Μάρτυρες συγγραφείς

γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

     Οι συγγραφείς μου πίνουν αψέντι,καπνίζουν τον άμπακο και κοιμούνται με πολλές γυναίκες.Τραγουδάνε τον έρωτα και πεθαίνουν για αυτόν-όρια η δημιουργία τους δεν γνωρίζει.Ιδρώνουν στις σκαλωσιές των βιβλίων και πουλούν το έργο τους μισοτιμής στα παζάρια της εντιμότητας.Καθώς στιγματισμένο το κορμί τους από αμαρτίες παλιές και αισχρά στίγματα,πληγωμένο από την σκλαβιά της λέξης γνωρίζουν ότι όλα είναι ζήτημα καθήκοντος.

Μα προπαντώς,αυτό που μου αρέσει είναι ότι ξέρουν να κλαίνε (εγώ δεν ξέρω να κλαίω-είμαι αστός.)

     Από την άλλη είμαστε εμείς,"το μέλλον της λογοτεχνίας" και η "ελπίδα του τόπου".Στα σαλόνια διαβάζουν τα σκουπίδια μας και μας καλούν σε δεξιώσεις για την δημοκρατία-γελάμε φαιδρά για την παρακμή της εποχής και συνεντεύξεις δίνουμε στα Μέσα.Οι πωλήσεις των έργων μας ξεπερνούν τα όρια που χτίζουν οι εκδοτικοί οίκοι και αν ήταν δίσκοι θα γίνονταν χρυσοί.Όταν πεθάνουμε επικήδειους θα μας γράψουν και ένα καλό λόγο για μας θα πουν,"στο διάολο!"

     Μα η Ιστορία που ξεχάσαμε και δεν υπολογίσαμε την αξία της θα εκδικηθεί την έπαρση της "τέχνης" μας-

τότε θα γυρίσουν από την λησμονιά οι μάρτυρες συγγραφείς και θα μας σαρώσουν.

Χανιά,

04/08/'09