ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ: Όπλο για τον πανεκπαιδευτικό αγώνα

«ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ-ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ & ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ από-ΓΝΩΣΗΣ» Αλέξανδρος Χρύσης, εκδόσεις «Γκοβόστης», 2011

Δεν είναι τυχαίο ότι, κατά τη διετία 2006 – 07, το νικηφόρο κίνημα του Άρθρου 16 ενάντια στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης της Ν.Δ. για την ανώτατη εκπαίδευση είχε γνήσιο αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο. Στην καρδιά του είχε βρεθεί η αντικαπιταλιστική Αριστερά.
Το βιβλίο μπορεί να μην αναφέρεται σ’ εκείνη τη διετία, αλλά προτείνει πολλά επιχειρήματα υπέρ της αντίληψης ότι ένας αγώνας, όπως αυτός που σήμερα ξετυλίγεται ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου, απαιτεί ξανά την «ευρύτερη συσπείρωση κοινωνικών δυνάμεων, [την] οργανική ενότητα και συμμαχία εργαζομένων και νεολαίας» όσο και εξίσου προϋποθέτει την «αντικαπιταλιστική εναλλακτική προοπτική» μέχρι την επόμενη νίκη.
Κεντρική θέση της ανάλυσης του «πανεπιστήμιου – επιχείρησης» από τον συγγραφέα είναι ότι αποτελεί σκληρή ταξική επιλογή. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές στην εκπαίδευση έχουν τεθεί ως στρατηγικός στόχος όλων των κυβερνήσεων τουλάχιστον από το 1998 (δηλαδή, εδώ και μια δεκαπενταετία σχεδόν, χρονικό διάστημα που εμμέσως αποτελεί και δείγμα της νικηφόρας αντίστασης του φοιτητικού και εργατικού κινήματος).

Ριζική αναδόμηση

Ο Χρύσης πολύ σωστά οριοθετεί ότι «το νεοφιλελεύθερο εκπαιδευτικό υπόδειγμα δεν εξαντλείται στην επιδίωξη του μετριοπαθούς στρατηγικού στόχου της συνεργασίας επιχειρήσεων και πανεπιστημίων, αλλά εκφράζει την ανάγκη μιας ριζικής αναδόμησης όλου του εκπαιδευτικού πεδίου».
Ο άγριος τεχνολογικός ανταγωνισμός της παγκόσμιας αγοράς – και μάλιστα στο υπόβαθρο της σημερινής παγκόσμιας κρίσης – επιτάσσει την προσπάθεια διάλυσης της ανώτατης εκπαίδευσης ως δημόσιου αγαθού. Όπως συμβαίνει και με την υγεία ή την πρόνοια, αναφέρει ο συγγραφέας, «η λογική του δημόσιου αγαθού δεν χωρεί πλέον τα όρια των καπιταλιστικών κοινωνιών».
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, απ’ αυτή την άποψη, αν συμφωνεί κανείς με την έμφαση του συγγραφέα σχετικά με το ότι αιχμή των επιδιώξεων των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην εκπαίδευση αποτελεί η «απόκρουση των κοινωνικών και ιδεολογικών συνεπειών της ανεργίας […], της ριζικής διάβρωσης της όποιας συνοχής των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κοινωνιών».
Η ανάδειξη της λογικής με την οποία από τη μία πλευρά είναι τα κέρδη των επιχειρήσεων και από την αντίθετη πλευρά βρίσκονται οι ανάγκες της κοινωνίας αποτελεί και τον λόγο για τον οποίο αυτό το μικρό βιβλίο μπορεί να γίνει ένα μεγάλο όπλο στον πανεκπαιδευτικό αγώνα ενάντια στο νέο νόμο της Διαμαντοπούλου.
Τα πανεπιστήμια - για να αλλάξουμε ελάχιστα το απόσπασμα του Λένιν που ο Χρύσης επέλεξε ως προμετωπίδα του βιβλίου του - «δεν μπορούν να σταθούν υπεράνω της πολιτικής και να υπηρετήσουν την κοινωνία στο σύνολό της. Στην πραγματικότητα [είναι] όργανα ταξικής κυριαρχίας της αστικής τάξης».

http://ergatiki.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=2807%3Ai983&Itemid=62