Το έργο της ζωής του (απόπειρα για χριστουγεννιάτικη ιστορία)

     γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης




     Τα μάτια του έκλειναν από τη νύστα. Πεινούσε και κρύωνε. Περασμένη η ώρα. Στο γραφείο είχε απλώσει τα σύνεργα της δουλειάς του - χαρτιά,μολύβια,ξύστρες και σημειώσεις,μια κούπα ζεστό καφέ,μια μποτίλια ουίσκι.
Τσιγάρα.
     Έγραφε. Το έργο της ζωής του. Μυθιστόρημα. Αυτοβιογραφία. Όλα μαζί. Αναμνήσεις,πόνους,γέλια,λύπες. Έγραφε κι έκλαιγε. Έσβηνε. Πετούσε τις κόλλες στο καλάθι των αχρήστων. Η δουλειά δεν προχωρούσε με τίποτα. Έλειπε η συνοχή από ένα, υποτίθεται, μεγαλόπνοο έργο? Όχι! Υπήρχε θέμα να γράψει. Σίγουρες ιδέες. Δοκιμασμένα μέτρα.
     Είχε μελετήσει. Τρόπους γραφής,μυστικά που μόνο ένας Μπόρχες θα γνώριζε. Σχήματα και παρομοιώσεις. Τί είναι ο μύθος. Διηγήματα. Νουβέλες. Πώς λειτουργεί η σημειολογία. Ψυχολογικές προεκτάσεις. Το κλείσιμο ενός έργου.
     Έγραφε. Κανένα αποτέλεσμα. Σκέφθηκε λοιπόν ότι η απλότητα ενός έργου, ίσως είναι απείρως καλύτερη από την χρήση διάφορων εκφραστικών μέτρων. Ωραία ιδέα! είπε. Και μετά? Πώς ορίζουμε την απλότητα? Πώς θα την πετύχουμε? Εκφραστικά μέτρα. Αν λείψουν, δεν θα υπάρχει έργο. Αν περιττεύουν χαλάει η προσπάθεια.Φαύλος κύκλος.
- Ανάθεμα!

     Βρέχει.
Ένας περίπατος θα τον σώσει. Να καθαρίσει α αισθηματά του. Αυτά που εμποδίζουν το έργο του. Σε μια σειρά να βάλει τις σκεψεις του. Κάνει τσιγάρο. Δεν έχει σκέψεις. Λέει. Μόνο εφιάλτες. Παλιές αγάπες που δεν ρίζωσαν. Χαμένα φιλιά. Φαντάσματα. Εσένα.
     Βρέχει και είναι νύχτα στην πόλη. Η πόλη στους δρόμους. Ποιά πόλη? Ίδιες όλες. Χαλκίδα, Αλεξάνδρεια, Πρέβεζα. Ήρθαν γιορτές. Παρέες σε γλέντια. Οικογενειακές συγκεντρώσεις. Φίλοι. Ανύπαρκτοι φίλοι. Πίσω στο σπίτι. Στου Modigliani τις μεταξοτυπίες. Μουσική. Δεν ξέρεις τι θα πει αγάπη. Είμαι ότι δεν έζησα. Η μοναξιά του σχοινοβάτη.Μόνος.Πώς αλλιώς?

    Το παρελθόν ως μια τυραννία. Ο τίτλος. Εκφράζει τη μίζερη ζωή του. Σαρκαστικός και είρων. Αλλα το κείμενο? Νεκρό. Ανευ ουσίας. Αδειανό πουκάμισο. Μαύρη τρύπα. Τώρα? Ακόμα μια προσπάθεια...Ίσως βγει κάτι. Τελευταία πεθαίνει η ελπίδα. Γράφει.
    Βρέχει. Κρυώνει. Τυλίγεται στην παιδική του κουβέρτα. Ακόμα ένα ποτό. Καρουζέλ η ζωή του. Δεν έχει τέλος.
    Χριστούγεννα.


14-15/12/2009
19/12/2010
Χανιά Κρήτης

Η ξυπόλυτη των Αθηνών - Φιλομήλα Λαπατά

Η ξυπόλυτη των Αθηνών - Φιλομήλα Λαπατά

Στο εξώφυλλο: Giovanni Giani, «Il mattino delle rose. L’attesa», 1906

 ISBN: 978-960-03-5102-6
σελ. 400
7 Ιουνίου 2010
Τιμή: € 18,00

Ένα μυθιστόρημα με φόντο την κοσμοπολίτικη Αθήνα της Μπελ Επόκ (1890-1910). Μια ιστορία γεμάτη ιστορίες. Μια θυσία που προκαλεί ένα μεγάλο πείσμα κι ένα μεγάλο έρωτα, ίντριγκες, μίση και πάθη, μικρές ζωές και μεγάλα πεπρωμένα.

Αθήνα, 1902.  Η Λάουρα Αλφιέρι, κοντέσα του Μονρεάλε της Σικελίας και απόγονος των Χρυσολωράδων του Βυζαντίου, μια γυναίκα απαράμιλλης ομορφιάς, αναγκάζεται να παντρευτεί τον ταπεινής καταγωγής αλλά ζάπλουτο Ζακυνθινό Φίλιππο Ρώμα. Τον αποκαλεί με θυμό «καρβουνιάρη» και «ανορθόγραφο βάτραχο», μια και ο γάμος γίνεται για να σώσει την οικογένειά της από την οικονομική καταστροφή. Όμως, δίχως να το καταλάβει, ο βάτραχος θα μεταμορφωθεί σταδιακά σε πρίγκιπα μέσα στην καρδιά της...

Η Φιλομήλα Λαπατά μάς ξεναγεί στην «πόλη των πόνων» και μας χαρίζει τις ιστορίες ενός πλήθους αξέχαστων ηρώων: από την Κατίγκω Χρυσολωρά και την αδερφή της Μαργιόλα, τον ψυχίατρο και καθηγητή του Πανεπιστημίου της Αθήνας Αριστείδη Μπαλτατζή, τον κόντε Φραγκίσκο Αλφιέρι, τη θεία Κοκόνα Κρυσταλλένια και άλλα πρόσωπα, ανυποψίαστους κληρονόμους της μνήμης, στους οποίους η συγγραφέας δίνει ζωή με μια γλώσσα έντονη, γεμάτη ήχους, φωνές και χρώματα.

http://www.politismos.com.gr/articulos.php?lang=gr&box=1&pos=6&id=190 


Παρουσίαση του βιβλίου στα Χανιά


Με μεγάλη προσέλευση κόσμου έγινε η παρουσίαση του μυθιστορήματος "Η ξυπόλητη των Αθηνών" της Φιλομήλας Λαπατά , εχθές Κυριακή, στον φιλόξενο χώρο του βιβλιοπωλείου Notos International Bookstore στα Χανιά,όπου είχαμε την τιμή να παραβρεθούμε.
Η συγγραφέας παρουσίασε το έργο της - συνοδεία μουσικής - ένα έργο για τον θυμό και την αλλαγή στις σχέσεις όπως δήλωσε και η ίδια, ένα βιβλίο για την γυναίκα του χθές και του σήμερα. Τον τρόπο που η οικογένεια και το κοινωνικό περιβάλλον επηρεάζουν τον τρόπο ζωής μας, τον αγώνα που δίνουμε προσωπικά για την αλλαγή των συσχετισμών στον μικρό κονωνικό μας χώρο.
Ένα βιβλίο που μεταξύ άλλων, μεταφέρει το μήνυμα "ότι η ζωή δεν αναβάλλεται".

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010


για τον σχολιασμό,
Ειρηναίος Μαράκης.

Βιβλία του μήνα - προτάσεις για τις γιορτές

Μα είναι ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ερωτικός συγγραφέας; θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης που για χρόνια άκουγε για τον «κοσμοκαλόγερο», τον «φτωχούλη του Θεού», τον «κυρ Αλέξανδρο» και τον φανταζόταν ως έναν μονήρη αντιερωτικό γέροντα. Κι όμως είναι, απαντά ο ποιητής Χριστόφορος Λιοντάκης, ο οποίος ανθολόγησε πρόσφατα τον σκιαθίτη συγγραφέα συλλέγοντας σε έναν τόμο τα καλύτερα ερωτικά του διηγήματα.

Ο ανθολόγος συλλέγει διηγήματα που οι ήρωές του κατακλύζονται από έρωτα. Αγαπούν και αγαπώνται, είναι νέες γυναίκες θελκτικότατες, άνδρες που λιώνουν από αγάπη χωρίς ανταπόδοση, θηλυκά που περπατούν και τρίζουν τα σοκάκια, χήρες που σκορπούν πόθους ηδονής, άνδρες που μεθούν και τραγουδούν ερωτικά δίστιχα κάτω από τα παραθύρια γυναικών, νεαροί που ερωτεύονται μεγαλύτερές τους γυναίκες, ξαδέλφια που αγαπάνε ξαδέλφες τους κτλ.

Πρόκειται για ένα ερωτικό σύμπαν που ελάχιστοι θέλησαν να ανιχνεύσουν ως ξεχωριστό πεδίο στη λογοτεχνία του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Οι μελετητές του είχαν βεβαίως προσέξει τις αναφορές του στον έρωτα, κυρίως στα μυθιστορήματά του. Ο Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος επισημαίνει τη «φυσικότητα και την αγριότητα του ερωτικού πάθους» στο μυθιστόρημα «Οι έμποροι των εθνών» και αποδίδει τη θέληση του Παπαδιαμάντη να ξεχωρίσει τον «αγαπητικό έρωτα της καθ΄ ημάς Ανατολής από το ερωτικό αυτοείδωλο της φραγκικής Δύσης» ( Ο άγονος έρωτας ή Desinit in piscem ).

Ο Λάκης Προγκίδης θα μελετήσει τον ανείπωτο έρωτα του Μάχτου για την Αιμά, η οποία όμως αγαπάει τον απαγωγέα της, τον κακό Σκούντα, στο μυθιστόρημα Η Γυφτοπούλα ( Ερωτας, ανατολή, μυθιστόρημα ). Τον ερωτικό Παπαδιαμάντη θα προσέξει και ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος καθώς θα προσπαθήσει να ξανασμιλέψει την προσωπογραφία του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη παρουσιάζοντας αθέατες πλευρές του έργου του, μεταξύ των οποίων και την ερωτική.

Ο Χριστόφορος Λιοντάκης όμως θα πάει παραπέρα, θα μελετήσει και θα συλλέξει τον παγανιστικό Παπαδιαμάντη, τον Παπαδιαμάντη της πρόκλησης και του αισθησιασμού. Ενός αισθησιασμού που άλλοτε προκαλείται με υπαινικτικό τρόπο και αλλού προβάλλεται διθυραμβικά, όπως π.χ. στην περιγραφή των κοριτσιών: «Ητο ήδη δεκαεπταέτις, κ΄ εφαίνετο να είναι είκοσι ετών, εν υπερακμή ρώμης και καλλονής, το κορύφωμα τούτο της ανοίξεως, την ετοίμην να παραδώσει τα σκήπτρα εις το αδυσώπητον και δρεπανοφόρον θέρος-έρος». Η κόρη βγαίνει βόλτα και προκαλεί και μόνο διά της περιγραφής της ενδυμασίας της: «Μόλις εξήλθον της πολίχνης, και η κόρη έβγαλε την πόλκα της, ειπούσα ότι αισθάνεται ζέστην, κι έμεινε μόνον με το μεσοφούστανον, με το ολοβραχιόνιον υποκάμισον και με την λευκήν βαμβακερήν φανέλλαν. Τότε ανεδείχθη εξαισιώτερον το ραδινόν της μέσης, η χάρις του αναστήματος και το γλαφυρόν των κόλπων της. Υπό την λεπτήν φανέλλαν, όπου εφαίνονται ανατέλλουσαι οι σάρκες της, θα έλεγέ τις ότι είχεν αποταμιευμένα νεοδρεπή ωχρόλευκα κρίνα, με φλεβιζούσας αποχρώσεις λευκού ρόδου...» (από το διήγημα Θέροςέρος ).

Οι ήρωες του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη είναι ένα ερωτικό σύμπαν με καλλίπυγες κορασίδες, μοναχικούς απέλπιδες ερωτευμένους ανελέητα, λαϊκές γυναί κες και παντού έρωτες που διασταυρώνουν τα ξίφη τους. Εικόνες που δεν διαφέρουν από αυτές του σήμερα.

Για χρόνια πολλά και για πολλούς ο Παπαδιαμάντης ήταν ένας λογοτέχνης «εκτός κλίματος». Θέλεις η σχολική χρήση του, θέλεις η άποψη ότι έχει δύσκολη γλώσσα ή η ταύτισή του με τα χριστουγεννιάτικα και πασχαλινά διηγήματα, τον έκαναν απωθητικό στις νεότερες γενιές. Γνωρίζω δεκάδες νέους που είναι πολύ καλοί γνώστες της αγγλοσαξονικής ή γαλλικής λογοτεχνίας και δεν έχουν διαβάσει ποτέ Παπαδιαμάντη ενώ αγνοούν την ύπαρξη λογοτεχνών όπως ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, ο Μιχαήλ Μητσάκης ή ο Δημοσθένης Βουτυράς.

Στην απαξίωση του Παπαδιαμάντη συνέτεινε και η προσπάθεια να περιοριστεί, να μπει σε καλούπια και έτσι να αφυδατωθεί η πολυσημία του έργου του. Οι υπέρμαχοι της ελληνορθόδοξης παράδοσης τον ήθελαν αποκλειστικά «δικό» τους, έναν λογοτέχνη αφιερωμένο στον Θεό. Από την άλλη μεριά, οι διαφωτιστές/θετικιστές τον απαξίωναν θεωρώντας τον κακό λογοτέχνη. Εγραψαν ότι «ηθογραφεί τη ζωή χωρίς πάθος για τον άνθρωπο», ότι «η τεχνική του είναι απλή, μονότροπη και καταντά μονότονη», «τα πρόσωπα είναι θαμπά και ουδέτερα», «τα επίθετα φτωχά και συμβατικά... με ύφος, έκφραση, γλώσσα σχεδόν τυχαία, ενώ κάποτε το σύνολο δεν απαρτίζεται παρά από μια περιγραφή».

Πλαστό το φωτοστέφανο της αγιοσύνης

Το σπίτι στη Σκιάθο όπου έζησε και πέθανε ο Παπαδιαμάντης

Ο Χριστόφορος Λιοντάκης στη συλλογή αυτή μας παρουσιάζει μία από τις πολλές πλευρές του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη η οποία σε μεγάλο βαθμό κυριαρχεί στα έργα του, που είναι ο ερωτικός Παπαδιαμάντης. Ο ανθολόγος στην εισαγωγή του θα παρατηρήσει ότι ο Παπαδιαμάντης από τα είκοσι δύο του χρόνια θα δώσει το στίγμα του ως μοναχικής προσωπικότητας με εκείνο το περίφημο ποίημα που απευθύνεται στη μάνα του και της λέει ότι ο ίδιος είναι ένα «σκοτεινό τρυγόνι»:

«Μάνα μου, εγώ είμαι τ΄ άμοιρο το σκοτεινό τρυγόνι/όπου το δέρνει ο άνεμος βροχή που το πληγώνει».

Θα ζήσει μια ζωή μακριά από τους λογοτεχνικούς κύκλους, με τη χειρωνακτική εργασία της μετάφρασης και κάνοντας παρέες με τους ανώνυμους πελάτες στα μπακάλικα-ταβέρνες της εποχής. Το φωτοστέφανο της αγιοσύνης είναι πλαστό, τονίζει ο Χριστόφορος Λιοντάκης, καθώς και πολλοί άλλοι μελετητές του Αλ. Παπαδιαμάντη, όπως ο Κ. Στεργιόπουλος, ο Η. Χ. Παπαδημητρακόπουλος, ο Βαγγέλης Αθανασόπουλος, η Ερη Σταυροπούλου κ.ά. Ο Χρ. Λιοντάκης χωρίζει τα ερωτικά διηγήματα του Παπαδιαμάντη σε δύο βασικές κατηγορίες: σε εκείνα στα οποία εξιστορεί προσωπικές ερωτικές ιστορίες και σε εκείνα στα οποία περιγράφει ερωτικές ιστορίες άλλων.

Στην πρώτη κατηγορία υπάγονται ανάμεσα στα άλλα τα πολύ γνωστά « Ονειρο στο κύμα», « Ρόδινα ακρογιάλια», « Η φαρμακολύτρια», « Ολόγυρα στη λίμνη» και « Υπό την βασιλική δρυν». Εδώ ο Παπαδιαμάντης εμφανίζεται ρεμβάζων, νοσταλγός, ματαιωμένος και τα κείμενα αποπνέουν έναν βαθύτατο αισθησιασμό και ερωτισμό. «Οι περιγραφές του αποσπώνται από τον πεζό λόγο και περνούν στον χώρο της καθαρής ποίησης, ο Παπαδιαμάντης μεγαλύνει το ασήμαντο τιθασεύοντας το μεγαλειώδες», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ανθολόγος.

Η δεύτερη κατηγορία των ερωτικών διηγημάτων που αναφέρονται σε ερωτικές περιπέτειες τρίτων χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες: α) Τα διηγήματα που αναφέρονται σε ερωτοχτυπημένους νεαρούς κυρίως που βασανίζονται από ανεκπλήρωτους έρωτες. Τέτοια είναι τα: « Για την περηφάνεια», « O έρωτας στα χιόνια», « Ερος- ήρως» και «Η νοσταλγός».
β) Τα διηγήματα που αναφέρονται σε μια ερωτική περιπέτεια με ευτυχή κατάληξη και είναι ελάχιστα, μόνο τρία: « Η βλαχοπούλα», « Θέρος- έρος» και «Το καμίνι». γ) Σε αυτή την κατηγορία ο ανθολόγος εντάσσει τα διηγήματα όπου στο πλαίσιο μιας ερωτικής ιστορίας αναπτύσσεται κοινωνική κριτική, στηλιτεύονται οι κοινωνικές αδικίες, τα κοινωνικά αδιέξοδα, οι προλήψεις, κρίνονται αταίριαστοι ή περίεργοι γάμοι και γενικότερα υποχωρεί το ερωτικό- λυρικό στοιχείο και αναδεικνύονται η ειρωνεία, το χιούμορ και η κριτική διάθεση. Τέτοια διηγήματα είναι τα: « Οι κουκλοπαντριές», « Ο καλόγερος», « Το τυφλό σοκάκι», « Ο γάμος του Καραχμέτη», « Απόλαυσις στη γειτονιά», « Χωρίς στεφάνι» κτλ.

Η πικρή αγάπη

Ο Παπαδιαμάντης (αριστερά) και ο Βλαχογιάννης στην πλατεία Δεξαμενής στο Κολωνάκι τον χειμώνα του 1908

Η ίδια η ζωή του Παπαδιαμάντη τον οδήγησε να κατατρύχεται και να βασανίζεται από πάθη. Είναι ένας «πάσχων αμαρτωλός». Και αυτό είναι απόλυτα φανερό στα διηγήματά του όπου ο έρωτας είναι πάσχων και συνήθως ανεκπλήρωτος. Ο Κώστας Στεργιόπουλος μελετώντας τη Φαρμακολύτρια, διήγημα στο οποίο πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο Παπαδιαμάντης, επεσήμανε το πάθος του Παπαδιαμάντη, ένα πάθος από το οποίο δεν θέλει να θεραπευτεί. Ο ήρωας καταφεύγει στον ναό της Αγίας Αναστασίας της «Φαρμακολύτριας», για την οποία λεγόταν ότι αν έζωνε κάποιος τον ναό της επτά φορές με σκοινί από γνήσιο κερί θα μπορούσε να λυτρωθεί από τα μάγια του έρωτος: «Εβδομηντάκις επτά θα είχον τώρα ανάγκη να περιζώσω τον ναόν της Αγίας Αναστασίας. Τοσάκις είχε περιεζωσμένην την καρδίαν μου η άκανθα της πικράς αγάπης, τοσάκις την είχε περισφίγξει το ερπετόν πάθος... Ευλαβούμην την Αγίαν, ησχυνόμην να ομολογήσω προς εμαυτόν ότι ήμην, οψέ ήδη της ηλικίας, λεία του πάθους και έρμαιον». Οταν στο τέλος η αγία δεν κάνει το θαύμα της, ο πρωταγωνιστής θα αναφωνήσει: «Εξύπνησα. Εσηκώθην και έφυγα. Ησθανόμην αγρίαν χαράν, διότι η Αγία δεν είχε εισακούσει την δέησίν μου».

Διαβάστε περισσότερα:

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=56&artid=373546&dt=17/12/2010#ixzz18dWjZO91

 

Ποιους θα δαγκώσει άραγε άμα λυσσάξει ο Παντελής; Περί του Παντελή Καλιότσου ο λόγος, ο οποίος την παραπάνω δήλωση την είχε κάνει προ πολλού και την ξανακάνει ορθά κοφτά στο εξώφυλλο του τελευταίου του βιβλίου έχοντας μάλιστα τη λέξη «ΛΥΣΣΑΞΩ» γραμμένη με κεφαλαία. Ισως για να καταλάβουν οι πάντες πόσο μεγάλη θα είναι η λύσσα του και πόσο βαθιά η δαγκωματιά του έτσι και τον θυμώσουν, ίσως πάλι για να τρομάξει τα εγγόνια του και να φάνε όλο τους το φαΐ. «Η αυτοβιογραφία μου σαν μυθιστόρημα» γράφει με μικρά γράμματα κάτω από τον τίτλο. Από τον πρόλογο του βιβλίου ακόμη σημειώνει ότι «τη δεκαετία του 1960είχα αρχίσει να συντάσσω έναν ονομαστικό κατάλογο με κείνους που θα ήθελα να δαγκώσω σε περίπτωση που λυσσάξω - αφού βέβαια με δάγκωνε κι εμένα πιο πριν λυσσασμένος σκύλος».
Την ίδια χρονιά εγώ τελείωνα το γυμνάσιο

«Τη δεκαετία του 1960 είχα αρχίσει να συντάσσω έναν ονομαστικό κατάλογο με κείνους που θα ήθελα να δαγκώσω σε περίπτωση που λυσσάξω- αφού βέβαια με δάγκωνε κι εμένα πιο πριν λυσσασμένος σκύλος» γράφει ο Παντελής Καλιότσος

και αναχωρούσα για τις «φάμπρικες της Γερμανίας» μαζί με χιλιάδες άλλους, χωρίς να γνωρίζουμε ότι μας περίμεναν κι εμάς σκυλιά λυσσασμένα. Τη χρονιά λοιπόν που ο Παντελής είχε αρχίσει να συντάσσει τον κατάλογο για το ποιους θα δαγκώσει άμα λυσσάξει, εγώ το είχα σκάσει για τη Γερμανία και είχα αρχίσει να δαγκάνω κάθε είδους σκυλιά. Ζούσαμε έτσι οι δυο μας αρμονικά, χωρίς να γνωρίζει ο ένας τον άλλο, ώσπου εκεί, προς το τέλος της δεκαετίας του ΄80, είχα κατέβει από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα για να εκδώσω ένα βιβλίο και τρακαριστήκαμε.

Βρισκόμουν στο γραφείο του Καστανιώτη, που τότε ήτανε μικρό και γεμάτο από ανθρώπους που μπαινόβγαιναν. Στεκόμουν όρθιος σε μια γωνιά και κοιτούσα, ώσπου κάποια στιγμή εμφανίστηκε στην πόρτα ένας παράξενος τύπος που έμοιαζε με τα θαλασσόσκυλα του Βορρά και κοιτούσε εμένα. Στο στόμα του δάγκωνε ένα σβησμένο τσιμπούκι και στο χέρι του κρατούσε ένα μεγάλο μπαστούνι, που δεν καταλάβαινες αν το ΄θελε για να στηρίζεται ο ίδιος ή για να γκρεμίζει τους άλλους. Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το παράξενο μούσι του, που τέτοιο μόνο στο σινεμά είχα δει και μάλιστα σε ταινίες που είχαν να κάνουν με ναυτικούς της Βόρειας Θάλασσας και που οι τρίχες τους ξεκινούσαν από το σαγόνι σαν τους τράγους και φτάνανε μέχρι το στήθος. Το πρόσωπό του είχε το χρώμα του ήλιου την ώρα που δύει και ήμουν σίγουρος πως άμα τον πλησίαζα θα μύριζα θάλασσα και σάπιο ξύλο. Πλησίασα τον Καστανιώτη. «Ποιος είναι ο τύπος που στέκεται στην πόρτα;». Σήκωσε το κεφάλι για να δει. «Ο Καλιότσος. Καραβόσκυλο κι αυτός. Πάνε να τον χαιρετήσεις.Αν δεν σκοτωθείτε,μπορεί και να τα βρείτε». Τα βρήκαμε.

Κάποτε ο Καλιότσος πέταξε το τεφτέρι με τον ονομαστικό κατάλογο αυτών που ήθελε να δαγκώσει άμα λυσσάξει, γιατί «αυτός που δείχνει την αδυναμία του μπροστά στο κακό δεν μπορεί παρά μόνο να δείχνει τα δόντια του» είπε. «Επαψα να καταγράφω ονόματα καθώς κατάλαβα πως η οργή που κορυφώνεται ως την αρρώστια της λύσσας είναι ανίσχυρη όσο και μάταιη.Και περισσότερο ανίσχυρη γίνεται όταν διαπιστώνεις μια μέρα ότι φοράς μασέλα...» γράφει.

Ο Αντώνης Σουρούνης είναι συγγραφέας. 

 

Ο Μπρους Τσάτουιν, που ανανέωσε την ταξιδιωτική λογοτεχνία στη δεκαετία του 1980, είχε πει ότι η σύγχρονη ταξιδιογραφία συνεπάγεται πως ο συγγραφέας επιστρέφοντας από το ταξίδι του φέρνει μαζί του και μια ιστορία. Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά, όπως την εξέφρασαν ο Πολ Μοράν παλαιότερα και ο Γιόζεφ Μπρόντσκι κατόπιν: το ταξιδιωτικό κείμενο είναι μια εξελιγμένη μορφή του δοκιμίου που φορτίζεται από τη γοητεία της περιγραφής. Ο Γουίλιαμ Νταλρίμπλ στα γοητευτικά βιβλία του συνδυάζει τις αρετές και των δύο κατηγοριών. Το βιβλίο του Ιερή Ινδία είναι μια σύνθεση εννέα ιστοριών οι οποίες εκφράζουν το πρόσωπο της σημερινής Ινδίας, που την αποκαλεί ιερή γιατί είναι πράγματι ένας τόπος όπου συνυπάρχουν και διαλέγονται οι μεγάλες θρησκείες της Ανατολής.

Με βάση το ρεπορτάζ

Ινδία.Κωπηλασία στον Γάγγη. Ο ιερός ποταμός κυριαρχεί στη ζωή των Ινδών

Η βάση του βιβλίου του Νταλρίμπλ είναι το ρεπορτάζ. Και όπως συμβαίνει με τα καλύτερα του είδους, έχει τον χαρακτήρα «αυτοψίας». Συνδυάζει ανθρωπολογικά, θρησκειολογικά και ιστορικά στοιχεία με τις προσωπικές περιπέτειες των εννέα πρωταγωνιστών που αναδύονται από ισάριθμες ιστορίες.

Ετσι, λ.χ., μας αφηγείται την ιστορία ενός επιτυχημένου επαγγελματία που αφήνει πίσω του τις ενασχολήσεις του και γίνεται περιπλανώμενος μοναχός. Ή κάποιας μοναχής που αγωνίζεται να ελέγξει τα συναισθήματά της, καθώς παρακολουθεί μια φίλη της να οδηγείται διά της νηστείας στον θάνατο. Ή ακόμη μας δίνει έξοχα το τεράστιο πρόβλημα συνείδησης ενός βουδιστή μοναχού που μόλις τα κινεζικά στρατεύματα μπαίνουν στο Θιβέτ αποφασίζει να πάρει τα όπλα και να τους πολεμήσει- απαράδεκτη πράξη σύμφωνα με το βουδιστικό δόγμακαι κατόπιν όλη του η ζωή είναι ένας αγώνας εξαγνισμού, οδυνηρός, μοναχικός και απεγνωσμένος.

Παρελθόν και παρόν

Ο Γουίλιαμ Νταλρίμπλ, ο 45χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας, θεωρείται ότι συνεχίζει την παράδοση συγγραφέων όπως ο Πάτρικ Λι Φέρμορ και ο Μπρους Τσάτουιν

Το γοητευτικότερο γνώρισμα του βιβλίου βέβαια είναι η σοφή διαπλοκή παρελθόντος και παρόντος. Οι αργοί ρυθμοί της ζωής σε πολλά μέρη της χώρας δεν έχουν εξαφανιστεί από τις σεισμικές αλλαγές στη ζωή, στον πολεοδομικό ιστό και στους ρυθμούς των μεγάλων αστικών κέντρων.

Στη Δύση έχουμε στερεότυπες ιδέες για την πνευματική παράδοση της Ινδίας που τη θεωρούμε ένα σταθερό αρχέγονο σύστημα προσέγγισης του κόσμου μέσω παγιωμένων πεποιθήσεων. Ο συγγραφέας φροντίζει να τις διαλύσει τονίζοντας ότι τα συστήματα αυτά, η σοφία και η γνώση, η αίσθηση του υπερβατικού και τα συναφή, έχουν διεισδύσει τόσο βαθιά στον ψυχισμό των Ινδών επειδή είναι συνδεδεμένα με συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες και πρακτικές και με το σύστημα των οικογενειακών παραδόσεων.

Ενα βιβλίο γοητευτικό και άμεσο, χωρίς να είναι διόλου εξωτικό. Θα θεωρούσε κανείς υπερβολικό τον χαρακτηρισμό που έχει αποδοθεί στην Ιερή Ινδία, ότι συνιστά τους «σύγχρονους ινδικούς Μύθους του Καντέρμπουρι» . Ο Νταλρίμπλ ασφαλώς και δεν είναι Τσόσερ. Είναι ωστόσο ένας θαυμάσιος συγγραφέας.

Ικανός ιστορικός, εξαίρετος αφηγητής
Ο Γουίλιαμ Νταλρίμπλ, γεννημένος το 1965,έχει πίσω του λαμπρή οικογενειακή παράδοση,αφού ο πατέρας του υπήρξε εξάδελφος της Βιρτζίνια Γουλφ.Επειτα από λαμπρές σπουδές στα κολέγια Αmpleforth και Trinity, καθώς και στο Πανεπιστήμιο του Cambridge,αφοσιώθηκε στη μελέτη της ιστορίας της Ινδίας,της Μέσης Ανατολής,του μουσουλμανικού κόσμου,καθώς και των σχέσεων ανάμεσα στον χριστιανισμό και στο Ισλάμ.Εξαίρετος αφηγητής έγραψε κάποια από τα πλέον ενδιαφέροντα ταξιδιωτικά βιβλία, από πολύ νεαρή ηλικία,μόλις 22 ετών, όταν δημοσίευσε το οδοιπορικό του από την Ιερουσαλήμ στη Σανγκτού της Εσωτερικής Μογγολίας,η οποία είναι γνωστότερη με το μυθικό της όνομα Ξαναντού.Αρθρογράφησε επίσης για πολλά χρόνια στη βρετανική εφημερίδα «Τhe Ιndependent» και επιμελήθηκε μια σειρά από εξαίρετα ντοκυμαντέρ για το ΒΒC.

Διαβάστε περισσότερα:

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=56&artId=373543&dt=17/12/2010#ixzz18dXEFgRD

 

Την αρχή έκανε ο Τζορτζ Οργουελ με το πολιτικό αλληγορικό παραμύθι Η φάρμα των ζώων, μια σάτιρα της Οκτωβριανής Επανάστασης όπου τα ζώα με επικεφαλής τα γουρούνια επαναστατούν εναντίον των ανθρώπων. Ζώα όμως έχουν χρησιμοποιηθεί και στην αστυνομική λογοτεχνία, σχεδόν πρόσφατα: στο Η τελευταία παγίδα του Γάλλου Ζαν-Μπερνάρ Πουί (Εκδόσεις Πόλις) πρωταγωνιστεί μια αγελάδα.

Η Λέονι Σουάν, αγγλομαθής Γερμανίδα, το 2000 εξέδωσε το μυθιστόρημα Το ξύπνημα των αμνών (πρωτότυπος τίτλος Glennkill )που διαδραματίζεται στο χωριό Γκλένκιλ της Ιρλανδίας. Οι βασικοί του ήρωες είναι πρόβατα τα οποία, όταν βρίσκουν τον βοσκό τους, τον Τζορτζ Γκλεν, δολοφονημένο με ένα φτυάρι μπηγμένο στο κορμί του, αποφασίζουν να βρουν τον δράστη ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη. Σε αυτό πρωταγωνιστούν η μις Μαπλ, «το πιο έξυπνο πρόβατο του Γκλάνκιλ» και ίσως όλου του κόσμου, η Μοντ, ο Οθέλλος, η Κορντέλια, ο Μέλμοθ, η Λέιν, η Νεφέλη και μερικά άλλα, τα ονόματα των οποίων είναι δανεισμένα από έργα της αγγλόφωνης λογοτεχνίας.

Οι αναφορές σε βιβλία της Αγκαθα Κρίστι, του Σαίξπηρ, του Εντγκαρ Αλαν Πόε, του Χένρι Τζέιμς είναι συχνές. Η μις Μαπλ παραπέμπει βεβαίως στη μις Μαρπλ, τη συμπαθητική κυρία της Κρίστι που εξιχνιάζει εγκλήματα. Παρομοίως, η μις Μαπλ κάνει έρευνες για τη λύση του αινίγματος, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του ντετέκτιβ. Τη λέξη τη γνωρίζει από τα αστυνομικά μυθιστορήματα. Τα αξιαγάπητα ζώα λοιπόν συσκέπτονται, συνεννοούνται βελάζοντας, μιλούν και κατανοούν τη γλώσσα των ανθρώπων. Στην πλοκή εντάσσονται και άνθρωποι, όπως ο Τομ ο χασάπης, ο Γκάμπριελ, ο έτερος βοσκός, ο Τζος ο ξενοδόχος, αλλά και αστυνομικοί και δημοσιογράφοι.

Ο Τζορτζ Γκλεν, το θύμα, ήταν παντρεμένος με την Κέιτ, αλλά της έκανε απιστίες με τη Λίλι, η οποία τον επισκεπτόταν στο τροχόσπιτό του, απ΄ όπου ακούγονταν οι «παράξενες κραυγές» της, οι ερωτικές. Τα πρόβατα εκφράζουν απορίες και προβληματισμούς σχετικά με την περίεργη υπόθεση. Τι απέγινε η Τέσι, η γέρικη λυκοσκυλίνα, πιστή σύντροφος του Τζορτζ Γκλεν; Τι σημαίνει το αποτύπωμα μιας οπλής προβάτου στην κοιλιά του; Γιατί ο Τζορτζ έκανε ασκήσεις σκοποβολής; Γιατί ο δολοφόνος δεν έκρυψε ή δεν εξαφάνισε τον νεκρό και τον άφησε εκτεθειμένο σε κοινή θέα; Ποιο πρόβατο βρέθηκε δίπλα στον Τζορτζ τη στιγμή του θανάτου του; Σε τι ήταν μπλεγμένος;

Πρώτη ύποπτη για τη δολοφονία είναι η Λίλι, ενώ ύποπτη είναι και η Κέιτ. Υπάρχει η διαθήκη του νεκρού που ίσως φωτίσει το έγκλημα που φαινομενικά προκλήθηκε από οικονομικά κίνητρα. Η σχέση του Τζορτζ με τα ζώα ήταν ιδανική, χωρίς προβλήματα. Τα πρόβατα θυμούνται με νοσταλγία τον αγαπημένο τους βοσκό (αυτός τους έδωσε τα ονόματά τους), ο οποίος τους διάβαζε παραμύθια με νεράιδες, αισθηματικά βιβλία με κοκκινομάλλες ηρωίδες που τύλιγαν στα δίχτυα τους αφελείς άντρες, αλλά και αστυνομικά. Συνειδητοποιούν ότι μετά τον θάνατό του χρειάζονται έναν βοσκό, αφού μόνα τους δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τη ζωή, ούτε τους ανθρώπους. Σε αυτό είναι τυχερά: τον βρίσκουν στο πρόσωπο της Ρεβέκκας, της κόρης του Τζορτζ, που επίσης αρχίζει να τους διαβάζει βιβλία.

Αγέλη Ιρλανδών

Τα πρόβατα της Λέονι Σουάν ούτε σιωπούν ούτε και επαναστατούν κατά των ανθρώπων. Απλώς επιχειρούν να βρουν τον δολοφόνο του βοσκού τους ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη

Η συγγραφέας μέσω της αστυνομικής πλοκής κάνει ένα γοητευτικό, χιουμοριστικό λογοτεχνικό παιγνίδι. Τα πρόβατα δεν έχουν μόνο φωνή, έχουν και σκέψη, και μάλιστα φιλοσοφημένη. Από το βλέμμα τους περνάει ο μυστηριώδης κόσμος των ανθρώπων, τους οποίους βλέπουν σαν αγέλη, μια αγέλη διαφορετική από τη δική τους. Ξέρουν τι είναι οι λύκοι, ξέρουν επίσης πως ενίοτε οι λύκοι βρίσκονται ανάμεσα στους ανθρώπους μεταμφιεσμένοι και επομένως, αν δεν τους αναγνωρίσουν, δεν μπορούν να προστατευτούν από αυτούς.

Από το Νταχάου στον Προυστ

Η ψευδώνυμη Λέονι Σουάν, γεννημένη στο Νταχάου το 1975, έχει σπουδάσει φιλοσοφία, ψυχολογία, αγγλική λογοτεχνία στο Μόναχο και ζει στο Βερολίνο. Το Ξύπνημα των αμνών είναι το πρώτο της μυθιστόρημα και έχει κάνει αίσθηση διεθνώς, κυρίως στον γερμανόφωνο κόσμο. Η Μαρλένα Πολιτοπούλου, συγγραφέας η ίδια αστυνομικών αναγνωσμάτων, το μετέφρασε εξαιρετικά ενώ έγραψε ένα κατατοπιστικό προλογικό σημείωμα που βοηθάει τα μέγιστα στην κατανόησή του. Το επόμενο μυθιστόρημα της Σουάν, όνομα που ίσως αποτελεί τιμητική αναφορά στον Μαρσέλ Προυστ, παραπέμποντας στο αριστούργημά του Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο, έχει ως ηρωίδα τη Ρεβέκκα, που οδηγεί τα πρόβατα στην Ευρώπη.

Διαβάστε περισσότερα:

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=56&artid=373542&dt=17/12/2010#ixzz18dXO1SfH

 

Αυγή,βράδυ ή νύχτα

Η Γιασμίνα Ρεζά, από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς διεθνώς, ακολούθησε τον Νικολά Σαρκοζί επί περίπου εννέα μήνες κατά την προεκλογική του εκστρατεία. Παρατηρεί και καταγράφει τα λόγια, τις κινήσεις, τους τόπους και τις καταστάσεις.

Κοσμικές εκδηλώσεις, κουβέντες του αέρα, συνεχείς περιοδείες, πολιτικές και πολιτικάντικες ίντριγκες, στιγμιότυπα μοναξιάς και μοναχικότητας.

 

 

 

Τα βραβεία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Στην ταινία «Στις Παρυφές» απονεμήθηκε ο Χρυσός Αλέξανδρος

ΑΠΕ

Το φιλμ Στις Παρυφές του Ρουμάνου Μπογκτνάν Τζόρτζε Απέτρι κέρδισε τον Χρυσό Αλέξανδρο (βραβείο καλύτερης ταινίας) στο 51ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Στο Attenberg της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη ο Αργυρός Αλέξανδρος.

Ο Χρυσός Αλέξανδρος συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 20.000 ευρώ, ενώ ο Αργυρός Αλέξανδρος από χρηματικό έπαθλο 10.000 ευρώ.

Ο Χάλκινος Αλέξανδρος (ειδικό βραβείο της κριτικής επιτροπής για πρωτοτυπία και καινοτομία) που συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 5.000 ευρώ απονεμήθηκε στην ταινία Ζαν Ζαντί, ένας καλός άνθρωπος των Λάουρα Αμέλια και Ισραέλ Κάρδενας.

Από τη Ρουμανία είναι και ο σκηνοθέτης Μαριάν Κρισάν που έλαβε το βραβείο σκηνοθεσίας για την ταινία του Morgen (Αύριο). Οι πρωταγωνιστές της ίδιας ταινίας Αντράς Χαθάζι και Γιλμάζ Γιαλτσίν μοιράστηκαν το βραβείο ανδρικής ερμηνείας , ενώ το βραβείο γυναικείας ερμηνείας έλαβε η Άννα Ουλάρου για την ερμηνεία της στην ταινία Στις Παρυφές.

Βραβείο σεναρίου δόθηκε στον Πολωνό Μάρεκ Λέχκι για την ταινία του με τίτλο Το Παρόραμα.

Βραβείο καλλιτεχνικής επίτευξης δόθηκε στην ταινία Ζεφίρ της Τουρκάλας Μπέλμα Μπάς.

Η πενταμελής κριτική επιτροπή απαρτιζόταν από τους: Μισέλ Δημόπουλο (πρώην διευθυντή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης) ως πρόεδρο και μέλη τους: Μοχάμετ Αλ - Νταράτζι σκηνοθέτη από το Ιράκ, Σκαντάρ Κόπτι σκηνοθέτη από την Παλαιστίνη, Μπεχρούζ Χασέιμιαν παραγωγό από το Ιράν, και Μάρτιν Σβάιγκχοφερ διευθυντή της Αυστριακής Κινηματογραφικής Επιτροπής.

Η Κριτική Επιτροπή της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Κριτικών Kινηματογράφου (FIPRESCI) έδωσε τα δύο βραβεία της (για το Eπίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα και σε ελληνική ταινία) στις ταινίες Morgen του Ρουμάνου Μαριάν Κρισάν, και Άπνοια του Άρη Μπαφαλούκα.

Το βραβείο της Βουλής των Ελλήνων «Ανθρώπινες αξίες» (συνοδεύεται από το χρηματικό ποσό των 7.500 ευρώ) απονεμήθηκε στην ταινία Τα χείλη των Ιβάν Φουντ και Σαντιάγο Λόσα από την Αργεντινή.

Το βραβείο Κοινού Fischer του Διεθνούς Διαγωνιστικού τμήματος του 51^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που συνοδεύεται από το χρηματικό έπαθλο των 3.000 ευρώ απονέμεται στην ταινία Άπνοια του Άρη Μπαφαλούκα.

Το βραβείο Κοινού Fisher του Ελληνικού Προγράμματος του 51^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που συνοδεύεται από το χρηματικό έπαθλο των 3.000 ευρώ, απονέμεται στην ταινία Κανένας του Χρήστου Νικολέρη.

Το βραβείο Κοινού Fisher του τμήματος Ματιές στα Βαλκάνια του 51^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που συνοδεύεται από το χρηματικό έπαθλο των 2.000 ευρώ, απονέμεται στην ταινία Cirkus Columbia του Ντάνις Τάνοβιτς, ενώ το βραβείο Κοινού Fischer του τμήματος Ανοιχτοί Ορίζοντες του 51^ου  Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που συνοδεύεται από το χρηματικό έπαθλο των 2.000 ευρώ, απονέμεται στην ταινία Ένας Κάπως Ευγενικός Άνθρωπος του Χανς Πέτερ Μόλαντ.

Για δεύτερη χρονιά ο Δήμος Θεσσαλονίκης απονέμει βραβείο με τίτλο Το Σινεμά και η Πόλη (συνοδεύεται από το χρηματικό έπαθλο των 10.000) απονεμήθηκε στην ταινία Ζο όπως Ζονατάν του Καναδού Μαζίμ Ζιρού.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=41&nid=1231070903#ixzz18dW616iY

Στήριξη στο πάγιο αίτημα της Αθήνας Υπέρ της επιστροφής των Γλυπτών στην Ελλάδα η πρωθυπουργός της Νέας Νότιας Ουαλίας

Associated Press

Στον κατάλογο των προσωπικοτήτων της Αυστραλίας, που τάσσονται σθεναρά υπέρ της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα, ήρθε να προστεθεί και η πρωθυπουργός της Νέας Νότιας Ουαλίας, Κριστίνα Κίνελι.

Όπως μετέδωσε το ραδιόφωνο της SBS, σε εκδήλωση ειδικά για τα ομογενειακά μέσα ενημέρωσης η κ. Κίνελι γνωστοποίησε ότι με μεγάλη χαρά της γίνεται επίτιμο μέλος της Αυστραλιανής Επιτροπής για την επιστροφή των Γλυπτών, ένα αίτημα, που όπως είπε, «είναι δίκαιο και σωστό».

«Η επιστροφή των Παρθενώνειων Γλυπτών στην Ελλάδα θα επιτρέψει σε όλους να τα τιμήσουν και να τα θαυμάσουν εκεί, στον τόπο που ανήκουν» είπε η πολιτειακή πρωθυπουργός, σημειώνοντας:

«Η κυβέρνηση της Νέας Νότιας Ουαλίας είναι υπερήφανη που υποστηρίζει αυτό το αίτημα για την επιστροφή των Γλυπτών στην Ελλάδα και τον λαό της».

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=41&nid=1231071456#ixzz18dV8lc81

Πέθανε η μεγάλη ελληνίστρια και ακαδημαϊκός Ζακλίν ντε Ρομιγί

Το 1988 η Ζακλίν ντε Ρομιγί έγινε η δεύτερη εκλεγμένη γυναίκα μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας

Το 1988 η Ζακλίν ντε Ρομιγί έγινε η δεύτερη εκλεγμένη γυναίκα μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας

Η μεγάλη ελληνίστρια και ακαδημαϊκός Ζακλίν ντε Ρομιγί, η οποία υπήρξε η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια του College de France, πέθανε σε ηλικία 97 ετών.

Τον θάνατό της ανακοίνωσε την Κυριακή ο εκδότης της, Μπερνάρ ντε Φαλουά.

Η Ζακλίν ντε Ρομιγί, γνωστή για τις μελέτες της στο χώρο του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, η οποία ενσάρκωνε μια ουμανιστική αντίληψη του πολιτισμού, έγραψε σε διάστημα άνω των 60 ετών, δεκάδες έργα.

Το 1988 έγινε η δεύτερη εκλεγμένη γυναίκα μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, μετά την Μαργκερίτ Γιουρσενάρ. Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, έλαβε την ελληνική υπηκοότητα το 1995 και ανακηρύχθηκε πρέσβειρα του ελληνισμού το 2000.

«Είναι μια μεγάλη απώλεια για τη χώρα μας. Ήταν μια γυναίκα που αφιέρωσε όλη τη ζωή της στην ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό γιατί θεωρούσε ότι ήταν μια εκπαίδευση στην κατανόηση της ελευθερίας του ατόμου, στην προσήλωση στη δημοκρατία» δήλωσε η Ελέν Καρέρ ντ' Ανκός, ισόβια γραμματέας της Γαλλικής Ακαδημίας.

«Υπέφερε πολύ εδώ και μερικές δεκάδες χρόνια από το γεγονός ότι έβλεπε να φθίνει η μελέτη της ελληνικής γλώσσας και αυτό τής προκαλούσε τεράστιο πόνο» πρόσθεσε η Ντ' Ανκός, η οποία πιστεύει ότι ο καλύτερος φόρος τιμής για την Ζακλίν ντε Ρομιγί «θα ήταν να δοθεί εφεξής μεγαλύτερη σημασία στην ελληνική γλώσσα, την οποία υποστήριξε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στη χώρα μας».

Διαβάστε περισσότερα:

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=373642&dt=19/12/2010#ixzz18dUnXJCr

Sadahzinia «Η Τέχνη θέλει τσίτα της αισθήσεις»

Πιστοί στο ραντεβού τους, με τους φίλους του low bap ο BD Foxmoor και η Sadahzinia, εκ των Active Member, στις 21 και 22, λένε με τον δικό τους τρόπο τα «Χρόνια Πολλά» και τα «Καλά Χριστούγεννα», στις 21 και 22 Δεκεμβρίου, στο κλαμπ Gagarin 205 (Λιοσίων 205 και Αγ. Μελετίου). Την πρώτη βραδιά ο B.D. Foxmoor και ο Jamoan θα παρουσιάσουν το νέο (ταξιδιάρικο και άκρως σκοτεινό) project τους «La Bruja Muerta» με 15 τουλάχιστον νέα τραγούδια. (Αξίζει να σημειωθεί ότι το εν λόγω project δεν έχει σχέση με το project που είχε παρουσιαστεί τον Μάιο στον ίδιο χώρο.... Το project «La Bruja Muerta» δουλεύτηκε ξανά από την αρχή). Την δεύτερη μέρα, 22 Δεκεμβρίου θα εμφανιστεί η Sadahzinia στο Gagarin, για να παρουσιάσει παλιά και νέα τραγούδια από τον δίσκο «Σάρμα», σε μία από τις εξαιρετικά σπάνιες εμφανίσεις της.

Μιλώντας, στο «Βήμαonline», η Sadahzinia, με αφορμή το live, σημειώνει ότι τα τραγούδια της αποκτούν άλλο νόημα «όταν τραγουδιούνται απ' την σκηνή κι από (με) τον κόσμο απέναντι. Κι επειδή τα τραγούδια από το "Σάρμα" δεν τα έχω τραγουδήσει έτσι παρά ελάχιστες φορές, το live θα έχει έντονο άρωμα από το τελευταίο μου album. Ωστόσο, θα παρουσιαστούν και παλιότερα τραγούδια με καλή παρέα στη σκηνή, τουτέστιν τον B.D. Foxmoor στα samples και τα πικάπ και τον... ξακουστό Κώστα Αναστασιάδη στα τύμπανα».

Πριν δέκα χρόνια οι Active Member,

είχαν παρουσιάσει το άλμπουμ «Mέρες Παράξενες Μέρες Θαυμάσιες», σήμερα οι μέρες μοιάζουν παράξενουν, θαυμάσιες θα γίνουν;

«Πάντα οι παράξενοι καιροί γεννούσαν θαυμάσια πράγματα και βαθιά ουσιώδη. Εγώ απ' την άλλη μεγαλώνω ένα θαυμάσιο παιδί σ' έναν παράξενο κόσμο - πόσο πιο περίπλοκο μπορεί να γίνει; Ας κρατάμε λοιπόν τις κεραίες ανοιχτές, ας συγκεντρωθούμε στα όμορφα κι ας είμαστε πάντα ετοιμοπόλεμοι...»

Ολη αυτή η κρίση που υπάρχει γύρω μας τι είδους κρίση είναι; Οικονομική, αξιών ή πολιτισμική;

«Προκειται για μια κρίση πολυεπίπεδη με επίγευση καραμέλας. Το σίγουρο πάντως είναι ότι έχει προκαλέσει σε μεγάλο ποσοστό ανθρώπων μια ψυχική και συναισθηματική κρίση. Νιώθω πως βρισκόμαστε μουδιασμένοι απ' τη νάρκωση να επιπλέουμε σε κομμάτια του εαυτού μας. Φοβάμαι το ξύπνημα απ' την κρίση σε δυο - τρία - δέκα χρόνια. Οτι απλά θα σηκωθούμε στα πόδια μας, θα ισιώσουμε όπως - όπως τις ζάρες και το τσαλάκωμα που θα έχουμε υποστεί και θα πούμε "μια κρίση ήταν πέρασε, μας τέλειωσε κι αυτή". Αυτό θα είναι η ήττα. Ας χαλάσουμε από τώρα τον ύπνο μας. Ας κάνουμε κάτι ο καθένας απ' το πόστο του. Βουή και πράξη χρειάζεται».

Χρειάζεται η τέχνη κρίση για να επιβιώσει ή χρειάζεται καλές ημέρες ή τίποτα; ?

«Μόνο καθαρό πνεύμα, τσίτα τις αισθήσεις, και γνώση των καιρών».

Ποιά είναι τα επόμενα σχέδιά σου;

«Θέλω να "φτιάξω" τον χρόνο και να βρω συγκέντρωση για να αρχίσω και πάλι να γράφω κάποια πράγματα που γυρίζουν χρόνια στο μυαλό μου. Ένα βιβλίο για το low bap, έναν δίσκο με τραγούδια για παιδιά, και φυσικά το νέο δίσκο των Active Member. Aρχές Γενάρη θα κυκλοφορήσει ένα βιβλίο μου από τις εκδόσεις Καστανιώτη, και επίσης υπάρχουν πλάνα για μια ταινία με γυρίσματα τον Μάρτιο». ?

Πληροφορίες

Εισιτήρια προπωλούνται στο δισκοπωλείο Τζίνα (Πανεπιστημίου 56 και Εμμ. Μπενάκη), στην τιμή των 10euro.

Οσοι ενδιαφέρονται για τα νέα videoclips μπορούν να επισκεφθούν στην ιστοσελίδα www.lowbap.com (στην τελευταία σελίδα) όπου θα βρείτε καινούρια clip (http: //www. lowbap. com/gr/videoclips. asp) Στα downloads του lowbap. com θα κατεβάσετε τρία καινούρια τραγούδια του B.D. Foxmoor .

Διαβάστε περισσότερα:

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=373417&dt=16/12/2010#ixzz18dUPMeS5

Ο Δημήτρης Μπουραντάς καλεσμένος της Τυποβιβλιοχαρτεμπορικής Πελεκανάκη

Πέμπτη, 16 Δεκεμβρίου · 7:30 μ.μ. - 10:30 μ.μ

Αίθουσα εκδηλώσεων της Συνεταιριστικής Τράπεζας Χανίων

Οδός Ε. Βενιζέλου 28-32

Χανιά

 

 

 

Η ΤΥΠΟΒΙΒΛΙΟΧΑΡΤΕΜΠΟΡΙΚΗ ΠΕΛΕΚΑΝΑΚΗ (Χάληδων 89, τηλ. 28210 92512) και οι ΕΚΔΟΣΕIΣ ΠΑΤΑΚΗ σας προσκαλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του καθηγητή Μάνατζμεντ και Ανθρώπινων Πόρων του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΟΥΡΑΝΤΑ "ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΒΑ" την Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010, στις 7.30 μ.μ. στην αίθουσα εκδηλώσεων της Συνεταιριστικής Τράπεζας Χανίων (οδός Ε. Βενιζέλου 28-32).
Ο καθηγητής και συγγραφέας του βραβευ...μένου μυθιστορήματος ‘Όλα σου τα'μαθα, μα ξέχασα μια λέξη’ θα συνομιλήσει με το κοινό και θα υπογράψει τα βιβλία του. Την συζήτηση θα συντονίσει η δημοσιογράφος Μαρία Βούλγαρη.

Έφτασε τα 1000 ηλεκτρονικά βιβλία το myeBooks.gr

Τα 1000 e-books έφτασε το myeBooks.gr και είναι πράγματι με διαφορά το μεγαλύτερο online βιβλιοπωλείο για e-books στα ελληνικά. Έχει e-books από 32 ελληνικούς εκδοτικούς οίκους και, αν και τα περισσότερα e-books είναι σε PDF, έχουν αρχίσει να ανεβαίνουν και e-books σε ePUB. Πολλές κατηγορίες βιβλίων αντιπροσωπεύονται στο βιβλιοπωλείο, με πιο έντονη την παρουσία της λογοτεχνίας, σύγχρονης νεοελληνικής και μεταφρασμένης, ενώ υπάρχουν αρκετά παιδικά βιβλία, σχολικά βοηθήματα, καθώς και περιοδικά. Παράλληλα, το Γενάρη θα αρχίσουν να υπάρχουν και οι δωρεάν εφαρμογές "myeBooks Mobile" για Andoid και iPad/iPhone. Στην αρνητική πλευρά των πραγμάτων, τα e-books είναι κλειδωμένα με Adobe DRM, περιορίζοντας τη χρηστικότητά τους για τους αναγνώστες. Για τις τιμές, δεν μπορεί να βγάλουμε κάποιο ενιαίο συμπέρασμα, καθώς ορίζονται από τους εκδότες και το myeBooks.gr εισπράττει ένα ποσοστό για την πώληση. Έτσι, η έκπτωση σε σχέση με τα τυπωμένα βιβλία διαφέρει ανά εκδότη, αλλά και συχνά ανά βιβλίο.

Το myeBooks.gr ξεκίνησε τη λειτουργία του μόλις το Φεβρουάριο, αλλά στην πραγματικότητα τα περισσότερα e-books ανέβηκαν από το Σεπτέμβρη και μετά. Χαρακτηριστικά, στις αρχές Ιουλίου, που είχε παρουσιαστεί για πρώτη φορά το βιβλιοπωλείο στο blog, τα διαθέσιμα e-books ήταν μόλις 300. Βέβαια, ακόμα και τα 1000 e-books είναι ακόμα ένα μικρός αριθμός, καθώς στην Ελλάδα εκδίδονται κάθε χρόνο γύρω στα 10.000 βιβλία. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι ένα ορόσημο.

από το ιστολόγιο "Ηλεκτρονικός Αναγνώστης"
http://elektronikosanagnostis.blogspot.com/2010/12/1000-e-books-myebooksgr.html

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ Ένα βράδυ στο σταθμό

Τί θλιβερὸ πράμμα ὁ Σταθμός,
ποὺ μόλις νἄχη φύγει τὸ τραῖνο.
Οὔτε στιγμή, μόλις ποὺ ἐδῶ
στὶς ράγιες του βαριὰ σταματημένο
καὶ πηγαινόρχονταν γοργά,
ἀνίδεα γελώντας ταξειδιῶτες.
Κι᾿ ὅσοι ποὺ μείνανε κι᾿ αὐτοὶ
δὲν ἔχουνε τὴν ὄψη τους σὰν τότες.
Ἡ ἄδεια θέση κι᾿ ἡ σιωπὴ
μέσ᾿ στὸ Σταθμὸ ποὺ τοὔφυγε τὸ τραῖνο.
Κι᾿ αὐτοὶ ποὺ μείνανε σκορποῦν
κ᾿ ἔχουν τὸ βῆμα τὸ ἀποφασισμένο
ὅσων τὴ μοίρα ἀκολουθοῦν.
Κάθε φορὰ τοὺς φεύγει κι᾿ ἀπὸ κάτι
καὶ κεῖνοι μένουν στὸ Σταθμὸ
λυγίζοντας τὸ θολωμένο μάτι.
Στρέφουν στὰ ἴδια θαρρετοὶ
δῆθεν κ᾿ ἡ πλάτη τους κυρτώνει πίσω.
-Καταραμένε χωρισμὲ
ὅμως κι σένα ἀπόψε θ᾿ ἀγαπήσω.
Γιατί τὸ «χαῖρε» ἦταν γλυκὸ
καθὼς τὸ χέρι σειόταν στὸν ἀέρα
ἀπ᾿ τὸ μαντήλι πιὸ λευκὸ
κι᾿ ἀπ᾿ τὸν ἀνθό, σὰ φῶς ποὺ ἔφευγε πέρα,
ποὺ δὲν τὸ εἶχα ἰδῆ ποτὲ
τόσο γαλήνια ὡραῖο τ᾿ ὅραμά σου,
Καταραμένε χωρισμέ.
Μοῦ τρέμουνε τὰ χείλη στὄνομά σου.

Γεώργιος Σουρής, μικρό αφιέρωμα

Read more: http://sitalkisking.blogspot.com/2010/02/blog-post_1136.html#ixzz17zQoXYpA

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/gewrgios_soyrhs_poems.htm

Γεώργιος Σουρῆς - Ποιήματα

Γεώργιος Σουρῆς (1853-1919): σατιρικὸς ποιητὴς ἀπὸ τὴν Σύρο,
ἐξέδιδε ἐπὶ μακρὸν τὴν καθὅλα ἔμμετρη ἐφημερίδα «ὁ Ῥωμηός».

Ἡ ζωγραφιά μου Νὰ ἤμουν παππούς Ὁ παιχνιδιάρης Τὸ παραπαῖον γῆρας Καὶ ὅμως! Τεμπελιά Στὸν ἴσκιο μου Οἱ ἥρωες Ὁ Ῥωμηός Ὁ Ῥωμηὸς στὸν Παράδεισο Ὁ Φασουλῆς φιλόσοφος Λίγο Μελάνι... Στὴ γυναῖκα μου Εἰς τὰ θεμέλια τοῦ φρενοκομείου Ἀρχηγοί Παράπονα Φαντάρου Ὁ σκαρτάδος Ὀλυμπιακοὶ ἀγῶνες 1896 Ἀνθολογία τῆς φωτιᾶς Ἀνθολογία τῆς Οἰκονομίας

Ἡ ζωγραφιά μου Σατίριζε τὰ πάντα, ἀκόμα καὶ τὸν ἑαυτό του ὁ Σουρῆς, ὅπως ἔκανε μὲ τὸ ἀκόλουθο ποίημα: Μπόι δυὸ πῆχες, κόψη κακή, γένια μὲ τρίχες ἐδῶ κι ἐκεῖ. Κούτελο θεῖο, λίγο πλατύ, τρανὸ σημεῖο τοῦ ποιητῆ. Δυὸ μάτια μαῦρα χωρὶς κακία γεμάτα λαύρα μὰ καὶ βλακεία. Μακρὺ ρουθούνι πολὺ σχιστό, κι ἕνα πηγούνι σὰν τὸ Χριστό. Πηγάδι στόμα, μαλλιὰ χυτὰ γεμίζεις στρῶμα μόνο μ᾿ αὐτά. Μούρη ἀγρία καὶ ζαρωμένη, χλωμὴ καὶ κρύα σὰν πεθαμένη. Κανένα χρῶμα δὲν τῆς ταιριάζει καὶ τώρ᾿ ἀκόμα βαφὲς ἀλλάζει. Δόντια φαφούτη ὅλο σχισμάδες, ὕφος τσιφούτη γιὰ μαστραπᾶδες.

Νὰ ἤμουν παππούς «Ἂχ ἔλεγε ὁ Κοκός, παπποὺς νὰ ἤμουν τώρα, νὰ κάνω τὸ σοφό, νὰ βήχω νὰ ρουφῶ ταμπάκο ὅλη τὴν ὥρα. Ἄσπρα νὰ ἔχω γένια, ποτὲ νὰ μὴ διαβάζω, σχολειὸ νὰ μὴν πηγαίνω, στὸ σπίτι μου νὰ μένω κι ὅλο νὰ νυστάζω. Νὰ παίζω κάθε μέρα μὲ κάποιο κομπολόγι, νὰ μὴ μοῦ λένε γιὰ δουλειά, καὶ νὰ φορῶ γυαλιά, καὶ νἄχω καὶ ρολόγι. Νὰ λέω παραμύθια ἐπάνω ἀπὸ τὸ στρῶμα, κι ὅλοι τους στὴ μιλιά μου, νὰ στέκουνε μπροστά μου μ᾿ ὀρθάνοιχτο τὸ στόμα. Νὰ μοῦ φιλοῦν τὸ χέρι, εὐχὲς πολλὲς νὰ δίνω καὶ πάντα καθιστὸς καὶ σ᾿ ὅλους σεβαστός, νὰ τρώγω καὶ νὰ πίνω. Νἄχω καὶ μιὰ μαγκούρα, νὰ κάνω τὸν κακό κι ἄμα θυμὸς μὲ πάρει ν᾿ ἀρχίζω στὸ στειλιάρι καὶ τὸν τρελλὸ-Κοκό». Ἐτοῦτα κι ἄλλα λέει μὲ γνώση παιδική, γιατὶ ὁ Κοκὸς δὲν ξέρει πὼς θέλουν κι ὅλοι οἱ γέροι νὰ γίνουνε Κοκοί...

Ὁ παιχνιδιάρης Μοῦ ἔλεγε ὁ πατέρας μου πὼς σὰν γενῶ μεγάλος, ὅλα μου τὰ παιχνίδια θὰ ρίξω στὰ σκουπίδια καὶ θἆμαι τότε ἄλλος. Ἐγὼ δὲν τὸ πιστεύω πὼς θὲ νὰ μεγαλώσω, μὰ καὶ παπποὺς ἂν γίνω ποτὲς δὲν θὰ τ᾿ ἀφήνω κι ἂν μ᾿ ὅλους πιὰ μαλώσω. Ἐμπρός, λοιπὸν παιχνίδια, στὰ ὅπλα! σᾶς φωνάζω... Ἀπ᾿ τὰ κουτιά σας βγεῖτε καὶ στὴ γραμμὴ σταθεῖτε, ἐγὼ σᾶς τὸ προστάζω. Σεῖς εἶστε κι ἡ χαρά μου κι ἡ μοναχή μου ἔγνοια. Ἄχ! πῶς σᾶς καμαρώνω! Μὲ σᾶς θὰ μεγαλώνω, μὲ σᾶς θὰ βγάνω γένια. Μὰ κι ὁ μπαμπὰς σὰν βλέπει πὼς ἔχω καὶ μουστάκια καὶ παίζω κι ὁλοένα, τότε κι αὐτὸς μαζί μου θ᾿ ἀρχίσει παιχνιδάκια.

Τὸ παραπαῖον γῆρας Τὰς τρίχας ἄσπρης κεφαλῆς σκοπὸν τὰς ἔχουν προσβολῆς κι εἰν᾿ ἐμπαιγμὸς τῆς μοίρας τὸ παραπαῖον γῆρας. Ὅπου τὸ πόδι μου σταθεῖ καὶ ὅπου περπατήσω σιγὰ-σιγὰ μ᾿ ἀκολουθεῖ ὁ χάρος ἀπὸ πίσω. Αὐτὸ τὸ ἔρημο κορμὶ τὸ τριγυρίζουν σκύλοι καὶ «χόρτασες κι ἐσὺ ψωμί» μοῦ λὲν ἐχθροὶ καὶ φίλοι. Ὡς φάσμα τρέχω τῆς νυκτὸς μακράν του δρῶντος κόσμου καὶ ὅπου τάφος ἀνοικτὸς μοῦ φαίνεται δικός μου.

Και Ὅμως! Καὶ ὅμως ἐνῷ πλέον ἐσάπισα παλαίων εἰς τῆς ζωῆς τὴ πάλη τὸ γῆρας τὸ μισῶ καὶ θέλω καὶ λυσσῶ νὰ γίνω νέος πάλι.

Τεμπελιά Δὲν ἔχω κέφι γιὰ δουλειά, πάλι μὲ δέρνει τεμπελιὰ καὶ κάθομαι στὸ στρῶμα... Βρίσκω τὸ σῶμα μου βαρὺ καὶ ὀλ᾿ ἡ γῆ δὲ μὲ χωρεῖ κι ὁ οὐρανὸς ἀκόμα. Κακὰ νομίζω τὰ καλὰ καὶ βλέπω μία στὰ χαμηλὰ καὶ μία κοιτῶ ἐπάνω... Σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο τὸν χαζὸ ἂς ἠμποροῦσα νὰ μὴ ζῶ μὰ ...δίχως νὰ πεθάνω.

Στὸν ἴσκιο μου Βρὲ ἴσκιε μου γιατί μ᾿ ἀκολουθεῖς; Δὲ μ᾿ ἀφήνεις μόνο μου νὰ τρέχω; Βρὲ ἴσκιε μου, δὲ πᾶς νὰ μοῦ χαθεῖς, πρέπει κι ἐσένα σύντροφο νὰ ἔχω; Πότε στραβὸ σὲ βλέπω πότε ἴσο, πότε μακρὺ σὰ σούβλα, πότε νᾶνο, τὴ μιὰ πηγαίνεις μπρός, τὴν ἄλλη πίσω σὲ ἀπαντῶ ἐδῶ, ἐκεῖ σὲ χάνω. Χωρὶς νὰ βλέπεις, πιάνεις ὅτι πιάνω, μὲ ὁδηγεῖς ἀλλὰ καὶ σ᾿ ὁδηγῶ. Καὶ τέλος πάντων κάνεις ὅτι κάνω καὶ εἶσαι ἄλλος, δεύτερος, ἐγώ. Βρὲ ἴσκιε μου, γιατί μ᾿ ἀκολουθεῖς; Βρὲ ἴσκιε μου δὲ πᾶς νὰ μοῦ χαθεῖς... Σὲ ἀπαντῶ στὸ σπίτι καὶ στὸ δρόμο καὶ μοῦ γεννᾷς πολλὲς φορὲς τὸν τρόμο.

Οἱ Ἥρωες Μέσα σε βόλια κι ὀβίδων κρότους ἔπεσαν νιάτα μὲς στὸν ἀνθό τους. Πᾶνε λεβέντες, πᾶνε κορμιὰ κι ἄγνωστα τά ῾θαψαν στὴν ἐρημιά. Κανεὶς δὲ ξέρει ποὺ τά ῾χουν θάψει, κανεὶς δὲ πῆγε γιὰ νὰ τὰ κλάψει, κανεὶς δὲν ἔκαψε γι᾿ αὐτὰ λιβάνι, κανεὶς δὲν ἔπλεξε γι᾿ αὐτὰ στεφάνι. Ἀνώνυμ᾿ ἥρωες, ἄγνωστοι τάφοι, κανένας ὄνομα σ᾿ αὐτοὺς δὲ γράφει, μήτε τὸ χῶμα τοὺς φιλοῦνε χείλη, σταυρὸ δὲν ἔχουνε μήτε καντῆλι. Μόνο μιᾶς κόρης μαργαριτάρια κυλοῦν σὲ τάφους ποὺ κάποια μέρα θὰ γίνουν κόσμου προσκυνητάρια καὶ φάροι Νίκης γιὰ μία μητέρα.

Ὁ Ῥωμηός Στὸν καφενὲ ἀπ᾿ ἔξω σὰν μπέης ξαπλωμένος, τοῦ ἥλιου τὶς ἀκτῖνες ἀχόρταγα ρουφῶ, καὶ στῶν ἐφημερίδων τὰ νέα βυθισμένος, κανέναν δὲν κοιτάζω, κανέναν δὲν ψηφῶ. Σὲ μία καρέκλα τὅνα ποδάρι μου τεντώνω, τὸ ἄλλο σὲ μίαν ἄλλη, κι ὀλίγο παρεκεῖ ἀφήνω τὸ καπέλο, καὶ ἀρχινῶ μὲ τόνο τοὺς ὑπουργοὺς νὰ βρίζω καὶ τὴν πολιτική. Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί οὐρανὸς ! τί φύσις ! ἀχνίζει ἐμπροστά μου ὁ καϊμακλῆς καφές, κι ἐγὼ κατεμπνευσμένος γιὰ ὅλα φέρνω κρίσεις, καὶ μόνος μου τὶς βρίσκω μεγάλες καὶ σοφές. Βρίζω Ἐγγλέζους, Ρώσους, καὶ ὅποιους ἄλλους θέλω, καὶ στρίβω τὸ μουστάκι μ᾿ ἀγέρωχο πολύ, καὶ μέσα στὸ θυμό μου κατὰ διαόλου στέλλω τὸν ἴδιον ἑαυτό μου, καὶ γίνομαι σκυλί. Φέρνω τὸν νοῦν στὸν Διάκο καὶ εἰς τὸν Καραΐσκο, κατενθουσιασμένος τὰ γένια μου μαδῶ, τὸν Ἕλληνα εἰς ὅλα ἀνώτερο τὸν βρίσκω, κι ἀπάνω στὴν καρέκλα χαρούμενος πηδῶ. Τὴν φίλη μας Εὐρώπη μὲ πέντε φασκελώνω, ἀπάνω στὸ τραπέζι τὸν γρόθο μου κτυπῶ... Ἐχύθη ὁ καφές μου, τὰ ροῦχα μου λερώνω, κι ὅσες βλαστήμιες ξέρω ἀρχίζω νὰ τὶς πῶ. Στὸν καφετζῆ ξεσπάω... φωτιὰ κι ἐκεῖνος παίρνει. Ἀμέσως ἄνω κάτω τοῦ κάνω τὸν μπουφέ, τὸν βρίζω καὶ μὲ βρίζει, τὸν δέρνω καὶ μὲ δέρνει, καὶ τέλος... δὲν πληρώνω δεκάρα τὸν καφέ.

Ὁ Ῥωμηὸς στὸν Παράδεισο Θεούλη μου, τί σοῦ ῾λθε νὰ μ᾿ ἁγιάσεις; νομίζεις πῶς θὰ μ᾿ ἔμελλε καθόλου, ἂν ἤθελες κι ἐμένα νὰ κολάσεις καὶ μ᾿ ἔστελνες παρέα τοῦ διαβόλου; Μ᾿ ἀρέσει ὁ Παράδεισος, ἀλήθεια, χωρὶς δουλειὰ σκοτώνω τὸ καιρὸ βλέπω ἁγίους γύρω μου σωρό, διαβάζω συναξάρια, παραμύθια, κι ἀκούω καὶ τραγούδια θεϊκά, μά, ἔλα ποὺ δὲν ἔχετε συνήθεια, νὰ λέτε κι ἕνα δυὸ πολιτικά! Σὺ κυβερνᾷς γιὰ πάντα μὲ γαλήνη κι ὥρα ἀπ᾿ τὸ θρόνο σου δὲ πέφτεις... Ἂς ἦταν δυνατὸν Θεὸς νὰ γίνει καὶ ἄλλος σὰν ἐσένα, λίγο ψεύτης, νὰ μοιρασθεῖ τῶν οὐρανῶν τ᾿ ἀσκέρι, νὰ πᾶνε καὶ μ᾿ ἐκεῖνον οἱ μισοί, νά ῾ρχεται αὐτός, νὰ πέφτεις σύ, νὰ γίνεται λιγάκι νταραβέρι... Μὰ ὅλα ἐδῶ εἶναι τακτικά, ὁ οὐρανὸς Θεὸ ἐσένα ξέρει, καὶ δὲ μιλοῦν πολιτικά! Ἐδῶ ποὺ μ᾿ ἡσυχία ὅλοι ζοῦνε, γιὰ μένα εἶναι κόλαση μεγάλη, πολιτικὰ τ᾿ αὐτιά μου ἂς ἀκοῦνε, κι ἂς εἶμαι καὶ στὴ κόλαση, χαλάλι! Ἂν εἶχες εἰς τὸ νοῦ νὰ μὲ κολάσεις, καὶ μ᾿ ἔφερες κοντά σου γιὰ ποινή, νά! κόλαση γιὰ ῾μὲ ἀληθινή... Μά, φθάνει πιά, Θεέ μου, μὴ μὲ σκάσεις, καὶ διῶξε με στὸ λέω παστρικά, γιατὶ ἀλλιῶς στιγμὴ δὲ θὰ ῾συχάσεις... Μονάχος θὰ μιλῶ πολιτικά!

Βιβλιογραφική οδοιπορία με τον Καββαδία

 

 

 

Από τον Κυριάκο Ντελόπουλο

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=227551 

 

 

Η πρώτη συνάντησή μου με τον ποιητή έγινε στο σπίτι του, στην Αγίου Μελετίου 10. Γνώρισα εκεί την αγαπημένη αδελφή του Τζένια και την επίσης αγαπημένη του ανιψιά Ελγκα. 21 Απριλίου 1956.

Μαζί με τον πεζογράφο Βασίλη Μοσκόβη, καθηγητή στο Κολλέγιο Αθηνών, μ' ένα υπέρβαρο Grunding είχαμε εγκαινιάσει μια σειρά ηχογραφήσεων λογοτεχνών για μια ειδική συλλογή της Βιβλιοθήκης του Κολλεγίου, στην οποία ήδη ήμουν από τέσσερα χρόνια βιβλιοθηκάριος. Γνώρισα τον ποιητή πριν διαβάσω ποιήματά του... Μετά τις πρώτες κουβέντες διάλεξε από τα «Ελληνικά Γράμματα» του 1929 ένα ποίημά του που εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκε ότι τον αντιπροσώπευε καλύτερα. Είχε στον νου του τα παιδιά - μαθητές που θα άκουγαν τη φωνή του στην τάξη κι έγινε κι αυτός παιδί. Ηταν το «Ηθελα...» που παρέμενε εκτός συλλογής, από τα λιγότερο γνωστά ποιήματά του και έξω από το κλίμα των «εξωτικών» του:
Ηθελα πάντα νάμενα μικρό κι αγνό παιδί
που απ' το ψυχρό δωμάτιό του έξω ποτέ δε βγαίνει
και που, σκυφτό, παράξενα βιβλία φυλλομετρεί
κι απέναντί του το κοιτούν παλιάτσοι αραδιασμένοι.
Τελείωσε την ανάγνωση και σταμάτησε. Κοίταξε γύρω, την Ελγκα, και τους δυο-τρεις μαθητές που είχαν έρθει μαζί μας. Ανάμεσά τους ο Βαγγέλης Μπίστικας, που διακρίθηκε αργότερα ως δημοσιογράφος και για ένα διάστημα, στην περίοδο των αναταραχών τής εφ. «Η Καθημερινή» διευθυντής της. Συνέχισε διαβάζοντας άλλα ποιήματα, όχι με ιδιαίτερη άνεση. Διέκοπτε, ξανάρχιζε. Πρόσεχες πιο πολύ την αγωνία του και τη διάθεσή του να τα ηχογραφήσει, παρά μια κάποια δυσχέρειά του στην απαγγελία. Ηταν μια εμπειρία που δεν λησμονήθηκε. Συναντηθήκαμε πολλές φορές από τότε με διάφορες ευκαιρίες. Τελευταία, τυχαία στο παλαιοβιβλιοπωλείο του Νότη Καραβία. Ηταν προβληματισμένος, σκεπτικός κι ο νους του αλλού, κατάλαβα σε πολλά. Δεν ξεχνώ τούτο: «Δεν βλέπω την ώρα πότε θα μπαρκάρω, να σταθώ στα πόδια μου. Εδώ στη γη τρεκλίζω...»
Με την πείρα των δώδεκα βιβλιογραφιών μου που είχαν προηγηθεί, ακόμη μία επιχείρηση πάνω στα δημοσιεύματα του Καββαδία, δεν μπορούσε παρά να είναι πυρετώδης και αποδοτική σε ευρήματα.
Η συγκομιδή υπήρξε πλούσια και χρήσιμη για τους μέλλοντες ερευνητές και μελετητές του έργου του. Αποδείχτηκε γρήγορα γιατί αποτέλεσε εργαλείο προσέγγισης, πληροφόρησης και γνώσης. Τα στοιχεία της έκδοσης: Νίκος Καββαδίας. Η βιβλιογραφία 1928-1982. (Εκδοση: Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, 1983, σελ. 144). Στο εισαγωγικό σημείωμα της έκδοσης έγραφα: «Η γνωριμία με το έργο ενός λογοτέχνη και των κειμένων του που έχουν γραφτεί γι' αυτόν, είναι θεμελιακή προϋπόθεση για τον μελετητή του. Η βιβλιογραφία, έργο συνήθως ειδικού ερευνητή, εξασφαλίζει την προϋπόθεση αυτή παρέχοντας στους μελετητές το αναγκαίο υλικό. Ταυτόχρονα, δίνει την πρώτη σχηματική εικόνα της πορείας του λογοτέχνη, τον βαθμό ανταπόκρισης του έργου του στο κοινό, τη διάρκεια και την ένταση της παρουσίας του στην πνευματική ζωή του τόπου του και την αντίδραση της κριτικής». Το υλικό που συνάχτηκε έφτασε στα 411 λήμματα, τα οποία κατανεμήθηκαν στις κατηγορίες που προέκυψαν. Συνοπτικά, ως εξής: (Οι αριθμοί παραπέμπουν στις φορές δημοσίευσης κάθε είδους.)
Α. Οι εκδόσεις. Ποίηση: Μαραμπού, 9. Πούσι, 9. Μαραμπού και Πούσι μαζί, 10. Τραβέρσο, 7. Πεζογραφία: Βάρδια, 9. Β. Εργα δημοσιευμένα σε διάφορα έντυπα (εφημερίδες, περιοδικά). Ποιήματα: 30. Ανθολογημένα σε 28 ανθολογίες: 125. Πεζά: 9. Μεταφράσεις: 12 ποιήματα σε 4 ξένες εκδόσεις. Πεζά: 3. Εδώ πρέπει να αναφερθούν και δύο μεταφράσεις που απασχόλησαν τον ποιητή. Πρόκειται για «Το ταξίδι του γυρισμού» και άλλα μονόπρακτα, του Ευγένιου Ο'Νιλ, και για «Τα σπίτια της Φλάνδρας» του Φορντ Μάντοξ Φορντ. Κριτικές των έργων του σε βιβλία, εφημερίδες και περιοδικά: 46. Διάφορα δημοσιεύματα για τον ποιητή και το έργο του σε εφημερίδες, περιοδικά και λήμματα σε εγκυκλοπαίδειες: 182. Οι δημοσιευμένες νεκρολογίες αριθμούνται σε 38. Σημειώνεται ότι πολλά από τα κείμενά του, αποσπασματικά και ποιήματα, όπως και δημοσιεύματα «περί», μεταφέρονται ανεξέλεγκτα στον επαρχιακό Τύπο, πράγμα που καθιστά την παρακολούθησή τους δύσκολη.
Μία μόνιμη αδυναμία εντοπισμού τους που αντιμετωπίζουν οι βιβλιογράφοι, η οποία μειώνει αριθμητικά το σύνολο των λημμάτων των συναγωγών τους. Στα παραπάνω στοιχεία ας προστεθούν και 15 ακόμη λήμματα που αναφέρονται σε ποιήματα εμπνευσμένα και συνήθως αφιερωμένα σε ποιήματα του Καββαδία ή στον ίδιο προσωπικά.
Οι στίχοι του έπληξαν τις χορδές των συνθετών. Ως το 1982 είχαν κυκλοφορήσει τρεις δίσκοι με μελοποιημένα ποιήματα από τον Ακη Λυμούρη, τον Γιάννη Σπανό και τον Τάσο Καρακατσάνη. Τα τελευταία χρόνια η φήμη του ποιητή έχει επαυξηθεί από τη δημιουργική επέμβαση νεότερων μουσουργών. Η γοητεία του εξωτικού που πέρασε στη νεοελληνική ποίηση ο Καββαδίας μεταγγίστηκε και στις νότες διακεκριμένων μεταγενέστερων συνθετών και σε έργα σοβαρής μορφής, εκτός από τις σποραδικές μελοποιήσεις ποιημάτων του.
Μια νέα βιβλιογραφική επιχείρηση βρίσκεται αυτή τη στιγμή υπό σύνθεση. Αναμένεται ότι θα αποδώσει αναλογικά με την προηγηθείσα έναν μεγάλο αριθμό λημμάτων σε περισσότερες κατανομές θεμάτων. Η βιβλιογραφία, σε όποια εναρμονισμένη με την εξέλιξη της τεχνολογίας μορφή, θα παραμένει πάντα ένας δείκτης παρουσίας στα γράμματα ενός λογοτέχνη κι ένας οδηγός αναζήτησης πληροφοριών για τους μελετητές και αξιολογητές του έργου του.
Ο Καββαδίας, θαυμαστής του Καβάφη
Η επιστολή της Ρίκας Σεγκοπούλου απευθύνεται στον Κύριον Νικόλαον Καββαδίαν, του οποίου την επιθυμία ικανοποίησε, όπως διαβάζουμε. Ο Καββαδίας αργότερα χάρισε την έκδοση -Κ.Π. Καβάφη Ποιήματα 1905-1915- και την επιστολή στον φίλο του, ζωγράφο Νίκο Νάκη (=Καρτσωνάκη), καθηγητή Τεχνικών στο Κολλέγιο Αθηνών, ως ευχαριστήρια ανταμοιβή για ένα πορτρέτο που του είχε κάνει. Χρόνια αργότερα, ο Νάκης, φίλος από τα χρόνια μας στο Κολλέγιο, εγώ ως βιβλιοθηκάριος, με αντάμειψε με τη σειρά του για μια σειρά φωτογραφιών πινάκων του που τράβηξα για τον κατάλογο μιας έκθεσης που ετοίμαζε, με το βιβλίο και την επιστολή Σεγκοπούλου μαζί. Το πορτρέτο του Καββαδία δεν θυμάμαι να το είδα. Την επιστολή την κρατώ πάντα στο αρχείο μου.
Η Αλεξανδρινή Τέχνη υπήρξε σημαντικό λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό περιοδικό της Αλεξάνδρειας (1926-1931). Η αξιόλογη δημοσιογράφος Ρίκα Αγαλλιανού, σύζυγος του Αλέκου Σεγκόπουλου, κληρονόμου τού Καβάφη, διετέλεσε διευθύντριά του τα τελευταία χρόνια της έκδοσής του. Πέθανε στην Αθήνα το 1956.
Ο Καββαδίας το 1931 ήταν 21 ετών, θαυμαστής του Καβάφη και ποιητής ήδη. Ηταν 18 ετών όταν δημοσίευσε το πρώτο ποίημά του Πόθος στο Περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας, στο τεύχος 114 (22.1.1928) με το ψευδώνυμο Πέτρος Βαλχάλας, που αποτελεί μια διασταύρωση του ονόματος του φίλου του Πέτρου Αποστολίδη, ο οποίος ήταν ήδη γνωστός ως Παύλος Νιρβάνας. Η Νιρβάνα και η Βαλχάλα είχαν συγκινήσει και τους δυο. Τέλος, ο Καββαδίας 12 ετών φέρεται να έχει κάνει το ξεκίνημά του στα γράμματα ως εκδότης του περιοδικού Σχολικός σάτυρος, χειρόγραφο πιθανολογούμενου περιεχομένου, το οποίο δεν είδα ποτέ και αγνοώ τη διάσωσή του. *

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ Πρέβεζα

Θ άνατος είν' οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη ο ήλιος,
θάνατος μέσα στους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει,
για να ζυγίσει, μιά "ελλιπή" μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις, Φρουρά, Εξακονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε τη μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης,
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
"υπάρχω;" λες, κι ύστερα: "δεν υπάρχεις!"
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο κύριος Νομάρχης.

'Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς,
ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.


(Επεξηγηματική του ποιήματος επιστολή, έτος θανάτου) - Στάλθηκε στον ξάδελφό του την 1η Ιουλίου του '28. Περιγράφει με έντονα χρώματα την ανία που του προκάλεσε η επαρχιακή πόλη -άγνωστο για ποιό λόγο- .
http://www.magikokouti.gr/kar-preve.htm

Θανάσης Γκαϊφύλλιας Πρέβεζα 

http://www.youtube.com/watch?v=_SaaOkBHIdM 

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ Η διαθήκη μου

Αντισταθείτε
σ'αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει : << καλά είμαι εδώ >>.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέεει : <<Δόξα σοι ο Θεός >> .
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία <<εισαγωγαί-εξαγωγαί>>
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ .

Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες ατέλειωτες
τις παρελάσεις
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τύμπανα και τιςπαράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ .
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους .

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα , σε μένα ακόμα που σας ιστιρώ αντισταθείτε .

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την Ελευθερία .

Μικρές Ειδήσεις

Δεκαεφτά περίπου ημέρες πριν τα Χριστούγεννα, που όλοι αντιλαμβανόμαστε πια ότι δεν θα είναι όπως τα περιμένουμε....ο ρομαντισμός της αγοράς θα δώσει και πάλι παρόν όμως τα καθημερινά προβλήματα επιστρέφουν κάθε μέρα για να μας θυμίζουν ότι η κρίση τους είναι εδώ, οι επιθέσεις στα δικαιωματά μας δεν σταματούν και ότι εμείς χρειάζεται να συνεχίσουμε τον αγώνα μας όχι μόνο για την ανατροπή αυτών των μέτρων αλλά, γιατί όχι, να οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία. 'Υπο αυτό το πρίσμα δημοσιεύουμε σήμερα δύο πολύτιμα άρθρα για τον Δεκέμβρη του Αλέξη και την νικηφόρα απεργία των οικοδόμων στην Ελλάδα της πιο σκληρής καταστολής στο μακρινή και τόσο δίπλα μας, δεκαετία του '50.
Συνεχίζουμε βέβαια, και με την καθιερωμένη στήλη μας με τις μικρές ειδήσεις και τις μικρές προτάσεις μας για την λογοτεχνία,την σκέψη,τον κινηματογράφο,τον πολιτισμό εν γένει...αρωγούς στην προσπαθειά μας για καλύτερες μέρες.
Καλή σας ανάγνωση.

Βιβλία που λάβαμε (από την εφημερίδα Αυγή)

ΒΙΒΛΙΟ ΑΘΗΝΑΣ ΝΤΟΥΛΙΑ "ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑΣ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΞΕΝΕΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ" 

 

"Όψεις της Κυπριακής Πεζογραφίας 1900-2000". Καρπός της πολυετούς αναδίφησης του Αλέξη Ζήρα γύρω από την Κυπριακή Λογοτεχνία η παρούσα έκδοση συγκεντρώνει εκτενείς αλλά και συνοπτικότερες μελέτες του για την πεζογραφία που αναπτύχθηκε στη μεγαλόνησο κατά τη διάρκεια του τελευταίου αιώνα. Ο Αλέξης Ζήρας φωτίζει τις πιο αξιόλογες φωνές και έργα της κυπριακής πεζογραφίας, εντοπίζει τις ιδιομορφίες της ομόγλωσσής μας λογοτεχνίας αποδίδοντας τες στα ιστορικά και κυρίως τα κοινωνικά συμφραζόμενα, όλης αυτής της περιόδου και επισημαίνει ότι “οι διακυμάνσεις της αφηγηματικής τεχνικής, ιδιαίτερα της περιόδου μετά το 1950, γίνονται γύρω από ένα κύκλο σταθερών θεμάτων: η μνήμη της αρχέγονης οικογενειακής και φυσικής ζωής, η αίσθηση της διάψευσης, η απώλεια της συνείδησης του χρόνου και η κρίση υπαρξιακής ταυτότητας, η διασαλευμένη αίσθηση της συμβατικής τάξης πραγμάτων”. Ο γνωστός κριτικός και μελετητής της λογοτεχνίας χαρτογραφεί την κυπριακή μυθιστορία και πεζογραφία και παραδίδει ένα σημαντικό εργαλείο για την κατανόηση, αφ' ενός της κυπριακής λογοτεχνίας αλλά και επαρκές πρώτο υλικό για μια κατοπινή σύνθεση της ιστορίας της. (Εκδ. ΑΙΠΕΙΑ/Σπίτι της Κύπρου, Πάπυρος).

“Το παραμύθι της Σταχτοπούτας στις ελληνικές και ξένες παραλλαγές. Παιδαγωγικές, λαογραφικές-Ανθρωπολογικές, Ψυχαναλυτικές και άλλες προεκτάσεις”. Η Αθηνά Ντούλια εξετάζοντας συγκριτικά τη Σταχτοπούτα στις ελληνικές και ξένες παραλλαγές φωτίζει την ερμηνευτική πολυσημία και πολυπρισματικότητα των παραμυθιών. Έτσι μέσα από ένα κλασικό παραμύθι εντοπίζει προεκτάσεις που αγγίζουν πολλούς τομείς, την παιδαγωγική, τη λαογραφία, την ψυχολογία, ενώ παράλληλα προτείνει πρωτότυπα δημιουργικά προγράμματα ώστε να αξιοποιηθεί παιδαγωγικά το παραμύθι στη σχολική τάξη, τέτοια που καθιστούν τη μάθηση πιο ευχάριστη και δημιουργική. (Εκδ. Παπαζήσης, σελ. 362, τιμή: 22 ευρώ).

“Ο ερωτισμός στην τέχνη. Εικαστικές φαντασιώσεις”. Ο Νίκος Σιδέρης στο βιβλίο του αυτό το οποίο βασίστηκε σε οκτώ διαλέξεις του στο Κολλέγιο Αθηνών, υποστηρίζει ότι το έργο είναι η προέκταση της ψυχικής ζωής του δημιουργού με άλλα μέσα, γι' αυτό και η τέχνη δεν είναι τρόπος έκφρασης αλλά τρόπος ύπαρξης του καλλιτέχνη. (Εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 408, τιμή: 22 ευρώ).

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=586207

 

Ποίηση από την Ανατολική Ασία

ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ

Εντεκα (!) συνολικά οι νέες ταινίες της βδομάδας, με επικεφαλής τις αριστουργηματικές «Τροπική ασθένεια» του Ταϊλανδού Απιτσατπόνγκ Βιρασετακούν και «Ποίηση» του Νοτιοκορεάτη Τσιανγκ-ντονγκ Λι, καθώς και η αμφιλεγόμενη ελληνική «Attenberg» της Αθηνάς Τσαγγάρη.

Σκηνή από την αριστουργηματική ταινία «Τροπική ασθένεια», του Απιτσατπόνγκ Βιρασετακούν

Τροπική ασθένεια

ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ

Tropical Malady/Sud pralad. Ταϊλάνδη, 2004. Σκηνοθεσία-σενάριο: Απιτσατπόνγκ Βιρασετακούν. Ηθοποιοί: Μπάνλοπ Λόμνοϊ, Σάκντα Καεμπουάντι. 120'

**** ½

Ενας αθώος έρωτας ανάμεσα σ' έναν στρατιώτη κι έναν νεαρό αγρότη, και το κυνήγι ενός τίγρη σ' ένα τροπικό δάσος με φαντάσματα, σμίγουν τέλεια σ' αυτή τη γοητευτική, γεμάτη μυστήριο ταινία - ειδικό βραβείο της Επιτροπής στις Κάνες.
Για να απολαύσετε όπως της αξίζει αυτή την πέρα για πέρα μαγική ταινία του Ταϊλανδού Απιτσατπόνγκ Βιρασετακούν, χρειάζεται να ξεχάσετε τα κλισέ και τη γνωστή αφηγηματική γραμμή που προσφέρει ο παραδοσιακός κινηματογράφος.
Αρχίζει με μια ομάδα στρατιωτών, χαμένων στα βόρεια βουνά της χώρας, να ετοιμάζονται να φωτογραφηθούν γύρω από το κατασπαραγμένο από άγριο ζώο ή πνεύμα της ζούγκλας, πτώμα ενός αγρότη. Οπως και στην πρόσφατη ταινία του Βιρασετακούν, «Ο θείος Μπούνμι θυμάται τις προηγούμενες ζωές του», τα πνεύματα της ζούγκλας και οι ταϊλανδέζικοι μύθοι παίζουν σημαντικό ρόλο. Το κάπως σκοτεινό αυτό ξεκίνημα ακολουθεί μια αθώα ερωτική ιστορία στην ηλιόλουστη επαρχία, ανάμεσα σε έναν από τους στρατιώτες κι ένα νεαρό, αγράμματο αγόρι. Για ν' ακολουθήσει ένα απειλητικό, σκοτεινό, εντελώς σιωπηλό δεύτερο μέρος, με έναν άγνωστο, τρομακτικό κίνδυνο να ελλοχεύει μέσα στο τροπικό δάσος, όπου κυριαρχούν τα φαντάσματα.
Πρόκειται για μια εκ νέου αφήγηση της ιστορίας, βασισμένης σε έναν θρύλο των σαμάνων για το δάσος, όπου πραγματικότητα και φαντασία μπερδεύονται, με τον στρατιώτη να κυνηγά έναν τίγρη, που σκοτώνει τα ζώα των χωρικών, και που στην πραγματικότητα είναι το αγόρι. Ο Βιρασετακούν, με την ποιητική, γεμάτη μυστήριο, αριστουργηματική ταινία του, ξεπερνά τα γνωστά όρια του παραδοσιακού κινηματογράφου, προκαλεί τις συνήθεις νόρμες και μας μεταφέρει σε χώρους άγνωστους, ανοιχτούς σε απίθανες και αμέτρητες δυνατότητες.

Ποίηση

ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ

Shi. Νότια Κορέα, 2010. Σκηνοθεσία-σενάριο: Τσιανγκ-ντονγκ Λι. Ηθοποιοί: Τσέο-χι Γουν, Νάε-σανγκ Αν, Χίρα Κιμ. 139'

**** ½

Η Τσέο-χι Γουν ερμηνεύει στην «Ποίηση» μια ηλικιωμένη γυναίκα αφοσιωμένη στους άλλους Μια ηλικιωμένη γυναίκα αναζητεί ένα νόημα στη ζωή της σε μια σπαραχτική, δοσμένη με ειλικρίνεια, ζεστασιά και ποίηση, ταινία.
ΗΜίγια, η 60χρονη ηρωίδα της βραβευμένης στο φεστιβάλ των Κανών (βραβείο σεναρίου) ταινίας είναι μια απλή γυναίκα στη Νότια Κορέα, που εκτός από τη φροντίδα του τινέιτζερ εγγονού της, έχει αναλάβει και τη φροντίδα ενός ημιπαράλυτου γέρου. Κάποια στιγμή, παρ' όλο που αρχίζει να υποφέρει από Αλτσχάιμερ, αποφασίζει, για να προσφέρει μια ηλιαχτίδα στην ανιαρή ζωή της, να παρακολουθήσει μαθήματα ποίησης. Ταυτόχρονα ανακαλύπτει πως ο εγγονός της, μαζί με άλλους πέντε συμμαθητές του, βίαζαν ομαδικά μια συμμαθήτριά τους, οδηγώντας την σε αυτοκτονία.
Ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει την ιστορία με ειλικρίνεια και ψυχραιμία, με μια κάμερα που παρακολουθεί τα δρώμενα με αντικειμενικότητα, αφήνοντας το θεατή να βγάλει τα συμπεράσματά του. Στόχος του είναι να συνθέσει, με λιτότητα, λεπτότητα και υποβολή, το πολύπλευρο, συγκλονιστικό πορτρέτο αυτής της γυναίκας, που από τη μια προσπαθεί να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα και από την άλλη, να δώσει ένα νόημα στην ανιαρή ζωή της. Και ταυτόχρονα νοιάζεται για ό,τι συμβαίνει στους άλλους.
Αντίθετα, το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται οι πατέρες των αγοριών είναι να κουκουλώσουν με χρήματα τον βιασμό και την αυτοκτονία. Ο Λι κάνει μια κριτική τόσο της βολεμένης αστικής τάξης της χώρας του και του ρόλου του χρήματος, όσο και τμήματος της νεολαίας και του άχαρου μέλλοντός της. Πίσω από τη ζοφερή ατμόσφαιρα της ταινίας, υπάρχει και το θέμα της ποίησης. Η ταινία τελειώνει με ελπίδα, με τη Μίγια να γράφει το μοναδικό της ποίημα, αφιερωμένο στο νεκρό κορίτσι.

Επιζώντας από τους απέθαντους

ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ

Survival of the Dead. ΗΠΑ, 2009. Σκηνοθεσία-σενάριο: Τζορτζ Α. Ρομέρο. Ηθοποιοί: Αλαν βαν Σπρανγκ, Κένεθ Γουέλς, Κάθλιν Μάνρο. 90'

***

Δύο σε διένεξη οικογένειες αντιμετωπίζουν τα ζόμπι που εισβάλλουν σ' ένα νησί της βόρειας Αμερικής, σ' ένα συναρπαστικό, διανθισμένο με χιούμορ, θρίλερ τρόμου.
Στο τρίτο μέρος της τριλογίας του («Η νύχτα των ζωντανών νεκρών», «Το ημερολόγιο των νεκρών»), ο Τζορτζ Ρομέρο, δημιουργός και πατέρας των ζόμπι, επιστρέφει στο θέμα για να φτιάξει ένα συναρπαστικό θρίλερ τρόμου, με στοιχεία από το γουέστερν. Εκείνο που κυριαρχεί είναι περισσότερο η ατμόσφαιρα, παρά ο τρόμος.
Ατμόσφαιρα διανθισμένη με χιούμορ, με μια ιστορία που ο Ρομέρο, όπως και στις άλλες ταινίες του, χρησιμοποιεί για να κάνει ένα πλατύτερο πολιτικό σχόλιο πάνω στον πόλεμο (του Ιράκ) και σε διάφορα καυτά προβλήματα (υπερπληθυσμός, ρατσισμός, θρησκευτικός φανατισμός, λιμός κ.λπ.). Οπως μας λέει ο Ρομέρο, τα ζόμπι (πολιτικά, θρησκευτικά, αστυνομικά ή οτιδήποτε άλλο) δυστυχώς ποτέ δεν πεθαίνουν.

Το δέντρο που ψιθύριζε

ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ

The Tree. Γαλλία/Αυστραλία, 2010. Σκηνοθεσία: Ζουλί Μπερτουτσέλι. Σενάριο: Ζούντι Πασκό, Ζουλί Μπερτουτσέλι. Ηθοποιοί: Σαρλότ Γκενσμπούργκ, Μοργκάνα Ντέιβις, Μαρτόν Κσόκας. 100'

** ½

Η μικρή Μοργκάνα Ντέιβις στην ταινία της Ζουλί Μπερτουτσέλι «Το δέντρο που ψιθύριζε» Ενα οχτάχρονο κοριτσάκι προσπαθεί να ξεπεράσει την απώλεια του πατέρα πιστεύοντας πως η ψυχή του έχει επιστρέψει και την προστατεύει μέσα από ένα δέντρο.
Μια τεράστια συκιά παίζει ουσιαστικό ρόλο στην προσπάθεια μιας οικογένειας να ξεπεράσει το θάνατο μέλους της, στην ταινία της Γαλλίδας Ζουλί Μπερτουτσέλι.
Μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα της, η οχτάχρονη Σιμόν (Ντέιβις) αρχίζει να πιστεύει πως η ψυχή του επιστρέφει μέσα σ' ένα δέντρο για να προστατέψει αυτήν και τη μητέρα της, Ντον (Γκενσμπούργκ). Κάποτε όμως το δέντρο κινδυνεύει να κοπεί από τον υδραυλικό, εραστή της μητέρας της.
Η Μπερτουτσέλι καταφέρνει να συλλάβει κάτι από την ατμόσφαιρα, αν και οι σκηνές στα όμορφα φωτογραφημένα τοπία της Αυστραλίας συχνά περιορίζονται στο φολκλόρ. Το καλύτερο στοιχείο είναι οι ερμηνείες, ιδιαίτερα η παρουσία της γλυκιάς, οκτάχρονης ξανθιάς πρωταγωνίστριάς της.

Attenberg

ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ

Ελλάδα, 2010. Σκηνοθεσία-σενάριο: Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη. Ηθοποιοί: Αριάν Λαμπέντ, Βαγγέλης Μουρίκης, Ευαγγελία Ράντου, Γιώργος Λάνθιμος. 95'

**

Αριάν Λαμπέντ και Βαγγέλης Μουρίκης, ένα τρυφερό ζευγάρι πατέρα-κόρης στο «Attenberg» της Αθηνάς Τσαγγάρη Οικογενειακοί δεσμοί, σεξ και θάνατος είναι στο επίκεντρο της στιλιζαρισμένης αυτής ταινίας - βραβείο ερμηνείας στη Βενετία για την Αριάν Λαμπέντ.
Με τη σχέση της νεαρής Μαρίνας με τον ετοιμοθάνατο πατέρα της αλλά και με τη στενή της φίλη, Μπέλα, καταπιάνεται η ταινία της Αθηνάς Τσαγγάρη. Πίσω απ' αυτές υπάρχει και το θέμα του σεξ και του θανάτου. Το σεξ παρουσιάζεται στις σκηνές (στιλιζαρισμένες), με την Μπέλα να προσπαθεί να μάθει τη Μαρίνα να φιλά (που θυμίζει τον «Κυνόδοντα»), καθώς και μέσα από διάφορα ντοκιμαντέρ πάνω στη σεξουαλικότητα των ζώων του φυσιογνώστη Ντέιβιντ Ατενμπορο (απ' όπου και η παραφθορά του Attenberg).
Δυστυχώς, οι σκηνές αυτές, μαζί με τους επιτηδευμένους, βαρύγδουπους διαλόγους και την προσπάθεια της σκηνοθέτριας να σοκάρει, δεν «δένουν» άνετα με το αφηγηματικό, κάπως ρεαλιστικό, στιλ της υπόλοιπης ταινίας.
Αντιθέτως, οι σκηνές με τον άρρωστο πατέρα έχουν τρυφερότητα και αρκετή πρωτοτυπία, ακόμη και χιούμορ. Η Τσαγγάρη έχει σίγουρα ταλέντο και μια ξεχωριστή οπτική ματιά, φτάνει στο μέλλον να αφήσει την προσπάθεια να εντυπωσιάσει και να μας μιλήσει με ειλικρίνεια για πράματα που την αφορούν. *

Οι άλλες ταινίες

ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ

Οι επόμενες τρεις μέρες (The Next Three Days). ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία-σενάριο: Πολ Χάγκις. Ηθοποιοί: Ράσελ Κρόου, Ελίζαμπεθ Μπανκς, Μπράιαν Ντένεχι, Λίαμ Νίσον. 133'

**

Ενας καθηγητής κολεγίου (Κρόου) προσπαθεί να βοηθήσει τη γυναίκα του να δραπετεύσει από τη φυλακή, όπου έχει άδικα καταδικαστεί για το φόνο του αφεντικού της. Το σενάριο έγραψε ο σκηνοθέτης Πολ Χάγκις με βάση μια παλαιότερη γαλλική ταινία («Pour elle»).
Παρά την καλοστημένη, αν και χωρίς χιούμορ, δράση, είναι δύσκολο να πιστέψεις πώς ένας τόσο μορφωμένος καθηγητής Φιλολογίας θα μπορούσε ξαφνικά να μετατραπεί σε έναν ραδιούργο και ευρηματικό ήρωα δράσης, έστω κι αν είχε για σύμβουλο ένα πρώην δραπέτη φυλακών (Νίσον).
Μοιραία σχέση
(All Good Things). ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία: Αντριου Τζιαρέτσκι. Σενάριο: Μάρκους Χίντσι & Μαρκ Σμέρλινγκ. Ηθοποιοί: Ράιαν Γκόσλινγκ, Κίρστεν Ντανστ, Φρανκ Λαντζέλα. 98'
**
Θρίλερ μυστηρίου από τον δημιουργό του καλού ντοκιμαντέρ «Capturing the Friedfmans», βασισμένο σε μια περιβόητη, αξεδιάλυτη υπόθεση φόνων, γύρω από το γιο (Γκόσλινγκ) του ιδρυτή μιας δυναστείας κτηματομεσιτών της Νέας Υόρκης, που δολοφόνησε διάφορα πρόσωπα, ανάμεσά τους τη σύζυγο και την κατοπινή φιλενάδα του.
Δυστυχώς, ο Τζιαρέτσκι αντιμετωπίζει επιφανειακά το κοινωνικό υπόβαθρο όπου μεγαλώνει ο πρωταγωνιστής του, ενώ το σενάριο δεν αποφεύγει τις κοινοτοπίες. Το χρονικό της Νάρνια: Ο ταξιδιώτης της Αυγής
(The Chronicles of Narnia: The Voyager of the Dawn Treader). ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία: Μάικλ Απτεντ. Σενάριο: Κρίστοφερ Μάρκους, Στίβεν ΜακΦίλι. Ηθοποιοί: Μπεν Μπαρνς, Τζόρτζι Χένλι, Σκάνταρ Κινς. 115'
Στο νέο τους ταξίδι, αυτή τη φορά στην Αγγλία την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Εντμοντ και η Λούσι μεταφέρονται στη Νάρνια μέσα από έναν πίνακα σ' ένα καράβι, τον «Ταξιδιώτη της Αυγής», για να μπλέξουν σε επικίνδυνες θαλασσινές περιπέτειες για να σώσουν το βασίλειο της Νάρνια!
Περιπέτειες του Σάμι
(Sammy's Adventures: The Secret Passage). Βέλγιο, 2010. Σκηνοθεσία: Μπεν Στάσεν. Σενάριο: Ντομινίκ Πάρις. Με τις φωνές των: Μέλανι Γκρίφιθ, Ιζαμπέλ Φέρμαν. 88'
Βελγικό, ντουμπλαρισμένο στα αγγλικά, καρτούν για μικρά κυρίως παιδιά, γύρω από μια θαλάσσια χελώνα που στο μακρύ 50χρονο ταξίδι της αντιμετωπίζει τις διάφορες κλιματικές αλλαγές.
Show Bitch
Ελλάδα, 2010. Σκηνοθεσία-σενάριο: Νίκος Ζερβός. Ηθοποιοί: Αννα Ρεζάν Κριτσέλη, Ρένος Χαραλαμπίδης, Νάσος Παπάς. 87'
Το χαζοκούτι ιδωμένο μέσα από μια δημοσιογράφο, έναν σταρ της ποπ μουσικής, έναν σκηνοθέτη κι έναν παραγωγό. Το άκρον άωτον της υπερβολής και της χαζομάρας ή, αν προτιμάτε, πλακίτσες για ακούραστους... Δράκουλες των Εξαρχείων.


http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=09/12/2010&id=231556

 

 Περί αστυνομικής λογοτεχνίας

 

Ημερίδα με θέμα «Τα πολλά πρόσωπα της αστυνομικής λογοτεχνίας» διοργανώνει (11/12, 6 μμ), στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50) η Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας, με συμμετοχή συγγραφέων και μελετητών της αστυνομικής λογοτεχνίας. Μιλούν: Ανδρέας Αποστολίδης, Φίλιππος Φιλίππου, Νίνα Κουλετάκη, Τιτίνα Δανέλλη, Κώστας Κυριακόπουλος, Γιάννης Πανούσης, Πέτρος Μαρτινίδης. Η εκδήλωση προβλέπει και διαγωνισμό του κοινού, που θα απαντά σε ερωτηματολόγιο για το «Πόσο καλά γνωρίζουμε την ελληνική αστυνομική λογοτεχνία;» Οι τρεις πρώτοι νικητές θα βραβευθούν με βιβλία αστυνομικής λογοτεχνίας και θεωρίας.

http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=5993491&publDate=10/12/2010

Το έγκλημα συναντά τους αναγνώστες του

Κλασικές ιστορίες μυστηρίου με αινίγματα που ζητούν λύση, σκληρά νουάρ και αφηγήσεις που βουλιάζουν στη γοητευτική αχλύ της Ιστορίας. Γραφειοκράτες αστυνομικοί και ιδιόρρυθμοι ντετέκτιβ που αναζητούν ενόχους στην Αθήνα ή σε ξεχασμένα χωριά της επαρχίας. Τιμωροί του εγκλήματος και ευφυείς παραβάτες. Φιλοσοφία του Κακού, κοινωνική θεματολογία, πολιτικές αλληγορίες… Η αστυνομική λογοτεχνία έχει ποικίλα πρόσωπα. Κάποια από αυτά θα διερευνηθούν στην ημερίδα με θέμα «Τα πολλά πρόσωπα της αστυνομικής λογοτεχνίας» που διοργανώνει το ερχόμενο Σάββατο 11 Δεκεμβρίου στην αίθουσα «Αντώνης Τρίτσης» του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50) η Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας (ΕΛΣΑΛ).

Η ιστορία της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας, σημαντικοί εκπρόσωποί της, οι μορφές της και οι σχέσεις της με άλλα είδη λόγου αλλά και με τις επιστήμες του εγκλήματος θα απασχολήσουν συγγραφείς και μελετητές του είδους σε σύντομες ομιλίες. Επιχειρώντας μια ιστορική αναδρομή, ο Ανδρέας Αποστολίδης θα μιλήσει για το αστυνομικό αφήγημα χθες και σήμερα. Ο Φίλιππος Φιλίππου, ερευνητής του Γιάννη Μαρή, θα αναφερθεί στον «πατέρα» του είδους στην Ελλάδα και στην εποχή του. Δύο από τις γυναίκες της ΕΛΣΑΛ, η Νίνα Κουλετάκη και η Τιτίνα Δανέλλη, θα παρουσιάσουν το «γυναικείο πρόσωπο» της αστυνομικής λογοτεχνίας αναφερόμενες σε δύο πτυχές του, τις γυναίκες-ντετέκτιβ και τις γυναίκες συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας αντίστοιχα. Ο Κώστας Κυριακόπουλος θα διερευνήσει τις σχέσεις αστυνομικού ρεπορτάζ και νουάρ λογοτεχνίας, ο Πέτρος Μαρτινίδης θα μιλήσει για τα μυστήρια στην τέχνη και ο εγκληματολόγος Γιάννης Πανούσης, από μια συγκριτική σκοπιά, θα κάνει τη δική του κατάθεση για το έγκλημα και την τιμωρία στις ποινικές επιστήμες και στο αστυνομικό μυθιστόρημα.

Σκοπός της ΕΛΣΑΛ είναι οι δεκάλεπτες ομιλίες να αποτελέσουν αφορμή για συζήτηση με το κοινό, το οποίο θα έχει την ευκαιρία να συμμετάσχει και στον διαγωνισμό που θα διεξάγεται κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης. Οι τρεις πρώτοι που θα δώσουν τις περισσότερες σωστές απαντήσεις στο ερωτηματολόγιο πολλαπλών επιλογών σχετικά με το «Πόσο καλά γνωρίζουμε την ελληνική αστυνομική λογοτεχνία;» που έχουν ετοιμάσει τα μέλη της ΕΛΣΑΛ θα φύγουν από το Πνευματικό Κέντρο με έπαθλο βιβλία αστυνομικής λογοτεχνίας και θεωρίας.

Η εκδήλωση έχει είσοδο ελεύθερη και θα διαρκέσει από τις 18:00 ως τις 21:00.

Λαμπρινή Κουζέλη

 http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=371135&dt=03/12/2010#ixzz17hWFDkME