Tαινία - «Η ζωή μετά» Η αγάπη νικά τον θάνατο

«Η ζωή μετά» («Ηereafter», ΗΠΑ, 2010) του Κλιντ Ιστγουντ, με τους Ματ Ντέιμον, Σεσίλ ντε Φρανς, Φράνκι Μακ Λάρεν

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ | Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

 

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=34&artId=375726&dt=31/12/2010 

 

 

Στη «Ζωή μετά» ο Ματ Ντέιμον,σε μια υπόκωφη ερμηνεία, υποδύεται το μέντιουμ με την ικανότητα να αντιλαμβάνεται την τραγωδία στο παρελθόν του ανθρώπου που αγγίζει (η ταινία ανοίγει στις αίθουσες από την Πέμπτη 6 Ιανουαρίου)

Τρεις διαφορετικοί άνθρωποι, τρία διαφορετικά σημεία του πλανήτη, τρεις διαφορετικές ιστορίες για τη μετά θάνατον ζωή, οι οποίες κάπου στο τέλος, όπως το περιμένεις, συναντιούνται. Στο Παρίσι, μια διάσημη γαλλίδα δημοσιογράφος (Σεσίλ ντε Φρανς) έχει μόλις επιστρέψει (κυριολεκτικά) από τον θάνατο. Γλίτωσε από την «επίθεση» του τσουνάμι σε κάποια παραλία της Ινδονησίας και προσπαθεί να ξαναβάλει σε τάξη τη ζωή της- πράγμα εξαιρετικά δύσκολο. Στο Σαν Φρανσίσκο, ο Τζορτζ (Ματ Ντέιμον) είναι πρώην μέντιουμ που έχει αποφασίσει να απαλλαγεί από τη μεταφυσική, αφού το χάρισμά του- διαβάζει το τραγικό παρελθόν των ανθρώπων που αγγίζει- είναι μια κατάρα που έχει καταστρέψει τη ζωή του. «Το να ξέρεις τα πάντα για κάποιον δεν είναι και τόσο καλό» λέει.

Στο Λονδίνο, ένας άπορος πιτσιρίκος (Φράνκι Μακ Λάρεν) «καταδιώκεται» από το φάντασμα του δίδυμου αδελφού του που ακοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα. Η τοξικομανής μητέρα τους θα κλειστεί σε ίδρυμα, ο μικρός θα τεθεί υπό την προστασία ενός άλλου ζευγαριού αλλά θα κλειστεί στον εαυτό του, αφού δεν έχει τον αδελφό του. Θάνατος, θλίψη, θάνατος, θλίψη και πάλι θάνατος και πάλι θλίψη. Την ίδια ώρα όμως μια απίστευτη ηρεμία καλύπτει όλη αυτή τη νεκρώσιμη ατμόσφαιρα. Είναι η ηρεμία που αναδύεται από τον Κλιντ Ιστγουντ, τον σκηνοθέτη της ταινίας.

Η μεταφυσική δεν είναι ακριβώς ο συνδυασμός που σου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι τον Κλιντ Ιστγουντ, αν και η αλήθεια είναι ότι σε μια από τις πρώτες ταινίες του, τον «Περιπλανώμενο πιστολέρο», ο ίδιος είχε υποδυθεί το φάντασμα. Εκείνη η ταινία όμως ήταν ένα γουέστερν εκδίκησης, την εκλάμβανες περισσότερο ως περιπέτεια. Στη «Ζωή μετά» η σκηνοθετική μαγεία (και σοφία) του Ιστγουντ φαίνεται στον τρόπο με τον οποίο ενώνει το απολύτως ρεαλιστικό με το απολύτως μεταφυσικό. Οι σκηνές του τσουνάμι και του τροχαίου δυστυχήματος είναι τόσο ρεαλιστικά γυρισμένες που τρομάζεις από την αμεσότητά τους (σχεδόν καλύπτεις τα μάτια σου). Οταν όμως ο Τζορτζ αγγίζει κάποιον για να επικοινωνήσει με τον πεθαμένο συγγενή του, ο Ιστγουντ επεξεργάζεται τη σκηνή με τέτοια φυσικότητα και απλότητα ώστε να πιστεύεις τα πάντα. «Σηκώνει» ελάχιστα τη μουσική που έγραψε ο ίδιος (ένα βουμπ!), προσθέτει ένα θολό όραμα και... αυτό ήταν. Πού καταλήγει; Στην αγάπη, πού αλλού; Η αγάπη σε όλες τις μορφές της είναι η μόνη λύτρωση. Και ο Ιστγουντ προασπίζεται αυτή την άποψη με αληθινή πίστη την ώρα που αερίζει το δράμα με σκιές από χιούμορ, κυρίως σε ό,τι αφορά τους τσαρλατάνους μέντιουμ που εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο για το κέρδος.

Κοιλιές θα βρεις στην ταινία, το σύνολο όμως σε κερδίζει και με το παραπάνω. Οταν η τηλεπαρουσιάστρια αποφασίζει να αφοσιωθεί στη συγγραφή ενός βιβλίου για τη μετά θάνατον ζωή, η ιστορία της γίνεται μια ιδέα πιο φλύαρη από όσο ίσως χρειαζόταν. Ωστόσο το επεισόδιο των διδύμων δεν χάνει πουθενά, ενώ εκείνο με το μέντιουμ σε κερδίζει χάρη κυρίως στον υπόκωφο τρόπο παιξίματος του Ματ Ντέιμον, ο οποίος για μία ακόμη φορά αποδεικνύει πόσο καλός ηθοποιός είναι.

gzoump@tovima.gr