Η μορφή του νερού/The Shape of Water (2018), του Guillermo del Toro
Πέρα από τα ξεκάθαρα κι εύστοχα εικονογραφημένα πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα της (οι φυλετικές και οι κοινωνικές διακρίσεις, η ανάδειξη των περιθωριακών κοινωνικών και υπαρξιακών σχέσεων, η καταπίεση των μαύρων και όσων δεν εκφράζουν τα κυρίαρχα έμφυλα, ιδεολογικά πρότυπα, ο αγώνας για την άρση του στιγματισμού σχετικά με την αναπηρία και άλλα πολλά), η νέα ταινία του μάστορα Guillermo del Toro,"H μορφή του νερού/The Shape of Water" αποτελεί κι ένα ύμνο στην άδολη, απρόσκοπτη, υπερήφανη αγάπη. Τι που οι πρωταγωνιστές της ταινίας είναι δύο "τέρατα"; Η κοινή ένωση, η κοινή συνειδητοποίηση ότι η αγάπη σύνορα δεν χωρίζει - κι είναι οι άνθρωποι της εξουσίας, τα μόνα αληθινά τέρατα, που επιβάλλουν τους όποιος διαχωρισμούς, ακόμα και μεταξύ "τεράτων" αντί την αναγκαία κι επιθυμητή ένωση τους που αποδομεί και γκρεμίζει κάθε βεβαιότητα. Είναι, θα μου πείτε, κι αυτό ένα πολιτικό και κοινωνικό μήνυμα... Προφανώς, δεν έχετε άδικο! Σκέφτομαι μάλιστα, πως αυτό ήταν ανέκαθεν το κύριο ζήτημα πίσω από τις ιστορίες των κάθε λογής τεράτων: το δικαίωμα στον ελεύθερο αυτοπροσδιορισμό. Ας μην ξεχνάμε ότι κι ο Δράκουλας του Μπραμ Στόκερ ή, αν θέλετε, ο Νοσφεράτου στην ομώνυμη ταινία του Μουρνάου, την αγάπη διεκδικούσαν. Όχι; Έχει βέβαια και μια θρησκευτική διάσταση αυτή η ταινία, που όμως εμένα, ως πρώην χριστιανό, δεν με ενδιαφέρει - αλλά ακόμα και αυτή έχει την αξία της. Δείτε λοιπόν "Τη μορφή του νερού", μακριά από τις σειρήνες της φεισμπουκικής αποδόμησης και της επίδειξης ύφους που τίποτα δεν έχουν να προσφέρουν ούτε σε εσάς, ούτε βέβαια στην ταινία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου