Ποιήματα που τώρα γράφονται: Παράκαμψη, Νεφέλη Ανδριανού

Παράκαμψη
 

(Tέσσερεις ...Πέντε...Έξι το πρωί)

Όλα διαλύθηκαν στο σώμα ,ποτάμι
συναρμολογήθηκαν στην ψυχή
Ηγήθηκαν υπτάμενοι Σωσίες .

Κάνε λίγο χώρο ,όχι να χορέψω αλλό ένα ίδιο γνώριμο τραγούδι
να περάσουν κάποιες μορφές πραγμάτων που δεν περίμενα να εμφανιστούν
μα ήξερα πως υπήρχαν για ταξίδια
περαιτέρω.

Κάνε άκρη ,δεν υπάρχει δάκρυ να κυλήσει
ένα χαμόγελο θα ανθίσει
στη Δροσιά ,προσωπικά
εκτεθειμένα επώδυνα
χτισμένα πάνω σε διορθώσεις

μα όχι ανάλαφρες αλλαγές.

Λίγη εξόντωση χρόνου ,θυμάμαι ,αρκεί.
Είναι μια επιτυχημένη συνταγή.
Ψιθύρισμα Θείων ,Σοφών.

Κάνε Άκρη.
Τη βρήκες ,σε βρήκε.

Μια φράση την παρέλειψα,
αλλά δεν πειράζει
θα θυμηθεί να με επισκεφτεί
στα θέατρα των μικρών στάσεων που προσπερνάς.

Ασθενικά Υγιής ,
με όλη την αισχρότητα των πολλών λόγων
έτσι και έτσι ,μα έτσι εκφράζεται
πίσω απο την κουρτίνα

Σκοτάδι.
Μπροστά ορθώνεται Μονόλογος

Συμβατή η ζωή με τους στίχους;

-Καλημέρα.

(Έτσι θα το ξεκινούσα)

-Νύχτα

Θα ταίριαζε απόλυτα με τον τζίτζικα να μου αφιερώνεται
να θέλει τόσο πολύ να ακούσει το τραγούδι μου!

Γιατί όταν πρέπει δεν μπορώ να σιμώσω λέξη
Μπερδεύω δυστυχίες ,εμμονές ,ευτυχίες με όλη την καφεΐνη
και αποσπασματικά ίσως να μιλήσω για δυο τρεις ανούσιες πια συγκινήσεις

απογοητεύμενη και αδιάφορη ως προς όλες τις επεξηγήσεις.

Καμιά φορά όμορφα ,άσχημα
τα πρόσωπα σου φαίνονται ολόιδια.

Τα κύτταρα ,τεντώνονται είναι τα πιο σημαντικά.

-Τα νεύρα μου!

Που χάθηκε η φράση μου ;
Mε κατάπληξη καταπνίγηκε σε ένα αόριστο κλάσμα δευτερολέπτου
όπου εντελώς ανώδυνα μόνη

ένιωσα ελευθερία.

-Σπουδαία στιγμή νάρκισσου .

Κάνε χώρο τώρα ,
με κούρασε να θυμηθώ ,σα κουπί στο πουθενά να ψάχνει .
Έρεβος Μυαλού
εκ γεννητής μεγαλειότης ,πολιτεία!

Ορθάνοιχτα πλάσματα ,αφές να ξελασκάρουν λίγο.
-Ζητήστε ,αντοχές ,άκρες χεριών!

Να δεις...Πως τη λέγαν τη χθεσινή μου γνωριμία ;

-Σημείο Μάχης ; Στα πόσα Level ;

Eντός μου...Αι ,εγωπάθεια,να θυμηθείς τον τίτλο.

Ας βρεθεί .

Όσες φορές σκέφτηκα να αράξω στη θαλπωρή του σπιτιού μου
να κάνω να ράνω
κοίτα που ,δεν έκανα τίποτα απ'όλα είχα στοχαστεί πρίν την επιστροφή
απο μια βόλτα .

Κακομαθημένη που ΄μαι!

Κάνω πέρα .
Θα ξαναβρεθεί ,
λίγες στροφές πίσω και πάντα Γαλήνη.
Άλλωστε ποτέ δεν ξεχνάς τα άκρως σημαντικά της σκέψης σου
της ζωής σου ,των καλύτερων χρόνων ,Κρόνων

Έρμαιες Αφροδίτες
με Ήρες αποφασιστικές.
Ένα πράγμα.

Και άλλο ένα.
Στοπ.
Πρέπει να επαναφέρω το παρελθόν για να βρεθώ στη σωστή γραμμή.

Ψάχνω και μου φαντάζει επικίνδυνο να μη βρεθεί.
 

Νεφέλη Ανδριανού


(1/7/2014)

 

Κριτική προσέγγιση

Νεφέλη Ανδριανού «Με πλαγιαστά γράμματα...»

Η ποιήτρια Νεφέλη Ανδριανού, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Πρέβεζα, ζει σήμερα και δημιουργεί στην Αθήνα. Το 2013 εξέδωσε μια νέα ποιητική συλλογή που τιτλοφορείται «Με πλαγιαστά γράμματα», από τις εκδόσεις «Καταφύγιο» στην Κέρκυρα. Ένα ποιητικό καταστάλαγμα αξιοπρόσεχτο για την ποιητική κριτική.

Η ποιητική φλέβα της Ν.Α. μοιάζει ανεξάντλητη ανάβρα εμπνευσμένης γραφής, πότε πετιέται σαν πίδακας μεστωμένης σκέψης και πότε ακούγεται σαν χείμαρρος ορμητικός, όπως ο παφλασμός σε καταρράκτη. Ο στίχος της θαρραλέος, γοργοϋπήκοος, ζωηρός, κρατά την φιλοσοφημένη ιδέα της ανθρώπινης ύπαρξης, την συγγένεια χρόνου και ατόμου, την αγωνία του σκοπού: «Λατρεύω από την γενετική τον υπέρτατο ιδεαλισμό...»

Η μουσική λυρική σκέψη αντικτυπά στην γραφή της εξυψώνοντας την λέξη σε ιερό ενθουσιασμό, δίνει ένα ύφος αυθεντικά λυρικό και γοητευτικό: «Σαν διαταραχή η ποίηση, το κύμα, η δροσιά της...»

Τα πρόσωπα της Νεφέλης είναι όντως βασανισμένα, άλλοτε αυτοτιμωρούμενα, συνεχώς ιχνηλατούν μια ξεχασμένη μοίρα για να αναδυθούν στο φώς και έτσι να λυτρωθούν «...καμιά φορά μπορείς να σκεφτείς την ευτυχία, αλλά θα τιμωρηθείς...».

Εδώ έρχεται αβίαστα στην μνήμη του κριτικού το θλιβερό τραγούδι του Κώστα Καρυωτάκη, όταν κι εκείνος είχε συνειδητοποιήσει τα δεσμά της ανθρώπινης μοίρας «Είναι στον ουρανό μια σιδερένια, μια μεγάλη πυγμή, που δεν συντρίβει, μα τιμωρεί κι αδιάκοπα πιέζει...» (Ελεγεία και Σάτυρες, 1927.)

Ο στίχος της Ν. Α. είναι διαμαρτυρόμενος, εξόχως αντιστασιακός στη «ηθική», αυτήν του κόσμου, την κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του χθαμαλού και συμβιβασμένου ανθρώπου «Αν θες να ζήσεις, γύρνα την πλάτη στις (φθηνές) καλημέρες τους...».

Ο χρόνος τόσο ελάχιστος και ανεπαρκής, αλλά και τόσο ατέλειωτος συνάμα.

Η μοναξιά του ανθρώπου είναι ο πυρήνας της ποιητικής άντλησης για δημιουργία. Ο άνθρωπος θεριό, όμως και τρεμάμενο στάχυ, υποφέρει μονίμως από τον πόνο και τον θάνατο. Αυτοί οι μόνιμοι συνοδοί του θα έκαναν τη ζωή ακάνθινο δέρας, εάν δεν υπήρχε η ιλαρή αχτίδα της προσδοκίας. Από τον πόνο, τον χαμό και τον θάνατο ξεπετιούνται εύοσμα κλήματα, όπως η ποίηση, λυχνία ουρανόπεμπτη και αβρή συλλήπτρια της πικρής ζωής. Γιατί αυτή η εφήμερη ζωή «... δεν είναι θλίψη, όχι, είναι πέτρα, είναι σφιγμένα δόντια...». Η τεχνοτροπία της Νεφέλης είναι ο ρεαλισμός, ένας ρεαλισμός που θα τον ονόμαζα νοσταλγικό. Η νοσταλγία και η μνήμη εμποτίζουν ως τη ρίζα τα ποιητικά της μοσχολούλουδα. Η νοσταλγία ιδίως, αυτό το φαρμακερό μαχαίρι «Κρυστάλλινα παιδικά χρόνια...».

Η κάθε λέξη στη γραφή της Ν.Α. είναι και μια αποκάλυψη της αισθαντικής ψυχής της, είναι όμως και μια καλά σφιγμένη γροθιά στο παχύδερμο θηρίο της υποκρισίας, του συμβιβασμού, της κολακείας.

Η γραφή της στο αποκορύφωμα του ενθουσιασμού μετουσιώνεται σε σαγηνευτικό ταξίδι της γλώσσας και πρωτίστως σε λυροπρόφερτο, γεμάτο χρώματα τραγούδι «Δεν είμαι δέντρο να στέκω, είμαι νερό που απομακρύνεται...».

Έτσι περήφανα το ποίημα μπορεί να υψωθεί στα ουράνια, μέσα από τα καθημερινά, τα μικρά ωραία και ταπεινά.

Ωστόσο μέσα στις διάφανες φλέβες των λέξεων και τις ζωντανές εικονοποιήσεις υπάρχει μια σιωπή εκκωφαντική, που μόνον οι ποιητές, οι μύστες και οι ρεμβαστές της ποίησης είναι σε θέση να αισθανθούν πραγματικά.

Η Νεφέλη Ανδριανού γεωργεί αξιοθαύμαστα και ανανεώνει με τη γραφή της- την ποτισμένη με αίμα και πνεύμα- την σύγχρονη ελληνική μας ποίηση.

 

Αντώνης Περδικούλης

 

πηγή