Δεν μπορώ να κρύψω την αδυναμία μου στις κριτικές ταινιών από την εφημερίδα "το Ποντίκι" και αυτές σας παρουσιάζω σήμερα...
http://www.topontiki.gr/article/11681
Ενώπιον Θεών και Ανθρώπων
Ένα μοναστήρι στα βουνά της βόρειας Αφρικής τη δεκαετία του ’90. Οκτώ χριστιανοί καλόγεροι από τη Γαλλία ζουν σε αρμονία με τους αδελφούς τους μουσουλμάνους. Όταν ένα συνεργείο από ξένους εργάτες σφαγιάζεται από μια ομάδα φανατικών ισλαμιστών, ο φόβος κυριεύει την περιοχή. Ο στρατός θα προσφέρει προστασία στους μοναχούς, αλλά εκείνοι θα αρνηθούν. Αρχίζουν να αναρωτιούνται αν θα πρέπει να εγκαταλείψουν το μοναστήρι ή όχι. Παρά την αυξανόμενη απειλή, συνειδητοποιούν ότι πρέπει να μείνουν… με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα που έλαβαν χώρα το 1996, στο χωριό Τίμπιριν της Αλγερίας, το φιλμ του Ξαβιέ Μποβουά δεν ενδιαφέρεται να αναπαραστήσει μια τραγική ιστορία με τρόπο που εντυπωσιάζει, ούτε με αφηγηματικές και σκηνοθετικές τεχνικές που να προσομοιάζουν μια ταινία αγωνίας και έντονων δραματικών κορυφώσεων. Όπως και οι μοναχοί που έχασαν τη ζωή τους, δεν ενδιαφέρεται να χτίσει μάρτυρες ούτε να αγιοποιήσει κανέναν, δεν θέλει να ανακαλύψει ενόχους ή να κατηγορήσει τους μεν ή τους δε για τις πράξεις τους. Αντίθετα προτιμά να βρει στην καρδιά της ιστορίας ένα μήνυμα που πηγαίνει πέρα από θρησκευτικά πιστεύω και που έχει απόλυτα να κάνει με την αίσθηση του δικαίου, του καθήκοντος, την προσωπική στάση του καθενός μας απέναντι σε ένα «κάλεσμα» που δεν μπορείς να αγνοήσεις ακόμη κι αν γνωρίζεις ότι οι συνέπειές του θα είναι τραγικές. Με μια ατμόσφαιρα κατανυκτική, με μια σκηνοθεσία γαλήνια και με στιγμές που αγγίζουν μέσα από την απλότητα το κινηματογραφικό μεγαλείο, ο Μποβουά μάς τοποθετεί στο κέντρο του κύκλου των μοναχών, μας κάνει κοινωνούς της καθημερινότητας και της ζωής τους και με τρόπο μετρημένο αλλά απόλυτα αποτελεσματικό μας βοηθά να κατανοήσουμε τους λόγους που τους οδήγησαν να αφεθούν στη μοίρα που τους περίμενε. Το γεγονός ότι παρέμειναν στο μοναστήρι τους όσο ο κίνδυνος για τις ζωές τους μεγάλωνε δεν ήταν μια πράξη αντίστασης του «πολιτισμένου» χριστιανού απέναντι στους «βίαιους» αλλόθρησκους, αλλά η αντίσταση της λογικής απέναντι στο παράλογο, της κατανόησης και της αποδοχής μπροστά στο κύμα του μίσους. Το γεγονός ότι το φιλμ κέρδισε το μεγάλο βραβείο της επιτροπής στο περασμένο Φεστιβάλ των Καννών δεν είναι απλά μόνο μια επιβεβαίωση της αξίας του ως καλλιτεχνικού έργου, αλλά και της σημασίας και του αντίκτυπου που έχουν οι θεματικές του στις μέρες μας, και σε εποχές που οι φυλετικές, θρησκευτικές, πολιτισμικές διαφορές μοιάζουν να ξυπνούν και πάλι το θηρίο του μίσους από τον ανήσυχο ύπνο του. Σκηνοθεσία: Ξαβιέ Μποβουά. Πρωταγωνιστούν: Λαμπέρ Ουιλσόν, Μάικλ Λονσντέιλ, Ολιβιέ Ραμπουρντέν, Φιλίπ Λοντεμπάκ, Ζακ Ερλίν. Χώρα: Γαλλία. Διάρκεια: 122’
Χάρισμα
Μια σχέση που μοιάζει περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο με μετωπική σύγκρουση δίνει την αφορμή για μια ανέλπιστα ρομαντική και απροσδόκητα πετυχημένη κομεντί, που μάλιστα, ω τι έκπληξη, μιλά ελληνικά. Η Ισμήνη είναι μορφωμένη, ευκατάστατη, ευαίσθητη και… συναισθηματικά παράλυτη. Προσπαθεί να έχει τα πάντα υπό έλεγχο: τη δουλειά, το διαμέρισμα, τις σχέσεις της, αλλά κυρίως τα συναισθήματά της. Χρησιμοποιεί ένα σύστημα προστασίας απλό, αλλά όπως αποδεικνύεται καθόλου αποτελεσματικό: κανείς δεν επιτρέπεται να πλησιάσει αρκετά. Ο Χάρης είναι ακαλλιέργητος, αγενής, άξεστος, προσβλητικά ειλικρινής και γεμάτος πάθος. Ένας συναισθηματικός οδοστρωτήρας. Τελικά οι σχέσεις του έχουν τα ίδια αποτελέσματα με της Ισμήνης. Πρόσκαιρες και αδιέξοδες. Κι ενώ η κρυφή σχέση της Ισμήνης με τον παντρεμένο προϊστάμενό της καταρρέει, ο Χάρης γνωρίζει την Ισμήνη… Την ερωτεύεται στην πρώτη τους συνάντηση, της το ανακοινώνει στη δεύτερη, στην τρίτη είναι πια σίγουρος πως είναι η γυναίκα με την οποία θέλει να μοιραστεί τη ζωή του. Η Χριστίνα Ιωακειμίδη, οπλισμένη με ένα καλογραμμένο, έξυπνο σενάριο, που αποφεύγει τα κλισέ και χτίζει αξιοπρόσεκτους, χαριτωμένους χαρακτήρες, αφηγείται αποτελεσματικά μια ερωτική ιστορία που δείχνει αληθινή και πιθανή. Έχοντας στο πλευρό της δυο εξαιρετικούς πρωταγωνιστές (η Βάσω Καβαλιεράτου υποδύεται πετυχημένα την «προβληματική» Ίσμήνη, ενώ ο Μάκης Παπαδημητρίου είναι τρυφερά ξεκαρδιστικός στον ρόλο του Χάρη) και μια ξεκάθαρη ματιά για το πώς θα πρέπει να είναι μια κομεντί σχέσεων εν έτει 2010, πετυχαίνει απόλυτα τους στόχους της σε μια ταινία που έχει μια ιδιαίτερη καρδιά, αλλά και μια φιλική προς τον θεατή προδιάθεση. Μίλια καλύτερη από την πλειονότητα των φιλμ που γεμίζουν τις αίθουσες των multiplex, δείχνει τι σημαίνει καλό εμπορικό σινεμά και της αξίζει να γίνει επιτυχία. Διαδώστε την! Σκηνοθεσία: Χριστίνα Ιωακειμίδη. Πρωταγωνιστούν: Βάσω Καβαλιεράτου, Μάκης Παπαδημητρίου, Γιάννης Τσορτέκη. Χώρα: Ελλάδα. Διάρκεια: 87’
Παιχνίδια Συνωμοσίας
Μια πολιτική ταινία που βασίζεται και αυτή σε αληθινά γεγονότα, τα «Παιχνίδια Συνωμοσίας» του Νταγκ Λίμαν αφηγούνται την ιστορία της Βάλερι Πλέιμ, μιας πράκτορα της CIA, η μυστική ιδιότητα της οποίας αποκαλύπτεται από αξιωματούχους του Λευκού Οίκου, που με αυτό τον τρόπο επιδιώκουν να δυσφημήσουν τον διπλωμάτη σύζυγό της, Τζόσεφ Γουίλσον. Το ατόπημά του; Σε ένα άρθρο των «New York Times» ο Γουίλσον είχε γράψει ότι η κυβέρνηση του Μπους χειρίστηκε επιδέξια τη χρήση των όπλων μαζικής καταστροφής, προκειμένου να δικαιολογήσει την εισβολή στο Ιράκ. Χρησιμοποιώντας την πρόφαση του πολιτικού θρίλερ, ο Λίμαν κάνει μια ταινία που ασκεί έντονη κριτική στον τρόπο που η κυβέρνηση Μπους χειρίστηκε τον πόλεμο του Κόλπου, όμως παρά τις καλές προθέσεις της, τις άρτιες ερμηνείες και το πετυχημένο κλίμα, δεν κατορθώνει να πετύχει ποτέ το σωστό μείγμα πολιτικού και προσωπικού ενδιαφέροντος που θα έκανε το φιλμ συναρπαστικό. Ο Λίμαν αφιερώνει ίσο χρόνο στην πολιτική πλευρά της ταινίας και στη σχέση του ζευγαριού που βρίσκεται ξαφνικά στο επίκεντρο μιας αθέλητης δημοσιότητας και μιας κακόβουλης ενορχηστρωμένης επίθεσης, όμως δεν πετυχαίνει να κάνει την ιστορία τόσο συναρπαστική όσο τα υλικά της υπόσχονται. Πιθανότατα φταίει το «κουρασμένο» θέμα, ο τρόπος που ο σκηνοθέτης προσπαθεί σκληρά να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στο δράμα και το «θρίλερ» στην πολιτική και προσωπική πλευρά της ιστορίας του, καταλήγοντας να παραδίδει ένα αξιοπρεπές, αλλά μάλλον χλιαρό αποτέλεσμα. Σκηνοθεσία: Νταγκ Λίμαν. Πρωταγωνιστούν: Ναόμι Γουότς, Σον Πεν, Σάι Σέπαρντ, Νόα Έμεριχ. Χώρα: ΗΠΑ. Διάρκεια: 105’
Ταξίδι στην Μυτιλήνη
Στην τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του ο Λάκης Παπαστάθης παρακολουθεί την ιστορία ενός σύγχρονου ήρωα, του Κώστα, που έπειτα από είκοσι χρόνια παραμονής στο Παρίσι επιστρέφει στην πατρίδα του, τη Μυτιλήνη. Αφορμή, η κληρονομιά του οικογενειακού του σπιτιού. Κατά την επιστροφή του συναντάει όσους από τους συγγενείς του έχουν απομείνει και θυμάται έντονα εκείνους που έχουν φύγει για πάντα από τη ζωή. Οι μνήμες της παιδικής ηλικίας των δέκα χρόνων, της εποχής δηλαδή που συνέβησαν τα δραματικά γεγονότα στην οικογένειά του, αναβιώνουν στο μυαλό του. Με διάθεση νοσταλγική, αλλά όχι μελοδραματική, με βλέμμα τρυφερό, ο Λάκης Παπαστάθης αφηγείται συχνά αποσπασματικά, αλλά συνολικά πετυχημένα, μια ιστορία που μιλά για τη μνήμη, τον τόπο, το παρελθόν, τα όσα μας ορίζουν και μας δένουν με το παρελθόν και τις ρίζες μας. Περισσότερο σαν ψίθυρος, ή σαν μια σειρά από φωτογραφίες σε ένα οικογενειακό άλμπουμ, η ταινία κυλά γλυκά, δίχως να φιλοδοξεί τίποτα περισσότερο από το να αγγίξει το θυμικό, πράγμα που σε αρκετές στιγμές το καταφέρνει. Σκηνοθεσία: Λάκης Παπαστάθης. Πρωταγωνιστούν: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Μαρία Ζορμπά, Δημήτρης Καταλειφός, Λουκία Μιχαλοπούλου. Χώρα: Ελλάδα. Διάρκεια: 98’
Ακόμη:
Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου, Μέρος Α’, του Nτέιβιντ Γιέιτς.
Μακριά από το Χόγκουαρντς, ο Χάρι, ο Ρον και η Ερμιόνη εξορμούν για την επικίνδυνη αποστολή της ανίχνευσης και καταστροφής του μυστικού της αθανασίας του Βόλντεμορτ. Χωρίς την καθοδήγηση των καθηγητών τους ή την προστασία του καθηγητή Ντάμπλντορ, θα πρέπει να στηριχτούν ο ένας στον άλλο. Οι σκοτεινές δυνάμεις, όμως, απειλούν να τους καταστρέψουν.
Νύχτες στου Πασκάλ, του Σάμπολτς Χαϊντού.
Η Μόνα, μία νεαρή μητέρα, με την επιστροφή της στην πατρίδα διεκδικεί την κηδεμονία της μικρής κόρης της. Ξεκινά, λοιπόν, να διηγείται την ιστορία της, ένα παραμύθι που μας ταξιδεύει από ένα ξέφρενο πανηγύρι στους δρόμους της Ουγγαρίας, σε μία μαγευτική παραλία και από εκεί στη Γερμανία και την Αγγλία. Στον τελευταίο της σταθμό, στο Λονδίνο, η Μόνα οδηγείται από ένα παράνομο δίκτυο σωματεμπόρων σε ένα κέντρο διασκέδασης της υψηλής βρετανικής κοινωνίας.
Γιώργος Ν. Κορωναίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου