**Εφη Βενιανάκη, Τρεις ωκεανοί και μια θάλασσα, εκδόσεις Ψυχογιός, σ. 336, ευρώ 15,50
Στην πρώτη της μυθιστορηματική επιτυχημένη απόπειρα, η
Εφη Βενιαδάκη, που γεννήθηκε στην Αυστραλία, σπούδασε θέατρο στη
Δραματική Σχολή Αθηνών, σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου κι έχει
επιμεληθεί πάμπολλα βιβλία των ιδιαίτερα φροντισμένων εκδόσεων
Αιγόκερως, μας διηγείται την ιστορία του γεφυρώματος δύο πατρίδων
-κάπου στη δεκαετία του '60- με ένα υπερωκεάνιο που φέρει το συμβολικό
όνομα «Nostos» και το οποίο διασχίζει δύο ωκεανούς και μια θάλασσα, για
να φέρει τρεις γυναίκες (γιαγιά, κόρη, εγγονή) στον γενέθλιο τόπο της
γιαγιάς. Αφήνουν πίσω γαμπρό, πατέρα και σύζυγο, για να βιώσουν τη ζωή,
τη δική τους ζωή, χωρίς «προστάτη» και μεγάλες (ανεκπλήρωτες)
υποσχέσεις. Ο τριτοπρόσωπος αφηγητής βλέπει συχνά τον κόσμο μέσα από το
διαθλαστικό πρίσμα των άδολων ματιών της μικρής εγγονής με το όνομα Μα
(που αργότερα θα γίνει Μαρία). Αφηγηματική λιτότητα κινηματογραφικού
τύπου, χωροχρονικά άλματα (flashback), αδρές ρομαντικές πινελιές, και
μια παιδική αθωότητα, που ξεστρατίζει συχνά στο όνειρο και στο χώρο του
φανταστικού για να αποφύγει τον εφιάλτη της σκληρής πραγματικότητας.
Φρούδες ελπίδες που διαψεύστηκαν, νοσταλγία για τον χαμένο παράδεισο,
όμως υπερτερεί η επιμονή του Σίσυφου που δεν το βάζει κάτω, παρά τις
αποτυχίες. **Πολιτιστική εταιρεία ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ - Μανόλης Κασιμάτης, Φωτογραφίζοντας τον Δεκέμβρη του '44, φωτογράφοι: Πουλίδης Πέτρος, Τσακιράκης Βασίλης, Χαλκίδης Σπύρος, Παπαδήμος Δημήτρης, Βαφιαδάκης Γιώργος, Κυριάκος Κουρμπέτης, Παπαϊωάννου Βούλα, Χαρισιάδης Δημήτρης, Φλώρος Δημήτρης, Φωτεινόπουλος Δημήτρης, Μάρτογλου Ευριπίδης, Αδελφοί Μεγαλοοικονόμου, Ιωνάς Θωμάς και άγνωστοι..., σ. 201 (α' τόμος) + σ. 381 (β' τόμος), ευρώ 33,16 (και οι δύο τόμοι).
Τα Δεκεμβριανά του 1944 μέσα από τις εφιαλτικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες που απεικονίζουν τη βία, την ερήμωση, την απανθρωποποίηση, τη φρίκη, που δεν μπορείς να την παρακάμψεις γιατί είναι ακόμα ζωντανή στο συλλογικό ασυνείδητο, και το μάτι «κολλάει» σε αυτά τα αποστεωμένα σώματα, στα φευγαλέα μάτια, στα πτώματα που βρήκαν τη γαλήνη και περιμένουν την ταφή τους στη γη για να ξεχάσουν τα πάντα, τα βομβαρδισμένα σπίτια που χάσκουν, με τα ξεκοιλιασμένα έπιπλα εκπαραθυρωμένα σε πεζοδρόμια και σωρούς πλίνθων-κεράμων ατάκτως ερριμμένων. Και κάπου εκεί - σαν αχνή μουσική υπόκρουση, ξεθωριασμένη από τον καιρό ακούγεται ο ύμνος: Ω, γεια χαρά! / σπουδάζουσα γενιά, / που ρίχτηκες στον αγώνα για τη λευτεριά. / Βουνά και λόγγοι / και της Αθήνας όλοι οι δρόμοι, / αντιλαλούν Λόρδος Μπάυρον, / Λόχος ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ... Το λεύκωμα αφιερώνεται «στους νεολαίους και στα κομματιασμένα όνειρά τους, στις ματωμένες γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά».
**Κωνσταντίνος Μαντάς, Η θέση της γυναίκας στον ιδιωτικό και δημόσιο βίο στην ύστερη αρχαιότητα, εκδόσεις Βερέττα, σ. 204, ευρώ 15,75
Μια ενδελεχής μελέτη τού ζωτικού θέματος της θέσης της γυναίκας στο σπίτι και στα κοινά των ελληνορωμαϊκών πόλεων τής περιόδου από τον 1ο π.Χ. έως τον 3ο μ.Χ. αιώνα, βασισμένη στα έργα των εκπροσώπων της Δεύτερης Σοφιστικής, αλλά και στα σωζόμενα «ελληνικά μυθιστορήματα», από τον διδάκτορα Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του Bristol Κωνσταντίνο Μαντά, που αντλεί το υλικό του από την αναθεωρημένη μορφή της διδακτορικής διατριβής που υποστήριξε με επιτυχία το 1995. Σημαντικές πληροφορίες, επιστημονικώς τεκμηριωμένες και λειτουργικώς δομημένες, σε μια πραγματικά πρωτότυπη εργασία.
**Βύρων Κοτζαμάνης, Η δημογραφική πρόκληση, γεγονότα και διακυβεύματα, Πανεπιστημιακές εκδόσεις Θεσσαλίας, σ. 231, ευρώ 25
Στον ιδιαίτερα κατατοπιστικό τόμο που επιμελήθηκε ο Διευθυντής του Εργαστηρίου Δημογραφικών και Κοινωνικών Αναλύσεων του Παν. Θεσσαλίας καθηγητής Βύρων Κοτζαμάνης, εξετάζονται με άκρως επιστημονικό τρόπο και χωρίς συναισθηματικά εθνικιστικά φίλτρα σημαντικά δημογραφικά προβλήματα του ελληνικού πληθυσμού, όπως: η υπογεννητικότητα, η γήρανση του πληθυσμού, η αύξηση των διαζυγίων, η μετανάστευση. Ομως, ας δώσουμε τον λόγο στον ίδιον τον καθηγητή: Μπορούμε επομένως να συμπεράνουμε ότι η χώρα μας δεν χαρακτηρίζεται από κάποια «ιδιαιτερότητα» και δεν αποτελεί εξαίρεση ανάμεσα στις αναπτυσσόμενες χώρες του πλανήτη μας. Προφανώς, τείνουμε σε μια νέα δημογραφική «ισορροπία», όχι αναγκαστικά δυσμενέστερη αυτής των αρχών του αιώνα μας, που θα χαρακτηρίζεται κυρίως από: πλέον «ώριμο» πληθυσμό, με υψηλούς όρους μέσης ζωής, λιγότερο πρώιμη και έντονη γαμηλιότητα και γονιμότητα και έγγαμες συμβιώσεις κατά τι λιγότερο σταθερές σε σχέση με το παρελθόν (σ. 124).
**Κ.Μ. Kolobova-Ε.L. Ozereckaja, Η καθημερινή ζωή στην αρχαία Ελλάδα, μτφρ.: Γ. Ζωίδη, Σειρά «Λαοί και πολιτισμοί», νέα έκδοση, εκδόσεις Παπαδήμα, σ. 234, ευρώ 30,52
Οι λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής του τυπικού αθηναίου πολίτη, της γυναίκας, των παιδιών και των νέων, των δούλων και των μετοίκων, με μια αναλυτική ξενάγηση στην αρχαία Αθήνα των 5ου-4ου αιώνων, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο αρχαίο θέατρο του Διονύσου και τη λειτουργία του, αποτελούν το ιστορικό αντικείμενο των δύο συγγραφέων αυτού του ευσύνοπτου πονήματος, που φιλοδοξεί να μας «μεταφέρει» σε ένα τόσο μακρινό χωροχρονικό πλαίσιο, χωρίς να απομακρύνεται στο ελάχιστο από τις γραπτές πηγές και τα σωζόμενα (από το μένος των εισβολέων, και τη φθορά του Χρόνου) μνημεία.
**Αιμίλιος Μιρώ, Η καθημερινή ζωή στην εποχή του Ομήρου, μτφρ.: Κ. Παναγιώτου, σειρά «Λαοί και πολιτισμοί», νέα έκδοση, εκδόσεις Παπαδήμα, σ. 270, με 21 εικόνες εκτός κειμένου, ευρώ 30,52
Πώς ζούσαν οι άνθρωποι από τον 8ο μέχρι και τον 7ο π.Χ. αιώνα; Πώς ήταν διαμορφωμένες οι κοινωνικές τάξεις, ποια τα ήθη και τα έθιμα των διαφόρων κατηγοριών πολιτών; Ο Αιμίλιος Μιρώ με ιδιαίτερη γλαφυρότητα και περιγραφική χάρη απεικονίζει με σοφά μελετημένες λεπτομερείς πινελιές τη ζωή των αρχόντων στο παλάτι, τα θρησκευτικά και πνευματικά επαγγέλματα, τους χωρικούς και τους στρατιώτες, τον φτωχό λαό και τις αγροτικές του ασχολίες, τους δημιουργούς και τους τεχνίτες, τον θεσμό της οικογένειας και τις βεντέτες μεταξύ οικογενειών, ενώ αφιερώνει ειδικά κεφάλαια στη θέση της γυναίκας, στις λαϊκές γιορτές, στις κηδείες και στους αγώνες, καθώς και στους πλάνητες και ξεριζωμένους ανθρώπους (όπως ήταν οι ναυτικοί, οι περιπλανώμενοι έμποροι, οι ζητιάνοι, οι εξόριστοι και οι μισθοφόροι).
**Πάνος Δ. Αποστολίδης. Ιπποκρατική ιατρική ορολογία, εκδόσεις Παρασκήνιο, σ. 364, ευρώ 20
Ο παθολόγος ιατρός Πάνος Δ. Αποστολίδης έχει καταθέσει μέχρι τώρα ένα σημαντικό λογοτεχνικό κι ερευνητικό έργο. Εχει μεταφράσει την αισχύλεια τριλογία Ορέστεια, δημοσίευσε ένα μελέτημα με τίτλο «Τα ιατρικά του Αριστοφάνη» και τώρα μας ξεναγεί στο σύμπαν του Ιπποκράτη, μέσα από την ιατρική ορολογία που χρησιμοποιούσε ο περίφημος αυτός θεραπευτής της Αρχαιότητας. Υποδειγματικό ως προς τη συστηματικότητα, τη χρηστικότητα και τη φιλικότητα προς τον ειδικό ερευνητή, αλλά και τον φιλομαθή αναγνώστη.
**Μαργαρίτης Σαμαράς, Η επέλαση των γυρίνων, εκδόσεις Σοκόλη, σ. 112, ευρώ 9,50
Τα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν η Τζούλια Παβλόφ και ο Ρούμπερτ Μπλου Φανκ κοιτάχτηκαν στα μάτια και κατάλαβαν ότι ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλο. Της χαμογέλασε, αλλά προσεκτικά, προσπαθώντας να κρύψει ένα μικρό μαρούλι που είχε παραμείνει στα δόντια του εδώ και μια ώρα, ανίκανο να αποφασίσει αν είναι προτιμότερο να κατηφορίσει προς το ανθρώπινο στομάχι ή να εκσφενδονιστεί, πέρα, μακριά από τη στοματική κοιλότητα, αναζητώντας ένα καλύτερο μέρος για να μαραθεί με την ησυχία του (54). Το στοιχείο του σαρκασμού ή της αποστασιοποιημένης ειρωνείας (αν προτιμάτε), σε συνδυασμό με λεκτικές ακροβασίες σουρεαλιστικού τύπου, και με ευπροσήγορη διάθεση, δημιουργούν το μοναδικό πεζογραφικό ύφος του πρωτοεμφανιζόμενου Μαργαρίτη Σαμαρά, που γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, σπούδασε Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων, αναζήτησε στη διδακτορική του διατριβή την κοινωνική φύση της οικονομικής επιστήμης, ενώ στη μεταδιδακτορική του έρευνα ασχολήθηκε με τη διδασκαλία της λογοτεχνίας μέσα από παιγνιώδεις δραστηριότητες. Πριν από την έκδοση αυτού του πρωτότυπου βιβλίου είχε δημοσιεύσει πεζογραφήματά του στα λογοτεχνικά περιοδικά Θέματα Λογοτεχνίας και Νέα Πορεία.
**Γεώργιος Βιζυηνός, Το μόνον της ζωής του ταξείδιον, θεατρική διασκευή: Δήμος Αβδελιώδης, Αιγόκερως/θέατρο/παραστάσεις, σ. 61, ευρώ 6,33
Ο Δήμος Αβδελιώδης επέστρεψε και πάλι στον τόπο της εμπνεύσεώς του αναδημιουργώντας για τη σκηνή το αριστουργηματικό διήγημα του παραγνωρισμένου στην εποχή του και περιθωριοποιημένου Γεώργιου Βιζυηνού. Με μόνη έγνοια του τη θεατρική λειτουργικότητα, πλάθει και ξαναπλάθει έναν λόγο δουλεμένο στο πολύχρονο εργαστήρι της νεοελληνικής λαλιάς. Ο καθηγητής Δημήτρης Δημηρούλης στον πρόλογο του βιβλίου θέτει το ερώτημα «αν ο λόγος του Βιζυηνού βρίσκει ζωτικό ξέφωτο στο σήμερα» (σ. 9). Η απάντηση είναι σαφώς καταφατική τόσο στην ανάγνωση όσο και στην εκφορά του κειμένου από τους ηθοποιούς.
**Νίκος Φαρούπος, Ο κόσμος των φανταστικών όντων των αρχαίων Ελλήνων Δαιμόνια, τέρατα, πλάσματα της νύχτας και χθόνιες θεότητες, εκδόσεις Κέδρος, σ. 390, ευρώ 18,17
Ενα ιδιαίτερα εύχρηστο βοήθημα -σε αλφαβητική διάταξη- που συνδυάζει με μοναδικό τρόπο τη σχολαστικότητα και τη λογοτεχνικότητα. Γλαφυρές περιγραφές, διασκεδαστικές περιπλανήσεις στους δαιδάλους της ελληνικής μυθολογίας και στα αρχαία γενεαλογικά δέντρα θεών, ημίθεων, ηρώων, με μπόλικα παραλειπόμενα και πιπεράτες διηγήσεις από το «γίγνεσθαι» φανταστικών όντων, που αντανακλούν βεβαίως το βίο και την πολιτεία αλλά και τις κοσμοαντιλήψεις των ανθρώπων που τα έπλασαν. Ξωτικά και νύμφες, γοργόνες και μάγισσες, δαιμονικά και χθόνιες θεότητες, τέρατα του Κάτω Κόσμου αλλά και χαριτωμένα τελώνια, εξάπτουν τη δημιουργική φαντασία του αναγνώστη.
**Κυπριανός Κάμιλλος Νόρβιντ / Cyprian Kamil Norwid, Το πιάνο του Σοπέν / Forterian Szopena, μετάφραση από τα πολωνικά: Δημήτρης Χουλιαράκης, εκδόσεις Το Ροδακιό, σ. 32, ευρώ 10,55
Η μουσικότητα είναι το χαρακτηριστικό αυτού του δοξαστικού ποιήματος προς τιμήν του Σοπέν, τον οποίον είχε θεοποιήσει ο Πολωνός εμιγκρές στο Παρίσι των μέσων του 19ου αιώνα. Ο υψηλός τόνος και οι μουσικές διαφοροποιήσεις δυσχεραίνουν το έργο του μεταφραστή και αποδεικνύουν γι' άλλη μια φορά ότι τα μεγαλειώδη ποιήματα είναι στην ουσία τους αμετάφραστα. Διαλέγω τρεις στίχους για τη σαφήνεια του νοήματος: Πάντα - θα σ' εκδικείται: ΤΟ ΛΕΙΨΟ!.../ - Γιατί σφραγίδα αυτού του κόσμου είναι - η ατέλεια: / Η Πραγμάτωση... τονε πικραίνει!... (σελ. 21). Αψογη επιμέλεια.
**Κωνσταντίνα Μπάδα - Θανάσης Δ. Σφήκας (επιμέλεια), Κατοχή - Αντίσταση - Εμφύλιος. Η Αιτολωακαρνανία στη δεκαετία 1940-1950, εκδόσεις Παρασκήνιο, σ. 534, ευρώ 27
Η Κωνσταντίνα Μπάρδα διδάσκει Κοινωνική Λαογραφία και ο Θανάσης Δ. Σφήκας Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, αμφότεροι στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Εξετάζουν τις ιστορικές εξελίξεις στην περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας κατά την κρίσιμη δεκαετία 1940-1950, μελετώντας τις όποιες ιδιαιτερότητες αλλά και επιχειρώντας να εντάξει την τοπική εμπειρία στην κεντρική πολιτική σκηνή. Συνεξετάζοντας και τις πολιτιστικές παραμέτρους, συναρθρώνεται το ειδικό με το γενικό και το μέρος λειτουργεί ως αναπόσπαστο συστατικό στοιχείο του όλου. *
Ανάπλαση νεκρού Βάσκου
**Manuel Vάsquez Montalbάn, Γκαλίντεθ. Το ανώφελο πρόσωπο του θανάτου, μτφρ.: Βάσω Συνοδινού, επιμέλεια - μετάφραση: Δήμητρα Παπαβασιλείου, εκδόσεις Πάπυρος Letras, σ. 552, ευρώ 21
Οπως η επιστήμη της ανακατασκευής ή ανασύνθεσης προσώπων από το κρανίο τους (forensic facial reconstruction) είναι μια ιδιαίτερα επίπονη και σχολαστική διαδικασία, που δανείζεται εργαλεία και υλικά από πολλές τέχνες κι επιστήμες (ανθρωπολογία, φυσιολογία, forensic science, γλυπτική, ανατομία κ.λπ.), έτσι και η ανάπλαση ενός νεκρού προσώπου είναι μια ιδιαίτερη λογοτεχνική (και ψυχολογική) ενασχόληση, που εκτός από την εξαντλητική έρευνα και μελέτη των ιστορικών δεδομένων, απαιτεί και μια δημιουργική φαντασία ιδιαίτερα προσεκτική, αφού ο συγγραφέας καλείται, αφ' ενός μεν, να χρησιμοποιήσει τις δικές του εμπειρίες και τις δικές του προσλαμβάνουσες εικόνες, αφ' ετέρου, πρέπει να αποφύγει την κατά κόρον προβολή των δικών του συμπλεγμάτων και προκατασκευασμένων ιδεών πάνω σε μια άλλη, ξένη ύπαρξη. Ο Μανουέλ Βάσκεθ Μονταλμπάν, που γεννήθηκε το 1939 στη Βαρκελώνη και δικαίως τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο Πεζογραφίας (1991), με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας (1992) και με το Εθνικό Βραβείο Ισπανικών Γραμμάτων (1995) για το σύνολο του έργου του, επινοεί μια ιδιαίτερα επίμονη (μονομανή σχεδόν) αμερικανίδα φοιτήτρια, τη Μίριελ Κόλμπερτ, η οποία στο πλαίσιο της εκπόνησης διδακτορικής διατριβής με θέμα «Ηθική της αντίστασης», απορροφάται τόσο από το αντικείμενο της έρευνάς της μέχρι που φτάνει να κινητοποιήσει τις ίδιες συνωμοτικές δυνάμεις που οδήγησαν στον βασανιστικό θάνατο και στην εξαφάνιση του Γκαλίντεθ, ενός βάσκου πολιτικού ακτιβιστή. Ο ιδιαίτερα δεξιοτέχνης αφηγητής αυτής της ιστορίας εισχωρεί -σε κάθε κεφάλαιο- στη συνείδηση και άλλου πρωταγωνιστικού προσώπου αυτής της συνταρακτικής ιστορίας, του απευθύνεται σε δεύτερο πρόσωπο, στήνει διάλογο μαζί του (με το «εσύ») και δίνει πολλαπλές οπτικές ψηφίδες της μυστηριώδους προσωπικότητας του ήρωα. Μέσα από το θολό τοπίο της Ιστορίας, όπως διαθλάται από τις θολωμένες υποκειμενικότητες των πρωταγωνιστών, δευτεραγωνιστών και τριταγωνιστών αυτού του δράματος, αναφύονται και αντιμετωπίζονται πολλαπλά ιδεολογικά και θεωρητικά ζητήματα, όπως: η αντίσταση μπροστά στον επερχόμενο θάνατο, η ηρωική θυσία ως στάση ζωής και ξόρκι στον φόβο του θανάτου, τα ιδανικά ως προκάλυμμα ή απόρροια της ανάγκης του ανθρώπου για αυτοπραγμάτωση και, κυρίως, ο χαρακτήρας ως ευλογία και κατάρα του ατόμου. Μέσα από την πρόφαση της συγγραφής ενός εμπορικού πολιτικού θρίλερ, ο Μονταλμπάν φιλοσοφεί και διαλογίζεται πάνω στο παράλογο της ανθρώπινης ύπαρξης, θεολογεί πάνω στη ματαιότητα των γήινων αγώνων και καταδύεται χωρίς μάσκα και οξυγόνο στο δυσεξιχνίαστο μυστήριο του θανάτου, που είναι και ο μόνος πρωταγωνιστής αυτού του έργου, αφού το αντίπαλο δέος του -ο Ερωτας- έχει χάσει τη θεϊκή του υπόσταση κι έχει μεταβληθεί σε εκτονωτικό δαιμόνιο. Ενα καλομεταφρασμένο λογοτέχνημα (με ελάχιστα τυπογραφικά λάθη - κάποια τελικά «να» λείπουν π.χ. στις σελίδες 163, 352), που διαβάζεται όμως δύσκολα σε ορισμένα σημεία, εκεί όπου ο λογοτέχνης επιχειρεί να αποδώσει ρεαλιστικά τα ερευνητικά αδιέξοδα της μεταπτυχιακής μελετήτριας. Στα θετικά του βιβλίου οφείλω να συμπεριλάβω τις φράσεις που διαβάζονται σαν γνωμικά και το αδιόρατο χιούμορ του δεξιοτέχνη συγγραφέα, που παρωδεί εκ των έσω συμβάσεις και στερεότυπα των μυθιστορημάτων αυτού του είδους. Τελικά, οι λογοτεχνικές αρετές του εξισορροπούν τον αργόσυρτο σχολαστικισμό της έρευνας για τον μαρτυρικό θάνατο του απαχθέντος Βάσκου.
Κ. Μ.
Ευφάνταστες ιστορίες
**Μανίνα Ζουμπουλάκη, Δημήτρης Γκενεράλης, Λένα Κιτσοπούλου, Κρυμμένες ιστορίες, εκδόσεις Απόπειρα, σ. 111, ευρώ 10,46
Τρία διηγήματα με «κρυμμένες ιστορίες» εξάπτουν βεβαίως τη φαντασία του αναγνώστη. Στην εποχή της πληροφορικής και του Internet, στην εποχή της διαφάνειας των κρυφών καμερών, στην Αθήνα, που μοιάζει ολοένα και πιο πολύ χωριό, ένα χωριό γύρω από τον Λυκαβηττό και την Ακρόπολη, ποιος συγγραφέας κρύβει τις ιστορίες του; Και γιατί να τις κρύψει; Τι δεν έχει γραφτεί; Τι δεν έχει ειπωθεί ακόμα; Οσο για το σεξ, σε λίγο θα γίνει τόσο μπανάλ, που θα τρέχουμε όλοι σε μοναστήρια καινοφανών θρησκειών και θα δίνουμε όρκους αγνότητας, βέβαιοι πως θα τους παραβούμε τη νύχτα, πίσω από την ασφάλεια της θωρακισμένης πόρτας του κελιού μας. Κι αν υποθέσουμε ότι ένας συγγραφέας έχει -λέω- μια κρυμμένη ιστορία -κάποιοι μεγαλο-πεζογράφοι αφήνουν τεχνηέντως να διαρρεύσει ότι έχουν τέτοιες «αμαρτωλές» ιστορίες στο συρτάρι τους-, τότε γιατί να επιτρέψει τη δημοσίευση εκείνου του γραπτού, που θα προτιμούσε να ανοίξει η γη κάτω από τα πόδια του παρά να το δει τυπωμένο; Με αυτές τις σκέψεις, διάβασα τις τρεις ευφάνταστες ιστορίες που υπογράφουν οι πολλά υποσχόμενοι Μανίνα Ζουμπουλάκη, Δημήτρης Γκενεράλης και Λένα Κιτσοπούλου, κι ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί ονομάστηκαν «κρυμμένες». Ακόμα κι αν είναι «βγαλμένες από τη ζωή», ακόμα κι αν έχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία, ακόμα κι αν κάποιος γνωστός τους «βγει από τα ρούχα του» και τους κόψει την καλημέρα, κατηγορώντας τους ότι πρόδωσαν την εμπιστοσύνη του και καταλήστεψαν την αθώα εκμυστήρευσή του, ακόμα και τότε, μια μαζοχίστρια γκαρσόνα, ένας αριβίστας δικηγόρος και μια ελληνίδα συγγραφέας που έχει ψωνιστεί με την ιδέα ότι θα είναι η επόμενη νομπελίστρια λογοτεχνίας (γνωρίζω τουλάχιστον διακόσιες ποιήτριες με την ίδια καλπάζουσα παράνοια), είναι πρόσωπα τόσο κοινά, τόσο συνηθισμένα στον αθηναϊκό, επαρχιώτικο περίγυρό μας, που κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι πρωταγωνιστούν σε κάποια «κρυμμένη» ιστορία. Διάβασα το βιβλίο με ενδιαφέρον και απόλαυσα και τα τρία διηγήματα, για τη ζωντάνια, το υποδόριο χιούμορ και το σασπένς τους. Τρεις ταλαντούχοι συγγραφείς καταθέτουν τον ευανάγνωστο ψυχισμό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου