Fast Comment για το Blade Runner 2049
Άψογη αισθητικά και εικαστικά, σκοτεινή και υγρή, με υπέροχα πλάνα που καθιστούν τον θεατή τμήμα του κινηματογραφικού περιβάλλοντος, με μια αργή αλλά και γι' αυτό αγωνιώδη αφήγηση, δίνοντας απαντήσεις σε ερωτήματα της πρωτότυπης ταινίας, με σοβαρές, στιβαρές και λιτές ερμηνείες, με έμφαση στους γυναικείους χαρακτήρες, μ' έναν αξιοπρεπέστατο Ράιαν Γκόσλινγκ ως το πρότυπο κάποιου που συνειδητοποιεί τα αδιέξοδα της ύπαρξης, με τον Χάρισον Φορντ στον ρόλο ενός ανθρώπου που ζει σ' ένα κίβδηλο παρελθόν, με εμβάθυνση στα αρχικά φιλοσοφικά και ψυχολογικά ερωτήματα και κοινωνικά ζητήματα της πρώτης ταινίας, με σκληρή, βίαιη, έντονη μουσική που δεν αφήνει σε ησυχία τον θεατή, με σαφέστατα πολιτικά, αντιρατσιστικά και οικολογικά μηνύματα, με μια σχεδόν αόρατη θρησκευτικότητα, δημιουργώντας μια δυστοπική εικόνα του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος, με αιχμηρές και διακριτές κρίσεις για τον τεχνολογικό πολιτισμό, την αστική ηθική, για την Αμερική του Τράμπ, για την αναγκαιότητα της συλλογικής και προσωπικής Επανάστασης και για την καπιταλιστική εκμετάλλευση της εποχής μας, το Blade Runner 2049 αποτελεί μία από τις κορυφαίες ταινίες του τύπου (σκεπτόμενου με σοβαρές αιτίες) μπλοκμπάστερ, όχι μόνο αυτής της χρονιάς αλλά και προηγούμενων, που κάθε σινεφίλ αξίζει να δει: ένα πολιτικό νουάρ, επιστημονικής φαντασίας και ταινία αγωνίας που αμφισβητεί κι αυτή ακόμα την... ιλουστρασιόν δυστοπία του πρώτου Blade Runner (ναι, οκ, το αναγνωρίζω, ξεπέρασα τα όρια, ε; ) που ενώ επιχειρεί μια εμφανέστατη σύνδεση με το κύμα λατρείας, κυρίως των Αμερικάνων για τη δεκαετία του '80, καταφέρνει τελικά να δημιουργήσει ένα σύγχρονο έπος, ένα ξεχωριστό κινηματογραφικό μυθιστόρημα. Μεγάλο μείον της ταινίας, ας το παραδεχτούν, η περιττή, γραφική στα όρια του γελοίου συμμετοχή του Τζάρεντ Λέτο στον ρόλο ενός χλωμού, χωρίς βάθος και λόγο ύπαρξης χαρακτήρα και το τετριμμένο χολυγουντιανό τέλος που όμως δεν βαραίνουν στο γενικό σύνολο.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου