γράφει η Δήμητρα Κυρίλλου
Δυο ταινίες από γυναίκες δημιουργούς ξεχωρίζουν από την κινηματογραφική έξοδο των τελευταίων ημερών. Δυο ταινίες από γυναικεία ματιά αλλά και με γυναίκες στο κέντρο τους, φανερώνουν πόσο πιο ορατές είναι οι γυναίκες και ο ρόλος τους στην κοινωνία, αλλά και πόσο οι διακρίσεις είναι παρούσες.
Stopover (Διασχίζοντας τον κόσμο)
Στο Stopover των αδελφών Κουλέν οι ηρωίδες είναι στρατιωτίνες του Γαλλικού στρατού. Η Ορόρ και η Μαρίν κατάγονται από το επαρχιακό Λοριάν και έχουν καταταγεί στον στρατό για να βρουν μια δουλειά και να μπορέσουν να γυρίσουν τον κόσμο. Επιστρέφοντας στη Γαλλία μετά από αποστολή στο Αφγανιστάν, προβλέπεται στάση όλου του τμήματος σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στην Κύπρο (αν και τα γυρίσματα έγιναν στη Ρόδο), για συλλογική «αποσυμπίεση». Με αυτό τον όρο οι ανώτεροί τους εννοούν μια τριήμερη παραμονή σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο (αδιανόητο για την οικονομική δυνατότητα των 1300 ευρώ που παίρνουν μισθό), προκειμένου να αποβάλουν το άγχος και τις αναμνήσεις από τις δύσκολες στιγμές της αποστολής και να επιστρέψουν στις οικογένειές τους «χαλαροί». Η διαδικασία περιλαμβάνει από γυμναστήριο και σάουνα μέχρι διασκέδαση στο κλαμπ αλλά και ομαδική ψυχοθεραπεία, όπου με τη βοήθεια ψηφιακής τρισδιάστατης αναπαράστασης συγκεκριμένων στιγμών των συμπλοκών που βίωσαν, προσπαθούν να τους βάλουν να διαχειριστούν, να εξορθολογικοποιήσουν την κατάσταση. Η ταινία είναι έντεχνα δομημένη πάνω στην αντίθεση: Ήλιος, θάλασσα, χορός, πολύχρωμα κοκτέιλ και ημίγυμνα σώματα, ντόπια καμάκια από τη μια, βόμβες, τραυματισμοί και θάνατος από την άλλη. Το αποτέλεσμα, μελετημένο από τη σκοπιά των στρατοκρατών, όμως ποτέ δε μπορείς να αγνοήσεις τον ανθρώπινο παράγοντα. «Τι γυρεύαμε στο Αφγανιστάν;» διερωτάται η Ορόρ κάποια στιγμή όταν πληροφορείται ότι στη συμπλοκή όπου τραυματίστηκε σοβαρά, το στρατιωτικό σχέδιο πολύ απλά δεν περιλάμβανε τη διάσωσή της. Έτσι, παρόλο που η ίδια λειτουργεί σαν φωνή της λογικής σε σχέση με την πιο κυκλοθυμική Μαρίν και την τρίτη κοπέλα της ομάδας (οι υπόλοιποι είναι όλοι άντρες), συνειδητοποιεί ότι η πολεμική μηχανή είναι πέρα από κάθε λογική και θα πάρει τις αποφάσεις της. Η ταινία δεν είναι αντιπολεμικό μανιφέστο, ούτε έχει στόχο να καταγγείλει ανοιχτά τον ιμπεριαλισμό. Όμως κάνει ακόμα και τον πιο ανυποψίαστο θεατή να αισθανθεί τις συνέπειές του, την ίδια τη βία όχι μόνο όταν ξεσπά, αλλά και όταν παραμονεύει. Εκεί που οι στρατιώτες χαλαρώνουν με τα ποτά τους χορεύοντας για το «τίποτα» ξεσπούν μέχρι θανάτου, γιατί «χρειάζονται έναν εχθρό», έτσι λειτουργεί το σύστημα. Το ανθρώπινο σώμα γίνεται το μέσον για να εκφραστούν οι καλύτερες αλλά και οι χειρότερες προθέσεις. Τέλος η αναφορά στην Ευρώπη κατεδαφίζει τους τελευταίους μύθους γύρω από αυτή. Στην ειδυλλιακή Κύπρο, ύστατο σύνορο της «πολιτισμένης» Ευρώπης με τον κόσμο της «υπανάπτυξης», εκεί απελευθερώνονται τα χειρότερα ένστικτα των στρατιωτών της ελευθερίας και δίπλα τους περνάει μια κλούβα με πρόσφυγες και μετανάστες.
Το Μέλλον (L’avenir)
Η ταινία «Το μέλλον» της Μία Χάνσεν – Λαβ κινείται σε τελείως διαφορετικό επίπεδο. Παρακολουθεί την Ναταλί, καθηγήτρια φιλοσοφίας στη Σορβόννη αποστρατευμένη αριστερή, αφοσιωμένη στους παλιούς και νέους φοιτητές της, την οικογένεια και ασφαλώς την επιστήμη της φιλοσοφίας. Τα πάντα περνάνε μέσα από την ερμηνεία του Ρουσό. Η απόλυτα δομημένη και ισορροπημένη ζωή της ανατρέπεται όταν ο άντρας της την αφήνει για μια άλλη γυναίκα, τα παιδιά της ανεξαρτητοποιούνται, η απαιτητική μητέρα της καταρρέει και η Ναταλί θα πρέπει να αναζητήσει ένα άλλο κέντρο στη ζωή της. Σε αυτή την διαδικασία, ξανασυναντά έναν αναρχικό πρώην φοιτητή της και το κοινοβιακό πείραμα που προσπαθεί να στήσει στη Γαλλική εξοχή. Χιούμορ και μελαγχολία για τα «μεγάλα» ερωτήματα και την πεζή καθημερινότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου