Κυκλοφόρησε: Περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω: Κίνημα ανατρεπτικό

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω (Νο 95) για τους μήνες Νοέμβρη και Δεκέμβρη. «Το κίνημα που ρίχνει κυβερνήσεις» είναι το μήνυμα στο εξώφυλλο και τίτλος στο πρώτο άρθρο του περιοδικού από τη Μαρία Στύλλου.

Αρχικά εξηγεί γιατί η τρικομματική κυβέρνηση του Σαμαρά έχει την τύχη των δύο προηγούμενων κυβερνήσεων αφού οι τρεις βασικές εκτιμήσεις που έκανε σχετικά με τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία, την αντοχή της κυβέρνησης και τη δύναμη του εργατικού κινήματος έχουν πέσει έξω. Στη συνέχεια απορρίπτει διάφορες «ξαναζεσταμένες θεωρίες» όσον αφορά τον καπιταλισμό και απαντάει στο ερώτημα αν υπάρχει λύση στα αριστερά, τονίζοντας ότι καθοριστική είναι «η οργάνωση της πραγματικής δύναμης της τάξης» που δεν περιορίζεται στις κάλπες.

O Kώστας Σαρρής στο άρθρο του «Το όνειρο Ομπάμα ξεθωριάζει, η αντίσταση αναβλύζει» γράφει για τις εκλογές στις ΗΠΑ και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο αμερικάνικος καπιταλισμός να διατηρήσει την κυριαρχία του παγκόσμια. Η επιλογή για εκτύπωση χρήματος («ποσοτική χαλάρωση») δεν έχει δουλέψει, ενώ ορατός είναι ο κίνδυνος για στασιμοπληθωρισμό. Απέναντι σε αυτά, το άρθρο τονίζει ότι Ομπάμα και Ρόμνεϊ στην ουσία δεν υποστηρίζουν κάτι αντίθετο. «Τα δύο κόμματα εκφράζουν δύο διαφορετικές εκδοχές της κυρίαρχης επιχειρηματικής ελίτ. Μόνο οι κινητοποιήσεις από τα κάτω μπορούν να φέρουν ένα διαφορετικό μέλλον» επισημαίνει.

Η κρίση, όμως, βρίσκεται και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού όπως τονίζει ο Σωτήρης Κοντογιάννης στο άρθρο του «Η κρίση του ευρώ». Μπορεί ο διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι να «αγόρασε» λίγο χρόνο με την επιλογή του να χαρίσει ένα τρισεκατομμύριο ευρώ στις τράπεζες, όμως, όπως επισημαίνει το άρθρο, μπορεί η ΕΚΤ να έδωσε ένα δεκανίκι στην Ευρωζώνη που «μπορεί να βοηθήσει ένα κουτσό να περπατήσει ξανά. Αλλά δεν θα γιατρέψει το πόδι του». Επίσης, μεγαλύτερες δυσκολίες βάζει η αμφισβητήσιμη Τραπεζική Ένωση στην οποία έχουν ποντάρει οι ηγέτες της ΕΕ αφού έχουν να αντιμετωπίζουν και τις αντιδράσεις της Μεγάλης Βρετανίας.

Το επόμενο άρθρο είναι του Πάνου Γκαργκάνα με τίτλο «Συνδικάτα, ανασύνταξη από τα κάτω». Στην αρχή επισημαίνει ότι «τα τροϊκανά επιτελεία είχαν υποτιμήσει τη δύναμη του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα, νομίζοντας ότι το έχουν στην τσέπη». Έπειτα, αναλύει τη φύση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας πατώντας πάνω στις παρατηρήσεις του Αντόνιο Γκράμσι και τονίζει ότι ανοίγονται τεράστιες δυνατότητες για την αριστερά μέσα στα συνδικάτα μεταφέροντας το παράδειγμα της Αμερικής του 1930. Αν η αριστερά καταφέρει να «αξιοποιήσει τα συνδυασμό των ρηγμάτων από πάνω με τη ριζοσπαστικοποίηση από κάτω για να βοηθήσει το εργατικό κίνημα να κάνει άλματα».

Ακολουθούν δυο άρθρα για τη μάχη απέναντι στους φασίστες και το ρατσισμό. Ο Θανάσης Καμπαγιάννης γράφει για «Το αντιφασιστικό κίνημα που απλώνεται». Αφού θυμίζει επιχειρήματα που υποτιμούσαν την αντιφασιστική δράση και τώρα έχουν πεταχτεί ευτυχώς στο καλάθι των αχρήστων, εξετάζει τον «μνημονιακό αντιφασισμό», δηλαδή την φραστική καταγγελία της Χρυσής Αυγής από τις δυνάμεις που επιβάλλουν τα Μνημόνια και τα ρατσιστικά μέτρα, μια καταγγελία που καταλήγει στην επίθεση στην αριστερά με τον συμψηφισμό της με τους νεοναζί. Επίσης, δίνει εικόνες από τις πετυχημένες αντιφασιστικές κινητοποιήσεις των τελευταίων μηνών με την ουσιαστική και ενεργητική παρουσία της ΚΕΕΡΦΑ.

Ο Νίκος Λούντος στο δικό του άρθρο επιχειρηματολογεί γιατί «Ο ρατσισμός δεν είναι΄΄ελευθερία του λόγου». Εξηγεί ότι οι διαδηλώσεις που ξέσπασαν στις αρχές Σεπτέμβρη σε πολλές χώρες του κόσμου ήταν αντιιμπεριαλιστικές με αφορμή το ρατσιστικό φιλμ που φτιάχτηκε στις ΗΠΑ. Στη συνέχεια τονίζει ότι χρειάζεται να έχουμε ως «θέση αρχής ότι δεν είναι ελευθερία να βρίζεις τα θύματα της βίας» και ότι «ο ρατσιστικός λόγος είναι προέκταση και ιδεολογική πανοπλία για τα εγκλήματα φυσικής βίας», ενώ ασκεί πολεμική στην αριστερή ισλαμοφοβία που τσουβαλιάζει τους μουσουλμάνους πρόσφυγες και μετανάστες που εξεγείρονται με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής.

Ακολουθεί το άρθρο του Λέανδρου Μπόλαρη «Ο δεκαετής πόλεμος 1912-1922». Ο Λέανδρος αφού επισημάνει ότι σήμερα που ο ελληνικός καπιταλισμός είναι βυθισμένος στην πιο βαθιά του κρίση, «το καθήκον να εξοπλιστεί το εργατικό κίνημα με την παράδοση του διεθνισμού και της επανάστασης είναι εξίσου αναγκαίο», κάνει μια περιεκτική αναδρομή από την αρχή της πολεμικής εκστρατείας μέχρι το κάψιμο της Σμύρνης. Επίσης, αφιερώνει ιδιαίτερο χώρο στη θέση του ΣΕΚΕ, στο εργατικό και στο αντιπολεμικό κίνημα, δίνοντας εικόνες από τη δράση του τη συγκεκριμένη περίοδο.

Στο τελευταίο τμήμα του περιοδικού βρίσκονται τρεις βιβλιοπαρουσιάσεις. Ο Αποστόλης Λυκούργος κάνει μια εκτεταμένη παρουσίαση για τα Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα-1844 στο κείμενο του με τίτλο «Τα Χειρόγραφα της Ελευθερίας» όπου εξηγεί ότι ο Καρλ Μαρξ αναζήτησε την ελευθερία στην εργατική σύγκρουση με την εκμετάλλευση και την αλλοτρίωση.

Ακολουθεί η βιβλιοκριτική του βιβλίου του Πολ Κρούγκμαν «Τέλος στην ύφεση τώρα!» από τον Κώστα Σαρρή και του βιβλίου του Μενέλαου Χαραλαμπίδη «Η εμπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Αθήνα» από το Λέανδρο Μπόλαρη. Τέλος, μπορούμε να διαβάσουμε την καθιερωμένη επισκόπηση του περιοδικού τύπου των δύο τελευταίων μηνών από το Θανάση Καμπαγιάννη.