Επισκόπηση αριστερού περιοδικού τύπου

Η σκέψη του Καρλ Μαρξ συνεχίζει να γονιμοποιεί την θεωρία και την πρακτική του κινήματος για την ανατροπή του καπιταλισμού.

του Θανάση Καμπαγιάννη

Το περιοδικό Ουτοπία (τεύχος 94, Μάρτιος-Απρίλιος 2011) κυκλοφορεί αυτό το δίμηνο με ένα πλούσιο “Αφιέρωμα στον Μαρξ”. Αναλυτική παρουσίαση του αφιερώματος έχουμε κάνει ήδη στο τεύχος 976 της εφημερίδας Εργατική Αλληλεγγύη. Ξεχωρίζουν μεταξύ άλλων: το κείμενο του Istvan Meszaros με τίτλο “Ο μαρξικός αναπροσανατολισμός της μεθόδου”. Η μελέτη του Δημήτρη Σαραφιανού για τη σχέση του μαρξισμού με τη δικαιοσύνη και την ηθική με τίτλο: “Από την κριτική του ουρανού στην κριτική της γης: Σκέψεις για μια επαναδιαπραγμάτευση της σχέσης δικαιοσύνης και ηθικής στο έργο του Μαρξ”. Και η αντίστοιχη μελέτη (από διαφορετική όμως σκοπιά) του Υβόν Κινιού με τίτλο “Η ηθική στον Μαρξ”.

Στο προηγούμενο τεύχος του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω, ο Λέανδρος Μπόλαρης είχε επιχειρηματολογήσει εναντίον της συμμετοχής της Αριστεράς σε κυβερνήσεις στο έδαφος του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος. Στο τρέχον τεύχος της Ουτοπίας ο Δημήτρης Γρηγορόπουλος δίνει επιχειρήματα υπέρ των αριστερών κυβερνήσεων (“Ο Μαρξ για το θέμα της εξουσίας – Κυβερνητική εξουσία και μετασχηματισμός”). Η μαζική φθορά των δύο πόλων του πολιτικού συστήματος, σε συνδυασμό με την αδυναμία της εργατικής τάξης να πάρει την εξουσία μέσα από δικούς της θεσμούς, θα μπορούσαν να ανοίξουν τον δρόμο για την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από την Αριστερά μέσα από κοινοβουλευτικές εκλογές. Ο Γρηγορόπουλος εξαρτά την επιτυχία της αριστερής αυτής κυβέρνησης από τον ριζοσπαστισμό της, στον βαθμό που θα αποτελέσει το στρατηγείο του εργατικού κινήματος που την έφερε στην εξουσία και θα ολοκληρώσει τη σύγκρουση με τους καπιταλιστές.
Όμως ο Γρηγορόπουλος δεν αναμετριέται ούτε με την ιστορική εμπειρία της στρατηγικής που θέτει (έστω και αν την μνημονεύει), ούτε όμως και με το κεντρικό πρόβλημα της στρατηγικής του: η ανάθεση του ρόλου του επιτελείου του κινήματος σε μία κυβέρνηση που θα συνθλίβεται από τις πιέσεις της αστικής νομιμότητας μεταφέρει τις πιέσεις αυτές στο εσωτερικό του εργατικού κινήματος και καταλήγει να ευνουχίζει την επαναστατική στρατηγική του. Το εργατικό κίνημα πρέπει να οικοδομήσει ένα ανεξάρτητο κέντρο δράσης που να είναι θωρακισμένο απέναντι σε τέτοιες πιέσεις. Το καθήκον αυτό δεν συνεπάγεται αναγκαστικά κάποιου είδους αναχωρητισμό: θα χρειαστεί πολιτικός εξοπλισμός και τακτική ευλύγισία για την αντιμετώπιση συνθηκών, όπως είναι η ανάδυση φιλολαϊκών κυβερνήσεων του τύπου που περιγράφει ο Γρηγορόπουλος. Όμως, η θέση της Αριστεράς – σίγουρα της αντικαπιταλιστικής – δεν είναι μέσα, αλλά έξω από τέτοιες κυβερνήσεις, ώστε το ξεδίπλωμα της διεργασίας αυτής να μην σημάνει την εξακολούθηση της αδυναμίας της εργατικής τάξης να πάρει με δικούς της θεσμούς την εξουσία, αλλά αντίθετα την οριστική κατάκτησή της.
Κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος του περιοδικού Μαρξιστική Σκέψη (Μάιος-Αύγουστος 2011). Ο χώρος της Επισκόπησης δεν μας επιτρέπει μια αναλυτική παρουσίαση του νέου αυτού τόμου. Είναι πάντως σίγουρο ότι οι αναγνώστες του Σοσιαλισμός από τα Κάτω θα βρουν δύο άρθρα εξαιρετικά χρήσιμα: το ένα είναι το κείμενο του Τζόζεφ Τσουνάρα, μέλους του βρετανικού SWP, για τις τρέχουσες ερμηνείες της οικονομικής κρίσης, με τίτλο: “Μαρξιστικοί απολογισμοί της παρούσας κρίσης”. Και βέβαια, το δεύτερο άρθρο είναι ένα αμετάφραστο μέχρι σήμερα άρθρο του Τόνι Κλιφ για τις «Γυναίκες στην Παρισινή Κομμούνα». Πρόκειται για κομμάτι ενός ευρύτερου αφιερώματος στην Παρισινή Κομμούνα με κείμενα των Μαρξ, Ένγκελς, Λουίζ Μισέλ, Πωλ Λαφάργκ και άλλων. Αξίζουν τέλος μιας ιδιαίτερης αναφοράς τα κείμενα του Κρις Ουίλιαμς και Κώστα Σκορδούλη για το πυρηνικό έγκλημα της Φουκουσίμα..

http://socialismfrombelow.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=273:i87&Itemid=1