Μικρό σχόλιο περί Διαβόλου

 

 

Μικρό σχόλιο περί Διαβόλου*

γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

   Ποιός είναι ο Διάβολος; Για την Εκκλησία είναι ένας επικίνδυνος, ανώμαλος τύπος, που σπάει πιάτα και πίνει βαθύ, κόκκινο κρασί της Νεμέας, πειράζει κορίτσια και γριές, ουρεί δημόσια, βρίζει τον Θεό και καλλιεργεί την Αμαρτία εντός του σοφά κατασκευασμένου κόσμου που δημιούργησε η Χάρη του - ενός κόσμου με Πείνα, Θάνατο, Πόλεμο, λιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς, καλόγερους, παπάδες, καπιταλιστές, τον Άδωνη... Αλλά από μαρξιστική σκοπιά (λέμε τώρα) ο Διάβολος, μεγάλο τ' όνομα Του, ήταν ένας προλετάριος ηγέτης, άντε μικρομεσαίος, που σήκωσε επανάσταση μαζί με τους κόκκινους και μαύρους συντρόφους του - όπως απεικονίζεται συνήθως σε αγιογραφίες και κόμιξ, ενάντια στην εξουσία του Θεού. Ηττήθηκαν και στάλθηκαν εξορία στη Γυάρο και την Μακρόνησο. Ε, την Κόλαση, ήθελα να πω... Τα βασανιστήρια εκεί δεν είναι για τους ηθικούς αμαρτωλούς με αρχιφύλακα τον Βελζεβούλη αλλά για όσους εξεγέρθηκαν και πάνε κόντρα στα θεσπισμένα ακόμα και σήμερα. "Ι, ο, ααα, έκανες αυτό κι εκείνο", φωνάζουν ακόμα και σήμερα κάποιες θρησκόληπτες γριές, "θα πας στην κόλαση!" Τα καζάνια βέβαια και για να είμαστε όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαροι είναι κρατητήρια χειρότερα των ΕΑΤ-ΕΣΑ με δεσμοφύλακα ή ανθρωποφύλακα (α, ρε Κοροβέση και πάλι επίκαιρος είσαι) τον... Αρχάγγελο Μιχαήλ και την παρέα του. Αλλά κανείς δεν αναδεικνύει την πραγματική, εκδικητική ταυτότητα των Αγγέλων, ιδιόμορφα σατανική θα λέγαμε - εκτός από τον Σαμ και τον Ντιν στην τηλεοπτική σειρά Supernatural...

   Ο Σατανάς λοιπόν, επίτηδες τα πολλά ονόματα για να μοιάζει με μαφιόζο, δεν θα μπορούσε να είναι δεσμοφύλακας. Ακόμα κι αυτό αποτελεί διαστρέβλωση της πραγματικής φύσης Του. Και γιατί η αστική τάξη ανέχτηκε κάποιες σταθερές της θρησκευτικής/φεουδαρχικής τάξης αξιοποιώντας όλα τα ιδεολογικά εργαλεία που της χρειάστηκαν για να έχει καθηλωμένους τους εργαζόμενους της πόλης, του χωριού και του εργοστασίου και καθώς έπαψε να είναι μια επαναστατική/ανατρεπτική τάξη αλλά μια τάξη διαχείρισης του πλούτου που πήγαινε και πάει, από τους πολλούς στους λίγους. Άρα, με βάση τη σύγχρονη δημοσιογραφική, φιλελεύθερη και ακροδεξιά προπαγάνδα ο Διάβολος (αυτός που διαφθείρει ή που διαβάλλει, αν δεν κάνω λάθος) θα ήταν ένας αναρχοάπλυτος, θολοκουλτουριάρης, αιώνιος φοιτητής, παρατρομοκράτηςκαι τρομοκράτης σκέτο, αναρχοσταλινικός κατά τον Τάκη Μίχα, που θα κατέστρεφε την προσπάθεια για έξοδο της χώρας στις αγορές, θα εμπόδιζε την τουριστική ανάπτυξη. Ακόμα θα διεκδικούσε λιγότερη δουλειά και καλύτερο μισθό, δομές υγείας και πρόνοιας για όλους ενώ θα πρωταγωνιστούσε στα κοινωνικά κινήματα κ.ο.κ. Θα ήταν αντιρατσιστής και βεβαίως, αντισεξιστής - η Εκκλησία στοχοποίησε ως ανωμαλία τη διεκδίκηση του ελεύθερου έρωτα, τις προγαμιαίες σχέσεις κτλ κτλ, όχι ένας τραγοπόδαρος και κατσικόμορφος τύπος. Και να από που έρχεται η πρώτη απεικόνιση του Διαβόλου, από την αρχαία ελληνική μυθολογία (Πάνας)! Βέβαια, ο Πάνας ήταν ένας άσχημος τύπος αλλά και γλεντζές από τους λίγους - δεν ήταν τυχαία ακόλουθος του θεού Διόνυσου. Στο δίπολο Πάνας-Διάβολος παρατηρούμε πάλι, πως η χριστιανική θρησκεία εξόρισε αφού οικειοποιήθηκε με τον χειρότερο τρόπο, ήθη και έθιμα των προηγούμενων θρησκειών και δοξασιών της Μεσογείου για να τα αναβαπτίσει με βάση το συμφέρον του εξουσιαστικού οργανισμού που την διατηρούσε. Σε αυτή την περίπτωση ο χριστιανισμός αναδεικνύεται σε μια από τις κορυφαίες συγκρητιστικές θρησκείες που γνώρισαν ιδιαίτερη ακμή στα ύστερα ελληνιστικά χρόνια αλλά και κατά την περίοδο της Ρωμαικής Δημοκρατίας και των αυτοκρατορικών χρόνων που αφού αφομοίωσε τις παραδόσεις των προηγούμενων θρησκειών οδήγησε ύστερα στην εξαλειψή τους - αυτό έγινε βέβαια επειδή αρκετοί Ρωμαίοι αξιωματούχοι ασπάστηκαν τον χριστιανισμό και τον αξιοποίησαν ως πολιτικό όπλο και όχι επειδή ο χριστιανισμός έχει κάποια ιδεολογική ή και θεόπνευστη (εδώ γελάμε ή κλαίμε, ανάλογα) ανωτερότητα. Για παράδειγμα η θρησκεία του Θεού Σέραπις, μια προσπάθεια των Πτολεμαίων να ενοποιήσουν την αιγυπτιακή θρησκεία με την ελληνική θρησκεία των τοπικών κυβερνητών στην Αίγυπτο και η οποία αποσκοπούσε στο να βρεθεί μία θεότητα που θα ενέπνεε το σεβασμό και στις δύο εθνότητες, παρά τους αφορισμούς των Αιγυπτίων ιερέων εναντίον των θεών προηγούμενων κατακτητών, απέτυχε γιατί η ίδια η βασιλεία των Πτολεμαίων είχε φτάσει στο τέλος της. Αλλά εδώ ανοίγει μια άλλη, μεγάλη συζήτηση που της αξίζει μια αυτόνομη, διαφορετική παρέμβαση, Μέσα σε όλα τα φλύαρα που προηγήθηκαν, σκέφτομαι και την τύχη των καλικάντζαρων. Γιατί βρωμίζουν τα χριστουγεννιάτικα εδέσματα; Ίσως επειδή σατυρίζουν την χριστιανική, εορταστική και οικογενειακή κανονικότητα... Όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
   Πάντως, ακόμα και η ιστορία της υποδοχής του Χριστού ως Ελευθερωτή από τα χαμηλά στρώματα της Ιουδαίας (ταξικού κι όχι θρησκευτικού) και η μετέπειτα Σταύρωση του, δηλαδή η δολοφονία του από τις κρατικές αρχές (Πιλάτος) και τους τοποτηρητές της Ρωμαϊκής εξουσίας (Άννας, Καϊάφας, Ηρώδης) είναι κάποιου είδους μεθόδευση για να δείξει στον απλό κόσμο της εποχής ότι "σόρρυ, παίδες αλλά αυτός ο κόσμος δεν θ' αλλάξει ποτέ". Σημείωση πριν τα επόμενα: δεν στηρίζω το παραμύθι του Χριστού, αλίμονο, απλά αποδομώ τους μύθους γύρω από την υποτιθέμενη θυσία του επανερμηνεύοντας έναν άλλο (περί Διαβόλου). Να μην ξεχνάμε τον ρόλο του Σαύλου, πρώην διώκτη των Χριστιανών, που ως Παύλος πια, εκ των θεμελιωτών της σύγχρονης χριστιανικής θρησκείας - μαζί με τον Πέτρο, και τις αλλαγές που επέβαλλε. Ίσως εδώ μπορούμε να εντοπίσουμε τις απαρχές της μετάλλαξης της χριστιανικής αδελφότητας, μιας σχεδόν κομμουνιστικής και διεθνιστικής κοινότητας με δράσεις από τα κάτω (τα τραπέζια της αγάπης) σ' ένα σκληροπυρηνικό οργανισμό που έστειλε στον θάνατο την Υπατία και κυβερνούσε μαζί με τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες. Σ' έναν οργανισμό που με σχεδόν επιστημονικό τρόπο ανέδειξε τις κάθε είδους προκαταλήψεις σε τρόπο και κανόνες ζωής.
   Αλλά σταματάω εδώ, τέτοια σενάρια ή μήπως όχι, χρειάζονται τον Τσιφόρο τους και 'γω βέβαια δεν είμαι. Αλλά ας αναρωτηθούμε, ιδιαίτερα τώρα που βρισκόμαστε σε εορταστική περίοδο, ποιός είναι αυτός που διαβάλλει στην πραγματικότητα... (Σ' επόμενο σημείωμα, γιατί τώρα κλείνουν τα μάτια μου κι αν έχω όρεξη λέω ν' ασχοληθώ με τον επαναστάτη και κοκκινογένη Ιούδα, όπως τον περιγράφει ο Καζαντζάκης τουλάχιστον. Και προσοχή στην σημειολογία του κόκκινου χρώματος, σε χλαμύδες, σταυρους, βασανισμένους, αγιογραφίες... Καληνύχτα.)

*ένα διαφορετικό σχόλιο για την Μεγάλη Εβδομάδα