Από την ΟΣΕ στο ΣΕΚ: 40 χρόνια στην υπηρεσία της Επανάστασης και του Σοσιαλισμού
http://www.ergatiki.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=3375%3Ai994&Itemid=62
Σαράντα χρόνια πριν, τον Οκτώβρη του 1971 ιδρυόταν η Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση (ΟΣΕ), η οργάνωση από την οποία προέρχεται το ΣΕΚ. Είναι μια επέτειος που δεν αφορά μόνο τα μέλη του ΣΕΚ, παρόλο που έχουμε κάθε λόγο να είμαστε περήφανες και περήφανοι για τη διαδρομή μας και αισιόδοξοι για το μέλλον. Η επέτειος είναι αφορμή να συλλογιστούμε για την πορεία της Αριστεράς όλες αυτές τις δεκαετίες για να ξεκαθαρίσουμε τι είδους Αριστερά χρειάζονται οι αγώνες των εργατών και της νεολαίας σήμερα. Μια Αριστερά ασυμβίβαστα αντικαπιταλιστική και επαναστατική είναι η απάντηση, και σ’ αυτό η σαραντάχρονη πορεία της ΟΣΕ και του ΣΕΚ έχει να μας πει κάμποσα πράγματα.
Οι ρίζες της ΟΣΕ βρίσκονται στα γεγονότα που σημάδεψαν μια
ολόκληρη γενιά αγωνιστών στη δεκαετία του ’60 όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά
και διεθνώς. Ήταν η δεκαετία όπου η επαναστατική αριστερά κάνει ορμητικά
την εμφάνισή της για πρώτη φορά μετά τη δεκαετία του 1920. Το κίνημα
ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ και το πνεύμα της εξέγερσης στα
πανεπιστημιακά αμφιθέατρα συνδυάστηκε με την επανεμφάνιση μιας
κοινωνικής δύναμης που θεωρούταν ξεγραμμένη ως επαναστατικός παράγοντας:
της εργατικής τάξης.
Ο Μάης του 1968 στη Γαλλία ήταν η μεγαλύτερη γενική απεργία στην ιστορία, με τα εργοστάσια κατειλημμένα από τους εργάτες και τις κόκκινες σημαίες να κυματίζουν στις πύλες τους. Το καυτό φθινόπωρο των απεργιών στην Ιταλία ήταν η έναρξη μιας δεκαετίας ριζοσπαστικών αγώνων που γέννησε μεγάλες επαναστατικές οργανώσεις. Υπήρχαν κι άλλα γεγονότα: το 1968 τα ρώσικα τανκς τσάκιζαν την «Άνοιξη της Πράγας» στην Τσεχοσλοβακία. Για τους εργάτες και τη νεολαία που πάλευαν ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό τη στιγμή που ισοπέδωνε το Βιετνάμ, ένας τέτοιος «σοσιαλισμός» δεν ήταν πολύ πιο ελκυστικός.
Για τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες από την Ελλάδα αυτές οι αναζητήσεις σημαδεύονταν και από την τραυματική εμπειρία της χούντας του 1967. Η «επίσημη» Αριστερά, η ΕΔΑ και το ΚΚΕ είχε σπαταλήσει τη δυναμική του κινήματος των Ιουλιανών του ’65 και είχε σταθεί ανίκανη να κάνει το οτιδήποτε για να εμποδίσει τη χούντα. Συνέπεια ήταν η κρίση και η διάσπαση του ΚΚΕ το 1968.
Παρά τις συνθήκες παρανομίας και ήττας, άνοιξε ο δρόμος για την εμφάνιση νέων δυνάμεων στην Αριστερά. Χωρίς αυτή την Αριστερά, η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν θα ήταν αυτό που τιμούμε και μας δίνει έμπνευση σήμερα. Η ΟΣΕ ήταν τμήμα αυτού του ρεύματος. Συνέχισε να είναι και στα θυελλώδη χρόνια της Μεταπολίτευσης αλλά και στις επόμενες δεκαετίες. Αποδείχτηκε επίσης το πιο συνεπές και το πιο ανθεκτικό τμήμα της. Από μια μικρή ομάδα στα πρώτα βήματά της ως ΟΣΕ, σήμερα το ΣΕΚ είναι μια σημαντική συνιστώσα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που μπαίνει επίσημα –και απειλητικά για την κυρίαρχη τάξη- στο «πολιτικό σκηνικό». Αυτό το κατορθώσαμε στηριγμένοι σε κάποιες βασικές πολιτικές επιλογές.
Από μια τέτοια εκτίμηση πήγαζαν και πιο συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές: «Δεν θα χαρίσουμε τις πολιτικές νίκες του κινήματος στους Καραμανλήδες» ήταν ο τίτλος ενός –προφητικού- άρθρου στην παράνομη εφημερίδα της ΟΣΕ, την «Μαμή» τον Απρίλη του 1973. Συγκρίνετε αυτή τη θέση με την στάση της ρεφορμιστικής Αριστεράς που και τότε και στην Μεταπολίτευση έκανε ακριβώς αυτό, μια πολιτική που συμπύκνωσε ο Μίκης Θεοδωράκης με το περίφημο δίλημμα «Καραμανλής ή τανκς».
Η δεύτερη επιλογή ήταν η κεντρικότητα της εργατικής τάξης, τόσο στους πολιτικούς και οικονομικούς αγώνες όσο και στην συνολική προοπτική της πάλης ενάντια στον καπιταλισμό. Πάλι επρόκειτο για κάτι αιρετικό. Για τις κυρίαρχες αριστερές παραδόσεις, οι εργάτες ήταν απλά μια υποδιαίρεση του «λαού», ένα τμήμα της «λαϊκής συμμαχίας» όπου τους αντιπροσώπευε το κόμμα.
Αυτή η θέση βοήθησε την ΟΣΕ να στραφεί πρώτη από όλη την επαναστατική αριστερά στην παρέμβαση στις «άγριες» απεργίες της Μεταπολίτευσης. Είναι μια επιλογή που δεν την εγκαταλείψαμε ποτέ. Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες της ΟΣΕ και του ΣΕΚ βρέθηκαν σε κάθε μικρό και μεγάλο εργατικό αγώνα από τότε μέχρι σήμερα, προβάλλοντας την προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού. Από την ηρωική απεργία της ΕΑΣ στα χρόνια του Μητσοτάκη μέχρι τις ανταρσίες των εργατών ενάντια στο ΠΑΣΟΚ του Σημίτη στη δεκαετία του ’90, τους αγώνες που γκρέμισαν πριν την ώρα της την κυβέρνηση του Καραμανλή το 2009 μέχρι τις απεργίες διαρκείας και τις καταλήψεις που γκρέμισαν την κυβέρνηση του ΓΑΠ, η Εργατική Αλληλεγγύη και το ΣΕΚ είναι εκεί για να στηρίξουν, να συμβάλουν στην κλιμάκωση, τον συντονισμό των απεργιών.
Ένα άλλο ξεκαθάρισμα είναι εκείνο που συμπυκνώνει το σύνθημα που θα ακουστεί δυνατά στις πορείες του Πολυτεχνείου: «Δεν υπάρχει δρόμος κοινοβουλευτικός, ο δρόμος του Νοέμβρη επαναστατικός». Η άποψη ότι η αλλαγή της κοινωνίας μπορεί να έρθει μέσα από τις ενέργειες μιας αριστερής κυβέρνησης κυριάρχησε στις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Δεν ήταν παράξενο. Σαράντα χρόνια δεξιάς, χούντας, διώξεων και «περιορισμένης δημοκρατίας» έκαναν αυτή την προοπτική να μοιάζει και λογική και ριζοσπαστική. Το ΠΑΣΟΚ υποσχόταν ότι θα είναι η κυβέρνηση της «Αλλαγής» που θα φέρει στις 18 Σοσιαλισμό και το ΚΚΕ αντέτασσε ότι «πραγματική Αλλαγή» δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη συμμετοχή του σε μια τέτοια κυβέρνηση («Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ» έλεγε ένα σύνθημα στις αρχές της δεκαετίας του ’80).
Οι τρεις αυτές επιλογές μάς βοήθησαν να ξεκαθαρίσουμε και ένα άλλο ζήτημα, που ιδιαίτερα μετά το 1989 βασανίζει την Αριστερά: τι είναι αυτός ο Σοσιαλισμός για τον οποίο παλεύουμε; Όταν ξεκινούσε η ΟΣΕ η απάντηση ήταν σχεδόν δεδομένη. Το ανατολικό μπλοκ ήταν ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» έστω κι αν χρειαζόταν διορθώσεις, περισσότερη δημοκρατία για παράδειγμα. Αλλά ρεύματα της επαναστατικής αριστεράς κοιτούσαν στην Κίνα του Μάο Τσε Τουνγκ για να βρουν το πρότυπο μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από τη γραφειοκρατία τύπου Μπρέζνιεφ. Ένα βασικό στοιχείο που ωθούσε σε τέτοια πρότυπα, ήταν η άποψη πως το βασικό κριτήριο που κάνει μια κοινωνία σοσιαλιστική είναι η κρατική ιδιοκτησία της οικονομίας. Αυτή η πεποίθηση δεν ήταν αποκλειστικό προνόμιο των σταλινικών ΚΚ ή των μαοϊκών ρευμάτων. Για την σοσιαλδημοκρατία, σοσιαλισμός σήμαινε επίσης ένας μεγάλος κρατικός τομέας, ένα ισχυρό κράτος πρόνοιας.
Για την ΟΣΕ και το ΣΕΚ η κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, βασικών κλάδων της οικονομίας όπως του τραπεζικού συστήματος, ήταν πάντα αναγκαία μεν αλλά όχι επαρκής συνθήκη για να χαρακτηριστεί ένα καθεστώς σοσιαλιστικό. Ο Λένιν έγραφε το 1917 ότι σοσιαλισμός σημαίνει μια κοινωνία όπου «κάθε μαγείρισσα θα μπορεί να κυβερνά το κράτος». Και στις χώρες όπως η Ρωσία ή η Κίνα οι «μαγείρισσες» όχι μόνο δεν κυβερνούσαν αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν ούτε απεργία. Αυτές οι κοινωνίες ήταν καθεστώτα κρατικού καπιταλισμού.
Αυτή η θέση δεν ήταν ένα φυλαχτό που μας εξασφάλιζε την «ιδιαιτερότητα» από τα άλλα ρεύματα της Αριστεράς. Έπαιξε κρίσιμο ρόλο στο να μην υποκύψει η ΟΣΕ (και το ΣΕΚ) στην απαισιοδοξία που κατέλαβε όλη την αριστερά μετά τις καταρρεύσεις του 1989. Αντίθετα, πανηγυρίσαμε τις επαναστάσεις που ανέτρεψαν εκείνες τις δικτατορίες. Και η θεωρία του κρατικού καπιταλισμού μάς βοήθησε και σε κάτι άλλο: να προβλέψουμε ότι η κρίση που διέλυε το ένα τμήμα του παγκόσμιου καπιταλισμού θα περάσει αργά ή γρήγορα και στο άλλο. Από την Ανατολή στην Δύση.
Σαράντα χρόνια μετά, πολλές από τις διαμάχες που σημάδεψαν αυτή την πορεία μέσα στην αριστερά μπορεί να μοιάζουν μουσειακές. Στην ουσία τους, όμως, οι βασικές επιλογές ανάμεσα στην μεταρρύθμιση και την επανάσταση, στον σοσιαλισμό από τα «πάνω» και στον σοσιαλισμό «από τα κάτω», ανάμεσα στη στρατηγική που βάζει σαν υποκείμενο της αλλαγής την εργατική τάξη και στις στρατηγικές που αναζητούν υποκατάστατα είτε στα υπουργεία είτε στη δράση μιας «αποφασισμένης μειοψηφίας», εξακολουθούν να είναι οι διαχωριστικές γραμμές στην Αριστερά. Και το πώς απαντιόνται θα καθορίσει την πορεία των αγώνων που δίνουμε σήμερα. Όσο πιο δυνατή είναι η Αριστερά του αντικαπιταλισμού και της επανάστασης, τόσο πιο γρήγορα θα βρουν δικαίωση οι ελπίδες και οι αγώνες μας. Το ΣΕΚ είναι περήφανο που σαράντα χρόνια μετά την ίδρυσή του, είναι πολύ πιο δυνατό, πιο έμπειρο και ακόμα πιο αισιόδοξο για τη συμβολή του σ’ αυτή την προσπάθεια.
Ο Μάης του 1968 στη Γαλλία ήταν η μεγαλύτερη γενική απεργία στην ιστορία, με τα εργοστάσια κατειλημμένα από τους εργάτες και τις κόκκινες σημαίες να κυματίζουν στις πύλες τους. Το καυτό φθινόπωρο των απεργιών στην Ιταλία ήταν η έναρξη μιας δεκαετίας ριζοσπαστικών αγώνων που γέννησε μεγάλες επαναστατικές οργανώσεις. Υπήρχαν κι άλλα γεγονότα: το 1968 τα ρώσικα τανκς τσάκιζαν την «Άνοιξη της Πράγας» στην Τσεχοσλοβακία. Για τους εργάτες και τη νεολαία που πάλευαν ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό τη στιγμή που ισοπέδωνε το Βιετνάμ, ένας τέτοιος «σοσιαλισμός» δεν ήταν πολύ πιο ελκυστικός.
Για τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες από την Ελλάδα αυτές οι αναζητήσεις σημαδεύονταν και από την τραυματική εμπειρία της χούντας του 1967. Η «επίσημη» Αριστερά, η ΕΔΑ και το ΚΚΕ είχε σπαταλήσει τη δυναμική του κινήματος των Ιουλιανών του ’65 και είχε σταθεί ανίκανη να κάνει το οτιδήποτε για να εμποδίσει τη χούντα. Συνέπεια ήταν η κρίση και η διάσπαση του ΚΚΕ το 1968.
Παρά τις συνθήκες παρανομίας και ήττας, άνοιξε ο δρόμος για την εμφάνιση νέων δυνάμεων στην Αριστερά. Χωρίς αυτή την Αριστερά, η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν θα ήταν αυτό που τιμούμε και μας δίνει έμπνευση σήμερα. Η ΟΣΕ ήταν τμήμα αυτού του ρεύματος. Συνέχισε να είναι και στα θυελλώδη χρόνια της Μεταπολίτευσης αλλά και στις επόμενες δεκαετίες. Αποδείχτηκε επίσης το πιο συνεπές και το πιο ανθεκτικό τμήμα της. Από μια μικρή ομάδα στα πρώτα βήματά της ως ΟΣΕ, σήμερα το ΣΕΚ είναι μια σημαντική συνιστώσα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που μπαίνει επίσημα –και απειλητικά για την κυρίαρχη τάξη- στο «πολιτικό σκηνικό». Αυτό το κατορθώσαμε στηριγμένοι σε κάποιες βασικές πολιτικές επιλογές.
Καθήκοντα
Η πρώτη ήταν ο αντικαπιταλισμός. Για δεκαετίες η κυρίαρχη άποψη στην Αριστερά ήταν πως τα καθήκοντα του κινήματος μπορεί να είναι εθνικοαπελευθερωτικά, αντιιμπεριαλιστικά, αντιμονοπωλιακά, αλλά ποτέ αντικαπιταλιστικά –αυτά ανήκαν στο απροσδιόριστο μέλλον. Η ΟΣΕ ήταν αιρετική φωνή όταν υποστήριζε από τα πρώτα της βήματα, για παράδειγμα, ότι η πάλη ενάντια στη χούντα πρέπει να γίνεται από τη σκοπιά της πάλης ενάντια στον καπιταλισμό. Ότι η χούντα ήρθε σαν απάντηση της άρχουσας τάξης στην πολιτική και κοινωνική κρίση του ελληνικού καπιταλισμού και δεν ήταν έργο κάποιων «επίορκων» ή ξενόδουλων αξιωματικών.Από μια τέτοια εκτίμηση πήγαζαν και πιο συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές: «Δεν θα χαρίσουμε τις πολιτικές νίκες του κινήματος στους Καραμανλήδες» ήταν ο τίτλος ενός –προφητικού- άρθρου στην παράνομη εφημερίδα της ΟΣΕ, την «Μαμή» τον Απρίλη του 1973. Συγκρίνετε αυτή τη θέση με την στάση της ρεφορμιστικής Αριστεράς που και τότε και στην Μεταπολίτευση έκανε ακριβώς αυτό, μια πολιτική που συμπύκνωσε ο Μίκης Θεοδωράκης με το περίφημο δίλημμα «Καραμανλής ή τανκς».
Η δεύτερη επιλογή ήταν η κεντρικότητα της εργατικής τάξης, τόσο στους πολιτικούς και οικονομικούς αγώνες όσο και στην συνολική προοπτική της πάλης ενάντια στον καπιταλισμό. Πάλι επρόκειτο για κάτι αιρετικό. Για τις κυρίαρχες αριστερές παραδόσεις, οι εργάτες ήταν απλά μια υποδιαίρεση του «λαού», ένα τμήμα της «λαϊκής συμμαχίας» όπου τους αντιπροσώπευε το κόμμα.
Αυτή η θέση βοήθησε την ΟΣΕ να στραφεί πρώτη από όλη την επαναστατική αριστερά στην παρέμβαση στις «άγριες» απεργίες της Μεταπολίτευσης. Είναι μια επιλογή που δεν την εγκαταλείψαμε ποτέ. Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες της ΟΣΕ και του ΣΕΚ βρέθηκαν σε κάθε μικρό και μεγάλο εργατικό αγώνα από τότε μέχρι σήμερα, προβάλλοντας την προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού. Από την ηρωική απεργία της ΕΑΣ στα χρόνια του Μητσοτάκη μέχρι τις ανταρσίες των εργατών ενάντια στο ΠΑΣΟΚ του Σημίτη στη δεκαετία του ’90, τους αγώνες που γκρέμισαν πριν την ώρα της την κυβέρνηση του Καραμανλή το 2009 μέχρι τις απεργίες διαρκείας και τις καταλήψεις που γκρέμισαν την κυβέρνηση του ΓΑΠ, η Εργατική Αλληλεγγύη και το ΣΕΚ είναι εκεί για να στηρίξουν, να συμβάλουν στην κλιμάκωση, τον συντονισμό των απεργιών.
Ένα άλλο ξεκαθάρισμα είναι εκείνο που συμπυκνώνει το σύνθημα που θα ακουστεί δυνατά στις πορείες του Πολυτεχνείου: «Δεν υπάρχει δρόμος κοινοβουλευτικός, ο δρόμος του Νοέμβρη επαναστατικός». Η άποψη ότι η αλλαγή της κοινωνίας μπορεί να έρθει μέσα από τις ενέργειες μιας αριστερής κυβέρνησης κυριάρχησε στις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Δεν ήταν παράξενο. Σαράντα χρόνια δεξιάς, χούντας, διώξεων και «περιορισμένης δημοκρατίας» έκαναν αυτή την προοπτική να μοιάζει και λογική και ριζοσπαστική. Το ΠΑΣΟΚ υποσχόταν ότι θα είναι η κυβέρνηση της «Αλλαγής» που θα φέρει στις 18 Σοσιαλισμό και το ΚΚΕ αντέτασσε ότι «πραγματική Αλλαγή» δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη συμμετοχή του σε μια τέτοια κυβέρνηση («Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ» έλεγε ένα σύνθημα στις αρχές της δεκαετίας του ’80).
Δημοκρατία των Εργατων
Η πορεία από το ΠΑΣΟΚ της 3ης Σεπτέμβρη στο ΠΑΣΟΚ της συγκυβέρνησης με τους φασίστες είναι ακόμα μια απόδειξη πόσο μη-ρεαλιστικός είναι ο κοινοβουλευτικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό. Απέναντι σε μια αστική δημοκρατία που γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τη θέληση της πλειοψηφίας και προτιμάει έναν τραπεζίτη περιτριγυρισμένο από Βορίδηδες και Μπουμπούκους, μπορούμε να υποστηρίξουμε πολύ πιο αποφασιστικά ότι η δημοκρατία των εργατών είναι σκάλες ανώτερη από τη δημοκρατία των κοινοβουλευτικών εδράνων.Οι τρεις αυτές επιλογές μάς βοήθησαν να ξεκαθαρίσουμε και ένα άλλο ζήτημα, που ιδιαίτερα μετά το 1989 βασανίζει την Αριστερά: τι είναι αυτός ο Σοσιαλισμός για τον οποίο παλεύουμε; Όταν ξεκινούσε η ΟΣΕ η απάντηση ήταν σχεδόν δεδομένη. Το ανατολικό μπλοκ ήταν ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» έστω κι αν χρειαζόταν διορθώσεις, περισσότερη δημοκρατία για παράδειγμα. Αλλά ρεύματα της επαναστατικής αριστεράς κοιτούσαν στην Κίνα του Μάο Τσε Τουνγκ για να βρουν το πρότυπο μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από τη γραφειοκρατία τύπου Μπρέζνιεφ. Ένα βασικό στοιχείο που ωθούσε σε τέτοια πρότυπα, ήταν η άποψη πως το βασικό κριτήριο που κάνει μια κοινωνία σοσιαλιστική είναι η κρατική ιδιοκτησία της οικονομίας. Αυτή η πεποίθηση δεν ήταν αποκλειστικό προνόμιο των σταλινικών ΚΚ ή των μαοϊκών ρευμάτων. Για την σοσιαλδημοκρατία, σοσιαλισμός σήμαινε επίσης ένας μεγάλος κρατικός τομέας, ένα ισχυρό κράτος πρόνοιας.
Για την ΟΣΕ και το ΣΕΚ η κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, βασικών κλάδων της οικονομίας όπως του τραπεζικού συστήματος, ήταν πάντα αναγκαία μεν αλλά όχι επαρκής συνθήκη για να χαρακτηριστεί ένα καθεστώς σοσιαλιστικό. Ο Λένιν έγραφε το 1917 ότι σοσιαλισμός σημαίνει μια κοινωνία όπου «κάθε μαγείρισσα θα μπορεί να κυβερνά το κράτος». Και στις χώρες όπως η Ρωσία ή η Κίνα οι «μαγείρισσες» όχι μόνο δεν κυβερνούσαν αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν ούτε απεργία. Αυτές οι κοινωνίες ήταν καθεστώτα κρατικού καπιταλισμού.
Αυτή η θέση δεν ήταν ένα φυλαχτό που μας εξασφάλιζε την «ιδιαιτερότητα» από τα άλλα ρεύματα της Αριστεράς. Έπαιξε κρίσιμο ρόλο στο να μην υποκύψει η ΟΣΕ (και το ΣΕΚ) στην απαισιοδοξία που κατέλαβε όλη την αριστερά μετά τις καταρρεύσεις του 1989. Αντίθετα, πανηγυρίσαμε τις επαναστάσεις που ανέτρεψαν εκείνες τις δικτατορίες. Και η θεωρία του κρατικού καπιταλισμού μάς βοήθησε και σε κάτι άλλο: να προβλέψουμε ότι η κρίση που διέλυε το ένα τμήμα του παγκόσμιου καπιταλισμού θα περάσει αργά ή γρήγορα και στο άλλο. Από την Ανατολή στην Δύση.
Σαράντα χρόνια μετά, πολλές από τις διαμάχες που σημάδεψαν αυτή την πορεία μέσα στην αριστερά μπορεί να μοιάζουν μουσειακές. Στην ουσία τους, όμως, οι βασικές επιλογές ανάμεσα στην μεταρρύθμιση και την επανάσταση, στον σοσιαλισμό από τα «πάνω» και στον σοσιαλισμό «από τα κάτω», ανάμεσα στη στρατηγική που βάζει σαν υποκείμενο της αλλαγής την εργατική τάξη και στις στρατηγικές που αναζητούν υποκατάστατα είτε στα υπουργεία είτε στη δράση μιας «αποφασισμένης μειοψηφίας», εξακολουθούν να είναι οι διαχωριστικές γραμμές στην Αριστερά. Και το πώς απαντιόνται θα καθορίσει την πορεία των αγώνων που δίνουμε σήμερα. Όσο πιο δυνατή είναι η Αριστερά του αντικαπιταλισμού και της επανάστασης, τόσο πιο γρήγορα θα βρουν δικαίωση οι ελπίδες και οι αγώνες μας. Το ΣΕΚ είναι περήφανο που σαράντα χρόνια μετά την ίδρυσή του, είναι πολύ πιο δυνατό, πιο έμπειρο και ακόμα πιο αισιόδοξο για τη συμβολή του σ’ αυτή την προσπάθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου