Νέα έκδοση: Η εργατική εναλλακτική - το αντικαπιταλιστικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ

Η εργατική εναλλακτική
Tο αντικαπιταλιστικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση

Λένα Βερδέ, Λέανδρος Μπόλαρης

 

     Πώς μπορούμε να σταματήσουμε στις απολύσεις και την ανεργία; Πώς θα εμποδίσουμε τη λεηλασία των μισθών και των συντάξεών μας, της υγείας και της παιδείας, τη διάλυση κάθε κοινωνικής υπηρεσίας και κράτους πρόνοιας; Πώς θα βάλουμε τέρμα στη φτώχεια και την ανθρωπιστική κρίση που καταστρέφουν τις ζωές μας;

Ερωτήματα κρίσιμα. Ερωτήματα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη όλη η κοινωνία και πάνω απ' όλα οι εργάτες κι οι εργάτριες που με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, αντιστέκονται στις βάρβαρες επιθέσεις των κυβερνήσεων, του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτό το μικρό βιβλίο δίνει τις εργατικές απαντήσεις για μια αντικαπιταλιστική έξοδο από την κρίση. Για να ξαναβρεθεί η εργατική τάξη κι η Αριστερά στο κέντρο της σύγκρουσης με τα Μνημόνια, στο κέντρο της προσπάθειας να ξηλώσουμε ένα ολόκληρο σύστημα που διαιωνίζει την κρίση, την ανεργία, τη φτώχεια.

Σελίδες: 72
Τιμή: 4 ευρώ
ISBN: 978-960-7967-86-2

Η Εργατική Εναλλακτική

    Ένα δυνατό όπλο στη μάχη ενάντια στην κυβέρνηση, την Τρόικα και τα μνημόνια είναι το μικρό βιβλίο "Η εργατική εναλλακτική" που κυκλοφόρησε την περασμένη βδομάδα. Οι συγγραφείς του, η Λένα Βερδέ και ο Λέανδρος Μπόλαρης -αρθρογραφούν και οι δυο συστηματικά στην Εργατική Αλληλεγγύη- παρουσιάζουν μέσα σε λιγοστές σελίδες με απλό και κατανοητό τρόπο τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει, σε πείσμα του success story, ο ελληνικός καπιταλισμός. Και εξηγούν γιατί η έξοδος από την κρίση μπορεί να έρθει μόνο μέσα από ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, ένα πρόγραμμα που έρχεται σε σύγκρουση και με την άρχουσα τάξη εδώ στην Ελλάδα αλλά και με τους "υψηλούς" της συμμάχους στις άλλες πρωτεύουσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σήμερα πια -και ιδιαίτερα εν' όψει των διπλών εκλογών του Μαΐου- όλοι πλέον ευαγγελίζονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το τέλος των μνημονίων. Δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, που υπόσχεται να τα καταργήσει, μέσα από μια σκληρή επαναδιαπραγμάτευση με τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση: είναι και η ίδια η κυβέρνηση. Υπάρχει καλύτερη απόδειξη, λέει, για το ότι "γυρίσαμε σελίδα" από την πετυχημένη έξοδο στις αγορές;
Ο κόσμος, όμως, που εδώ και τέσσερα χρόνια βρίσκεται σχεδόν καθημερινά στο δρόμο, δεν πάλεψε (και παλεύει) απλά και μόνο για να σταματήσει να βλέπει τα μούτρα των Τόμσεν, Μαζούχ και Μορς στα δελτία ειδήσεων.
"Τι σημαίνει στην πράξη κατάργηση των μνημονίων; Οι άνεργοι έχουν φτάσει το 1,5 εκατομμύριο. Θα πάρουν πίσω τις δουλειές τους; Το εισόδημα των εργαζομένων έχει μειωθεί 30% τουλάχιστον. Θα πάρουν πίσω τα κομμένα από μισθούς και επιδόματα που έχουν επιβάλλει κυβέρνηση και εργοδότες; Το ίδιο ερώτημα μπαίνει σε σχέση με τις συντάξεις, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τις κοινωνικές υπηρεσίες... Κι αν ναι πότε;"
Στην πραγματικότητα η "έξοδος" που μας υπόσχονται ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δεν πρόκειται να μας απαλλάξει ούτε καν από τα μούτρα της Τρόικας -για να μην μιλήσουμε για τους κλεμμένους μισθούς και τις ρημαγμένες θέσεις εργασίας. Το αντίθετο θα γίνει. Ο Στουρνάρας κομπάζει, κραδαίνοντας τα "πρωτoγενή πλεονάσματα" και την "'έξοδο στις αγορές" ότι "μας έβγαλε από την κρίση". Την αισιοδοξία του, όμως, ελάχιστοι μόνο την συμμερίζονται.
"Ο Άνχελ Γκουρία, ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ, ήρθε στην Αθήνα στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη, συναντήθηκε με τον Σαμαρά και του παρέδωσε τη μελέτη του Οργανισμού για την Ελλάδα. Οι εφημερίδες και τα κανάλια στάθηκαν περισσότερο στους επαίνους του... και πολύ λιγότερο στις προβλέψεις του Οργανισμού για την ανάπτυξη και την πορεία του δημόσιου χρέους. Δεν είναι παράξενο..."

«Ούτε με σφαίρες»

Ο Γκουρία έδωσε συνέντευξη στην Καθημερινή -και ήταν καταπέλτης: "Εμείς προβλέπουμε ότι το χρέος θα συνεχίσει να αυξάνεται μέχρι το 2015 και θα πέσει κάτω από το 160% του ΑΕΠ το 2020. Για να επιτευχθεί ο στόχος του 124% του ΑΕΠ θα πρέπει ο ρυθμός ανάπτυξης σε ετήσια βάση να κινείται άνω του 4.8%... Αυτό δεν είναι πολύ πιθανό...". Στην πραγματικότητα αυτό που εννοεί με αυτόν τον διπλωματικό όρο "δεν είναι πολύ πιθανό" είναι "ούτε με σφαίρες", όπως γράφουν οι συγγραφείς του βιβλίου.
Το χρέος, όπως παραδέχονται ακόμα και οι "επίσημοι" οργανισμοί σαν τον ΟΟΣΑ δεν είναι βιώσιμο. Μόνο μια λύση υπάρχει για να απαλλαγούμε από αυτό -η μονομερής, πλήρης και οριστική του διαγραφή. Έτσι και αλλιώς το χρέος το έχει "εξοφλήσει" η εργατική τάξη -στο πολλαπλάσιο:
"Ανάμεσα στο 1992 και το 2012 το δημόσιο πλήρωσε περίπου 697 δισεκατομμύρια για χρεολύσια και τόκους. Ένας αμύθητος θησαυρός δηλαδή, που σε τελευταία ανάλυση προήλθε από τον ιδρώτα και τις στέπες των εργαζομένων και κατευθύνθηκε στα θησαυροφυλάκια των τραπεζιτών".
Οι απολογητές των μνημονίων (και όχι μόνο αυτοί) υποστηρίζουν συχνά ότι μια τέτοια λύση θα έχει σαν άμεση συνέπεια την κατάρρευση των τραπεζών -που θα πάρουν έτσι μαζί τους στον άλλο κόσμο και τις λιγοστές αποταμιεύσεις των φτωχών.
"Το κίνημα (όμως) που θα επιβάλλει τη διαγραφή δεν έχει κανένα λόγο να μείνει στα μισά του δρόμου. Η διαγραφή του χρέους πρέπει να πάει χέρι-χέρι με την κρατικοποίηση όλου του τραπεζικού συστήματος και τη λειτουργία του κάτω από τον έλεγχο των εργατών".
Η λέξη "κρατικοποίηση" και μόνο κάνει τους οπαδούς της "ελεύθερης αγοράς" να βγάζουν αφρούς αγανάκτησης. "Σκάνδαλο. Αίσχος". Το πραγματικό σκάνδαλο, όμως, είναι ότι οι τράπεζες συνεχίζουν να βρίσκονται σε ιδιωτικά χέρια. Το 80% των μετοχών του ελληνικού τραπεζικού συστήματος βρίσκεται σήμερα, ύστερα από τα δισεκατομμύρια που έχουν εισπράξει οι τράπεζες σαν βοήθεια από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, στα χέρια του δημοσίου. Αντί να τις απαλλοτριώσει, όμως, η κυβέρνηση μεθοδεύει τώρα να τους "πουλήσει" πίσω τις μετοχές, σε εξευτελιστικές τιμές -να τους τις χαρίσει με άλλα λόγια.
Κρατικοποίηση δεν σημαίνει ότι "θέλουμε να επιστρέψουμε στην εποχή όπου ο Σάλλας ήταν πρόεδρος της κρατικής ΕΤΒΑ" -μια θέση την οποία αξιοποίησε στη συνέχεια για να γίνει τραπεζίτης. Ο στόχος της κρατικοποίησης δεν είναι να τις παραδώσει σε "τεχνοκράτες" σαν τον Προβόπουλο, τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας. Αυτό που χρειάζεται είναι να τεθεί το τραπεζικό σύστημα κάτω από τον άμεσο έλεγχο των εργαζομένων -έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε ότι κανένας φτωχός δεν θα χάσει τις οικονομίες του και κανένας εργάτης δεν θα χάσει το σπίτι του.
Η διαγραφή του χρέους και η κρατικοποίηση των τραπεζών θα μας φέρει, υποχρεωτικά, σε σύγκρουση και με την Ευρωπαϊκή Κεντρική τράπεζα και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή τη σύγκρουση δεν την φοβόμαστε. Το αντίθετο μάλιστα, την επιδιώκουμε! Είναι γελοίο να πιστεύει κανείς ότι μπορεί η εργατική τάξη να πάρει τον έλεγχο της οικονομίας και της ζωής της στα χέρια της, αφήνοντας τον έλεγχο του νομίσματος στα χέρια των γραφειοκρατών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Όσο για την Ευρωπαϊκή Ένωση -οι Λαμπεντούζες και τα Φαρμακονήσια έχουν δείξει ανάγλυφα πόσο αδίστακτη είναι στον πόλεμό της ενάντια στους φτωχούς. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει κηρύξει ήδη τον πόλεμο "της ανταγωνιστικότητας" ενάντια στους εργάτες της: το μόνο νου μπορεί να εξασφαλίσει η "μετριοπάθεια" σε αυτόν τον πόλεμο είναι την ήττα.
Υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο πρόγραμμα, ή μήπως αποτελεί μια ακόμα άσκηση "επί χάρτου"; "Ο εργατικός έλεγχος", γράφει το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, "δεν είναι όραμα του μέλλοντος. Υπάρχει μέσα στις μάχες που δίνει ο κόσμος σήμερα, στη σύγκρουση με τις επιλογές της άρχουσας τάξης". Τα παραδείγματα που ακολουθούν είναι αμέτρητα: ΔΕΗ, Δήμοι, ΕΟΠΠΥ και φυσικά η ΕΡΤ.


Η "Εργατική Εναλλακτική" είναι μια κοινή έκδοση του Μαρξιστικού Βιβλιοπωλείου και της Εργατικής Αλληλεγγύης. Διαβάστε την.