Μια προσφορά του "Λογοτεχνία και Σκέψη" σε όλους τους φίλους της καλής ποίησης όπως και όπου κι αν εκφράζεται, την ποίηση του Έρωτα...
"Η πίστη κι η λατρεία μου για Σε ακουμπάν στον ύστατο βυθό της ύπαρξής μου, εκεί που αρχίζει μέσα μου απύθμενα ο Θεός. Γι' αυτό η ματιά μου απάνω Σου είναι κάποτε τόσο βαθιά, γιατί έρχεται όχι από τα σύνορα της αιωνιότητας μα από την ίδια την Ουσία της, που 'ναι η ανυπολόγιστη, η δίχως μέτρο Αγάπη.
Ας ήτανε το δάκρυ αυτό που κύλησε απ' το βλέφαρό μου χτες ως Σ' έβλεπα να στρίβεις τη γωνιά του δρόμου και το δάκρυ αυτό το θείο που μου 'φεραν τα σημερινά Σου λόγια να Σου πούνε όλη αυτή την άναρχή μου Πίστη, όλη αυτή την άμετρή μου Αγάπη.
Γονατίζω εμπρός Σου αυτή την ώρα. Ευλόγησέ με! "
Ο Άγγελός Σου.
«Είσαι Δική μου, είμαι Δικός Σου! Αυτό μονάχα με γεμίζει, αυτό μονάχα με στυλώνει, αυτό μονάχα με κρατάει στη γη! Οι ρίζες του είναι μας είναι μπλεγμένες κάτου από το χώμα κι ολοένα μπλέχονται και σμίγουνε κι αναζητιώνται και τυλίγονται και πιάνονται κι ένας χυμός μονάχα ανηφορίζει βουίζοντας στις φλέβες μας κι ένας καημός ανοίγει αδιάκοπα σ' αυτό το χωρισμό την αγκαλιά μας!
Α, πώς δουλεύει μέρα - νύχτα μέσα μου, στο σώμα μου όλο, από τα νύχια στην κορφή, αυτή η αδιάκοπη αναζήτηση του νου μου για το νου Σου, των ματιών μου για τα μάτια Σου, της πνοής μου για την πνοή Σου, των ριζών μου για τις ρίζες Σου. Ούτε δευτερόλεπτο δεν σταματά η αδιάκοπη, η ακοίμητη αίσθησή της. Και μήτ' έχω μέσα μου άλλη αίσθηση ζωής! Να Σε ζητώ μ' όλες τις ίνες μου όλες τις στιγμές, να κολυμπάω αντίστροφα στο ρέμα της απόστασης για να Σε 'γγίξω. Αυτή είναι τώρα η φοβερή, η ακοίμητη, η απόλυτη ζωή μου. Και θα τη ζήσω, όσο που ρίζες, κλώνοι και κορμός θα γίνουν αιώνια Ενα κι η πνοή του Σύμπαντος στα φρένα μας μια μόνη Μουσική...» (2 Ιουλίου 1939, Αθήνα).
"Η πίστη κι η λατρεία μου για Σε ακουμπάν στον ύστατο βυθό της ύπαρξής μου, εκεί που αρχίζει μέσα μου απύθμενα ο Θεός. Γι' αυτό η ματιά μου απάνω Σου είναι κάποτε τόσο βαθιά, γιατί έρχεται όχι από τα σύνορα της αιωνιότητας μα από την ίδια την Ουσία της, που 'ναι η ανυπολόγιστη, η δίχως μέτρο Αγάπη.
Ας ήτανε το δάκρυ αυτό που κύλησε απ' το βλέφαρό μου χτες ως Σ' έβλεπα να στρίβεις τη γωνιά του δρόμου και το δάκρυ αυτό το θείο που μου 'φεραν τα σημερινά Σου λόγια να Σου πούνε όλη αυτή την άναρχή μου Πίστη, όλη αυτή την άμετρή μου Αγάπη.
Γονατίζω εμπρός Σου αυτή την ώρα. Ευλόγησέ με! "
Ο Άγγελός Σου.
«Είσαι Δική μου, είμαι Δικός Σου! Αυτό μονάχα με γεμίζει, αυτό μονάχα με στυλώνει, αυτό μονάχα με κρατάει στη γη! Οι ρίζες του είναι μας είναι μπλεγμένες κάτου από το χώμα κι ολοένα μπλέχονται και σμίγουνε κι αναζητιώνται και τυλίγονται και πιάνονται κι ένας χυμός μονάχα ανηφορίζει βουίζοντας στις φλέβες μας κι ένας καημός ανοίγει αδιάκοπα σ' αυτό το χωρισμό την αγκαλιά μας!
Α, πώς δουλεύει μέρα - νύχτα μέσα μου, στο σώμα μου όλο, από τα νύχια στην κορφή, αυτή η αδιάκοπη αναζήτηση του νου μου για το νου Σου, των ματιών μου για τα μάτια Σου, της πνοής μου για την πνοή Σου, των ριζών μου για τις ρίζες Σου. Ούτε δευτερόλεπτο δεν σταματά η αδιάκοπη, η ακοίμητη αίσθησή της. Και μήτ' έχω μέσα μου άλλη αίσθηση ζωής! Να Σε ζητώ μ' όλες τις ίνες μου όλες τις στιγμές, να κολυμπάω αντίστροφα στο ρέμα της απόστασης για να Σε 'γγίξω. Αυτή είναι τώρα η φοβερή, η ακοίμητη, η απόλυτη ζωή μου. Και θα τη ζήσω, όσο που ρίζες, κλώνοι και κορμός θα γίνουν αιώνια Ενα κι η πνοή του Σύμπαντος στα φρένα μας μια μόνη Μουσική...» (2 Ιουλίου 1939, Αθήνα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου