τα τραγούδια του έργου ακούγονταν στους δρόμους της πόλης. Από τότε μέχρι σήμερα έχει γνωρίσει πάνω από 10.000 σκηνικές παρουσιάσεις σε όλο τον κόσμο, από το Ζάλτσμπουργκ και το Γκρατς όπου ναζιστικές συμμορίες εισέβαλλαν στις παραστάσεις, μέχρι το Παρίσι, την Ισταμπούλ, τη Νέα Υόρκη και το Μπουένος Άιρες.

Το 1931 σκηνοθετήθηκε για τη μεγάλη οθόνη από τον διάσημο Γερμανό σκηνοθέτη Γκεόργκ Βίλχελμ Πάμπστ, σε δύο εκδοχές, τη γερμανική και τη γαλλική, σύμφωνα με την πρακτική που ίσχυε στα πρώτα βήματα του ομιλούντος κινηματογράφου. Από 15 Δεκέμβρη, προβάλλεται σε κεντρική αίθουσα της Αθήνας με κοινό εισιτήριο για τη γερμανική και γαλλική βερσιόν.
Αποτελεί διασκευή του έργου του Βρετανού Τζων Γκαίυ, H Όπερα του ζητιάνου, το οποίο αναφερόταν στο βικτοριανό Λονδίνο. Ο Μπρεχτ διατήρησε το σατιρικό ύφος, στόχος του όμως ήταν να καυτηριάσει την αστική υποκρισία. Πρωταγωνιστές του, ένας μεγαλομανής κακοποιός, ένας κυνικός «επιχειρηματίας» με εταιρία-βιτρίνα που εκμεταλλεύεται τους επαίτες του Λονδίνου αλλά δηλώνει φτωχός, ένας διεφθαρμένος αστυνομικός διευθυντής, μια δυναμική πόρνη. Μήπως θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Στην πραγματικότητα ο Μπρεχτ δεν είχε στόχο να καταδικάσει αυτούς τους λούμπεν ήρωες, παρά να αποδείξει ότι δεν έχουν διαφορά από την «επίσημη», την «καθώς πρέπει» κοινωνία, ίσα - ίσα αποτελούν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, του καπιταλισμού.
Η ταινία ακολουθεί την ιστορία του Μακχήθ, ή Μάκι Μέσερ ή Μακ του Μαχαιροβγάλτη. Όπως μαθαίνουμε στην εισαγωγή από έναν πλανόδιο μουσικό που διασκεδάζει το πλήθος στο δρόμο, τραγουδώντας το διάσημο τραγούδι Mack the Knife, πρόκειται για διαβόητο δολοφόνο, βιαστή, εμπρηστή και κλέφτη. Ο Μακχήθ, όχι μόνο δεν έχει ποτέ καταδικαστεί, αλλά κυκλοφορεί σαν αξιοπρεπής κύριος με το στενό του κοστούμι, το γκρι του καπέλο και το ακριβό μπαστούνι από ελεφαντόδοντο.
Στην επόμενη σκηνή ερωτεύεται την όμορφη Πόλυ Πήτσαμ, την οποία παντρεύεται το ίδιο βράδυ μυστικά. Ο γάμος γίνεται σε μια σκονισμένη υπόγεια αποθήκη στον Τάμεση, διακοσμημένη πολυτελώς με κλεψιμαίικα έπιπλα, σερβίτσια και φαγητά από τα καλύτερα μαγαζιά του Λονδίνου και με την παρουσία ζητιάνων και ληστών, αλλά και του Τάιγκερ Μπράουν, αρχηγού της αστυνομίας και κολλητού του Μακχήθ από την εποχή που πολεμούσαν μαζί στην Ινδία. Η Πόλυ είναι η μονάκριβη κόρη του κυρίου Πήτσαμ, ο οποίος δηλώνει φτωχός, αλλά είναι ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης εταιρείας ζητιάνων στο Λονδίνο, της «Τζόναθαν Τζερεμάια Πήτσαμ Α.Ε.». Προσλαμβάνει ανέργους και τους εκμεταλλεύεται, μετατρέποντάς τους σε «εξειδικευμένους» ζητιάνους που εργάζονται γι’ αυτόν.
Όταν ο Πήτσαμ μαθαίνει για το γάμο, αντιλαμβάνεται ότι η «τίμια εταιρεία» του κινδυνεύει, και αποφασίζει να εκδικηθεί τον Μακχήθ. Τον καταδίδει στην αστυνομία και απειλεί τον Τάιγκερ Μπράουν πως αν δεν τον συλλάβει, θα οργανώσει εξέγερση όλων των ζητιάνων της πόλης και θα διαλύσει την επικείμενη στέψη της βασίλισσας.

Η Τζένη των πειρατών

Ο Μακχήθ αναθέτει στην Πόλυ να συντονίσει τη ληστεία μιας τράπεζας που έχει ήδη οργανώσει με τη συμμορία του και καταφεύγει στη Τζένη, την ερωμένη του που δουλεύει σε μπορντέλο στο Τέρνμπριτζ, ζητώντας να τον κρύψει. Η Τζένη όμως θα τον προδώσει από ζήλια (τραγουδώντας το κλασσικό τραγούδι Τζένη των πειρατών) και ο Μακχήθ καταλήγει στη φυλακή περιμένοντας την κρεμάλα.
Εντωμεταξύ όμως η Πόλυ αντί να ληστέψει την τράπεζα... την αγοράζει, συμφιλιώνεται βέβαια με τον πατέρα της, βάζει στο κόλπο και τον Τάιγκερ Μπράουν και συμφωνούν από κοινού ότι ο πιο εύκολος τρόπος να ληστεύουν τους άλλους δεν είναι πλέον ο παράνομος με κομπίνες και απατεωνιές, αλλά ο νόμιμος, μέσω της τράπεζας, κι εκεί κλείνει η ταινία με αίσιο τέλος: «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυσή της και τι η δολοφονία ενός ανθρώπου μπροστά στην πρόσληψή του;»
Το φινάλε με την αγορά της τράπεζας αποτελεί διασκευή σε σχέση με τη θεατρική εκδοχή και ένα από τα πολλά αγκάθια στη σχέση των δημιουργών Μπρεχτ και Βάιλ με τους παραγωγούς της ταινίας που λύθηκε τελικά στα δικαστήρια. Παρ’ όλα αυτά, η ταινία του Παμπστ δίκαια θεωρείται ορόσημο της πρώτης περιόδου του ομιλούντος κινηματογράφου. Ο Παμπστ ουσιαστικά πάντρεψε τις βασικές τεχνικές του εξπρεσιονιστικού κινηματογράφου, όπως ο σκιώδης φωτισμός (κιαροσκούρο) και η ομιχλώδης ατμόσφαιρα (στίμουνγκ) με την «νέα αντικειμενικότητα» που χαρακτηρίζει την περίοδο πριν τον ερχομό του ναζισμού και τις ταινίες του εκείνης της περιόδου (Δρόμος χωρίς χαρά, Συντροφικότητα και Δυτικό μέτωπο). Το αποτέλεσμα είναι καλλιτεχνικά άρτιο και ηχηρά αντικαπιταλιστικό.
Ογδόντα χρόνια μετά το γύρισμα της ταινίας, οι φιγούρες δε μοιάζουν να βγαίνουν από το βικτοριανό Λονδίνο αλλά παραμένουν δυστυχώς εξαιρετικά γνώριμες. Η ταινία είναι μια επίκαιρη επιλογή και πετυχημένο κριτικό σχόλιο για την περίοδο που διανύουμε και το σύστημα που μας ληστεύει «νομίμως» καθημερινά.

http://ergatiki.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=3621:i999&Itemid=62

Η “Κίνηση Μαβίλη” στο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ

γράφει ο Κυριάκος Μπάνος

Από τις 11 Νοέμβρη η Κίνηση Μαβίλη, μια ομάδα καλλιτεχνών του ερευνητικού θεάτρου, κατέλαβε το Θέατρο Εμπρός στου Ψυρρή, που ρήμαζε παρατημένο. “Βασικά χαρακτηριστικά του σκεπτικού της ενέργειάς μας είναι η συλλογική ανάληψη αποφάσεων, η συνεργασία σε οργανωτικό επίπεδο καλλιτεχνών, η αμφισβήτηση πεπατημένων προσεγγίσεων σε σχέση με την καλλιτεχνική δημιουργία και τη λειτουργία ενός χώρου πολιτισμού”, υπογράμμιζαν στο ανοιχτό κάλεσμα που εξέδωσαν πριν την επανοικειοποίηση του εγκαταλελειμμένου θεάτρου.

Η Κίνηση Μαβίλη προέκυψε το 2010 με αφορμή τις επιχορηγήσεις για το ελεύθερο θέατρο που δόθηκαν από την πολιτεία, στις οποίες ήταν εμφανής η πλήρης απουσία πολιτιστικής πολιτικής και για άλλη μια φορά είχε αγνοηθεί η ύπαρξη της νέας ερευνητικής θεατρικής σκηνής. Αποτέλεσμα ήταν να πετιέται ένας ολόκληρος πολιτιστικός χώρος στο περιθώριο και στον αποκλεισμό.
Τον Σεπτέμβρη του 2010 πάνω από 300 άνθρωποι του θεάτρου είχαν υπογράψει την επιστολή προς το υπουργείο. Αυτό που ζητούσαν οι καλλιτέχνες ήταν η πλήρης διαφάνεια σε σχέση με τις χρηματοδοτήσεις του υπουργείου και η αναγκαιότητα να υπάρξει δημόσιος διάλογος σχετικά με τα κριτήρια επιλογής των επιχορηγούμενων παραστάσεων. Επιχορηγήσεις που είτε απέκλειαν τα πιο πρωτοπόρα κομμάτια της εγχώριας δημιουργίας, είτε ήταν ευκαιριακές και άνισες.
“Το Θέατρο Εμπρός -κλειστό και ανεκμετάλλευτο εδώ και χρόνια- είναι σύμβολο αυτής της πολιτικής”, τόνισε μιλώντας στην Ε.Α. η Γεωργία Μαυραγάνη από την ομάδα Χάπι Εντ και ένα από τα επτά ιδρυτικά μέλη της Κίνησης Μαβίλη. “Οι κατά καιρούς εξαγγελίες για την αξιοποίησή του και για την απόδοσή του στους καλλιτέχνες αποδείχτηκαν πυροτεχνήματα. Έτσι αποφασίσαμε να καταλάβουμε το θέατρο και να προσπαθήσουμε να το χρησιμοποιήσουμε σαν ένα χώρο διαλόγου για την ίδια την θεατρική πράξη.

“Πειραματικό εγχείρημα”

Πρόκειται για ένα πειραματικό εγχείρημα που μεταβάλλεται και συνδιαμορφώνεται ανάλογα με τις ανάγκες των καλλιτεχνών και του κοινού που συμμετέχουν. Για έναν χώρο που άνθρωποι του Θεάτρου και όχι μόνο μπορούν να επικοινωνούν, να συνδιαλέγονται. Στην ουσία κάνουμε ένα σχόλιο για το ίδιο το θέατρο και την εξέλιξή του. Ένα σχόλιο σχετικά με την εμπορευματοποίηση της θεατρικής πράξης είτε στο επίπεδο της μάθησης και των δραματικών σχολών, είτε στο επίπεδο της ίδιας της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως οι σημαντικότερες σε απήχηση δράσεις ως τώρα ήταν το “λάιβ αρχείο”, στο οποίο παρουσιάστηκαν παλιές παραστάσεις με σκοπό να αναγνωρίσουμε μια εξελικτική διαδρομή σε αυτές, είτε οι παραστάσεις τις οποίες ακολουθούσε διάλογος με τους δημιουργούς σε μια προσπάθεια να αναγνωρίσουμε τι πραγματικά προσπαθούσαν να εξηγήσουν, και αν τελικά επιτυγχάνουν τους σκοπούς τους. Άλλωστε αυτό που προσπαθούμε να διερευνήσουμε δεν είναι η τελειοποίηση, η ολοκλήρωση ενός έργου σύμφωνα με τα καθιερωμένα κριτήρια, αλλά η ίδια η καλλιτεχνική διαδρομή, η εξέλιξη, η βελτίωση, η κίνηση από το ένα επίπεδο στο άλλο.
Η πρώτη ιδέα ήταν να ολοκληρώσουμε έναν πρώτο κύκλο δώδεκα ημερών καλλιτεχνικής δράσης, όμως αποδείχτηκε από την συμμετοχή και την ανταπόκριση του εγχειρήματος ότι η έλλειψη ενός τέτοιου χώρου είναι πολύ μεγάλη. Έτσι αποφασίσαμε να ανοίξουμε τον χώρο σε μια πιο μόνιμη βάση, για αρχή κάθε Πέμπτη και Παρασκευή με ένα πρόγραμμα που ξεκινάει από θεωρητικά σεμινάρια θεάτρου και φτάνει μέχρι περφόρμανς, εικαστικά δρώμενα και προβολές. Πρόκειται για μια ανοιχτή διαδικασία που συνεχώς εμπλουτίζεται και είναι σίγουρο πως έχει να μας δώσει πολλά βήματα στην συνέχεια”.
Για το πλήρες πρόγραμμα του θεάτρου Εμπρός, όπου η είσοδος είναι πάντα δωρεάν αφού οι καλλιτέχνες αποκλείουν την όποια χρηματική συναλλαγή, καλό είναι κάποιος να ανατρέχει στο blog της Κίνησης Μαβίλη (http://kinisimavili.blogspot.com/) μιας και η μεταβλητότητα είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της πολυποίκιλης αυτής παρέμβασης και το πρόγραμμα εμπλουτίζεται συνεχώς με νέες δράσεις.

http://ergatiki.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=3620%3Ai999&Itemid=62

Εφυγε στα 70 της η Σεζάρια Εβόρα: Τίτλοι τέλους για την «ξυπόλητη ντίβα»

Η Σεζάρια Εβόρα, η «ξυπόλητη ντίβα» από το Πράσινο ακρωτήρι, που μάγεψε ολόκληρο τον κόσμο με την φωνή της έφυγε στις 17 Δεκεμβρίου από τη ζωή. 

 

Η Εβόρα, που γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου του 1941 στο Πράσινο Ακρωτήρι, είχε υποβληθεί πρόσφατα σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στο Παρίσι, εξαιτίας προβλημάτων στην στεφανιαία αορτή. Από χθες βρισκόταν στην εντατική σε κρίσιμη κατάσταση.

 

Τον Σεπτέμβριο είχε δηλώσει ότι αποσύρεται από το τραγούδι, επειδή, όπως είχε δηλώσει αισθανόταν «μεγάλη εξάντληση». Στις 22 Οκτωβρίου επέστρεψε στο νησί Σαο Βινσέντε στο Πράσινο Ακρωτήρι.

Η Έβορα, η οποία τραγουδούσε ξυπόλυτη για να εκφράσει τη διαμαρτυρία της για τη φτώχεια του λαού της, ηταν κόρη ενός βιολιστή και μιας μαγείρισσας. Εζησε τρία χρόνια σε καθολικό ορφανοτροφείο, και εκεί οι καλόγριες της έμαθαν να ράβει και να σιδερώνει. Τις Κυριακές η Εβόρα τραγουδούσε στην εκκλησία.

Η "ξυπόλητη ντίβα" έγινε διάσημη διεθνώς μετά τα 50 της χρόνια. Μέχρι τότε τη μαγεία της μουσικής και της φωνής της την απολάμβαναν θαμώνες σε μπαρ και ταβέρνες, στο Μιντέλο του νησιού Σάο Βινσέντε. Εκεί τραγουδούσε για ελάχιστα χρήματα ή για για ένα ποτήρι «γκρογκ» (το τοπικό ποτό).

Το 1987 έδωσε τις πρώτες της συναυλίες στη Λισαβόνα. Η καριέρα της απογειώθηκε όταν στην Λισαβόνα την άκουσε τυχαία ένας διάσημος παραγωγός, την πήρε στην εταιρεία του και  τη βοήθησε να βγάλει το πρώτο της άλμπουμ.

Η Σεζάρια Εβόρα είχε ηχογραφήσει συνολικά 11 άλμπουμ με μουσικές επηρεασμένες από την παράδοση της Πορτογαλίας, της Βραζιλίας και της Κούβας. Επίσης έχει βραβευθεί και με Grammy.

 

Στην χώρα μας είναι ιδιαίτερα αγαπητή, στο παρελθόν έχει δώσει συναυλίες και είχε συνεργαστεί με την Ελευθερία Αρβανιτάκη.


http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=332845

ΤΟ ΝΕΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΠΡΟΥΣΑΛΙΔΗ ΣΤΟ «ΑΠΛΟ ΘΕΑΤΡΟ» Ελληνική ψυχή σε ταραγμένα νερά

Της ΒΕΝΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

 

Μια πρώην ηθοποιός, που βυθίστηκε στην τρέλα. Μια γριά κυρία, που έζησε στον Εμφύλιο μια εξωπραγματική ερωτική ιστορία με αντάρτη. Ενας νεαρός που προσπαθεί να καταλάβει και να ξορκίσει το θάνατο του αδελφού του από ναρκωτικά. Και ένα νέο κορίτσι, χωρίς τραύματα αυτό, που με τα πόδια στη γη κυνηγάει έναν άπιαστο έρωτα. 

Η Σωτηρία Ρουβολή και ο Δημήτρης Σαμόλης συμπληρώ-νουν την τετράδα των αταίριαστων ενοίκων του αρχοντικού στο «Βαγόνι στα νερά» Τέσσερις αταίριαστοι άνθρωποι συνυπάρχουν σε ένα ξεπεσμένο αρχοντικό σπίτι για τέσσερις εβδομάδες στο τέλος του καλοκαιριού. Ο ένας επηρεάζει τον άλλο, αλλά η ζωή συνεχίζει ατάραχη το δρόμο της.
Είναι το νέο έργο του Λεωνίδα Προυσαλίδη «Βαγόνι στα νερά». Κάνει πρεμιέρα την Τετάρτη στο «Απλό Θέατρο». Και όσοι είχαν δει εκεί, πριν από λίγα χρόνια, τη σεζόν 2006-2007, τις «Εφτά λογικές απαντήσεις» του, το έργο με το οποίο μας πρωτοσυστήθηκε ο 36χρονος Θεσσαλονικιός συγγραφέας, καταλαβαίνουν απόλυτα τη φετινή επιλογή του Αντώνη Αντύπα. Εκτός από εκείνους που θεωρούν ότι σε εποχή κρίσης το θέατρο είναι υποχρεωμένο σε ξεκάθαρα πολιτικές επιλογές.
«Εμένα αυτό δεν με αφορά», σχολιάζει ο σκηνοθέτης. «Πάντα με ενδιέφεραν και με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι, οι ανθρώπινες σχέσεις. Συζητάμε το "Βαγόνι στα νερά" δυο χρόνια τώρα με τον Λεωνίδα Προυσαλίδη. Η γραφή του με γοητεύει αφάνταστα, αυτός ο ελλειπτικός λόγος και η ποιητικότητά του, αλλά και η ιδιαίτερη θεατρικότητα που διαθέτει».
Οχι ότι το θέμα του έργου δεν έπαιξε ρόλο. «Το "Βαγόνι στα νερά" καταγράφει την ελληνική ψυχή, το νιώθω σαν ένα απόλυτα ελληνικό έργο, κι αυτό με συγκινεί ιδιαίτερα», λέει ο Αντώνης Αντύπας. «Ολα τα πρόσωπα του έργου τα διαπερνούν η προδοσία και η διάψευση των προσδοκιών τους. Πιστεύω ότι τα απωθημένα όνειρα είναι γραμμένα στο κύτταρο του Ελληνα».
Πληγές και μνήμες
Η Μαρία (Μαρίνα Ψάλτη), πρώην ηθοποιός που λαχταράει να επιστρέψει στη σκηνή, προσκαλείται να περάσει μια νύχτα στο αρχοντικό της ηλικιωμένης Ολιας (Μελίνα Βαμβακά). Θα μείνει τελικά 28 μέρες, «από φεγγάρι σε φεγγάρι», όπως λέει ο σκηνοθέτης, «από πανσέληνο σε πανσέληνο». Οι δικές της εκμυστηρεύσεις και πληγές θα πυροδοτήσουν τις μνήμες και θα επηρεάσουν την πορεία όλων των προσώπων του σπιτιού. Του νεαρού Τίμου (Δημήτρης Σαμόλης), που νοικιάζει ένα δωμάτιο, και της κοπέλας του (Σωτηρία Ρουβολή). Ο νεκρός από ναρκωτικά αδελφός του θα πάρει κι αυτός τη θέση του σε «μια παρτιτούρα λεπτών αποχρώσεων και ονειρικής διάστασης».
«Μου κάνει τρομερή εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο ο Προυσαλίδης πλησιάζει σε βάθος τους πιο διαφορετικούς κόσμους, από το θέατρο μέχρι τα ναρκωτικά. Πράγματα παλιά και σύγχρονα αποκτούν στο κείμενό του πολλαπλά επίπεδα, με έναν τρόπο πολύ μοντέρνο και ιδιαίτερο», λέει ο Αντώνης Αντύπας. «Ηθελε πολλή δουλειά μέχρι να αποκρυπτογραφήσουμε όλοι μαζί κάθε φράση, κάθε σημείο στίξης, να βρούμε αυτά που κρύβονται κάτω από το λόγο αυτού του τόσο νέου ανθρώπου».
Φέτος ανέβηκαν στη σκηνή πολλά ελληνικά έργα, αλλά η συντριπτική πλειονότητά τους είναι παλιά κείμενα ή διασκευές από τη λογοτεχνία. Η επιλογή ενός καινούργιου ελληνικού έργου ήταν «μια σύμπτωση», λόγω της ανάγκης του Αντώνη Αντύπα να το σκηνοθετήσει. Αλλά, ναι, πιστεύει ότι «μέσα σ' αυτή την τεράστια κρίση και την επίθεση που δεχόμαστε από το εξωτερικό, ενστικτωδώς οι άνθρωποι του θεάτρου θέλουν να επικοινωνήσουν με κάτι δικό μας, ελληνικό».
Η κρίση
Φοβάται την κρίση, ακόμη κι αυτός, που είναι συνηθισμένος να «διώχνει» κόσμο από το «Απλό Θέατρο»; «Πολύ και ιδιαίτερα φέτος. Οσο και να μας εμπιστεύεται το κοινό, η οικονομική κατάσταση είναι τραγική. Το μόνο που ξέρω είναι ότι είμαι ευχαριστημένος με την παράσταση, ότι το έργο με γέμισε ως καλλιτέχνη, το ίδιο και η επαφή μου με τις ψυχές των ηθοποιών μου. Εκανα αυτό που είχα ανάγκη», απαντά.
Φέτος το «Απλό» δεν διαθέτει τα δύο κορυφαία ονόματα που τόσα χρόνια τώρα έχουν ταυτιστεί μαζί του: τον Δημήτρη Καταλειφό και τη Ράνια Οικονομίδου. Δεν είναι αυτό μια απώλεια;
«Περάσαμε μαζί εφτά χρόνια πολύ σημαντικά για όλους μας», λέει ο Αντώνης Αντύπας. «Οχι, δεν μου λείπουν. Αφενός δεν υπήρχε το κατάλληλο έργο για να παίξουν, αφετέρου νιώθω ότι η σχέση μας ολοκληρώθηκε, ότι έκλεισε ένας κύκλος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποκλείεται να ξανασυνεργαστούμε. Μου δίνει, όμως, πάντα μεγάλη χαρά να ανακαλύπτω και να δουλεύω με νέα ταλέντα, όπως πέρυσι με τον Χάρη Φραγκούλη. Φέτος, μάλιστα, θα του δώσω τη μικρή, επάνω σκηνή του θεάτρου, να ανεβάσει ο ίδιος παράσταση με μια δική του ομάδα».
Info: Σκηνικά-κοστούμια Γιώργου Πάτσα, μουσική Ελένης Καραΐνδρου, φωτισμοί Λευτέρη Παυλόπουλου. Η Ελένη Καραΐνδρου έγραψε κι ένα τραγούδι σε ποίηση Προυσαλίδη, που ακούγεται ηχογραφημένο από τη Μαρίνα Ψάλτη και τον Βασίλη Μασσαλά, αλλά και ζωντανά από την ιδιαίτερα προικισμένη φωνητικά Σωτηρία Ρουβολή. *

http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=333002

Ιωάννα Καρυστιάνη, Καιρός σκεπτικός - διηγήματα : πρόταση του "Λογοτεχνία και Σκέψη"

Η εξίσωση της Αλήθειας δεν είναι τίποτα χωρίς την συνιστώσα της Αγάπης. Και χωρίς την διεκδίκηση της Αγάπης, η Αλήθεια μένει κενή νοήματος. Αυτό φαίνεται πως το γνωρίζει πολύ καλά η Ιωάννα Καρυστιάνη και το καταθέτει στο καινούργιο βιβλίο της με τίτλο "Καιρός σκεπτικός", που κυκλοφορεί από τον Καστανιώτη και έρχεται στην κατάλληλη εποχή για να μας αποδείξει ότι μέσα στα τόσα βάσανα και προβληματά μας - που δεν έχουμε και την ευθύνη τους σε πολλές περιπτώσεις - μπορεί και πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, να μην μας πάρει ποτέ από κάτω. Κούφια λόγια, θα μου πείτε. Ίσως... Αλλά υπάρχει ένας χαρακτήρας στο έργο που παλεύει και αποδεικνύει το αντίθετο και μας προσκαλεί να περπατήσουμε τον κοινό δρόμο της παραπάνω εξίσωσης....


Ο "Καιρός σκεπτικός" είναι μία σειρά διηγημάτων με χρόνο δράσης τα περσινά Χριστούγεννα της κρίσης που μόλις ένα ανεκτά μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού στην Ελλάδα είχε αρχίσει να αντιμετωπίζει τα πρώτα προβλήματα και τις πρώτες επιθέσεις στα δικαιώματα του. Σ' αυτό ακριβώς το πλαίσιο κινούνται οι ιστορίες της Καρυστιάνη όπου προσπαθούν όχι μόνο να αναπαραστήσουν καταστάσεις που όλοι λίγο - πολύ έχουμε βιώσει αλλά να μας ταξιδέψουν στον εσώτερο ψυχολογικό κόσμο των πρωταγωνιστών τους και να καταγράψουν τον τρόπο σκέψης  και δράσης τους. Ανθρώπων που μπορεί να είμαστε εμείς ή ο γειτονάς μας ή και εσύ που τώρα διαβάζεις αυτή την άθλια παρουσίαση...

Η επικοινωνία. Να ποιό είναι το βασικό στοιχείο που κινδυνεύει να χαθεί από την κοινωνία μας, που όσο και να μοιάζει διευρυμένη και βεβαιωμένη κατάκτηση στον κόσμο του Διαδικτύου άλλο τόσο μοιάζει ανέφικτη και υπό καταστολή. Αυτό το στοιχείο θέλει να καταστήσει αέναο και αιώνιο η Καρυστιάνη με την φετινή κατάθεση ψυχής της. Μια σειρά χριστουγεννιάτικων ιστοριών πέρα και μακριά από τα γραφικά στερεότυπα του παρελθόντος, μια σειρά "δοκιμίων" για να "μάθουμε να μιλάμε απλά"....

-

Φοβάμαι πως όσα νοιώθω για αυτό το σπουδαίο έργο είναι τόσο δυνατά που η ελλειπής γραφή μου δεν μπορεί να καταθέσει εδώ. Σας προσκαλώ και προκαλώ λοιπόν να αγοράσεται αυτό το καλό βιβλίο και μόνοι σας να ανακαλύψεται την εξίσωση της Αλήθειας και της Αγάπης ....

-

[Παρατήρηση:  Δεν είναι καθόλου τυχαία η χρήση της μικρής φόρμας - διηγήματα, νουβέλες - τον τελευταίο καιρό από τους ντόπιους λογοτέχνες μας. Απόδειξη(;) ότι υπάρχει μια έντονη αλληλεπίδραση με το αναγνωστικό κοινό που θέλει σύντομες ιστορίες χωρίς έκπτωση στην θεματολογία τους, ικανές να του γνωρίσουν τον άγνωστο σε πολλούς κόσμο της λογοτεχνίας αλλά και να είναι "χρηστικές", δηλαδή να μην είναι παραπάνω βάρος στον καθημερινό μόχθο του. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα καλό αλλά είναι μια άλλη ιστορία ....]


16/12/11

προτείνει ο Ειρηναίος Μαράκης

Περιπολών/ περί πολλών/ τυρβάζω

Γιώργος Σκαμπαρδώνης
Εκδόσεις: Πατάκης
Σελ.: 268
Ο Σκαμπαρδώνης με την περιπολούσα φαντασία του εν εγρηγόρσει κινούμενος, αυτοκινούμενος ή υπνώτων, παρατηρεί αυτό που εξέχει ανεπαισθήτως: τη μικρή εμπλοκή της ραφής στο κουστούμι της καθημερινότητας. Έτσι, πολύ απλά, προσδίδει στην απλότητα ένα μεγαλείο, στη λεπτομέρεια ουσία, στο ακαριαίο συμβάν την περαιτέρω περιπέτειά του. Με τη ματιά του συγκροτεί μιαν απέραντη οικειότητα με το περιβάλλον του, καθώς επεμβαίνει στην αρχιτεκτονική του μέσα από την τέχνη της βιωματικής αφήγησης, φωτίζοντας τους πολύτιμους λίθους τιμαλφών εντυπώσεων που συνήθως δεν γίνονται αντιληπτοί διά γυμνού οφθαλμού. Με κατοχυρωμένη προ πολλού την ταυτότητά του, ο συγγραφέας δεν παραλείπει σε κάθε του βιβλίο να μας συστηθεί δίχως περιστροφές από τον τίτλο: «Περιπολών / περί πολλών / τυρβάζω».
Έτσι και τώρα, η παιγνιώδης διάθεση του τίτλου μάς κλείνει το μάτι και μας καλεί στην ανάγνωση των είκοσι έξι διηγημάτων που συνθέτουν τη συλλογή των εντυπώσεων και φαντασιώσεων του συγγραφέα την τελευταία τριετία. Πρόκειται κυρίως για ιστορίες της πραγματικότητας, τις οποίες ο συγγραφέας αντλεί κατά κύριο λόγο από τον χώρο της γενέθλιας πόλης, αλλά και σκέψεις που γίνονται αυτόνομες ιστορίες. Στα διηγήματα αυτά παρελαύνουν πρόσωπα και τόποι αλλοιωμένοι από τον τρέχοντα και παρελθόντα χρόνο, έτσι που η διάρκεια κερδίζει τον δικό της χώρο στην αφήγηση. Οι διηγήσεις επικεντρώνονται σε θεμελιώδεις παραμέτρους της ζωής: τον αιφνιδιασμό, το αναπάντεχο, το ανατρεπτικό στην ουσία του· κι όλα συνθέτουν μια συνταγή όπου η πραγματικότητα αφαιρεί φαντασία και η φαντασία αλλοιώνει την πραγματικότητα.

Ξενοφών Μπρουντζάκης xenofonb@gmail.com

http://topontiki.gr/article/25457 

Πρόσωπο της Χρονιάς: Ο Ανώνυμος Διαδηλωτής

Το πρόσωπο της χρονιάς που τελειώνει δεν είναι πολιτικό, αλλά επηρέασε τις πολιτικές εξελίξεις όσο κανένα άλλο. Δεν είναι καλλιτέχνης ή διανοούμενος, συγκίνησε όμως ολόκληρους λαούς. Δεν έπιασε όπλο στα χέρια του, αλλά έκανε επανάσταση. Δεν είναι ένα, αλλά χιλιάδες, ίσως εκατομμύρια. Το πρόσωπο του 2011 για τους συντάκτες του περιοδικού Time είναι ο ανώνυμος διαδηλωτής. 

 Η αραβική άνοιξη οδήγησε στο καλοκαίρι αγανάκτησης στη Μεσόγειο και στο φθινόπωρο της ειρηνικής εξέγερσης του 99% απέναντι στο 1% της Γουόλ Στριτ και των αγορών, που ελέγχει τον παγκόσμιο πλούτο.
Τυνησία, Αίγυπτος, Συρία, Ισπανία, Ελλάδα, ΗΠΑ, Ρωσία. Οι πολίτες φτωχών και πλουσίων, δημοκρατικών και τυρρανικών κρατών διαδήλωσαν ότι έχουν φωνή, δεν είναι θεατές στις ίδιες τους τις ζωές.
Ορισμένοι το πλήρωσαν με αίμα, άλλοι όχι. Κάποιοι πέτυχαν ουσιαστικές νίκες, άλλοι μόνο συμβολικές. Κανείς τους δεν έκανε πίσω. Έβαλαν και πάλι τον ανθρώπινο παράγοντα σε μια εξίσωση που κυριαρχείται από αριθμούς και ψυχρή λογική.
Αυτή είναι η ένατη φορά στην ιστορία του περιοδικού που δεν επιλέγονται φυσικά πρόσωπα ως πρόσωπα της χρονιάς. Το 1950, μεσούσης της σύρραξης στην Κορέα, είχε επιλέξει τον Αμερικανό στρατιώτη. Το 1956, χρονιά της σοβιετικής εισβολής στην Ουγγαρία, τον Ούγγρο αντιστασιακό. Το 1966 τη μεταπολεμική γενιά των Μπέιμπι Μπούμερς, που έμπαινε στο προσκήνιο. Το 1969 τη "σιωπηρή πλειοψηφία" της αμερικανικής μέσης τάξης. Το 1982 τον ηλεκτρονικό υπολογιστή ως... μηχανή της χρονιάς και το 1988 την απειλούμενη από οικολογική καταστροφή Γη ως... πλανήτη της χρονιάς. Η εισβολή στο Ιράκ και ο πόλεμος στο Αφγανιστάν είχαν ως αποτέλεσμα να ανακηρυχθεί για δεύτερη φορά ο Αμερικανός στρατιώτης πρόσωπο της χρονιάς, το 2003. Το 2006 πρόσωπα της χρονιάς ήταν όλοι οι πολίτες της ψηφιακής εποχής που δημιουργούν περιεχόμενο στο διαδίκτυο.

ΝΙΚΟΣ ΑΛΕΠΗΣ 

 

 

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=331967 

 

Η λογοτεχνία φλερτάρει με το αστικό τοπίο της κρίσης

 Ο βρετανός συγγραφέας Τζέιμς Μίλερ μίλησε στο Megaron Plus για «Το μυθιστόρημα και το αστικό τοπίο σε μια εποχή κρίσης και αλλαγής» (Φωτογραφία: Χάρης Ακριβιάδης)





Πραγματοποιήθηκε στην «Αίθουσα Ν. Σκαλκώτας» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών η ελληνοβρετανική λογοτεχνική συνάντηση «Το μυθιστόρημα και το αστικό τοπίο σε μια εποχή κρίσης και αλλαγής» στο πλαίσιο των εκδηλώσεων Megaron Plus και σε συνεργασία με το Βρετανικό Συμβούλιο. Καταξιωμένοι βρετανοί και έλληνες συγγραφείς και δημοσιογράφοι συναντήθηκαν τη Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου και συνομίλησαν για το πώς εκφράζονται οι διαφορετικές μορφές κρίσης που απειλούν το σύγχρονο αστικό τοπίο μέσα από τη λογοτεχνία, πώς αποτυπώνεται η αβεβαιότητα και η ανησυχία στο σύγχρονο μυθιστόρημα αλλά και πώς συνδέονται οι πολιτικές και κοινωνικές προκλήσεις με τη λογοτεχνία και την τέχνη γενικότερα.

Ο πολιτιστικός συντάκτης των «Financial Times» Πίτερ Ασπντεν, η μητέρα του οποίου είναι ελληνικής καταγωγής και γι' αυτό πέρασε μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας στην Ελλάδα, έχει μια σαββατιάτικη στήλη στην εφημερίδα απ' το 1994 με θέμα τη ζωή και την τέχνη. Εκανε μια γενική εισήγηση τονίζοντας ότι «η κουλτούρα είναι το επίκεντρο της δημόσιας ζωής». Επιπλέον είπε: «Οι τέχνες μπορούν να προσφέρουν παρηγοριά και διέξοδο. Μπορούν επίσης να αλλάξουν τον τρόπο που σκεπτόμαστε. Ακόμα και σε δύσκολους καιρούς, τότε που νιώθουμε μια επικείμενη αποκάλυψη να έρχεται, υπάρχει περιθώριο για τον πλούτο της δημιουργίας. Ο ρόλος της λογοτεχνίας, για να γίνω συγκεκριμένος, συνίσταται στο να εξηγήσει τι μάς συμβαίνει. Η οικονομική κρίση πρέπει να αναλυθεί από έργα τέχνης, απ' αυτό που ευρύτερα ονομάζουμε κουλτούρα, ειδικά σήμερα που τα πράγματα είναι εξαιρετικά περίπλοκα. Πρέπει να απαιτήσουμε την αναδημιουργία του δημόσιου χώρου, την ποιότητα της δημόσιας ζωής και σ' αυτό η τέχνη μπορεί να βοηθήσει».

 

Περισσότερα στο Βήμα:

 

 http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=433542

Το Φιλοσοφικό Λεξικό του Καίμπριτζ και στα ελληνικά

Το πλέον έγκυρο λεξικό φιλοσοφίας στον κόσμο, το" Φιλοσοφικό Λεξικό του Καίμπριτζ", μόλις κυκλοφόρησε και στα ελληνικά (εκδ. Κέδρος) προσφέροντας την πλουσιότερη, πληρέστερη και πιο επικαιροποιημένη μελέτη των σημαντικότερων ιδεών και θεωριών που ανέπτυξαν οι μείζονες φιλόσοφοι στην ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος, καθώς και των φιλοσοφικών ρευμάτων που έχουν αναδυθεί από την εποχή της αρχαιότητας έως τις μέρες μας.
Γραμμένο από μια διεθνή ομάδα τετρακοσίων σαράντα συγγραφέων-επιστημόνων και μεταφρασμένο από 16 Έλληνες ειδικούς, υπό την επιμέλεια των Στέλιου Βιρβιδάκη και Γιώργου Ξηροπαϊδη, καλύπτει το φάσμα της Φιλοσοφίας από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία έως και τα αναπτυσσόμενα πεδία της Φιλοσοφίας του Νου και της Εφαρμοσμένης Ηθικής. Εκτός της δυτικής φιλοσοφίας περιλαμβάνει εκτενή λήμματα για την αραβική, την ισλαμική, την αφρικανική, την ιαπωνική και τη νοτιοαμερικάνικη φιλοσοφία.

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=658064

Ποίηση και ποίηση (από την Αυγή)

Του Βασίλη Ρούβαλη

* Οι εμβληματικές προσωπικότητες της σύγχρονης ποίησης, αυτές που μονολεκτικά αποκαλούνται «κλασικές», έχουν την ευτυχία (ή δυστυχία) να αποτελούν αντικείμενο ενδιαφέροντος είτε εργαλείο για την κοινωνική και πολιτική εξέλιξη. Με αυτό το πρόσημο, ο νομπελίστας ποιητής Πάμπλο Νερούδα έχει εισέλθει στον σχετικό πάνθεον εκείνων των πνευματικών προσωπικοτήτων που επηρέασαν τόσο την εποχή τους όσο και τη συνέχεια του ποιητικού λόγου. Τις προηγούμενες ημέρες επανήλθε στην επικαιρότητα, προκαλώντας σάλο στην πατρίδα του Χιλή, ύστερα από το αίτημα του Κομμουνιστικού Κόμματος για εκταφή της σορού του και εξέταση της πιθανότητας να δηλητηριάστηκε από πράκτορες του καθεστώτος Πινοσέτ. Η υπόθεση αναμοχλεύτηκε από τον προσωπικό οδηγό του, 38 χρόνια αργότερα, ο οποίος παρουσιάζει στοιχεία που αποδεικνύουν ότι δεν πέθανε (23 Σεπτεμβρίου 1973) από καρκίνο του προστάτη αλλά από επιλήψιμη ένεση σε νοσοκομείο. Η αμηχανία των αρχών της Χιλής αντικατοπτρίζει την εύθραυστη πολιτική κατάσταση της χώρας, όπου αν μη τι άλλο το έμβλημα του διάσημου ποιητή είναι αξιοποιήσιμο. Η υπόθεση πάντως αποτελεί μια γενικότερη τάση τον τελευταίο καιρό στη Λατινική Αμερική, όπου αμφισβητούνται οι περιπτώσεις θανάτου σημαντικών προσωπικοτήτων, με διεθνές κύρος, όπως του Σαλβαδόρ Αλιέντε. Αυτή η επικαιροποίηση για τον ποιητή Νερούδα δεν σημαίνει κάτι ιδιαίτερο, πέραν ίσως της υπόμνησης ενός συμβόλου-δημιουργού που ταυτίστηκε πολιτικά με την εποχή του αλλά σήμερα φαντάζει αναγκαίος κι ωστόσο ανεύρετος.
* Η Βερονίκη Δαλακούρα ακολουθεί τη δική της μοναχική πορεία στην ποίηση που κατατίθεται από τη λεγόμενη γενιά του 1970. Κι αν οι ποιητές που συντάσσονται κάτω από αυτή τη «σημαία» (με ό,τι δηλοί, εκφράζει ή αποπειράται και σχηματοποιεί ο όρος εν προκειμένω) διανύουν σταθερά τον κύκλο τους, ταυτόχρονα συμβαίνει να συζητείται μεταξύ των νεοτέρων η αίσθηση της απώθησης, από πλευράς τους, ενός ποιητικού ζητούμενου που θα αγγίζει τη συγχρονία, την ανάγκη διαμόρφωσης μιας νέας διανόησης για τον κόσμο, την ανανεωμένη αποτύπωση του ανθρώπινου δράματος. Ωστόσο, μεταξύ άλλων ομηλίκων της, η Δαλακούρα διατηρεί -με τη χαμηλόφωνη ένταση της ποίησής της- μιαν εγγύτητα και θερμοκρασία στη συνομιλία με το διακύβευμα της ζωής, παραμένοντας ευαίσθητη στην παρατήρηση του κόσμου, της καθημερινότητας, της εσωτερικής πάλης, όσο και λεπτολόγος (εάν αναφερθεί κάποιος στην προ επταετίας συλλογή της «26 ποιήματα») και πάνω απ' όλα αφοπλιστική στην ειλικρίνεια της οντότητάς της. Η νέα της συλλογή, «Καρναβαλιστές» (εκδόσεις Κέδρος, σ.: 62, τιμή: 9,60 ευρώ), δίνει ένα στίγμα σχολιασμού και επίκρισης των τεκταινομένων, σημειώνει λεπτομέρειες από την ένταση του παρόντος με σκληρή εικονοποιία και εκφραστική εμβρίθεια, τοποθετείται η ίδια σε απόσταση και μοιάζει να θέλει να πείσει για τα δύστηνα, τα απτά και τα νοερά της ατομικής εμπειρίας. Τα πεζοποιήματα που συγκεντρώνονται σ' αυτή τη συλλογή αποτυπώνουν τον φόβο, τις επικαλύψεις του με μάσκες αλλά και τις πρόσκαιρες εναλλαγές του, και σημασιοδοτούν την ανάγκη για μια γραμμή φωτός, μιαν αισιόδοξη στιγμή. Το γράφει χαρακτηριστικά, στο ποίημα Outsider: «Στον υπόγειο κόσμο η χαρά. Εκεί ζουν, εκτός απ' τις αισθήσεις, και οι εικόνες».
* Στον αντίποδα, η Κάλλια Παπαδάκη, πρωτοεμφανιζόμενη στον χώρο της διηγηματογραφίας και με αρκετές περγαμηνές, δηλώνει επίσης την παρουσία της στην ποίηση («Λεβάντα στο Δεκέμβρη», εκδόσεις Πόλις, σ.: 64, τιμή: 9 ευρώ) αποσκοπώντας στην αδρή αποτύπωση ενός αχνού εγώ, στα εμφανή και υφέρποντα, στην κρυμμένη πηγή της χαράς, στην αυξομείωση των αισθητηρίων. Η συγγραφέας διαθέτει εμφανώς τη δυναμική της αφήγησης με δραματικούς τόνους στο πλαίσιο της στιχουργίας της. Και δεν διστάζει να στοιχειοθετήσει, κάθε φορά, τον μύθο του ποιήματος με ρεαλιστικά δεδομένα καθημερινότητας όσο και με πρωτοπρόσωπες αναφορές στο γυναικείο σύμπαν, λεπταίσθητο και οριοθετημένο. Προσπαθεί να εμφυσήσει άλλα λόγια στο γνώριμο, να το επαναφέρει υπό νέους όρους, να το απαλλάξει απ' όλα όσα το κάνουν αδιάφορο, κοινό. Ένα δείγμα γραφή της (από το ποίημα Η αρχή του τέλους: «Ακουμπήσαμε τις πετσέτες στην άμμο / βούτηξα στο νερό / κι είχα μέσα μου μια παραίτηση / πως ό,τι είναι αυτό είναι / κόντευε ο Σεπτέμβρης να τελειώσει».

* Πρόσφατα ήρθε στην Αθήνα ο ελληνικής καταγωγής ποιητής Homero Aridjis, με αφορμή την κυκλοφορία της εισόδειας συλλογής του «Ηλιακά και άλλα ποιήματα» (Κοινωνία των Δεκάτων, μτφρ.: Ελσα Κορνέτη & Γιώργος Ρούβαλης, σ.: 87, τιμή: 9 ευρώ) στα ελληνικά γράμματα. Και είναι εισόδεια ακριβώς επειδή ποτέ μέχρι τώρα δεν υπήρξε μια τακτική παρουσίασή του ως ποιητή (και συνολικά ως πολυγραφότατου συγγραφέα) και εξέχον μέλος της διανοούμενης διασποράς μας. Ετυχε ο ίδιος όσο και ο Ελληνας πατέρας του (στρατιώτης στη μικρασιατική εκστρατεία που ακολούθησε τον δρόμο προς τον Νέο Κόσμο τη δεκαετία του '20) να μείνει στην αφάνεια ή, μάλλον, στην αδιαφορία της μητέρας-πατρίδας. Ωστόσο, ο Ομηρος Αριτζής (που δεν είδε το όνομά του γραμμένο ελληνικά, ούτε τώρα) αξιοποίησε τα ερεθίσματα της πατρικής μνήμης και του άγρια θελκτικού Μεξικού καταλαμβάνοντας μια θέση μεταξύ των σημαντικότερων λογοτεχνών της Λατινικής Αμερικής. Με την εκδήλωση που οργανώθηκε προς τιμήν του, στο Μέγαρο Μουσικής πριν μερικές εβδομάδες, έγινε ένα πρώτο βήμα γνωριμίας του με το σώμα της ελληνικής ποίησης, την όποια πιθανή σύνδεσή του, τη βέβαιη ματιά του στην ελληνικότητα.

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=657525

Μπάτε σκύλοι - Οι συνομήλικοι 4 του Αρκά

ΜΠΑΤΕ ΣΚΥΛΟΙ!...

Σαν να μην έφτανε ο ίδιος ο Ζαχαρίας, ο δύστροπος, γκρινιάρης και μοχθηρός σκύλος, που ταλαιπωρεί νυχθημερόν τον δυστυχή Γεράσιμο, τώρα φέρνει στο σπίτι και τους φίλους του, για να ολοκληρωθεί η απόγνωση του ιδιοκτήτη του. Έτσι ο φτωχός συνταξιούχος αναγκάζεται να μοιραστεί τον καναπέ του και το τραπέζι του με έναν βρώμικο και γεμάτο παράσιτα σκύλο του δρόμου, που ο Ζαχαρίας επιμένει να θεωρεί φίλο του μόνο και μόνο για να σπάσει τα νεύρα του ηλικιωμένου αφεντικού του.
Όμως τα βάσανα του Γεράσιμου δεν σταματούν εδώ. Υπάρχει και ο Χαράλαμπος, ο δικός του φίλος. Ο αιωνόβιος, αλλά νεάζων γέροντας, που με την άνοια και τη μνημειώδη αμνησία του εξαντλεί και τα τελευταία ψήγματα υπομονής του Γεράσιμου.
Ιλαρά τραγικό λοιπόν κι αυτό το τέταρτο άλμπουμ των ΣΥΝΟΜΗΛΙΚΩΝ του Αρκά. Τρυφερό και ανελέητο, σκληρό και ξεκαρδιστικά αστείο ολοκληρώνει την χιουμοριστική, αλλά διεισδυτική ματιά του δημιουργού του στα προβλήματα της τρίτης ηλικίας.
Μη διστάζετε λοιπόν... Μπάτε σκύλοι και γελάστε.

http://www.protoporia.gr/product_info.php/products_id/347356?osCsid=fsrss12ippd6j9djsa2cd0glg0

Χριστούγεννα στην Εθνική Βιβλιοθήκη (Γιορτή διοργανώνει το Σάββατο 17 Δεκεμβρίου)

Μουσική, παιδικές φωνές και ήχοι χορευτικών βημάτων θα δονήσουν το θαυμάσιο νεοκλασικό αντηχείο της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος (ΕΒΕ) το πρωί του Σαββάτου 17 Δεκεμβρίου, στη χριστουγεννιάτικη γιορτή που διοργανώνει για πρώτη φορά η ΕΒΕ στο Κεντρικό Αναγνωστήριο (Πανεπιστημίου 32), από τις 10.30 π.μ. ως τις 12.00 π.μ.

«Αποφασίσαμε το άνοιγμα προς την κοινωνία που επιχειρούμε να δηλωθεί με έναν ιδιαίτερο τρόπο στην περίοδο των γιορτών και κυρίως προς τα παιδιά», είπε στο «Βήμα» η Τόνια Αράχωβα, αναπληρώτρια γενική διευθύντρια της ΕΒΕ. «Θέλαμε για την περίπτωση να αποφύγουμε τους λόγους και τις ομιλίες και η εκδήλωση να έχει έναν πραγματικά χαρούμενο εορταστικό χαρακτήρα με μουσική και χορό».

Αναζητήθηκαν συνεργασίες και χορηγίες και σχεδιάστηκε μια γιορτή που περιλαμβάνει χριστουγεννιάτικα τραγούδια και κάλαντα, λογοτεχνικές αναγνώσεις και παραδοσιακούς χορούς από την παιδική συμφωνική ορχήστρα του Μουσικού Σχολείου Ιλίου και την παιδική χορωδία και το χορευτικό τμήμα ενηλίκων του Λυκείου Ελληνίδων. Ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος θα διαβάσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα του Παπαδιαμάντη και δύο μαθητές θα απαγγείλουν ποιήματα.

Η εικόνα παιδιών, μεμονωμένων ή σε σχολικές τάξεις, να τριγυρίζουν στην επιβλητική αίθουσα του Κεντρικού Αναγνωστηρίου ή να συνωστίζονται στον προθάλαμο είναι εντελώς ανοίκεια, σχεδόν σουρεαλιστική για την Εθνική Βιβλιοθήκη όπως την ξέραμε. Η κυρία Αράχωβα δεν αρνείται ότι η ΕΒΕ δεν ήταν φιλόξενη προς τα παιδιά στο παρελθόν, όμως απόφαση του Εφορευτικού Συμβουλίου, του πρόεδρου του Χαράλαμπου Μουτσόπουλου και της ίδιας είναι να ανοίξει η ΕΒΕ και προς τις μικρές και νεαρές ηλικίες, «να ενταχθούν τα παιδιά στον ζωντανό οργανισμό της βιβλιοθήκης», μέσα από αναγνώσεις, δρώμενα και ποικίλες εκδηλώσεις, που προγραμματίζονται για το άμεσο μέλλον στους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους της ΕΒΕ.

Στο «Ημερολόγιο 2012» που εξέδωσε η ΕΒΕ, η διοίκηση τονίζει ότι η «για το 2012 η ΕΒΕ δεν παραμένει σε ευχολόγια». Πιστεύει ότι «μέσα από τις ωδίνες του παρόντος κυοφορείται ένα υγιές μέλλον» και δηλώνει ότι όραμά της είναι «να αγκαλιάσει τους έλληνες πολίτες, τους νέους, τα παιδιά, δημιουργώντας βάσεις στέρεες για να χτιστεί το μέλλον της πατρίδας μας». Η αρχή της γνωριμίας με το νεανικό κοινό γίνεται με τη χριστουγεννιάτικη γιορτή του Σαββάτου.

Μετά τη γιορτή η ΕΒΕ θα δωρίσει 560 βιβλία -από τα πολλαπλά αντίτυπα βιβλίων που είχαν καταλήξει στην αποθήκη της στη Νέα Χαλκηδόνα- και θα κληρώσει οκτώ ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές. Και βεβαίως εννοείται ότι, ως καλή οικοδέσποινα, όπως επιβάλλουν τα έθιμα των ημερών, θα τρατάρει τους επισκέπτες κουραμπιέδες και μελομακάρονα. Καμία σχέση με την εποχή που ούτε ένα μπουκαλάκι νερό δεν μπορούσε να περάσει τις πύλες του Κεντρικού Αναγνωστηρίου…

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=435064

Πολιτισμός περισσότερες ειδήσεις

Ποιοι είναι οι λογοτέχνες του αύριο (Εξι νέοι που διακρίθηκαν στο 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών μιλούν στο «Βήμα»)

Είναι νέοι, στη ζωή και στη λογοτεχνία. Εχουν κυκλοφορήσει δείγματα της δουλειάς τους στην αγορά του βιβλίου, έχουν την αποδοχή των λογοτεχνικών περιοδικών και πρόσφατα διακρίθηκαν στο 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών που διοργάνωσε το υπουργείο Πολιτισμού και το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου στο Ιδρυμα Κακογιάννη στις 9 και 10 Δεκεμβρίου.

Το «Βήμα» μίλησε με τους πεζογράφους Μαρία Ξυλούρη και Δημήτρη Τανούδη και τον ποιητή Θοδωρή Ρακόπουλο, τους τρεις έλληνες συγγραφείς που ξεχώρισε η κριτική επιτροπή του Μαραθωνίου Ανάγνωσης ανάμεσα σε περισσότερους από 40 νέους λογοτέχνες κάτω των 35 ετών. Απέναντι, ή δίπλα σε αυτούς, βρίσκονται τρεις ξένοι λογοτέχνες που φιλοξενήθηκαν στο φεστιβάλ: η βρετανή ποιήτρια και πεζογράφος Αννα Λιούις, η γερμανίδα πεζογράφος Σουζάνε Χάινριχ και ο ιταλός πεζογράφος Πάολο Πιτσιρίλο, οι οποίοι διακρίθηκαν στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα νέων συγγραφέων Scritture Giovani.

Από τη συζήτηση μαζί τους προσπαθήσαμε να ανιχνεύσουμε τα χαρακτηριστικά της νέας λογοτεχνίας που γράφεται τώρα. Ζητήσαμε να μάθουμε τι διαβάζουν, τι τους απασχολεί αυτόν τον καιρό, πώς οραματίζονται το μέλλον τους.

Διαπιστώσαμε ότι, μεταξύ 24 και 30 ετών, αυτοί οι έξι νέοι συγγραφείς ανήκουν στην πρώτη γενιά της παγκοσμιοποίησης, η οποία διαβάζει κατ' αρχάς αγγλόφωνη λογοτεχνία και κυρίως αμερικανούς πεζογράφους: Γράχαμ Γκριν η Αννα Λιούις, Ερνεστ Χέμινγκγουεϊ, Σκοτ Φιτζέραλντ και Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας η Σουζάνε Χάινριχ, Κόρμακ Μακάρθι ο Πάολο Πιτσιρίλο. «Καθοριστική για μένα ήταν η συνάντηση με τα κείμενα του Πολ Οστερ», μας είπε η Μαρία Ξυλούρη, «ο οποίος με οδήγησε στον Τόμας Πύντσον κι εκείνος στον Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας. Παράλληλα άρχισα να διαβάζω τον Χιλιανό Ρομπέρτο Μπολάνιο, κυρίως όμως παρακολουθώ αμερικανούς λογοτέχνες, θεωρώ ότι ταιριάζουν περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία μου», συνέχισε η νεαρή συγγραφέας η οποία μεγάλωσε διαβάζοντας στην εφηβεία της μυθιστορήματα της Σώτης Τριανταφύλλου και αργότερα γοητεύτηκε από το «Πλήθος» του Αντρέα Φραγκιά.

Αγγλικά μιλά και ο Φίλιπ Λάρκιν, ο αγαπημένος ποιητής -για αυτήν την εβδομάδα- του Θοδωρή Ρακόπουλου, ο οποίος ζει και σπουδάζει τα τελευταία χρόνια στο Λονδίνο, προσφιλής ποιητής και της βρετανής ομοτέχνου του. Τον Κ. Π. Καβάφη, τους ποιητές της γενιάς του 1970, τον Κώστα Καρυωτάκη, τον Πιερ Πάολο Παζολίνι και στο παρελθόν τον Νίκο Καρούζο κατονομάζει ο 30χρονος έλληνας ποιητής ως ποιητές που διαβάζει. Η Aννα Λιούις συμπληρώνει τον Ουαλό Ρ. Σ. Τόμας και τη δαφνοστεφή βρετανίδα ποιήτρια Κάρολ Αν Ντάφι. Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα της στροφής στην αγγλόφωνη λογοτεχνία είναι ο 30χρονος Δημήτρης Τανούδης, του οποίου τα αναγνωστικά ενδιαφέροντα εντοπίζονται πρωτίστως στον χώρο της Λατινικής Αμερικής και της Κεντρικής Ευρώπης: Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, Φραντς Κάφκα, Ντανίλο Κις, Μπρούνο Σουλτς, Βιτόλντ Γκομπρόβιτς - και Μίλαν Κούντερα, στον οποίο οφείλει το θεωρητικό του υπόβαθρο για τη συγγραφή.

Τα θέματα που τους απασχολούν αυτή την εποχή, εκτός από το γράψιμο και τα βιβλία τους, ποικίλλουν. «Δεν με απασχολεί πολύ η επικαιρότητα», μας είπε ο Τανούδης, συγγραφέας με υπαρξιακές ανησυχίες. Τον Θοδωρή Ρακόπουλο τον απασχολεί «μόνο και μόνιμα» η πολιτική. Η Μαρία Ξυλούρη έχει ανησυχίες που αφορούν το άμεσο μέλλον της: «Ζούμε σε μια εντελώς περίεργη κατάσταση για τη χώρα, το βλέπουμε στη ζωή μας κάθε μέρα. Δεν περνάει μέρα που να μη μαθαίνω για έναν φίλο που απολύθηκε ή που μειώθηκε ο μισθός του. Η επιβίωση είναι το τεράστιο άγχος για τη γενιά μου, οποιοσδήποτε ζει σε αυτή τη χρονική συγκυρία και προσπαθεί να δημιουργήσει κάτι, όσο μικρό και ασήμαντο και αν φαίνεται, έχει αυτό το βάρος στην πλάτη του, για το οποίο δεν φταίει ο ίδιος».

Η Σουζάνε Χάινριχ δεν έχει τελειώσει το σχολείο και δεν έχει κάνει σπουδές. Eχει εκδώσει ήδη τέσσερα βιβλία, αλλά αν ο εκδότης της αρνηθεί να τυπώσει το επόμενο μυθιστόρημά της θα πρέπει να αναζητήσει κάποια δουλειά και αναρωτιέται τι, γιατί δεν έχει προσόντα για να κάνει αίτηση για θέση γραμματέως. Για την ώρα τα καταφέρνει. Στηρίζει οικονομικά τον εαυτό της με διάφορες υποτροφίες, συμμετέχει σε βραχύβια προγράμματα και φιλοξενείται, όσο γράφει, σε Κέντρα Συγγραφέων. Πολλοί θα ζήλευαν την μποέμ ζωή της, πότε ταξιδεύει στο Λος Aντζελες, πότε διαμένει στην Ιταλία, γνωρίζοντας ανθρώπους και συλλέγοντας εμπειρίες που μας εξήγησε ότι αποτελούν βασικές πηγές έμπνευσης για τη δουλειά της. «Μου λείπει όμως η ζωή μου στο Βερολίνο, και σε αυτή τη διαρκή κατάσταση περιπλάνησης έχω χάσει κάθε αίσθηση σταθερότητας και δεν ξέρω πλέον ποια είναι η ταυτότητά μου» εξομολογείται προβληματισμένη.

Κοινό τους στοιχείο είναι ότι παίρνουν τον εαυτό τους και το γράψιμο στα σοβαρά. Το γράψιμο, λένε -κάποιοι εξομολογητικά, άλλοι επιστρατεύοντας τσιτάτα διάσημων συγγραφέων, κάποιοι με ύφος περισπούδαστο-, είναι αυτό που τους καθορίζει. Η 26χρονη Σουζάνε Χάινριχ έγραφε από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Προτού ακόμη μάθει γραφή και ανάγνωση σκάρωνε ποιήματα και η μητέρα της τα σημείωνε στο χαρτί. Το ίδιο και η 27χρονη Αννα Λιούις, ενώ η 28χρονη Μαρία Ξυλούρη μας αποκάλυψε ότι ανακοίνωσε στον πατέρα της ότι θέλει να γίνει συγγραφέας σε ηλικία εννέα ετών.

Οταν τους ρωτήσαμε πώς φαντάζονται τη ζωή τους 10 χρόνια αργότερα, όλοι προέβλεψαν ότι η λογοτεχνία και το γράψιμο θα χαρακτηρίζει και τότε την ύπαρξή τους - ή σχεδόν όλοι. Ο 24χρονος Πάολο Πιτσιρίλο έχει ακόμη τρία-τέσσερα σημαντικά πράγματα να πει και, αφού τα γράψει, πιστεύει ότι θα πάψει να ασχολείται με τη συγγραφή λογοτεχνίας. Τώρα σπουδάζει σενάριο και θέλει να δοκιμάσει την τύχη του ως δημιουργός στη συγγραφή σεναρίου ή στη σκηνοθεσία. Άλλωστε, ο κινηματογράφος και η μουσική αποτελούν τις αρχικές πηγές έμπνευσης γι' αυτόν, «αντί για τον Δάντη θα πω ότι εμπνέομαι από τον ιταλό τραγουδοποιό Φαμπρίτσιο Ντε Αντρέ».

«Δεν φαντάζομαι πώς θα είναι το μέλλον γιατί μας έχουν κόψει το δικαίωμα στη φαντασίωση και στη φαντασία», απαντά ο Θοδωρής Ρακόπουλος. «Ελπίζω ότι θα ζω σε μια πιο δίκαιη κοινωνία, όσο κι αν ακούγεται κλισέ, έχω την αίσθηση όμως ότι αυτή η ελπίδα δεν φτάνει. Θα ήθελα επίσης να πορεύομαι σε μια πιο πλούσια ελληνική γλώσσα, η οποία σε πείσμα των καιρών θα πλουταίνει και θα αρδεύει από αυτές τις νέες εμπειρίες με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπο το συλλογικό που βιώνουμε. Πιστεύω ότι θα γράφω ακόμη. Ο ιός της ποίησης δεν διώκεται από τον οργανισμό και πιστεύω ότι θα είμαι βουτηγμένος στο εκφραστικό μέσο, ακόμη κι αν δεν το θέλω, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα το θέλω και εύχομαι να έχω την ευκαιρία να εξελιχθώ».

«Ποτέ δεν είμαι σίγουρος για το αύριο. Αν ζω σε 10 χρόνια, σίγουρα θα γράφω. Η συγγραφή είναι αυτό που καθορίζει το είναι μου. Θα ήθελα να έχω γράψει στο διάστημα αυτής της δεκαετίας 10 αξιοπρεπή βιβλία», απαντά ο Δημήτρης Τανούδης και προς την ίδια κατεύθυνση συναντά την Άννα Λιούις, τη Σουζάνε Χάινριχ και τη Μαρία Ξυλούρη, η οποία μας λέει ότι σε 10 χρόνια: «Θέλω να συνεχίσω να γράφω, να ντρέπομαι όσο το δυνατόν λιγότερο για τα προηγούμενα βιβλία, να βλέπω βελτίωση στα επόμενα και ως άνθρωπος να είμαι όσο πιο ευτυχισμένη γίνεται στις συνθήκες που επικρατούν».

Ορισμένοι εύχονται να καταφέρουν να βιοπορίζονται από το γράψιμο. Η νεαρή Σουζάνε Χάινριχ το παλεύει ήδη, με όλες τις αγωνίες που συνεπάγεται αυτό: «Υπάρχει κάποιο χρονικό σημείο όπου η κριτική αποφασίζει να σε κατατάξει στους υψηλούς κύκλους της λογοτεχνίας. Οι περισσότεροι περιμένουν ότι αυτό θα συμβεί με το δεύτερο βιβλίο τους. Έχω εκδώσει ήδη τέσσερα βιβλία αλλά δεν είμαι αναγνωρισμένη. Θα συνεχίσω όμως να γράφω. Αν δεν μπορώ να ζω από τα βιβλία μου στο μέλλον, ίσως χρειαστεί να διευρύνω τις δραστηριότητές μου και προς άλλες τέχνες» και προσδιορίζει τον κινηματογράφο, μια τέχνη που τη συγκίνησε πολύ προτού την αγγίξει η λογοτεχνία.

«Με τις ισχύουσες συνθήκες στην Ελλάδα δεν μπορεί βέβαια να φαντάζεται κανείς ότι θα ζει από τα βιβλία του» διευκρινίζει ο Τανούδης, ο οποίος προσβλέπει σε μεταφράσεις. Πιστεύει ότι, αν ένα ελληνικό βιβλίο καταφέρει να εκδοθεί στο εξωτερικό, ακόμη και αν έχει κυκλοφοριακή αποτυχία με τους όρους της διεθνούς εκδοτικής αγοράς, για τα δικά μας δεδομένα θα αποφέρει στον συγγραφέα αρκετά για να μπορεί να ζει από τα γραπτά του. Ευσεβείς πόθοι; Αγνοια της πραγματικότητας της αγοράς του ελληνικού βιβλίου στο εξωτερικό; Υπερεκτίμηση των υποσχέσεων που δίνει η υπέρβαση των συνόρων;

Οι νέοι έλληνες συγγραφείς έχουν πάντως, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, το βλέμμα στραμμένο προς τα έξω, είτε ως αναγνώστες είτε ως δημιουργοί. «Συγκριτικά με τις προηγούμενες γενιές, υπάρχει νομίζω μια μετάβαση προς τις επιρροές μας, αρκετοί από εμάς κινούμαστε περισσότερο προς τον αγγλόφωνο λογοτεχνικό χώρο» εκτιμά η Μαρία Ξυλούρη για τις λογοτεχνικές αναφορές των νέων ελλήνων πεζογράφων. Να βγει περισσότερη μεταφρασμένη ελληνική ποίηση στο εξωτερικό επιμένει ο Θοδωρής Ρακόπουλος, να οικοδομηθούν «πιο δυναμικές γέφυρες μεταξύ της ελληνικής γλώσσας και της ευρύτερης ευρωπαϊκής οικογένειας».

Γέφυρες που θα δομηθούν όχι μονάχα μέσα από την ανάγνωση ξένης λογοτεχνίας αλλά «με όρους πιο πραγματικούς», μέσα από το ταξίδι και την εμπειρία της γνωριμίας με άλλους τόπους και λαούς. Συμπληρώνει ότι οι σπουδαίοι έλληνες ποιητές του παρελθόντος ήταν οι κοσμοπολίτες της Αλεξάνδρειας, του Λονδίνου, του Παρισιού και της Ιταλίας και καταλήγει: «Σήμερα όλοι οι ποιητές ζουν μεταξύ Θησείου και Εξαρχείων. Είναι θαυμάσιο, είναι εξαιρετικό, γιατί γίνονται ενδιαφέρουσες ζυμώσεις, αλλά πρέπει να ανοιχτούμε προς τα έξω. Η δική μου εμπειρία και άλλων παιδιών προς αυτή την κατεύθυνση δείχνει».

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=434688

Δραματοποιημένη «εκδοχή» δύο διηγημάτων του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Η Πολιτιστική Εταιρεία Πανόρμου «Επιμενίδης» με αφορμή τα 100 χρόνια από τον θάνατο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη παρουσιάζει την δραματοποιημένη «εκδοχή» δύο διηγημάτων του ‘αγίου’ των γραμμάτων μας από την Εταιρεία Τέχνης «Βιολέττα» που συνεχίζοντας την σταθερή και επίπονη εργασία της για την παραγωγή ποιοτικών πολιτιστικών εκδηλώσεων, έχει δώσει έμφαση στην ‘θεατρική’ προβολή λογοτεχνικών κειμένων.

Πρόκειται για τα διηγήματα: «Τ’ Aγνάντεμα» και «Όνειρο στο κύμα». (Τα διηγήματα μάλιστα αυτά εμπεριέχονται στα σχολικά βιβλία και διδάσκονται αντίστοιχα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο.)
Πώς ξυπνάει η μνήμη; Κι όταν ξυπνήσει πώς ανασύρονται οι ακριβείς πτυχές της νοσταλγίας, του ονείρου, της μοναξιάς, της ηδονής – εμπρός και μέσα στο κενό της ύπαρξης, που συνιστά –εν τούτοις– το σώμα του Ποιητή;!
Η γλώσσα του Παπαδιαμάντη δεν αφήνει περιθώρια παρ-ερμηνειών. Απαιτεί προσήλωση, σεβασμό και προ πάντων αφιέρωση και προσευχή.
Η Μαρινέλλα Βλαχάκη και ο Αντώνης Περαντωνάκης στον λόγο, μαζί με τον Λεωνίδα Μαριδάκη στην ζωντανή επί σκηνής μουσική συνοδεία, τολμούν (με πλήρη επίγνωση του ρίσκου) ν’ αναμετρηθούν με το μέγεθος του σκιαθίτη κοσμοκαλόγερου και να ισορροπήσουν:
«…επάνω στον βράχον της ερήμου ακτής…,ανάμεσα σ’ ένα μονοπάτι κι έναν κρημνόν…», όπου αυτός «…συχνά επατούσε τα σύνορα...»!
Ο Θ. Αθανασιάδης-Νόβας, γράφοντας το 1962 για τον Παπαδιαμάντη, δίνει μάλλον το καίριο στίγμα της δραματουργικής ενάργειας του λόγου του:
«…Δύναμή του είναι η κίνηση των ηρώων του… Πώς σκηνοθετεί, πώς φωτίζει, πώς κινεί τα πρόσωπά του, έμψυχα και άψυχα, μέσα σ’ ελάχιστη ώρα και σ’ ελάχιστο χώρο και σ’ ελάχιστο φως. Και μ’ ελάχιστα λόγια. Αυτή η μικρή ιστορία χωρίς ιστορία είναι σκηνοθετημένη σ’ ένα πολλαπλό «ανάμεσα»:
ανάμεσα στους βράχους και στη θάλασσα, ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, ανάμεσα στα νιάτα και στα γηρατιά, ανάμεσα μοιρολογιού και ποιμενικού άσματος, ανάμεσα ζωής και θανάτου.
Είναι ένα μυστικό «περίπου», όπου πριν προφτάσεις να καταλάβεις τι συμβαίνει έχουν όλα συμβή. Και στο βάθος αυτού του ανεκλάλητου «περίπου» η Μοίρα – πολυσάλευτη και ασάλευτη – υπό μορφή καραβιού…που κινείται και δεν προχωρεί…
Τέτοια (ανατριχιαστική) σκηνοθεσία δεν ξαναγίνεται. Έχει το ρίγος της τραγωδίας και το θάμπος του παραμυθιού…»


H Μαρινέλλα Βλαχάκη γεννήθηκε το 1954 στα Χανιά όπου ζει και εργάζεται. Από το 2000 έχει ιδρύσει και διευθύνει την Εταιρεία Τέχνης «Βιολέττα». Σκοπός του φορέα είναι η οργάνωση ποικίλων πολιτιστικών εκδηλώσεων, με έμφαση στις θεατρικές παραγωγές που βασίζονται σε λογοτεχνικά κείμενα. Έχει γράψει ποίηση, διήγημα, μυθιστόρημα, παραμύθι, σενάριο. Τελευταίο, η επανέκδοση του μυθιστορήματος «σιλάνς σιλβουπλέ» από τις εκδόσεις Μετρονόμος 2011. Ως ηθοποιός έχει εργαστεί στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο.


Ο Αντώνης Περαντωνάκης γεννήθηκε το 1963 στο Ρέθυμνο.
Σπούδασε γαλλική γλώσσα και φιλολογία στο Α.Π.Θ.
Η ενασχόλησή του με το θέατρο (σχολικό, ερασιτεχνικό, επαγγελματικό) ως εμψυχωτής, σκηνοθέτης και ηθοποιός ξεκίνησε το 1993.Είναι υπεύθυνος της Θεατρικής Ομάδας Καθηγητών της ΕΛΜΕ Νομού Ηρακλείου (ΘΟΚΝΗ) από το 1999.
Τελευταία έκδοση: «Το προζύμι» / Ποιήματα, το Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου, τχ. 71, Παιανία, Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2011.


Ο Λεωνίδας Μαριδάκης γεννήθηκε το 1972 στα Χανιά.
Μετράει μέχρι τώρα δύο προσωπικούς δίσκους «Αβάδιστα» Universal/2005 (παραγωγή Νίκου Ξυδάκη) και «Σε βάθος δρόμου» metronomos 2010. Έχει συνεργαστεί επί σκηνής με πολλούς καλλιτέχνες όπως, Μάρθα Φριντζήλα, Κωστής Μαραβέγιας, Λάμια Μπεντίουι κ.α. Παράλληλα συνθέτει μουσική για θέατρο και παρουσιάζει τα τραγούδια του σε μουσικές σκηνές στην Αθήνα και στην επαρχία.



αύριο Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011 στον Χαρουπόμυλο, Πάνορμο,Ρεθύμνου.


www.panormo.com

Αντώνης Σαμαράκης: Το λάθος (Η δικαίωση του «Λάθους») αφιέρωμα

Περίληψη

The New York Times, Νέα Υόρκη: «Ένα σκληρό χτύπημα κατά του ολοκληρωτισμού. Το λάθος συγκλονίζει αλλά συγχρόνως δίνει κουράγιο. Η τέχνη του Σαμαράκη ποτέ δεν ξεπέφτει σε αυτοεπίδειξη αλλά προχωρεί ανεπαίσθητα και χωρίς να πιέζει τον αναγνώστη». Raymond A. Sokolov
Le Monde, Παρίσι: «Ο Σαμαράκης επέτυχε κατά τρόπο υποδειγματικό. Ο αναγνώστης, παρασυρμένος από τη δεξιοτεχνία της αφήγησης, νομίζει ότι προχωρεί σε στέρεο έδαφος. Να όμως που έρχεται το μεγάλο απρόοπτο, που δε θα το αποκαλύψουμε γιατί το βάθος του Λάθους το συναγωνίζεται η έκπληξη. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την πραγματικότητα την ίδια, δε χωράει συζήτηση». Gabrielle Rolin
Der Tagesspiegel, Βερολίνο: «Έξοχο. Μια φωνή από την Ελλάδα εναντίον του ολοκληρωτισμού». Helmut Salzinger
New Statesman, Λονδίνο: «Μια εξαιρετικής τέχνης και ευφυΐας διερεύνηση της ψυχολογίας του διώκτη και του διωκόμενου, και η κατάφαση της ελευθερίας που και οι δύο έχουν χάσει. Ιδιοφυΐα, ευστοχία ύφους, εναλλαγή τραγικού και κωμικού, και αλλεπάλληλες εκπλήξεις». Clive Jordan
Il Giorno, Μιλάνο: «Έξοχο. Φέρνει μήνυμα ελευθερίας». Filippo Abbiati
The Associated Press, Νέα Υόρκη: «Συγκλονιστικό ψυχολογικό suspense. Έξοχο. Πολύ δυνατό. Ένα τοπίο Όργουελ. Δημοφιλές στις Η.Π.Α.». Miles A. Smith
Les Nouvelles Littéraires, Παρίσι: «Αριστούργημα. Συγκλονιστικό. Θαυμαστά ζωντανό. Σε αναστατώνει. Το ύφος του Σ. είναι ο δικός του τρόπος που βλέπει αλλά συγχρόνως και ο τρόπος που εκφράζεται». Boileau - Narcejac (τίτλος: Les stylistes)
The Times, Literary Supplement, Λονδίνο: «Ένα αμείλικτο κατηγορητήριο εναντίον του ολοκληρωτισμού». Richard Burns, Peter Mansfield
Paris-Match, Παρίσι: «Les Etoiles de «Paris-Match»: – Εξαιρετικής ιδιοφυΐας. Αμείλικτκο. Γεμάτο εκπλήξεις. Το λάθος μάχεται για τον άνθρωπο και για την ελευθερία. Αδύνατο ο αναγνώστης να το αφήσει από τα χέρια του. Συγγραφέας θαρραλέος, ο Σαμαράκης, φλέγεται από το πάθος της ελευθερίας». Jean Buèges
Saturday Review, Νέα Υόρκη: «Τόσο ως ψυχολογία όσο και ως τεχνική, ο Σαμαράκης έγραψε ένα υπέροχα συναρπαστικό μυθιστόρημα που συγκλονίζει. Είναι ο Έλληνας Γκράχαμ Γκρην. Το λάθος είναι μία πολύτιμη προσφορά στην ανθρωπότητα που αντιμετωπίζει βία και καταπίεση». Kimon Friar
Frankfurter Allgemeine Zeitung, Φραγκφούρτη: «Εξαιρετικής τέχνης. Ένα βιβλίο ελπίδας». Jochen Schmid
Le Figaro, Παρίσι: «Συλλήψεις αυθαίρετες, έρευνες, ανακρίσεις... Συγγραφέας με μεγάλο ταλέντο, ο Αντώνης Σαμαράκης, έγραψε Το λάθος, ένα από τα καλύτερα έργα πάνω στο θέμα του ολοκληρωτισμού. Και μόνο τα εγκώμια του Άρθουρ Καίσλερ και του Γκράχαμ Γκρην φτάνουν». Thierry Desjardins
Books Abroad και The Charioteer, Νέα Υόρκη: «Υπέροχο. Αμέσως νιώθουμε σοκ από τη γνησιότητα της αλήθειας που μας αποκαλύπτεται. Ο Αντώνης Σαμαράκης είνα ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς στον κόσμο». Edwin Jahiel, καθηγητής της Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Ιλλινόις.
Corriere d' Informazione, Μιλάνο: «Συγκλονιστικό». Giuliano Gramigna
Post Dispatch, Σαιν Λούις, Η.Π.Α.: «Το καλύτερο έργο από όσα κυκλοφόρησαν εφέτος. Θαυμάσιο! Ένα μοντέρνο suspense μυθιστόρημα». Beatrice Schwartz
Les Nouvelles Littéraires, Παρίσι: «Ποια είναι τα μεγάλα έργα που δεν πρέπει να σας διαφύγουν; Το λάθος. Υψηλή ανθρώπινη ποιότητα. Ένα ψυχολογικό suspense, ένα υπέροχο έργο. Μια ιστορία γεμάτη ομορφιά και δύναμη, γεμάτη ανθρωπιά, αγνότητα, αγωνία και τρυφερότητα». Jacqueline Barde
La Cité, Παρίσι: «Ένα προφητικό πολιτικό μυθιστόρημα. Οι ψυχολογικές σχέσεις των ηρώων φτάνουν τη δραματική και φιλοσοφική δύναμη ορισμένων σελίδων του Σαρτρ ή την εφιαλτική υφή των έργων του Κάφκα. Η ιδιοφυΐα της τέχνης του Σ. ανυψώνει Το λάθος σε επίτευγμα δεξιοτεχνίας». Colette Braeckman
Trybuna Ludu, Βαρσοβία: «Η έξοχη αφηγηματική τέχνη του Σαμαράκη έχει λεπτότητα, αυτοκυριαρχία, συγχρόνως και πυκνότητα με διεισδυτική παρατήρηση. Το λάθος είναι όχι μόνο έργο καλλιτεχνικά άψογο αλλά και συγκλονιστικό». Jerzy Bajdor
Népszabadság, Βουδαπέστη: «Όχι μόνο από άποψη μυθιστορηματικής δομής και τέχνης αλλά και από πολιτική άποψη, Το λάθος είναι έργο συγκλονιστικό και ψυχικής έξαρσης του αναγνώστη – τον συναρπάζει, του προκαλεί ρίγος. Έξοχη τέχνη. Παγκόσμια διάσημο, έρχεται τώρα και στην Ουγγαρία να ασκήσει την επιρροή του». Róbert Falus, καθηγητής της Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης.

Αντώνης Σαµαράκης:  Η δικαίωση του «Λάθους»

 

Το κορυφαίο µυθιστόρηµα του 1965, που εξακολουθεί να µας εκπλήσσει µε τον µοντερνισµό και τον ανθρωπισµό του

 

 

Τον Νοέµβριο του 1965 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις του Βιβλιοπωλείου της Εστίας το µυθιστόρηµα «Το λάθος» του Αντώνη Σαµαράκη.

Ασπρόµαυρο εξώφυλλο, µε χαρακτική εικονογράφηση, το βιβλίο ήταν το τέταρτο του 46χρονου, τότε, συγγραφέα, αφιερωµένο «στην Ελενίτσα», τη µούσα του, τη γυναίκα του, µε την οποία είχαν παντρευτεί δυόµισι χρόνια νωρίτερα, τον Φεβρουάριο του 1963.

Μετά τη συλλογή διηγηµάτων «Ζητείται ελπίς» (1954), το µυθιστόρηµα «Σήµα κινδύνου» (1959) και τη συλλογή «Αρνούµαι», το «Λάθος» ήταν ένα στυλιστικό και µυθοπλαστικό επίτευγµα, µοντέρνο τόσο ως προς τη γραφή όσο και ως προς τη µυθιστορηµατική ιδεολογία. Περίπου δύο χρόνια πριν από τη δικτατορία των συνταγµαταρχών ο Σαµαράκης έδωσε ένα µυθιστόρηµα µε θέµα τον ολοκληρωτισµό.

«Πολύ πριν ξεκινήσω να το γράφω – το άρχισα το 1962 – µε βασάνιζε το πρόβληµα “ολοκληρωτισµός” (...) Ο ολοκληρωτισµός ήταν πάντα εδώ – και είναι και σήµερα, το 1996» έγραφε ο ίδιος στο αυτοβιογραφικό του «1919 - », που κυκλοφόρησε το 1996. Αλλά τελικά δεν είναι το θέµα «ολοκληρωτισµός» που κάνει το βιβλίο τόσο µοντέρνο, έστω κι αν ο Σαµαράκης έβαλε µέσα τη δική του αυτοβιογραφική εµπειρία από τα ολοκληρωτικά συστήµατα που είχε ζήσει, τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου και την Κατοχή. «Το λάθος» είναι τελικά η διαρκής αναζήτηση της ελευθερίας, της «ενδόµυχης ελευθερίας», όπως έλεγε ο ίδιος ο Σαµαράκης, δηλαδή αυτής που έχει σχέση µε την ίδια την ανθρώπινη συνθήκη και την ανθρώπινη υπόσταση.

Θρίλερ, αστυνοµικό και ταυτόχρονα ψυχολογικό και φιλοσοφικό µυθιστόρηµα, «Το λάθος» συνάντησε µία παγκόσµια πρωτοφανή υποδοχή. Μεταφράσεις σε περισσότερες από 30 γλώσσες, µια πασίγνωστη κινηµατογραφική ταινία, του Γερµανού Πέτερ Φλάισµαν, µε τον Μισέλ Πικολί και τον Ούγκο Τονιάτσι, όπου το σενάριο υπέγραφαν – αξίζει να σηµειωθεί, για τη συγγραφική τους ποιότητα – ο Γάλλος Ζαν-Κλοντ Καριέρ και ο Γερµανός Μάρτιν Βάλσερ , και κυρίως ένας κριτικός θρίαµβος.

Αλλά εκείνοι που αποθέωσαν τον Σαµαράκη ήταν οι οµότεχνοι. ∆εν νοµίζω ότι υπάρχει στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς τέτοια οµοφωνία για ένα βιβλίο από τους ανθρώπους του metier. Η Αγκάθα Κρίστι, ο Γκρέιαµ Γκριν, ο Ζορζ Σιµενόν, ο Αντρέ Μαλρό, ο Αρθουρ Μίλερ , ο Αρθουρ Κέσλερ ήταν µερικοί από τους συγγραφείς που αποθέωσαν το µυθιστόρηµα, όπου ο Χίτσκοκ συναντά τον Κάφκα και τον Τζόρτζ Οργουελ.

∆εν είναι τυχαία η αναφορά στον Κάφκα. Ο Σαµαράκης κινήθηκε στην περιοχή των αρχετύπων, έτσι ώστε το µυθιστόρηµά του να µην έχει «εθνικά» χαρακτηριστικά. Η χώρα δεν κατονοµάζεται. Η εξουσία που την κυβερνά είναι «το καθεστώς». Η µυστική υπηρεσία ασφαλείας της είναι η «ειδική υπηρεσία» και στρατηγείο της «το κεντρικό». Τα όργανά της είναι «ο προϊστάµενος», «ο ανακριτής» και «ο µάνατζερ» και το θύµα τους είναι «ο άνθρωπος του Καφέ Σπορ». «Το σχέδιο» είναι η µηχάνευση του καθεστώτος για να παγιδεύει τον άνθρωπο του Καφέ Σπορ. Στο τέλος ο άνθρωπος θριαµβεύει του µηχανισµού, όχι όµως χωρίς κόστος. Αυτό το τέλος δίνεται µυθιστορηµατικά από τον Σαµαράκη µέσα από µια καταπληκτική σκηνή κορύφωσης, τόσο λιτή, τόσο δραµατική και ταυτόχρονα µε τόσο χιούµορ. Και τι αίσθηση ρυθµού. Τελικά τίποτε δεν είναι τυχαίο. «Ο άνθρωπος του Καφέ Σπορ» στο βιβλίο έχει µορφή. Είναι ο ίδιος ο Αντώνης Σαµαράκης. Μια δική του φωτογραφία ταυτότητας, «ένα πρόσωπο εντελώς συνηθισµένο, από κείνα που συναντά κανείς χιλιάδες», γράφει ο ο συγγραφέας για τον ήρωά του. «Οταν το 1965 τελείωνα “Το λάθος”, στη θέση του υπόπτου είπα να βάλω µια φωτογραφία από εφηµερίδα, να διαλέξω κάποιον που να δείχνει συνήθης ύποπτος... Τελικά βρήκα τη λύση: µια δική µου φωτογραφία όπου να δείχνω συνήθης ύποπτος». Ηταν µία φωτογραφία του 1951-52. Με γυαλιά και µουστάκι.

Ξαναδιάβασα τώρα «Το λάθος» για να γράψω αυτό το κείµενο. Συγκρατώ ακόµη τη φράση της αρχής: «Οχι, δεν άκουσα τι µου είπε. Συνέπεσε κείνη την ώρα να διασταυρωθούµε µ’ ένα πελώριο ψυγείο. Φρούτων νοµίζω».

Καζαντζάκης, Σαµαράκης, Βασιλικός

Δεν είναι και λίγο για μια εθνική λογοτεχνία και μια γλώσσα που μιλιέται από λίγα εκατομμύρια ανθρώπους να έχουν αναδείξει στον 20ό αιώνα τρεις συγγραφείς με παγκόσμια εμβέλεια. Ο Καζαντζάκης με το μυθιστόρημα Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, ο Σαμαράκης με το μυθιστόρημα Το λάθος και ο Βασιλικός με το μυθιστόρημα Ζ έχουν βγάλει την ελληνική λογοτεχνία έξω από τα περιορισμένα γλωσσι κά όρια της ελληνικής γλώσσας. Οι μεγαλομανείς της ελληνικής λογοτεχνίας, που είχαν στείλει στη uni0394ιεθνή Εκθεση Βιβλίου της Φραγκφούρτης, όταν η Ελλάδα ήταν τιμώμενη χώρα, και την κουτσή συγγραφική Μαρία, ξοδεύοντας απίστευτα χρήματα, αδυνατούσαν να δουν την πραγματικότητα. Η Ελλάδα, συγκρινόμενη με τις ανάλογές της χώρες και όχι με τους λογοτεχνικούς κολοσσούς της μεγάλης παράδοσης και των μεγάλων γλωσσών, έχει κιόλας τα επιτεύγματά της χάρη σ’ αυτούς τους τρεις αναγνωρίσιμους συγγραφείς. Ας τους επανεκτιμήσουμε λοιπόν, ιδιαίτερα τον Σαμαράκη και τον Βασιλικό, που με το Ζ του υλοποιεί συγχρονικά στην Ελλάδα τη μεγάλη κατάκτηση του non fiction novel, του μη μυθοπλαστικού μυθιστορήματος. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

 

πηγές: 

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=434260 

 

http://www.kastaniotis.com/book/978-960-03-1669-8 

Βιογραφικά στοιχεία

Αντώνης Σαμαράκης

Ο Αντώνης Σαμαράκης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Αυγούστου 1919. Πτυχίο Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών. Παντρεμένος με την Ελένη Κουρεμπανά. Πολλά χρόνια ήταν υπάλληλος στο υπουργείο Εργασίας, παραιτήθηκε το 1963. Για την Ελλάδα και τα Ηνωμένα Έθνη, ταξίδεψε σε πολλές χώρες της Ευρώπης, της Αμερικής, της Αφρικής, για κοινωνικά θέματα. Στην Κατοχή, ήταν στην Αντίσταση. Τον Ιούνιο 1944, πιάστηκε από τους ναζί και τους συνεργάτες τους και καταδικάστηκε σε θάνατο. Ύστερα από περιπέτειες, μπόρεσε να ξεφύγει.
Από παιδί έγραφε ποιήματα. Εμφανίστηκε στην πεζογραφία το 1954 με τα διηγήματα Ζητείται ελπίς. Το 1959, βγήκε το μυθιστόρημά του Σήμα Κινδύνου. Το 1961, τα διηγήματα Αρνούμαι. Το 1965, το μυθιστόρημα Το λάθος. Το 1973, τα διηγήματα Το διαβατήριο. Το 1992, τα διηγήματα Η Κόντρα. Το 1996, (αυτοβιογραφία) 1919-. Το 1998, το μυθιστόρημα Εν ονόματι. 233 εκδόσεις στην Ελλάδα – αντίτυπα 881.000.
Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 33 γλώσσες, σε 107 ξένες εκδόσεις. Κυκλοφορούν σε όλο τον κόσμο, από τη Βραζιλία και την Αυστραλία ως τη Ρωσία και τις χώρες που προέκυψαν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, την Κορέα, την Ιαπωνία και τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Επίσης, κυκλοφορούν ως βιβλία τσέπης. Για τη συλλογή διηγημάτων Αρνούμαι, τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος 1962, και για το μυθιστόρημά του Το λάθος, με δύο λογοτεχνικά βραβεία: στην Ελλάδα, το Βραβείο των «12» 1966· στη Γαλλία, το Μεγάλο Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας 1970, γιατί «παράλληλα προς το μήνυμά του εναντίον του ολοκληρωτισμού Το Λάθος το διακρίνει δυνατό suspense και διαβάζεται σαν να ήταν αστυνομικό μυθιστόρημα». Για το σύνολο του έργου του τιμήθηκε το 1982 με το Βραβείο Λογοτεχνίας Ευρωπάλια: «Ο Αντώνης Σαμαράκης δεν μιλάει για ευκαιριακές προσωπικότητες. Οι πρωταγωνιστές του διστάζουν και αμφιβάλλουν, είναι ανθρώπινες υπάρξεις όπως ο αναγνώστης. Το έργο του Αντώνη Σαμαράκη είναι μαρτυρία για την τραγωδία του ολοκληρωτισμού, για την απουσία της ελευθερίας και τη μάχη που δίνουν οι άνθρωποι για να την κατακτήσουν. Ο Αντώνης Σαμαράκης είναι ο συγγραφέας της υπερηφάνειας και της ελπίδας». Κρατικό Βραβείο Τεχνών και Λογοτεχνίας 1995 (Γαλλία). Επίτιμος διδάκτωρ, ομόφωνα, του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής των Πανεπιστημίων Αθηνών, Πατρών και Ιωαννίνων. Στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, τα έργα του διδάσκονται στη δημοτική και μέση εκπαίδευση και στα πανεπιστήμια.
Επίτιμος δημότης σε 37 πόλεις στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Χρυσό Μετάλλιο Αξίας της πόλεως των Αθηνών. Μεγαλόσταυρος του Τάγματος Εθνάρχου Μακαρίου Γ´, Κύπρος. Το 1989, η UNICEF Νέας Υόρκης τον ονόμασε πρώτο Έλληνα πρεσβευτή καλής θέλησης για τα παιδιά του κόσμου.
Πνευματικός πρεσβευτής των Γιατρών χωρίς Σύνορα.
Διάκριση Ειρήνης και μετάλλιο από την Έκκληση της Ακρόπολης για την Ειρήνη, τη Ζωή και τον Πολιτισμό.

Βιβλιογραφία

• Από τις Εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν:
• Ποιήματα, 2008
• 1919 -, 2000
• Σήμα κινδύνου, 2000
• Το Διαβατήριο, 2000
• Αρνούμαι, 1999
• Η Κόντρα, 1999
• Ζητείται ελπίς, 1998
• Εν ονόματι, 1998