Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Βιβλίο: Τρεις εκδόσεις που δεν θα βρείτε εύκολα

Γιώργης Δαλαβάγκας, «Αριστοτέλης ο μεγάλος Σταγειρίτης», εκδόσεις Ενότητα.



Ο Γιώργος Δαλαβάγκας ήταν βετεράνος αγωνιστής εργατικού κινήματος που έφυγε από κοντά μας τον Απρίλη. Στο κίνημα από τα νεαρά του χρόνια, στην Αντίσταση και από τα ιδρυτικά μέλη το 1946 του Κομμουνιστικού Διεθνιστικού Κόμματος, τμήματος της 4ης Διεθνούς.
Κομμάτι της προσπάθειάς του να εκπαιδεύσει θεωρητικά τη νέα γενιά των επαναστατών ήταν και μια σειρά μελέτες για την ιστορία των πνευματικών αναζητήσεων, της φιλοσοφίας και της επιστήμης.
Ενα τέτοιο κείμενο είναι αυτό για τον Αριστοτέλη που επανακυκλοφόρησαν οι εκδόσεις Ενότητα για να τιμήσουν τη μνήμη του.
Στην νεκρολογία του στην Εργατική Αλληλεγγύη, ο σύντροφος και φίλος του Δημήτρης Λιβιεράτος ανέφερε «Μέχρι τα τελευταία χρόνια που δεν μπορούσε πια να κυκλοφορήσει από πάθηση των ποδιών, ενδιαφερόταν, μάθαινε πάντα τι γινόταν στο κίνημα. Με χαρά έβλεπε να αναπτύσσονται οι τροτσκιστικές ιδέες σε πολλούς και νέους ανθρώπους. Γειά σου σύντροφε Γιώργη, οι ιδέες σου συνεχίζονται και οπωσδήποτε θα θριαμβεύσουν».

Γιώργος Λιερός, «Ξαναπιάνοντας το νήμα - Η κοινωνική αναμέτρηση στην Ελλάδα σήμερα», εκδόσεις των Συναδέλφων.


Σ’ αυτήν την έκδοση (κυκλοφορεί και σε ηλεκτρονική μορφή από τον Μάρτη) ο σ. Γιώργος Λιερός καταθέτει την άποψή του για πολλά κρίσιμα ερωτήματα που βασανίζουν τον κόσμο του κινήματος. Είναι σύντομο, η συνολική έκταση της έκδοσης φτάνει τις 64 σελίδες μικρού μεγέθους. Ο συμπυκνωμένος τρόπος διατύπωσης των σκέψεων και των στρατηγικών επιλογών που προτείνει ο συγγραφέας κάνουν την ανάγνωση δύσκολη σε πολλά σημεία. Οχι γιατί η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο σύντροφος είναι δυσνόητη «ακαδημαϊκή», αλλά γιατί παρατίθενται με συντομία πολλές και σημαντικές ιδέες που η κάθε μια προκαλεί σε διάλογο και αντιπαράθεση.
Καταρχήν είναι καλοδεχούμενη μια οπτική που αναζητάει την απάντηση στην κοινωνική καταστροφή που φέρνουν τα μνημόνια και η κρίση του καπιταλισμού, στους «από κάτω» και την δράση τους. Στις μέρες που έρχονται και στις κρίσιμες αναμετρήσεις που ξεπροβάλλουν μπροστά μας, είναι αναγκαία αυτή η επιμονή. Δεν υπάρχουν «σωτήρες» που θα μας πάρουν από την κόλαση και θα μας πάνε στη γη της επαγγελίας.
Όμως, από κει και πέρα χρειαζόμαστε απαντήσεις για το ποια κοινωνική δύναμη των «από κάτω» και με ποια στρατηγική μπορεί να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά με την καπιταλιστική βαρβαρότητα και να ανοίξει το δρόμο για μια νέα κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι το βάρος πρέπει να πέσει στη συγκρότηση δομών αντι-εξουσίας με βάση τις λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές που θα αναλάβουν την διάσωση του κοινωνικού ιστού από την αποσάθρωση που φέρνει η κρίση. Εκεί θα αναπτύσσονται νέοι τρόποι ανταλλαγής, παραγωγής, ζωής γενικότερα σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.
Ο σ. Γιώργος έχει πλήρη συναίσθηση βέβαια πόσο αδιέξοδη είναι η απόλυτη αντιπαράθεση του «κοινωνικού» στο «πολιτικό» που κάνει το μεγαλύτερο τμήμα του χώρου της αυτονομίας. Επισημαίνει ότι: «Αν αγνοήσουμε τις δυνάμεις που απελευθερώνει η εξέγερση, αν επικεντρωθούμε σ’ αυτά τα λίγα που μπορούμε να κάνουμε –τα οποία σίγουρα έχουν τη σημασία τους- τότε μοιάζουμε με εκείνους τους συνετούς Γερμανούς γραφειοκράτες των συνδικάτων, οι οποίοι στις αρχές του 20ου αιώνα, προσπαθούσαν να υπολογίσουν επακριβώς τις επισιτιστικές ανάγκες, τα έξοδα και τις υλικές θυσίες που θα απαιτούνταν σε μια ενδεχόμενη εξέγερση. Η προσπάθειά τους είναι το ίδιο άχρηστη όσο και η πρόθεση να αδειάσεις τον ωκεανό μ’ ένα ποτήρι νερό, έγραψε η Λούξεμπουργκ».
Όμως, δεν αρκεί να ξορκίζεις αυτόν τον κίνδυνο. Η εργατική τάξη είναι η δύναμη που μπορεί να ενώσει το «κοινωνικό» με το «πολιτικό» όχι απλά σε μια εξέγερση αλλά σε μια επανάσταση που ανατρέπει συνολικά την παλιά κοινωνία για να κάνει χώρο στην ανάπτυξη της νέας. Χωρίς την αναφορά, όχι απλά ιδεολογική αλλά συγκεκριμένη πολιτικά στους αγώνες του σήμερα, σε αυτή τη δύναμη, κάθε σχέδιο για την αλλαγή της κοινωνίας, όσο οραματικό κι αν είναι, όσο κι αν προσπαθεί να αποκλείσει τα ενδεχόμενα της αφομοίωσης από τον καπιταλισμό, μένει μετέωρο.
Ο σ. Γιώργος για άλλη μια φορά θέτει ζητήματα που πρέπει να συζητηθούν συντροφικά σε βάθος, αλλά και με την αίσθηση του επείγοντος.

Αναφορά Μνήμης – Για τον σύντροφό μας Στέλιο Βασιλειάδη, εκδόσεις Ρήγμα.


Ο Στέλιος Βασιλειάδης ήταν αγωνιστής του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος που χάθηκε πρόωρα σε ένα πολύ ύποπτο τροχαίο ατύχημα στις 9 Δεκέμβρη 1974, μια μόλις μέρα μετά το Δημοψήφισμα που κατάργησε τη μοναρχία. Ο Κυριάκος Βασιλειάδης αφιερώνει αυτή τη μικρή έκδοση «στη μνήμη του αδελφού, φίλου και συντρόφου» του.
Ο Στέλιος Βασιλειάδης εντάχτηκε νεαρός στη νεολαία των Λαμπράκηδων, συμμετείχε στις κινήσεις της «αριστερής αμφισβήτησης» της ηγεσίας της ΕΔΑ που έκαναν τη πρώτη δυναμική τους εμφάνιση στα Ιουλιανά του ’65. Οταν απολύθηκε από τον στρατό το 1969 μπαίνει στην Σχολή Υπομηχανικών Αθήνας, στο «Μικρό Πολυτεχνείο».
Το 1972 «Στις 6 Μάρτη γίνεται η πρώτη συλλογική πράξη αντίστασης κατά της χούντας. Την ξεκινούν με μαζική απεργία-αποχή η Σχολή Υπομηχανικών της Αθήνας στο γνωστό τότε σαν ‘Μικρό Πολυτεχνείο’ στο κτίριο της Αγ. Μελετίου και Πατησίων». Στις 21 Απρίλη, επέτειο της χούντας, έγινε μαζική αντιχουντική διαδήλωση στα Προπύλαια. Η φωτογραφία που δημοσιεύεται στην έκδοση, στην οποία διακρίνεται ο Στέλιος Βασιλειάδης, δημοσιεύτηκε εκείνη την εποχή από την «Μαμή» την εφημερίδα της ΟΣΕ που κυκλοφορούσε παράνομα στην Ελλάδα.
Ο Στέλιος Βασιλειάδης συνελήφθηκε και βασανίστηκε άγρια από την ΕΣΑ. Συμμετέχει στους εξέγερση του Πολυτεχνείου και στους αγώνες που ξεσπάνε με την πτώση της χούντας. Τα κάνει όλα αυτά με συγκεκριμένη ιδεολογική ταυτότητα. Είναι αναρχικός και συμμετέχει στις κινήσεις για την πρώτη συγκρότηση του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού-αυτόνομου χώρου με πολλούς άλλους συντρόφισσες και συντρόφους. Ήταν κομμάτι του κινήματος που γέννησε ξανά την προοπτική της επαναστατικής αμφισβήτησης του συστήματος.

http://ergatiki.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=4759%3Ai1025&Itemid=62

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου