Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης «4 Μαρτίου 1851 - 3 Ιανουαρίου 1911»
Εκατό χρόνια μετά την αποδημία του...
μικρή παρέμβαση του Ειρηναίου Μαράκη
Θα μπορούσαμε να πούμε άραγε ότι ο Παπαδιαμάντης ανήκει στους καταραμένους ποιητές και στους μάρτυρες συγγραφείς?
Νομίζω ότι λίγο να μελετήσουμε την αντίληψη που τον αντιμετωπίζει η επίσημη Εκκλησία και μια στοιχειώδη ανάλυση κάνουμε στο πλούσιο έργο του,δεν μπορεί να αμφιβάλει κανείς.Η καθιαγιασμένη και επιβεβλημένη μορφή του Αγίου, η τάση για μονομερή μελέτη των έργων του - χριστιανικά έθιμα και η αντίληψη της χριστιανικής ηθικής, χωρίς καμία αναφορά στις ηθογραφικές και ψυχολογικές πλευρές - άφθονες! - του έργου του, έχουν επιφέρει πολλές παρερμηνείες στα γραφόμενα του αλλά και στην ζωή του.Για άλλα μιλάει ο Παπαδιαμάντης...την κοινωνική αλλοτρίωση,τον κοινωνικό συντηρισμό,τον φόβο της ψυχής και του πνεύματος αλλά και τον αγώνα του καθημερινού,απλού,αγωνιζόμενου ανθρώπου της ελληνικής επαρχίας και της πόλης.Πάρτε για παράδειγμα την "Φόνισσα" του,που αποτελεί ένα σημαντικό έργο με ψυχολογικές προεκτάσεις και κοινωνική κριτική που συγκλονίζουν μέχρι σήμερα...
Καταραμένος λοιπόν και ο Παπαδιαμάντης με την έννοια ότι "ατύχησε" στο παρελθόν εις διπλούν και ως άνθρωπος και ως συγγραφέας.
Ευτυχώς που υπάρχουν φιλότιμοι συγγραφείς που επιμελώς αναδεικνύουν, χρόνια τώρα, τον πραγματικό Παπαδιαμάντη - τα έργα του,τις μεταφράσεις του, βλέπε τον "Αόρατο Άνθρωπο" του Γουέλς,σε επιμέλεια του Ν.Δ.Τριανταφυλλόπουλου,την ίδια του την μαρτυρική ζωή.
Αιωνία η μνήμη του.
Χανιά,
5 Ιανουαρίου 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου