Νέο τεύχος του περιοδικού “Σοσιαλισμός από τα κάτω”

Οι εργαζόμενοι των νοσοκομείων στο πανεργατικό συλλαλητήριο στη ΔΕΘ, 6 Σεπτέμβρη

Κρίσιμες επιλογές για την Αριστερά σε Ελλάδα και Ευρώπη

 

Την επόμενη φορά που θα συναντήσετε το συνεργείο της Εργατικής Αλληλεγγύης στο χώρο δουλειάς, τη γειτονιά, τη σχολή ή το σχολείο σας, προμηθευτείτε, μαζί με την εφημερίδα, και το νέο τεύχος του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω (Σεπτέμβρης – Οκτώβρης 2014, Νο 106). Είναι ολόκληρο αφιερωμένο στη συζήτηση πώς ο νέος γύρος της σύγκρουσης με τη μνημονιακή συγκυβέρνηση που ξεκίνησε πλέον και “επίσημα” στη ΔΕΘ, θα είναι νικηφόρος.

“Η πολιτική αστάθεια δημιουργεί τεράστια προβλήματα σε κάθε άρχουσα τάξη για να συνεχίσει και να έχει τον έλεγχο και των πολιτικών εξελίξεων και των μέτρων που θέλει να πάρει”, είναι η εκτίμηση που κάνει η Μαρία Στύλλου στο κεντρικό άρθρο του περιοδικού “Εργατική Αντίσταση και Αριστερά στην Ευρώπη” περιγράφοντας τη διεθνή διάσταση των οικονομικών και πολιτικών αδιεξόδων των κυβερνήσεων και των κυρίαρχων τάξεων ειδικά μετά τις πρόσφατες Ευρωεκλογές. Είναι μια εικόνα κρίσης του αντίπαλου στρατοπέδου που όλοι όσοι παλεύουν χρειάζεται να έχουν στο μυαλό τους απέναντι στην κυρίαρχη προπαγάνδα της “παντοδυναμίας” των αφεντικών.

Ευκαιρία

 

“Το ερώτημα είναι πώς μπορεί η αριστερά να αρπάξει αυτή την ευκαιρία που της ανοίγεται. Ποια αριστερά μπορεί να το κάνει και με ποιο τρόπο;” συνεχίζει το άρθρο, ανοίγοντας το κεντρικό ερώτημα ολόκληρου του περιοδικού. “Η απάντηση απαιτεί να σταθούμε σε τέσσερα σημεία. Το πρώτο ζήτημα είναι η σχέση της αριστεράς με το εργατικό κίνημα. Το δεύτερο είναι η μάχη ενάντια στο φασισμό και το ρατσισμό. Το τρίτο είναι η στάση της απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τον πόλεμο. Και το τέταρτο είναι το ζήτημα της εναλλακτικής προοπτικής απέναντι σε αυτό το σύστημα”.

Κάθε μία από τις παραπάνω εμφάσεις έρχεται να γίνει συγκεκριμένη με ένα ξεχωριστό άρθρο. Στο “Εργατικοί Αγώνες: Για την κλιμάκωση και το συντονισμό”, ο Τάσος Αναστασιάδης χρησιμοποιεί τα καλύτερα παραδείγματα της εργατικής αντίστασης των τελευταίων μηνών (καθαρίστριες, εργάτες COSCO, ΕΡΤ, κινητοποιήσεις ενάντια στην αξιολόγηση, απεργίες ΔΕΗ) για να εξηγήσει γιατί “οι απόψεις που επιχειρηματολογούν για το «χαμηλό» επίπεδο του κινήματος απέχουν από την αλήθεια. Είτε αυτά εκπορεύονται από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία για να δικαιολογήσει την αδράνειά της, είτε αναπαράγονται από ηγεσίες της αριστεράς για να δώσουν κύρος στην τακτική του «δεν μπορούμε να κάνουμε περισσότερα»”. Και περιγράφει τα βήματα για το πώς μπορούν οι αγώνες να κλιμακωθούν με κέντρο την πανελλαδική συνέλευση του Συντονισμού ενάντια στα Κλεισίματα και τις Διαθεσιμότητες στις 28 Σεπτέμβρη.

Αντιφασιστικό κίνημα

 

Στο “Αντιφασιστικό φθινόπωρο” ο Πέτρος Κωνσταντίνου επιχειρηματολογεί γιατί “Σε συνθήκες κρίσης της συγκυβέρνησης, μπορούμε να μετατρέψουμε το αντιφασιστικό κίνημα σε ένα δυνατό προπύργιο του αγώνα για να διώξουμε τη συγκυβέρνηση και να ανοίξουμε το δρόμο για λύσεις προς όφελος των εργατών”. Προβάλλοντας τους σταθμούς -κινητοποιήσεις στον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αντιφασιστική-αντιρατσιστική συνάντηση της ΚΕΕΡΦΑ στις 11-12 Οκτώβρη- αλλά και τις αιχμές που χρειάζεται να έχει το αντιφασιστικό κίνημα: τη δίκη και καταδίκη της Χρυσής Αυγής, τη μάχη ενάντια στο ρατσισμό και τις ρατσιστικές πολιτικές της κυβέρνησης.

Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή συνεχίζει, ακόμα και μετά το σταμάτημα της πρόσφατης σφαγής του Ισραήλ στη Γάζα, να είναι εκρηκτική. Βομβαρδισμοί στο Ιράκ, σχέδια για επίθεση στη Συρία, δυνάμωμα του Ισλαμικού Κράτους, φυλετικές και θρησκευτικές διαμάχες. Αν βέβαια προσπαθήσει κανείς να καταλάβει τι γίνεται στην περιοχή μέσα από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, μάλλον δε θα βγάλει άκρη. Αυτή την περίπλοκη εικόνα ξεμπερδεύει πρώτα απ’ όλα η Δήμητρα Κυρίλλου στο άρθρο της “Μέση Ανατολή και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις”. Ξεκινά από το ότι “Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του έχουν τεράστια ευθύνη για όλες τις εξελίξεις που δημιούργησαν το Ισλαμικό κράτος” για να φτάσει στα πολιτικά καθήκοντα του κινήματος και της αριστεράς μέσα και έξω από τον Αραβικό κόσμο.

Απελευθέρωση

 

Εβδομήντα χρόνια από την Απελευθέρωση από τη ναζιστική κατοχή, το ΣΑΚ αφιερώνει δύο άρθρα για να δείξει ότι αυτό που μετράει πάντα είναι το εργατικό κίνημα. Ο Ιάσονας Χανδρινός περιγράφει τις εξεγέρσεις και γενικές απεργίες ενάντια στους ναζί σε όλη την Ευρώπη -Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Δανία- που έδωσαν στην Αντίσταση “χαρακτηριστικά μαζικού κινήματος με εθνικοαπελευθερωτικούς και ταξικούς όρους” και έκαναν “το φάντασμα με το οποίο ο Καρλ Μαρξ είχε στερήσει τη γαλήνη της γηραιάς Ηπείρου, να κυκλοφορεί ξανά ελεύθερο”.

Ενώ ο Λέανδρος Μπόλαρης έρχεται να δώσει την αντίστοιχη εικόνα στην Ελλάδα με το άρθρο του “Αθήνα, Οκτώβρης 1944: η Απελευθέρωση και η Αριστερά”. Και να εξηγήσει πως “Στην Ελλάδα του Σεπτέμβρη-Οκτώβρη 1944 υπήρχε κατάσταση «δυαδικής εξουσίας». Τα πάντα θα κρίνονταν στην Αθήνα, το πολιτικό και οικονομικό κέντρο της άρχουσας τάξης και της καρδιάς του κινήματος της εργατικής τάξης. Εκεί η ηγεσία του κινήματος «πάτησε φρένο»- όχι μονομιάς, στις 12 Οκτώβρη, αλλά καιρό πριν. Οι συνέπειες θα φαίνονταν τον Δεκέμβρη του 1944”.

Το περιοδικό κλείνει έτσι επιστρέφοντας στο αρχικό ερώτημα: ποια αριστερά μπορεί να αρπάξει την ευκαιρία της σημερινής αντίστασης στην κρίση και να προσφέρει εναλλακτική προοπτική απέναντι σ’ αυτό το σύστημα. Το άρθρο του Κώστα Βλασσόπουλου, “Η σοσιαλδημοκρατία πριν το 1914” δίνει μια πρώτη απάντηση μέσα από ένα ιστορικό αρνητικό παράδειγμα: της προπολεμικής σοσιαλδημοκρατίας (της ρεφορμιστικής αριστεράς) που μεταθέτοντας την επανάσταση στη Δευτέρα Παρουσία έφτασε μέχρι και να στηρίξει τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. “Η προδοσία του 1914 και η κατοπινή ιστορία των αριστερών κυβερνήσεων δείχνουν πόσο προφητικά δίκιο είχε η Λούξεμπουργκ όταν υποστήριζε ότι ο καπιταλισμός και το αστικό κράτος δεν μπορούν να μεταρρυθμιστούν”, καταλήγει το άρθρο.

Για να είναι νικηφόρα η έκβαση της νέας σύγκρουσης με το σύστημα, “η αναγκαιότητα της ανεξάρτητης οργάνωσης της επαναστατικής αριστεράς είναι σήμερα μεγαλύτερη” έρχεται να υποστηρίξει ο Πάνος Γκαργκάνας, αναλύοντας γιατί “Οι επαναστατικές ιδέες του Λένιν”, όπως είναι και ο τίτλος του άρθρου του, μπορούν “να μας βοηθήσουν να καλύψουμε αυτή την ανάγκη”. Οπως εξηγεί, “Ο Λένιν δεν ήταν ο θεωρητικός της στιγμής της επανάστασης. Ήταν ο μαρξιστής που ανέδειξε πώς η ιστορική επικαιρότητα της εργατικής επανάστασης καθορίζει τη δράση της αριστεράς ακόμη και έξω από επαναστατικές καταστάσεις”.

Στο τέλος του περιοδικού θα βρείτε ιδέες για διάβασμα μέσα από τις κριτικές στα βιβλία “Η ελεύθερη Ελλάδα-Η εξουσία του ΕΑΜ στα χρόνια της κατοχής (1943-1944)” του Γιάννη Σκαλιδάκη, “Αριστερά και εξουσία” του Δημήτρη Μπελαντή, “Ο Μαρξ της δημοκρατίας” του Αλέξανδρου Χρύση, καθώς και την επισκόπηση περιοδικών εκδόσεων του τελευταίου εξαμήνου.


Εργατική Αλληλεγγύη