γράφει ο Νάσος Μπράτσος
Συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από τον Οκτώβριο του 1976 που εγκρίθηκε το καταστατικό του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών – ΠΣΑΠ, αλλά και 39 από την πρώτη απεργία στο ποδόσφαιρο, ένα χρόνο μετά, το Δεκέμβρη του 1977.
Στο πολιτικό επίπεδο, η δικτατορία που είχε προηγηθεί είχε κάνει ωμές παρεμβάσεις στο ποδόσφαιρο, προσπαθώντας να το χρησιμοποιήσει για την προβολή της. Διορισμοί στρατιωτικών στις διοικήσεις ομάδων, πιέσεις για αποτελέσματα που θα «διευκόλυναν» ομάδες που προωθούσε το καθεστώς, υποχρεωτικές διαλύσεις σωματείων και συγχωνεύσεις με το ζόρι ήταν στην ημερήσια διάταξη, ώστε να διευκολυνθούν συγκεκριμένα σωματεία και περιοχές, έναντι άλλων, ειδικά όσων είχαν αντιδικτατορικά στοιχεία στις διοικήσεις τους. Για παράδειγμα ο Εργοτέλης που στις 6 Αυγούστου 1966 είχε κάνει συναυλία με το Μίκη Θεοδωράκη, χαρακτηρίστηκε από τη χούντα του 1967 – 1974, «ως σωματείο που δρα αντεθνικώς» και κυνηγήθηκε άγρια.
Επίσης, αν και στην πραγματικότητα υπήρχαν επαγγελματικές απαιτήσεις από τους ποδοσφαιριστές, μόνο οι κορυφαίοι εξασφάλιζαν σαν δώρο κάποιο διορισμό στο δημόσιο, κατά κανόνα στην αστυνομία, ώστε να τρέχει ο μισθός, συν τις όποιες απολαβές από την ομάδα.
Στο έδαφος της εργασιακής ανασφάλειας και της οικονομικής πενίας για τους πολλούς, άνθισε και επεκτάθηκε η μάστιγα της δωροδοκίας, από την αντίληψη των διοικήσεων για νίκη με κάθε τρόπο και κάθε μέσο.
Χιλιάδες σελίδες αθλητικού Τύπου της εποχής αναφέρονταν σε «ανθοδέσμες», κουτιά με γλυκά, σημαδιακές κινήσεις εντός του αγωνιστικού χώρου, που έδειχναν ότι είχε γίνει η συνεννόηση.
Ο ΠΣΑΠ θέλησε να προωθήσει διαδικασίες εκδημοκρατισμού στο ποδόσφαιρο στο διοικητικό – θεσμικό του σκέλος και να αντιμετωπίσει τα εργασιακά προβλήματα των ποδοσφαιριστών και βεβαίως να σταματήσει τις δωροδοκίες.
Σημαντικό ρόλο έπαιξαν ποδοσφαιριστές που είχαν ήδη διανύσει το μεγαλύτερο μέρος της επαγγελματικής τους διαδρομής, ήταν γνωστοί στο ευρύ κοινό, πέρναγαν πιο εύκολα το μήνυμα και δεν τους φόβιζε μία αντίδραση των παραγόντων των διοικήσεων των ομάδων.
Έτσι παίκτες όπως ο Δομάζος, ο Αντωνιάδης, ο Παπαϊωάννου, ο Καμάρας, ο Λεβέντης, ο Μάλλιαρης, ο Μπαλάφας και αρκετοί άλλοι βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης για την ίδρυση και το ρίζωμα του ΠΣΑΠ.
Επόμενο ήταν να βρεθούν στο στόχαστρο των διοικούντων τις ομάδες, αλλά και του αθλητικού Τύπου, που ήταν συνδεδεμένος με τα συμφέροντα αυτά. Στον αντίποδα οι φίλαθλοι στήριξαν τον ΠΣΑΠ.
Δύο μεγάλες απεργίες έγιναν τους Δεκέμβρηδες του 1977 (11 Δεκεμβρίου) και του 1979 και ορισμένες ομάδες επιχείρησαν να τις σπάσουν πιέζοντας αρκετούς ποδοσφαιριστές ώστε να αγωνιστούν, ενώ χρησιμοποιήθηκαν και ερασιτέχνες από τις τότε υποδομές των σωματείων. Το αποτέλεσμα ήταν μερικές απεργοσπαστικές παρωδίες αγώνων.
Διώξεις
Ακολούθησαν διώξεις σε βάρος των πρωτεργατών με «πάγωμα» των συμμετοχών τους, «δυσμενείς μεταθέσεις» στις εξέδρες και τους πάγκους, λύσεις συμβολαίων – αποδεσμεύσεις, δυσκολίες να βρουν ομάδα για μεταγραφή, κλπ. Η κλασσική εκδικητική συμπεριφορά της εργοδοσίας έναντι των απεργών.
Με τα χρόνια ο ΠΣΑΠ μαζικοποιήθηκε, ρίζωσε, έγινε αποδεκτή η δράση του, περιόρισε τα φαινόμενα των δωροδοκιών, πέρασε αντιλήψεις συναδελφικής συμπεριφοράς στο μεγαλύτερο μέρος των μελών του, αντί της προηγούμενης κατάστασης που θύμιζε μονομάχους σε ρωμαϊκή αρένα και έκανε σημαντικά βήματα κατοχύρωσης εργασιακών δικαιωμάτων για τους πολλούς που δεν είχαν κερδίσει το «λαχείο» κάποιας σημαντικής μεταγραφής, ώστε να καρπωθούν τα οφέλη της.
Στις μέρες μας με την οικονομική κρίση να χτυπάει όλους τους τομείς, συνεπώς και τον αθλητισμό (επαγγελματικό και ερασιτεχνικό) ο ΠΣΑΠ έχει συνεχώς να αντιμετωπίσει φαινόμενα στάσης πληρωμών, δολίων πτωχεύσεων, παραγραφής χρεών από δεδουλευμένα, μη καταβολής δεδουλευμένων και γενικά όλες τις μεθόδους που συναντά κανείς στο πεδίο της εργασιακής εκμετάλλευσης, εντός και εκτός του χώρου του αθλητισμού. Παράλληλα παρεμβαίνει ενάντια σε φαινόμενα ντοπαρίσματος και ρατσιστικών συμπεριφορών σε αγωνιστικούς χώρους και κερκίδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου