Του Γιάννη Στεφανάκι
Αντισταθείτε…
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους…
Μιχάλης Κατσαρός
Καθυστέρησα να γράψω αυτό το μικρό σημείωμα για το «περίφημο κείμενο των 32» διανοούμενων, που πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας μέσα από εφημερίδες και συνεντεύξεις σε διάφορα κανάλια, προκαλώντας έτσι τα ειρωνικά σχόλια και την οργή πολλών ανθρώπων. Άργησα λοιπόν γιατί περίμενα να καταλαγιάσει πρώτα ο θυμός μέσα μου, γιατί δεν πίστευα στα μάτια μου, γιατί δεν ήθελα να στεναχωρήσω κάποιους από τους φίλους που θα το διάβαζαν.
Λυπάμαι για τον ξύλινο, όμοιο με των πολιτικών λόγο τους, μη ανταποκρινόμενο στις πνευματικές τους ικανότητες, αλλά και στα σημεία των καιρών.
Λυπάμαι γιατί η πρότασή τους έρχεται να κουκουλώσει την πληγή. Σαν να θέλουν να θεραπεύσουν ένα πολιτικό σύστημα, που χρόνια καρκινοβατεί, με ασπιρίνες. Σαν να μας λένε: Μην ταράζετε τα νερά, ας προσπαθήσουμε να σώσουμε το σύστημα. Το σάπιο σύστημα του λαϊκισμού και του «δώσ' τα όλα», τις τακτικές δηλαδή που μας έφεραν ώς εδώ.
Λυπάμαι γιατί εκφράζονται με έναν λόγο μη ανταποκρινόμενο στις λογοτεχνικές τους ικανότητες, ο οποίος καταδικάζει εμμέσως πλην σαφώς τους εκατοντάδες χιλιάδες εξεγερμένους συμπολίτες μας σε όλη την Ελλάδα, συναινώντας με αυτόν τον τρόπο στον βάρβαρο και αποτυχημένο νεοφιλελευθερισμό. Και που ελαφρά τη καρδία καταδικάζουν τα αριστοφανικώς πολιτικά κατ’ ουσίαν συνθήματα ως λαϊκίστικα -δεδομένων των εξαιρέσεων-, νομιμοποιώντας την εξαθλίωση που πρόκειται να φέρει το ΔΝΤ στη χώρα μας, όπως και σε όλες τις χώρες που έχει με το γνωστό τρομοκρατικό τρόπο επιβληθεί.
Αν «λαϊκίζει» ο κόσμος, άνεργος ή μη, που δεν έχει φταίξει σε τίποτα -αλλά κι αν δεχτώ πως έχει φταίξει γλείφοντας κάποιο κοκαλάκι που του πέταξαν παράγοντες κομματικοί- τότε τι να πούμε σε αυτούς όλους που έφεραν τη χώρα σε αυτό το χάλι, τρώγοντας από τα δανεικά που έπαιρναν και που ακόμα τρώνε; Τζογάροντας το δημόσιο χρήμα των ταμείων στο Χρηματιστήριο (ή μήπως πιστεύετε κι εσείς ότι τα φάγαμε μαζί;).
Γιατί δεν μιλάνε οι κύριοι των 32 για τους 300 της Βουλής και το δημόσιο χρήμα που κατασπαταλούν ασύστολα; Δηλαδή με λιγότερους βουλευτές και με μισθό ενός δασκάλου -ο οποίος πραγματικά εργάζεται και φέρει μάλιστα μεγίστη ευθύνη ως προς τη μόρφωση των παιδιών μας-, η Βουλή θα δούλευε αναλογικά λιγότερο απ’ ό,τι τώρα; Τι κάνουν όλοι αυτοί οι 300 με τους εκατοντάδες υπαλλήλους τους, όπου οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν καν πολιτική συνείδηση, εκτός από το να κρύβονται πίσω από μια αρρωστημένης μορφής συλλογική ευθύνη;
Αντί λοιπόν να παίρνουν ξεκάθαρη θέση ως πνευματικοί άνθρωποι, αντί να διαπαιδαγωγούν με το ήθος τους και να οργίζονται κυρίως με την απάθειά τους και τον κατήφορο της χώρας, έρχονται να θολώσουν τα νερά, δημιουργώντας στον χώρο των νέων δημιουργών μια «απολιτίκ» αντίληψη δίχως το παραμικρό αίσθημα ευθύνης.
Υπάρχει και μια μεγάλη μερίδα πολιτών (είναι όλοι αυτοί που συντηρούν αυτό το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα) που δεν μπαίνουν καν στον κόπο να καταλάβουν την ανησυχία των αποφασισμένων πολιτών και το σκοπό των συγκεντρώσεων, κι όμως έχουν γνώμη. Μοιάζουν με εκείνους που δίνουν συμβουλές σ’ ένα βοσκό, ενώ μένουν με την εντύπωση πως τα θηλαστικά γεννιούνται με ωά!!!
Την Τετάρτη 15 Ιουνίου, με τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα , με τους δεκάδες τραυματίες και τους τόνους χημικών που έπεσαν, με έναν πρωθυπουργό που παραπαίει, που λέει ψέματα, που άφηνε πληροφορίες εσκεμμένα να διαρρεύσουν για δήθεν απομάκρυνσής του, τι έχετε να πείτε; Εξακολουθείτε από τα γραφεία σας να γράφετε λόγους «δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα»;
Όχι, κύριοι! Μέσα στο πλήθος που κάθε βράδυ παίρνει άμεση θέση με ειρηνικά μέσα, μιλώντας ξεκάθαρα, εκατοντάδες είμαστε οι άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων που αγωνιούμε το ίδιο, που πιάνουμε τον παλμό του κόσμου και «φωνάζουμε» να φύγουν επιτέλους οι εγκάθετοι που μας έφεραν ώς εδώ και να μην πειράξουν τίποτα από τα κοινωνικά και εργασιακά κεκτημένα του λαού, αλλά και από την εθνική μας περιουσία. Και είναι κυρίως όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις που μας έφεραν ώς εδώ χωρίς αιδώ, μη εξαιρουμένων βεβαίως των κομμάτων της αριστεράς, που στη δεδομένη στιγμή δεν πιάνουν τον παλμό του κόσμου, δεν έχουν μια ξεκάθαρη θέση που θα μας βγάλει από την κρίση, που με την πολυδιάσπασή τους παίζουν δυστυχώς το παιγνίδι του δικομματισμού.
Αλήθεια τι θα έλεγαν, αν ζούσαν σήμερα, οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών που έφυγαν πρόσφατα, για να αναφέρω μερικούς όπως οι: Γ. Ρίτσος, Μ. Κατσαρός, Μ. Αναγνωστάκης, Ν. Καρούζος, E. Παππά, Τ. Λειβαδίτης, Μ. Σαχτούρης, Μ. Μουντές, Η. Λάγιος, Τ. Σινόπουλος, Γ. Παυλόπουλος, Θ. Γκόρπας, Α. Δαμιανός, Θ. Βέγγος, Ν. Κεσσανλής, Β. Κανιάρης, Τ. Νικολαΐδη, Μ. Ρασούλης, Β. Παπάζογλου;
Πιθανόν κάποιοι να έπαιρναν θέση σιωπώντας. Ίσως θα ήταν καλύτερα εάν έκαναν το ίδιο και οι 32 πνευματικοί μας άνθρωποι, αλλά θα ήταν καλύτερα ακόμα αν κατέβαιναν και κατέθεταν τους προβληματισμούς τους στις δημοκρατικά ανοικτές συνελεύσεις της κάθε πλατείας.
Τι τους φοβίζει; Η αστάθεια των καιρών; Ούτως ή άλλως ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=623012
Αντισταθείτε…
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους…
Μιχάλης Κατσαρός
Καθυστέρησα να γράψω αυτό το μικρό σημείωμα για το «περίφημο κείμενο των 32» διανοούμενων, που πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας μέσα από εφημερίδες και συνεντεύξεις σε διάφορα κανάλια, προκαλώντας έτσι τα ειρωνικά σχόλια και την οργή πολλών ανθρώπων. Άργησα λοιπόν γιατί περίμενα να καταλαγιάσει πρώτα ο θυμός μέσα μου, γιατί δεν πίστευα στα μάτια μου, γιατί δεν ήθελα να στεναχωρήσω κάποιους από τους φίλους που θα το διάβαζαν.
Λυπάμαι για τον ξύλινο, όμοιο με των πολιτικών λόγο τους, μη ανταποκρινόμενο στις πνευματικές τους ικανότητες, αλλά και στα σημεία των καιρών.
Λυπάμαι γιατί η πρότασή τους έρχεται να κουκουλώσει την πληγή. Σαν να θέλουν να θεραπεύσουν ένα πολιτικό σύστημα, που χρόνια καρκινοβατεί, με ασπιρίνες. Σαν να μας λένε: Μην ταράζετε τα νερά, ας προσπαθήσουμε να σώσουμε το σύστημα. Το σάπιο σύστημα του λαϊκισμού και του «δώσ' τα όλα», τις τακτικές δηλαδή που μας έφεραν ώς εδώ.
Λυπάμαι γιατί εκφράζονται με έναν λόγο μη ανταποκρινόμενο στις λογοτεχνικές τους ικανότητες, ο οποίος καταδικάζει εμμέσως πλην σαφώς τους εκατοντάδες χιλιάδες εξεγερμένους συμπολίτες μας σε όλη την Ελλάδα, συναινώντας με αυτόν τον τρόπο στον βάρβαρο και αποτυχημένο νεοφιλελευθερισμό. Και που ελαφρά τη καρδία καταδικάζουν τα αριστοφανικώς πολιτικά κατ’ ουσίαν συνθήματα ως λαϊκίστικα -δεδομένων των εξαιρέσεων-, νομιμοποιώντας την εξαθλίωση που πρόκειται να φέρει το ΔΝΤ στη χώρα μας, όπως και σε όλες τις χώρες που έχει με το γνωστό τρομοκρατικό τρόπο επιβληθεί.
Αν «λαϊκίζει» ο κόσμος, άνεργος ή μη, που δεν έχει φταίξει σε τίποτα -αλλά κι αν δεχτώ πως έχει φταίξει γλείφοντας κάποιο κοκαλάκι που του πέταξαν παράγοντες κομματικοί- τότε τι να πούμε σε αυτούς όλους που έφεραν τη χώρα σε αυτό το χάλι, τρώγοντας από τα δανεικά που έπαιρναν και που ακόμα τρώνε; Τζογάροντας το δημόσιο χρήμα των ταμείων στο Χρηματιστήριο (ή μήπως πιστεύετε κι εσείς ότι τα φάγαμε μαζί;).
Γιατί δεν μιλάνε οι κύριοι των 32 για τους 300 της Βουλής και το δημόσιο χρήμα που κατασπαταλούν ασύστολα; Δηλαδή με λιγότερους βουλευτές και με μισθό ενός δασκάλου -ο οποίος πραγματικά εργάζεται και φέρει μάλιστα μεγίστη ευθύνη ως προς τη μόρφωση των παιδιών μας-, η Βουλή θα δούλευε αναλογικά λιγότερο απ’ ό,τι τώρα; Τι κάνουν όλοι αυτοί οι 300 με τους εκατοντάδες υπαλλήλους τους, όπου οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν καν πολιτική συνείδηση, εκτός από το να κρύβονται πίσω από μια αρρωστημένης μορφής συλλογική ευθύνη;
Αντί λοιπόν να παίρνουν ξεκάθαρη θέση ως πνευματικοί άνθρωποι, αντί να διαπαιδαγωγούν με το ήθος τους και να οργίζονται κυρίως με την απάθειά τους και τον κατήφορο της χώρας, έρχονται να θολώσουν τα νερά, δημιουργώντας στον χώρο των νέων δημιουργών μια «απολιτίκ» αντίληψη δίχως το παραμικρό αίσθημα ευθύνης.
Υπάρχει και μια μεγάλη μερίδα πολιτών (είναι όλοι αυτοί που συντηρούν αυτό το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα) που δεν μπαίνουν καν στον κόπο να καταλάβουν την ανησυχία των αποφασισμένων πολιτών και το σκοπό των συγκεντρώσεων, κι όμως έχουν γνώμη. Μοιάζουν με εκείνους που δίνουν συμβουλές σ’ ένα βοσκό, ενώ μένουν με την εντύπωση πως τα θηλαστικά γεννιούνται με ωά!!!
Την Τετάρτη 15 Ιουνίου, με τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα , με τους δεκάδες τραυματίες και τους τόνους χημικών που έπεσαν, με έναν πρωθυπουργό που παραπαίει, που λέει ψέματα, που άφηνε πληροφορίες εσκεμμένα να διαρρεύσουν για δήθεν απομάκρυνσής του, τι έχετε να πείτε; Εξακολουθείτε από τα γραφεία σας να γράφετε λόγους «δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα»;
Όχι, κύριοι! Μέσα στο πλήθος που κάθε βράδυ παίρνει άμεση θέση με ειρηνικά μέσα, μιλώντας ξεκάθαρα, εκατοντάδες είμαστε οι άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων που αγωνιούμε το ίδιο, που πιάνουμε τον παλμό του κόσμου και «φωνάζουμε» να φύγουν επιτέλους οι εγκάθετοι που μας έφεραν ώς εδώ και να μην πειράξουν τίποτα από τα κοινωνικά και εργασιακά κεκτημένα του λαού, αλλά και από την εθνική μας περιουσία. Και είναι κυρίως όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις που μας έφεραν ώς εδώ χωρίς αιδώ, μη εξαιρουμένων βεβαίως των κομμάτων της αριστεράς, που στη δεδομένη στιγμή δεν πιάνουν τον παλμό του κόσμου, δεν έχουν μια ξεκάθαρη θέση που θα μας βγάλει από την κρίση, που με την πολυδιάσπασή τους παίζουν δυστυχώς το παιγνίδι του δικομματισμού.
Αλήθεια τι θα έλεγαν, αν ζούσαν σήμερα, οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών που έφυγαν πρόσφατα, για να αναφέρω μερικούς όπως οι: Γ. Ρίτσος, Μ. Κατσαρός, Μ. Αναγνωστάκης, Ν. Καρούζος, E. Παππά, Τ. Λειβαδίτης, Μ. Σαχτούρης, Μ. Μουντές, Η. Λάγιος, Τ. Σινόπουλος, Γ. Παυλόπουλος, Θ. Γκόρπας, Α. Δαμιανός, Θ. Βέγγος, Ν. Κεσσανλής, Β. Κανιάρης, Τ. Νικολαΐδη, Μ. Ρασούλης, Β. Παπάζογλου;
Πιθανόν κάποιοι να έπαιρναν θέση σιωπώντας. Ίσως θα ήταν καλύτερα εάν έκαναν το ίδιο και οι 32 πνευματικοί μας άνθρωποι, αλλά θα ήταν καλύτερα ακόμα αν κατέβαιναν και κατέθεταν τους προβληματισμούς τους στις δημοκρατικά ανοικτές συνελεύσεις της κάθε πλατείας.
Τι τους φοβίζει; Η αστάθεια των καιρών; Ούτως ή άλλως ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=623012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου