Η κρίση πάντως είναι εδώ αλλά και οι ανησυχίες μας,οι ελπίδες μας,το όραμα μας.
Νέα εβδομάδα και σήμερα,νέα εποχή όμως?Θα έρθει και αυτή αλλά όχι αυτόματα....ας είναι,σας κούρασα φαντάζομαι.
Πάμε στις μικρές ειδήσεις μας.
Αυστρία - Ελληνική Λογοτεχνική Βραδιά στη Βιέννη αφιερωμένη στο Γιάννη Ρίτσο
του ανταποκριτή μας Δ. ΔημητρακούδηΑφιερωμένη στα "Εκατό συν ένα" χρόνια από τη γέννηση του κορυφαίου Έλληνα ποιητή Γιάννη Ρίτσου, ήταν η Ελληνική Λογοτεχνική Βραδιά που διοργάνωσε στο "Κέντρο Αρχιτεκτονικής" στη φημισμένη Συνοικία των Μουσείων στο κέντρο της Βιέννης, η Αυστρο-Ελληνική Εταιρεία.
Στο χαιρετισμό της, η πρόεδρος της Εταιρείας, Μαρία Μαυρομιχάλη-Μποτς, αναφέρθηκε σύντομα στην προσωπικότητα του Γιάννη Ρίτσου, παρουσιάζοντας στη συνέχεια τους συντελεστές του αφιερώματος, τον ελληνογερμανικής καταγωγής λογοτέχνη Αλέξιο Μάινα που συντόνισε τη λογοτεχνική βραδιά, τον Έλληνα πιανίστα και διευθυντή ορχήστρας Αναστάσιο Στρίκο και τους Αυστριακούς ηθοποιούς Λίζα Βέμπερ, Κλάρα-Μαρία Κεκ και Μάρτιν-Τόμας Περλ.
Έχοντας την επιμέλεια της σχεδόν τρίωρης εκδήλωσης στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής, ο λογοτέχνης Αλέξιος Μάινας "ξετύλιξε" στη διάρκειά της τις διάφορες πτυχές του τεράστιου σε ποσότητα και σημαντικότατου σε ποιότητα έργου αλλά και της ζωής του Γιάννη Ρίτσου, δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στην πολιτική διάστασή του, ενώ οι υπόλοιποι συντελεστές, μαζί με τη Μαρία Μαυρομιχάλη-Μποτς, διάβαζαν ενδιάμεσα και διαδοχικά στη γερμανική και ελληνική γλώσσα αποσπάσματα από τους κύκλους "Επιτάφιος", "Ρωμιοσύνη", "Σονάτα του Σεληνόφωτος", "Τέταρτη Διάσταση", αλλά και από τα "Λυρικά" και "Τρίστιχα".
Αναφερόμενος στο ογκώδες και πολύμορφο έργο του Γιάννη Ρίτσου, ο Αλέξιος Μάινας παρέπεμψε στις πάνω από 100 ποιητικές συλλογές και συνθέσεις του πολυβραβευμένου ποιητή, στα εννέα μυθιστορήματα, τα τέσσερα θεατρικά έργα, τις πολυάριθμες μεταφράσεις, τα χρονογραφήματα και τα λοιπά δημοσιεύματα που συμπληρώνουν την εικόνα του.
Ο ίδιος στάθηκε σε χαρακτηριστικούς σταθμούς της ζωής και του έργου του μεγαλοαστικής καταγωγής Έλληνα δημιουργού, που όμως πολλά χρόνια της ζωής του αναγκάστηκε να ζήσει στην ανέχεια, αρχίζοντας από τη δημοσίευση της πρώτης ποιητικής του συλλογής "Τρακτέρ" το 1934 και τη συνεργασία του στη στήλη "Γράμματα για το Μέτωπο" της εφημερίδας ''Ριζοσπάστης'', αλλά και την ενεργή συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση, τη στράτευσή του στην Αριστερά που πλήρωσε με διώξεις, εκτοπίσεις, εξορίες.
Τονίστηκαν η απονομή το 1956 του Α' Κρατικού Βραβείου Ποίησης για τη "Σονάτα του Σεληνόφωτος", η αναγόρευσή του το 1975 σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, η απονομή το 1977 του Βραβείου Λένιν για την Ειρήνη και το γεγονός ότι το 1968 ο Γιάννης Ρίτσος είχε προταθεί για το Βραβείο Νόμπελ, αλλά και μια σειρά άλλων βραβεύσεών του.
Σημειώνοντας πως ο τιμώμενος Έλληνας ποιητής ενσάρκωσε τα πιο ουσιαστικά γνωρίσματα της ηρωικής και συνάμα τραγικής νεώτερης ελληνικής ιστορίας, ο Αλέξιος Μάινας τόνισε ότι ο Γιάννης Ρίτσος σφράγισε την ελληνική ποίηση με τη διαυγέστερη εικόνα του αγώνα και της αγωνίας του ανθρώπου για περισσότερη ανθρωπιά και ουσιαστικότερη ελευθερία, δίνοντας στο έργο του την πιο αυθεντική μορφή της Ρωμιοσύνης και ανυψώνοντάς την στις ψυχές όλων των Ελλήνων.
Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η ανάγνωση από τον Αναστάσιο Στρίκο της ιστορικής επιστολής-έκκλησης για συμπαράσταση, που είχε αποστείλει το 1948 από την κόλαση της εξορίας στη Μακρόνησο ο Γιάννης Ρίτσος στο Γάλλο διανοούμενο Ζολιό Κιουρί.
Η εκδήλωση της Αυστρο-Ελληνικής Εταιρείας ήταν το δεύτερο από τα τρία μεγάλα αφιερώματα που έχουν προγραμματιστεί μέχρι τέλους του 2010 στη Βιέννη, για τα "Εκατό συν ένα" χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου.
Προηγήθηκε την προπερασμένη εβδομάδα το ανέβασμα στα γερμανικά σε τρεις επιτυχημένες παραστάσεις στο βιεννέζικο "Θέατρο Ντράχενγκασε", του ποιήματός του "Όταν έρχεται ο ξένος" από τη συλλογή "Τέταρτη Διάσταση" με τον Ελληνοϊρανό ηθοποιό Βασίλη Κουκαλάνι να ερμηνεύει τους μονολόγους και το Γερμανοαυστριακό Μάρτιν Σάρνχορστ να υπογράφει τη σκηνοθεσία και τη μετάφραση.
Τα αφιερώματα θα κλείσουν στις 17 Νοεμβρίου με τη μεγάλη συναυλία της Νένας Βενετσάνου στο Θέατρο Οντεόν της Βιέννης, στην οποία, συνοδευόμενη από την "Ορχήστρα Ρετρό" και σε διεύθυνση Αναστάσιου Στρίκου, θα ερμηνεύσει μελοποιημένη ποίηση του Γιάννη Ρίτσου από τους μεγάλους συνθέτες μας Μίκη Θεοδωράκη και Χρήστο Λεοντή.
Η Ελένη Καραΐνδρου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Η διεθνώς αναγνωρισμένη Ελληνίδα συνθέτρια, Ελένη Καραΐνδρου, φιλοξενείται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και στην αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης για τρεις μοναδικές παραστάσεις από τις 19 έως τις 21 Νοεμβρίου. Πέντε χρόνια μετά την επιτυχημένη «Ελεγεία του ξεριζωμού», η διεθνούς φήμης ελληνίδα δημιουργός, επιστρέφει στο Μέγαρο Μουσικής και παρουσιάζει ένα νέο πρόγραμμα αποτελούμενο από το έργο «Δαβίδ», μία σκηνική Καντάτα σε ποίηση αγνώστου ποιητή της Χίου του 18ου αιώνα με αφηγητή τον Δημήτρη Καταλειφό, μαζί με ολοκαίνουργιες αλλά και παλαιότερες συνθέσεις της για το θέατρο και τον κινηματογράφο, μερικές από τις οποίες θα ακουστούν για πρώτη φορά ζωντανά στο κοινό. Κορυφαίοι Έλληνες και ξένοι δεξιοτέχνες θα πλαισιώσουν σκηνικά την Ελένη Καραΐνδρου όπως ο διάσημος νορβηγός σαξοφωνίστας Γιαν Γκάρμπαρεκ, η αμερικανίδα βιολίστα αρμένικης καταγωγής Κιμ Κασκασιάν , ο ομποΐστας Βαγγέλης Χριστόπουλος, η τσεμπαλίστα Κατερίνα Κτώνα και οι τραγουδιστές Ειρήνη Καράγιαννη (μέτζο σοπράνο) και Τάσης Χριστογιαννόπουλος (βαρύτονος). Τη Μικτή χορωδία της ΕΡΤ θα διευθύνει ο Αντώνης Κοντογεωργίου, ενώ την Καμεράτα - Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής ο Αλέξανδρος Μυράτ. Την καλλιτεχνική επιμέλεια των παραστάσεων έχει αναλάβει ο ιδρυτής και διευθυντής της γερμανικής δισκογραφικής εταιρίας ECM και διάσημος παραγωγός Μάνφρεντ Άϊχερ, ενώ τη σκηνοθετική επιμέλεια υπογράφει ο Αντώνης Αντύπας. Η Ελένη Καραΐνδρου έχει γράψει μουσική για θεατρικές παραστάσεις, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά προγράμματα και έχει συνεργαστεί με κορυφαίους έλληνες και ξένους σκηνοθέτες, ανάμεσά τους ο Ζυλ Ντασσέν, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Λευτέρης Βογιατζής, ο Βασίλης Παπαβασιλείου και η Μάγια Λυμπεροπούλου. Έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις και βραβεία μεταξύ των οποίων: πέντε βραβεία Μουσικής Κινηματογράφου στην Ελλάδα, το βραβείο Μουσικής Θεάτρου Δημήτρης Μητρόπουλος, καθώς και το διεθνές Βραβείο Fellini "Καλύτερου συνθέτη της Ευρώπης" από το Europa Cinema στην Ιταλία (1992). Το 2002, της απονέμεται ο χρυσός σταυρός του τάγματος της τιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ενώ το 2004 κερδίζει υποψηφιότητα για τα ευρωπαϊκά Όσκαρ (Felix) με τη μουσική της για "Το Λιβάδι που δακρύζει". Οι συναυλίες της Ελένης Καραΐνδρου πραγματοποιούνται στο πλαίσιο του Κύκλου «Ειδικές Εμφανίσεις» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Ν. Μπακοπούλου
© 2010 ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ
ΕΙΔΗΣΕΩΝ - ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
ΕΙΔΙΚΟ ΘΕΜΑ Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟ
Ειδικό θέμα : Μια μελέτη για τις πολιτικές αντιλήψεις και την πολιτική δράση του μεγάλου συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη κυκλοφόρησε από την πέννα του ιστορικού και ελληνιστή Παύλου Τζερμιά. Είναι το βιβλίο-δοκίμιο με τίτλο «Ο πολιτικός Καζαντζάκης-αυτός ο άγνωστος διάσημος», από τις εκδόσεις Ι.ΣΙΔΕΡΗΣ ,
Τέταρτη 3 Νοεμβρίου 2010 .
© 2010 ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ
ΕΙΔΗΣΕΩΝ - ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Για μια χούφτα ψήφους
Ημερομηνία δημοσίευσης: 07/11/2010
Από τον ΑΝΤΑΙΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΔΗ
Τι κατάφερε ο πρωθυπουργός με το δίλημμα που έβαλε στο εκλογικό σώμα; Τι το τόσο τραγικό θα συμβεί αν το ΠΑΣΟΚ χάσει κάποιες ποσοστιαίες μονάδες; Γιατί μια ενδεχόμενη ψήφος διαμαρτυρίας για μια πολιτική που δεν είναι δίκαιη και που δεν βάζει να πληρώσουν οι έχοντες θα πρέπει να θεωρηθεί ως γενική απόρριψη μιας αντικειμενικής κατάστασης; Οι ξένοι δεν ξέρουν ότι τα μέτρα που παίρνονται είναι αντιλαϊκά; Ένα κακό εκλογικό αποτέλεσμα θα αποδυνάμωνε πράγματι την κυβερνητική αξιοπιστία στα συμβούλια των Βρυξελλών;
Προφανώς ο πρωθυπουργός ξέρει πράγματα (π.χ. ορισμένα γκάλοπ) που εμείς δεν γνωρίζουμε. Με μια πρώτη εκτίμηση, όμως, θα έλεγε κανείς ότι το μόνο που κατάφερε ο κ. Παπανδρέου είναι να χειροτερέψει το κλίμα, που ήταν ήδη στραβό, θεόστραβο. Δεν έφτανε η κακή ψυχολογία με τα οικονομικά προβλήματα, δεν έφτανε η ύφεση που καλπάζει, δεν έφτανε η αίσθηση ότι δεν υπάρχει πια κράτος, δεν έφτανε η μηδαμινή προσοχή που έδειχνε ο κόσμος στα αυτοδιοικητικά θέματα (αύριο θα χτυπάμε όλοι μαζί το κεφάλι μας με κάτι αστέρια που θα εκλεγούν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...), το μόνο που μας έλειπαν είναι οι θεωρίες καταστροφής και συνωμοσίας.
Και η κίνηση Παπανδρέου αναζωπύρωσε θεωρίες, φοβίες, πανικούς, τρομολαγνείες. Από παντού ακούς όποιο σενάριο μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους -η συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ. είναι το πιο light απ' όλα.
Μα συμφέρουν τον κ. Παπανδρέου όλα αυτά;
(Άλλωστε, αν ήταν τόσο μεγάλο το άγχος του ΠΑΣΟΚ για τα σημερινά αποτελέσματα, γιατί δεν υποστήριξε με μεγαλύτερη θέρμη υποψήφιους σαν τον Καμίνη και τον Μπουτάρη, των οποίων η στήριξη, ακριβώς επειδή δεν ανήκουν στο βαθύ ΠΑΣΟΚ, ήταν σχεδόν τυπική;)
Ένας σημαντικός Ολλανδός
Από τον εκρηκτικό συνδυασμό ενός πατέρα συνεργάτη των Ναζί και μιας μητέρας Εβραίας δεν μπορούσε παρά να γεννηθεί ένας συγγραφέας. Κι ο Χάρι Μούλις υπήρξε από τους μεγάλους συγγραφείς της εποχής μας, εναλλάσσοντας τα μυθιστορήματα με τα δοκίμια -στα κλασικά έργα του συγκαταλέγεται και η μελέτη που έγραψε με αφορμή τη δίκη του Άιχμαν, μελέτη που προκάλεσε αρκετές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις, αφού, κατακρίνοντας τον ναζισμό, επέμενε να θεωρεί εξίσου υπεύθυνες τις προπολεμικές κοινωνίες της Δύσης.
Ο Μούλις, και λόγω προσωπικού ενδιαφέροντος, έσκυψε από νωρίς στη μελέτη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Ιστορική έχει μείνει η φράση του «I didn't so much “experience" the war, I am the Second World War» (Δεν βίωσα τον πόλεμο, είμαι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος). Με τον πόλεμο και τον ναζισμό ασχολήθηκε σε τρία μυθιστορήματά του: στην «Απόπειρα», έργο που τον έκανε διάσημο σε όλο τον κόσμο, στο «Πέτρινο νυφικό κρεβάτι», με πρωταγωνιστή έναν Αμερικάνο πιλότο που έχει λάβει μέρος στον άχρηστο βομβαρδισμό της Δρέσδης, και στο κύκνειο άσμα του «Ζίγκφριντ, ο γιος του κτήνους», το οποίο διαπραγματεύεται την υπόθεση ενός γιου του Χίτλερ από μια Εβραία Εύα Μπράουν.
Το αριστούργημά του όμως το έγραψε το 1992, σε ηλικία 65 ετών. Το μυθιστόρημα «Η ανακάλυψη του ουρανού», με τις έντονες μεταφυσικές αναφορές, θεωρείται κάτι σαν ευαγγέλιο για τους Ολλανδούς, οι οποίοι το 2007 το ψήφισαν ως το σπουδαιότερο ολλανδικό λογοτεχνικό έργο όλων των εποχών (όλα τα βιβλία του Μούλις μεταφράστηκαν στα ελληνικά από την Ινώ Μπαλτά στις εκδόσεις Καστανιώτη).
Ο Χάρι Μούλις, που έφυγε την εβδομάδα που μας πέρασε ταλαιπωρημένος από έναν καρκίνο, δεν υπήρξε μονάχα ο σπουδαιότερος Ολλανδός συγγραφέας. Υπήρξε ένας άνθρωπος που σου τραβούσε αμέσως την προσοχή με τη χαρακτηριστικά γαμψή του μύτη, την έμφυτη κομψότητά του και το μόνιμο χαμόγελό του. Ήταν ένας εξαιρετικά φιλικός άνθρωπος, που είχε πλήρη συνείδηση της πορείας που είχε χαράξει.
Έμενε σε ένα ευρύχωρο διαμέρισμα τριών ορόφων (κάθε εκδοτική επιτυχία του, κάθε διεύρυνση των οικονομικών του δυνατοτήτων, πρόσθετε κι έναν χώρο σε αυτό το κτίριο στο οποίο έμενε πάνω από 50 χρόνια) και από τα παράθυρά του έβλεπε ένα από τα διασημότερα κανάλια του Άμστερνταμ.
Είχε τη σεμνότητα των ανθρώπων που ξέρουν ότι αφήνουν πίσω τους ένα σημαντικό έργο, και δεν χρειάζονται άλλου είδους επιβραβεύσεις. Μόνιμος υποψήφιος της Ολλανδίας για το Νόμπελ, δεν το πήρε ποτέ παρότι το άξιζε.
Όπως όλοι οι Ευρωπαίοι διανοούμενοι που έκαναν κλασικές σπουδές, ο Μούλις αγαπούσε πολύ την Ελλάδα. Όταν ήρθε στην Αθήνα το 2005 για να παρουσιάσει το «Πέτρινο νυφικό κρεβάτι» (αγαπούσε ιδιαίτερα αυτό το βιβλίο του και είχε ζητήσει ο ίδιος να εκδοθεί και στα ελληνικά) και του πρότεινα να κάνουμε τα πρώτα γυρίσματα για την ταινία που θα γυρίζαμε μετά στο Άμστερνταμ για την τηλεοπτική σειρά «Οι κεραίες της εποχής μας», ο ίδιος ζήτησε να μιλήσει με φόντο την Ακρόπολη. Όταν του αντέταξα ότι η Ακρόπολη θα ήταν πολύ φολκλόρ, μου είπε «φολκλόρ ίσως για σας, για μας ένα σύμβολο». Και ήταν πανευτυχής.
Τι κατάφερε ο πρωθυπουργός με το δίλημμα που έβαλε στο εκλογικό σώμα; Τι το τόσο τραγικό θα συμβεί αν το ΠΑΣΟΚ χάσει κάποιες ποσοστιαίες μονάδες; Γιατί μια ενδεχόμενη ψήφος διαμαρτυρίας για μια πολιτική που δεν είναι δίκαιη και που δεν βάζει να πληρώσουν οι έχοντες θα πρέπει να θεωρηθεί ως γενική απόρριψη μιας αντικειμενικής κατάστασης; Οι ξένοι δεν ξέρουν ότι τα μέτρα που παίρνονται είναι αντιλαϊκά; Ένα κακό εκλογικό αποτέλεσμα θα αποδυνάμωνε πράγματι την κυβερνητική αξιοπιστία στα συμβούλια των Βρυξελλών;
Προφανώς ο πρωθυπουργός ξέρει πράγματα (π.χ. ορισμένα γκάλοπ) που εμείς δεν γνωρίζουμε. Με μια πρώτη εκτίμηση, όμως, θα έλεγε κανείς ότι το μόνο που κατάφερε ο κ. Παπανδρέου είναι να χειροτερέψει το κλίμα, που ήταν ήδη στραβό, θεόστραβο. Δεν έφτανε η κακή ψυχολογία με τα οικονομικά προβλήματα, δεν έφτανε η ύφεση που καλπάζει, δεν έφτανε η αίσθηση ότι δεν υπάρχει πια κράτος, δεν έφτανε η μηδαμινή προσοχή που έδειχνε ο κόσμος στα αυτοδιοικητικά θέματα (αύριο θα χτυπάμε όλοι μαζί το κεφάλι μας με κάτι αστέρια που θα εκλεγούν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...), το μόνο που μας έλειπαν είναι οι θεωρίες καταστροφής και συνωμοσίας.
Και η κίνηση Παπανδρέου αναζωπύρωσε θεωρίες, φοβίες, πανικούς, τρομολαγνείες. Από παντού ακούς όποιο σενάριο μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους -η συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ. είναι το πιο light απ' όλα.
Μα συμφέρουν τον κ. Παπανδρέου όλα αυτά;
(Άλλωστε, αν ήταν τόσο μεγάλο το άγχος του ΠΑΣΟΚ για τα σημερινά αποτελέσματα, γιατί δεν υποστήριξε με μεγαλύτερη θέρμη υποψήφιους σαν τον Καμίνη και τον Μπουτάρη, των οποίων η στήριξη, ακριβώς επειδή δεν ανήκουν στο βαθύ ΠΑΣΟΚ, ήταν σχεδόν τυπική;)
Ένας σημαντικός Ολλανδός
Από τον εκρηκτικό συνδυασμό ενός πατέρα συνεργάτη των Ναζί και μιας μητέρας Εβραίας δεν μπορούσε παρά να γεννηθεί ένας συγγραφέας. Κι ο Χάρι Μούλις υπήρξε από τους μεγάλους συγγραφείς της εποχής μας, εναλλάσσοντας τα μυθιστορήματα με τα δοκίμια -στα κλασικά έργα του συγκαταλέγεται και η μελέτη που έγραψε με αφορμή τη δίκη του Άιχμαν, μελέτη που προκάλεσε αρκετές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις, αφού, κατακρίνοντας τον ναζισμό, επέμενε να θεωρεί εξίσου υπεύθυνες τις προπολεμικές κοινωνίες της Δύσης.
Ο Μούλις, και λόγω προσωπικού ενδιαφέροντος, έσκυψε από νωρίς στη μελέτη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Ιστορική έχει μείνει η φράση του «I didn't so much “experience" the war, I am the Second World War» (Δεν βίωσα τον πόλεμο, είμαι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος). Με τον πόλεμο και τον ναζισμό ασχολήθηκε σε τρία μυθιστορήματά του: στην «Απόπειρα», έργο που τον έκανε διάσημο σε όλο τον κόσμο, στο «Πέτρινο νυφικό κρεβάτι», με πρωταγωνιστή έναν Αμερικάνο πιλότο που έχει λάβει μέρος στον άχρηστο βομβαρδισμό της Δρέσδης, και στο κύκνειο άσμα του «Ζίγκφριντ, ο γιος του κτήνους», το οποίο διαπραγματεύεται την υπόθεση ενός γιου του Χίτλερ από μια Εβραία Εύα Μπράουν.
Το αριστούργημά του όμως το έγραψε το 1992, σε ηλικία 65 ετών. Το μυθιστόρημα «Η ανακάλυψη του ουρανού», με τις έντονες μεταφυσικές αναφορές, θεωρείται κάτι σαν ευαγγέλιο για τους Ολλανδούς, οι οποίοι το 2007 το ψήφισαν ως το σπουδαιότερο ολλανδικό λογοτεχνικό έργο όλων των εποχών (όλα τα βιβλία του Μούλις μεταφράστηκαν στα ελληνικά από την Ινώ Μπαλτά στις εκδόσεις Καστανιώτη).
Ο Χάρι Μούλις, που έφυγε την εβδομάδα που μας πέρασε ταλαιπωρημένος από έναν καρκίνο, δεν υπήρξε μονάχα ο σπουδαιότερος Ολλανδός συγγραφέας. Υπήρξε ένας άνθρωπος που σου τραβούσε αμέσως την προσοχή με τη χαρακτηριστικά γαμψή του μύτη, την έμφυτη κομψότητά του και το μόνιμο χαμόγελό του. Ήταν ένας εξαιρετικά φιλικός άνθρωπος, που είχε πλήρη συνείδηση της πορείας που είχε χαράξει.
Έμενε σε ένα ευρύχωρο διαμέρισμα τριών ορόφων (κάθε εκδοτική επιτυχία του, κάθε διεύρυνση των οικονομικών του δυνατοτήτων, πρόσθετε κι έναν χώρο σε αυτό το κτίριο στο οποίο έμενε πάνω από 50 χρόνια) και από τα παράθυρά του έβλεπε ένα από τα διασημότερα κανάλια του Άμστερνταμ.
Είχε τη σεμνότητα των ανθρώπων που ξέρουν ότι αφήνουν πίσω τους ένα σημαντικό έργο, και δεν χρειάζονται άλλου είδους επιβραβεύσεις. Μόνιμος υποψήφιος της Ολλανδίας για το Νόμπελ, δεν το πήρε ποτέ παρότι το άξιζε.
Όπως όλοι οι Ευρωπαίοι διανοούμενοι που έκαναν κλασικές σπουδές, ο Μούλις αγαπούσε πολύ την Ελλάδα. Όταν ήρθε στην Αθήνα το 2005 για να παρουσιάσει το «Πέτρινο νυφικό κρεβάτι» (αγαπούσε ιδιαίτερα αυτό το βιβλίο του και είχε ζητήσει ο ίδιος να εκδοθεί και στα ελληνικά) και του πρότεινα να κάνουμε τα πρώτα γυρίσματα για την ταινία που θα γυρίζαμε μετά στο Άμστερνταμ για την τηλεοπτική σειρά «Οι κεραίες της εποχής μας», ο ίδιος ζήτησε να μιλήσει με φόντο την Ακρόπολη. Όταν του αντέταξα ότι η Ακρόπολη θα ήταν πολύ φολκλόρ, μου είπε «φολκλόρ ίσως για σας, για μας ένα σύμβολο». Και ήταν πανευτυχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου