1.
ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ
Ο ΑΝΑ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ
ΔΡΥΣ ΦΥΛΛΟΒΟΛΟΣ
5.
ΚΑΜΠΥΛΗ ΕΙΜΑΙ
ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ ΦΑΛΛΟΥ
ΟΙΚΕΙΟ ΣΩΜΑ
6.
ΘΝΗΣΚΕΙ Ο ΕΡΩΣ
ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΟΜΙΛΟΥΣΕ
ΔΙ ΕΜΑΥΤΟΝ ΝΤΕ
13.
ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΚΛΑΙΩ
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΟΔΕΜΑ ΕΔΩ
ΚΙ ΟΜΩΣ ΤΟΝ ΧΑΝΩ
23.
ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ
ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ ΜΟΝΟ
ΚΙ ΟΛΟ ΠΕΘΑΙΝΕΙ
37.
ΑΝΔΡΑΣ ΦΙΛΕΡΓΟΣ
ΛΙΘΟΞΟΟΣ ΜΑΥΣΩΛΕΙΩΝ
ΑΥΓΗ ΕΤΑΦΗ
45.
ΜΗΝ ΚΛΑΙΤΕ ΦΙΛΟΙ
ΚΙ ΕΚΕΙ ΠΑΡΕΑ ΕΧΩ
ΝΥΧΤΙΕΣ Μ’ ΑΣΤΕΙΑ
58.
ΔΙΧΩΣ ΟΝΟΜΑ
ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΚΙΝΕΙΤΟ
ΑΝΟΜΟΝ ΣΩΜΑ
77.
ΡΑΓΙΣΕ Η ΣΑΡΞ
ΘΝΗΣΚΩ ΣΕ ΛΕΩΦΟΡΟ
ΩΣ ΠΑΤΗΡ ΜΗΤΗΡ
81.
ΚΑΘΕ ΠΡΩΙΝΟ
ΜΕ ΣΥΝΝΕΦΙΑ ΜΕ ΗΛΙΟ
ΞΥΠΝΑΩ ΜΝΗΜΑ
******************************************
Από το «ΓΗΓΕΝΕΣ ΠΥΡ», εκδ. Σύνθεσις 2000
Γηγενές πυρ
Σ’ αυτόν τον τόπο
η σελήνη δεν έχει εξουσία.
Αναδύεται πορτοκαλιά και απλώνει στα νερά
την μνήμη πως κάποτε ήτανε άστρο.
Εδώ οι άνθρωποι λυτρώνονται.
Ότι και να κάνουν
έχουν την εύνοια του Ήλιου κια του Ήφαιστου.
Γηγενές το πυρ.
Ο κρουνός του φωτός, εσαεί ανοιχτός και
ανεμπόδιστος.
Η οδός της ενοράσεως ευθεία και
η θεραπεία εις πάντας εφικτή.
***
Λήμνια καλά
Οι λόφοι συνετοί.
το μειδίαμα του δειλινού
γλυκό τριαντάφυλλο στην καρδιά.
Βάδισμα νωχελικό στην άκρη της θάλασσας.
Οι ήχοι είναι της σιωπής¨
στοχασμός.
Η ύπαρξη όταν στοχάζεται
κάτω από τέτοιες συνθήκες
αγαπά.
***
Ανδροφώνιον
Γυναίκα:
Εγώ σε σκότωσα
σε σκότωσα πρώτα μέσα μου
αυτό ήταν το αληθινό
το άλλο έπρεπε να γίνει
γιατί τι να το κάνεις το σώμα χωρίς την αγάπη μου;
Εγώ θα σ’ αναστήσω
πάλι και πάλι
μέχρι που να τρυφερέψεις
να γίνεις σαν τους λόφους του νησιού μου
κι όπως η θάλασσα έρχεται απ’ τον Άθω
και μπαίνει μέσα στον κόλπο της Μύρινας
έτσι θα σε δεχθώ.
Κι οι αντικρινοί βράχοι θα φιλιόσουν
κανένα Κάστρο δεν θα χρειασθεί πια
κανένας Πέτασος.
Εγώ σου δίνω τον κρατήρα
δώσε τη λάβα.
Άνοιξε την καρδιά σου
και άφησέ με –εμένα-
να δω μέσα στα μάτια σου
τον αρχέγονο φόβο.
Μη μένεις πια πέτρα.
Πάρε από τη γη μου σταφύλια,
σύκα γινωμένα ,
πάρε μέλι θυμαρίσιο
και πιες κρασί μοσχάτο.
Έλα αγαπημένε
στο νησί μας.
Άντρας:
Περιπλανιέμαι αιώνες¨
ξένος χωρίς πατρίδα
μόνο όταν με σκότωνες καταλάβαινα
πως είχες δίκιο.
Σκληρός μ’εμένα,
τίποτα δεν κατέκτησα ποτέ.
Μισούσα τους άντρες κι έκανα πολέμους
για ν’ αφανιστούμε.
Ποτέ δεν αγάπησα, αλλά το χειρότερο,
δεν κατάλαβα ποτέ και ποιοί με αγάπησαν.
Κάθε φορά που πέθαινα
γινόμουν μια μαύρη τρύπα
κι εκλιπαρούσα να γίνω άστρο, να σωθώ.
Γύρω από το κεφάλι μου μόνο θλίψη
που απλωνόταν στους μυς και στα νεύρα
κι όταν με αγκάλιαζες γινόταν κεραυνός
και μ’ έκαιγε.
Πολλές φορές μετάνοιωσα , αλλά
ποιός να πιστέψει έναν άντρα;
Κάθε φορά Οιδίπους και Οδυσσέας.
Το μόνο που ξέρω
είναι τον πόνο που σου προκαλούσα.
Έχω πολύ δρόμο ακόμα για το νησί.
Πρέπει να πάω στη έρημο, στο Όρος,
για χρόνια.
Να μπαρκάρω και σαν δύτης να βγάλω
σφουγγάρια εκεί στη Λιβύη.
Να μάθω στα χέρια μου να θεραπεύουν
τις πληγές που σου άνοιξα.
Έχω να γράψω πολλά ποιήματα ακόμη
και να περπατάω σιωπηλός τα δειλινά
στον Αυλώνα.
Έχω να λιχνίσω στάρι,
να ματίσω δίχτυα
και πρέπει να τρυγίσω
τον Αύγουστο τ’ Αλεξαντρινά.
Θέλω και κάτι ακόμα:
να με πάρει η Άρτεμις στο ιερό της
να σκουπίζω και να πλένω τα σκαλοπάτια του.
Κι εσύ Άγιε Ερμόλαε
-αν αξιωθώ ποτέ να μαθητεύσω πλάι σου-
δείξε μου την τέχνη της ίασης
να πράττω δια βίου
το αγαθόν.
Έχω πολύ δρόμο
για το νησί μας.
***
39 . 57΄- 24 .50΄
Κάποτε θ’ ανακαλυφθεί ένας ναός.
Οι αρχαιολόγοι θα μείνουν έκθαμβοι.
Η θάλασσα
που είχε κρατήσει το μυστικό καλά
θα επιτρέψει στην ανθρώπινη όραση
να εμπλουτισθεί.
Ένα πάρκο στο πέλαγος
ανάμεσα σε σαργούς, ροφούς και μελανούρια
θα δώσει χαρά σ’ αυτόν τον τόπο.
Όλα αυτά μπορούν να εκληφθούν
ως ευτελής προφητεία
ή
ως συγγραφικόν τέχνασμα.
Πλήν όμως
η Ποίησις
πάντοτε προέβλεπε τα μέλλοντα.
***
Ζωοδόχος πηγή
Το χώμα είναι άγιο,
όπως άγια είναι τα χέρια
όταν αγγίζουν τα σώματα.
Μπορεί η κυρά –Ανδρομάχη να πέθανε,
αλλά το τραγούδι της,
μόλις πέσει ο ήλιος, τ’ αεράκι του,
το απλώνει πάνω σε εκατό κεφαλές
που ανασταίνονται ψάλλοντας
και κατεβαίνουν ευλαβικά
τα εξηντατέσσερα σκαλοπάτια
να κοινωνήσουν αγίασμα.
***
Περίοδος λευκή
ή
μετά τη ιώδη
Τελείωσε ο αιώνας της πίκρας και της φυγής.
Θα ξαναρχίσει πάλι η καλλιέργεια του βαμβακιού
και θα ξαπλώνουμε τα μεσημέρια
ανάμεσα στους ήλιους.
Ο βοριάς δεν θα φέρνει σακκούλες στο Γομάτ’
και οι θαμμένες πόλεις θα φανερωθούν.
Θα γεννηθούν κορίτσια με κατατομές Σειρήνων
και τα στρατόπεδα θα γίνουν θερινά σινεμά.
Οι μύλοι θα κινήσουν τις σιωπές τους
και σαν τουρίστες θάρχονται αυτοί που μας πλήγωσαν¨
για συγχώρεση και μετάληψη.
Όλες οι εκκλησιές θα έχουν ιερείς
και οι μάντρες θα γίνουν θεραπευτήρια
για τους κουρασμένους.
Αυτή η γη,
η θηλυκιά,
ταπεινά θα δεχθεί τους παλινοστούντες.
Όποιος δεν έχει πατρίδα θα βρει.
Η αιών , η νέα, είναι γυναίκα.
Και πάλι μια Μαρούλα θα μας σώσει.
***************************************************************
Ο Ιωάννης Ψάρρας γεννήθηκε το 1955 στη Νέα Κούταλη της Λήμνου. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές: “Σώματα”, 1983, “Γηγενές Πυρ”, 2000 και το δοκίμιο “Το Ιερό στην ποίηση τον Οδυσσέα Ελύτη”, στο συλλογικό έργο: “Τέχνη και Μυστικισμός”, των εκδόσεων Αρχέτυπο, το 2002. Έχει ιδρύσει το 1995 το χώρο Πολιτισμού και Έρευνας “Σύνθεσις” και είναι εισηγητής της μεθόδου της Ψυχοενεργειακής Προσέγγισης στην Πραγματεία επί των Επτά Ακτινών. Ζει στο Χαλάνδρι.
Ποιείν - Επιθεώρηση Ποιητικής Τέχνης
Η πύρινη πέτρα, Ιωάννη Ψαρά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου