Το ΚΚΕ, την περασμένη βδομάδα, έκανε γνωστή με εκδηλώσεις την
απόφαση να αποκαταστήσει τρία ιστορικά του στελέχη, το Νίκο Ζαχαριάδη,
τον Άρη Βελουχιώτη και το Νίκο Βαβούδη.
Ο Ζαχαριάδης και ο Βαβούδης αποκαθίστανται πολιτικά και
κομματικά, ενώ ο Άρης μόνο πολιτικά. Ανεξάρτητα από τους λόγους για τους
οποίους το ΚΚΕ έκανε αυτήν την επιλογή, η αποκατάσταση και των τριών θα
μπορούσε να είναι ένα θετικό βήμα, αν γινόταν ολόκληρο.Για δεκαετίες, η συζήτηση για την Αριστερά και την ιστορία της στην Ελλάδα, ήταν βαλτωμένη μέσα στην πρακτορολογία και τη χαφιεδολογία. Για κάθε μια από τις ήττες, ευθυνόταν ο ένας ή ο άλλος που κατά περίπτωση ήταν πράκτορας των Αμερικάνων, της Ιντέλιτζενς Σέρβις, των Γερμανών ή της Ασφάλειας. Κάθε σοβαρή ανάλυση για τις αιτίες και τις πολιτικές που οδήγησαν στις ήττες, ήταν πρακτικά αδύνατη.
Πώς να γίνει κάτι τέτοιο, όταν το ίδιο το ΚΚΕ, που είχε τον Ζαχαριάδη, γενικό του γραμματέα για 25 ολόκληρα χρόνια, αποφάσιζε στη συνέχεια πως ο Ζαχαριάδης ήταν “αντικομματικό, φραξιονιστικό, αντιδιεθνιστικό, εχθρικό στοιχείο” (7η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ, το 1957) και μάλιστα αποφάσιζε να γίνει “λεπτομερειακή παραπέρα έρευνα από το Κόμμα πάνω σ'ολόκληρη τη ζωή και τη δράση του Ζαχαριάδη”. Ο Ζαχαριάδης ανακηρυσσόταν “ο κύριος υπεύθυνος για τα χτυπήματα που έδωσε η Ασφάλεια στο ΚΚΕ”. Ενώ 7 χρόνια αργότερα, οι πράξεις του κρίνονταν πως δεν προκάλεσαν “μικρότερη ζημιά στο Κόμμα και στο λαϊκό κίνημα από τις πράξεις πρακτόρων του εχθρού”.
Αν αυτά μπορούσαν να ειπωθούν για τον ηγέτη του κόμματος σε κάποιες από τις πιο κρίσιμες περιόδους της ιστορίας του, εκατοντάδες άλλα απλά μέλη και στελέχη, πέθαναν με τη ρετσινιά του χαφιέ και του πράκτορα, αφού είχαν δώσει τη ζωή τους για το κίνημα, για τις ιδέες τους και για το Κόμμα τους.
Όμως, η ειρωνεία στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι ο Ζαχαριάδης που σήμερα αποκαθίσταται, ήταν ο βασικός υπεύθυνος για την λογική της χαφιεδολογίας στο ΚΚΕ. Ήταν αυτός που την καλλιέργησε και την εφάρμοσε στο έπακρο. Από τον Πλουμπίδη ως το Σιάντο, μέχρι τον Βαβούδη και τον Άρη Βελουχιώτη, όλοι είχαν λουστεί το ζαχαριαδικό ανάθεμα. Ο Άρης Βελουχιώτης, που αποκαθίσταται ταυτόχρονα με τον Ζαχαριάδη, αυτοκτόνησε το 1945 περικυκλωμένος από τους φασίστες, ενώ το ΚΚΕ είχε καλέσει τους οπαδούς του να μην δώσουν ούτε νερό, ούτε μπουκιά ψωμί στον “Μιζέρια”.
Την ημέρα του θανάτου του Άρη, η “Ελεύθερη Ελλάδα”, η εφημερίδα του ΕΑΜ δημοσίευε την απόφαση του Ζαχαριάδη, σύμφωνα με την οποία η δραστηριότητα του Άρη ήταν “ύποπτη και τυχοδιωκτική” και “παίζει το παιχνίδι της αντίδρασης”. Για τον Βαβούδη, αφού σκοτώθηκε σε έφοδο της ασφάλειας στο σπίτι που κρυβόταν στην Καλλιθέα, ο Ζαχαριάδης έλεγε ότι είχε διαφύγει στο εξωτερικό, με τη βοήθεια των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών, και έτρωγε τα λεφτά της προδοσίας.
Όταν συνεπώς ο Ζαχαριάδης πέθανε στο Σουργκούτ της Σιβηρίας το 1973, μετά από 17 χρόνια σε απομόνωση και εξορία, έχοντας κάνει απεργίες πείνας, γινόταν ο ίδιος θύμα του καθεστώτος και της λογικής που είχε υπηρετήσει τόσο πιστά.
Ο Ζαχαριάδης ήταν αυτός που ανέλαβε να μπολιάσει στο ΚΚΕ τη σταλινική αντίληψη του “Αρχηγού” που κατέχει το αλάθητο και μπορεί να βάζει ταμπέλες σε όποιον δεν συμβαδίζει με τη γραμμή. Ήταν ο ηγέτης που οδήγησε το κίνημα στην Ελλάδα από ήττα σε ήττα, από το Μάη του '36, ως τον Εμφύλιο. Ήταν υπεύθυνος για τις ήττες όχι γιατί ήταν προδότης ή χαφιές, αλλά γιατί ήταν ένας σταλινικός γραφειοκράτης.
Σταλινική αντεπανάσταση
Ο σταλινισμός ήταν η αιτία -και για τις ήττες, αλλά και για το δηλητηριασμένο πολιτικό κλίμα στο εσωτερικό του κόμματος. Αυτό είναι ένα κομβικό σημείο που οι αποφάσεις του ΚΚΕ κρύβουν κάτω από το χαλί. Ιδιαίτερα με αφορμή την αποκατάσταση Βαβούδη, το ΚΚΕ ισχυρίζεται πως η πρακτορολογία ήταν φαινόμενο που οφείλεται στις συνθήκες “βαθιάς παρανομίας” και στις “προβοκατόρικες φήμες που διέδιδε η ίδια η ασφάλεια”.Τίποτα όμως δεν μπορεί να γίνει κατανοητό έξω από την κληρονομιά που είχαν αφήσει οι Δίκες της Μόσχας. Στη δεκαετία του '30, το σταλινικό καθεστώς εκτέλεσε ή εξόρισε μέχρι θανάτου τη συντριπτική πλειονότητα των Μπολσεβίκων που είχαν ηγηθεί της Επανάστασης του Οκτώβρη. Ο Ζηνόβιεφ, ο Κάμενεφ, ο Ράντεκ, ο Ρίκοφ, ο Μπουχάριν και δεκάδες άλλοι ήρωες της Επανάστασης και του Εμφύλιου δολοφονήθηκαν με κατηγορίες όπως “εσχάτη προδοσία” και “συνεργασία με τους ναζί”. Ο Τρότσκι, το νούμερο δύο στην ηγεσία της Επανάστασης του Οκτώβρη δίπλα στον Λένιν, και ηγέτης του Κόκκινου Στρατού στον Εμφύλιο, δολοφονήθηκε το 1940, από έναν πράκτορα του Στάλιν, έχοντας καταδικαστεί ως “συνεργάτης” κάθε πιθανής ξένης δύναμης.
Η σταλινική αντεπανάσταση εδραιώθηκε στη Ρωσία δολοφονώντας όλους τους επαναστάτες. Πολιτικά παιδιά της αντεπανάστασης ήταν οι Ζαχαριάδηδες ανά τον κόσμο, που ανέλαβαν να μετατρέψουν τα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα σε άνευρα ρεφορμιστικά κόμματα. Για να το καταφέρουν, είχαν ανάγκη την “κουλτούρα” των Δικών της Μόσχας.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι σταλινίσκοι γραφειοκράτες της δεκαετίας του '30 κατέληξαν στα αζήτητα. Ποιος θυμάται σήμερα τον Ερλ Μπράουντερ, που αυτοδιέλυσε το ΚΚ των ΗΠΑ; Ποιος θυμάται (εκτός από την ηγεσία του ΚΚΕ που τον ξέθαψε πρόσφατα) τον Πάλμε Ντατ που ανέλαβε το ΚΚ της Βρετανίας μόνο για τη διετία που ο Στάλιν έκανε σύμφωνο ειρήνης με τον Χίτλερ; Η διαφορά με τον Ζαχαριάδη ήταν ότι ο «Αρχηγός» του ΚΚΕ ανέλαβε την σταλινοποίηση σε μια χώρα που βίωσε την εξέγερση το Μάη του '36 και έφτασε στο χείλος της επανάστασης το '44. Οι συμβιβασμοί του κόμματος που διαμόρφωσε ο Ζαχαριάδης οδήγησαν στην ήττα, σε χιλιάδες νεκρούς, εξόριστους και φυλακισμένους.
Δεν θέλουμε άλλες τέτοιες ήττες, στο νέο επαναστατικό γύρο που έχουμε μπροστά μας. Γι'αυτό και χρειάζεται να βγάλουμε σοβαρά τα συμπεράσματα από την προηγούμενη φορά. Γράψαμε και στην αρχή πως η αφαίρεση του πέπλου της πρακτορολογίας από το ΚΚΕ θα μπορούσε να είναι θετικό βήμα. Πρόσφατα όμως η ηγεσία του ΚΚΕ επαίνεσε ξανά τις Δίκες της Μόσχας όπου δήθεν κατατροπώθηκε η “5η φάλαγγα του Χίτλερ”.
Πραγματικό ξεκαθάρισμα με την ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει χωρίς ξεκαθάρισμα για τη σταλινική αντεπανάσταση που οικοδόμησε ένα καθεστώς κρατικού καπιταλισμού πάνω στο πτώμα της ρώσικης Επανάστασης. Όλα τα υπόλοιπα ήταν άσχημα υποπροϊόντα αυτής της μεγάλης ήττας.
http://ergatiki.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=3062%3Ai989&Itemid=62
Ο Γραμματέας των σταδίων
Ο Νίκος Ζαχαριάδης, στέλεχος του ΚΚΕ από τα μέσα της δεκαετίας
του '20, το 1929 πήγε στη Ρωσία, όπου φοίτησε στην ΚΟΥΤΒ.
Ήταν η σχολή στελεχών που από τα τέλη της δεκαετίας του '20 είχε
περάσει στα χέρια της σταλινικής ηγεσίας. Το 1931 επιστρέφει στην Ελλάδα
και διορίζεται απευθείας από την Κομιντέρν ηγέτης του ΚΚΕ για να σώσει
το κόμμα από την κρίση.
Από μόνος του ο διορισμός ήταν σε τεράστια ρήξη με την δημοκρατική παράδοση του ΚΚΕ και όλων των επαναστατικών κομμάτων. Το κόμμα βρισκόταν όντως σε κρίση, ζαλισμένο από τα γεγονότα που είχαν εξελιχθεί στη Ρωσία, τον παραγκωνισμό των παλιών Μπολσεβίκων και την άνοδο της γραφειοκρατίας. Η επαναστατική ηγεσία που είχε βάλει τα θεμέλια του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Παντελή Πουλιόπουλο, τον πρώτο γενικό γραμματέα του κόμματος (από το 1924 ως το 1926), είχε διαγραφεί.
Η νέα ηγεσία αποδείχθηκε όμως ανίκανη να κρατήσει όρθιο το κόμμα. Το 1930 είχαν απομείνει 1500 μέλη. Ο Ζαχαριάδης έβαλε μπρος να ξαναχτίσει το ΚΚΕ, όμως σε πλήρη ρήξη με το επαναστατικό παρελθόν.
Σημείο οριστικής ρήξης με όλη την παράδοση ήταν η 6η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής, το 1934. Εκεί, η ηγεσία του ΚΚΕ διατυπώνει την άποψη ότι η Ελλάδα δεν είναι ώριμη για το σοσιαλισμό. Ο ελληνικός καπιταλισμός έχει καθυστερημένα και “μισο-φεουδαρχικά” χαρακτηριστικά.
Κατά συνέπεια, ο ρόλος του ΚΚΕ και του εργατικού κινήματος ήταν να αποτελούν το αριστερό συμπλήρωμα σε μια συμμαχία με τους αστούς δημοκράτες και τους φιλελεύθερους, οι οποίοι υποτίθεται θα προχωρούσαν στην “αστικοδημοκρατική” επανάσταση. Ένα χρόνο αργότερα, αυτή η γραμμή ταξικής συνεργασίας θα φτάσει μέχρι την πρόταση για κοινή κυβέρνηση με τους Φιλελεύθερους. Σε λίγο μέχρι και το Λαϊκό Κόμμα θα έμπαινε στους πιθανούς συμμάχους ενάντια στη... μοναρχία.
Στις αρχές του '36 η ζαχαριαδική γραμμή θα οδηγήσει στο “Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα” μεταξύ του ΚΚΕ και των Φιλελεύθερων. Το ΚΚΕ θα ψήφιζε βενιζελικό υποψήφιο για πρόεδρο της Βουλής, στηρίζοντας το σχηματισμό κυβέρνησης Φιλελεύθερων, με αντάλλαγμα την υπόσχεση των Φιλελεύθερων ότι θα έβγαζαν εκτός νόμου τις φασιστικές οργανώσεις. Το τραγικό αποτέλεσμα αυτής της “φαεινής” πολιτικής επιλογής ήταν όχι φυσικά να τεθούν οι φασίστες εκτός νόμου, αλλά να σχηματιστεί κυβέρνηση με τον Μεταξά αντιπρόεδρο και Υπουργό Στρατιωτικών. Τον Απρίλη ο Μεταξάς θα διοριζόταν πρωθυπουργός και τον Αύγουστο κήρυξε δικτατορία διαλύοντας και το ΚΚΕ και το εργατικό κίνημα.
Η πορεία προς τη δικτατορία θα μπορούσε να έχει σταματήσει, χάρη στους εργάτες της Θεσσαλονίκης που ξεσηκώθηκαν τον Μάη. Όμως, ξανά η ηγεσία του Ζαχαριάδη, πιστή στην αντίληψη της ταξικής συνεργασίας, έβαλε καταστροφικά εμπόδια.
Η απεργία που ξεκίνησαν οι καπνεργάτες μετατράπηκε σε γενικευμένη εξέγερση μετά τις 9 Μάη, όταν η χωροφυλακή δολοφόνησε δώδεκα εργάτες και εργάτριες. Εργάτες όλων των κλάδων βγήκαν σε συμπαράσταση. Πάνω από 150 χιλιάδες άνθρωποι έφτασαν να διαδηλώνουν φωνάζοντας “Κάτω ο δολοφόνος Μεταξάς”. Δεν υπήρχαν αρκετές στρατιωτικές δυνάμεις για να καταστείλουν την εξέγερση και οι καραβανάδες φοβούνταν ότι οι φαντάροι θα περάσουν με την πλευρά των απεργών. Η μόνη πραγματική εξουσία στην πόλη ήταν η Κεντρική Απεργιακή Επιτροπή.
Ο Ζαχαριάδης εμπιστεύτηκε τους Φιλελεύθερους και οι Φιλελεύθεροι χάρισαν την εξουσία στον Μεταξά. Τέσσερα χρόνια αργότερα θα έφτανε να κλείνει το μάτι και στον Μεταξά. Με το ΚΚΕ διαλυμένο και τον Ριζοσπάστη στα χέρια της Ασφάλειας, ο Ζαχαριάδης από τις φυλακές, θα καλέσει τον κόσμο “στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη.”
Το αντιφασιστικό μέτωπο έφτανε να περιλαμβάνει την κυβέρνηση των φασιστών του Μεταξά. Όπως ήταν φυσικό, το μεταξικό καθεστώς αξιοποίησε την επιστολή Ζαχαριάδη για να προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση στον αριστερό κόσμο. Τις επόμενες δύο επιστολές στις οποίες γινόταν “διόρθωση” ότι ο πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός και “φασιστικός”, το καθεστώς δεν τις κυκλοφόρησε. Ο χαρακτήρας του πολέμου μπορεί να άλλαζε στο μυαλό του Ζαχαριάδη, με βάση τα πίσω-μπρος του Στάλιν, αλλά ο Μεταξάς ήθελε μόνο φαντάρους για σκότωμα.
Με τη γερμανική κατοχή, ο Ζαχαριάδης θα μεταφερθεί στο Νταχάου, όπως και άλλοι κρατούμενοι. Η ηγεσία που θα αφήσει πίσω του θα ακολουθήσει την ίδια συμφιλιωτική πορεία, έχοντας όμως να διαχειριστεί ένα κίνημα Αντίστασης που θέριευε. Η ίδρυση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ θα αποδειχθεί η μεγαλύτερη επιτυχία, και μέσα από αυτή την επιτυχία, το ΚΚΕ θα καταφέρει να ξαναγίνει μαζικό κόμμα, συσπειρώνοντας στις γραμμές του την πρωτοπορία του κόσμου που αντιστεκόταν στους ναζί, αλλά ταυτόχρονα έλπιζε ότι η απελευθέρωση θα σημάνει και την πολυπόθητη κοινωνική αλλαγή.
Η ηγεσία του ΚΚΕ όμως δεν είχε ξεκολλήσει από τη λογική της 6ης Ολομέλειας του 1934. Η κοινωνική αλλαγή θα έπρεπε να περιμένει για αργότερα. Οι φωνές που έλεγαν πως αν αφήσουμε τους Άγγλους και τον “ελληνικό πολιτικό κόσμο” να επιστρέψουν ανενόχλητοι, αυτό που θα ακολουθούσε θα ήταν η σφαγή του κινήματος, απομονώθηκαν και καταστάλθηκαν. Η προοπτική για την Ελλάδα, σύμφωνα με τον Στάλιν και την ηγεσία του ΚΚΕ, ήταν η ομαλοποίηση, η δημοκρατία, και μια κυβέρνηση συνεργασίας με τη συμμετοχή και του ΚΚΕ.
Οι συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας υπέταξαν τον ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ στην αγγλική διοίκηση. Ο κόσμος που είχε απελευθερώσει με το αίμα του τη χώρα, και έφτασε να ελέγχει τα δύο τρίτα της επικράτειας, βρέθηκε με το ζόρι κάτω από τον έλεγχο των στρατηγών του Τσόρτσιλ. Τώρα το ΚΚΕ λέει ότι αυτά ήταν “λάθη”. Λάθη ήταν σίγουρα, αλλά όχι στιγμιαία. Ήταν συνειδητές επιλογές, βασισμένες σε μια εντελώς λάθος εκτίμηση και μια λάθος πολιτική. Η εξεγερμένη Αθήνα σφαγιάστηκε το Δεκέμβρη του '44, με την άφιξη των “συμμάχων” Άγγλων, και ακολούθησε η Συμφωνία της Βάρκιζας το Φλεβάρη του '45, με την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ.
Ο Ζαχαριάδης επιστρέφει στις 30 του Μάη από το Νταχάου, και κάποιοι πίστευαν (ανάμεσά τους και ο Άρης) ότι θα καταδικάσει τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Έγινε το αντίθετο. Ο Ζαχαριάδης υπερθεμάτισε σε όλες τις συμφωνίες παράδοσης του κινήματος στους Άγγλους. Πολλά χρόνια πριν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πει ότι “ανήκομεν εις την Δύσιν” είχε προηγηθεί ο Ζαχαριάδης, με ένα κείμενό του στις 6 Ιούνη του '45 για την προοπτική μετά τον πόλεμο: “Η Ελλάδα, γεωγραφικά και οικονομικοπολιτικά ανήκει στο βαλκανικό και γενικότερα στον ευρωπαϊκό κόσμο... Αυτή η κατεύθυνση είναι η πιο σωστή, γιατί είναι η πιο υγιής.”
Οι Εργατικοί όντως πήραν στην κυβέρνηση από τον Ιούλη του '45, αλλά το κίνημα στην Ελλάδα με τον τρόπο που είχε δείξει τα δόντια του το Δεκέμβρη του '44, τους προκαλούσε εξίσου τρόμο, όπως προκαλούσε και στους Αμερικάνους και βέβαια στην ντόπια άρχουσα τάξη. Οπότε, παρόλες τις “αγαθές” προθέσεις του Ζαχαριάδη, ο δρόμος για τον Εμφύλιο είχε ήδη ανοίξει.
Το ΚΚΕ σήμερα ανακαλύπτει τον “επαναστάτη” Ζαχαριάδη, μέσα στον Εμφύλιο, και στο γεγονός ότι διακήρυξε την προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης το...1949. Θα προκαλούσε γέλιο αν δεν ήταν τόσο σοβαρό. Για σχεδόν δύο δεκαετίες ο Ζαχαριάδης ήταν ο βασικός κήρυκας του ανέφικτου της σοσιαλιστικής επανάστασης στην Ελλάδα, και την ανακάλυψε όταν οι ηρωϊκοί μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού βρίσκονταν ανάμεσα στις ναπάλμ, στην ήττα και στην εξορία.
http://ergatiki.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=3063:i989&Itemid=62
Από μόνος του ο διορισμός ήταν σε τεράστια ρήξη με την δημοκρατική παράδοση του ΚΚΕ και όλων των επαναστατικών κομμάτων. Το κόμμα βρισκόταν όντως σε κρίση, ζαλισμένο από τα γεγονότα που είχαν εξελιχθεί στη Ρωσία, τον παραγκωνισμό των παλιών Μπολσεβίκων και την άνοδο της γραφειοκρατίας. Η επαναστατική ηγεσία που είχε βάλει τα θεμέλια του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Παντελή Πουλιόπουλο, τον πρώτο γενικό γραμματέα του κόμματος (από το 1924 ως το 1926), είχε διαγραφεί.
Η νέα ηγεσία αποδείχθηκε όμως ανίκανη να κρατήσει όρθιο το κόμμα. Το 1930 είχαν απομείνει 1500 μέλη. Ο Ζαχαριάδης έβαλε μπρος να ξαναχτίσει το ΚΚΕ, όμως σε πλήρη ρήξη με το επαναστατικό παρελθόν.
Σημείο οριστικής ρήξης με όλη την παράδοση ήταν η 6η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής, το 1934. Εκεί, η ηγεσία του ΚΚΕ διατυπώνει την άποψη ότι η Ελλάδα δεν είναι ώριμη για το σοσιαλισμό. Ο ελληνικός καπιταλισμός έχει καθυστερημένα και “μισο-φεουδαρχικά” χαρακτηριστικά.
Κατά συνέπεια, ο ρόλος του ΚΚΕ και του εργατικού κινήματος ήταν να αποτελούν το αριστερό συμπλήρωμα σε μια συμμαχία με τους αστούς δημοκράτες και τους φιλελεύθερους, οι οποίοι υποτίθεται θα προχωρούσαν στην “αστικοδημοκρατική” επανάσταση. Ένα χρόνο αργότερα, αυτή η γραμμή ταξικής συνεργασίας θα φτάσει μέχρι την πρόταση για κοινή κυβέρνηση με τους Φιλελεύθερους. Σε λίγο μέχρι και το Λαϊκό Κόμμα θα έμπαινε στους πιθανούς συμμάχους ενάντια στη... μοναρχία.
Στις αρχές του '36 η ζαχαριαδική γραμμή θα οδηγήσει στο “Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα” μεταξύ του ΚΚΕ και των Φιλελεύθερων. Το ΚΚΕ θα ψήφιζε βενιζελικό υποψήφιο για πρόεδρο της Βουλής, στηρίζοντας το σχηματισμό κυβέρνησης Φιλελεύθερων, με αντάλλαγμα την υπόσχεση των Φιλελεύθερων ότι θα έβγαζαν εκτός νόμου τις φασιστικές οργανώσεις. Το τραγικό αποτέλεσμα αυτής της “φαεινής” πολιτικής επιλογής ήταν όχι φυσικά να τεθούν οι φασίστες εκτός νόμου, αλλά να σχηματιστεί κυβέρνηση με τον Μεταξά αντιπρόεδρο και Υπουργό Στρατιωτικών. Τον Απρίλη ο Μεταξάς θα διοριζόταν πρωθυπουργός και τον Αύγουστο κήρυξε δικτατορία διαλύοντας και το ΚΚΕ και το εργατικό κίνημα.
Η πορεία προς τη δικτατορία θα μπορούσε να έχει σταματήσει, χάρη στους εργάτες της Θεσσαλονίκης που ξεσηκώθηκαν τον Μάη. Όμως, ξανά η ηγεσία του Ζαχαριάδη, πιστή στην αντίληψη της ταξικής συνεργασίας, έβαλε καταστροφικά εμπόδια.
Η απεργία που ξεκίνησαν οι καπνεργάτες μετατράπηκε σε γενικευμένη εξέγερση μετά τις 9 Μάη, όταν η χωροφυλακή δολοφόνησε δώδεκα εργάτες και εργάτριες. Εργάτες όλων των κλάδων βγήκαν σε συμπαράσταση. Πάνω από 150 χιλιάδες άνθρωποι έφτασαν να διαδηλώνουν φωνάζοντας “Κάτω ο δολοφόνος Μεταξάς”. Δεν υπήρχαν αρκετές στρατιωτικές δυνάμεις για να καταστείλουν την εξέγερση και οι καραβανάδες φοβούνταν ότι οι φαντάροι θα περάσουν με την πλευρά των απεργών. Η μόνη πραγματική εξουσία στην πόλη ήταν η Κεντρική Απεργιακή Επιτροπή.
Μάης του ‘36
Τα γεγονότα απειλούσαν τις καλές σχέσεις του ΚΚΕ με τους Φιλελεύθερους, κι έτσι δόθηκε κομματική εντολή για αποκλιμάκωση. Η καταστολή δεν άργησε. Η πίστη του Ζαχαριάδη στις λύσεις από τα πάνω όμως παρέμεινε ακλόνητη. Σε απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής τον Ιούνη του '36, ο Ζαχαριάδης επέμενε πως το Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα θα έφραζε το δρόμο στους φασίστες, και όχι οι αγώνες των εργατών.Ο Ζαχαριάδης εμπιστεύτηκε τους Φιλελεύθερους και οι Φιλελεύθεροι χάρισαν την εξουσία στον Μεταξά. Τέσσερα χρόνια αργότερα θα έφτανε να κλείνει το μάτι και στον Μεταξά. Με το ΚΚΕ διαλυμένο και τον Ριζοσπάστη στα χέρια της Ασφάλειας, ο Ζαχαριάδης από τις φυλακές, θα καλέσει τον κόσμο “στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη.”
Το αντιφασιστικό μέτωπο έφτανε να περιλαμβάνει την κυβέρνηση των φασιστών του Μεταξά. Όπως ήταν φυσικό, το μεταξικό καθεστώς αξιοποίησε την επιστολή Ζαχαριάδη για να προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση στον αριστερό κόσμο. Τις επόμενες δύο επιστολές στις οποίες γινόταν “διόρθωση” ότι ο πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός και “φασιστικός”, το καθεστώς δεν τις κυκλοφόρησε. Ο χαρακτήρας του πολέμου μπορεί να άλλαζε στο μυαλό του Ζαχαριάδη, με βάση τα πίσω-μπρος του Στάλιν, αλλά ο Μεταξάς ήθελε μόνο φαντάρους για σκότωμα.
Με τη γερμανική κατοχή, ο Ζαχαριάδης θα μεταφερθεί στο Νταχάου, όπως και άλλοι κρατούμενοι. Η ηγεσία που θα αφήσει πίσω του θα ακολουθήσει την ίδια συμφιλιωτική πορεία, έχοντας όμως να διαχειριστεί ένα κίνημα Αντίστασης που θέριευε. Η ίδρυση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ θα αποδειχθεί η μεγαλύτερη επιτυχία, και μέσα από αυτή την επιτυχία, το ΚΚΕ θα καταφέρει να ξαναγίνει μαζικό κόμμα, συσπειρώνοντας στις γραμμές του την πρωτοπορία του κόσμου που αντιστεκόταν στους ναζί, αλλά ταυτόχρονα έλπιζε ότι η απελευθέρωση θα σημάνει και την πολυπόθητη κοινωνική αλλαγή.
Η ηγεσία του ΚΚΕ όμως δεν είχε ξεκολλήσει από τη λογική της 6ης Ολομέλειας του 1934. Η κοινωνική αλλαγή θα έπρεπε να περιμένει για αργότερα. Οι φωνές που έλεγαν πως αν αφήσουμε τους Άγγλους και τον “ελληνικό πολιτικό κόσμο” να επιστρέψουν ανενόχλητοι, αυτό που θα ακολουθούσε θα ήταν η σφαγή του κινήματος, απομονώθηκαν και καταστάλθηκαν. Η προοπτική για την Ελλάδα, σύμφωνα με τον Στάλιν και την ηγεσία του ΚΚΕ, ήταν η ομαλοποίηση, η δημοκρατία, και μια κυβέρνηση συνεργασίας με τη συμμετοχή και του ΚΚΕ.
Οι συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας υπέταξαν τον ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ στην αγγλική διοίκηση. Ο κόσμος που είχε απελευθερώσει με το αίμα του τη χώρα, και έφτασε να ελέγχει τα δύο τρίτα της επικράτειας, βρέθηκε με το ζόρι κάτω από τον έλεγχο των στρατηγών του Τσόρτσιλ. Τώρα το ΚΚΕ λέει ότι αυτά ήταν “λάθη”. Λάθη ήταν σίγουρα, αλλά όχι στιγμιαία. Ήταν συνειδητές επιλογές, βασισμένες σε μια εντελώς λάθος εκτίμηση και μια λάθος πολιτική. Η εξεγερμένη Αθήνα σφαγιάστηκε το Δεκέμβρη του '44, με την άφιξη των “συμμάχων” Άγγλων, και ακολούθησε η Συμφωνία της Βάρκιζας το Φλεβάρη του '45, με την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ.
Ο Ζαχαριάδης επιστρέφει στις 30 του Μάη από το Νταχάου, και κάποιοι πίστευαν (ανάμεσά τους και ο Άρης) ότι θα καταδικάσει τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Έγινε το αντίθετο. Ο Ζαχαριάδης υπερθεμάτισε σε όλες τις συμφωνίες παράδοσης του κινήματος στους Άγγλους. Πολλά χρόνια πριν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πει ότι “ανήκομεν εις την Δύσιν” είχε προηγηθεί ο Ζαχαριάδης, με ένα κείμενό του στις 6 Ιούνη του '45 για την προοπτική μετά τον πόλεμο: “Η Ελλάδα, γεωγραφικά και οικονομικοπολιτικά ανήκει στο βαλκανικό και γενικότερα στον ευρωπαϊκό κόσμο... Αυτή η κατεύθυνση είναι η πιο σωστή, γιατί είναι η πιο υγιής.”
Εμπιστοσύνη στους Άγγλους
Στο ίδιο άρθρο ο Ζαχαριάδης προτείνει στους Άγγλους να συνεργαστούν με το ΚΚΕ και να το αφήσουν να μπει στην κυβέρνηση, γιατί έτσι θα διασφαλίσουν καλύτερη σταθερότητα στη Μεσόγειο. Ενώ αν επιμείνουν στην σκληρή γραμμή, θα χρειάζονται διαρκή καταστολή και θα έχουν αστάθεια. Όλα αυτά γράφονταν μόλις έξι μήνες μετά τη σφαγή της Αθήνας. Ο Ζαχαριάδης έλπιζε πως επειδή σε λίγο τη Βρετανία θα την κυβερνούσαν οι Εργατικοί, το ΚΚΕ θα μπορούσε να βρει τη θέση του σε μια κεντροαριστερή κυβέρνηση.Οι Εργατικοί όντως πήραν στην κυβέρνηση από τον Ιούλη του '45, αλλά το κίνημα στην Ελλάδα με τον τρόπο που είχε δείξει τα δόντια του το Δεκέμβρη του '44, τους προκαλούσε εξίσου τρόμο, όπως προκαλούσε και στους Αμερικάνους και βέβαια στην ντόπια άρχουσα τάξη. Οπότε, παρόλες τις “αγαθές” προθέσεις του Ζαχαριάδη, ο δρόμος για τον Εμφύλιο είχε ήδη ανοίξει.
Το ΚΚΕ σήμερα ανακαλύπτει τον “επαναστάτη” Ζαχαριάδη, μέσα στον Εμφύλιο, και στο γεγονός ότι διακήρυξε την προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης το...1949. Θα προκαλούσε γέλιο αν δεν ήταν τόσο σοβαρό. Για σχεδόν δύο δεκαετίες ο Ζαχαριάδης ήταν ο βασικός κήρυκας του ανέφικτου της σοσιαλιστικής επανάστασης στην Ελλάδα, και την ανακάλυψε όταν οι ηρωϊκοί μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού βρίσκονταν ανάμεσα στις ναπάλμ, στην ήττα και στην εξορία.
http://ergatiki.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=3063:i989&Itemid=62
Το ΟΧΙ στη Βάρκιζα
Αν ο Ζαχαριάδης είναι η προσωποποίηση της πολιτικής του
συμβιβασμού, ο Άρης Βελουχιώτης είναι το κορυφαίο σύμβολο της
Αντίστασης.
Από τις αρχές του 1942 ο Άρης οργανώνει τις πρώτες μικρές ομάδες
ένοπλης Αντίστασης στη Στερεά Ελλάδα. Η Αντίσταση και στις πόλεις και
στην ύπαιθρο θα στηριχτεί σε απλά μέλη του ΚΚΕ, τα περισσότερα από τα
οποία, όπως και ο Άρης, είχαν στα χρόνια του Μεταξά χάσει την επαφή με
το κόμμα ή είχαν διαγραφεί. Ωστόσο είναι οι άνθρωποι που είχαν την
εμπειρία της οργάνωσης, είχαν πάρει μέρος στις εκρήξεις της δεκαετίας
του '30, κάποιοι και στις απεργίες της δεκαετίας του '20. Ήταν κόσμος
που είχε την εμπιστοσύνη πως αν έμπαινε μπροστά και έπαιρνε
πρωτοβουλίες, υπήρχε μια κοινωνική πλειοψηφία που θα στήριζε και θα
ακολουθούσε.
Για αυτούς τους ανθρώπους δεν υπήρξε ποτέ διχασμός ανάμεσα στην αντιφασιστική πάλη και τον αγώνα για κοινωνική αλλαγή. Το εργατικό ΕΑΜ ιδρύθηκε πριν από το ίδιο το ΕΑΜ, και έφτασε στην μεγαλύτερη μαζική απεργία στην κατεχόμενη Ευρώπη, την Άνοιξη του 1943. Οι εργάτες που πάλευαν κόντρα στην πείνα και κόντρα στους ναζί είχαν σαν δεδομένο ότι αν νικούσαν, δεν θα επέστρεφε ο πολιτικός συρφετός που κυβερνούσε στη δεκαετία του '30.
Το ίδιο και στην ύπαιθρο. Ο ΕΛΑΣ κατάφερε να αγκαλιαστεί από την πλειοψηφία των χωρικών, επειδή πάλευε όχι μόνο ενάντια στους ναζί, αλλά και ενάντια στους πλούσιος γαιοκτήμονες. Μια από τις πρώτες ενέργειες του Άρη ήταν ενάντια στον Μαραθέα, έναν εκβιαστή τσιφλικά στη Θεσσαλία. Τον εκτέλεσαν και εξανάγκασαν την οικογένειά του να δώσει αποζημιώσεις στους χωρικούς που είχε εκμεταλλευτεί.
Οι διακηρύξεις της ηγεσίας του ΚΚΕ και του ΕΑΜ ότι η πάλη ήταν μόνο για “εθνική απελευθέρωση” και στη συνέχεια θα ακολουθούσε συμφιλίωση, δεν επηρέαζαν τον κόσμο που έδινε τις μάχες. Όταν όμως αυτά τα λόγια άρχιζαν να γίνονται πολιτική αφοπλισμού του κινήματος, άρχισαν οι κόντρες. Ενώ ο Ζαχαριάδης έγλειφε τους Άγγλους ακόμη και το 1945 (δείτε στη διπλανή σελίδα), ο Άρης ήδη πριν από τον Δεκέμβρη έλεγε: “Χειρότεροι από τους Άγγλους, δεν είναι ούτε οι ίδιοι οι Γερμανοί. Θα επιβάλουν ένα φασιστικό καθεστώς με άλλο όνομα αν επικρατήσουν ξανά”.
Στις 17 Νοέμβρη του 1944, ο Άρης, προβλέποντας πόσο μεγάλη ήττα κινδύνευε να υποστεί η Αθήνα και κατ'επέκταση ολόκληρη η Αντίσταση συγκάλεσε σύσκεψη καπετανέων στη Λαμία. Έβαλε προς συζήτηση να κινηθεί ο ΕΛΑΣ προς την Αθήνα και να την προφυλάξει από τις ορδές των Άγγλων που κατέφθαναν. Τελικά, κάτω από την πίεση της ηγεσίας, αυτή η πρόταση δεν θα υλοποιηθεί. Ο Ζαχαριάδης αργότερα και η υπόλοιπη ηγεσία του ΚΚΕ θα χαρακτήριζαν “φραξιονισμό” τη σύσκεψη της Λαμίας. Ο Άρης όμως δικαιώθηκε από τις εξελίξεις.
Ακολουθεί η Βάρκιζα και η παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ. Ο Άρης υπογράφει τον αφοπλισμό, ακολουθώντας τη γραμμή. Όμως, η Αντίδραση δεν συγχωρούσε κανένα βήμα προς τα πίσω. Αμέσως άρχισαν οι εκκαθαρίσεις και οι διώξεις, παρά τις υποσχέσεις των αντιπάλων. Ο Άρης αποφασίζει, κόντρα στη γραμμή, να ξαναβγεί στο βουνό.
Προχώρησε στη μεγαλύτερη ανταρσία απέναντι στη γραφειοκρατική ηγεσία του ΚΚΕ, και το πλήρωσε με τη ζωή του. Η ιστορία ολόκληρης της Αντίστασης είναι μια ιστορία ανταρσιών της βάσης που σπρώχνουν την ηγεσία, αλλά στο τέλος φιμώνονται. Το κίνημα του Απρίλη του '44 στη Μέση Ανατολή, όταν οι φαντάροι ξεσηκώθηκαν ενάντια στους Άγγλους, ήταν μια τέτοια ανταρσία. Όπως και το φθινόπωρο του '44, όταν οι εργάτες σε διάφορες βιομηχανίες αρχίζουν να καταλαμβάνουν τα εργοστάσια, με τους ιδιοκτήτες “απόντες”, ενώ η ηγεσία καλούσε σε αυτοσυγκράτηση και συμβολή στην εθνική ανοικοδόμηση.
Ο κόσμος ήταν αναγκασμένος να καταφεύγει σε ανταρσίες επειδή το ΚΚΕ από τις αρχές της δεκαετίας του '30 είχε μετατραπεί σε ένα ρεφορμιστικό κόμμα, με στρατηγική όχι και τόσο διαφορετική από της σοσιαλδημοκρατίας. Η βάση κινιόταν αυθόρμητα στην κατεύθυνση της σύγκρουσης και η ηγεσία παρέμενε σταθερή στη λογική της ομαλότητας. Οι ανταρσίες της βάσης ήταν η κινητήρια δύναμη προς τα μπρος.
Όμως, από μόνες τους οι ανταρσίες δεν ήταν αρκετές. Οι φαντάροι στη Μέση Ανατολή κατέληξαν στα “σύρματα” των Άγγλων, οι εργάτες της Αθήνας μακελεύτηκαν, και ο Άρης απομονώθηκε. Οι ανταρσίες τότε όπως και τώρα χρειάζονται πολιτική στήριξη. Χρειάζονται συντονισμό και επαναστατικές ιδέες. Ο Παντελής Πουλιόπουλος, που είχε συγκρουστεί από το 1934 και ακόμη νωρίτερα με τη συμβιβαστική γραμμή των σταλινικών, δολοφονήθηκε από τους ιταλούς φασίστες το 1943, δυο χρόνια πριν το θάνατο του Άρη.
Η βάση των ρεφορμιστικών κομμάτων έχει και σήμερα μπροστά της ανταρσίες για να ξεπεράσει τη λογική της συντήρησης δυνάμεων. Γι'αυτό είναι τόσο επιτακτική ανάγκη η σύνδεσή με την Αντικαπιταλιστική Αριστερά. Για να μην δικαιωθούμε -και αποκατασταθούμε- μόνο εκ των υστέρων, και για να συναντηθούμε στο δρόμο προς την επανάσταση, όχι “στα γουναράδικα”.
http://ergatiki.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=3064:i989&Itemid=62
Ο Νίκος Ζαχαριάδης, το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά της
οικογένειας Ζαχαριάδη, γεννήθηκε στην Αδριανούπολη στις 27 Απριλίου
1903. Επειδή ο πατέρας του μετακινιόταν, ως υπάλληλος του γαλλικού
μονοπώλιου καπνού «Ρεζί», πήγε στο δημοτικό σχολείο σε διάφορες πόλεις
(Σκόπια, Νικομήδεια) και την πρώτη τάξη του γυμνασίου στην Αδριανούπολη.
Σε νεαρή ηλικία δούλεψε στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης και στα
καράβια της Μαύρης Θάλασσας. Στην «Πανεργατική» της Κωνσταντινούπολης
(αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση) λειτουργούσε πυρήνας της Κομμουνιστικής
Διεθνούς, του οποίου έγινε μέλος και στη συνέχεια γραμματέας. Το 1922
και 1923 πήγε ως ναυτεργάτης στη Σοβιετική Ενωση, όπου έγινε μέλος της
Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών. Το 1923 έγινε μέλος και του ΚΚ
Τουρκίας. Το 1924 ήρθε στην Ελλάδα, έχοντας φοιτήσει στην ΚΟΥΤΒ
(Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των Εργαζομένων της Ανατολής). Δούλεψε στην
ΟΚΝΕ Αθήνας και στη συνέχεια ως καθοδηγητικό στέλεχος στην ΟΚΝΕ
Θεσσαλονίκης και στην Κομματική Οργάνωση. Το 1926 φυλακίστηκε στο
Γεντικουλέ, από όπου απέδρασε. Το ίδιο διάστημα έγινε μέλος της ΚΕ της
ΟΚΝΕ κι έπειτα ήρθε ως καθοδηγητής στην ΚΟ Πειραιά. Το 1927 έγινε
γραμματέας της ΚΟ Θεσσαλίας. Το 1929 συνελήφθη, δραπέτευσε εκ νέου και
φυγαδεύτηκε από το ΚΚΕ στη Σοβιετική Ενωση, από όπου επέστρεψε στην
Ελλάδα το 1931 με απόφαση της ΚΔ. Κατά την παραμονή του στην ΕΣΣΔ έγινε
μέλος του ΠΚΚ(μπ). Με βάση την κομματική του ταυτότητα, που εκδόθηκε από
το ΚΚΕ το 1946, η κομματική του ηλικία υπολογίζεται από το 1921.Ο
Νίκος Ζαχαριάδης, Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1931-1935 και
Γενικός Γραμματέας της έως το 1956, ήταν ηγέτης αφοσιωμένος στην υπόθεση
της εργατικής τάξης, στον προλεταριακό διεθνισμό, στην πάλη για την
κοινωνική απελευθέρωση.
Ηγήθηκε του Κόμματος σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, διώξεων, εκτελέσεων, δράσης των κρατικών εγχώριων και ξένων μυστικών υπηρεσιών κατά του ΚΚΕ, ακόμα και διάβρωσης των κομματικών του οργανώσεων στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.
Είχε σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του ΚΚΕ στα χρόνια 1931-1936, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία και στην ηρωική πάλη του ΔΣΕ (1946-1949), της κορυφαίας εκδήλωσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Εδειξε ακλόνητη επιμονή στην ανάγκη ύπαρξης και ενίσχυσης των παράνομων κομματικών οργανώσεων στα χρόνια 1949-1955, στο συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δράση.
Τον διέκριναν επαναστατική επαγρύπνηση, ταχύτητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών, σθένος στην υπεράσπιση της γνώμης του. Ηταν λαϊκός ηγέτης, με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο και μαχητικό.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης έζησε κρατούμενος στα κάτεργα της 4ης Αυγούστου από το 1936 μέχρι το 1941, όταν η ελληνική κυβέρνηση τον παρέδωσε στους Γερμανούς κατακτητές. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Γκεστάπο της Βιέννης και από εκεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου, μέχρι το Μάη του 1945. Πέρασε την εννιάχρονη δοκιμασία αλύγιστος.
Κρίνοντας ιστορικά όλη τη διαδρομή του ΚΚΕ στην περίοδο που ήταν ΓΓ της ΚΕ, εκτιμάμε την αδυναμία του Ν. Ζαχαριάδη να οδηγήσει έγκαιρα το ΚΚΕ σε ολοκληρωμένα συμπεράσματα σε σχέση με τις αντιφάσεις στη στρατηγική του κόμματος, με αδυναμίες προγραμματικής επεξεργασίας που βάρυναν αρνητικά στο Κόμμα κατά τη δεκαετία του 1940. Η ευθύνη του Νίκου Ζαχαριάδη εντοπίζεται κυρίως στην αδυναμία του να διαμορφωθεί πρόγραμμα στο 7ο Συνέδριο (1945), που θα ενσωμάτωνε την πείρα από την αντικειμενική εκτίμηση των λαθών (Συμφωνίες Λιβάνου, Καζέρτας, Βάρκιζας). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα και τις αντιφάσεις, καθυστερήσεις και λάθη οργάνωσης του αγώνα του ΔΣΕ. Βεβαίως, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη υπολογίζει ότι η στρατηγική του ΚΚΕ, όταν ήταν Γραμματέας και Γενικός Γραμματέας της ΚΕ ο Ν. Ζαχαριάδης, αντανακλούσε και τις αντιφάσεις της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Παράλληλα, εκτιμάμε ότι αν και ο Ν. Ζαχαριάδης είδε την αναγκαιότητα να διορθωθεί η στρατηγική του ΚΚΕ και το επιχείρησε το 1949 (5η Ολομέλεια) και το 1953 (Σχέδιο Προγράμματος), δεν τη θεμελίωσε με σωστή θεωρητική τεκμηρίωση, αφού στήριξε την αναγκαιότητα για αλλαγή της στρατηγικής στην αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων. Επίσης, παρά το γεγονός ότι συγκρούστηκε σε πολλά ζητήματα με την ηγεσία του ΠΚΚ (μπ)/ΚΚΣΕ, και ο ίδιος και η ΚΕ υποχώρησαν στις πιέσεις της, με αποτέλεσμα, το 1954, να αποσύρουν το Σχέδιο Προγράμματος.
Η 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (11-12 Μαρτίου 1956), που την συγκάλεσε η επιτροπή των έξι ΚΚ (ΕΣΣΔ, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Τσεχοσλοβακίας, Ουγγαρίας, Πολωνίας), πήρε την παρακάτω απόφαση για τον Νίκο Ζαχαριάδη: «…η καθοδήγηση του Κόμματος και πρώτα απ’ όλα ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ σ. Νίκος Ζαχαριάδης κάνουν σοβαρά πολιτικά λάθη σεχταριστικού χαρακτήρα. [...] Για τα σοβαρά πολιτικά λάθη που έκανε ο σ. Ζαχαριάδης και για τη συστηματική από μέρους του παραβίαση των αρχών της εσωκομματικής δημοκρατίας, η Ολομέλεια έκρινε απαραίτητο να καθαιρέσει τον Νίκο Ζαχαριάδη από Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ και να τον βγάλει από το Πολιτικό Γραφείο».
Η 7η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (18-24 Φεβρουαρίου 1957) αποφάσισε: «1) Καθαιρεί τον Ν. Ζαχαριάδη από την ΚΕ του ΚΚΕ. 2) Τον διαγράφει από το Κόμμα σαν αντικομματικό φραξιονιστικό αντιδιεθνιστικό, εχθρικό στοιχείο. 3) Η Ολομέλεια σημειώνει πως επειδή πολλές ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη, όπως π.χ. η υπόθεση Γουσόπουλου κλπ., ξεφεύγουν από το χαρακτήρα και τα πλαίσια των συνηθισμένων λαθών, θεωρεί ότι το κομματικό συμφέρον επιβάλλει να γίνει συστηματική και λεπτομερειακή παραπέρα έρευνα από το Κόμμα πάνω σ’ ολόκληρη τη ζωή και τη δράση του Ζαχαριάδη». Ως λόγοι της παραπάνω απόφασης προβλήθηκαν: «Η πολιτική γραμμή που επεξεργάστηκε και επέβαλε στο ΚΚΕ ο Ν. Ζαχαριάδης από το 1945 ήταν αριστερίστικη, σεχταριστική, τυχοδιωκτική. [...] οδήγησε σε ήττα το ρωμαλέο ελληνικό δημοκρατικό κίνημα. [...] Με τη γνωστή θέση του στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1945 για τον «ελληνικό άξονα», αντικειμενικά δικαίωνε την επέμβαση των άγγλων ιμπεριαλιστών στην Ελλάδα. [...] καλλιεργούσε συστηματικά και επίμονα τον αντισοβιετισμό και αντιδιεθνισμό. [...] επέβαλε στο ΚΚΕ ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς. [...] με την εγκληματική στάση του στα ζητήματα της παράνομης δουλειάς [...] είναι ο κύριος υπεύθυνος για τα χτυπήματα που έδωσε η Ασφάλεια στο ΚΚΕ».
Η καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες. Η κατηγορία εναντίον του, για συνεργασία με τον εχθρό ήταν πράξη συκοφαντική, ενώ οι κατηγορίες για καλλιέργεια της προσωπολατρίας και για την εγκαθίδρυση στο ΚΚΕ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν προπέτασμα καπνού και πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του Κόμματος η δεξιά οπορτουνιστική στροφή.
Τόσο η επιτροπή των έξι ΚΚ, όσο και οι παραπάνω Ολομέλειες της ΚΕ του ΚΚΕ αξιοποίησαν αντιφάσεις της πολιτικής του Κόμματος όταν ήταν Γενικός Γραμματέας ο Ν. Ζαχαριάδης, καθώς και λαθεμένες ενέργειές του, όπως οι άστοχες και άδικες κατηγορίες κατά στελεχών του ΚΚΕ για συνεργασία τους με τον ταξικό αντίπαλο.
Η παραπάνω αποτίμηση του Ν. Ζαχαριάδη ως ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ γίνεται ως στοιχείο κρίσης της ωριμότητας και ικανότητας του ΚΚΕ στην καθοδήγηση της ταξικής πάλης σε ιδιαίτερα οξυμένες συνθήκες. Ωστόσο δεν παραβλέπονται οι αρνητικές επιδράσεις της ιδεολογικής κατάστασης και των πολιτικών επιλογών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Η 7η Ολομέλεια της ΚΕ (9-13 Απριλίου 1964) ενέκρινε το πόρισμα της επιτροπής «για την υπόθεση του Νίκου Ζαχαριάδη» σύμφωνα με το οποίο πολλές από τις ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη «δημιουργούν σοβαρότατα ερωτηματικά για το πρόσωπό του σαν ύποπτο, εχθρικό και επικίνδυνο στοιχείο για το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα [...] οδηγούν αναπόφευκτα σε πράξεις που αντικειμενικά δεν προκαλούν μικρότερη ζημιά στο Κόμμα και στο λαϊκό κίνημα από τις πράξεις πρακτόρων του εχθρού». Το πόρισμα καταλόγιζε στο Ζαχαριάδη και ποινικές ευθύνες.
Τρία χρόνια αργότερα, η 11η Ολομέλεια της ΚΕ (27-30 Ιουνίου 1967) συζήτησε νέο πόρισμα της Επιτροπής Κομματικού Ελέγχου (ΕΚΕ) και κατέληξε: «Από την εξέταση της υπόθεσης Ζαχαριάδη δεν βγαίνει ότι ο Ν. Ζαχαριάδης είναι πράκτορας του εχθρού». Κρίνεται ως απαράδεκτο το γεγονός ότι, αυτό το πόρισμα, παρότι είχε απαλείψει την κατηγορία του πράκτορα, ωστόσο άφηνε να αιωρείται η υποψία. Ο απαράδεκτος εξορισμός του στο Σοργκούτ, καθώς και όλη η εκεί μεταχείριση από την ηγεσία του ΚΚΣΕ, με τη σύμπραξη και της τότε καθοδήγησης του ΚΚΕ, δεν δικαιολογείται εξαιτίας της λαθεμένης ενέργειας του Ζαχαριάδη να απευθυνθεί στην ελληνική δικαιοσύνη για να δικαστεί.
Το ΚΚΕ επί της ουσίας έχει αποκαταστήσει τον Νίκο Ζαχαριάδη εδώ και πολλά χρόνια (μεταφορά και ταφή της σορού του στην Ελλάδα, δημοσιεύματα κ.ά.). Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ ακυρώνει όλες τις αποφάσεις της 6ης και της 7ης Ολομέλειας (1956 και 1957) σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη, καθώς και τα πορίσματα του 1964 και του 1967. Αποφασίζει την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ.
16 Ιούλη 2011
Ο Νίκος Βαβούδης, στέλεχος του ΚΚΕ, γεννήθηκε στη Ρωσία. Ο
πατέρας του καταγόταν από το Μανταμάδο της Λέσβου και η μάνα του ήταν
Ρωσίδα. Μικρός ήρθε στο Μανταμάδο και όταν ενηλικιώθηκε πήγε στον
Πειραιά όπου έγινε μέλος του ΚΚΕ και δούλεψε στο εργατικό συνδικαλιστικό
κίνημα. Εκλέχτηκε γραμματέας του Ενωτικού Εργατικού Κέντρου Πειραιά.
Αργότερα συνελήφθη και φυλακίσθηκε στις φυλακές της Αίγινας, απ’ όπου
δραπέτευσε το 1934.Ο Βαβούδης πήρε μέρος στον εμφύλιο πόλεμο
της Ισπανίας, ως αξιωματικός του Βαλκανικού Τάγματος «Δημητρώφ» των
διεθνών Ταξιαρχιών, στο πλευρό του «Δημοκρατικού Στρατού Ισπανίας».
Μετά την ήττα του «Δημοκρατικού Στρατού Ισπανίας» ο Βαβούδης επέστρεψε στη Σοβιετική Ενωση. Συμμετείχε σε αποστολές στη Γιουγκοσλαβία παίρνοντας μέρος στον αγώνα του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού ενάντια στη ναζιστική κατοχή. Το 1944 ήρθε στην Ελλάδα ως μέλος της σοβιετικής αποστολής που είχε επικεφαλής το συνταγματάρχη Ποπόφ. Παρέμεινε παράνομος στη διάρκεια του αγώνα του ΔΣΕ και μετά τη λήξη του, αναλαμβάνοντας κομματικές αποστολές.
Ο Νίκος Βαβούδης δούλεψε στο μηχανισμό των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ στην Αθήνα ως ασυρματιστής, εξασφαλίζοντας την επικοινωνία των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ με την έδρα της ΚΕ που βρισκόταν εκτός Ελλάδας.
Το Νοέμβριο του 1951, δυνάμεις της Ασφάλειας και του στρατού με επικεφαλής τον υπουργό Εσωτερικών Κ. Ρέντη εισέβαλαν στο σπίτι της Λυκούργου 39 στην Καλλιθέα, όπου έμενε η οικογένεια του Νίκου Καλούμενου, παράνομου στελέχους του ΚΚΕ. Εκεί, σε διαμορφωμένη κρύπτη, βρισκόταν και ο Νίκος Βαβούδης. Σύμφωνα με μαρτυρία, αλλά και με δημοσιεύματα στον Τύπο, ο Βαβούδης αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι, για να μην πέσει στα χέρια της Ασφάλειας ζωντανός. Προηγουμένως έκαψε έγγραφα που βρίσκονταν στην κρύπτη. Εξέπνευσε την επόμενη ημέρα στο νοσοκομείο Αγία Ολγα της Ν. Ιωνίας, όπως ανακοίνωσε η αστυνομία.
Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ κατάγγειλε τον Βαβούδη ως πράκτορα του εχθρού. Μέσω του Ρ/Σ «Ελεύθερη Ελλάδα» υποστήριξε ότι ο Ν. Βαβούδης δε σκοτώθηκε, αλλά φυγαδεύτηκε στο εξωτερικό από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Τη θέση αυτή στήριξε στο ότι ο Βαβούδης δεν κατέστρεψε τον κρυπτογραφικό κώδικα, αν και κατέστρεψε άλλα χαρτιά. Επίσης κατήγγειλε ότι ήταν ψεύτικος ο ισχυρισμός της αστυνομίας ότι ο Βαβούδης μεταφέρθηκε στη Ν. Ιωνία. Και αυτό γιατί ανάμεσα στην Καλλιθέα και στη Ν. Ιωνία υπήρχαν δεκάδες νοσοκομεία και λογικά η Ασφάλεια, που τον ήθελε ζωντανό για να τον ανακρίνει και να τον δικάσει, έπρεπε να τον μεταφέρει στο πλησιέστερο.
Η κατηγορία κατά του Ν. Βαβούδη δεν τεκμηριώνεται σε αποφάσεις ή άλλα κομματικά ντοκουμέντα. Στην καθοδήγηση του ΚΚΕ υπήρχε πολύ θετική εκτίμηση για το Βαβούδη, γεγονός που αποτυπώθηκε και στην απόφαση της 8ης Ολομέλειας της ΚΕ (Οκτώβριος 1950) να εξετάσει σε επόμενη Ολομέλεια το ενδεχόμενο πρόσληψης στην ΚΕ του Ν. Βαβούδη – μαζί και με άλλα στελέχη του Κόμματος – ως αναπληρωματικό μέλος της.
Στη διαμόρφωση λαθεμένης εκτίμησης για το Ν. Βαβούδη – καθώς και για άλλα στελέχη του Κόμματος που δούλευαν στον παράνομο μηχανισμό – εκτός από λαθεμένες εκτιμήσεις για γεγονότα συνέβαλαν και γνώμες στελεχών του Κόμματος που βρίσκονταν στην Ελλάδα.
Μετά την 6η Ολομέλεια της ΚΕ και την καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη, η λαθεμένη εκτίμηση του ΠΓ για το Ν. Βαβούδη αποδόθηκε στο λεγόμενο «ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς», στην «έξαλλη πολιτική» της ηγεσίας του ΚΚΕ. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η λαθεμένη εκτίμηση για το Νίκο Βαβούδη διαμορφώθηκε μέσα σε ένα κλίμα όπου:
Το 1958, το ΠΓ διαμόρφωσε σχέδιο απόφασης προς την 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ για την αποκατάσταση του Ν. Βαβούδη και άλλων στελεχών. Το σχέδιο απόφασης υπογράμμιζε όσον αφορά το Ν. Βαβούδη:
«Ολη η ιστορία του Νίκου Βαβούδη και όλα τα στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι ο Βαβούδης ήταν από τους πιο αφοσιωμένους αγωνιστές. Τη ζωή του την διακινδύνεψε πολλές φορές και πάντοτε με την ψυχραιμία και τη σεμνότητα που διακρίνει τους ήρωες [...] Η VIII ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ αποκαθιστά την τιμή του Νίκου Βαβούδη που οι εχθροί του ΚΚΕ προσπάθησαν να συκοφαντήσουν»*.
Από τα πρακτικά της 8ης Ολομέλειας, αλλά και της 9ης επίσης το 1958, δεν φαίνεται να συζητήθηκε το θέμα, ωστόσο στο περιοδικό «Νέος Κόσμος» (Μάρτιος 1962) δημοσιεύτηκε άρθρο μέλους του τότε ΠΓ, το οποίο ανέφερε:
«Η ΚΕ ακύρωσε αποφάσεις της παλιάς καθοδήγησης για διαγραφή ή καθαίρεση μελών της ΚΕ, που αποδείχτηκαν αβάσιμες και αδικαιολόγητες. Ταυτόχρονα αποκατέστησε τη μνήμη των συντρόφων [...] Ν. Βαβούδη [...] κ.ά.».
Παρ’ όλα αυτά δεν υπήρξε επίσημη αποκατάσταση του Ν. Βαβούδη και η απαράδεκτη εκκρεμότητα παρέμεινε επί δεκαετίες.
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αναγνωρίζει την ηρωική ιστορία του Ν. Βαβούδη στο ΚΚΕ και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και αποφασίζει την πλήρη αποκατάστασή του.
16 Ιούλη 2011
* Αρχείο ΚΚΕ – έγγραφο 115906, Σχέδιο εισήγησης στην 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ για την αποκατάσταση μελών της ΚΕ, 1/1958, Εκθεση, για το θέμα, προς ΚΕ του ΚΚΕ.
Ο Αρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας) γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου
1905 στη Λαμία. Το 1922 έγινε μέλος της ΟΚΝΕ και το 1925 μέλος του ΚΚΕ.
Ως στρατιώτης οδηγήθηκε στον πειθαρχικό ουλαμό Καλπακίου. Μετά την
απόλυσή του ανταποκρίθηκε σε διάφορες κομματικές χρεώσεις και διώχθηκε
κατά καιρούς από το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις του. Την περίοδο
της δικτατορίας του Μεταξά εξορίστηκε στη Γαύδο και φυλακίστηκε στην
Αίγινα (1938). Το 1939 μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα. Υπέγραψε δήλωση
μετανοίας και αποφυλακίστηκε. Στη διάρκεια της Κατοχής βρέθηκε στην
Αθήνα, όπου τον Ιούλιο 1941 συνδέθηκε με την ΚΕ, η οποία τον
αποκατέστησε στο Κόμμα. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους του ανέθεσε να
συγκροτήσει αντάρτικο στρατό. Αυτό το καθήκον ο Αρης το έφερε σε πέρας
με τον καλύτερο τρόπο. Τον Μάη 1943 με τη δημιουργία του Γενικού
Στρατηγείου του ΕΛΑΣ ανέλαβε καπετάνιος του.Ο Αρης Βελουχιώτης
αντιτάχθηκε στη Συμφωνία της Βάρκιζας και τη χαρακτήρισε λαθεμένη. Στο
διάστημα Φεβρουάριος – Απρίλιος 1945 ανέλαβε με δική του ευθύνη
πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση νέου αντάρτικου στρατού, παρά την
αντίθετη απόφαση του ΚΚΕ.
Η 11η Ολομέλεια της ΚΕ (Απρίλιος 1945) διέγραψε τον Αρη και τον αποκήρυξε, δίχως να δώσει την απόφαση στη δημοσιότητα.
Στις 16 Ιουνίου 1945, την ημέρα που ο Αρης αυτοκτόνησε περικυκλωμένος από τον αστικό στρατό, στον «Ριζοσπάστη» δημοσιεύτηκε η ανακοίνωση του ΠΓ που κατήγγειλε τον Βελουχιώτη, κάνοντας αναφορά και στην απόφαση της 11ης Ολομέλειας. Τρεις μέρες μετά την αυτοκτονία του, στις 19 Ιουνίου 1945, ο «Ριζοσπάστης» σε άρθρο με τίτλο «ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ» έγραψε για τον Αρη: «Ο τόσο τραγικός θάνατος του Αρη Βελουχιώτη προκαλεί θλίψη ανάμεσα στους πραγματικούς πατριώτες, αγωνιστές της εθνικής ιδέας. Γιατί ανεξάρτητα από τη θέση που πήρε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, θέση που αντικειμενικά εξυπηρετούσε την αντίδραση, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να ξεχνάει κανείς ότι ο Αρης Βελουχιώτης ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του αγώνα της Αντίστασης και από τους πρωταθλητές στην οργάνωση του αντάρτικου κινήματος…».
Μετά το θάνατο του Αρη και μέχρι την 7η Ολομέλεια της ΚΕ (1950) το ΚΚΕ δεν είχε τοποθετηθεί εναντίον της Συμφωνίας της Βάρκιζας και την αποκαλούσε «αναγκαίο ελιγμό».
Το Μάρτιο του 1962 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Νέος Κόσμος» άρθρο μέλους του τότε ΠΓ, στο οποίο γινόταν λόγος για αποκατάσταση σειράς στελεχών του ΚΚΕ, ανάμεσά τους και του Αρη. Το άρθρο ανέφερε:
«Η ΚΕ ακύρωσε αποφάσεις της παλιάς καθοδήγησης για διαγραφή ή καθαίρεση μελών της ΚΕ, που αποδείχτηκαν αβάσιμες και αδικαιολόγητες. Ταυτόχρονα αποκατέστησε τη μνήμη των συντρόφων [...] Αρη Βελουχιώτη [...] κ.ά.».
Σχετική απόφαση δεν έχει βρεθεί στο Αρχείο του ΚΚΕ.
Γενικότερα, από την αρχή της δεκαετίας του 1960 και περισσότερο μετά το παραπάνω δημοσίευμα, εκ μέρους του Κόμματος υπήρξαν πράξεις πολιτικής αποκατάστασης του Αρη, που ουσιαστικά απέρριπταν τις κατηγορίες σε βάρος του ως προβοκάτορα κ.ά.
Αυτό αποτυπώνεται και στον Α’ τόμο Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, 1918-1949, που γράφει:
«Ο Αρης ζυμωμένος και ατσαλωμένος στο ΚΚΕ και στο λαϊκό κίνημα αναδείχτηκε με την ηρωική δράση του, σε ατρόμητο πολεμιστή και σε γνήσιο λαϊκό ηγέτη. Η τραγική θυσία του συγκίνησε βαθιά τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και όλους τους πατριώτες»*.
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αποφασίζει την επίσημη πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη. Θεωρεί ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας.
Παράλληλα η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη σημειώνει ότι η διαφωνία του Αρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δε δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του Κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Αρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση του αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας.
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη καταγγέλλει την απόπειρα της αστικής και οπορτουνιστικής προπαγάνδας και ιστοριογραφίας που παίρνουν δήθεν υπό την προστασία τους τον Αρη, για να επιτεθούν στο ΚΚΕ. Στη λαϊκή συνείδηση, ο Αρης Βελουχιώτης είναι ταυτισμένος με την ηρωική πορεία του ΚΚΕ, τον αγώνα για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Ο Αρης Βελουχιώτης τάχθηκε υπέρ της ένοπλης πάλης, που την απορρίπτουν όσοι επιχειρούν να τον οικειοποιηθούν.
16 Ιούλη 2011».
* 2 Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1918-1949, Α’ τόμος, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 517.
http://erodotos.wordpress.com/2011/10/03/kke-apokatastasi-zaxariadis-velouxiwtis-vavoudis/
Για αυτούς τους ανθρώπους δεν υπήρξε ποτέ διχασμός ανάμεσα στην αντιφασιστική πάλη και τον αγώνα για κοινωνική αλλαγή. Το εργατικό ΕΑΜ ιδρύθηκε πριν από το ίδιο το ΕΑΜ, και έφτασε στην μεγαλύτερη μαζική απεργία στην κατεχόμενη Ευρώπη, την Άνοιξη του 1943. Οι εργάτες που πάλευαν κόντρα στην πείνα και κόντρα στους ναζί είχαν σαν δεδομένο ότι αν νικούσαν, δεν θα επέστρεφε ο πολιτικός συρφετός που κυβερνούσε στη δεκαετία του '30.
Το ίδιο και στην ύπαιθρο. Ο ΕΛΑΣ κατάφερε να αγκαλιαστεί από την πλειοψηφία των χωρικών, επειδή πάλευε όχι μόνο ενάντια στους ναζί, αλλά και ενάντια στους πλούσιος γαιοκτήμονες. Μια από τις πρώτες ενέργειες του Άρη ήταν ενάντια στον Μαραθέα, έναν εκβιαστή τσιφλικά στη Θεσσαλία. Τον εκτέλεσαν και εξανάγκασαν την οικογένειά του να δώσει αποζημιώσεις στους χωρικούς που είχε εκμεταλλευτεί.
Οι διακηρύξεις της ηγεσίας του ΚΚΕ και του ΕΑΜ ότι η πάλη ήταν μόνο για “εθνική απελευθέρωση” και στη συνέχεια θα ακολουθούσε συμφιλίωση, δεν επηρέαζαν τον κόσμο που έδινε τις μάχες. Όταν όμως αυτά τα λόγια άρχιζαν να γίνονται πολιτική αφοπλισμού του κινήματος, άρχισαν οι κόντρες. Ενώ ο Ζαχαριάδης έγλειφε τους Άγγλους ακόμη και το 1945 (δείτε στη διπλανή σελίδα), ο Άρης ήδη πριν από τον Δεκέμβρη έλεγε: “Χειρότεροι από τους Άγγλους, δεν είναι ούτε οι ίδιοι οι Γερμανοί. Θα επιβάλουν ένα φασιστικό καθεστώς με άλλο όνομα αν επικρατήσουν ξανά”.
Στις 17 Νοέμβρη του 1944, ο Άρης, προβλέποντας πόσο μεγάλη ήττα κινδύνευε να υποστεί η Αθήνα και κατ'επέκταση ολόκληρη η Αντίσταση συγκάλεσε σύσκεψη καπετανέων στη Λαμία. Έβαλε προς συζήτηση να κινηθεί ο ΕΛΑΣ προς την Αθήνα και να την προφυλάξει από τις ορδές των Άγγλων που κατέφθαναν. Τελικά, κάτω από την πίεση της ηγεσίας, αυτή η πρόταση δεν θα υλοποιηθεί. Ο Ζαχαριάδης αργότερα και η υπόλοιπη ηγεσία του ΚΚΕ θα χαρακτήριζαν “φραξιονισμό” τη σύσκεψη της Λαμίας. Ο Άρης όμως δικαιώθηκε από τις εξελίξεις.
Ακολουθεί η Βάρκιζα και η παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ. Ο Άρης υπογράφει τον αφοπλισμό, ακολουθώντας τη γραμμή. Όμως, η Αντίδραση δεν συγχωρούσε κανένα βήμα προς τα πίσω. Αμέσως άρχισαν οι εκκαθαρίσεις και οι διώξεις, παρά τις υποσχέσεις των αντιπάλων. Ο Άρης αποφασίζει, κόντρα στη γραμμή, να ξαναβγεί στο βουνό.
Προχώρησε στη μεγαλύτερη ανταρσία απέναντι στη γραφειοκρατική ηγεσία του ΚΚΕ, και το πλήρωσε με τη ζωή του. Η ιστορία ολόκληρης της Αντίστασης είναι μια ιστορία ανταρσιών της βάσης που σπρώχνουν την ηγεσία, αλλά στο τέλος φιμώνονται. Το κίνημα του Απρίλη του '44 στη Μέση Ανατολή, όταν οι φαντάροι ξεσηκώθηκαν ενάντια στους Άγγλους, ήταν μια τέτοια ανταρσία. Όπως και το φθινόπωρο του '44, όταν οι εργάτες σε διάφορες βιομηχανίες αρχίζουν να καταλαμβάνουν τα εργοστάσια, με τους ιδιοκτήτες “απόντες”, ενώ η ηγεσία καλούσε σε αυτοσυγκράτηση και συμβολή στην εθνική ανοικοδόμηση.
Ο κόσμος ήταν αναγκασμένος να καταφεύγει σε ανταρσίες επειδή το ΚΚΕ από τις αρχές της δεκαετίας του '30 είχε μετατραπεί σε ένα ρεφορμιστικό κόμμα, με στρατηγική όχι και τόσο διαφορετική από της σοσιαλδημοκρατίας. Η βάση κινιόταν αυθόρμητα στην κατεύθυνση της σύγκρουσης και η ηγεσία παρέμενε σταθερή στη λογική της ομαλότητας. Οι ανταρσίες της βάσης ήταν η κινητήρια δύναμη προς τα μπρος.
Όμως, από μόνες τους οι ανταρσίες δεν ήταν αρκετές. Οι φαντάροι στη Μέση Ανατολή κατέληξαν στα “σύρματα” των Άγγλων, οι εργάτες της Αθήνας μακελεύτηκαν, και ο Άρης απομονώθηκε. Οι ανταρσίες τότε όπως και τώρα χρειάζονται πολιτική στήριξη. Χρειάζονται συντονισμό και επαναστατικές ιδέες. Ο Παντελής Πουλιόπουλος, που είχε συγκρουστεί από το 1934 και ακόμη νωρίτερα με τη συμβιβαστική γραμμή των σταλινικών, δολοφονήθηκε από τους ιταλούς φασίστες το 1943, δυο χρόνια πριν το θάνατο του Άρη.
Η βάση των ρεφορμιστικών κομμάτων έχει και σήμερα μπροστά της ανταρσίες για να ξεπεράσει τη λογική της συντήρησης δυνάμεων. Γι'αυτό είναι τόσο επιτακτική ανάγκη η σύνδεσή με την Αντικαπιταλιστική Αριστερά. Για να μην δικαιωθούμε -και αποκατασταθούμε- μόνο εκ των υστέρων, και για να συναντηθούμε στο δρόμο προς την επανάσταση, όχι “στα γουναράδικα”.
http://ergatiki.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=3064:i989&Itemid=62
Οι Αποφάσεις του ΚΚΕ για τις αποκαταστάσεις του Νίκου Ζαχαριάδη, Νίκου Βαβούδη και Άρη Βελουχιώτη
Για την
αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη
 |
Ηγήθηκε του Κόμματος σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, διώξεων, εκτελέσεων, δράσης των κρατικών εγχώριων και ξένων μυστικών υπηρεσιών κατά του ΚΚΕ, ακόμα και διάβρωσης των κομματικών του οργανώσεων στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.
Είχε σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του ΚΚΕ στα χρόνια 1931-1936, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία και στην ηρωική πάλη του ΔΣΕ (1946-1949), της κορυφαίας εκδήλωσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Εδειξε ακλόνητη επιμονή στην ανάγκη ύπαρξης και ενίσχυσης των παράνομων κομματικών οργανώσεων στα χρόνια 1949-1955, στο συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δράση.
Τον διέκριναν επαναστατική επαγρύπνηση, ταχύτητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών, σθένος στην υπεράσπιση της γνώμης του. Ηταν λαϊκός ηγέτης, με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο και μαχητικό.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης έζησε κρατούμενος στα κάτεργα της 4ης Αυγούστου από το 1936 μέχρι το 1941, όταν η ελληνική κυβέρνηση τον παρέδωσε στους Γερμανούς κατακτητές. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Γκεστάπο της Βιέννης και από εκεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου, μέχρι το Μάη του 1945. Πέρασε την εννιάχρονη δοκιμασία αλύγιστος.
Κρίνοντας ιστορικά όλη τη διαδρομή του ΚΚΕ στην περίοδο που ήταν ΓΓ της ΚΕ, εκτιμάμε την αδυναμία του Ν. Ζαχαριάδη να οδηγήσει έγκαιρα το ΚΚΕ σε ολοκληρωμένα συμπεράσματα σε σχέση με τις αντιφάσεις στη στρατηγική του κόμματος, με αδυναμίες προγραμματικής επεξεργασίας που βάρυναν αρνητικά στο Κόμμα κατά τη δεκαετία του 1940. Η ευθύνη του Νίκου Ζαχαριάδη εντοπίζεται κυρίως στην αδυναμία του να διαμορφωθεί πρόγραμμα στο 7ο Συνέδριο (1945), που θα ενσωμάτωνε την πείρα από την αντικειμενική εκτίμηση των λαθών (Συμφωνίες Λιβάνου, Καζέρτας, Βάρκιζας). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα και τις αντιφάσεις, καθυστερήσεις και λάθη οργάνωσης του αγώνα του ΔΣΕ. Βεβαίως, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη υπολογίζει ότι η στρατηγική του ΚΚΕ, όταν ήταν Γραμματέας και Γενικός Γραμματέας της ΚΕ ο Ν. Ζαχαριάδης, αντανακλούσε και τις αντιφάσεις της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Παράλληλα, εκτιμάμε ότι αν και ο Ν. Ζαχαριάδης είδε την αναγκαιότητα να διορθωθεί η στρατηγική του ΚΚΕ και το επιχείρησε το 1949 (5η Ολομέλεια) και το 1953 (Σχέδιο Προγράμματος), δεν τη θεμελίωσε με σωστή θεωρητική τεκμηρίωση, αφού στήριξε την αναγκαιότητα για αλλαγή της στρατηγικής στην αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων. Επίσης, παρά το γεγονός ότι συγκρούστηκε σε πολλά ζητήματα με την ηγεσία του ΠΚΚ (μπ)/ΚΚΣΕ, και ο ίδιος και η ΚΕ υποχώρησαν στις πιέσεις της, με αποτέλεσμα, το 1954, να αποσύρουν το Σχέδιο Προγράμματος.
Η 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (11-12 Μαρτίου 1956), που την συγκάλεσε η επιτροπή των έξι ΚΚ (ΕΣΣΔ, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Τσεχοσλοβακίας, Ουγγαρίας, Πολωνίας), πήρε την παρακάτω απόφαση για τον Νίκο Ζαχαριάδη: «…η καθοδήγηση του Κόμματος και πρώτα απ’ όλα ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ σ. Νίκος Ζαχαριάδης κάνουν σοβαρά πολιτικά λάθη σεχταριστικού χαρακτήρα. [...] Για τα σοβαρά πολιτικά λάθη που έκανε ο σ. Ζαχαριάδης και για τη συστηματική από μέρους του παραβίαση των αρχών της εσωκομματικής δημοκρατίας, η Ολομέλεια έκρινε απαραίτητο να καθαιρέσει τον Νίκο Ζαχαριάδη από Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ και να τον βγάλει από το Πολιτικό Γραφείο».
Η 7η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (18-24 Φεβρουαρίου 1957) αποφάσισε: «1) Καθαιρεί τον Ν. Ζαχαριάδη από την ΚΕ του ΚΚΕ. 2) Τον διαγράφει από το Κόμμα σαν αντικομματικό φραξιονιστικό αντιδιεθνιστικό, εχθρικό στοιχείο. 3) Η Ολομέλεια σημειώνει πως επειδή πολλές ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη, όπως π.χ. η υπόθεση Γουσόπουλου κλπ., ξεφεύγουν από το χαρακτήρα και τα πλαίσια των συνηθισμένων λαθών, θεωρεί ότι το κομματικό συμφέρον επιβάλλει να γίνει συστηματική και λεπτομερειακή παραπέρα έρευνα από το Κόμμα πάνω σ’ ολόκληρη τη ζωή και τη δράση του Ζαχαριάδη». Ως λόγοι της παραπάνω απόφασης προβλήθηκαν: «Η πολιτική γραμμή που επεξεργάστηκε και επέβαλε στο ΚΚΕ ο Ν. Ζαχαριάδης από το 1945 ήταν αριστερίστικη, σεχταριστική, τυχοδιωκτική. [...] οδήγησε σε ήττα το ρωμαλέο ελληνικό δημοκρατικό κίνημα. [...] Με τη γνωστή θέση του στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1945 για τον «ελληνικό άξονα», αντικειμενικά δικαίωνε την επέμβαση των άγγλων ιμπεριαλιστών στην Ελλάδα. [...] καλλιεργούσε συστηματικά και επίμονα τον αντισοβιετισμό και αντιδιεθνισμό. [...] επέβαλε στο ΚΚΕ ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς. [...] με την εγκληματική στάση του στα ζητήματα της παράνομης δουλειάς [...] είναι ο κύριος υπεύθυνος για τα χτυπήματα που έδωσε η Ασφάλεια στο ΚΚΕ».
Η καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες. Η κατηγορία εναντίον του, για συνεργασία με τον εχθρό ήταν πράξη συκοφαντική, ενώ οι κατηγορίες για καλλιέργεια της προσωπολατρίας και για την εγκαθίδρυση στο ΚΚΕ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν προπέτασμα καπνού και πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του Κόμματος η δεξιά οπορτουνιστική στροφή.
Τόσο η επιτροπή των έξι ΚΚ, όσο και οι παραπάνω Ολομέλειες της ΚΕ του ΚΚΕ αξιοποίησαν αντιφάσεις της πολιτικής του Κόμματος όταν ήταν Γενικός Γραμματέας ο Ν. Ζαχαριάδης, καθώς και λαθεμένες ενέργειές του, όπως οι άστοχες και άδικες κατηγορίες κατά στελεχών του ΚΚΕ για συνεργασία τους με τον ταξικό αντίπαλο.
Η παραπάνω αποτίμηση του Ν. Ζαχαριάδη ως ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ γίνεται ως στοιχείο κρίσης της ωριμότητας και ικανότητας του ΚΚΕ στην καθοδήγηση της ταξικής πάλης σε ιδιαίτερα οξυμένες συνθήκες. Ωστόσο δεν παραβλέπονται οι αρνητικές επιδράσεις της ιδεολογικής κατάστασης και των πολιτικών επιλογών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Η 7η Ολομέλεια της ΚΕ (9-13 Απριλίου 1964) ενέκρινε το πόρισμα της επιτροπής «για την υπόθεση του Νίκου Ζαχαριάδη» σύμφωνα με το οποίο πολλές από τις ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη «δημιουργούν σοβαρότατα ερωτηματικά για το πρόσωπό του σαν ύποπτο, εχθρικό και επικίνδυνο στοιχείο για το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα [...] οδηγούν αναπόφευκτα σε πράξεις που αντικειμενικά δεν προκαλούν μικρότερη ζημιά στο Κόμμα και στο λαϊκό κίνημα από τις πράξεις πρακτόρων του εχθρού». Το πόρισμα καταλόγιζε στο Ζαχαριάδη και ποινικές ευθύνες.
Τρία χρόνια αργότερα, η 11η Ολομέλεια της ΚΕ (27-30 Ιουνίου 1967) συζήτησε νέο πόρισμα της Επιτροπής Κομματικού Ελέγχου (ΕΚΕ) και κατέληξε: «Από την εξέταση της υπόθεσης Ζαχαριάδη δεν βγαίνει ότι ο Ν. Ζαχαριάδης είναι πράκτορας του εχθρού». Κρίνεται ως απαράδεκτο το γεγονός ότι, αυτό το πόρισμα, παρότι είχε απαλείψει την κατηγορία του πράκτορα, ωστόσο άφηνε να αιωρείται η υποψία. Ο απαράδεκτος εξορισμός του στο Σοργκούτ, καθώς και όλη η εκεί μεταχείριση από την ηγεσία του ΚΚΣΕ, με τη σύμπραξη και της τότε καθοδήγησης του ΚΚΕ, δεν δικαιολογείται εξαιτίας της λαθεμένης ενέργειας του Ζαχαριάδη να απευθυνθεί στην ελληνική δικαιοσύνη για να δικαστεί.
Το ΚΚΕ επί της ουσίας έχει αποκαταστήσει τον Νίκο Ζαχαριάδη εδώ και πολλά χρόνια (μεταφορά και ταφή της σορού του στην Ελλάδα, δημοσιεύματα κ.ά.). Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ ακυρώνει όλες τις αποφάσεις της 6ης και της 7ης Ολομέλειας (1956 και 1957) σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη, καθώς και τα πορίσματα του 1964 και του 1967. Αποφασίζει την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ.
16 Ιούλη 2011
Για την
αποκατάσταση του Νίκου Βαβούδη
 |
Μετά την ήττα του «Δημοκρατικού Στρατού Ισπανίας» ο Βαβούδης επέστρεψε στη Σοβιετική Ενωση. Συμμετείχε σε αποστολές στη Γιουγκοσλαβία παίρνοντας μέρος στον αγώνα του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού ενάντια στη ναζιστική κατοχή. Το 1944 ήρθε στην Ελλάδα ως μέλος της σοβιετικής αποστολής που είχε επικεφαλής το συνταγματάρχη Ποπόφ. Παρέμεινε παράνομος στη διάρκεια του αγώνα του ΔΣΕ και μετά τη λήξη του, αναλαμβάνοντας κομματικές αποστολές.
Ο Νίκος Βαβούδης δούλεψε στο μηχανισμό των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ στην Αθήνα ως ασυρματιστής, εξασφαλίζοντας την επικοινωνία των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ με την έδρα της ΚΕ που βρισκόταν εκτός Ελλάδας.
Το Νοέμβριο του 1951, δυνάμεις της Ασφάλειας και του στρατού με επικεφαλής τον υπουργό Εσωτερικών Κ. Ρέντη εισέβαλαν στο σπίτι της Λυκούργου 39 στην Καλλιθέα, όπου έμενε η οικογένεια του Νίκου Καλούμενου, παράνομου στελέχους του ΚΚΕ. Εκεί, σε διαμορφωμένη κρύπτη, βρισκόταν και ο Νίκος Βαβούδης. Σύμφωνα με μαρτυρία, αλλά και με δημοσιεύματα στον Τύπο, ο Βαβούδης αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι, για να μην πέσει στα χέρια της Ασφάλειας ζωντανός. Προηγουμένως έκαψε έγγραφα που βρίσκονταν στην κρύπτη. Εξέπνευσε την επόμενη ημέρα στο νοσοκομείο Αγία Ολγα της Ν. Ιωνίας, όπως ανακοίνωσε η αστυνομία.
Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ κατάγγειλε τον Βαβούδη ως πράκτορα του εχθρού. Μέσω του Ρ/Σ «Ελεύθερη Ελλάδα» υποστήριξε ότι ο Ν. Βαβούδης δε σκοτώθηκε, αλλά φυγαδεύτηκε στο εξωτερικό από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Τη θέση αυτή στήριξε στο ότι ο Βαβούδης δεν κατέστρεψε τον κρυπτογραφικό κώδικα, αν και κατέστρεψε άλλα χαρτιά. Επίσης κατήγγειλε ότι ήταν ψεύτικος ο ισχυρισμός της αστυνομίας ότι ο Βαβούδης μεταφέρθηκε στη Ν. Ιωνία. Και αυτό γιατί ανάμεσα στην Καλλιθέα και στη Ν. Ιωνία υπήρχαν δεκάδες νοσοκομεία και λογικά η Ασφάλεια, που τον ήθελε ζωντανό για να τον ανακρίνει και να τον δικάσει, έπρεπε να τον μεταφέρει στο πλησιέστερο.
Η κατηγορία κατά του Ν. Βαβούδη δεν τεκμηριώνεται σε αποφάσεις ή άλλα κομματικά ντοκουμέντα. Στην καθοδήγηση του ΚΚΕ υπήρχε πολύ θετική εκτίμηση για το Βαβούδη, γεγονός που αποτυπώθηκε και στην απόφαση της 8ης Ολομέλειας της ΚΕ (Οκτώβριος 1950) να εξετάσει σε επόμενη Ολομέλεια το ενδεχόμενο πρόσληψης στην ΚΕ του Ν. Βαβούδη – μαζί και με άλλα στελέχη του Κόμματος – ως αναπληρωματικό μέλος της.
Στη διαμόρφωση λαθεμένης εκτίμησης για το Ν. Βαβούδη – καθώς και για άλλα στελέχη του Κόμματος που δούλευαν στον παράνομο μηχανισμό – εκτός από λαθεμένες εκτιμήσεις για γεγονότα συνέβαλαν και γνώμες στελεχών του Κόμματος που βρίσκονταν στην Ελλάδα.
Μετά την 6η Ολομέλεια της ΚΕ και την καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη, η λαθεμένη εκτίμηση του ΠΓ για το Ν. Βαβούδη αποδόθηκε στο λεγόμενο «ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς», στην «έξαλλη πολιτική» της ηγεσίας του ΚΚΕ. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η λαθεμένη εκτίμηση για το Νίκο Βαβούδη διαμορφώθηκε μέσα σε ένα κλίμα όπου:
- Η αντιπαράθεση με τον ταξικό εχθρό ειδικά σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας, η πείρα από προσπάθειες διείσδυσης του ταξικού αντιπάλου σε κρίκους της οργανωτικής δομής του ΚΚΕ, απαιτούσε αίσθημα αυξημένης επαγρύπνησης και περιφρούρησης από τα στελέχη του Κόμματος.
- Η διαπάλη στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα με οπορτουνιστικές τάσεις συνδέθηκε και με προσπάθειες ανάπτυξης αντεπαναστατικής δραστηριότητας από δυνάμεις του ιμπεριαλισμού, γεγονός που ενισχύθηκε από το ρόλο και τη στάση του Τίτο και της γιουγκοσλαβικής ηγεσίας.
- Η πολιτική καχυποψία τροφοδοτούνταν και από προβοκατόρικες φήμες που διέδιδε η ίδια η Ασφάλεια και κατασκευασμένα σενάρια, με σκοπό να σπείρει σύγχυση και αμφιβολίες για στελέχη του Κόμματος. Αυτό το κλίμα επιδεινώθηκε από το γεγονός ότι η Ασφάλεια δεν έδωσε τη σορό του Νικου Βαβούδη, ούτε έγινε γνωστό το μέρος της ταφής του.
Το 1958, το ΠΓ διαμόρφωσε σχέδιο απόφασης προς την 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ για την αποκατάσταση του Ν. Βαβούδη και άλλων στελεχών. Το σχέδιο απόφασης υπογράμμιζε όσον αφορά το Ν. Βαβούδη:
«Ολη η ιστορία του Νίκου Βαβούδη και όλα τα στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι ο Βαβούδης ήταν από τους πιο αφοσιωμένους αγωνιστές. Τη ζωή του την διακινδύνεψε πολλές φορές και πάντοτε με την ψυχραιμία και τη σεμνότητα που διακρίνει τους ήρωες [...] Η VIII ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ αποκαθιστά την τιμή του Νίκου Βαβούδη που οι εχθροί του ΚΚΕ προσπάθησαν να συκοφαντήσουν»*.
Από τα πρακτικά της 8ης Ολομέλειας, αλλά και της 9ης επίσης το 1958, δεν φαίνεται να συζητήθηκε το θέμα, ωστόσο στο περιοδικό «Νέος Κόσμος» (Μάρτιος 1962) δημοσιεύτηκε άρθρο μέλους του τότε ΠΓ, το οποίο ανέφερε:
«Η ΚΕ ακύρωσε αποφάσεις της παλιάς καθοδήγησης για διαγραφή ή καθαίρεση μελών της ΚΕ, που αποδείχτηκαν αβάσιμες και αδικαιολόγητες. Ταυτόχρονα αποκατέστησε τη μνήμη των συντρόφων [...] Ν. Βαβούδη [...] κ.ά.».
Παρ’ όλα αυτά δεν υπήρξε επίσημη αποκατάσταση του Ν. Βαβούδη και η απαράδεκτη εκκρεμότητα παρέμεινε επί δεκαετίες.
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αναγνωρίζει την ηρωική ιστορία του Ν. Βαβούδη στο ΚΚΕ και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και αποφασίζει την πλήρη αποκατάστασή του.
16 Ιούλη 2011
* Αρχείο ΚΚΕ – έγγραφο 115906, Σχέδιο εισήγησης στην 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ για την αποκατάσταση μελών της ΚΕ, 1/1958, Εκθεση, για το θέμα, προς ΚΕ του ΚΚΕ.
Για την πολιτική
αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα)
 |
Η 11η Ολομέλεια της ΚΕ (Απρίλιος 1945) διέγραψε τον Αρη και τον αποκήρυξε, δίχως να δώσει την απόφαση στη δημοσιότητα.
Στις 16 Ιουνίου 1945, την ημέρα που ο Αρης αυτοκτόνησε περικυκλωμένος από τον αστικό στρατό, στον «Ριζοσπάστη» δημοσιεύτηκε η ανακοίνωση του ΠΓ που κατήγγειλε τον Βελουχιώτη, κάνοντας αναφορά και στην απόφαση της 11ης Ολομέλειας. Τρεις μέρες μετά την αυτοκτονία του, στις 19 Ιουνίου 1945, ο «Ριζοσπάστης» σε άρθρο με τίτλο «ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ» έγραψε για τον Αρη: «Ο τόσο τραγικός θάνατος του Αρη Βελουχιώτη προκαλεί θλίψη ανάμεσα στους πραγματικούς πατριώτες, αγωνιστές της εθνικής ιδέας. Γιατί ανεξάρτητα από τη θέση που πήρε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, θέση που αντικειμενικά εξυπηρετούσε την αντίδραση, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να ξεχνάει κανείς ότι ο Αρης Βελουχιώτης ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του αγώνα της Αντίστασης και από τους πρωταθλητές στην οργάνωση του αντάρτικου κινήματος…».
Μετά το θάνατο του Αρη και μέχρι την 7η Ολομέλεια της ΚΕ (1950) το ΚΚΕ δεν είχε τοποθετηθεί εναντίον της Συμφωνίας της Βάρκιζας και την αποκαλούσε «αναγκαίο ελιγμό».
Το Μάρτιο του 1962 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Νέος Κόσμος» άρθρο μέλους του τότε ΠΓ, στο οποίο γινόταν λόγος για αποκατάσταση σειράς στελεχών του ΚΚΕ, ανάμεσά τους και του Αρη. Το άρθρο ανέφερε:
«Η ΚΕ ακύρωσε αποφάσεις της παλιάς καθοδήγησης για διαγραφή ή καθαίρεση μελών της ΚΕ, που αποδείχτηκαν αβάσιμες και αδικαιολόγητες. Ταυτόχρονα αποκατέστησε τη μνήμη των συντρόφων [...] Αρη Βελουχιώτη [...] κ.ά.».
Σχετική απόφαση δεν έχει βρεθεί στο Αρχείο του ΚΚΕ.
Γενικότερα, από την αρχή της δεκαετίας του 1960 και περισσότερο μετά το παραπάνω δημοσίευμα, εκ μέρους του Κόμματος υπήρξαν πράξεις πολιτικής αποκατάστασης του Αρη, που ουσιαστικά απέρριπταν τις κατηγορίες σε βάρος του ως προβοκάτορα κ.ά.
Αυτό αποτυπώνεται και στον Α’ τόμο Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, 1918-1949, που γράφει:
«Ο Αρης ζυμωμένος και ατσαλωμένος στο ΚΚΕ και στο λαϊκό κίνημα αναδείχτηκε με την ηρωική δράση του, σε ατρόμητο πολεμιστή και σε γνήσιο λαϊκό ηγέτη. Η τραγική θυσία του συγκίνησε βαθιά τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και όλους τους πατριώτες»*.
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αποφασίζει την επίσημη πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη. Θεωρεί ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας.
Παράλληλα η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη σημειώνει ότι η διαφωνία του Αρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δε δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του Κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Αρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση του αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας.
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη καταγγέλλει την απόπειρα της αστικής και οπορτουνιστικής προπαγάνδας και ιστοριογραφίας που παίρνουν δήθεν υπό την προστασία τους τον Αρη, για να επιτεθούν στο ΚΚΕ. Στη λαϊκή συνείδηση, ο Αρης Βελουχιώτης είναι ταυτισμένος με την ηρωική πορεία του ΚΚΕ, τον αγώνα για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Ο Αρης Βελουχιώτης τάχθηκε υπέρ της ένοπλης πάλης, που την απορρίπτουν όσοι επιχειρούν να τον οικειοποιηθούν.
16 Ιούλη 2011».
* 2 Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1918-1949, Α’ τόμος, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 517.
http://erodotos.wordpress.com/2011/10/03/kke-apokatastasi-zaxariadis-velouxiwtis-vavoudis/
Βλέπε επίσης:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου